ฟรัง colic คนเห็นผี

ลำดับตอนที่ #11 : กงเต็ก

ก้อย..


เฮ้อ..ทำไมฉันต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยนะ?

มรดกที่ฉันไม่อยากจะได้..

ฉันยืนมองตึกแถวเก่าซ่อมซ่อที่ปิดตายมากว่าสิบปี

มรดกตกทอดที่ฉันต้องกลับมาสานต่อความฝัน

ของอากงกับอาม่า..ร้านกงเต็ก..

ป๊ากับม๊าก็รักฉันซะเหลือเกินไล่ลูกสาวคนเดียว

มารับช่วงกิจการที่ต่างจังหวัดอำเภอบ้านนอกๆเพียงลำพัง

ทั้งๆที่ฉันทำอะไรไม่เป็นซักอย่างนอกจากช่วยยืนขายทองที่หน้าร้าน

แกร็ก..ครืด..ในที่สุดก็ไขประตูเข้ามาจนได้!!..

เฮ้อ..สภาพภายในร้านรกไปด้วยของใช้คนตาย

ที่ทำจากกระดาษ ยักไย้เกี่ยวกันระโยงระยางจนเต็มไปหมด

ฝุ่นเกาะหนาตึ่บ เห็นแล้วน้ำตาจะไหลเด็กสาววัยสิบเก้า

เพิ่งจบมอปลายมาได้แค่ปีเดียว..

ต้องมาตกระกำลำบากขนาดนี้เชียวหรือนี่!!

วูบ..เอ๋!!ฉันหันควับไปมองเงาที่วูบไหวอยู่ด้านหลังแล้วต้องเป่าปากออกมา

ตุ๊กตาคนล้มสงสัยถูกลมพัด..

"แถวนี้มีโรงแรมไหมเนี่ย?" เอาล่ะอย่ามัวแต่ทำเป็นเล่นอยู่เลย

ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง..

ฉันปิดร้านเดินกลับไปที่รถโฟวินสตาร์ทเครื่องขับวนหาร้านอาหารน่านั่ง

อ๊ะ!!ร้านนั้นละกัน..แพรวา..

"เชิญคร่า"..หุหุ..เสียงใสเชียวน่ารักจัง

ฉันยิ้มตาหยีให้สาวน้อยแก้มป่องหน้าตาน่ารักคนนึง

ที่ยิ้มตาปิดให้ฉัน..ฉันเลือกนั่งโต๊ะเกือบในสุด

เอ๋!!..ทำไมเมืองนี้มีแต่คนหน้าตาน่ารักเต็มไปหมดเนี่ยะ!!

โอ้โห..สาวเสริฟหน้าหวานคนนั้นกับเด็กหน้านิ่งๆนั่น!!

น่ารักอ่ะ!!..

"รับอะไรดีคะ" ฉันที่อยู่ในอารมณ์ฟินจนค้าง

จ้องไปที่จานของคนหน้านิ่งสุดน่ารักคนนั้น

"กระเพาปลาหมึกไข่ดาวแล้วก็น้ำแดง"..??..-.-'




แพรวา..


"อืม!"..สั่งเหมือนแฟนหนูเป๊ะ!!ฉันหรี่ตามองยัยหมวยนี่ที่จ้องฟรังตาไม่กระพริบ

อยากจะบอกเธอเหลือเกินว่า..อย่ามองแฟนหนูแบบนี้นะ!!..

"แพร!เป็นไร?" ห๊ะ!! ฉันหันไปมองพี่เก้าที่สะกิดแขนแล้วยิ้มแหย๋ๆให้

"ปะเปล่าค่ะพี่เก้าแพรไม่ได้หึง!อุ๊บ..!"..??..ฉันรีบเอามืออุดปากเพราะเผลอพูดอะไรออกไปเนี่ย!!

"ร้อนตัว"..พี่เก้าอมยิ้มดึงบิลใบสั่งเดินเข้าครัวไปเลย

หน้าฉันร้อนทะลุปรอทวัดไปแล้วมั้งเนี่ย!!..

"แม่แพร.."..หือ..ขันทองดึงชายเสื้อชะโงกหน้ามาจากข้างหลังฉัน

"ว่าไงจ๊ะ"..ขันทองชี้นิ้วไปที่โต๊ะผู้หญิงคนนั้นที่นั่งฉีกยิ้มหวานให้ฟรัง

หึ่ม!!ฟรังอมยิ้มให้!!..

"สงสัยพี่ฟรังจะชอบผู้หญิงตาตี่ชัวว์"..ตะตะตอกย้ำ!!..

"ฮือ..ขันทองอย่าพูดให้แม่กลัวซิลูก"..ขันทองกอดอกพยักหน้าคงเข้าใจซินะ

"อืม..แม่แพรมีคู่แข่งแล้วล่ะ"..แง!!!..ขันทองล่ะก็!!




ก้อย..13:00น.


ณ.ร้านกงเต็กที่เดิม..ฟู่วว!!ขอเป่าปากก่อนที่จะไขเข้าซักหน่อยเถอะค่ะ

แกร๊ก..ครืด.. เฮ้อ!ฝุ่น..ยักไย้..พวกนี้ต้องใช้เวลาทำความสะอาดกี่วันกันละเนี่ย!!

งั้นดี!เอาละมาลุยกันเล๊ย!!..กวาดๆ..ถูๆ..เช็ดๆ..ปัดๆ..

หง่างๆ))) ))..เอ๋..เสียงระฆังนั่นบอกเวลาใช่ไหมเนี่ย? กี่โมงแล้วนะ ..

มือถืออยู่ไหนนร้า?..อ๊ะ!!อยู่บนโต๊ะนั่นนั่นเอง..

18:00 โห!! ทำมาจนเย็นขนาดนี้ได้สักเศษหนึ่งส่วนที่เท่าไหร่ของร้านนะ?

ให้ตายเหอะ!!..ว่าแต่ทำไมโทรศัพท์ฉันมาอยู่บนโต๊ะได้ไง?มันควรจะอยู่ในเป้ไม่ใช่เหรอ?

ช่างเหอะน่าจะสงสัยทำไมกันฉันอาจจะหยิบมันออกมาวางแล้วลืมก็ได้..

ขึ้นไปทำความสะอาดห้องนอนดีกว่า..

บันไดปูนแคบๆอยู่ในมุมอับๆทึบๆกำลังเชื่อมเป็นสะพานให้ฉัน

เดินไปยังห้องนอนที่อยู่ชั้นบนเหมือนกำลังเดินอยู่ในฉากหนัง

สยองขวัญยังไงยังงั้นเลยนะเราเนี่ย..

สภาพทางเดินแคบๆแสงสลัวๆดูช่างเข้ากันซะเหลือเกิน

ไม่เคยรู้สึกฝืดคอขนาดนี้มาก่อนเลย..

มาประเดิมหน้าห้องแรกก็ทำให้ฉันเหงื่อหยดกับประตูสีเขียว

ไม่ได้ทำให้ฉันแปลกใจเท่ากับตะปูตัวใหญ่

ที่ตอกทับผ้ายันสีแดงซีดแบบนั้นด้านหน้าถูกล็อคด้วยแม่กุญแจ

ห้องนี้คงไว้ใช้เก็บของละมั้ง!ขอปลอบใจตัวเองไว้ก่อนล่ะ

ไปห้องต่อไปที่อยู่ด้านในสุดดีกว่านะ..

ห้องนี้ก็มีผ้ายันต์ติดอยู่แต่เป็นผ้ายันต์สีเหลืองใช้ตะปูตัวเล็กตอกเอาไว้..

แกร๊ก..พอผลักเข้ามา..อื้อหือเหม็นอับสุดๆภายในห้องชื้นๆยังกับถูกละอองฝนสาดยังงั้นแหละ

ในห้องมีเพียงเตียงไม้กับตู้เสื้อผ้าใบเก่าและกระจกกรอบไม้บานยาวพิงกับฝาห้อง

ต้องรีบลงมือทำความสะอาดเสียก่อนจะมืดค่ำเพราะที่นี่จะเป็นที่ซุกหัวนอนของฉัน

"อากงอาม่า..ไม่ต้องมาเยี่ยมเยียนในฝันหนูก็ได้นะ!"..

บอกกงกับม่าไว้ก่อนเพราะไม่อยากวิ่งมาราธอนกลางดึก..

ฉันเองก็ไม่ค่อยกลัวผีหรอกแต่ก็ไม่อยากเป็นเพื่อนด้วยซักเท่าไหร่!

ดูไม่ค่อยเข้ากันเลยซักนิดระหว่างคนกับผี!!..

เอาล่ะแค่นี้ก่อนละกันคืนนี้คงพอนอนได้ ปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว..

กรอซ~~จะร้องดังไปไหมท้องฉันเนี่ย!..หิวจัง!

บ้านนอกแบบนี้เซเว่นยังมาไม่ถึงห้องที่อยู่ข้างๆก็ปิดป้ายขายด่วน..

แถวนี้จะมีร้านก๊วยเตี๋ยวหรือโชห่วยบ้างไหมนะ?..

เอาล่ะลองออกไปสำรวจพื้นที่ดีกว่านะเรา..  





#ร้านก๊วยเตี๋ยวหน้าโรงพยาบาล#

ตาล..[19:39]


"บะหมี่น้ำสองค่ะ"..ฉันแอบอมยิ้มกับแก้มแดงๆของเก้าที่สั่งก๊วยเตี๋ยว

มันน่าแกล้งซะจริงๆ..

"เกี่ยวก้อยกันแค่เนี่ยะต้องหน้าแดงขนาดนี้เชียวหรือเนี่ย"

ฉันกระซิบเบาๆที่ข้างหู เก้าทำหน้ายุ่งเชียวน่ารักจัง..

"เปล่าซะหน่อยไปๆนั่งโต๊ะนู้นเลย" เก้าออกแรงดึงนิ้วก้อยที่เกี่ยวลากฉันไปนั่งที่โต๊ะ

"เออนี่รู้ป่ะร้านกงเต็กผีสิงนั่นมีคนเดินเข้าเดินออกตั้งแต่เช้าแล้วนะ"..

หือ?..ฉันเงี่ยหูฟังเกี่ยวกับร้านกงเต็กที่ผู้ชายวัยรุ่นสองคนกำลังคุยกัน

นาย ข.>> "จริงดิผู้ชายหรือผู้หญิงวะ??"

นาย ก.>> " ผู้หญิงน่ารักด้วยนะมึงสงสัยจะเป็นลูกเป็นหลานแหง๋"

นาย ข.>> "หึย!!แล้วเขาไม่รู้หรือไงวะว่าตึกนั้นอย่างเฮี้ยนน่ะตึกข้างๆพากันเผ่นขายหมด"

นาย ก.>> "อันนี้มึงต้องถามเอาเองนะ..เห้ยๆนั่นๆผู้หญิงคนนั้นแหละ!"


ฉันเล็งเป้าไปที่ผู้หญิงหน้าตาเฉี่ยวๆแสบๆใส่ยืดสีดำยีนสั้นมากๆขอแอบกลืนน้ำลายหน่อยเหอะ..

"อะ..อูย!!" แรงบิดที่แอบโผล่มาจากใต้โต๊ะมือเก้าบิดที่ต้นขาผ่านผ้ายีนมาแบบเงียบๆเลย

"เจ็บไหมคะ?" ฉันนี่รีบจับมือเก้าเอาไว้เลย

"เจ็บซิ.." เก้าอมยิ้มแถมยักคิ้วให้ฉันแบบนี้ไม่ค่อยดีเลยนะ

"ถ้าทำเจ้าชู้อีกเจอหนักกว่านี้แน่"..มีหึง..มีหึง..น่ารักจังเลย





ก้อย..


ขอบอกว่างานนี้ไม่อดตายแล้วขับมาทั่วเมืองก็หาเจอจนได้ร้านก๊วยเตี๋ยว

ห๊ะ!!..อ๊ายน่ารัก!!น่ากินที่สุดเลยอ่ะ!!ฉันอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ

กับสาวหมวยเจแปนสเปคเลยค่ะขอบอกขาวๆสูงๆท่าทางเจ้าชู้ใช่เล่น

แต่ผู้หญิงอีกคนหน้าตาคุ้นๆแหะเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน

ดูจากสายตาที่สองคนมองกันแบบนั้นเบี้ยนชัวว์สัญชาตญาณศิษย์เก่า

โรงเรียนสตรีอย่างฉันไม่เคยพลาดอยู่แล้ว..หืม!!..

ว่าแต่ไอ้ผู้ชายสองคนนี่มันจะจ้องฉันไปถึงไหนนะ บอกตรงฉันสาวสายyค่ะ

"น่ารักจังชื่อไรครับ?"..นึกแล้วเชียวว่าต้องเจอมุขเสี่ยวๆแบบนี้

ฉันทำเป็นหูทวนลมไม่สนหรอกผู้ชายน่ะ..

"โห!หยิ่งแบบนี้ระวังเจอผีเกาหัวนะจ๊ะ!"..คิ้วฉันเริ่มกระตุกด้วยแรงโมโห!!

"พี่สาวมีไรให้หนูช่วยมะ?" ห๊ะ..เด็กตัวกระเปียกนี่โผล่มาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย?

สงสัยจะเป็นลูกเจ้าของร้านชัวว์.. เอ๋!!เด็กน้อยมีกระดิกนิ้วให้ฉันเอาหูไปใกล้ๆ

"เดี๋ยวพี่สาวยิ้มให้ไอ้สองตัวนั่นไว้นะที่เหลือเดี๋ยวหนูจัดการเอง"

ฉันพยักหน้าให้แล้วฉีกยิ้มหวานจนตาปิดให้ไอ้ปากปีจอสองคนนั่น

มันสองคนมองฉันจนตาค้างเลยค่ะ..

เอ๋!..เด็กนั่นยกแก้วพริกกับแก้วน้ำส้มขึ้นแล้วยักคิ้วให้ฉัน

เทแล้วค่ะเทจนหมดแก้วลงไปในชามของคนที่บอกให้ฉันระวังผีเกาหัว

ฉันฉีกยิ้มแก้มแทบแตกเลยคุณเอ๋ยที่ไอ้บ้านั้นตักก๊วยเตี๋ยวคำโต

ใส่ปากแต่ตาจ้องฉันเป็นมัน..พรวด!!..

"555+"..ฉันระเบิดหัวเราะเสียงดังที่ก๊วยเตี๋ยวในปากมันพุ่งใส่เต็มหน้าของพวกมันที่มาด้วยกัน

"ไอ้เหี้ยทำไรของมึงเนี่ย!!"..เพื่อนมันลุกขึ้นอย่างโมโห!..

"มึงแหละแกล้งกู!!'..มันสองคนทะเลาะกันลั่นเด็กน้อยตัวแสบหายไปไหนแล้วล่ะ

หุหุๆแต่ก็ขอบใจนะที่แก้เผ็ดคืนให้..เด็กอะไรมัดผมจุกน่ารักจัง..  



เฮ้อ!อิ่มจัง..ฉันลงจากรถเดินอ้อมไปท้ายกระบะจะไปยกกระเป๋าแต่..ไม่มี!!

เอ๊ะ!!หรือฉันจะยกลงไปแล้วนะ?..ฉันรีบไขเข้าไปในร้าน..

พรึ่บๆ..หลอดไฟติดๆดับๆทำให้ภายในร้านมืดบ้างสว่างบ้าง

ฉันเดินไปที่โต๊ะที่ฉันวางเป้ไว้..มะมะไม่มี!!..

ฉันเดินหาไปจนรอบโต๊ะแต่ทั้งเป้ทั้งกระเป๋ากลับอันตธานหายไปอย่างไร้ร่องรอย

หรือว่าฉันจะถือขึ้นไปเก็บไวัข้างบน..

บ้าเป็นไปไม่ได้หรอกน่า ฉันไม่ได้เลอะเลือนขนาดนั้นนะ! ฉันรีบขึ้นไปชั้นบน..

แกรกๆ..เสียงดังออกมาจากห้องแรกที่ฉันเดินผ่าน..หนูมั้ง?..

ฉันไม่ได้สนใจเท่าไหร่ใจมุ่งไปที่กระเป๋ากับเป้เท่านั้น

แล้วถ้าเปิดประตูเข้าไปมันอยู่ในห้องจริงๆล่ะ?

นั่นหมายถึงฉันต้องไปพบจิตแพทย์ด่วน!!

ฉันจับลูกบิดประตูไว้แน่น..

เอาล่ะ 1..2..3!! ฉันเปิดประตูผัวะ!!เข้าไป!!

ตาตี่ของฉันเบิกกว้าง..กระเป๋ากับเป้วางอยู่บนเตียงนอน!!  

ตรรกวิทยามีอยู่สามเหตุผลที่อาจจะเป็นไปได้สูงสุด

หนึ่งฉันเป็นโรคคนแก่วัย80 ถือขึ้นมาเองแล้วลืม!! อันเนี้ยเอาไป 70%!!

เหตุผลที่สอง!ทอมแอนเจอรี่หลุดเข้ามาวิ่งไล่กวดกันอย่างบ้าคลั่ง

แล้วลากกระเป๋าฉันเข้ามาเล่นในนี้!!อันนี้ฉันให้10%

เหตุผลสุดท้ายที่ฉันไม่อยากให้เป็นจริงเลยซักนิด!!

ผีลากขึ้นมา!!อยากจะให้ศูนย์เปอร์เซ็นไปเลยนะแต่มันจะปิดหูปิดตา

ปลอบใจตัวเองเกินไปเอาไป1%ก็แล้วกันนะ!!

มาวันแรกก็เพี้ยนเลยนะเรา เอาเป็นว่าลงไปอาบน้ำ

เตรียมตัวนอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นมาทำความสะอาด

ส่วนที่ยังไม่ได้ทำอีก..เฮ้อ..

ฉันหยุดชะงักเท้าตรงหน้าห้องน้ำที่อยู่ชั้นสองเป็นระเบียง

ที่ล้อมด้วยลูกกงที่ด้านหน้าห้องน้ำมองออกไปจะเห็นบรรยากาศด้านนอกได้

เอ๋!!นี่มันก็สามทุ่มกว่าแล้วใครยังจะจุดธูปไหว้อะไรกันอีกละเนี่ย?

กลิ่นธูปตลบอบอวลไปหมดมันก็หอมดีนะแต่ฉันว่ามันกระตุ้นประสาท

ให้ชวนหลอนมากกว่าไหม?..เอาเหอะไปอาบน้ำนอนดีกว่า

ภายในห้องน้ำแคบๆมีราวจับติดข้างฝาใกล้คอห่านมันดูสกปรก

เกอะกรังด้วยคราบดำๆฉันนี่ก็ช่างสังเกตุเห็นรอยนิ้วมือบนราวนั่นอีกนะ

ไว้พรุ่งนี้ค่อยทำความสะอาดละกันวันนนี้ไม่ไหวล่ะขอบาย..

พอหัวถึงหมอนก็อยากจะหลับเสียให้ได้แต่ไอ้แสงไฟที่แยงตานี่ซิคือตัวปัญหา

อยากจะปิดไฟนอนแต่สภาพภายในห้องเก่าๆก็ชวนมโนฝันสยองซะเหลือเกิน

จะคุมโปงนอนก็เกรงว่าจะสลบตายคากลิ่นผ้าห่มที่เหม็นอับสุดๆ..

แต่ถ้าเปิดไว้แบบนี้ทั้งคืนพรุ่งนี้เทศบาลต้องจับฉันส่งสวนสัตว์เชียงใหม่แหงมๆ

เอาเหอะปิดเถอะ..ฉันขยับตัวจะลุก..พรึ่บ!!..

"เอากูแล้วงะ!!"..ผ้าห่มเหม็นอับเหม็นสาบอะไรก็ช่างมัน

ฉันตลบคลุมหัวแล้วพันตัวเอาไว้จนแน่น..

การไฟฟ้าที่นี่ไม่ดีเลยเนอะ!ยังไม่ทันได้ลุกเลยชิงตัดไฟซะได้!!

คืนแรกก็คิดถึงพ่อแก้วแม่แก้วใจจะขาดอยู่แล้ว!!

อย่าปวดฉี่นะเว้ยถ้าปวดขึ้นมาอภิมหากาฬแห่งความซวยแน่!!

ฮือๆ..อยากจะร้องไห้ปวดฉี่จนน้ำตาเล็ดเลยค่ะตอนนี้..

แหวกผ้าห่มดูห้องทั้งห้องนี่มืดสนิทเกินไปไหม?..กรรมของก้อยจริงๆฮ่ะ!!

อูย!!ปวดเยี่..ว้อย!! เพี้ยงขอให้ไฟติดทีเถอะหนูจะเต้นชักกระตุกให้กงกับม่าดูเลย!

พรึ่บ!!..??..ของเขาแรงพอบนปุ๊บติดปั๊บ!!เอาละวะ..123..สุขาาาาาา!! จ๋า!!




ขันทอง..


"ขันทองวันนี้ไปซนที่ไหนมาบ้างเนี่ย?"

แหม๋..มาทำหรี่ตามองหนูขนาดนั้นเดี๋ยวแซวร้องเลย!!

"หนูไม่ได้ซนซักหน่อยนร้าไปสร้างกรรมดีมาต่างหากเล่า!"

พี่ฟรังเดินมานั่งที่เตียงข้างๆหนูแล้วยกแขนพาดล็อคคอหนูไว้

"ออ..ไปแกล้งคนมานี่เอง"..เหอะช่วยคนหรอก!!

"ไม่ได้แกล้งซะหน่อยแค่ช่วยพี่สาวน่ารักๆที่ถูกแซวต่างหากพี่สาวก็!"

พี่ฟรังเบ้ปากใส่หนูแบบนี้หมายความว่าไง..

"เห็นสาวไม่ได้เลยนะเราน่ะ..เบี้ยนตั้งแต่เด็กเชียวนะ"

เอ๋??..บงๆเบี้ยนๆอะไรหมายความว่าไงหว่า??

"พี่สาวอ่ะพูดไรไม่เห็นเข้าใจเลยอ่า"..

พี่ฟรังตั้งท่าเตรียมสวดมนต์หันมายักคิ้ว

"ไม่เข้าใจจริงอ่ะ?"..หนูก็โง่เป็นนะ!!

"หนูห้าขวบเองนะพี่สาว!!" 555+..หัวเราะแบบนี้!!

"โทษทีลืมไปนึกว่ารุ่นเดียวกัน"..พูดงี้ว่าหนูแก่แดดซินะ!!

"พี่สาว!!หนูไม่คุยด้วยแล้ว!!นอนดีฟ่า!!"..หนูมุดเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่ม..หาว..ง่วงจางง

Zzzzzzz...ลูกชุบ..ช็อกโก้ซันเดย์..KFC..หย่อยจังเลย..




ก้อย..


เมื่อคืนนอนไม่หลับเลยขอบอก..

คงแปลกที่ก็เลยตาค้างแถมเสียงแกรกๆที่ห้องเก็บของนั่นอีก

ทำเอาฉันไม่ได้หลับไม่ได้นอน..ว่าแต่วันนี้ขอขัดห้องน้ำก่อนละกัน

ทนไม่ไหวจริงๆสกปรกเกินรับได้..

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งวันที่ฉันขจัดคราบสกปรกในห้องน้ำ

จนเกลี้ยงเกลา..แบบนี้ซิน่าใช้บริการหน่อย

ฉันใช้เวลา12ชั่วโมงในการปัดกวาดเช็ดถูทำความสะอาดร้าน

จนทุกชั้นสะอาดสะอ้านน่าอยู่ขึ้นเยอะเหลือแต่ในห้องเก็บของเท่านั้น

ที่ยังไม่ได้เข้าไปเก็บ พอก่อนละกันออกไปหาไรกินดีกว่า..

อ๊ะ!!คิดอะไรออกละ ฉันหยิบสมุดบันทึกจดสิ่งที่ฉันอยากจดลงไป

เป็นหลักฐานไว้ในนั้นเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง..

ฉันไม่เชื่อหรอกว่าฉันจะขี้ลืมได้ขนาดนั้นวันนี้แหละเราจะได้รู้กัน!!





#ร้านก๊วยเตี๋ยวหน้าโรงพยาบาล#


เบลล์..[19:40]  


วันนี้ฉันพาฝนมาฉลองมอเตอร์ไซค์คันใหม่ที่พ่อซื้อให้เป็นรางวัลที่สอบได้ที่1

ก็นะบ้านนอกแบบเนี้ยร้านก๊วยเตี๋ยวโฮเด้งเป็นอะไรที่สุดยอดแล้วล่ะ..

"อ่ะฝนให้ลูกชิ้น"..ฝนตักลูกชิ้นสาหร่ายใส่ชามฉัน

"น่ารักจังแฟนใครเนี่ย" ฝนย่นจมูกใส่ฉัน..

"แฟนเบลล์มั้ง!"..เอ๊ะ!ทำไมต้องมั้งด้วย!  

"หมี่โฟค่ะ" ฉันเหลือบมองผู้หญิงคนหนึ่งไม่เคยเห็นหน้าเลย

อ่ะ!!มองหน้าฉันแล้วอมยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไงนะ?

เอ๋??จ้องหน้าเราตาไม่กระพริบเลยอ่ะ..

พอถูกจ้องขนาดนั้นหน้าฉันรู้สึกร้อนวูบวาบเหมือนกันแหะ

"แฟนใครหว๊ากำลังหลีสาว!!"..

ฉันสะดุ้งกับน้ำเสียงเล็กเข้มของฝนที่เอาปลายตะเกียบชี้หน้าฉัน

"แหะๆ..ไม่รู้ซิหว๊า"..ขอตอบแบบแถๆไปก่อนละกัน

"ให้จริงเถอะ!!" อึก!!..ลูกชิ้นติดคอ!!





ก้อย..


ตลอดทางที่ฉันขับรถกลับใบหน้าของสาวหน้าคมคนนั้น

ทำให้ฉันยิ้มไม่หุบคนอะไรมองมุมไหนก็น่ารักน่าชังน่ากิน

โอ๊ย!!บ้านนอกนี่มันสุดยอดจริงๆเลย มีแต่คนน่ารักเต็มไปหมด

ขออุทิศชีวิตไว้ที่นี่เลยละกัน!!..

ครืด!!..แต่พอจอดรถปุ๊บฉันอยากจะกอบชีวิตน้อยๆกลับกรุงเทพทันทีค่ะ!!

ก็พอฉันมองเข้าไปในตึกแถวตอนออกไปฉันเปิดไฟทิ้งเอาไว้แต่ตอนนี้มืดสนิท!!

ฉันเปิดไฟในรถแล้วหยิบสมุดบันทึกเปิดออกดูที่ฉันจดเอาไว้..

-เปิดไฟทิ้งไว้

- ล็อคห้อง

- ปิดพัดลมเพดานแล้ว

- ชาตโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะชั้นล่าง

- ตากผ้าห่มไว้บนดาดฟ้า  


ไฟฟ้าคงดับละมั้ง!!ฉันเปิดคอนโซลเก็บของหน้ารถ

ควานหาไฟฉายกระบอกเล็กที่มีติดรถไว้..

เอาน่าเมืองนี้น่าอยู่จะตายคนน่ารักเพียบ!!ฮึดอยู่ต่อซิวะ!!

ก็แค่ไฟดับแต่ห้องถัดไปติด!!ฟิวขาดไงแก!!..

ฮือ!ปลอบใจจนฉี่จะราดแล้ววุ้ย!!..

แก๊ก!!ครืด!!..ไขเข้ามาแบบมือสั่นๆมะไม่ได้กลัวนะแค่รู้สึกหนาวๆ

อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยสงสัยจะไม่สบาย!!..

ป่ะไปเอาโทรศัพท์โทรหาป๊ากับม๊าดีกว่าคิดถึ๊งคิดถึง!!

อืม!!ไฟก็ดับ!!แถมพวกหุ่นกระดาษพวกนี่ก็ยืนกันทื่อเชียวนะนั่งบ้างก็ได้

ตุ่บ!!.."เชี้ย!!"..ฉันสะดุ้งเฮือก!!ยืนขาแข็งทื่อ!!ที่จู่ๆหุ่นกระดาษก็ล้มคว่ำหน้าลงบนพื้น

หนูวิ่งชนมั้ง!!.. ฉันหยุดยืนเบิกตาค้างอยู่หน้าโต๊ะที่มีเพียงสายชาตวางทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า

แล้วโทรศัพท์ตูล่ะ??..เหงื่อแตกซิกซิคะ!! หัวจิตหัวใจตอนนี้มันเต้นตุบๆตับๆกับสองเหตุการณ์

ที่อุตส่าห์จดบันทึกไว้ไม่น่ามือคันไปจดเตือนความจำแบบนั้นเลยเรา!!..

เอาวะเป็นไงเป็นกัน!!ฉันตัดสินใจขึ้นไปชั้นสามจะได้รู้กันไปซะที

ว่าตรรกวิทยาข้อไหนมีแนวโน้มเป็นไปได้สูงสุด..

ฉันรีบจ้ำพรวดๆขึ้นไปที่ชั้นสาม..แกรกๆ..ครืด.. เสียงที่ดังออกมาจากห้องเก็บของ

"ช่างมึงเหอะ!!"..กลัวจนเลือดขึ้นหน้าแล้วไง!!

ฉันล้วงกระเป๋าดึงพวงกุญแจเตรียมจะไขเข้าไปแต่ไหนๆก็ไหนๆละ!

ลองบิดลองเชิงซะหน่อยเหอะ!!แก็ก.."นั่นงะ!!" ไม่ได้ล็อค!!

ถึงขั้นนี้ละ..123..ผัวะ!!..เอิกก!!ตึง!!..


"อาหมวยเล็กเอ้ย!ลื้อต้องประหยัดหน่อยซิค่าไฟมันแพงรู้ไหม"

อากงกำลังเอ็ดฉันอยู่ในฝันใช่ไหม?

 "หมวยลื้อต้องขยันมากๆนร้าจะได้มีเงินเยอะๆ"

อาม่าลูบหัวฉันในฝันด้วย..

"อากงอาม่า.."..ทั้งสองยิ้มให้ฉันก่อนเลือนหายไป

"ฮือๆ..อากงอาม่า!"..เสียงร้องไห้และน้ำตาช่วยทำให้ฉันลืมตาขึ้นมา

บนที่นอนที่มีผ้าห่มตัวฉันเอาไว้..อากงอาม่า..

ภาพที่ฉันเห็นตอนเปิดประตูเข้ามา..

ร่างทะมึนสองร่างที่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนเตียงถูกแสงจันทร์สาดส่อง

กระทบจนเห็นหน้าชัดเจน..

อากงกับอาม่าในชุดเสื้อคอจีนแขนยาวสีขาวใบหน้าเขียวค้ำจ้องฉันนิ่ง

เท่านั้นแหละฉันก็เป็นลมล้มพับเลย..



หลังจากนอนถ่างตาหลอนมาทั้งคืนจนกระทั่งเช้า

ฉันรีบลุกเปิดตู้กวาดเสื้อผ้าที่แขวนพับยัดใส่กระเป๋าไม่เอาแล้วถ้าจะเฮี้ยนขนาดนี้

ฉันก็ขอลาล่ะ..อากงอาม่าอยู่กันไปเหอะนะ!!..

ฮือๆ~~ เสียงร้องไห้ดังแผ่วๆทำเอาขนแขนฉันลุกตั้ง

ฉันหลับหูหลับตาลากกระเป๋าตรงไปที่ประตู..

แกร๊กๆๆๆ!!!..ปะปะเปิดไม่ออก!!!..

"อากงอาม่าปล่อยหนูไปเถอะนะ!!"..ช่วยด้วย~~..

เสียงร้องโหยหวลให้ช่วยด้วยดังออกมาจากห้องเก็บของนี่นา!!

น่ะนี่มันเรื่องอะไรกัน!!เสียงเด็กนั่น!!..

"กรี๊ดด!!!!..ใครก็ได้ช่วยที!!!!"..ฮือๆ~~..เสียงร้องไห้ของฉันจะมีใครได้ยินไหม?

ฉันทรุดตัวร้องไห้อยู่ด้านหน้าประตูอย่างหวาดกลัวนี่กลางวันแสกๆ

ยังเฮี้ยนขนาดนี้เชียวหรือเนี่ย!!..แกร็ก!!..หัวใจฉันแทบหยุดเต้น!!

เมื่อประตูค่อยๆแง้มเปิดออกฉันหลับตาปี๋ซุกหน้ากอดเข่า

ไม่กล้ามองภาพที่อยู่เบื้องหน้า!!..

"พี่สาวเป็นอะไรหรือเปล่า?"..ห๊ะ!!..สะเสียงเล็กๆของเด็กผู้หญิง

ฉันรีบเงยหน้ามองดูหนูน้อยที่ยื่นหน้าฉีกยิ้มน่ารักให้ฉัน

"โฮๆ!!"..ฉันปล่อยโฮ..กอดเด็กน้อยที่เคยช่วยฉันที่ร้านก๊วยเตี๋ยวเอาไว้แน่น




ขันทอง..


พี่สาวร้องไห้ตัวสั่นขนาดนี้น่าสงสารจัง..

แต่ให้ทำไงได้ก็นี่เป็นคำสั่งของพี่ฟรังให้หนูดูอยู่ห่างๆ

หนูกับพี่ฟรังเห็นเงาดำสองเงาตามติดพี่สาวคนนี้ตั้งแต่เจอกันที่ร้านแม่แพร

พี่ฟรังจึงมอบหมายงานนี้ให้หนูคอยตามประกบดูอยู่ห่างๆคอยช่วยเหลือให้พี่สาวคนนี้ปลอดภัย

หนูเช็ดน้ำตาให้พี่สาวจนหยุดร้องไห้..

"หนูชื่ออะไร..บ้านอยู่แถวนี้เหรอแต่..?" พี่สาวทำหน้าสงสัย เสียงกลืนน้ำลายดังอึก..

พี่สาวขยับปากสั่นๆถามหนู..

"หนูเข้ามาได้ไง?" ไหนๆก็ไหนๆละหนูไม่ได้โกหกนะ..แค่แถ!!

"ก็เข้ามาทางประตูดิพอดีหนูเดินผ่านมาได้ยินเสียงพี่ร้องลั่นเลย

หนูเห็นประตูมันแง้มไว้หน่อยนึงก็เลยรีบวิ่งเข้ามาดูน่ะ"

พี่สาวใช้นิ้วจิ้มที่แก้มหนูแล้วก็ถอนหายใจยิ้มออกมา

"เฮ้อ..โล่งอกนึกว่าโดนอีกแล้ว"..จริงๆแล้วก็โดนอยู่หรอก

นั่งทะมึนจ้องอยู่ข้างหลังพี่ไง..ผีอากงกับอาม่านั่งจ้องตาถลนออกมา

ผีอากงยกนิ้วเหี่ยวๆชี้หน้าหนูขันทองเลยยักคิ้วกลับไปหนึ่งที่

หนูแกล้งมองไปที่กระเป๋าของพี่สาว..

"พี่สาวจะไปไหนเหรอ?"..พี่สาวลุกขึ้นคว้าเป้ขึ้นสะพายแล้วยกกระเป๋าอีกใบขึ้นถือ

มืออีกข้างจับมือหนูเอาไว้..

"พี่จะกลับกรุงเทพที่นี่ผีอย่างดุอยู่ไม่ไหวหรอก!"

หนูชำเรืองมองหน้าผีอากงกับอาม่าที่กำลังขยับปากพูดอะไรซักอย่าง

ห้องเก็บของ!!..ใช่ห้องเก็บของ!!..หนูก็สัมผัสได้ว่ามันมีวิญญาณอยู่ในนั้น

แต่หนูเข้าไปไม่ได้เพราะยันต์ที่แปะไว้หน้าห้องไม่ใช่ยันต์กันผีธรรมดา

แต่เป็นยันต์ลงอาคมตรึงวิญญาณแถมตอกด้วยตะปูเจ็ดป่าช้าถึงเจ็ดจุด

เปลี่ยนทิศฮวงจุ้ยให้เป็นเหมือนหลุมดำกักขังบางสิ่งที่อยู่ในนั้น

"พี่สาวไปส่งหนูที่บ้านหน่อยซิ"..หนูจะกลับมาช่วยแล้วกันนะอากงอาม่า

หนูต้องกลับไปพาพี่ฟรังกลับมาแก้ปมที่ดูเหมือนจะพันกันยุ่งเหยิงที่ร้านกงเต็กแห่งนี้..

งานนี้เหนื่อยอีกแล้วซินะ..


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

จบตอนคร๊าบ..รออ่านตอนต่อไป..

'กรุสมบัติวันเชงเม็ง'..ตอนนี้สภาพตาไรท์แย่มาก

โดนภูมิแพ้ถล่มจนตาคันคะเยอ!!..

แต่ยังไงก็ต้องแต่งกันต่อไปเพื่อรีดทุกคน