ฟรัง colic คนเห็นผี

ลำดับตอนที่ #13 : สายใย

ก้อย..


รุ่งเช้าของวันใหม่..

อืม..อากาศที่บ้านฟรังนี่สดชื่นจังเลย

เอาล่ะ!ไปอาบน้ำแล้วเริ่มทำงานทดแทนบุญคุณ

ผู้มีพระคุณดีกว่า แต่ยังไงก็เหอะฉันก็ยังรู้สึกห่อเหี่ยวใจอยู่ดี

นางฟ้าน้อยๆของฉันไปอยู่ที่ไหนกันนะ?

ฮึก!รู้สึกอยากจะร้องไห้ ไม่ทันแล้วซินะ

น้ำตานี่ก็ไหลออกมาไวจริงๆช่วยไม่ได้..

"ฮือๆ.."นานแค่ไหนกันที่ฉันจะต้องเสียใจแบบนี้

ไปอีกนานแค่ไหน?

การทำให้ใจเข้มแข็งนี่มันช่างยากจริงๆสำหรับฉัน



ชอบจังบ้านไม้ที่อยู่กลางสวนผสมไม่น่าเชื่อเลยนะว่าฟรังจะดูแลมันได้ดีขนาดนี้

ไม่ซิยังมีขันทองอีกคน..ฉันเริ่มรดน้ำต้นไม้ตามระเบียงบ้าน

กวาดๆถูๆทำความสะอาดบ้านให้ฟรัง..

แต่มันน่าแปลกใจที่บ้านนี้ดูสะอาดเหมือนมีคนคอยดูแล

ฉันเดินลงจากเรือนก็สัมผัสกับความชุ่มชื้นของผิวดิน

เอ๋?หรือว่าเมื่อคืนฝนจะตกลงมากันนะ?

นกกระจิบตัวเล็กๆบินมาเกาะกินอาหารที่ถูกแขวนไว้ตามกิ่งไม้

ดอกไม้บานสะพรั่งในยามเช้า มะลิซ้อนโชยกลิ่นหอม

ประสานกลิ่นดอกจำปีและกระดังงา ดอกปีบร่วงหล่นเต็มพื้น

ว้าว!สวยจัง! ผีเสื้อสีสวยบินดอมดมดูดน้ำหวานจากเกษรดอกไม้..

ฉันหลับตาสูดกลิ่นไอความหอมหวลจากธรรมชาติ..

บ้านฟรังนี่วิเศษจริงๆเหมือนอยู่ในดินแดนแห่งเทพนิยายเลย

นี่ถ้ามีนางฟ้าน้อยติดปีกโบกบินก็ดีซินะ..


ฉันเดินไล่มาถึงโรงเรือนไม้ที่มีป้ายไม้เขียนไว้ว่า 'บ้านกุ๊กไก่'

ฮิ..น่ารักจัง..ไหนลองเข้าไปสำรวจหน่อยซิ..

ตึกๆตึกๆ..ฉันไม่รู้หรอกว่าฉันดีใจมากแค่ไหนกับภาพของเด็กน้อย

ที่ยืนให้อาหารไก่หันมาส่งยิ้มให้ฉัน..

มันไม่มีอะไรสำคัญอีกแล้ว..

ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าฉันกอดนางฟ้าน้อยๆของฉันไว้แน่นแค่ไหน?

ไม่รู้เลยว่าน้ำตาฉันไหลและเหือดแห้งไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?





*โรงพยาบาล*07:30

ห้องพิเศษ 203

แพรวา..


ฟรังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงเหล็กบนหัวถูกพันด้วยผ้ากอต

สายจากถุงน้ำเกลือและถุงเลือดห้อยอยู่บนราวแขวนข้างเตียง

ใบหน้าขาวใสระบายรอยยิ้มที่มุมปากแม้ในยามหลับ..

หัวใจฉันเต้นตึกตัก..ความคิดแปลกๆเริ่มวูบไหว..

ฉันโน้มตัวยื่นหน้าไปเกือบชนหน้าฟรัง..

อย่านะแพรอย่า!!หัวใจฉันมันไม่ยอมฟังคำสั่งของสมองเลยซักนิด

ฉันเม้มริมฝีปากจ้องมองปากสีชมพูของฟรังอยากสัมผัสมันอีกครั้ง

อืม..ในที่สุดก็แตะปากนุ่มนิ่มของฟรังเข้าจนได้ฉันหลับตาดูดดุนเบาๆ

รู้นะว่ามันไม่ดีซักเท่าไหร่หรอกที่ทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจแบบนี้

หือ??..ปากฉัน..ลิ้นฉัน..กำลังถูกฟรังเกี่ยวรัดเอาไว้..แย่แล้วฉัน!!

ฉันค่อยๆลืมตาก็ประสานสายตาเข้ากับดวงตากลมโตของฟรัง

ใบหน้าฉันร้อนวูบวาบ จะทำไงดีนะ?

ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..

ระฆังช่วย..ฉันรีบผละหน้าออกจากฟรัง

คนบ้า!!ยังนอนทำหน้าตายได้อีกนะ!!

ผู้ช่วยพยาบาลชุดเหลืองเข็นรถนำอาหารเช้าและยามาให้

ฉันจึงรีบชิ่งไปเตรียมภาชนะใส่น้ำและผ้าสำหรับทำความสะอาดให้ฟรัง

จริงๆแล้วฉันก็เป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวให้ฟรัง

อ่า..หน้าฉันร้อนจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว..ดีแล้วที่เฝ้าไข้เอง!!

"คิดไรอยู่?" อึก!!..ฟรังหรี่ตามองฉัน

"เปล๊า!!" เสียงสูงไปไหมเรา?

"เธอยังไม่ได้นอนเลยใช่ไหม?" ฉันวางภาชนะใส่น้ำลงบนโต๊ะ บิดผ้าพอหมาด

"ช่างเหอะ..เช็ดตัวก่อนจะได้ทานข้าวทานยา"

ฉันนั่งลงบนขอบเตียงเอื้อมมือจะปลดเชือกเสื้อฟรัง

อ๊ะ? ฟรังจับมือข้อมือและดึงฉันไปกอดเอาไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียว

"ขอบใจนะ"..หัวใจของฉัน..กลิ่นตัวของฟรัง..

สัมผัสแผ่วเบาที่สูดดมหน้าผากของฉัน..ฉันซุกหน้าลงกับอกอุ่นนั้น

"รักนะ" น้ำเสียงทุ่มนุ่มที่บอกว่ารัก..

"อืม..แพรก็รักฟรัง"..สายใยแห่งรัก..กำลังถักทอ

หัวใจของเราเอาไว้ด้วยกัน..





ฝน..


ฉันกับเบลล์เดินจับมือกันเดินผ่านห้องต่างๆภายในโรงพยาบาลเก่าประจำอำเภอ

บรรยากาศยามเย็นโพล้เพล้ในตึกเก่าของโรงพยาบาลไม่ค่อยมีผู้คนดูวังเวงพิกลแหะ

เฮ้อ..ยังดีที่มีพี่พยาบาลเดินไปมาให้เห็นประปราย..

ฉันเหลียวมองพี่พยาบาลที่ก้มหน้าเข็นรถผ่านไป

ห๊ะ!!..ฉันเบิกตาอ้าปากค้างก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ

เมื่อพยาบาลคนที่ฉันเห็นเข็นรถหายเข้าไปในกำแพง

ฉันหยุดยืนนิ่งแบบนั้นจนเบลล์ต้องสะกิดแขนให้ฉันรู้สึกตัว

"ฝนเป็นอะไรหรือเปล่า?"..ฉันสูดลมหายใจแล้วหันไปยิ้มให้เบลล์

"ไม่มีอะไรหรอก เบลล์พรุ่งนี้เราใส่บาตรด้วยกันไหม?"

เบลล์ทำตาโตยิ้มทะเล้นใส่ฉัน..

"ตักบาตรร่วมกัน..ชาติหน้าอยากผูกพันกับฉันอีกใช่ไหมล่ะ?"

ฉันย่นจมูกใส่เบลล์ไม่อยากจะบอกว่าฉันเห็นอะไร...

บอกไปแล้วจะหนาว!!..

ขณะที่ฉันกับเบลล์เดินมุ่งหน้าไปห้อง203..

อึก!! ตึกๆ..ตึกๆ เสียงเต้นของหัวใจหวิวๆ ขนแขนลุกตั้ง

พยาบาลคนเดิมเข็นรถเข็นกำลังจะสวนผ่านไป..

เธอยังคงก้มหน้าเหมือนเดิมฉันเหล่มองด้วยหางตา

เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าเมื่อเธอเข็นรถหายเข้าไปในกำแพง

อ่ะ!!เดินผ่านมาอีกแล้ว!!ฉันกระตุกมือที่จับมือเบลล์เอาไว้

ฉันฉุดดึงเบลล์ให้รีบวิ่งไปจากตรงนั้น

"เห้!!ฝนเป็นอะไร?!"..ไม่รู้จะบอกยังไง..

รู้แต่ว่าตลอดทางที่วิ่งไปพยาบาลคนเดิมก็เข็นรถผ่านซ้ำๆ

ประตูห้อง203..ถูกฉันเปิดออก..





ฟรัง..


ใบหน้าที่ซี๊ดจนขาวของพี่ฝนแบบนั้นคงเจออะไรมาแน่ๆ

"ฝนเป็นอะไรหรือเปล่า?"

พี่เบลล์ที่ยืนหอบหายใจเอ่ยถามพี่ฝนที่ยืนตัวสั่น

"ผะผี!..ฝนเห็นผีพยาบาลคนเดิมซ้ำๆเดินผ่านหายเข้าไปในกำแพงซ้ำแล้วซ้ำอีก!!"

พี่ฝนละล่ำละลักบอกด้วยน้ำเสียงสั่นๆ พี่เบลล์ยืนอ้าปากค้างแล้วรีบปิดงับประตูล็อค

"เพราะแบบนี้เธอจึงพาฉันวิ่งใช่ไหม?แต่ทำไมฉันจึงมองไม่เห็นล่ะ?"

"เพราะพระที่พี่เบลล์ห้อยไงคะ"..ทุกคนพุ่งสายตามาที่ฉัน

"เมื่อสิบปีก่อนที่นี่ได้เกิดโศกนาฏกรรมที่ไม่มีใครคาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้น

คนไข้ผู้ชายวัยกลางคนป่วยทางจิตเกิดอาการคุ้มคลั่ง

วิ่งหนีหลุดออกมาจากเขตกักกันทำร้ายเจ้าหน้าที่ ที่เข้าช่วยกันสกัดจับ

เขาวิ่งหนีเข้ามาจนถึงตึกผู้ป่วยใน ในจังหวะนั้นพยาบาลเวรคนนึง

ได้เข็นรถอุปกรณ์ทางการแพทย์สวนชายผู้ป่วยทางจิต

เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

เมื่อชายคนนั้นหันหลังวิ่งกลับคว้าดึงคอเสื้อของพยาบาล

แล้วกวาดมือหยิบคีมปลายแหลมขึ้นมาแทงเข้าที่ลำคอของพยาบาล

เธอเสียชีวิตทันที มือสองข้างยังเกาะกุมคานรถเข็นเอาไว้แน่น

เธอตายในขณะที่จิตสำนึกเธอยังติดอยู่กับสิ่งที่เธอกำลังทำ

ดังนั้นจิตสำนึกของเธอจะวนอยู่ซ้ำๆที่เดิม

โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นดั่งวรรฏจักดิของคนเป็นและคนตาย

ประตูที่เชื่อมมิติความลี้ลับแห่งการเวียนว่ายตายเกิด.."

คำพูดของฉันอาจไปกระตุ้นต่อมความหลอนจนทำให้คนฟังกลัว..

แต่มันก็คือเรื่องจริง..

"แบบนี้ที่นี่ก็มีวิญญาณล่องลอยอยู่เต็มไปหมดเลยน่ะซิ?"

ฉันมองหน้าพี่เบลล์ที่แสดงออกถึงความหวั่นวิตกจากริมฝีปากที่ซี๊ดสั่น

"จริงๆแล้วแม้แต่ในมุมของห้องนี้ก็ยังมีเลย"

ฉันชี้นิ้วไปที่มุมซ้ายมือของห้องทุกคนต่างถอยกรูดมารวมตัวกัน

อยู่ฝั่งขวามือเกาะกลุ่มข้างเตียงจนฉันแอบขำ..

"ฟรังส่งวิญญาณให้เขาหลุดพ้นซิ"..แพรวาจับแขนฉันเขย่าเบาๆ

"วิญญาณที่นี่หมดสิ้นอายุไขด้วยโรคภัยพวกเขาก็แค่รอเวลา

ที่จะเดินทางไปสู่ยมโลกเมื่อถึงคิวยมทูตจะมารับไปเองล่ะ"

ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..

เสียงเคาะประตูที่ทำให้ทุกคนหันไปมองที่ประตู

พี่เบลล์สูดลมหายใจก่อนเดินไปเปิด..

"ไง..เบลล์,ฝน"..พี่เก้าเดินเข้ามาพร้อมกับพี่ตาล

หลังจากเหตุการณ์ที่แบงค์โดนผีเข้าพี่เก้ากับพี่ตาลก็คบกันอย่างเปิดเผย





เก้า..


"เป็นไรเปล่าเบลล์?หน้าซี๊ดๆนะ..ฝนด้วย"

ฉันส่งถุงส้มให้แพร อดเป็นห่วงสองเพื่อนรักไม่ได้

ทั้งสองคนแย่งกันส่ายหัวแต่หน้านี่..ช่างเหอะไม่อยากเซ้าซี้

"เป็นไงบ้างฟรังยังเจ็บแผลอยู่ไหม?"..

แต่ดูจากสีหน้าแล้วคงหายวันหายคืนแน่ก็มีพยาบาลประจำตัว

เฝ้าไม่ห่างแบบนั้นฉันชายตามองหน้าน้องสาวตัวดี

โดดเรียนเฝ้าแฟนไม่ห่างเลย..

"ก็ยังเจ็บๆอยู่ค่ะ" ปากพูดกับฉันแต่ไหงตามองไปที่แพรซะงั้น

"เออนี่..แล้วจะหายทันเข้าค่ายรึเปล่าเนี่ย?"..ตาลถามฟรัง..

ใช่อีกสองอาทิตย์ก็จะไปเข้าค่ายที่ต่างจังหวัดนี่นะ..กาญจนบุรี..

"น่าจะหายทันก่อนเข้าค่ายค่ะ"..เหอะ..

เห็นหน้ายัยแพรแล้วหมั่นเขี้ยวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะ

ท่าทางอินเลิฟขนาดนั้นระดับความผูกพันไปถึงขั้นไหนแล้วนะ

เดี๋ยวกลับบ้านก่อนเถอะมีสอบสวน!!..

ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..

พวกเราหันไปมองผู้ที่เปิดประตูเข้ามา..เอ๋..

น่ารักจัง..ใบหน้าน้อยๆที่ยื่นหน้าผ่านช่องประตูที่เปิดแง้มเพียงเล็กน้อย

"ขันทอง!!".."ลูกแม่!!"..ฝนกับแพร..รู้จักเด็กคนนี้ด้วยเหรอ??

แต่!!ผู้หญิงที่เดินยิ้มตาปิดนี่ใครกัน??..

หึ่ม!!..นี่ก็เห็นผู้หญิงน่ารักหน่อยไม่ได้!ตางี้เชื่อมเชียว!

 ฉันเลยต้องยกมือขึ้นโอบเอวตาลแล้วจิกเล็บผ่านเสื้อ

สัมผัสเนื้อจนเจ้าตัวสะดุ้ง..

"อุ้ย!!เจ็บ!!"ตาลก้มลงกระซิบบอกฉัน

ก็แน่ล่ะฉันต้องการให้มันเป็นแบบนั้นฉันเลยระบายยิ้มหวานให้ตาล!!

"ฮือ..พี่สาว!!"..เด็กน้อยวิ่งร้องไห้จ้าไปเกาะขอบเตียง..

เด็กน่ารักนี่เป็นน้องฟรังนี่เอง..





ก้อย..


โลกนี้ช่างกลมแท้..บรรดาคนน่ารักที่ฉันเจอที่ร้านก๊วยเตี๋ยวหน้าโรงพยาบาล

มาอยู่รวมตัวกันในห้องนี้แต่ละคนมีสาวน่ารักประกบแนบข้างแบบนั้นแฟนล่ะซินะ

อ๊าย!!..เห็นแล้วก็อดฟินไม่ได้..

"พี่เบลล์,พี่ฝน,พี่เก้า,พี่ตาล นี่พี่ก้อยค่ะ"..

แพรวาแนะนำให้ฉันรู้จักกับทุกคน..

มิตรภาพเล็กๆก่อตัวขึ้นภายใต้รอยยิ้มที่ทุกคนส่งมาให้กับฉัน

ฉันส่งกระเช้าของเยี่ยมให้แพรวา..

"เป็นไงบ้างฟรัง?..หมอว่าไง?"..

ฟรังละมือจากหัวขันทอง อมยิัมน้อยๆให้ฉัน

"อาการทั่วไปไม่มีอะไรน่าห่วงค่ะอาจจะเพลียๆ

เพราะเสียเลือดนอกนั้นก็รอแผลหาย"

ฉันพยักหน้า..ดีจังเลย..ฟรังดูเข้มแข็งมาก

นี่ขนาดบาดเจ็บขนาดนี้ฟรังก็ยังยิ้มได้อย่างอ่อนโยน

"ฟรังไม่ต้องห่วงค่ารักษาพยาบาลนะพี่จัดการให้แล้ว

ที่ร้านกงเต็กป๊ากับม๊าพี่จะลงมาดูแลเรื่องฮวงจุ้ยให้ใหม่

ส่วนเรื่องกระดูกของลุงก็จะนำไปไว้ที่ฮวงซุ้ยของบรรพบุรุษ

ถ้ายังไงพี่จะช่วยดูแลที่สวนฟรังให้จนกว่าฟรังจะออกจากโรงพยาบาลแล้วกันเนอะ

ถ้าไงคืนนี้พี่อยู่เวรแทนแพรก็ได้นะแพรต้องไปโรงเรียนไม่ใช่เหรอ?"

ฉันหันไปมองหน้าแพร..ทำหน้าแบบนั้นอยากอยู่ต่อแหง๋เลย..

ขี้หวงแฟนนะเนี่ย..

"บ้านแพรอยู่ใกล้แค่นี้เอง..เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยกลับไปเปลี่ยนชุดนักเรียนก็ได้ค่ะ

ช่วงเช้าฝากพี่ก้อยดูแลฟรังแทนแพรก็แล้วกันเลิกเรียนแล้วแพรจะมาเปลี่ยน"

อืม..เด็กคนนี้นี่รักฟรังมากจริงๆ ฉันพยักหน้าตามความต้องการของแพร

"งั้นพี่สองคนกลับบ้านก่อนละกันมีรายงานต้องทำด้วย เบลล์,ฝน จะกลับพร้อมกันเลยไหม?"

เก้าซินะ..เธอหันไปชวนเพื่อนๆกลับบ้าน..อิจฉาเธอจังได้คนในสเปรคฉันไปครอบครอง

"อืม..งั้นพี่กับฝนกลับก่อนนะฟรังหายไวๆทันไปค่ายล่ะ"

เบลล์..อึยย..น่ารักชอบรอยยิ้มกว้างๆนั้นจังเลย..

สี่สาวโบกมือลาแล้วเดินออกจากห้องไป..

เฮ้อ.. ไปหมดแล้วคนน่ารัก..

เอ๋??..ขันทองไปนั่งทำอะไรที่มุมห้องน่ะ??

หือ??..กำลังเล่นเป่ายิงฉุบ!!..

"ยันยิงเยา..ปักกะเป่า..ยิ่งฉุบ!!..55+"

เอาแล้วงะ!!...


~~~~~~~~~~~~~~~~~

จบตอน..เฮ้อ..ช่วงนี้ดูแลสุขภาพกันด้วยนะครับ