ฟรัง colic คนเห็นผี

ลำดับตอนที่ #12 : กรุสมบัติวันเชงเม้ง

ก้อย..


ฉันปิดงับประตู..ร้านกงเต็ก..อย่างใจหาย

"ขอโทษด้วยนะอากงอาม่าแต่หนูกลัวจริงๆ"..

ฉันหันไปยิ้มให้กับนางฟ้าตัวน้อยๆที่ผ่านมาช่วยฉัน

ถึงสองครั้งจะด้วยความบังเอิญหรือด้วยเหตุผลอะไรก็ช่าง..

รู้แค่ว่าอบอุ่นใจอย่างประหลาดกับสองมือเล็กที่เช็ดน้ำตาให้กับฉัน..

ตลอดสองข้างทางที่ฉันขับรถผ่านมีแต่ต้นไม้และทุ่งนา

สีเหลืองของรวงข้าวช่างสวยเหลือเกิน..

"พี่สาวเลี้ยวซ้ายตรงแยกหน้าค่ะ"..

ฉันหักพวงมาลัยเลี้ยวรถเข้าแยกซ้ายตอนนี้เหมือนขับอยู่ในป่าใหญ่

ร่มรื่นจริงๆนี่แหละมนต์เสน่ห์ของชนบท..

"พี่สาวจอดตรงต้นคูนใหญ่นั่นจ้ะ"..ฉันจอดรถด้านหน้าประตูไม้ที่อยู่ใต้ร่มเงาต้นคูน

ห๋า!!..เด็กผู้หญิงผมยาวใส่เอี๊ยมยีนรองเท้าบู๊ทยางแบบชาวสวนเปิดประตูออกมา

ใบหน้านิ่งๆชวนฝันที่ฉันเคยเจอ..

"พี่สาวลงมาก่อนซิ"..มะมะไม่ต้องชวนก็แทบจะกระโจนออกไปเองอยู่แล้ว




ฟรัง..


มาจนได้ซินะ..

สัมผัสไอมรณะที่กระจายตัวปกคลุมพี่สาวคนนี้แล้ว

ฉันรู้สึกหวั่นใจขึ้นมาชอบกลกลิ่นสาปสางรุนแรงเหลือเกิน

งานนี้ไม่ง่ายแน่ๆ..แต่หน้าที่ของฉันคือการช่วยคน!!

"พี่สาวหนูพาคนป่วยมาส่ง" แววตาขันทองน้อยฉายแวว

ให้ฉันเห็นถึงความน่ากลัวของสิ่งที่ฉันจะต้องปะทะด้วย

"งานช้างซินะ" ขันทองพยักหน้าให้ฉันด้วยใบหน้านิ่งๆ

ฉันมองหน้าผู้หญิงที่ทำหน้าเคลิบเคลิ้มเหมือนตกอยู่ในภวังค์แห่งความฝัน

แล้วเอื้อมมือสะกิดให้เธอรู้ตัว..

เธอสะดุ้งยืนหน้าแดงจนฉันต้องขมวดคิ้วให้

คนอะไรในสมองมีแต่หน้าฉันลอยเต็มไปหมด

คิดอะไรของเขาอยู่ล่ะเนี่ย?

"เข้าบ้านก่อนซิคะ"..เธอเดินตามฉันเข้ามาอย่างว่าง่าย

ฉันวางแก้วน้ำมะตูมเย็นๆลงตรงหน้าเธอ..

แล้วเริ่มต้นสนทนาอย่างจริงจังกับเธอ


ฟรัง : ชื่ออะไรคะ?

ก้อย : พี่ชื่อก้อยแล้วเราล่ะชื่ออะไร?

ฟรัง : ฟรังค่ะส่วนยัยตัวเล็กนี่ชื่อขันทอง

ก้อย : น่ารักทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ  


คำชมที่ทำให้ยัยเปี๊ยกนี่ยิ้มจนหน้าบานนั่งม้วนไปมา แก่แดดจริงๆ!

"พี่ก้อย..วิญญาณของอากงกับอาม่าของพี่ไม่สงบสุข" ..

พี่ก้อยนั่งหน้าซี๊ดเผือดที่จู่ๆฉันก็โผลงออกไปแบบนั้น

"ระระรู้ได้ไง?" น้ำเสียงที่สั่นเครือแสดงถึงความหวาดกลัวกับสิ่งที่พบมาซินะ

"ฉันเป็นเด็กโคลิคมีสัมผัสพิเศษฉันอยากช่วย"

น้ำตาของพี่ก้อยหยดเปาะๆเธอยกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้

"ฟรังช่วยได้จริงเหรอ..พี่อยากสานต่อความฝันของอากงกับอาม่า

แต่จะให้พี่อยู่ร่วมกับผีพี่ทำใจไม่ไหวหรอกมันทั้งหลอนทั้งน่ากลัว"

ฉันกับขันทองมองหน้ากัน..

นี่ถ้ารู้ว่าขันทองไม่ใช่คนพี่ก้อยจะสติหลุดไหมนะ?

"คืนนี้เราจะกลับไปที่ร้านกงเต็กกันและจนกว่าจะจัดการให้เรื่องเรียบร้อย

ระหว่างนี้พี่ก้อยก็พักที่บ้านฉันก่อนก็ได้นะ".. เอ๋?..

ทำไมต้องยิ้มหน้าแดงขนาดนั้นคิดอะไรของเขานะ?



*ร้านกงเต็ก* [ 21:00]


ฉันแหงนหน้ามองกลุ่มพลังสีดำขนาดใหญ่กระจายตัวปกคลุมไปทั่วตึก

นี่มันพลังอะไรกัน?  ทำไมรุนแรงขนาดนี้?..ฉันหันไปพยักหน้าให้พี่ก้อย

ไขประตู..ใบหน้าที่หวาดกลัวและมือที่ไขประตูอย่างสั่นเทา..

ทำให้ฉันต้องจับมือเธอเอาไว้ประคองไขมัน..

ครืด...เปิดมันออกเพื่อพิสูจน์ความจริง..

พลังแห่งความมืดมิดและความเจ็บแค้นทำไมมากมายขนาดนี้

"นี่มันอะไรกัน?" เพียงแค่เปิดประตูออก..

กลุ่มมวลความเจ็บปวดสีดำที่อัดแน่นอยู่ในตึกก็พวยพุ่งออกมา

"พี่สาวเราจะชนะไหม?" ..

ขันทองก้มหน้าถามมือเล็กๆนั่นจับชายเสื้อฉันไว้แน่น

"เราแพ้ไม่ได้หรอกขันทองเพราะเราคือ..คนที่ถูกเลือก!!"

ฉันหลับตาตั้งสมาธิเพ่งกระแสจิตฝ่ากลุ่มพลังงานที่รวมตัวกัน

เป็นดังเกาะปิดกลั้นเรื่องราวในอดีตที่แสนขมขื่นเอาไว้

แต่ฉันคือฟรัง!!เด็กโคลิค!!ฉันไม่ยอมแพ้หรอก!!!..

แสงแห่งพลังจิตรวมตัวกันพุ่งเปิดทางให้เนตรดวงตาแห่งสวรรค์

จับภาพที่อยู่ภายใต้ความมืดมิดค่อยๆชัดเจนขึ้น..


ภายในโรงงานที่มีเครื่องทอผ้ามากมายแต่ไม่มีใครทำงานมีเพียงผู้ชาย

ท่าทางภูมิฐานคนนึงคุกเข่าร่ำไห้และกู่ก้องร้องตะโกนอย่างเจ็บปวดว่า

"ทำไมกัน!!?..หมายประกาศอายัดทรัพย์ที่อยู่ในมือเขาถูกสองมือใหญ่ขยำขยี้แล้วปามันลงกับพื้น

ภาพถูกตัดไปอีกเหตุการณ์ผู้ชายคนเดิมหอบหิ้วกระเป๋าเดินนำภรรยาของเขาและ..

เด็กผู้ชายคนนั้น!!อะไรกันนี่!!..พลังปีศาจที่ปกคลุมจนมืดมิดแบบนั้น!!

นั่นเขาแสยะยิ้มออกมา นี่ใช่ไหม?ตัวการสำคัญ?...

เด็กผู้ชายวัย7-8ขวบคนนั้นมีพลังพิเศษเหมือนกับฉัน

แต่ต่างกันที่พลังงานนั้นเป็นพลังของปีศาจซาตาน!!..


วูบ~~..ภาพถูกตัดไปที่ศาลเจ้าแห่งหนึ่งชายสูงอายุมองกระดาษวันเดือนปีเกิดที่อยู่ในมือด้วยสีหน้าคิดหนัก

"ซินแสครับผมควรทำยังไงดี" ผู้ชายในภาพนี่คืออากงของพี่ก้อย

เมื่อสมัยยังหนุ่มเขาประสบพิษทางธุรกิจจนล้มละลาย..

ความกลัดกลุ้มใจนำเขาเข้ามาสู่ศาลเจ้าแห่งนี้

หวังหาหนทางสว่างที่จะทำกิน..

"ลื้อทำอะไรไม่ได้หรอกดวงของลูกลื้อจะนำหายนะมาให้ลื้อต้องล้มละลายซ้ำแล้วซ้ำอีก

ดวงกาลกิณีของลูกลื้อจะฆ่าทุกคนในบ้าน!!"..

คำพูดของซินแสทำให้เขากัดฟันแน่นความโกรธแค้นชิงชัง

กำลังครอบงำความคิดผิดชอบชั่วดีของเขา..

ในค่ำคืนนั้นเองขณะที่ทุกคนหลับสนิทภายในตึกแถวที่เป็นห้องเช่า

เขาผู้ที่ไม่ยอมหลับลุกขึ้นนั่งมองหน้าภรรยาเขาที่หลับสนิท..

เขาลุกขึ้นแล้วอุ้มลูกชายที่นอนข้างๆภรรยาเขาเดินออกไปอย่างเงียบๆ

เข้าไปยังอีกห้อง..เขาหยุดยืนที่ตุ่มใส่น้ำที่เขาตะเตรียมเอาไว้

แล้วยัดร่างลูกชายลงไปในตุ่มที่มีน้ำจนเต็ม..

เด็กชายเหลือกตาโพรงดิ้นคลุกคลักสองมือใหญ่จับร่างลูกตัวเองกดจนจมน้ำ

สองมือน้อยจับมือพ่อตัวเองเอาไว้แน่นฟองอากาศที่ผุดขึ้นค่อยๆลดจำนวนลง

และหมดไป..เพียงเพื่อความอยู่รอดต้องแลกด้วยชีวิตของอีกคน!!

เขาปิดฝาแล้วเทปูนปิดทับ..

"ลูกต้องเสียสละให้น้องที่อยู่ในท้องแม่ลูกนะ"

หัวใจของฉันทำไมถึงปวดหนึบเหมือนกับรับรู้ความเจ็บปวด

ของวิญญาณนั้นเด็กนั่นคงเจ็บปวดมากเลยซินะ

"ลื้อทำอะไรน่ะ?"..เขาหันไปมองภรรยาที่อุ้มท้องด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"เพื่อความอยู่รอดของเรา" ร่างของผู้เป็นแม่ทรุดฮวบหลั่งน้ำตาดั่งสายเลือด

"พรุ่งนี้ฉันจะให้หมอผีจากเขมรมาสะกดวิญญาณอาตี๋จะอยู่กับเราตลอดไป!"


ตะปูตัวที่เจ็ดถูกตอกลงบนผ้ายันต์สีแดง..

ประตูห้องถูกปิดลงความมืดปกคลุมภาพต่างๆที่เห็นจนหมดสิ้น

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นถอนหายใจออกมา..

"ฟรังเป็นอะไรหรือเปล่า?" พี่ก้อยจับแขนฉัน..

"ไม่เป็นไรค่ะเราขึ้นไปข้างบนกันเถอะ"

ฉันเดินนำทุกคนเดินฝ่าความมืดหุ่นกระดาษนับสิบที่จ้องมองพวกเรา

ดั่งมีชีวิต ร้านกงเต็กนี้คือถิ่นของโลกคนตาย!!

ฉันเดินผ่านผีอากงกับอาม่าที่ยืนทื่อทะมึน..

พี่ก้อยใช้สองมือกอดเอวซุกหน้าลงบนแผ่นหลังของฉันด้วยความหวาดกลัว

ขันทองเดินปิดท้ายอย่างเงียบๆไม่ซุกซนเหมือนเคย

ฉันรู้ดีว่าเด็กน้อยผู้ไม่เคยหวั่นเกรงอะไรกำลังวิตกกังวล

เธอกำลังเป็นห่วงฉันซินะ..

แรงสาปสางแรงขึ้นทุกทีเมื่อเดินเข้าใกล้สถานที่กักขังวิญญาณร้าย

พวกเราหยุดตรงหน้าประตูมรณะ!!..ฉันรวบรวมพลังแตะมือลงบนประตูไม้

วูบ!!..หึหึ..ใบหน้าเขียวคล้ำขนาดใหญ่ของเด็กผู้ชายโผล่บนพื้นประตู!!

พลังรุนแรงกระแทกตัวฉันจนกระเด็นกระแทกกับราวกั้นของบันได!! ..โครม!!

"กรี๊ดดฟรัง!!".."พี่สาว!!"...5555+...เสียงหัวเราะอำมหิตของผีเด็กโคลิค!!

พี่ก้อยกับขันทองรีบเข้าพยุงตัวฉันให้ลุกขึ้น..

"อยากแส่นักก็เข้ามา!!!เชงเม้งนี้กูจะฆ่าพวกมึงทุกคน!!!"..

คำขู่อาฆาตที่ทำให้ฉันเหยียดยิ้มออกมา

"งั้นฉันจะกลับมาเล่นด้วยในวันนั้น!!" ฉันกับวิญญาณผีเด็กโคลิคจ้องตากันนิ่ง

"กลับกันเถอะ.." ฉันคว้าแขนขันทองที่ยืนกัดฟันยกเท้าถีบประตู

ฉันก้มลงอุ้มขันทองเอาไว้..

"แกไอ้ผีชั่ว!!เดี๋ยวแกได้เจอกับฉันแน่!!" ขันทองน้อยตะโกนดังลั่น..

"ใจเย็นซิแล้วเราจะกลับมาใหม่ตอนนี้เรากลับบ้านกันก่อนดีกว่านะ"




*4 เม.ย.59*[09:00]

แพรวา..


วันนี้เป็นวันศุกร์ดิบพรุ่งนี้ก็เป็นวันเชงเม้งร้านของฉันจึงปิดบริการ

เตรียมงานไหว้บรรพบุรุษ..

"พี่เก้าวันนี้จะไปไหนเปล่า?"..พี่เก้าหรี่ตามองฉันอย่างรู้ทัน

"จะไปหาแฟนใช่ไหมล่ะ?"..ฉันอมยิ้มตาหยียักคิ้วให้พี่สาว

"ไม่ล่ะ..จะไปไหนก็ไปเถอะแต่อย่ากลับเย็นมากล่ะมาช่วยทำขนม

สำหรับไหว้บรรพบุรุษด้วยนะส่วนที่ฮวงจุ้ยเดี๋ยวตาลมารับพี่ไปทำความสะอาดน่ะ" อ๊ะ!!จริงซิ

"อ้อ!ที่หลุมศพเดี๋ยวแพรชวนฟรังไปทำความสะอาดให้ พี่เก้าเตรียมของที่บ้านกับพี่ตาลเถอะ

จะได้มีเวลาจู๋จี๋กันด้วย..อิอิ"..พี่เก้าอมยิ้มหน้าแดงเอามือบิดแขนฉัน

"บ๊อง!!พูดไรก็ไม่รู้" ฉันคว้าถุงใส่กล่องเค้กที่ทำให้ฟรังแล้วยิ้มให้พี่เก้า

"โอกาสดีๆมาถึงแล้วนะพี่สาวอย่าปล่อยให้หลุดมือนร้า"

พี่เก้าทำตาดุใส่ฉันเอื้อมมือจะบิดฉันอีกรอบฉันรีบชิ่งก่อนเจ็บตัว


ฟิโน่สีขาววิ่งนำพาคิดถึงไปหาใครคนนึง ใครคนนั้นจะคิดถึงฉันบ้างไหมนะ?

ฉันยิ้มแก้มปริมโนไปไกล..ว่าถ้าฟรังได้กินเค้กที่ฉันทำจะยังทำหน้านิ่งหรือเปล่านร้า

ห๊า..ถึงแล้วๆ..เปิดประตูไว้แบบนี้อยู่บ้านซินะดีแล้วที่คิดถูกไม่โทรมาบอกก่อน..

แต่!!นั้นรถใครกันนะ??..มีแขกเหรอเนี่ย?..

ฉันเดินขึ้นไปบนบ้านฟรังอย่างเงียบๆ..??..

ตุ่บ!!..ถุงเค้กล่วงลงไปกองกับพื้น..หมายความว่าไง?

ผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ที่นี่ได้ไง?..แล้วนั้นกำลังจับมือฟรัง!!..

หะหะหึ่มหึ่ม!!..มะมะโมโห!!!..

"ฟรัง!!!!"..ตะโกนดังขนาดนี้ยังหันมามองฉันด้วยใบหน้านิ่งๆได้อีกนะ!!

ลุกขึ้นเดินตรงมาที่ฉันแล้ว..





ฟรัง..


ฉันก้มลงเก็บถุงขนมเค้กขึ้นมาเห็นภาพแพรวาที่ตั้งใจทำเค้กส้มนี้

มาให้ฉันถึงแม้หน้าตาเค้กภายในกล่องจะเละหมดแล้ว..

แววตาที่โกรธขนาดนี้ เข้าใจผิดซินะฉันอมยิ้มให้แพรวา

ที่ยืนหน้างอน้ำตาเอ่อแบบนี้ปลอบไงดีนะ?

ฉันยกมือขึ้นยีหัวแพรวา น้ำตาเธอไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง

ฉันปาดมันด้วยนิ้วของฉัน..

"ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอกอย่าเข้าใจผิดซิ..

ฉันกำลังช่วยพี่ก้อยเรื่องวิญญาณที่ร้านกงเต็กน่ะ"

อ๊ะ!!..ตึกๆ..ตึกๆ แพรวากอดซุกหน้าลงกับอกฉัน..

"อืม..ขอโทษที่เข้าใจผิด"..ฉัน..ยกแขนกอดแพรแบบนี้ใช่ไหม?

ที่ฉันอยากทำ..รู้สึกดีจังที่ได้กอดผู้หญิงคนนี้..





ก้อย..


อ๊าย..ฟินจัง!..การได้เห็นผู้หญิงน่ารักๆสองคนกอดกัน

ช่างเป็นภาพที่ฟินสุดๆสำหรับฉัน..

"พี่สาวถ้าอยากกอดแบบนั้นล่ะก็..ขันทองอยู่ตรงนี้นะ"

ห๊า!!..กรี๊ดด..น่ารักที่สุดนางฟ้าตัวน้อยของฉัน..

 ฉันรวบตัวหนูน้อยมาทั้งกอดทั้งฟัดอย่างหมั่นเขี้ยว

เราสองคนหัวเราคิกคักกันอย่างมีความสุขจนลืม

เรื่องน่ากลัวที่พบเจอแทบจะหมดสิ้น..


"แพรนี่พี่ก้อยเจ้าของร้านกงเต็ก.." ฉันรับไหว้แพร..อึยน่ารักจัง

แก้มป่องๆแดงๆแบบนั้น..อ๊ะ!!..ฉันลืมไปซะสนิทเลย..

"เออนี่ฟรังพี่ต้องไปที่สุสานบรรพบุรุษน่ะ"..

ฉันต้องไปทำความสะอาดสุสานก่อนวันเชงเม้ง

"งั้นเราไปพร้อมกันเลยก็ได้ค่ะพี่ก้อยแพรกะชวนฟรัง

ไปทำความสะอาดพอดีเลยคะ"..ห๋า..ดีจังมีเพื่อนไปด้วย





ฟรัง..


สุสาน..ที่ถูกปกคลุมไปด้วยหญ้ารกสูงแทบปิดหลังเต่าของหลุมศพ

แต่ด้วยความเชื่อตามศาสตร์ของฮวงจุ้ยห้ามถอนหญ้าเพราะอาจทำให้

ทิศของฮวงจุ้ยเปลี่ยนตำแหน่งพวกเราจึงทำได้แค่กวาดลานปูนหน้าหลุม

ให้สะอาดและทาสีที่ป้ายชื่อใหม่..

บรรยากาศโดยทั่วไปที่ฉันเห็น วิญญาณอาแปะ อาม่า เดินบ้างยืนบ้าง

อยู่บริเวณหน้าบ้านของตัวเอง..พรุ่งนี้วันเชงเม้ง..

อืม..ฉันจะลองเสี่ยงดูละกัน..

"พี่ก้อย..แพร..ช่วยมาที่สุสานนี้ก่อนเที่ยงคืนได้ไหม?"

ทั้งสองคนมองหน้ากันฉันรู้ว่าพวกเธอกลัว..

"ได้แพรจะมา" ฉันอมยิ้มให้แพรมือเธอจับลูกประคำที่ข้อมือเอาไว้แน่น

"ถ้าแพรมาพี่ก็มาฟรังจะให้พี่กับแพรทำอะไรเหรอ?"

ฉันมองและชี้นิ้วไปที่หลุมศพของบรรพบุรุษของพี่ก้อย

"พี่กับแพรต้องนำหุ่นและแบงค์กงเต็กมาเผาที่นี่ฉันต้องการกำลังหนุนเยอะๆเลย

ส่วนฉันกับขันทองจะไปช่วยกันปลดปล่อยดวงวิญญาณทั้งสามนั่น"

พี่ก้อยก้มหน้ามองขันทองน้อยที่ยืนแอ็คท่า..

"แล้วขันทองไม่กลัวเหรอ?"..ขันทองทำหน้ามั่นอกมั่นใจยักคิ้วให้พี่ก้อย

"เชื่อมือหนูกับพี่ฟรังเหอะ..ปราบมาเยอะแล้ว"

ฉันกับแพรอมยิ้มมองหน้ากันในความขี้คุยของเด็กตัวแสบ




*5 เม.ย.59* วันเชงเม้ง 23:00


ความมืดมิดปกคลุมไปทั้งตึกกลิ่นไอความตายกระจายคละคลุ้งในคืนเดือนอับแสง

ฉันกับขันทองจับมือกันแน่น..

"ขันทองพร้อมรึยัง?" ขันทองพยักหน้าฉันลูบหัวยัยตัวเล็กเบาๆ

"หนักหน่อยนะงานนี้ถ้าหากเกิดผิดพลาดขันทองต้องรีบกลับไปหาพี่ก้อยกับแพรนะ"

ขันทองมองหน้าฉัน..

"เราจะสู้ไปด้วยกันนะพี่สาว!" แววตาของเด็กดื้อกำลังบอกว่าเธอไม่มีทางทิ้งฉันไปไหน

ฉันคงแพ้ไม่ได้ซินะ..

"งั้นก็ลุยกันเถอะ"..แค่ก้าวแรกที่เหยียบย้ำเข้ามาในร้านกงเต็ก

ลมประหลาดก็พัดหมุนวนของใช้คนตายและแบงค์กงเต๊กปลิวว่อนอยู่กลางอากาศ

ดวงตาสีแดงในเงามืดหลายสิบคู่พุ่งมาที่ฉันกับขันทอง..

ฉันล้วงหยิบเทียนอาคมจุดปักไว้กลางพื้นร้าน..

สร้างเขตอาคมไม่ให้วิญญาณร้ายหลุดออกไปยังภายนอก

"พี่สาวหุ่นพวกนี้คือคนรับใช้ที่ถูกส่งไปยังโลกวิญญาณใช่ไหม?"

อือ..ฉันพยักหน้าให้ขันทอง..

"ตอนอากงกับอาม่ามีชีวิตอยู่คงเผาสิ่งของและหุ่นเหล่านี้

ส่งไปให้ลูกชายของเขาจนกลายเป็นกองกำลังหนุนวิญญาณร้ายนั่น

แต่ข้ารับใช้เหล่านี้ยังทำอะไรไม่ได้มากหรอกถ้าตราบใดประตูนั้น

ยังไม่ถูกเปิดออก พี่คิดว่าอากงกับอาม่าพยายามสื่อสารกับพี่ก้อย

มากกว่าออกมาหลอกหลอนให้เธอกลัว ที่นี่คือกรุสมบัติของวิญญาณร้าย

ที่เราต้องจัดการ"..ฉันนำแผ่นยันต์ออกมาจากกระเป๋าสะพาย

แปะลงบนราวบันไดแต่ละก้าวที่ฉันก้าวเดินขึ้นไป..

ฉันจะไม่ยอมให้วิญญาณผีโคลิคนั่นหลุดออกไปได้เด็ดขาด

ถ้าหากฉันต้องพลาดท่าเสียทีหวังว่าพี่ก้อยกับแพรจะทำได้สำเร็จนะ




*สุสาน* 23:10

แพรวา..


ฉันกับพี่ก้อยช่วยกันนำสิ่งของลงจากรถ..

ความหวาดกลัวหมดสิ้นเมื่อนึกถึงความปลอดภัยของฟรัง

ถ้าหากฉันมัวแต่กลัวแล้วทำพลาดจนทำให้ฟรังต้องตกอยู่ในอันตราย

ฉันจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย..

เราสองคนจุดธูปบอกเล่าวิญญาณบรรพบุรุษ

ท่ามกลางสายลมที่พัดแรงขึ้นทุกทีจนเปลวเทียน

ดับแล้วดับอีก..ท้องฟ้าแปลบๆเหมือนฝนจะตกด้วย

ฉันกับพี่ก้อยมองหน้ากัน..

"เป็นแบบนี้ก็แย่นะซิ..พี่ว่าเรารีบเผาหุ่นกันเถอะแพร"

ได้โปรดเถอะเทวดาฟ้าดินอย่าเพิ่งให้ฝนตกลงมาตอนนี้เลยนะ

ฉันยกมือไหว้ขอพรจากทวยเทวาที่ปกปรักพื้นที่แห่งนี้..ได้โปรด..

ความเชื่อความศรัทธาพลังแห่งความดีช่วยปกป้องฟรังด้วยเถอะ




ฟรัง..


พวงกุญแจที่พี่ก้อยให้ฉันกำลังจะเปิดประตูมรณะออก

แกร็ก!!..เสียงลั่นของแม่กุญแจที่ถูกฉันไข..มือจับลูกบิด..เอาล่ะ!!

ผัวะ!!..ปัง!!..ฉันก้าวเข้ามาในห้องและในทันทีประตูกระแทกปิดอย่างรุนแรง!!

พรึ่บๆพับๆ!!..ผ้าม่านสะบัดพริ้วแม้หน้าต่างจะไม่ได้ถูกเปิดออก..

หึหึ!!..ฉันส่องเทียนไปรอบๆห้อง..ตุ่มใบไม่ใหญ่มากนักตั้งอยู่ทางทิศใต้

ข้างตุ่มมีหุ่นกงเต็กในชุดขุนนางจีนโบราณสองตัวตั้งขนาบซ้ายขวา

ภายในห้องเต็มไปด้วยหีบมากมาย ผ้ายันต์หกผืนส่องแสงอักขระอาคม

เปล่งประกาย..ตูม!!..ฉันถอยหลังหลบเศษฝาตุ่มที่ระเบิดจนกระจัดกระจาย

เริ่มแล้วซินะ..ฉันปรักเทียนลงกลางห้อง..

ศรีษะผีร้ายค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากปากตุ่มดวงตาที่มีแต่ตาดำเต็มเบ้าตา

ที่โผล่ขึ้นมาแค่ครึ่งหน้าจ้องมองมาที่ฉัน..

หึหึๆ!!..เสียงหัวเราะของผีโคลิคดังก้องภายในห้อง..

อ่ะ!!หุ่นกระดาษเริ่มกลายรูปร่างจากหุ่นกระดาษเป็นผีร้าย!!

พลังของผีโคลิคเริ่มควบคุมทุกอย่างภายในห้องซินะ

"เดี๋ยวหนูจัดการไอ้สองตัวนี้เอง!!พี่สาวไม่ต้องห่วง!!"

ขันทองกระแทกหอกลงกับพื้น..

"อืม..ฝากด้วยล่ะเสร็จงานนี้จะพาไปกินพิซซ่า"

ขันทองพยักหน้า ใบหน้ามุ่งมั่นมากกว่าเก่าพอได้ยินเรื่องของกิน





ขันทอง..


"เข้ามาเลย!!ไอ้ผีดิบหนังเหี่ยว!!ท่านขันทองจะสอยด้วยหอกตองอูให้ไส้แตกเลย!!"

พิซซ่า..เพื่อพิซซ่า!!..โอโห!!..ผีกงเต็กนั่นแยกเขี้ยวยาวโง้งเชียว

เห้ยๆ!!มันสองตัวพุ่งกางเล็บยาวดำกะกระซวกคอหนู..

หนูโดดหลบแทงหอกเข้าใส่มัน ห๋า!! มันใช้สองมือจับหอกเอาไว้แน่น

ชิบละ!!..ไอ้ผีอีกตัวฟาดกงเล็บมา..ฮึย!!นี่แน่ะ!!โครม!!เจอลูกถีบเข้าไปถึงกับกระเด็น!!

หนูออกแรงกระชากหอกกลับ..งั้นเจอแบบนี้หน่อยเป็นไง

"โอม..เพรี้ยง!!"..หนูขว้างหอกไฟใส่ร่างผีกงเต็กนั่น..

พรึ่บ!!ไฟลุกท่วมร่างมันเลย!!..

"ไงละ!!เสร็จท่านขันทองล่ะ..หะ!!"

ความดีใจหายไปหมดสิ้น เมื่อไฟดับลงแต่ไอ้ผีดิบที่ถูกเผา

กับยืนทะมึนไม่เป็นอะไรเลย!!..

"ขันทอง!!ใช้เทียนอาคมเผามัน"  หนูรับเทียนอาคมจากพี่ฟรังสองแท่งดีล่ะ!!

 "ไปลงนรกซะ!!!!!" หนูลอยตัวขึ้นปาเทียนติดไฟหมุนติ้วๆ

ใส่ร่างสองผีดิบ จนไฟลุกท่วมตัว มันส่งเสียงกรี๊ดร้องอย่างทุกข์ทรมาน

ก่อนจะกลายเป็นเพียงเศษขี้เถ้ากองอยู่บนพื้น..

อึ๊ก!!อ๊อก!!..แรงบีบมหาศาลที่บีบคอหนูแน่น!!




ฟรัง..


ร่างขันทองน้อยที่ดิ้นทุรนทุรายอยู่กลางอากาศ..

"ขันทอง!!!" ฉันกำหมัดกัดฟันปล่อยพลังพุทธคุณใส่ตุ่มใบนั้นจนแตกกระจาย

ร่างของขันทองล่วงลงสู่พื้น..ฉันรีบเข้าไปจับขันทองให้ลุกขึ้น

"หึหึๆ..ฮาๆ!!"..ร่างของเด็กผู้ชายสวมกางเกงขาสั้นสีดำไม่ได้สวมเสื้อ

เนื้อตัวเขียวคล้ำเปียกโชก..ย่างเท้าใกล้เข้ามาดวงตาดำโบ๋มีพลังลึกลับ!!

อึก!! ฉันเหมือนถูกบีบรัดไปทั้งร่างกาย!!..

ร่างฉันถูกบังคับให้ลอยสูงเหนือพื้น!!..โครม!!

แรงเหวี่ยงมหาศาลเหวี่ยงร่างฉันกระแทกใส่ฝาห้องอย่างแรง

"หึ!!ทำได้แค่นี้เหรอ!!" ฉันยันตัวลุกของเหลวเหนียวหนืดไหลหยดอาบแก้ม อึก!!

สองมือเด็กผีบีบคอยกฉันลอยขึ้นเหนือพื้น..

"พี่สาว!!แก!!"..ขันทองวิ่งเข้ามาแต่ถูกพลังดำซัดร่างจนกระเด็น

ฉันใช้เลือดฉันเขียนยันต์ลงบนฝามือแล้วจับลงไปที่หัวของผีร้าย

"อ๊ากก!!"..ตุ่บ!!..ฉันร่วงสู่พื้น..ผีร้ายโกรธจัดกับความเจ็บปวดที่ฉันมอบให้

รังสีอำมหิตทวีความรุนแรงมากขึ้นห้องๆทั้งห้องสั่นไหวของใช้ที่อยู่ในห้อง

ถูกพลังชั่วร้ายบังคับให้ลอยตัวสูงขึ้น..ฉันกับขันทองหันหลังชนกัน..

"นโม พุทธายะ..โอมขออำนาจแห่งคุณความดีช่วยสร้างเกาะแห่งพุทธคุณด้วยเถอะ"

พลังแห่งพุทธคุณปะทะกับสิ่งของที่พุ่งเข้าใส่จนมอดไหม้ร่วงสู่พื้นเป้นเถ้าถ่าน

คึกๆครืดๆ!!ตุ่บ..ร่างฉันกับขันทองกลิ้งบนพื้นตามแรงที่สั่นไหว..

"โอ๊ยย!!..".."พี่สาว!!"..เศษกระเบื้องที่ผีร้ายแทงลงบนตัวฉัน..

"แกไอ้ผีชั่วอย่าอยู่เลย!!!" ขันทองน้อยกระโจนล็อคคอผีโคลิค

แต่พลังที่มีมากกว่าสะบัดเด็กน้อยจนกระเด็น..

"อ็อก!!!".."ขันทอง!!!!"..ร่างเด็กน้อยที่ถูกผีร้ายเหยียบกระทืบลำคอ

มือน้อยๆจับขามันเอาไว้แน่น..ฉันกัดฟันดึงแผ่นกระเบื้องออกจากลำตัว

รีบเขียนยันต์กำกับใช้แรงทั้งหมดพุ่งตัว..ฉึก!!!..

"อ๊ากก!!"..มันส่งเสียงโหยหวลก่อนหมุนคอดึงแผ่นกระเบื้องออกจากกลางหลัง

ฉันเอามืออุดท้องเอาตัวบังขันทองไว้..

"มึงตาย~~"..มันง้างมือที่กำเศษกระเบื้องปลายแหลมขึ้น..

วูบ!!..แสงสว่างจ้าจนร่างผีร้ายถอยหลังกรูด..

สิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าคือ..เทพจงขุยและกองกำลังอีกเก้าตนปรากฎกาย

รายล้อมผีเด็กโคลิคเอาไว้..เทพผู้ปราบผีจงขุย..

สำเร็จแล้วซินะพี่ก้อย,แพร..เทพจงขุยที่หนวดเครารุงรังใช้สันดาบฟาดลงบนบ่าผีโคลิค

จนทรุดนั่งลงคุกเข่าลงบนพื้น..เหล่าทหารต่างเข้ายึดจับผีร้ายมัดด้วยแซ่ของเทพจงขุย

และทั้งหมดได้ค่อยๆเลือนหายไป..ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นคือวิญญาณของอากงกับอาม่า

โบกมือลาแล้วค่อยๆเดินจากไปพร้อมกับแสงสว่าง..ทุกสิ่งทุกอย่างมืดมิดลง..




แพรวา..


ฉันกับพี่ก้อยเบิกตาค้างกับภาพเบื้องหน้า..

"ฟรัง!!!!!"..ฉันพุ่งตัวกอดประคองร่างที่โชกเลือดของฟรังเอาไว้

น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหลั่งริน..เจ็บ..ที่ใจเหลือเกิน

"แพร!!รีบพาฟรังกับขันทองไปหาหมอเร็ว"..พี่ก้อยกำลังจะก้มลงอุ้มขันทอง

แต่ร่างน้อยนั้นค่อยๆเลือนลางหายไป..พี่ก้อยทรุดหงายนั่งลงกับพื้น

"ขันทอง!!!!"..พี่ก้อยสะบัดหัวไปมาเธอปาดน้ำตาแล้วหันมาช่วยฉัน

พยุงฟรังที่หมดสติเลือดอาบเต็มตัว..ขันทองอย่าเป็นอะไรนะลูก



*ห้องฉุกเฉิน*00:30


ฉันนั่งรออย่างกระวนกระวายอยู่หน้าห้องฉุกเฉินพี่ก้อยจับมือฉันไว้แน่น

เธอไม่ถามซักคำเกี่ยวกับขันทอง..

"พี่ก้อยไม่สงสัยเหรอคะว่าขันทองหายไปไหน" พี่ก้อยส่ายหัวน้ำตาเธอค่อยๆไหลออกมา

"ตอนนี้แค่หวังว่าขอให้นางฟ้าน้อยๆของพี่ปลอดภัยก็พอ"  เราสองคนจับมือกันไว้แน่น

อ๊ะ!! หมอออกมาแล้ว..ฉันกับพี่ก้อยรีบลุกขึ้นพร้อมกัน..

"ฟรังเป็นยังไงบ้างคะหมอ?" หมอส่งยิ้มน้อยๆให้..

"ปลอดภัยแล้วค่ะ"..ฉันเป่าปากอย่างโล่งอก..ปลอดภัยแล้วซินะ

"งั้นถ้ายังไงแพรจะกลับก่อนเลยไหมเดี๋ยวพี่ไปส่ง"..ฉันส่ายหัว..

"ไม่ค่ะแพรจะอยู่เฝ้าฟรัง"..พี่ก้อยพยักหน้า..

"ถ้างั้นพี่จะกลับไปก่อนละกันนะมีอะไรโทรหาพี่นะแพร"..

ฉันพยักหน้าให้พี่ก้อยเธอตบแขนฉันเบาๆก่อนเดินจากไป




ก้อย..


ขอบคุณนะทุกคนที่เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยฉัน..

นางฟ้าน้อยเราจะได้พบกันอีกไหมนะ?

ได้โปรดเถอะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้โปรดช่วยขันทองด้วย

ฉันกลับไปที่บ้านฟรังเพื่อช่วยดูแลงานในบ้านแทนในช่วงที่ฟรังยังพักรักษาตัว

เอาล่ะ..พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่..ราตรีสวัสดิ์ทุกคน



~~~~~~~~~~~~~~~~~~

จบตอนคร๊าบไว้ตามตอนต่อไป