ฟรัง colic คนเห็นผี

ลำดับตอนที่ #14 : ผีป่า

สถานที่ป่านั้นเป็น สถานที่ ที่ไม่สามารถคาดเดาได้ ว่าเมื่อคุณเข้าไปแล้วจะเจอกับอะไรบ้าง?
คุณจึงต้อง เตรียมตัว และ เตรียมใจ เมื่อจะต้องเข้าไปสำรวจในป่านั้น เรื่องลี้ลับซับซ้อน
อาจโผล่มาหลอกหลอนในรูปแบบที่คุณไม่เคยพบเคยเจอ..
ป่า..ลึกลับเกินคาดเดาได้ในปรากฏการณ์ที่ชวนพิศวง..
มารู้จักป่ากัน!!..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ตอน..เจ้าป่าเจ้าเขา

*สถานีรถไฟ*05:00

เด็กนักเรียนชายหญิงที่แต่งกายด้วยชุดพละของโรงเรียนสวนมะลิ
สะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ทยอยมารวมตัวกันที่บริเวณชานชาลา
"เอาล่ะมอสี่ไปรวมตัวกันที่ครูกนกอร มอห้าไปรวมตัวกันที่ครูสมชาย
ส่วนมอหกมาที่ครูนี่เลยค่ะ"..
คุณครูผู้หญิงรูปร่างตุ้ยนุ้ยถือโทรโขลงกระจายเสียงสื่อสารกับเด็กนักเรียน
ที่เดินทางไปเข้าค่าย ในโครงการเยาวชนรักพื้นป่า..
จุดมุ่งหมายปลายทางคือ..จังหวัดกาญจนบุรี

~~~~~~~~~~~~~~~~

เก้า..

พวกฉันไปรวมกลุ่มต่อแถวรับการฉีดยาป้องกันไข้มาลาเรีย
จากพยาบาลที่มาตั้งโต๊ะรอฉีดยาให้พวกเรา..
"อุ๊ย!!.." เบลล์หลับตาปี๋ร้องออกมาเหมือนเด็กๆ
ก่อนจะลุกขึ้นบ่นงึมงำเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้
ชิส์!!..หมั่นไส้ตาลจัง..ทำหน้าขึมเชียวนะต่อหน้าพยาบาลสาวๆเนี่ย!!

หลังจากฉีดยาเสร็จครูอรุณีก็เดินนำพวกเราขึ้นตู้รถไฟ
"เอาล่ะเด็กๆนอกจากเราจะไปทำกิจกรรมอนุรักษ์พื้นป่ากันแล้ว
เราจะมาร่วมแชร์ประสบการณ์ที่เราพบเจอผ่านเรียงความอิสระ
ใครอยากเล่าอยากเขียนอะไรก็ว่ากันไปเต็มที่เลยมีคะแนนให้
20คะแนนด้วยนะ"..เฮ!!..ทุกคนต่างโห่ร้องอย่างดีใจ
เอาเหอะ..ค่อยไปหาแรงบันดาลใจเอาข้างหน้าละกัน
"เก้า..นอนเต๊นท์เดียวกันนะ"..
ฉันย่นจมูกใส่คนเจ้าชู้ที่จับมือฉันไว้แน่นเชียว ตาลใช้นิ้วจิ้มจมูกฉันเบาๆ
"เชอะ!เมื่อกี้เห็นนะว่าทำตาเชื่อมให้พี่พยาบาลน่ะ"
ฉันทุบแขนตาลด้วยความหมั่นไส้..
"ใช่ที่ไหน..ตาฉันเป็นแบบนี้เองไม่เชื่อก็ลองจ้องดูซิ"
ตาลทำตาหวานใส่ฉัน..
"นี่แนะไอ้คนเจ้าชู้.."..55+..ฉันทั้งบิดทั้งหยิกตาล
คนอะไรกระล่อนจริงๆ..

~~~~~~~~~~~~~~~

ฟรัง..

"โหวว!!!..น่ากลัวอ่ะ!!!!" เสียงเจี้ยวจ้าวของคนที่ชะโงกหน้ามองลงไปที่หุบเหวเบื้องล่างเป็นพื้นน้ำ
ขณะที่รถไฟวิ่งเลาะสะพานมรณะเหลี่ยมเขาสูงกับรางรถไฟที่หมอนไม้
แต่ละหมอนต้องแลกด้วยชีวิตของเชลยสงคราม..ตลอดระยะทางที่รถไฟลากขบวนวิ่ง
เหยียบย้ำดวงวิญญาณ
ที่ตายเกลื่อนใต้รางรถไฟส่งเสียงกรีดร้องโหยหวลออกมาอย่างทุกข์ทรมาน  ..
"ฟรัง..แพรรู้สึกอยากร้องไห้ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกัน"..ฉันยกแขนขึ้นโอบไหล่แพรเอาไว้
"เธอคงสัมผัสความทุกข์ทรมานของวิญญาณเชลยสงครามน่ะ"
แพรวาเอนหัวซบลงบนไหล่ฉัน..
"น่าสงสารอ่ะ..ไม่รู้พวกเขาต้องทุกข์ทรมานอีกนานแค่ไหน"
ทุกอย่างมีขอบเขตของมันและฉันเองก็มีขอบเขตในการใช้พลังที่มี
เราต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขแห่งความสมดุล..
โลกมนุษย์ยังต้องควบคุมอัตราการเกิดของประชากร
ไม่ต่างกันกับโลกของนรกและสวรรค์เหล่าดวงวิญญาณก็ถูกจำกัดด้วย
กฏแห่งกรรม..และการชดใช้ในรูปของดวงวิญญาณ
ที่ผ่านมาหลายเคสที่ฉันแหกกฏของสวรรค์..ทำตามความรู้สึกของตัวเอง
"เมื่อวาระกรรมหมดลงดวงวิญญาณเหล่านี้จะหมดทุกข์ไปเอง"
แพรวาสอดแขนกอดเอวฉันเอาไว้..เธอกำลังรู้สึกเศร้าซินะ..



*สถานีรถไฟกาญจนบุรี* 09:00

ตาล..

พวกเราลงรถไฟที่สถานีก็ต้องนั่งรถบัสสีแดงมุ่งหน้าไปสังขละบุรีต่อ
คุณครูและหัวหน้าห้องเดินแจกข้าวกล่องและน้ำดื่มตลอดการเดินทาง
ฉันแทบจะไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวเพราะหัวใจฉันจดจ่ออยู่กับผู้หญิงข้างๆ
ไม่ว่าเธอจะอยู่ในอิริยาบถไหนมันก็ทำให้ฉันยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
"มองไร?"..เก้าเลิกคิ้วถามฉัน..แบบนี้ต้องแกล้ง..
"มองคนน่า..อ้าม" ผัวะ!!..ฉันลูบแขนด้วยความเจ็บ เก้าทำตาดุชี้หน้าฉัน
"เดี๋ยวเหอะนะ!!ทะลึ่ง!!"..ฉันนั่งอมยิ้มทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้..
เพราะยังงี้งะฉันถึงยกใจให้หมดเลย..


*ศูนย์อนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวร*12:00

รถบัสจอดให้คณะเดินทางลง คุณครูให้พวกเราจับคู่และแจกเต๊นท์
"เอาละเดี๋ยวเราจะพักทานอาหารกันที่นี่และจากนี้ไปเราจะต้องเดินเท้า
ไปหมู่บ้านเกาะสะเดิงตลอดระยะทางสิบกว่ากิโลจะเป็นพื้นที่ป่าดงดิบดังนั้นพวกเธอ
ห้ามซนหรือเล่นอะไรแผลงๆอย่างซ่อนแอบมันอาจทำให้พลัดหลงป่าได้
ดังนั้นให้เกาะกลุ่มกันไว้เข้าใจไหม..อย่าแอบไปจู๋จี๋จนหาไม่เจอล่ะ!!
แยกย้ายกันไปรับข้าวกล่องพวกเธอมีเวลาหนึ่งชั่วโมงถ้าใครอยาก
จะหวานกันล่ะก็นี่คือโอกาศไปจีบกันได้กลางลานสนามหญ้าโล่ง
อยู่ในสายตาของครูนะคะเข้าใจไหมคะเด็กๆ"
พูดเหมือนรู้ทันเลยนะครูอรุณีนี่..ฉันจับมือเก้าต่อหน้าครูที่เหล่ตามองฉันกับเก้า
ก็แค่จับมือค่ะครูขา..ฉันทำหน้าทะเล้นใส่เก้าที่ทำตาดุใส่ฉัน



เก้า..

หลังจากเดินทางไกลเข้ามาในเขตป่าลึกคนนำทางของศูนย์อนุรักษ์
ก็แนะนำให้พวกเราตั้งค่ายค้างแรมกันใกล้กับน้ำตก..
"เด็กๆรีบกางเต๊นท์ก่อนจะมืดค่ำครูให้เวลาสองชั่วโมงจัดการเต๊นท์ตัวเอง
และอาบน้ำเปลี่ยนชุดลำลอง ผู้ชายตามครูสมชายแยกไปกางเต๊นท์
และอาบน้ำอีกฝั่งเลยจ้ะ..อย่าปนหรือแอบดูสาวๆเด็ดขาดนะ
ช่วยเป็นสุภาพบุรุษด้วย"..
สิ้นเสียงครูอรุณีพวกผู้ชายก็พากันเดินคอตกไปหาครูสมชายที่ยืนถือไม้เรียวรออยู่
ฉันกับตาลช่วยกันกางเต๊นท์จนเสร็จ มันลำบากนะที่จะหลบสายตาของตาล
ขณะที่เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าภายในเต๊นท์ยัยนั้นทำหน้ามึนเนียนเก่งซะด้วย
ถึงจะเป็นแฟนกันแต่มันก็ต้องมีขอบเขต..
"นี่เก้าเธอจะนั่งแบบนี้อีกนานไหม?รีบถอดเสื้อผ้าซิจะได้ไปอาบน้ำกัน"
ห๊ะ!!ยัยบ้าเอ๊ย!!ก็เล่นจ้องฉันตาไม่กระพริบแบบนั้น..
"ตัวเองก็ออกไปรอข้างนอกก่อนซิ"
ตาลยักคิ้วแล้วก็ออกไปแต่โดยดีว่าง่ายเหมือนกันแฮะ
เข้าค่ายในป่าแบบนี้มันก็ลำบากเอาการอยู่เหมือนกัน
เพราะไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆต้องอาศัยวิชาเนตรนารี
ในการดำเนินชีวิตในป่าเป็นหลัก..
ดีแต่ว่าฉันเตรียมกระดาษทิชชู่ไว้เยอะ..เฮ้อ..
เกิดมาเป็นผู้หญิงนี่ไม่ดีเลยนะเวลาเข้ามาอยู่ในป่าดิบชื้นแบบนี้
แต่อะไรก็ไม่น่ากลัวเท่าคนที่ฉันร่วมเต๊นท์ด้วย
คืนแรกฉันจะเอาตัวรอดได้ไหมนะ?..
"เธอทำอะไรของเธอน่ะ?" ฉันเอากระเป๋าเป้ของฉันกับของตาลกันกลางเอาไว้
"แบ่งเขตห้ามล้ำเข้ามาล่ะ!!"..ตาลถอนหายใจขมวดคิ้วมองหน้าฉัน
"ตามใจเธอ!!"..ชิส์!!..ทำเป็นงอน!! ตาลล้มตัวลงนอนหันหลังให้ฉัน
"ฝันดีนะ"..ฮิ..ฉันอมยิ้มให้กับความน่ารักของตาล
"อืม..ฝันดีค่ะ"..ฉันตะแคลงมองตาลที่นอนหันหลังให้
อยากกอดจัง..แต่กลัวความใกล้ชิดเหลือเกิน..
เป็นฉันเองที่นอนกระสับกระส่ายกระเป๋าเป้นี่ก็เกะกะจัง
แต่ทำไงได้ล่ะมันเป็นความคิดของฉันเองนี่นา..
"เป็นไรนอนไม่หลับเหรอ?"..ตาลนอนหันหลังถามฉัน
ฉันยกสิ่งกีดขวางระหว่างเราออกไป..กระเถิบตัวจนติดตาล
แนบหน้าลงบนแผ่นหลังอุ่นจัง..ตาลยังคงหันหลังให้ฉัน
"นอนไม่หลับหันมากอดหน่อยซิ"..แค่นั้น..ตาลก็หันหน้ามาหาฉัน
ฉันซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดอุ่นของตาล...แค่นี้ก็พอแล้ว..



ตาล..

"ตัวเอง..ตัวเอง"..อือ..ฉันปรือตาหนักๆขึ้นกับเสียงเรียกของเก้า
"เก้าปวดท้องเบาอ่ะ"..อืม..ฉันควานหาไฟฉายบนหัวนอน
"ป่ะ.." ฉันคว้าข้อมือเก้าเอาไว้..เราสองคนเดินฝ่าความมืดออกไปห่างเต๊นท์พักพอสมควร
ภายในป่าที่มืดมิดที่มีแต่ต้นไม้ใหญ่ๆมักมีสิ่งน่ากลัวแฝงอยู่ฉันจึงมองหาพุ่มไม้เตี้ยๆ เจอที่เหมาะละ
"นั่น..ตรงนั้น"..ฉันเดินนำเก้าที่กอดแขนฉันไว้แน่น..ใช้ไฟฉายส่องดูความปลอดภัย..
"โอเค..เดี๋ยวฉันหันหลังส่องไฟให้"..เก้าทำหน้าคิดหนักตามเคย
แต่ในที่สุดเธอก็เดินไปข้างหลังฉันจึงไขว้มือส่องไฟให้เธอ
แต่เอ๊ะ..เก้านั่งลงใกล้จับมือฉันเอาไว้แน่นฉันยืนใจเต้นระทึกเมื่อเสียงธุระเธอจบลง
สวบ!!..มีเงาคนวูบไหวแอบอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ด้านหน้าฉัน..
ฉันรอให้เก้าแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนดูจากลักษณะเงารูปร่างผอมสูง
มันต้องเป็นผู้ชายแน่ๆ..เดี๋ยวก่อนนะมาแอบดูแบบนี้จะตีให้หัวแตกเลย
"ไปกันเถอะตัวเอง"..เก้าจับมือฉันเอาไว้..
"แป๊บนะขอล่อกบาลไอ้พวกถ้ำมองก่อน"..เก้าทำหน้าตกใจ..
ฉันสาดไฟลงพื้นจนเจอท่อนไม้ขนาดพอเหมาะมือ
"เธอรอตรงนี้แหละมันแอบอยู่หลังต้นไม้นั่นเอง"
ฉันส่งไฟฉายให้เก้า..แต่เก้ากับส่ายหัวกอดแขนฉันแน่น
"ไม่เอา..ให้เก้าอยู่ใกล้ๆตัวเองนะ"..ฉันพยักหน้ายอมจำนน
ฉันเดินนำหน้าเก้ากอดเอวเดินตามหลังฉันจนถึงต้นไม้นั้น..
ฉันสูดลมหายใจชะโงกส่องไฟไปที่ ผู้ชายคนนั้นยืนหันหลังให้
 "แก!!..ห๊ะ!!"..ผู้ชายคนนั้นค่อยๆหมุนคอมา..ดวงตามีแสงสีเขียวแบบนั้น
ไม้ในมือหล่นลงพื้นหัวใจฉันเต้นรัว ฉันค่อยๆถอยหลังเมื่อร่างผู้ชายคนนั้นขยายตัวใหญ่ขึ้น
เก้าที่ซุกหน้าอยู่กับแผ่นหลังฉันคงไม่เห็นอะไร..
"หลับตาไว้นะเก้าแล้วตามฉันมา"..ห๊ะ!!..ไม่ต้องรอให้ถามฉันกระชากข้อมือเก้าแล้ววิ่งไปให้พ้นจากตรงนั้น
ฉันวิ่งไปยังทิศที่พักค่ายที่อยู่ไม่ไกลแต่ทำไมยังไม่ถึงซักที!!..อะอะไรกัน?..ฉันมีความรู้สึกว่าฉันวิ่งอยู่กับที่
"ตาล..เก้าเหนื่อยทำไมเรายังอยู่ที่เดิมดูนั่นซิที่เก้าปลดทุกข์ไว้!!"
ฉันกับเก้ามองหน้ากัน..
"เราถูกผีป่าขังไว้!!"..ตึกๆ..ตึกๆ..เก้าหน้าซีดเผือด..
"ฟรัง!!!ช่วยด้วย!!!"..เราสองคนกอดกันแน่นท่ามกลางป่ารกทึบ
ความมืดที่มีเสียงพัดโยกของกิ่งไม้..ดังสวบๆ..
อ้อมกอดของฉันจะปกป้องเธอเองเก้าตัวสั่นเทาภายในอ้อมกอดฉัน
"เก้าเคยอ่านเรื่องลี้ลับเขาบอกว่าถ้าถูกผีจับซ่อนแล้วออกไปไม่ได้
ก่อนพระอาทิตย์ขึ้นเราจะติดอยู่ในดินแดนนั้นตลอดไป"
ฉันลูบหลังเก้าเบาๆ..
"ไม่เป็นไรฉันจะอยู่ข้างๆเธอเอง"..



ฟรัง..

เสียงพี่เก้า..ฉันลุกขึ้นนั่งลางสังหรณ์กำลังบอกฉันว่าพี่เก้าตกอยู่ในอันตราย
แพรหลับสนิทฉันล้วงหยิบเทียนอาคมในกระเป๋าเป้ลุกออกไปจากเต๊นท์
ฉันเปิดเต๊นท์ของพี่เก้ากับพี่ตาลสองคนไม่ได้อยู่จริงๆด้วย..
ฉันแตะมือลงบนพื้นที่ทั้งคู่นอน..แย่แล้ว..
ถ้าปลดทุกข์โดยไม่บอกกล่าวเจ้าป่าเจ้าเขาจะถูกผีป่าเล่นงาน!!
ฉันสัมผัสเห็นทิศทางที่คนทั้งคู่เดินหายเข้าไปในป่า..
เทียนอาคมถูกจุดขึ้นส่องนำทาง ตลอดทางที่ฉันเดิน
ต้นไม้ทุกต้นจับจ้องมองมาที่ฉัน..
เสียงบางอย่างกำลังเลื้อยแหวกฝ่าพงหญ้ามาด้วยความไว
ใกล้แล้วมันเข้ามาใกล้ทุกที..มีดอาคมเล่มเล็กถูกชักออกมาจากกระเป๋ากางเกง
ฉันก้มลงแทงเถาวัลที่เลื้อยพุ่งตัวพ้นพื้นดินมันดิ้นกวัดไปมา..
เสียงประหลาดร้องโหยหวลลั่นป่า..พวกมันพยายามขัดขวางฉัน!!
ถ้าฉันพาพี่เก้ากับพี่ตาลกลับออกมาไม่ได้ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น
สองคนนั้นจะกลายเป็นสางเฝ้าป่านี้!!
ฉันร่ายคาถาเบิกทางเปิดป่า ..ฝูงหิ้งหอยบินส่องนำทางเข้าสู่ดินแดน
แห่งสนธยา..ที่มีแต่เสียงหัวเราะจากเหล่าต้นไม้เซงแซ่ระงมป่าดงดิบ
นั่น!!..อยู่นั่นเอง..พี่ตาลกับพี่เก้ายืนกอดกันแน่นร่างกายของสองคน
มีเถาวัลและรากไม้เลื้อยพันเกาะตรึงทั้งคู่ไว้..ถ้าพระอาทิตย์ขึ้นทั้งสองคน
จะกลายเป็นต้นไม้เป็นส่วนหนึ่งของป่านี้ตลอดไป..ดีนะ..ที่เจอก่อน..
ฉันใช้ไฟอาคมเผาทำลายรากไม้และเถาวัลจนพวกมันดิ้นพลาดๆ
"พี่ตาล,พี่เก้า!!"..ฉันเขย่าตัวทั้งคู่..ที่ไม่ได้สติ..
นี่คงโดนมนต์ของผีป่าสะกดเอาไว้ซินะ!!

"นะโมเม พุทธะเตชะสา ระตะนัตตะยะธัมมิกา
เตชะปะสิทธิ สะณะประสาเทวา...โอมเพี้ยง
ขวัญเอยจงลืมตาสู่โลกแห่งความจริง.."
 ฉันเป่าลมพุทธคุณใส่พี่ตาลกับพี่เก้า...
ทั้งคู่สะดุ้งสะบัดหัวไปมาหลุดออกมาจากมนต์แห่งผีป่า!!
"ฟรัง!!!"..ทั้งสองคนโผลเข้ากอดฉันแน่นอย่างดีใจ..
ครืดๆสวบๆ..พวกฉันสามคนยืนนิ่งอยู่กับที่..
ต้นไม้ใหญ่กำลังคลืบคลานเข้ามาใกล้..รากของมันทำหน้าที่ดั่งนิ้วเท้า
กิ่งก้านขนาดใหญ่โยกไหวดั่งแขนที่มีชีวิต..
"นี่มันเรื่องจริงใช่ไหม!" พี่ตาลรำพึงออกมา..
"มันต้องการขังเราสามคนไว้ที่นี่!"..ใครจะไปยอมล่ะ!!
ฉันยกมีดอาคมที่อยู่ในมือขึ้นไหว้เสกคาถาศาสตราปราบผี
กำกับพลังพุทธคุณ..สองแขนแห่งต้นไม้ผีสิงโบกกระพือพัด
กลิ่นสาบสางและความตาย..ฉันพุ่งตัวปักมีดในมือใส่ลำต้น
กรีดควานเหมือนผ่าท้องปลา..สิ่งที่ทะลักทะลวงออกมา
เหล่าฝูงแมลงเมียงสีดำ!!กระจายตัวไต่คลานเต็มพื้นยั้วเยี้ย
"โอมเพี้ยง.."..เปลวไฟอาคมจากเทียนเผาทำลายเหล่าฝูงแมลงผีจนมอดไหม้
เมื่อเหล่าฝูงแมลงผีสูญสลายต้นไม้ใหญ่ยืนต้นตายใบไม้เหลืองร่วงลงสู่พื้นดิน
เสียงร่ำไห้จากพ้องเพื่อนระงมป่า...
ชัยชนะไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ ฉันแค่ต้องการพาทุกคนกลับออกไป
"พี่ตาล,พี่เก้าเรามาขอขมาเจ้าป่าเจ้าเขากันเถอะ"
ฉันปักเทียนลงบนพื้นดิน..นั่งลงตั้งสมาธิ..รุ่นพี่ทั้งสองนั่งลงด้านหลังฉัน
สองมือยกขึ้นพนมไหว้...
"ลูกแด่เจ้าป่าเจ้าเขาที่ปกป้องผืนป่านี้..อย่าได้โกรธเคืองในความรู้เท่าไม่ถึงการ
ของพวกลูกเลย ถ้าหากพวกลูกสามคนได้ล่วงเกินสิ่งใดไปขออโหสิกรรมด้วยเถิด"
ชายรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลาปรากฏกายออกมาจากต้นไม้ใหญ่..
"ข้าอโหสิ.."สิ้นเสียงบุรุษลึกลับก็หายตัวเข้าไปในต้นไม้ต้นเดิม..
ผีป่าคลายมนต์บังตา เชื่อมป่ากับโลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง
"ใกล้รุ่งพอดี.."..พวกเราสามคนส่งยิ้มให้กันรุ่นพี่ทั้งสองกราบลงบนพื้นดิน
"เด็กๆตีห้าแล้วตื่นกันได้แล้วจร้า!!!"..
เสียงครูอรุณีปลุกทุกคนให้ตื่นจากการหลับใหลผ่านโทรโขลง
"ไปกันเถอะค่ะพี่ตาล,พี่เก้า"..พวกเราสามคนก้าวขาออกไปสู่โลกของพวกเรา
ป่ามีความลี้ลับ..ป่ามีเจ้าที่ปกครอง..เมื่อเราเข้ามาอยู่อาศัยพื้นที่ของเขา
ความเคารพในสถานที่คือกฏเกณฑ์การอยู่ร่วมกันของคนกับป่า..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

จบตอนเจ้าป่าเจ้าเขาตามผีป่าตอนต่อไปนร้า