ฟรัง colic คนเห็นผี

ลำดับตอนที่ #5 : กลิ่นจำปา Part 1

หอมใดไหนเล่าเท่าเจ้า

ดวงจำปา..

ดอมดมกลิ่นเกษาภมรหลง

มฤตยูซ่อนกายเงียบใต้กลีบ

เจ้าบุษบง..

หากใครใคร่เชยชม

แลยากเกินจะถอนใจ


~~~~~~~~~~~~~~~

ณ.โบสถ์เซนคอนแวน


ซิสเตอร์ในชุดสีขาววัยกลางคนเดินไปเดินมาหน้ารูปปั้นของพระเยซูคริส

ในมือกำสร้อยลูกปัดสีฟ้าที่ห้อยด้วยไม้กางเขน สีหน้าและแววตาบ่งบอก

ถึงความวิตกกังวลอย่างหนัก..

"นี่ฉันควรจะทำอย่างไรดี..ถ้าไม่เพราะฉันเรื่องบ้าๆแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น!!"

เธอเฝ้ารำพึงรำพันอยู่แบบนั้นจนกระทั่ง..หญิงสาวในชุดนักบวชคาทอลิก

เฉกเช่นเดียวกับเธอวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหา..

"ซิสเตอร์มาริษาคะ..แพตตี้อาระวาดอีกแล้วค่ะ!!"

หญิงสาวระล่ำระลักพลางใช้มือขวาทาบอกด้วยความเหนื่อย

ปนตื่นตะหนกตกใจ..กับสิ่งที่เธอประสบมา.. ซิสเตอร์มาริษา

พยักหน้าให้กับซิสเตอร์ผู้ส่งข่าวก่อนรีบสาวเท้าออกไปจากโบสถ์

อย่างไวเธอมุ่งหน้าไปยังหอประจำของเด็กสตรีคอนแวน..

ภายในรั้วโรงเรียนสตรีคริสชื่อดังประจำจังหวัดถูกยกย่อง

ให้เป็นโรงเรียนที่ดีที่สุดผู้มีอันจะกินต่างส่งบุตรหลานให้เข้า

มาศึกษาหาความรู้เช่นเดียวกับ แพตตี้ ดาวประจำโรงเรียน

เธอเพียบพร้อมทั้งรูปร่างหน้าตา อุปนิสัยที่เรียบร้อยน่ารัก

บวกกับฐานะและมันสมองอันชาญฉลาดใครๆต่างก็พากันอิจฉาเธอ..

ทั้งที่ทุกสิ่งทุกอย่างมันช่างสวยงามในความรู้สึกของเธอและคนรอบข้าง

แต่กลับมีบางสิ่งทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไป!!..

"กรี๊ด!!..ปล่อยกู!!"..หญิงสาวในชุดนอนสีขาวยาวแค่เข่า

ผมเผ่ารุงรังนั่งหมอบคลานไปมาอยู่บนเตียงใบหน้าขาวซีด

เหลือกตามองซิสเตอร์สองคนที่ยืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

กึง!!กึง!!..เสียงโซ่ที่จองจำขาเรียวยาวของเด็กสาวถูกกระชาก

ไปมาจนเตียงเหล็กสั่นไหว..

"แพตตี้ลูกจงระลึกถึงพระเจ้าไว้นะพระองค์จะช่วยลูก"

ซิสเตอร์พยายามโน้มน้าวให้เธอสงบลง..  

"หึหึ!!อีแก่!!อย่าให้กูหลุดไปได้นะ!!กูจะฆ่า!!!มึงเป็นคนแรกเลย!!"

เธอกราดเกรี้ยวชี้หน้าซิสเตอร์สูงอายุจนเธอถอยหลังกรูด..

แอ๊ด!!ประตูถูกเปิดออกและผู้ที่มาใหม่เดินตรงไปที่เตียง

ของเด็กสาวที่เมื่อเห็นผู้มาเยือนแววตาแข็งกร้าวกลับ

อ่อนลง..

"มาริษา.."เด็กสาวเรียกชื่ออย่างคุ้นเคย

ซิสเตอร์มาริษาพยักหน้าให้ซิสเตอร์ทั้งสอง

ออกไป ซึ่งเหมือนทั้งสองรอเวลานี้มานาน

จึงรีบเผ่นออกไปโดยไวไม่รอช้า.. ซิสเตอร์มาริษาเหลือบ

มองไปที่ถาดอาหารที่กระจัดกระจายเต็มพื้น

"แพตตี้..ไม่ยอมทานข้าวอีกแล้วนะ" ซิสเตอร์มาริษา

ทรุดตัวนั่งลงข้างๆแพตตี้พลางใช้มือลูบหัวเบาๆ

ดวงตาที่กร้าวร้าวเมื่อไม่นานเปลี่ยนเป็นเลื่อนลอย

อย่างไร้จุดหมายเธอค่อยๆหมอบและหนุนตัก

ของซิสเตอร์มาริษาคล้ายกับเด็กน้อย..

"มาริษา..ช่วยฉันที"ร่างของหญิงสาวสั่นเทิ้มคล้ายคนเป็นไข้

ใบหน้าขาวซีดปากบางเขียวคล้ำ เบ้าตาดำเหมือนไม่เคยได้

พักผ่อน..ซิสเตอร์มาริษาใช้แขนข้างหนึ่งกอดเด็กสาว

อีกข้างของเธอลูบหัวเบาๆเธอสงสารศิษย์รักจนจับใจ

"เพียงฟ้า..ทำไมเธอไม่มาเอาชีวิตของฉันไปแทน

ปล่อยแพตตี้ไปเถอะนะฉันขอร้อง"..

เธอได้แต่ภาวนาถึงใครบางคนที่กำลังลงทัณฑ์

เด็กสาวโดยไม่มีใครรู้ว่าเธอผิดอะไร..

~~~~~~~~~~~~~~~~  

ร.ร.สวนมะลิ  ( วันทัศนศึกษา )


~ฟรัง~

รถบัสสีแดงเกือบสิบคันจอดเรียงรายด้านหน้าโรงเรียน

ตั้งแต่เช้าตรู่..การไปทัศนศึกษาครั้งนี้ฉันมีลางสังหร

แปลกๆชอบกล..

"พี่สาวนั่งเต๊ะท่าอยู่นั่นแหละนู้นๆแม่แพรเดินขึ้นรถไปแล้ว"

ฉันเหลือบมองหน้ายัยขันทองตัวแสบที่วันนี้ใส่เสื้อสีชมพู

กับเล็คกิ้งสีดำรองเท้าบู๊ท!!อินเทรนอีกตามเคยก่อนโดดลง

จากหลังกระบะคว้าเป้สะพายหลัง..

"นี่ให้ไปด้วยแล้วอย่าซนล่ะ"ฉันหันไปกำชับ

ยัยตัวดีที่ร้องตามไม่ยอมเฝ้าบ้าน..

"รู้แล้วน่าไปๆ..ไปเหอะบ่นอยู่ได้"

ขันทองวิ่งตัวปลิวตรงดิ่งไปที่รถทันที  

"แม่แพรจ๋า.."ขันทองวิ่งอ้าแขนไปหา

สาวแก้มป่องที่ฉีกยิ้มกว้างอ้าแขนรอยัยตัวแสบ

"คิดถึงจังเลย"แพรวาอุ้มขันทองพร้อมกับผลัดกัน

หอมแก้มไปมาจนน่าหมั่นไส้!!ฉันเอากระเป๋าไว้บน

ชั้นลอยก่อนนั่งลงข้างๆแพรวาที่มีขันทองนั่งตัก

"แม่แพรรู้ไหมหนูต้องอ้อนวอนพี่สาวแทบตายกว่าจะให้มา!!"

เอาแล้วงะ!!ยัยเด็กขี้ฟ้อง!!เป็นไปตามคิดแพรวาค้อนฉันตากลับทันที

"ฟรัง!!ทำไมชอบใจร้ายกับลูกแพรจังหะ!!" ตามมาด้วยเสียงแง๊วๆ

ฉันได้แต่นั่งทำหน้านิ่งๆถึงพูดอะไรไปก็ผิดอยู่ดี!!..คณะทัศนศึกษา

ล้วนแล้วแต่เป็นเด็กมัธยมปลายทั้งหมดได้ทยอยกัน

ขึ้นรถบัสจนเต็มทุกคัน รถบัสค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากโรงเรียนทีละคัน

และวิ่งตรงดิ่งตามแผนกำหนดการสถานที่ที่จะไป..



โรงพยาบาลจิตเวช..

~ขันทอง~


เฮ้ย!!หนูละเซ็ง!!กะว่าจะได้เที่ยวตื่นตาตื่นใจ!!  

หนอยพามาได้โรงพยาบาลโรคจิต!!..

"เป็นไรเดินหน้าบูดเชียว.." หนูเหล่หน้าพี่ฟรังที่ทำหน้ายิ้ม

เยาะเย้ยหนูแน่ๆ..หนูค้อนให้พี่ฟรังแต่หันไปกอดแขนแม่แพรแทน

"แม่แพร..อุ้มหน่อย"..แม่แพรยิ้มหวานพร้อมกับก้มลงอุ้มหนู..

หนูเอาหัวซบเตรียมหลับแต่สายตาดันสะดุดเข้าให้กับ!!







วิญญาณที่พุ่งตามหลังพวกเรามาหนูเอาคางเกยไหล่แม่แพรแต่สายตา

จ้องผีหน้าพรุน!!ตาไม่กระพริบชำเรืองหางตามองพี่ฟรังเหมือนรู้ดี

ว่ามีพวกตามแต่กลับทำไม่รู้ไม่ชี้ว่าแต่ยัยผีนี่ตามทำไมกันนะ??  

"ชิวๆ..ไปไหนก็ไปไป๊!!ตามอยู่ได้เดี๋ยวสวดคาถาไล่เลย!!"

ผีจอมตื้อขยับปากเนิบๆ..อะไร..ปา..ปา..

"หึย!!พูดชัดๆได้มะ!!อยากกินปาโก๋!!หรือไงห๋า!!"

ด้วยความรำคาญหนูเผลอหลุดปากโวยวายออกไป

ทำเอาแม่แพรแหงะมองหน้าหนูแบบงงๆ..

"ขันทองอยากกินปาท่องโก๋เหรอลูก??" น้านงะ!!  

แม่แพรเข้าใจตามนั้นแต่พี่ฟรังดิ..อมยิัมเยาะหนูอีกแล้ว

แทนที่จะช่วยกันไล่ผีขี้ตื้อนี่..หนูฟรุบหน้าลงที่ไหล่

 แม่แพรแต่ตายังแอบชำเรืองมองผีหน้าปรุ

 ที่ยังลอยตามหลังอยู่ไม่ห่าง..



~ฟรัง~

เธอพยายามจะบอกอะไรกับฉันเรื่องของเธอ

คงทุกข์มากซินะ..

"เอาล่ะเด็กๆที่เรามาทัศนศึกษากันครั้งนี้

เราจะมาช่วยกันสร้างรอยยิ้มให้กับผู้ป่วย

อาการทางจิตกันในเขตที่เราอยู่เป็นเขต

ผู้ป่วยอาการไม่ร้ายแรง..ดังนั้นเราจะแบ่งกันเป็นกลุ่มๆ

ในแต่ละกลุ่มจะมีพี่ ม.6 สามคนม.5 ม.4 อย่างละสอง

จับกลุ่มกันเลยนะ..ได้กลุ่มแล้วแยกย้ายกันไปทำกิจกรรม

โดยให้พี่ ม.6 ช่วยดูแลน้องๆด้วย.."..ทุกคนแยกย้ายกันเข้ากลุ่ม

ฉันกับแพรถูกพี่เบลล์ดึงเข้ากลุ่มทันที..ยัยขันทองน้อยเหมือน

นกรู้ชิ่งไปวิ่งเล่นที่อื่นแต่วิญญาณของเด็กผู้หญิงคนนั้นยังลอย

วนไปวนมา..ต้นจำปา..ฉันจับได้แค่คำว่าต้นจำปาเธอต้องการ

จะบอกอะไรกันแน่..

"ฟรัง!!"..ห๊ะ!!..ฉันสะดุ้งหลุดจากภวังค์หันไปมองหน้า

แพรวาที่เขย่าแขนฉันเบาๆ. แพรวาพยักเพยิดหน้าให้

ฉันมองไปที่ชายผิวขาวร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลา

ที่อยู่ในชุดเสื้อกราวสีขาวที่หน้าอกมีป้ายชื่อติดอยู่

นพ.ปกร ..ที่กำลังยืนคุยอยู่กับกลุ่มพี่เบลล์ พี่ฝน

พี่เก้า ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม..

"คุณหมอคะ..เชิญทางนี้หน่อยค่ะซิสเตอร์มาริษาพาคุณ

แพตตี้มาแล้วนะคะ" นพ.ปกร รีบขอตัวเดินตาม

พยาบาลไปอย่างเร่งรีบ..อ๊ะ!!..ดวงวิญญาณ

ชี้นิ้วไปที่นพ.ปกร ฉันแอบชิ่งออกมาในขณะที่

ทุกคนกำลังทำกิจกรรม..นั่นหมอปกรณ์  

กำลังยืนคุยกับซิสเตอร์วัยใกล้เคียงกับหมอปกรณ์

ด้วยหน้าตาที่บ่งบอกถึงความกังวลใจ..

ทำไมดวงวิญญาณนั่นมองคนทั้งสองด้วยแววตาเศร้าสร้อยเหลือเกิน.

"ปล่อยกู!!!" เสียงเอ็ดตะโรดังลั่นจนฉันต้องชะเง้อมองตาม

ร่างของสาวหน้าตาดีมากคนนึงอายุน่าจะแก่กว่าฉันไม่มาก

ถูกมัดแขนทั้งสองข้างด้วยแขนเสื้อที่จับไขว่กันมัดไปด้านหลัง

เวรเปลและพยาบาลช่วยกันออกแรงกดให้ร่างนั้นนั่งลงกับ

รถเข็น!!..อืม..ภาพซ้อนในร่างของหญิงสาวมีสองร่าง

ซ้อนทับกัน..นี่ใช่ไหมที่เธอพยายามบอกฉันวิญญาณ

เด็กสาวที่ยืนข้างๆหมอปกรณ์พยักหน้าช้าๆก่อนหายไป

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับต้นจำปา!!..หรือเธอต้องการให้ฉัน

ไขปริศนาว่าแต่วิญญาณอีกดวงนั่น..อะไรกัน..ฉันสัมผัส

ได้แค่ความห่วงใยจากดวงวิญญาณนั่นเท่านั้น..

แต่ถึงยังไงฉันต้องไล่ดวงวิญญาณนั่นออกจากร่าง

พี่สาวคนนั้นก่อนปล่อยให้อยู่แบบนั้นนานๆไม่ดีแน่

ฉันเดินเลียบๆเคียงๆไปกดน้ำดื่มที่ตู้น้ำใส่กรวยกระดาษ

พนมมือบริกรรมคาถาเสกน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์แล้วแกล้งเดินไม่รู้ไม่ชี้

ไปที่พี่พยาบาลและเวรเปลที่ช่วยกันยึดพี่สาวคนสวยเอาไว้

"เอ่อพี่คะห้องน้ำไปทางไหนคะ"ฉันฟอร์มถามพี่พยาบาล

ที่ตั้งหน้าตั้งตาจับคนที่ดิ้นไปมา..

"้เดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายจ้ะอยู่ตรงมุมตึก!!"..กึก!!กึก!!  

หญิงสาวทั้งดิ้นทั้งถีบฉันได้โอกาสแกล้งเดินเซเข้าหาน้ำที่อยู่ในมือ

สาดเข้าเต็มหน้าของพี่สาวคนสวยพร้อมกับเสียง..

"กรี๊ดดด!!.."ไม่นานนักร่างของเธอก็สงบแน่นิ่ง

ฉันฉวยจังหวะล้มทับร่างเธอทันที..

"น้องๆเป็นอะไรหรือเปล่า"ฉันแกล้งสบัดหัวไปมาสองสามที

ก่อนยันตัวลุกมาจากตักของพี่สาวหน้าใสที่หลับสนิท

"มะไม่เป็นไรค่ะงั้นขอตัวก่อนนะคะ"ฉันเดินออกมา

พร้อมกับมีบางสิ่งติดมือมาด้วย..


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


~แพตตี้~


ลูกแพร..ร่างของเพื่อนสนิทที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆเลือนหายไป

ฮึก~~ฮือ~~ฮือ..ความเจ็บปวดมันถาโถมภาพในความทรงจำ

ผุดขึ้นในมโนสำนึกที่แสนจะลางเลือน..แต่มันกลับสร้าง

บาดแผลฉกรรจ์ที่บอบช้ำเกินจะเยียวยา..น้ำใสๆไหลเป็นคราบ

อาบแก้มจนเปียกชื้น..เปลือกตาที่แสนจะหนักค่อยๆคลี่ขยับ

ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดแม้หัวใจจะหน่วงหนึบ!!..

ไม่อยากลืมตามาเพื่อพบกับความเป็นจริงที่แสนจะโหดร้ายเลย

ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเหมือนฉันได้หลับไปนานแสนนาน..

 ภาพความทรงจำสุดท้ายก่อนที่ฉันจะจำอะไรไม่ได้..



หลังโบสถ์เซนคอนแวน..

ในค่ำคืนที่ทำให้ฉันจดจำไปจนวันตาย..

"กรี๊ดดด..ลูกแพร!!"..จำปายืนต้นสูงตะหง่าน!!  

กลีบดอกหอมล่วงหล่นสู่พื้น!!เงาลำต้นทอดตัวยาว

ขนาบพื้นในคืนจันทร์เต็มดวง!!ได้พรากเอาลมหายใจ

ของคนรักฉันไป..ชั่วนิรันดร์..

"คืนนี้ฉันจะรอเธออยู่ที่เดิมนะ"..ข้อความสุดท้ายที่ถูกส่งมาหา

ทำให้ฉันยิ้มออกมาอย่างมีความสุขอีกครั้งหลังจากที่ลูกแพร

เปลี่ยนไปไม่พูดไม่จาหลบหน้าฉันนานร่วมเดือน..

ฉันรีบตรงไปยังจุดนัดที่ๆเป็นที่สารภาพรักของเราในคืน

คริสต์มาสอีฟ..เมื่อฉันไปถึง!!หัวใจฉันแทบแตกสลาย!!

 เมื่อภาพที่อยู่เบื้องหน้า!!มันทำให้ฉันต้องจำไปจนตาย!!

 หญิงสาวร่างเล็กผมยาวสลวยในชุดเสื้อกันหนาวสีแดง

กระโปรงยีนสั้น!!แขวนคอตัวเองกับกิ่งต้นจำปามรณะ!!

 ดวงตาเหลือกถลน!!ลิ้นจุกปาก!!..

"กรี๊ดดด...ลูกแพร"..และนั่นเป็นภาพสุดท้ายที่ทำให้ฉัน

เหมือนคนที่จมน้ำแต่ยังหายใจได้อยู่มันช่างทรมานเหลือเกิน.

ลูกแพรทำไมเธอต้องทำแบบนั้น..มันเป็นคำถามที่คาใจฉัน!!

"หนูแพตตี้..รู้สึกตัวแล้วหรือ"..ฉันชำเรืองมองร่างสูงโปร่ง

ด้วยแววตาเฉยชาไม่อยากเห็นหน้าด้วยซ้ำ!!..

"เอาล่ะถ้ายังไม่อยากพูดอะไรกับน้าในตอนนี้ก็พักผ่อนนะครับ"

ฉันสะบัดหัวหลบมือที่น่าขยะแขยงที่เอื้อมมาหวังถูกตัวฉัน!!

ฉันแกล้งหลับตาลงเพราะไม่อยากมองหน้าคนๆนั้น..

ที่ฉันเชื่อว่ามันคือต้นเหตุการตายของลูกแพร!!  

หลังจากมันอาสาพาลูกแพรไปส่งบ้านในวันปีใหม่  

หลังจากนั้นลูกแพรก็ไม่ยอมคุยกับฉันอีกเลย

ทั้งที่วันคริสต์มาสลูกแพรเพิ่งบอกรักฉันแท้ๆ

ต้องเป็นมันแน่ๆฉันปรักใจเชื่อแบบนั้นเพราะ

มันชอบจุ้นจ้านยิ่งกว่าพ่อกับแม่ของฉันซะอีก.

ทั้งๆที่ฉันเคยเคารพและศรัทธาในตัวมันแต่ในตอนนี้

ฉันเกลียดและไม่อยากเห็นหน้ามันอีกเลย!!..

ทำไมฉันต้องกลับมารับรู้เรื่องบ้าๆแบบนี้อีก!!


~~~~~~~~~~~~~~~


~ฟรัง~  

ดอกบัวหลากสีบานสะพรั่งเต็มสระน้ำหลังบ้าน

ฉันมองกล่องใบเล็กที่อยู่ในมือก่อนทิ้งตัวลงนั่ง

กับพื้นหญ้านิ่มริมสระ..ฝากล่องใบน้อยถูกฉันเปิดออก

ล้วงหยิบเส้นผมกระจุกเล็กๆออกมาก่อนหลับตานิ่ง ..

ฟรึบ~~ฟรึบ~~ฟรึบ..

กลิ่นหอมของดอกไม้ชนิดนึงโชยแตะจมูก

คลอเคล้าด้วยเสียงบรรเลงเปียนโนผสมผสานกับ

เสียงคลอรัสบรรเลงเพลงหมู่


We wish you a Merry Christmas;

We wish you a Merry Christmas;

We wish you a Merry Christmas and

a Happy New Year.

Good tidings we bring to you and your kin

Good tidings for Christmas and a Happy New Year.

ดังแว่วไม่ไกลมากนัก..แสงไฟกระพริบระยิบระยับตามลำต้นไม้  

และกิ่งไม้เบื้องหน้าสร้างความสวยงามในค่ำคืนที่น่าจดจำ..

ภายใต้เงาต้นไม้ใหญ่ที่มีแสงไฟกระพริบวิบวับ..

หญิงสาวสองคนนั่งกุมมือกันต่างคนต่างอมยิ้ม

อย่างเขินอาย..

"อืม..แพต..คือแพรมีอะไรจะบอก~~"

หญิงสาวน่าตาน่ารักพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาปนสั่นๆเล็กน้อย

"บอกอะไรเหรอ~~" สาวหน้าหวานที่ชื่อแพตอมยิ้มถามกลับ

ด้วยท่าทางเขินอาย..

"แพรรักแพตนะ~~"สาวหน้าหมวยพูดด้วยเสียงที่เบากว่าเดิม

ซึ่งทำให้อีกคนใจเต้นระรัวหน้าร้อนผ่าว..

"อืม..ไม่หลอกกันนะ" แพตกระชับมือนิ่มของอีกคนแน่นกว่าเดิม

สัมผัสของหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อใบหน้าน้อยๆของลูกแพร

ขยับเข้ามาใกล้แม้จะจับได้ถึงอาการที่สั่นเทาเล็กๆของฝ่ายที่

ขยับหน้าเข้าหาแต่แพตตี้เองก็เคลื่อนใบหน้ารอรับด้วยใจตุ๊มๆต่อมๆ

ริมฝีปากชมพูนิ่มของลูกแพรแตะเบาๆที่ริมฝีปากบางสวยของแพตตี้

ความรู้สึกที่ครุกรุ่นและบีบรัดในสัมผัสครั้งแรกมันสร้างความตื่นเต้น

ให้กับสองสาวจากบางเบาทวีความโหยหาและหนักหน่วง..

จนมีเสียงครางเล็ดลอดออกมาจากลำคอของทั้งคู่..

ในขณะที่สองสาวต่างควานหาความหอมหวานจากริมฝีปาก

ของกันและกันพลังงานบางอย่างบวกกับสายตาคู่หนึ่ง

กำลังจับจ้องเธอทั้งสองอยู่..

แชต~~แชต~~แชต..ภาพแห่งความหอมหวานแปลเปลี่ยน

เป็นภาพที่ทุกข์ระทมแสนปวดร้าวเมื่อใต้ร่มไม้ใหญ่ที่หญิงสาว

หน้าตาน่ารักสองคนเคยใช้เป็นที่พรอดรักตอนนี้กลับกลาย

เป็นสุสานของร่างที่ไร้วิญญาณที่แขวนตัวเอง..ลูกแพร..

 เสียงกรี๊ดร้องปานใจจะขาดของอีกคนเมื่อต้องมาพบกับสภาพ

ของคนรักที่หมดลมหายใจเธอล้มทั้งยืนก่อนหมดสติ..

เงาดำได้ปรากฏขึ้นและหายเข้าไปในร่างของเธอ!!

และนั่นดวงจิตต์ที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองตายยังยืนรออยู่ในสภาพเดิม

เธอหันหลังยืนรอ..รอใคร??..ไม่มีท่าทีเลยว่าเธอจะฆ่าตัวตาย!!

 มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่??..ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น..

เรื่องนี้ดูมันมีเงื่อนงำผิดปกติงานนี้คงต้องอาศัย

ยัยตัวแสบให้ช่วยสืบต่อซะแล้ว..


~~~~~~~~~~~~~~~


~ขันทอง~


โอ๊ยยย!!นี่มันวันเวรกรรมอะไรของหนูกันนักกันหนา!!  

ไม่เคยจะได้เจอวันหยุดเลยซักวัน!!..ขนาดวันเช็งเม้ง

วันตรุษ!!วันสาท!!วันที่ข้าราชการประกาศเป็นวันหยุด!!

 หนูก็ยังรับกรรมทำงานตามบัญชาของพี่สาวตามเคย!!  

เอ๋!!แล้วที่นี่มันที่ไหนกันละหว่า??..เดินหลับหูหลับตาบ่น

มากไปหน่อยมาโผล่อยู่ที่ไหนละเนี่ย??..เอาแล้วงะ..

ถ้าวันนี้ไม่ได้เรื่องอะไรกลับไปรายงานมีหวังอดกินไอติม

ตามค่าจ้างแหง๋..หนูวิ่งดุกๆ..สำรวจพื้นที่รอบๆ!!  

เขตบำบัดทางจิต!!..หนูกอดอกถอนหายใจออกมา

เมื่อเจอเป้าหมาย..เดินชะโงกซ้ายทีขวาทีหลบคนแก่

ที่วิ่งเล่นไล่จับกันบ้าง..ยืนทำท่าแปลงร่างบ้าง..

หนูกำลังมองหาใครบางคนตามใบสั่งงาน!!  

อ๊ะ!!นั่น..พี่สาวหน้าตา..โหววสวยมาก!!..นี่ขนาดอยู่ในชุด

สีเขียวของผู้ป่วยโรคจิต..หน้าตายังเพอเฟคขนาดนี้!!

 ร่างบางนั่งอยู่ที่ม้านั่งหินอ่อนใต้ต้นดอกลั่นทม..

ที่ติดดอกสีขาวบานสะพรั่งเต็มต้นเธอกำลังแหงนหน้า

มองดอกลั่นทมด้วยแววตาเศร้าสร้อยเหมือนคิดถึง

ใครบางคน..ไม่เห็นจะเหมือนคนบ้าตรงไหนเลย!!

ป๊อก!!..นี่แนะ!!..มาสืบๆมัวแต่ชมความงามของพี่สาวคนสวยอยู่ได้!!  

หนูเขกหัวตัวเองเรียกสติที่ไม่ค่อยจะมีกลับมา แบบนี้ต้องตีซี้!!

 หนูหมุนตัวแล้วดีดนิ้ว..เปาะ!!..อื้อ!!หนูเลิกคิ้วก้มมองชุดที่สวมใส่

แล้วอมยิ้มตาปิด!!เท่ดีเหมือนกันนะชุดคนบ้าเนี่ย!!..

หนูใส่ชุดสีเขียวขยี้หัวจนผมเพ้ารุงรังวิ่งลอยหน้าเป็นเด็กบ้า!!

(เฮ้อ!!สงสารตัวเองแท้!!เห็นแก่กินเล่นได้ทุกบทบาท!!)

พี่ฟรังนะพี่ฟรัง!!ขยันหางานให้หนูทำจริงๆ!!..

"ย๊า!!ไอ้ปีศาจหนอนชาเขียว!!มาแอบอยู่นี่เอง!!"

หนูกระโดดโหยงเหยงทำท่าอุตร้าแมนใส่ต้นลั่นทม

ที่พี่สาวคนสวยนั่งจ้องมันอยู่..อะ!!ได้ผลพี่สาวนั่งส่งยิ้มหวาน

อึยย!!ทำไมพี่สาวคนนี้สวยบาดใจได้ขนาดนี้เนี่ย!!  

หนูยังแกล้งบ้าต่อไป!!

"องค์หญิงของข้าเจ้าไม่ต้องกลัวไอ้ปีศาจหนอนชาเขียว

มันถูกข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว" หนูเดินเก๊กมาดเข้มไปหา

พี่สาวคนสวยที่นั่งยิ้มหวานเจี๊ยบให้หนู..

"ว๊าๆ!!..เห้ย!!"..ตุ่บ!!..ชุดเจ้ากรรมยาวลุ่มล่าม!!หนูหน้าคะมำ!!  

จูบดินดังจ๊วบ!!เพราะสะดุดชายขากางเกงตัวเอง!!..

"อุ๊ย!!ตัวเล็กเจ็บไหมจ๊ะ!!"..พี่สาวสุดสวยอุ้มหนูขึ้นมานั่งบนตัก!!

หน้าหนูเต็มไปด้วยเศษดินเศษหญ้า มือนุ่มนิ่มของพี่สาวทั้งปัดทั้งเช็ดให้

หนูนั่งอ้าปากหวอยิ่งจ้องยิ่งสวย..อืยย!!..สเปคขันทองเลย!!

"หนูแพตตี้ทำอะไรอยู่ครับ"..หนูเหล่ตามองหมอผู้ชายคนนึง

พี่สาวจากเดิมที่ยิ้มแย้มหน้าหงิกขึ้นมาทันที!!..

"ตาบอดหรือไง!!.."อือ..หนูอยากจะบอกพี่ว่า

ไม่มีใครเขาเห็นหนูหรอก..พี่สาวคนสวยหันไป

ตะคอกอีตาหมอคนนั้น แล้วหันกลับมายิ้มให้หนู

"ไม่เป็นไรแล้วนะคนเก่ง.."หนูทำตาเหล่ให้พี่สาว

จนเธอหัวเราะออกมาดังลั่น..

"ฮา~~ฮา~~ฮา"หนูไม่แปลกใจเลยที่ตาหมอนั่นกับพยาบาล

จะผสานสายตากันแล้วส่ายหัวไปมาคงคิดว่าพี่สาวอาการ

กำเริบอะดิ..เชอะพวกไม่มีเซ้น!!..

"หนูแพตครับได้เวลาทานยาแล้วนะ" พูดไม่พูดเปล่าหมอคนนั้น

ยกแขนขึ้นโอบไหล่พี่แพต..เพลี้ยะ!!..ย๊า!!พี่แพตตบหน้าหมอนั่น

กรามสั่นไปเลย!!..พร้อมกับสะบัดตัวอุ้มหนูลุกขึ้น!!  

"อย่าเอามือสกปรกของแกมาโดนตัวฉันอีกจำไว้!!"

พี่แพตตะคอกพร้อมกับจ้องหน้าด้วยแววตาแข็งกร้าว

"หนูแพตน้าขอโทษนะ..ใจเย็นๆก่อน"

ปากพูดกับพี่แพตให้ใจเย็นแต่ใช้สายตาสั่งงานให้บุรุษ

พยาบาลเดินเข้าประชิดตัวพี่แพต!!..พี่แพตรู้ดีว่าจะเกิดอะไร

เธอกระซิบกับหนู..

"ตัวเล็กหนีไป"..เธอวางหนูลงพร้อมกับที่บุรุษพยาบาล

กรูเข้าชาจตัวเธอเอาไว้..

"ปล่อยฉันนะ!!ไอ้พวกสารเลวแกไอ้คนชั่ว!!เอาชีวิตคนรักฉันคืนมา!!"

คนรัก??..แววตาของหมอที่อ่อนโยนเมื่อไม่นานหายไปจนหมดสิ้น

เหลือแต่เพียงสายตาที่เย็นชายากเกินคาดเดา..พี่แพตดิ้นไปมา

พยาบาลส่งเข็มฉีดยาให้หมอ..นพ.ปกรณ์..หนูเล็งไปที่ป้ายชื่อ

ไม่นานนักพี่แพตก็คอพับเมื่อยาออกฤทธิ์..หมอปกรณ์..  

แล้วเราจะได้รู้จักกันมากขึ้น..พี่สาวคนสวยแล้วหนูจะมาหาใหม่

ตอนนี้พักผ่อนไปก่อนละกัน..จุ๊บ..หนูจุ๊บแก้มคนที่หลับสนิท

น่าสงสารจนบอกไม่ถูกจริงๆ..


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


~ฟรัง~


เสียงถอนหายใจน้อยๆของยัยเด็กตัวเปียกที่เดินไปเดินมา

สองแขนน้อยไขว้ไว้ด้านหลัง ทำกะยังเรื่องที่ไปสืบมาเป็น

เรื่องของตัวเองก็ไม่ปาน..

"แหนะ!!ที่แรกทำเป็นบ่นหงุงหงิง เจอคนสวยเข้าไปหน่อย!!  

ถึงกลับกลุ้มแทนเขาเชียวหนาขันทอง~~"

ได้โอกาสแซวซะหน่อยหมั่นไส้มานาน..

"หยุด!!หยุดเลย~~ไม่ต้องแซว!!มาช่วยหนูคิดดีกว่ามะ!!"

ขันทองหันมาทำหน้าดุ!!ย่นคิ้วใส่ฉัน..

"ท่าจะจริงจังแหะ!!..งั้นเอาแบบนี้นะในเมื่อเรื่องเนี้ยหมอปกรณ์

น่าจะมีส่วนรู้เห็นเกี่ยวกับการตายของลูกแพร..พี่จะสืบเรื่องนี้เอง

ส่วนเรานะไปหาต้นจำปาปริศนาให้เจอ!!"..

ขันทองน้อยรีบพยักหน้ารับทันที การตายของลูกแพร

มันต้องมีอะไรซ่อนอยู่เพราะดวงวิญญาณไม่มีกลิ่นไอ

ของความเครียดแค้น!!มีเพียงความเศร้าที่ฉันสัมผัสได้  



ณ.โรงพยาบาลจิตเวช..

"เชิญหมายเลข~~52ค่ะ"..เสียงประชาสัมพันธ์ประกาศ

ลำดับหมายเลขของผู้ที่เข้าตรวจสภาวะทางจิต

ฉันมองบัติคิวในมือ..52..พร้อมกับลุกจากเก้าอี้เดินตรง

ไปยังห้องตรวจประตูกระจกแบบบานเลื่อนที่มีป้ายชื่อ..นพ.ปกรณ์

ติดอยู่ถูกฉันเลื่อนมันออกอย่างใจเย็น..นายแพทย์วัยกลางคน

ผิวขาวหน้าตาดี..นั่งเปิดประวัติผู้ป่วยในมือพลิกไปมาก่อนจะ

เงยหน้าขึ้นมองฉัน..พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร..

"เชิญนั่งครับ.." ฉันนั่งตรงหน้าแพทย์ผู้ตรวจด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"มีอะไรให้หมอช่วยหรือครับ"ฉันเหลือบมองไปด้านหลังตัวเอง

ที่มีเงาดำซุกตัวนั่งอยู่..ก่อนเอ่ยกับผู้ถาม..

"ฉันเห็นคนนั่งอยู่ตรงนั้น!!"..ฉันชี้นิ้วมือไปที่ด้านหลังฉัน

หมอปกรณ์..มองตามนิ้วที่ฉันชี้พร้อมกับเลิกคิ้วสูง!!

"ไม่เห็นมีใครเลยครับ!!"..มันแน่อยู่แล้ว!!คนไม่มีซิกเซ้น

จะมองเห็นได้ยังไงถ้าดวงวิญญาณไม่มีพลังพอ!!

"แต่ฉันเห็น!!.."ฉันยืนยันคำเดิมจนหมอปกรณ์ ส่ายหัว

"คุณตั้งสตินะเพราะสิ่งที่คุณเห็นมันไม่จริงมันเป็นเพียง

ภาพหลอนที่มโนสำนึกของคุณสร้างมันขึ้นมา

อาการของคุณสามารถบำบัดได้ด้วยยาเดี๋ยว

หมอจะสั่งจ่ายยาให้คุณ.."..

มโน!!เชื่อเลยในหลักการณ์และเหตุผล!!  

"หมอค่ะ..ฉันกลัว!!"..ฉันฉวยจังหวะคว้ามือหมอปกรณ์

มากุมไว้..ซึ่งเขากลับยิ้มและใช้มืออีกข้างจับมือฉันไว้

ฉันหลับตานิ่ง!!..ฟรึ่บ~~ฟรึ่บ~~ฟรึ่บ..

ภาพหน้าพี่แพตตี้!!..สลับสับเปลี่ยนกับใบหน้าของผู้หญิง

อีกคนที่หน้าตาคล้ายพี่แพตตี้มาก..สายคล้องหูของแมตปิดปาก

ถูกคล้องอย่างช้าๆ..กล่องเครื่องมืออะไรซักอย่างถูกเปิดออก

ถุงมือยางสีขาวถูกสวมใส่..สองมือรื้อค้นอะไรบางอย่างออกมา

จากกล่องใบเดิม..มีดผ่าตัดเล่มเล็ก!!..บุรุษปริศนาหมุนตัวไปที่

เตียงเหล็กที่มีร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาว!!นอนแน่นิ่ง!!..

พี่แพตตี้!!..แต่ไม่ใช่!!แค่ดูคล้ายๆ..เขายืนมองร่างนั้น

ด้วยแววตาเย็นชาก่อนจะ!!..ใจฉันสั่นระทึก!!เมื่อคมมีด

เล่มเล็กถูกกดลงอย่างใจเย็นด้วยความชำนาญ!!..

เลือดสีแดงฉานไหลนองจนเยิ้มลงพื้น..เศษเนื้อที่ถูกชำแหละ

ชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกโยนลงบนพื้น!!..ฆาตรกร!!..เลือดเย็นหยิบ

เศษซากของมนุษย์ใส่ถุงดำมัดปากอย่างดี!!..แมตที่ปิดปาก

ถูกเปิดออก!!..หมอปกรณ์!!..เขาแสยะยิ้มก่อน!!ใช้ลิ้นเลีย

หัวกระโหลกมนุษย์!!..ที่มีคราบเลือดและเศษเนื้อติดอยู่

ขนแขนฉันลุกชันด้วยความสะอิดสะเอียนในพฤติกรรม

ของหมอโรคจิต!!..ไม่นานนักเขาคว้าถุงดำสองถุงแล้ว

เดินออกจากห้องไป!!..ใครบางคนยืนรอเขาอยู่ด้วยท่าทาง

กระวนกระวาย!!..หญิงสาวหน้าตาดีวัยไม่เกิน17ปี..

รับถุงดำสองถุงไปจากมือเขา..ด้วยมือที่สั่นเทา

ดวงตาแดงก่ำ..

"ไม่ต้องกลัวนะมาริษา..เรื่องนี้จะไม่มีใครรู้!!"

มาริษา!!..ฉันเหมือนเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนนะ!!..

"คุณ!!คุณครับ!!..คุณเป็นอะไรหรือเปล่า??"..

ฉันรู้สึกถึงแรงบีบที่มือ..ทำให้ฉันหลุดออกมาจาก

ห้วงของจิตสัมผัสรีบปล่อยมือจากหมอเจ้าเล่ห์ทันที

"ไม่เป็นไร!!งั้นฉันขอตัวไปรอรับยานะคะ"

หมอปกรณ์ฉีกยิ้มทำตากรุ่มกริ่มใส่ฉัน!!  

"นี่ครับใบนัด..คุณต้องมาพบหมอตามนัดนะครับ

อาการที่คุณเป็นต้องเข้ารับการบำบัดจากหมอโดยตรง"

ฉันรู้ว่าแกกำลังคิดอะไร!!..ฉันรับใบนัดมาดูก่อนยิ้มน้อยๆ

ให้หมอโรคจิต!!..แกนี่แหละกุญแจสำคัญในการไขปริศนา

มาริษา..ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องทั้งหมดมันเกี่ยวพันกันยังไง??

 แล้วเธอเป็นใครมีส่วนรู้เห็นอะไรในเรื่องนี้แล้วผู้หญิงที่ตก.

เป็นเหยื่อนั่นคือใครกัน??...

ถุงยาในมือถูกฉันโยนทิ้งลงในถังขยะ..ก่อนก้าวขายาวๆ

ตรงดิ่งไปที่รถแล้วขับมันออกไป..เฮ้อ!!..ขันทองน้อย

งานนี้คงต้องเหนื่อยหนักแน่...


~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~แพตตี้~


ขณะฉันกำลังสลึมสลือเพราะฤทธิ์ยาที่ถูกพวกเจ้าหน้าที่

 บังคับให้กินเข้าไป..แอ๊ด~~..เสียงเปิดประตู!!มีคนกำลัง

เดินเข้ามาฉันพยายามปรือตามอง..แต่ม่านตามันชั่งหนัก

เหลือเกิน..Zzzzzz~~

 "พี่สาว~~ไปเล่นกัน~~"..ฉันยิ้มให้กับเด็กน้อยหน้าตาน่ารักน่าชัง

ที่วิ่งมาจับมือฉันฉุดให้ลุกขึ้น..

"ตัวเล็กจะเล่นอะไรกับพี่จ๊ะ" ฉันก้มตัวลงถามเด็กน้อย

"เล่นทายชื่อดอกไม้"..เด็กน้อยยักคิ้วให้ฉัน..ฉันพยักหน้าตอบตกลง

"ดอกอะไรเอ่ย..แค่นึกถึงแล้วต้องน้ำตาไหล??" ฉันขมวดคิ้วนิด..

"ดอกลั่นทมจ๊ะ.."..ฉันตอบอย่างไม่ลังเลเลย..

"แล้วดอกอะไร..อยากลืมเท่าไหร่แต่ใจกับจำ??" ..

แป๊บ~~ฉันรู้สึกเสียวหัวใจแป๊บๆกับคำถามของเด็กน้อย

น้ำตาเจ้ากรรมดันล้นเอ่อ..ดอกอะไรเหรอที่ฉันพยายาม

ลืมมันเท่าไหร่แต่หัวใจมันยิ่งกลับจดจำ..

"ดอกจำปา~~"ฉันตอบออกมาปนกับเสียงสะอื้น..วูบ~~  

ภาพความทรงจำในอดีตพาฉันกลับมายืน ณ.สถานที่

ที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดี..มันเป็นที่ที่ฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็น!!



~ขันทอง~

จิตสำนึกของพี่แพตตี้นำพาหนูมายังต้นจำปาปริศนา

หนูจับมือพี่แพตตี้ที่ยืนมองตรงไปที่ต้นจำปาด้วย

ดวงตาแดงก่ำน้ำตาอาบแก้มทั้งสองข้างดูพี่ช่าง

เจ็บปวดกับมันเหลือเกิน หนูทนเห็นพี่แพตตี้เศร้า

ต่อไปไม่ไหว..พักผ่อนเถอะนะพี่หนูจะช่วยพี่เอง

หนูเป่าคาถาให้มโนสำนึกที่เจ็บปวดของพี่แพตตี้

เลือนหายไปแล้วใส่ทุ่งดอกไม้ที่สวยงามเข้าไปแทน

ตอนนี้พี่คงหลับฝันดีแล้วซินะ..ฝันถึงหนูบ้างละ..  

เอาหละ!!..หนูหาต้นจำปาปริศนาเจอแล้ว..หนูต้องไป

ที่นั้นเพื่อค้นหาความจริง..หนูพุ่งดวงจิตต์ออกมาจาก

ห้วงนิทราของพี่แพตตี้..หนูจ้องมองหน้าหวานๆที่หลับสนิท

ก่อนเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ข้างแก้มใส..

"ฝันดีนะพี่สาวคนสวย..จุ๊บ"..หนูจุ๊บแก้มพี่แพตหนึ่งทีก่อน

ดีดนิ้ว..เปาะ..วับ!!..~~~

~~ฟรึ่บ~~..หนูมาโผล่ที่หน้าโบสถ์ที่มีรูปปั้นคนถูกตรึงอยู่บนไม้กางเขน

พระเยซูคริสต์ซินะ..ในเวลากลางคืนแบบนี้ โบสถ์สีขาวโพลนแบบนี้

แถมมีรูปปั้นแบบนี้..เป็นคนธรรมดามาอยู่ในสถานที่แบบนี้นะ!!

คงวิ่งป่าราบไปแล้ว!!..เอาละ!!ขันทองเลิกฟุ้งซ่าน..let..go!!  

อื้อหือ..นี่ซินะกลิ่นดอกจำปา..หอมตลบอบอวลจริงๆ..

อ๊า~~นั้นใครกัน!!..หนูเดินตรงไปหาเงาดำที่อยู่ใต้ต้นจำปา

พอเข้าไปใกล้เท่านั้นแหละ!!หนูถึงกับตาเหลือก!!..

"พี่แพต!!!"..หนูแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง!!จึงยกมือ

น้อยๆของหนูขยี้ตาแรงๆแล้วจ้องผู้หญิงนั่นใหม่

 อีกครั้ง!!..คล้ายมากแต่ไม่ใช่!!..เฮ้อ..โล่งอกไปที!!

 "นี่พี่สาว!!พี่เป็นใครอ่ะทำไมมายืนล่อนจ้อน!!แบบนี้เนี่ย!!

ไม่หนาวหรือไงห๊ะ!!"..หนูยิงคำถามใส่ผีสาวที่ยืนเปลือยกาย

ตัวเขียวซีด..ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง!!..

"ช่วย~~ลูก~~ฉัน~~ด้วย~~"..ห๊ะ??ลูก??..

ผีสาวพูดด้วยน้ำเสียงยานคางเนิบ~~ช้า~~

"นี่พี่สาว!!เอาทีละเรื่อง..ตอบหนูมาก่อนว่าพี่ชื่ออะไร"

หัวเล็กๆของหนูเริ่มปวดหนึบๆ..มาสืบเรื่องต้นจำปา

ดันมาเจอผีหน้าตายังกับพิมพ์เดียวกับพี่แพต!!..

อ๊ะ!!..พี่แพต!!..หน้าเหมือนกันยังกับแกะ!!ต้องเกี่ยวข้อง

กับพี่แพตแน่ๆ!!..

"ตอบหนูมาเร็วพี่ชื่ออะไรแล้วเกี่ยวข้องอะไรกับพี่แพต!!"

ผีสาวค่อยๆเงยหน้าขึ้นขยับปากเขียวช้ำช้าๆ..

"เพียง~~ฟ้า~~.."เธอชื่อเพียงฟ้า..หนูเดินเข้าไปจ้อง

ที่ปากใกล้ๆลุ้นว่าเธอจะพูดอะไรต่อ..

"ลูก~~แพต~~ลูก~~"..ห๊า!!พี่แพตเป็นลูกผีตนนี้!!

"ช่วย~~ด้วย~~"..หนูถอยหลังออกมาจนไกลจากร่าง

ของวิญญาณนั่นเครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหัวหนูไปหมด!!  

วิญญาณนี่คงให้ข้อมูลได้แค่นี้..เพราะมีมโนแค่ห่วงเกี่ยว

กับลูกเท่านั้น..พี่ฟรัง..ใช่ต้องใช้ญาณของพี่ฟรังเท่านั้น!!  

รีบเถอะขันทองเรื่องนี้ไม่ชอบมาพากล!!..

พี่แพตหนูจะปกป้องพี่เอง..


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ร.ร.สวนมะลิ

~แพรวา~  

โต๊ะที่ตั้งอยู่มุมท้ายสุดของห้องที่ทุกทีมองไป

จะเห็นคนนิ่งเงียบนั่งทะมึน!!..แต่ทำไมวันนี้กับ

หายไปไหนของเขานะ!!.แปลกจัง??..

ใกล้สอบกลางภาคแท้ๆ!!ทำไมฟรังถึงขาดเรียนนะ??  

โทรไปก็ไม่รับสาย..ไม่สบายหรือเปล่า??..ยัยผีดิบนะยัยผีดิบ!!  

ชอบทำตัวลึกลับเป็นปริศนาอยู่เรื่อย!!..เอาไว้เลิกเรียนก่อนเหอะ!!

"นี่แพรวา!!แฟนผีดิบของเธอขาดเรียนได้ไงเนี่ย!!"

ฉันเหลือบตามองยัยบีปากดีที่ทำหน้าทำตายิ้มเยาะฉัน

"นี่หรือบ้าหนักเอามีดไปไล่วิ่งฟันใครจนถูกจับส่งโรงบาลบ้า!!"

ยัยเอมลูกคู่ยัยบีโหมโรงกวนประสาทอีกคน..ฉันกัดฟันกรอด!!

"คบใครไม่คบไปคบกับคนบ้า..ฮา~~ฮา~~ฮา"..

ฮืยย!!..ความอดทนฉันขาดผึง!!เมื่อสิ้นเสียงยัยบี!!

 พรึบ!!..โครม!!..ฉันลุกพรวดด้วยความโมโหสุดขีด

จนเก้าอี้ที่นั่งหงายหลังตรึง!!..ฉันปรี่เข้าหาพวกปากเสีย!!

 หมับ!!..เพลี้ยะ!!เพลี้ยะ!!เพลี้ยะ!!..

"โอ๊ยยย!!..นังแพร!!มึงกล้าตบกูเหรอ!!"..ฉันจิกหัวตบยัยบี

ไม่มียั้ง!!..ไม่รู้มือใครมือใครเข้ามาดึงหัวมาดึงแขนฉัน

พัลวัลไปหมด!!..

"หยุด~~หยุด!!เดี๋ยวนี้เลยนะ!!"..ความโกลาหลวุ่นวาย

หยุดสนิทกับเสียงคำสั่งเด็ดขาด!!ของครูฝ่ายปกครอง

"เธอทั้งชั้นลงไปที่ห้องฝ่ายปกครองเดี๋ยวนี้!!"..

ฉันกับยัยบีเบ้ปากใส่กันก่อนพาร่างกายที่เสื้อผ้ายับเยิน

ผมเผ้ายุ่งเหยิงเดินตามครูจอมเฮี๊ยบไป!!..


~~~~~~~~~~~~~~~~~~


โรงเรียนสตรีเซนคอนแวน.


~ฟรัง~


ฉันเงยหน้ามองตึกสูงใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้าก่อนถอนหายใจเบาๆ

เพราะยัยตัวแสบอาระวาดแท้ๆ..วันนี้ฉันเลยต้องโดดเรียน

มาที่นี่ทั้งชุดนักเรียนเมื่อยัยขันทองน้อยลงทุนชักดิ้นชักงอ

ให้ฉันรีบมาที่นี่..นี่แค่ยืนอยู่แค่หน้าประตูทางเขากลิ่นอาย

ความวุ่นวายมากมายในที่นี่คละเคล้ากับกลิ่นสาปสางของ

ดวงวิญญาณมันช่างรุนแรงเหลือเกิน..

"อ้าวหนู..มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าจ้ะ"ซิสเตอร์สูงอายุที่เดินผ่านมา

เอ่ยถามฉัน..ท่าทางใจดีแฮะ!!..

"คือหนูมาหาข้อมูลเกี่ยวกับศาสนาคริสต์ค่ะ"..ซิสเตอร์ยิ้มอย่าง

ใจดีก่อนอาสาพาฉันเข้าไปยังด้านในโรงเรียน..

"อ้า..ซิสเตอร์อาจารย์ใหญ่คะ"ซิสเตอร์ที่เดินนำกับฉันหันไปมอง

ผู้เรียกที่อยู่ด้านหลัง..เอ๊ะ!!..ซิสเตอร์คนนี้หน้าตาคุ้นๆเหมือนเคย

เจอที่ไหน..ซิสเตอร์อาวุโสกว่ายิ้มให้..พร้อมเอ่ยถาม.

"มีอะไรจ๊ะซิสเตอร์มาริษา.."..ห๊า!!ใช่ฉันนึกออกแล้ว!!ซิสเตอร์ที่ฉัน

เจอวันแรกที่โรงพยาบาลและหญิงสาวในจิตสัมผัส..เธอคือซิสเตอร์คนนี้นี่เอง

"คุณพ่อโจนาธานต้องการเรียนสายด้วยค่ะ"..ซิสเตอร์อาจารย์ใหญ่

พยักหน้าก่อนหันมายิ้มให้ฉัน..

"งั้นเดี๋ยวหนูไปในโบสถ์กับซิสเตอร์มาริษานะ"..ฉันพยักหน้าน้อยๆ

เฮ้อ..เข้าทางเลย..

"ซิสเตอร์มาริษาช่วยให้ข้อมูลเกี่ยวกับพระเยซูคริสต์และ

คำสอนของพระองค์กับหนูคนนี้ด้วยนะ"..

ซิสเตอร์อาจารย์ใหญ่เดินจากไปเหลือแค่ฉัน

กับซิสเตอร์มาริษาเท่านั้น..

ซิสเตอร์มาริษาพาฉันเดินไปดูนั่นนี่จนทั่วโบสถ์  

ที่มีรูปปั้นของนักบุญต่างๆรวมถึงพระแม่มาลีอาร์

เกร็ดความรู้มากมายเกี่ยวกับคริสตจักรษ์รื่นไหล

ออกจากปากบางที่คงรูปสวยของซิสเตอร์มาริษา

ผิวพันธ์หยาบก้านที่ไม่ได้รับการดูแลยังมีร่องรอย

ของความนวลเนียนของผิวพันธ์ที่ดีในอดีตกับภาพ

ที่ฉันเห็นเธอคือผู้หญิงที่จัดว่าหน้าตาดีมากคนนึง

ซิสเตอร์มาริษาพาฉันเข้ามาในห้องเล็กห้องหนึ่ง

ที่ภายในห้องมีเคาน์เตอร์กั้นด้วยฉากบนเคาน์เตอร์

มีขันทองเหลืองใบเล็กวางอยู่..

"ห้องนี้ไว้สำหรับการสารภาพบาป.."

แววตาของซิสเตอร์หม่นลงอย่างเห็นได้ชัด

"แล้วซิสเตอร์เคยสารภาพหรือเปล่าคะ"

ฉันตั้งใจถามจี้ใจดำของซิสเตอร์มาริษา!!

อยากรู้เหมือนกันคนที่ร่วมมือกับฆาตกรจะตอบว่าไง!!

 "เคยซิ..ซิสเตอร์มักจะมาที่นี่ทุกครั้งเวลาที่ซิสเตอร์

รู้สึกผิดกับใครบางคน"..ตาของซิสเตอร์เริ่มแดงเหมือน

อยากจะร้องไห้แต่ต้องสะกดเอาไว้..

"หนูไม่เชื่อว่าซิสเตอร์จะพูดทุกเรื่อง!!"..ซิสเตอร์มาริษา

มองหน้าฉันด้วยแววตาสั่นๆเธอขย้ำมือที่อกเสื้อ

อย่างเจ็บปวดกับคำพูดลอยๆของฉัน..

"ใช่!!ซิสเตอร์ขี้ขลาดเกินไปที่จะกล้าพูดในเรื่อง

ที่เจ็บปวดได้ทั้งหมดความทุกข์ที่ผ่านมานับสิบปี

มันจึงอยู่ในนี้"..เธอทุบมือลงไปที่อกด้านซ้ายพร้อม

กับน้ำตาที่ไหลริน..ฉันไม่รู้ว่าทำไมต้องเดินเข้าไปใกล้

แล้วแตะมือเบาๆบนมือที่เกาะกุมหน้าอกของเธอ..

ฟรึ่บ~~ฟรึ่บ~~ฟรึ่บ....

"มาริษา~~จ้า"..เด็กสาวในชุดนักเรียนคอนแวน

สองคนเดินคลอเคลียหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน

"เพียงฟ้า..ไม่เอาไม่เล่นมันจั๊กกระจี้นะ!!"..เพียงฟ้า

พยายามใช้ปลายจมูกโด่งๆของเธอซุกไซร้ไปที่หู

ของอีกคน..พร้อมกับหัวเราะร่วนด้วยความสนุก

ฟรึ่บ~~ฟรึ่บ~~ฟรึ่บ~~..

"มาริษา..แบมือซิฟ้ามีอะไรจะให้"..มาริษายิ้มน้อยๆ

ก่อนแบมือรับของบางอย่างที่อยู่ในกำมือของเพียงฟ้า

ที่ยื่นมาตรงหน้าเธอ..

"ดอกจำปา"..มาริษาหยิบดอกจำปาขึ้นมาสูดดมพร้อม

กับระบายยิ้มหวาน..

"รักนะ~~"เพียงฟ้ายื่นหน้าทะเล้นพร้อมกับพูดทีเล่นทีจริง

แต่นั่นก็ทำให้หน้าของมาริษาแดงขึ้นมาทันที

"บ้า~~"มาริษาพูดอย่างอายๆก่อนเดินหนีไป..

ฟรึ่บ~~ฟรึ่บ~~ฟรึ่บ~~..

ภายในห้องนอนที่ตบแต่งไปด้วยผ้าม่านสีชมพูหวาน

เตียงนอนสีชมพูที่บนเตียงมีเด็กสาวสองคนนอน

คว่ำหน้าเอาหัวชนกันดูนิตยสารแฟชั่น..

"นางแบบน่ารักดีเนอะ"มาริษาเท้าคางพูดแบบเคลิ้มๆ

"แหวะ!!ฟ้าน่ารักกว่าย่ะ!!"..เธอย่นจมูกใส่มาริษา

 ที่มองเธอพร้อมกับอมยิ้ม..

"ฟ้า..บ๊อง!!หึงกระทั้งรูปภาพ"..พรึ่บ..เพียงฟ้าปิดนิตยสาร

แล้วทำหน้างอจนมาริษาต้องรีบจับมือคนขี้งอนไว้

"อย่างอนซิ..ดีกันนะ.."มาริษายื่นนิ้วก้อยให้อีกคน

"จุ๊บก่อนถึงจะดีด้วย"เพียงฟ้าทำปากจู๋ยื่นหน้าให้มาริษา

เธอลังเลนิดนึงก่อนค่อยๆยื่นหน้าเข้าหาอีกฝ่าย

ริมฝีปากบางๆสัมผัสเบาๆที่ริมฝีปากนุ่มของเพียงฟ้า

ก่อนที่มาริษาจะผละหน้าออก..หมับ..สองมือน้อย

ของเพียงฟ้ากับถูกใช้ล็อคคนหน้าใสเอาไว้!!

สัมผัสที่รวดเร็วและอารมณ์ที่กระเจิดกระเจิง

ทำให้สองสาวปล่อยตัวปล่อยใจไปกับอารมณ์

และแรงปราถนา!!โดยหารู้ไม่ว่าเหลือบช่องประตู

มีสายตาคู่หนึ่งแอบดูทุกการกระทำของสองสาว

ตั้งแต่ต้นจนทั้งคู่หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน!!

ฟรึ่บ~~ฟรึ่บ~~ฟรึ่บ~~..

"หนูจ๊ะ~~..อยากรู้อะไรอีกหรือเปล่า"..ฉันกระพริบตาปริบๆ

เรียกสติคืนมาพร้อมกับยิ้มให้ซิสเตอร์ มาริษา..

"ซิสเตอร์คะถ้าหนูจะมาโบสถ์หลังเลิกเรียนได้ไหมคะ"

ซิสเตอร์มาริษาลูบหลังมือฉันเบาๆพร้อมกับยิ้มให้

"ได้ซิจ๊ะ..อืมคุยกันตั้งนานยังไม่รู้เลยว่าหนูชื่ออะไร"

ฉันบีบมือซิสเตอร์เบาๆก่อนตอบคำถาม..

"หนูชื่อ..ฟรัง..ไว้พรุ่งนี้หนูจะมาใหม่นะคะ"

ใช่..เราจะต้องได้เจอกันอีกซิสเตอร์..มาริษา..  

ทำไม??ซิสเตอร์ต้องร่วมมือกับหมอปกรณ์ฆ่า!!

 คนที่รักซิสเตอร์แบบนั้น..เพียงฟ้า..เธอท้องกับใคร

หรือเพราะความแค้นซิสเตอร์มาริษาถึงต้องฆ่าเธอ!!

 เฮ้อ..กลับไปที่โรงเรียนดีกว่า..เรียนครึ่งวันก็ยังดี

ป่านนี้แพรวาคงเป็นห่วงฉันอยู่แน่ๆเลย..


~~~~~~~~~~~~~~~~~


12.30 น.

ร.ร.สวนมะลิ  


~แพรวา~

ไม้ถูพื้นถูกจุ่มน้ำนับครั้งไม่ถ้วน บทลงโทษของความผิดครั้งแรก

ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งเคยตบคนแบบจริงจังเป็นครั้งแรก!!

 ฉันอดไม่ได้ที่ชำเรืองหางตามองยัยบีกับสมุนตัวร้าย

ที่โดนทัณฑ์บนเช่นเดียวกับฉัน..

"แพรวา..ทำไมมาถูพื้นอยู่ตรงนี้ล่ะ" เสียงที่ทำให้ตัวฉันชา

น้ำตาก็เอ่อขึ้นมาดื้อๆฉันไม่กล้าหันไปหาคนที่ถาม

อยู่ด้านหลังได้แต่ยืนนิ่งงันมือกำไม้ถูพื้นแน่น

"แพรวานี่เธอเป็นอะ..."มือที่เอื้อมมาแตะแขนฉันนิ่งเงียบ

ลงทันทีเมื่อสัมผัสตัวฉัน และแน่นอนเธอคงได้เห็นทุกอย่าง

กับสัมผัสในครั้งนี้ฉันทำได้แต่ปล่อยน้ำตาให้รื่นไหล!!

และหวังในใจลึกๆว่าเธอคงเข้าใจในสิ่งที่ฉันทำนะฟรัง

ฟรังค่อยๆเอามืออกจากแขนฉันไม่มีคำพูดใดๆเอ่ยออกมาอีก

เธอคงคิดว่าฉันทำเรื่องไร้สาระละซิ...แต่จู่ๆ..สวบ~~

คนที่เงียบเกินเดาใจกลับใช้สองแขนสวมกอดฉันจากด้านหลัง

มันทำให้หัวใจฉันเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะไม่คาดคิด

ว่าฟรังจะกล้าทำแบบนี้ต่อหน้าใครหลายๆคนที่อยู่ในโรงอาหาร

จนเสียงฮือฮาดังขึ้นไม่ขาดระยะ..

"ฉันรักเธอนะ..ที่หลังอย่าทำแบบนี้อีก"

เสียงกระซิบเบาที่ข้างหูทำเอาสติฉันหลุดลอย.

ฟรังหมุนตัวฉันให้หันหน้าไปหาและใช้นิ้วแม่มือทั้งสองข้าง

ปาดน้ำตาให้ฉันก่อนจะดึงไม้ถูพื้นที่อยู่ในมือของฉันออกไป

พร้อมกับเดินไปจุ่มมันลงในถังน้ำฟรังทำหน้าเรียบเฉย

ถูพื้นไปมาทำเหมือนกับว่าสายตานับสิบคู่ที่จ้องมอง.

เป็นเพียงธาตุอากาศหรืออะไรซักอย่างที่ไม่มีความหมายอะไร

"คนบ้า!!ทำหน้าเป็นผีดิบอีกแล้วนะ!!" ฉันพูดไปทั้งที่เขินจะแย่

"หน้าผีดิบแล้วรักปะล่ะ??"..ฉันต้องเหวอยืนตัวแข็งทื่อ!!

ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้จากปากฟรัง!!เล่นเอา

กลุ่มยัยบีที่ยืนอยู่ใกล้ๆอ้าปากค้างไปตามๆกัน ฟรังอมยิ้ม

และยักคิ้วทำหน้าน่ารักใส่ฉัน..กรี๊ดดด!!..ฉันอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ

ไม่คิดว่าฟรังจะน่ารักได้ขนาดนี้..ไม่รู้ว่าฉันพาตัวเอง.

มายืนหยุดตรงหน้าฟรังตั้งแต่เมื่อไหร่..มารู้ตัวอีกทีก็พูดคำๆนั้นออกไปแล้ว

"รักมากเลยค่ะ"..จุ๊บ..แก้มฟรังหอมจริง!!

 ถ้าหากนี่จะเป็นแค่ฝันฉันก็อยากอยู่ในฝันไม่อยากตื่นอีกเลย


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


โรงพยาบาลจิตเวช

~ขันทอง~

18.00 หญิงสาวที่หนูคอยเฝ้าดูแลภายในห้องสีขาว

มีอาการกระสับกระส่ายสองมือของร่างบางจิกเกร็ง

กับที่นอนแววตาหวานซึ้งเริ่มแข็งกร้าว!!กรามโคล้งมน

ได้รูปขบกันแน่นจนเกิดสันนูน!!ไม่นานนักกลุ่มเจ้าหน้าที่  

ในชุดขาวมากกว่าสามคนถือถาดใส่ยาตรงดิ่งไปที่เธอ

และการต่อสู้ขัดขืนของหญิงสาวที่หนูเฝ้ามองก็เริ่มขึ้น

"ปล่อยกู!!.."หญิงสาวทั้งดิ้นทั้งถีบแต่สุดท้ายฝ่ายชุดสีขาว

ก็กำหลาบหญิงสาวลงได้ด้วยความเหนื่อยอ่อนสังเกตุ

จากอาการหอบของแต่ละคน สักพักดวงตาของหญิงสาว

เริ่มเลื่อนลอยและปรือตาลงเพราะฤทธิ์ยาที่ถูกบังคับ

ให้เธอต้องกลืนกินมันลงไป..

"เฮ้อ..ตัวแค่เนี้ยแต่แรงเยอะชิบหาย"บุรุษพยาบาลบ่นออกมา

"น่าสงสารออกหน้าตาก็สวยยังกับดาราดันมาเป็นโรคประสาทแบบนี้!!"

โรคประสาทงั้นเหรอ?..หนูไม่เข้าใจพี่แพตก็ดูปกติดีแต่อาจจะมีบางครั้ง

ที่พี่แพตดูซึมๆเหมือนคิดถึงใครและดูคับแค้นจากการสูญเสีย!!

อาการที่พี่แพตเป็นมันประสาทตรงไหนกัน!!..

หนูจ้องมองใบหน้าเนียนใสที่นอนหลับสนิทอย่างคุ้นคิด

ความรักและความผิดหวังมันทำให้พี่แพตเจ็บปวด

ถึงขนาดต้องเอามาไว้โรงพยาบาลโรคจิตเลยเหรอ??  

นี่เหรอคือวิธีรักษาคนทุกข์เจียนตายของโลกมนุษย์  

ใบหน้าสวยใสเริ่มมีน้ำตาไหลคลอแก้มอมชมพู

 แม้แต่ในยามหลับความโศรกเศร้าก็ยังคอยตาม

หลอกหลอนพี่แพต..มือน้อยของหนูถึงมันจะเล็กมาก

แต่หนูก็อยากจะเช็ดน้ำตาให้พี่แพต..

"พี่คงเหงาและอ้างว้างมากใช่ไหมกับการต้องสูญเสีย

คนที่พี่รักไปหนูเข้าใจดีว่าการถูกทิ้งด้วยการลาจาก

มันเจ็บปวดแค่ไหนกัน.."หนูยกแขนเล็กๆขึ้นถูน้ำตา

บนหน้าตาตัวเองการเป็นเด็กที่ถูกทิ้ง มันยิ่งกว่า

การสูญเสียคนรักซะอีกเพราะอย่างน้อยพี่ก็ยัง

ได้ความรักจากเขา แต่หนูนอกจากไม่เคยได้  

พวกเขายังฆ่าหนูให้ตาย..เลือดในอกที่ไม่มี

ใครต้องการ..ฮือ~~ฮือ~~ฮือ..

เสียงสะอื้นที่ถูกลืม..มันทรมานแค่ไหนใครจะรู้


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


18.30

~ฟรัง~

โรงเรียนสตรีเซนคอนแวน


ดวงตะวันเริ่มลาลับเหลี่ยมฟ้าสีส้มอมเทา

นาฬิกาทรงกลมปลายยอดโบสถ์แหลม

ที่มีไม้กางเขนสีขาวสัญลักษณ์ของศาสนาคริสต์

อยู่บนยอดแหลมของหน้าจั่วโบสถ์..บ่งบอกเวลา

และการมาเยือนของฉันมาตามคำมั่น ที่พูดไว้

เป้าหมายของฉันคือต้นจำปา!!..

"ซิสเตอร์คะหนูว่าหนูได้กลิ่นดอกจำปา..ที่นี่มีต้นจำปาด้วยหรือคะ"

ซิสเตอร์มาริษาทำหน้าหนักใจก่อนพยักหน้าช้าๆ

"หนูอยากได้ดอกจำปาสักดอกไปถวายหิ้งพระที่บ้านจะได้ไหมคะ"

เธอทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ  

"อะออ..ได้ซิจ๊ะ" ฉันเดินตามซิสเตอร์มาริษามาหยุดยืน

ที่หน้าต้นจำปาต้นใหญ่อายุมากกว่าสิบปี..กลิ่นอาย

ของความเศร้าโศรกคละเคล้าความสุขที่ตลบอบอวล

ไปด้วยความรักและเสียงร่ำไห้โหยหา..

"รีบเก็บเถอะจ้ะเดี๋ยวจะมืดค่ำซะก่อน" ฉันต้องหาวิธียื้อเวลา

อยู่ที่ตรงนี้ให้นานที่สุดต่างจากอีกคนที่ดูลุกลี้ลุกลน

"ซิสเตอร์พอจะมียาเครือบกระเพาะไหมคะคือหนูรู้สึก

ไม่ค่อยดีเลยคะ"ฉันพยายามเลี่ยงคำพูดโกหก..

"ตายจริงงั้นเราไปห้องพยาบาลกันก่อนไหม??"

ฉันรีบส่ายหน้าให้กับผู้ชวนทันที..

"ไม่เป็นไหร่คะซิสเตอร์ไปเอายาก็ได้ค่ะเดี๋ยวหนูเก็บดอกจำปารอ"

เธอขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างวิตกก่อนจะมองไปรอบๆตัว..

"มีอะไรหรือเปล่าคะ??"ฉันถามหยั่งเชิงของคนคิดหนัก

"ป่ะเปล่าจ้ะ..งั้นเดี๋ยวซิสเตอร์ไปเอายามาให้นะ"

นี่แหละคือสิ่งที่ฉันต้องการฉันรีบเดินไปใต้ต้นจำปาทันที  

ฉันทรุดนั่งลงขัดสมาธิใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ที่กลีบดอก

สีเหลืองโชยกลิ่นหอมหวลชวนหลงใหล..เมื่อเปลือกตาฉันปิดสนิท

ฟรึ่บ..ฟรึ่บ..ฟรึ่บ..ภาพต่างๆได้ถูกประมวลจัดเรียงลำดับเหมือนฉาก

ภาพยนต์ที่ถูกตัดต่อ..

"ปลูกตรงนี้แหละฟ้า"เด็กสาววัย14-15สองคน

ช่วยกันขุดดินก่อนนำกิ่งจำปาใส่งไปในหลุมที่ขุด

เธอหันมายิ้มให้กันก่อนรดน้ำจำปาต้นเล็กและจูงมือ

กันเดินจากไป..ฟรึ่บ..ฟรึ่บ..ฟรึ่บ..

ในค่ำคืนที่มืดสนิท..ภายใต้ร่มเงาของต้นจำปาใหญ่

คมจอบฟันกระทบพื้นดินดังฉับๆ..จนเกิดหลุมกว้างลึก

สองหลุม..ตุ่บ..ตุ่บ..ถุงสีดำถูกโยนลงไปสู่ก้นหลุม

ร่างของผู้โยนถุงทรุดกายนั่งลงปากหลุมหอบสะอื้นไห้  

ตัวโยนด้วยความเจ็บปวดในการกระทำของตัวเอง

"เพียงฟ้าฉันขอโทษ..ฮือ..ฮือ"..ฟรึ่บ..ฟรึ่บ..ฟรึ่บ

ปิ๊งป่องๆ..นิ้วเรียวสวยกดออดหน้าประตูบ้านหลังใหญ่

ชายหนุ่มร่างสูงแต่งกายดีเดินตรงมาเปิดประตูให้

"หวัดดีค่ะพี่ปกรณ์..มาริษาอยู่เปล่าคะ"

เด็กสาวหน้าตาน่ารักเอ่ยถามอย่างคุ้นเคย

"ษา..ออกไปซื้อของเดี๋ยวก็กลับฟ้าเข้ามารอข้างในก่อนซิ"

เด็กสาวเดินนำชายหนุ่มเข้าไปในบ้าน..ชายหนุ่มท่าทางสุภาพ

ใช้สายตามองเธออย่างหื่นกระหาย..เด็กสาวที่ไม่ทันได้ระวังตัว

จึงไม่ชะล่าใจซักนิดกับภัยร้ายที่อยู่เบื้องหลังที่จู่โจมเธอ!!อย่างไว

เมื่อประตูบ้านถูกเขาปิดสนิท..เขารวบร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน!!..

"พี่กรณ์ทำบ้าอะไรเนี่ย.."เธอพยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมแขน

ที่รัดเธอไว้จนแน่น!!..เปล่าประโยชน์เธอถูกเขากดร่างให้คว่ำหน้า

ลงบนโต๊ะกินข้าว..มือใหญ่ล้วงไปใต้กระโปรงสั้นกระชากกางเกงในตัวจิ่ว

จนฉีกขาด..เขารูดซิบกางเกงตัวเองอย่างไว..

"ปล่อยฟ้านะอย่าทำอะไรฟ้าเลย..ฮือ..ฮือ..". .

เสียงอ้อนวอนของเด็กสาวไม่ได้ช่วยอะไรเลย

เขากัดฟันดังกรอดๆก่อนยัดเยียดความขมขื่น

เป็นตราประทับให้กับเด็กสาวแทน..กึกๆๆๆ!!!!

 โต๊ะไม้สั่นโยกตามแรงอารมณ์ของคนหน้ามืด

ไม่หน่ำใจมือถือถูกยกขึ้นมาเพื่ออัดภาพความเลวระยำ

ที่เขาทำอย่างจงใจ..ร่างกายของมันกระตุกเกร็ง

เงยหน้าเหยียดยิ้มกริ่มต่างจากอีกคนที่น้ำตานองหน้า

เสร็จกิจกามมันผละร่างออกอย่างไม่ใยดี..

น้ำขุ่นข้นสีขาวไหลนองหว่างขาของเด็กสาว..

ตุ่บ..ถุงกับข้าวที่อยู่ในมือของมาริษาหลุดร่วงจากมือ

กับภาพเบื้องหน้าที่เธอเห็น..เลือดแห่งความโกรธแค้นพุ่ง

ขึ้นหน้าของเด็กสาว..เธอชำเรืองมองซากกางเกงใน

ของแฟนสาวที่ถูกฉีกขาดก็รู้ได้ทันที!!

"สารเลว!!"..เพลี๊ยะ!!!..ฝ่ามือเล็กๆของผู้ที่เปิดประตู  

เข้ามาทันเห็นเหตุการณ์ที่พี่ชายแท้ๆข่มขื่นแฟน

ของน้องสาวตัวเองฟาดใส่หน้าของพี่ชายจนหน้าหัน

"พี่ทำยังงี้กับฟ้าได้ไงห๋า!!พี่ยังเป็นคนอยู่อีกหรือเปล่า!!"

ปกรณ์เลียเลือดซิบๆที่ปาก..

"ทำไม!!แล้วสิ่งที่แกสองคนสมสู่กันคนปกติเขาทำกัน

หรือเปล่าวะ!!แกอยากให้ฉันเอาคลิปที่แกมีอะไรกันให้

พ่อกับแม่ดูหรือเปล่า"เขาแสยะยิ้มเยาะน้องสาวตัวเอง

ที่ยืนตัวสั่นด้วยความโกรธจนพูดไม่ออก..ก่อนจะเดินขึ้นห้อง

ไปอย่างหน้าตาเฉยเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น..มาริษา

มองคนรักที่ทรุดตัวก้มหน้าร้องไห้ด้วยความปวดร้าว

เธอก้มลงโอบกอดร่างเล็กด้วยมือที่สั่นเทา..

"ฟ้า..ษาขอโทษ..ฮือ..ฮือ.."ทั้งสองกอดกันร้องไห้  

กับเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้น..

"ษา..อย่าทิ้งฟ้านะฟ้าคงตายแน่ๆ"มาริษาบรรจงจูบ

แก้มใสทั้งน้ำตา..

"ษาสัญญาจะไม่ทิ้งฟ้าไปไหน"เด็กสาวสองคนกอดกันแน่น

ทำไมมันช่างน่าเศร้าขนาดนี้นะ...

เป็นอีกวันที่มาริษา..ต้องทนนั่งมองพฤติกรรมโรคจิต

ของพี่ชายตัวเองมีอะไรกับเพียงฟ้าบนที่นอนของเธอ

น้ำตาของเธอเอ่อล้นจนภาพเบื้องหน้าของคนที่อยู่

เบื้องหน้าลางเลือน..คลิปอัปยศ!!..ถูกยกขึ้นมาข่มขู่

นับครั้งไม่ถ้วนแม้จะเป็นวันที่พ่อแม่เธออยู่บ้านก็ตาม

ฟรึ่บ..ฟรึ่บ..ฟรึ่บ..เครื่องมือตรวจครรภ์ร่วงหล่นพื้น

เพียงฟ้าเดินออกจากห้องน้ำด้วยดวงตาเหม่อลอย

น้ำใสเอ่อล้นดวงตาที่ร้อนผ่าว..

"ษา.."เธอเรียกชื่อคนรักที่นั่งรอฟังคำตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา  

มาริษาจับมือเพียงฟ้าด้วยหัวใจที่เสียววาบ..ใช่..เธอกลัวคำตอบ

"ฟ้าท้อง..ฮึก..ฮึก..ฮืออ.." ปากบางสั่นระริกด้วยความเจ็บปวด

 มาริษากระพริบตาปริบๆเพื่อไล่น้ำตา..

"ไม่เป็นไรนะฟ้าเราจะต้องผ่านมันไปด้วยกัน"

เพียงฟ้าทรุดกายลงนั่งอย่างหมดแรงเธอเอียงหัว

ซบไหล่แฟนสาวด้วยดวงตาเลื่อนลอย..


ห้องอธิการ..(ซิสเตอร์อาจารย์ใหญ่)

เพียงฟ้านั่งก้มหน้านิ่งหลังจากยื่นเรื่องขอดรอปเรียน

"เหตุผลที่เธอขอดรอปเรียนมันดูไม่ค่อยมีน้ำหนักนะเพียงฟ้า

เด็กเรียนดีอย่างเธอไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องการเรียนถึงกับ

ขอดรอปไปติวเข้มกรวดภาษาเพิ่มเธอมีปัญหาอะไร

บอกซิสเตอร์มาตามจริงเถอะ เธออยู่กับซิสเตอร์มา

ตั้งแต่บริบาลเธอก็เหมือนกับลูกซิสเตอร์คนนึงไม่ว่า

ปัญหาจะร้ายแรงแค่ไหนซิสเตอร์จะช่วยเธอเอง"

น้ำตาของเด็กสาวพรั่งพรูออกมาพร้อมปากบาง

ที่ขยับเล่าเรื่องราวทั้งหมดอย่างละเอียด!!  

เธอหมดสิ้นแล้วความหวาดกลัวที่เกาะกินหัวใจเธอ

ซิสเตอร์อาจารย์ใหญ่กุมมือเพียงฟ้าไว้ด้วยแววตาอ่อนโยน..

"ไม่เป็นไรซิสเตอร์จะช่วยเธอเอง"เหมือนแสงสว่างนำทาง

ให้เธอได้มองเห็นทางเดินอีกครั้ง..



สนามบิน...

เพียงฟ้ามองหน้าด้านข้างของคนรักด้วยความอาลัยอาวรณ์

 ที่ต้องจากกันไปในดินแดนห่างกันไกลแสนไกล..

"ฟ้าอยู่ทางโน้นดูแลตัวเองดีๆนะส่วนเรื่องลูก

พอฟ้าคลอดแล้วคุณพ่อคุณแม่จะรับผิดชอบ

ในสิ่งที่พี่กรณ์ทำ..ไม่ต้องห่วงนะลูกฟ้าจะมี

ครอบครัวที่ดีพี่กันต์พี่สาวษาที่อยู่ต่างประเทศจะรับไปดูแล"

เพียงฟ้าแทบไม่ได้ฟังสิ่งที่มาริษาบอกเธอ

เพียงฟ้าใช้นิ้วชี้แตะปากมาริษาจนเธอหยุดพูด

"ษารอฟ้านะ.." มาริษาจับมือที่แตะริมฝีปากเอาไว้

และจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเพียงฟ้า..

"ษาจะรอนะแล้วเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง"

นั่นคือคำมั่นสัญญาของคนสองคน..

อุแว้..อุแว้..อุแว้..เสียงร้องของเด็กน้อยแรกเกิดประสานเสียงร้องกัน

ยังกับรู้ล่วงหน้าถึงโชคชะตาที่แสนโหดร้าย หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง

มีสายน้ำเกลือห้อยมองดูทารกเพศหญิงสองคนที่ส่งเสียงร้องด้วยแววตา

เฉยชาไม่ยินดียินร้ายกับเสียงร้องของทารก.

."เพียงฟ้าดูซิลูกสาวแฝดคนละฝาของเธอซิหน้าตาน่ารักน่าชังจริงๆ"

ซิสเตอร์ผู้ดูแลอุ้มทารกน้อยสองคนจากเตียงข้างๆมาให้เพียงฟ้าดูความน่ารัก

"เอามันออกไป!!ฟ้าเกลียดมัน!!"เธอตวาดเสียงดังลั่น..

นี่มันเวรกรรมอะไรของเด็กทั้งสองที่ต้องเกิดมารับผลของความเกลียดชัง!!

 ฟรึ่บ~~ฟรึ่บ~~ฟรึ่บ..  

"ดิฉันกับสามีคงรับเด็กไปเลี้ยงได้แค่คนเดียวนะคะ

 นี่ถ้าไม่ใช่ลูกของน้องชายดิฉันก็ยังไม่อยากมีภาระ

ในตอนนี้และหวังว่าเรื่องของเด็กคงเป็นความลับนะคะ

ปกรณ์กำลังจะจบแพทย์เขาต้องมีหน้าตาในสังคม"

ซิสเตอร์อาจารย์ใหญ่ยิ้มมุมปากไม่ได้พูดอะไร

เธออุ้มทารกน้อยคนนึงขึ้นมาและจุมพิตเบาที่หน้าผากทารก

"ขอพระเจ้าคุ้มครอง". ก่อนจะส่งมอบทารกน้อยไปสู่อ้อมแขนของผู้ดูแล

จากนั้นเธอก็อุ้มทารกอีกคนขึ้นมา...

"เธอจะอยู่ในอ้อมกอดของพระเจ้าซิสเตอร์

จะเป็นแม่ให้เธอเอง..ลูกแพร.."

นี่ใช่ไหมโชคชะตาที่ถูกกำหนด..ยังจะมีอะไรที่โหดร้าย

ไปกว่านี้อีกไหม!!...  

ฟรึ่บ..ฟรึ่บ..ฟรึ่บ..ภาพได้ถูกตัดไป ณ.สถานที่หนึ่งอย่างเร็ว

หญิงสาวหลับตาพริ้มบนเตียงนอนสีชมพูหวานโดยเธอหารู้ตัวไม่

ว่าถูกสายตาคนข้างกายจ้องมองด้วยความหวานซึ้ง..

ก่อนที่หญิงสาวที่เฝ้าจ้องมองเธอจะประกบริมฝีปากบาง

ลงบนปากสวยของเธอ..ปัง!!..ประตูได้ถูกเปิดกระแทกอย่างแรง!!  

"ษา!!!.."..มาริษาสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างงงๆ..เธอจ้องมองไปที่ผู้ที่ยืน

อยู่ตรงหน้าประตูที่ถลึงตามองอย่างกราดเกรี้ยว!!  

"ฟ้า!!ธะเธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่??"

หญิงสาวไม่ตอบคำถามแต่ปรี่ตรงเข้าหาหญิงสาว

ที่นั่งอยู่ข้างๆมาริษาเพียงฟ้าจิกกระชากหัวจนร่างบาง

ต้องลุกขึ้นตามแรงกระชากของเพียงฟ้า

"เพียงฟ้าอย่าทำพี่หญิง!!" มาริษารีบลุกไปหวังห้าม

"ปกป้องมันรักมันมากใช่ไหม!!" เพียงฟ้าลากหญิงสาวออกมานอกห้อง

และลงมือตบตีด้วยแรงหึงหวง..มาริษาพยายามแกะมือของเพียงฟ้า.

ออกจากรุ่นพี่สามสาวชุลมุนกันทางขึ้นบันไดในจังหวะที่

มาริษาแกะมือของเพียงฟ้าได้สำเร็จรุ่นพี่ของเธอก็ผลัก.

ที่อกของเพียงฟ้าสุดแรง!!ร่างบางถลาไปตามแรงผลัก

"เพียงฟ้า!!..." มาริษาพยายามเอื้อมคว้าแขนของเธอเอาไว้..

แต่!!เธอคว้ามันไม่ทัน..

 ตุ่บ!!..ตุุ่บ..อ้อก!!..ร่างบางร่วงลงสู่พื้นล่างเสียงหัวฟาดกับ

ขั้นบันไดอย่างแรง!!..

"เพียงฟ้า!!"..ตึงๆๆ!!..มาริษาแทบจะกระโจนลงมาสู่พื้นล่าง

เธอรีบทรุดตัวประครองร่างของเพียงฟ้ามากอดเอาไว้  

ศรีษะที่ชุ่มเลือดแดงฉานดวงตาที่ยังเบิกกว้าง!!..

"เพียงฟ้าทำไมเธอถึงไม่ฟังฉันอธิบาย..ฮือ..ฮือ..

เธอเข้าใจผิดรู้ไหม..เธอตอบมาซิฟ้าว่าเธอได้ยินฉัน

เธออย่านิ่งแบบนี้ฉันใจไม่ดีแล้วนะ"..

ต่อให้พยาบามซักแค่ไหนร่างที่ไร้ลมหายใจก็ไม่สามารถ

ตอบรับอะไรได้อีก..มาริษากอดร่างบางไว้ในอ้อมกอด

 ด้วยหัวใจที่แตกสลาย..เธอเฝ้านับวันเวลาเพื่อจะเจอคนรัก

ด้วยความทรมานไม่ต่างจากคนที่เธอกำลังกอดเอาไว้แน่น

 น้ำตาที่หลั่งรินมันไม่ช่วยอะไรเลยในหัวสมองมีเพียงคำถามว่า

ทำไม??..เธอไม่รับรู้อะไรอีก..จนกระทั้งถุงดำถูกยัดใส่มือเธอ!!  

ฉันอดไม่ได้ที่ต้องกลืนน้ำลายลงคอกับเรื่องราวของความรักที่แสน

เจ็บปวดในครั้งนี้...

ฟรึ่บ..ฟรึ่บ..ฟรึ่บ..ภาพถูกปรับเปลี่ยนมาอีกยุคสมัย  

ภายในห้องสมุดที่เงียบสงบและเต็มไปด้วยชั้นของหนังสือ

เด็กสาวสองคนยืนเผชิญหน้ากันในมุมลับตาคน

"แพร!!..แพรหลบหน้าแพตทำไม??" แพตตี้จับข้อมือทั้งสองข้างของลูกแพรเอาไว้แน่น

ลูกแพรได้แต่ก้มหน้าเก็บซ่อนน้ำตาและความเจ็บปวดเอาไว้..

"บอกแพตซิ!!อย่าเงียบแบบนี้!!"น้ำเสียงของผู้ถามแฝงไปด้วยความกดดัน

และเจ็บปวดเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่ปิดปากเงียบ..แพตตี้ออกแรงดึงอีกคนเข้ามา

สวมกอดเอาไว้ด้วยความรัก..แม้อีกคนอยากกอดเธอกลับแทบตาย

แต่เธอทำได้เพียงสะอื้นไห้ออกมาพร้อมถ้อยคำที่แผ่วเบาแต่กลับเหมือนมีด

กรีดกลางใจของอีกคน...

"พอเถอะแพต..เรารักกันไม่ได้มันผิดให้ทุกอย่างมันจบลงแค่ตรงนี้เถอะ"

ลูกแพรค่อยๆดันตัวเองออกมาจากแขนที่อ่อนแรงลงของแพตตี้

ที่ดวงตาเลื่อนลอยกับคำพูดของลูกแพร เธอยืนนิ่งอยู่แบบนั้นเหมือนถูกแช่แข็ง

สายตามองไปอย่างไร้ทิศทางฉันสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นอย่างอ่อนแรง

ลูกแพรวิ่งออกมาจากตรงนั้นด้วยน้ำตานองหน้า..ความเจ็บปวดของเด็กสาว

. สองคนใครจะเป็นผู้รับผิดชอบล่ะ??...  

มือที่สั่นเทากับหัวใจที่ปวดร้าว นิ้วเรียวสวยกดแป้นพิมพ์

บนมือถือผิดๆถูกๆลบแล้วลบอีก..

แพตตี้ : แพตจะตัดใจจากแพรได้ยังไง?ช่วยบอกแพตที่เถอะ
              แพตผิดอะไร?  17.30 (อ่าน)

(แพตตี้สะอื้นออกมาเบาๆเมื่อคนอ่านแต่เงียบเฉยไม่ตอบเธอ)

ลูกแพรก้มหน้ามองมือถือในมือตัวเองที่หน้าจอสัมผัสนอง

ไปด้วยหยดของน้ำตา..หัวใจของเธอมันแตกสลายไม่มีชิ้นดี

 "แพรขอโทษ..พระผู้เป็นเจ้าทำไมความรักมันช่างเจ็บปวดขนาดนี้

ทำไมเราต้องเป็นพี่น้องกันด้วย..แพตเธอรู้ไหมว่าหัวใจของฉันในตอนนี้

มันทรมานเหลือเกิน..ฮือ~~ฮือ~~ฮือ"..ความเจ็บปวดที่เหมือนถูกภูเขา

ลูกใหญ่บดขยี้หัวใจดวงน้อยๆสองดวงให้แหลกเละเริ่มขึ้นเมื่อ

วันที่ 1ม.ค.2015..

สนามบิน..

"แพรอ่ะอย่าร้องไห้ซิแพตไปเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่ที่อิตาลี

ไม่กี่วันก็กลับแล้ว..โอ๋ๆไม่ร้องนะ" แพตตี้สวมกอดลูกแพร

โดยไม่ได้สนใจสายตาของคนข้างๆที่มองเธออึ้งๆกับสิ่ง

ที่เธอแสดงออกมา บุรุษหนุ่มวัยภูมิฐานมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด

แต่เขาก็เลือกที่จะนิ่งเงียบ..

"ก็แพรคิดถึงแพตนี่" ลูกแพรซบหน้าลงที่อกของแพตตี้  

"แพตก็คิดถึงแพรเอาไว้แพตกลับมาเราไปเที่ยวทะเลกันนะ"

ลูกแพรยิ้มออกมาทันทีที่จะได้มีโอกาสอยู่กับคนที่เธอรัก

"แพตได้เวลาแล้วนะไปเถอะส่วนหนูแพรเดี๋ยวน้าไปส่งเอง"  

เด็กสาวสองคนกระชับกอดกันอีกครั้งก่อนจะโบกมือลากัน

ภายในรถเก๋งคันหรู ชายหนุ่มชำเรืองมองหน้าด้านข้างของเด็กสาวเป็นระยะ

ก่อนที่เขาจะตัดสินใจถามเด็กสาวออกไปตามตรง..

"ลูกแพรน้าขอถามอะไรหน่อยซิ" ในที่สุดคำถามตั้งต้น

ก็หลุดออกจากปากเขา..

"เรื่องอะไรคะน้ากรณ์"..นพ.ปกรณ์..ชั่งใจก่อนถาม.

"หนูกับแพตคบกันแบบไหนตอบน้าตามตรงนะ"

ลูกแพรก้มหน้าคิดก่อนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดและตอบออกไป

"แพรกับแพตรักกันค่ะเรากำลังคบกันอยู่..แบบแฟน"

เหมือนเขาโดนค้อนทุบใส่หัวอย่างแรงมันเจ็บจนชา

ไปทั้งหัวใจ. หัวอกของคนเป็นพ่อที่ยังคงเหลือความเป็นคน

ที่รักเลือดในอกเป็น..เขาต้องเก็บซ่อนน้ำตาเอาไว้ผลกรรม.

ที่เขาเป็นคนก่อมันกำลังสั่นฆ้องได้เวลาที่เขาต้องชดใช้กรรม

"เธอสองคนรักกันแบบนั้นไม่ได้!!"..นั่นทำให้ลูกแพรหันมาสบตาเขาทันที

"ทำไมคะ??"..ปกรณ์..ขบกรามแน่นเขาควรจะต้องพูดความจริง

ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายไป..

"หนูสัญญาได้ไหมว่าหนูจะเก็บไว้เป็นความลับไม่บอกใคร

ถ้าหนูรักแพตจริงอย่าให้แพตมีรอยมลทินในสายตาของคนอื่นเลยนะ"

ลูกแพรพยักหน้าให้คำมั่นสัญญา..ปกรณ์สูดลมหายใจก่อนเอ่ยปากเล่า

ทุกๆเรื่องราวในอดีตที่เขาเป็นคนก่อมันขึ้นมา..

มันไม่ต่างจากการใช้มีดจ้วงแทงผู้ฟังซ้ำๆลงไปในตำแหน่งเดิม.

น้ำตาหยดแล้วหยดเล่ามือที่จิกจนเล็บมือฝังลึกกับเนื้อของตัวเอง!!

 ปากบางสวยเม้มตัวขบกับฟันจนเลือดซิบ!!ลมหายใจกระตุกและขาดเป็นห้วงๆ

ด้วยแรงสะอื้นไห้..น้ำเสียงของผู้เล่าสั่นไหวในทุกครั้งที่เขามองใบหน้าของลูก

อีกคนที่เขาเลือกที่จะทิ้งเขาเอื้อมมือหวังจะเช็ดน้ำตาให้กับเด็กสาวที่เกิดขึ้นมา

จากการสมสู่เยี่ยงสัตว์ป่า!!..เด็กสาวสะบัดหน้าหนีด้วยความชิงชัง!!

 พ่อ..ผู้ที่เธอเคยถวิลหาพ่อที่ซิสเตอร์พร่ำบอกว่าเขาเป็นคนดีนี่หรือพ่อในฝันของเธอ!!

 "จอด!!จอดรถเดี่ยวนี้!!ฉันบอกว่าให้จอด!!!". เธอตะโกนใส่หน้าของปกรณ์ด้วยแววตา

แข็งกร้าว..เขาเทียบรถจอดข้างทาง..ลูกแพรกระชากที่เปิดประตูก่อนที่ลูกแพรจะลง

ไปจากรถที่เหมือนการตกลงสู่นรกอเวจี..ปกรณ์คว้าแขนของเด็กสาวเอาไว้  

เพื่อพูดอะไรบ้างอย่างกับเธอก่อนปล่อยเธอเป็นอิสระ..

"เกลียดพ่อได้แต่แพรอย่าทำร้ายแพตเลยนะลูกพ่อขอร้อง"

เด็กสาวมองคนตรงหน้าด้วยตาแดงก่ำก่อนกระตุกมุมปาก.

พูดประโยคสั้นๆแต่นั้นเมือนผู้ฟังถูกฝ่ามือของลูกสาวฟาดใส่หน้า

อย่งแรงด้วยความชิงชัง.

"ฉันรู้จักคำว่ารัก..ไม่เหมือนแก!!"..เด็กสาวกระชากแขนออกก่อนลงจากรถ

ปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างแรง!!..  

18.00 น.

ห้องนอนที่มีเพียงเสียงสะอื้นไห้..ผู้โศรกเศร้าต้องเก็บกลืนที่จุกอยู่ตรงอกเอาไว้  

เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น..ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..ตรงตามเวลาทุกวัน..

ซิสเตอร์ในสุดสีขาวส่งยิ้มหวานให้กับแพตตี้..ในมือถือแก้วเล็กๆที่มีเม็ดยาหลากสีสัน

พร้อมกับน้ำดื่มอีกหนึ่งแก้ว..แพตตี้ต้องกินยาตามเวลาแบบนี้ทุกวันตั้งแต่เธอจำความได้

และผู้ที่ดูแลเธอมาตลอดก็คือซิสเตอร์มาริษา..และนี่ก็เป็นอีกวันที่เธอยังปฏิบัติเหมือนเดิม

แพตตี้ทีมีใบหน้าละม้ายคล้ายกับคนที่เธอรักและเป็นหลานแท้ๆของเธอมันยิ่งทำให้เธอ

เจ็บปวดกับโรคทางพันธุกรรมที่แพตตี้ได้รับจากพ่อโดยตรง

"แพตได้เวลาทานยาแล้วนะจ๊ะ"..แพตตี้แบมือรับยาอย่างว่าง่าย

และเธอจะทานยาทุกครั้งไม่มีข้อแม้..

"ขอบคุณค่ะซิสเตอร์"..เธอมองยาในมือนิ่งๆ..(ถ้าวันนี้ฉันไม่กินยา

มันน่าจะทำให้ฉันตายได้!!..ฉันคงเป็นโรคร้ายแรงที่ไม่มีใครยอม

บอกเหตุผลว่าทำไมฉันตรงกินมันเข้าไปทุกวัน!!ใช่ฉันไม่อยากอยู่

บนโลกนี้เพื่อทนดูความเฉยชาของเธอ..ลูกแพร!!)

"เดี๋ยวซิสเตอร์มีประชุมแพตอย่าลืมทานยานะลูก".

เธอลูบหัวแพตตี้ก่อนเดินออกไปจากห้อง..แพตตี้ยิ้มบางๆ

ให้กับความขมขื่นเธอวางแก้วยาลงบนโต๊ะและหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง

แพตตี้ : แพตอยากเจอแพรเป็นครั้งสุดท้ายจะได้ไหม

ได้โปรดเถอะสุดที่รักถ้าฉันจะต้องตายฉันอยากสิ้น

ลมหายใจในอ้อมกอดของเธอ..18.15น.(อ่าน)

ลูกแพรเบิกตากว้างทั้งที่น้ำตายังหลั่งรินไม่ขาดสาย

หัวใจเธอกระตุกวาบกับข้อความที่ส่งมาเธอคงต้องตายตามแน่ๆ

ถ้าหากแพตตี้เป็นอะไรไป..เธอรีบพิมพ์ข้อความตอบกลับไปอย่างเร็ว

ลูกแพร : คืนนี้แพรจะรออยู่ที่เดิมนะ..
                18.30น(อ่าน).

ร่างบางนอนดิ้นไปมาอยู่บนเตียงคล้ายกำลังต่อสู้กับอะไรบางอย่าง

แพตตี้พยายามรวบรวมสติพิมพ์อะไรบางอย่างลงในมือถือ

อย่ามา!!..แล้วท่าทางของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

แววตาที่เคยอ่อนโยนมองข้อความที่ไม่ได้กดส่งด้วยความเย็นชา

เธอเหยียดยิ้มที่มุมปากก่อนโยนมือถือทิ้งกับพื้นอย่างไม่ไยดี..

"หึหึ!!นังตัวดีคิดว่าจะทิ้งฉันได้ง่ายๆซินะ!!"..

เธอยกขานั่งไขว้ห้าง กระดิกปลายเท้าไปมา.

เมื่อรัตติกาลแผ่ขยายปีกครอบคลุม..ความมืดมิดเริ่มมาเยือน

กลิ่นหอมของดอกจำปาเชิญชวนให้เด็กสาวในชุดเสื้อกันหนาวสีแดง.  

กระโปรงยีนสั้นสูดกลิ่นหอมเข้าจนลึกก่อนถอดถอนลมหายใจออกมา  

ใต้ร่มเงาไม้ที่เป็นดั่งพยานรักกับจูบแรกของเธอที่บรรจงมอบให้

คนที่เธอรักสุดหัวใจ..เธอได้ตัดสินใจแล้วว่าเธอขอเป็นคนที่ยอม

ตกนรกเพื่อรักษาความรู้สึกของแพตตี้เอาไว้ทุกอย่างมันจะเป็น

ความลับเธอจะกลับไปคบกับพี่สาวตัวเองอย่างคนรัก..

ถึงมันจะผิดแต่เธอก็ตัดสินใจแล้วที่จะรับบาปในครั้งนี้ไว้เพียงผู้เดียว.

อ้อมกอดที่เธอโหยหา..เธออมยิ้มบางๆพร้อมกับน้ำตาแห่งความสุข

ที่เป็นตราบาปประทับใจเธอ...  

ลูกแพรยืนรอคอยคนที่เธอรักโดยไม่รู้เลยว่า

มฤตยูเงียบยืนแสยะยิ้มอยู่ด้านหลังเธอ



~~~~~~~~~~~~~~~

#พท.เต็มรอต่อep2 นะคับ#