ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แผนการแก้แค้น 2
“ฉันถามว่าเกิดอะไรขึ้นไม่ได้ยินหรือไง -_-^^”
“......”ใบ้กินทั้งคุ่เลยทั้งฉันทั้งคีย์
“เร็วๆฉันต้องการคำตอบ -_-^^^”
หวา !!อาจารย์คะ ตอนนี้อาจารย์น่ากลัวกว่าผีเสื่อสมุทรอีกนะคะ TOT
“.....”ใบ้กินอีกครั้ง
“นายนาวินทร์”อาจารย์ระเบียบหันหน้าไปหาคีย์
“O_O” ฮิๆตาคีย์ตกใจตาโตเท่าไข่ห่านเลย ^O^
“ยัยภัทราภรณ์” รอบนี้อาจารย์ระเบียบหันหน้ามาทางฉัน
“O_O”แล้วฉันจะตอบยังไงดีหว่า
“ฉันหวังว่าคงจะได้คำตอบที่ดีนะ”
“เอ่อ…คือ...คือ...”
“ว่าไง มันเกิดเรื่องอะไรกันขึ้น -_-^^^^”
เอาวะเมจิสู้ตาย ไหนๆก็ทำถึงขนาดนี้แล้ว
“เอ่อ...ก็คือว่าเมื่อกี๊นี้หนูเดินถือจานข้าวกำลังหาที่นั่งจะนั่งกินกับเพื่อน แล้วพอดีหนูเดินสะดุดจานข้าวมันก็เลย
…มันก็เลยหกไปโดนคีย์เค้าตั้งแต้หัวจรดเท้าเค้าเลยน่ะค่ะ แต่หนูขอโทษเค้าแล้วนะคะว่าหนูไม่ได้ตั้งใจหาว่าหนู
เจตนาให้ข้าวหกใส่หัวเค้า TOT”
“เมจิ เธอแน่ใจว่าเธอไม่ตั้งใจ ฉันถามจริงๆตรงนี้มีอะไรให้เดินสะดุดห๊ะ -_-**”
“ก็เดินสะดุดหลุมรักของแกไงไอ้คีย์ ฮ่าๆๆๆ”แม็กเพื่อนของคีย์พูดขึ้น
ไอ้แม็กบ้ามาล้อเล่นอะไรตอนนี้ รอเรื่องนี้จบเมื่อไหร่นายตายแน่ ไม่ต้องอยู่ในโลกนี้อีกเลย
ดูดิ!!จากการที่เค้าเคร่งเครียดกันเมื่อกี้กลายเป็ยหัวเราะร่ากันหมดเลยไม่เว้นแต่จารย์ระเบียบยังยิ้มน้อยยิ้ม
ใหญ่เลย จะว่าไปฉันกับคีย์ก็เคยตกเป็นอุจจาระชาวบ้านเค้าเหมือยกันนะว่าฉันกับคีย์เป็ยแฟนกัน
“หลุมรักบ้าแกดิ อย่างฉันหรอจะไปชอบยัยเฉิ่มนี่”
“ใครเป็นยัยเฉิ่มไม่ทราบ -_-*”
“^_^ ฮึ !! ถามได้ก็เธอไงเมจิ ผูกเปียสองข้าง ใส่แว่นหนาเตอะ กระโปรงก็ยาวเท่าเข่า”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายล่ะ อย่างฉันมันเรียกว่าเด็กเรียบร้อยต่างหากไม่ใช่ยัยเฉิ่ม”ฉันพูดเสียงดัง
“นายนาวินทร์ ยัยภัทราภรณ์ !! พวกเธอลืมไปแล้วหรอว่าฉันยังอยู่ที่นี่”
O_O หยึย ! ลืมไปเลยว่าจารย์ระเบียบยังอยู่ แต่จารย์คะเมื่อกี้จารย์ยังยิ้มอยู่เลยนะคะ TOT
แล้วท่าทางการทะเลาะกันระหว่างฉันกับคีย์จะเป็นจุดสนใจกันมาก มันจึงทำให้
“เอ่อ อาจารย์ครับมันเกิดอะไรขึ้นครับ ผมเห็นคนมุ่งดูกันใหญ่เลย”
O_O พะ..พะ..พี่โอม ตายแน่ฉันจะโดนว่าอะไรอีกเนี่ย TOT
“อ้าว !นายภูมิ ( ชื่อของพี่โอมคือ ภูมินเรศ )ก็ยัยภัทราภรณ์น่ะซิเดินสะดุดอะไรซักอย่าง ทำให้จานข้าวที่ถืออยู่หก
ไปใส่นายนาวินทร์น่ะ”
“เมจิ !!”
OoO ฉันสะดุ้งโหยง หลังจากที่พี่โอมเรียก
“...หือ...”ฉันตอบแบบไม่เต็มเสียงและไม่กล้าสบตากับพี่โอมด้วย
“เธอก็ขอโทษเค้าไปซะสิ”
“ขะ..ขอโทษแล้วแต่คีย์เค้าหาว่าเมจิตั้งใจทำให้ข้าวหกใส่หัวเค้า”
“เอาล่ะ เอาล่ะฉันตัดสินใจแล้ว นายนาวินทร์ เธอก็ยกโทษให้ภัทราภรณ์ซะเพราะเค้าก็ไม่ได้ตั้งใจ จริงมั๊ยภัทรา
ภรณ์”
“ค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ”
“ตกลงมั๊ยนายนาวินทร์”
“.….”คีย์ไม่ตอบอะไร
“หือ ฉันถามว่าตกลงมั๊ย”อาจารย์ระเบียบเริ่มทำเสียงที่ชวนให้ขวัญผวา
“ครับ”
“ดีมาก เอาแยกย้ายกันไปได้แล้วมามุ่งดูอะไรกัน”
หลังจากที่อาจารย์ระเบียบตัดสินเรื่องทั้งหมดแล้วไล่ให้ทุกคนไปก็ไม่มีใครเหลืออยู่ตรงนั้นเลยเพราะขืน
อยู่ต่อมีหวังโดนอาจารย์ระเบียบตีแหลก แม้กระทั้งกลุ่มของคีย์ก็ยังแยกย้ายกันไปเหลือเพียงคน 5 คนคือ ฉัน แอม
แจน แม็กและสุดท้ายคีย์ ส่วนพี่โอมกลับขึ้นไปเรียนต่อแล้วเพราะถึงชั่วโมงเรียนแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังต้อง
แสดงละครต่อไปเพื่อหลอกคีย์และแม็กให้ตายใจ
“คีย์!! คือ...ฉันขอโทษจริงๆนะฉันไม่ได้ตั้งใจ TOT”
“เมจิ!!”
“อะ..อะ..อะไรคีย์ OoO”
“ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันไม่เชื่อที่เธอพูดเลย ฉันรู้ว่าเธอตั้งใจให้จานข้าวหกใส่ฉัน ใช่มั้ยเมจิ!! เธอยอมรับมา
เหอะ”
ตอนนี้น้ำตาฉันจะไหลแล้วเพราะฉันกลัวเสียงตะคอกของคีย์ ถึงจะรู้ก็เหอะว่าไม่ควรร้องไห้เพราะฉัน
ผิดจริง!! แต่ฉันรู้สึกอึดอัดและกลัวเสียงตะคอกของคีย์ แล้วก็เพราะเสียงนั่นทำให้ฉันเริ่มรู้สึกผิดที่แกล้งคีย์เกินอีก
“ว่าไงเมจิ!! เธอยอมรับมาเหอะ”
“คีย์ นายใจเย็นๆดิวะ เห็นมั้ยเมจิจะร้องไห้แล้ว”แม็กปราม
“ฮึก ฮึก T^T”
“ว่าไง!!”คีย์ตะคอกฉันอีกครั้ง”คีย์ตะคอกฉันอีกครั้ง
“ฮือๆๆๆ TOT”
“เฮ้ย!! เธอร้องไห้ทำไม OoO”คีย์ตกใจมาก
“เห็นมั้ยกรูว่าแล้ว”แม็กพูด
“เม เธอใจเย็นนะ”แอมว่า
“โอ๋ๆอย่าร้องเลย แกร้องแล้วฉันใจไม่ดีเลยวะ ทุกทีแกไม่ใช่คนร้องไห้ง่ายๆนี่น่า”แจนพูดต่อ
“ฮือๆ ฉันไม่เป็นไรหรอกพวกเธอไม่ต้องห่วง TOT” ฉันหันไปพูดกับแอมและแจน
ฉันสูดลมหายใจเข้าแล้วหันไปพูดกับคีย์
“คีย์ ฉันขอโทษ TOT”
“เธออย่าร้องไห้ซิ”
“ฉันขอโทษ TOT”
“เธออย่าร้องไห้ซิ”
“ฉันขอโทษๆๆๆๆ TOT”
“โธ่เว้ย!! ฉันบอกว่าอย่าร้องไห้ไง”แล้วนายจะสบถทำพระแสงอะไรเล่า ตกใจหมด
แอม แจนและแม็กมองฉันกับคีย์ที่เถียงกันไม่รู้จบ แอมและแจนที่ไม่เข้าใจว่าฉันร้องไห้ทำไมทั้งที่น่าจะ
ดีใจที่ฉันแก้แค้นคีย์ได้อย่าว่าแต่ 2 คนนี้เลยฉันยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือกัน ส่วนแม็กที่มองคีย์ด้ยความไม่เข้าใจว่า
ทำไมเพื่อนตัวดีของเค้าที่หักอกผู้หญิงได้หน้าตาเฉยโดยไม่รู้สึกอะไรมองผู้หญิงที่ตัวเองหักอกร้องไห้ต่อหน้าต่อ
ตาโดยไม่ทำอะไรเลยแต่นี่กลับกำลังขอร้องผู้หญิงคนนึงที่ทะเลาะกันทุกวันให้หยุดร้องไห้ เค้าไม่เข้าใจเลย
ตอนนี้ถึงเวลาเข้าเรียนแล้วแต่คน 5 คนกลับอยู่ที่โรงอาหาร ผู้หญิงคนนึงที่กำลังร้องไห้ ผู้ชายคนนึง
กำลังอารมณ์เสียและหาทางทำให้ผู้หญิงคนนั้นหยุดร้องไห้ ส่วนผู้หญิง 2 คนและผู้ชายอีก 1 คนกำลังมองคน 2
คนนั้น
“ฮือๆๆๆ”ฉันยังคงร้องไห้ไม่หยุด
คีย์ไล่แอม แจนและแม็กขึ้นห้องไปแล้ว เค้าบอกพกนั้นว่าจะพาฉันขึ้นไปทีหลัง ตอนแรกแอมและ
แจนบอกว่าจะไม่ขึ้นจะขึ้นไปพร้อมฉันแต่แม็กก็ลาก 2 คนนั้นขึ้นห้องไป
“ฉันขอร้องนะเมจิหยุดร้องไห้เถอะนะ”
“ฉันขอโทษนะคีย์...ฉันขอโทษ”
“หยุดร้องเถอะนะ ฉันเชื่อเธอแล้ว ฉันเชื่อเธอแล้ว”
“ฮึก T^T ขอบคุณนะ ขอบคุณมากที่เชื่อฉัน”
คีย์ก็เอามือมาปาดน้ำตาที่ขอบตาฉัน แล้วจูงมือฉันพาไปนั่งที่ลานเฟื่องฟ้า เมื่อกี้ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเอง
เหมือนกันว่าทำไมต้องร้องไห้มากมายขนาดนั้นเพื่อขอโทษคีย์ด้วย รู้แต่ว่าฉันรู้สึกกลัวเสียงของคีย์และอารมณ์
โกรธของเค้าเพราะทุกทีเค้าจะไม่มีท่าทีโมโหแต่จะเอาแต่ยิ้มและฉันก็รู้สึกเสียใจที่สุดท้ายเรื่องที่ฉันแกล้งทั้งที
เค้าไม่ผิดกลับต้องโดนดุทุกครั้ง (มีเสียงจากคนอ่านว่า~เธอตั้งใจให้เค้าโกรธไม่ใช่หรอ ยัยบ้า!!!)
“เธอเป็นยังไงมั้ง”
“ฉันค่อยยังชั่วแล้วล่ะ”ฉันหยุดร้องไห้แล้ว
“แล้วเธอจะเองยังไงต่อ จะขึ้นไปเรียนต่อมั้ย”
“แล้วนี่มันชั่วโมงวิชาไรอ่ะ”
“อ๋อๆๆไม่รู้ดิ”
แล้วนายจะอ๋อทำไมฟะ -_-
“ไม่เป็นไร ฉันคิดเองก็ได้”
“วิชาออกด”
ไหนนายบอกจำไม่ได้ไง แล้ววิชาออกดมันวิชาไรฟะ
“อะไรวิชาออกด”
“โห่! แค่นี้ก็ไม่รู้ก็วิชาอังกฤษไง”
ฉันคงรู้มั้งภาษาคนบ้าเนี่ย
“จารย์ปากปลากระเบนน่ะหรอ”
“ปลากระเบน?”
“อือ ปลากระเบน”
“...ฮ่าๆๆๆเธอคิดได้ไงเนี่ย”
“เก่ง”ฉันยืดอก
“ฮ่าๆๆๆ แป๊ปนะฮ่าๆๆ”
มันจะขำอะไรนักหนาวะ
“เอาล่ะ แล้วเธอจะเอายังไงต่อ ตกลงจะขึ้นไปเรียนมั้ย”
“ไม่อ่ะ โดดดีกว่าอีกชั่วโมงกว่าก็จะเลิกแล้วไปเที่ยวดีกว่า”
“โอเค โดดก็โดดแล้วกระเป๋าล่ะ”
“เดี๋ยวบอกให้แอมเอากระเป๋าของฉันไปให้พี่โอมหลังเลิกเรียนก็ได้”
“อือ แล้วจะไปไหนล่ะ”
“ไป...อ๊ะ!!”
“อะไรร้องซะเสียงดังเชียว”
“ฉันว่าฉันกับนายลืมไปรึเปล่าว่าเราเป็นอริกันนะแดล้วจะไปเที่ยวกันได้ไง”
“เอาน่า ลืมๆไปหน่อยละกันเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยกลับไปเป็นอริเหมือนกันก็ได้”
“ขอคิดเดี๋ยว”
“เมจิ เธออย่าเรื่องมากน่า”
“เงียบ”หนวกหูจริงคนจะใช้สมอง
เอาไงดีหว่า จะว่าไปเมื่อกี้คีย์ก็อ่อนโยนกลับฉันมาก อืม ลืมๆไปซักวันดีกว่าเรื่องของกลุ่ม Principle และ
Resist แล้วไปเที่ยวกับคีย์ดีกว่า
“โอเค ฉันจะลืมเรื่องนี้ซักวันแต่พรุ่งนี้พวกเราก็จะกลับเป็นเหมือนเดิม”
“ได้ แล้วจะไปไหน”
“ไม่รู้ดิ นายคิดดิฉันไม่ค่อยจะได้ออกไปไหนมากหรอก”
“งั้นไปเดินสยามกัน ^O^”
*****************************************************************
มาแล้ววววววว ลงมาอีกตอนแล้ว พิรุมิจะบอกอะไรให้ในตอนต่อไปเมจิจะแปลงโฉมตัวเองด้วยแต่
เพราะอะไรอยากรู้อ่านต่อไปนะคะ ^O^
“......”ใบ้กินทั้งคุ่เลยทั้งฉันทั้งคีย์
“เร็วๆฉันต้องการคำตอบ -_-^^^”
หวา !!อาจารย์คะ ตอนนี้อาจารย์น่ากลัวกว่าผีเสื่อสมุทรอีกนะคะ TOT
“.....”ใบ้กินอีกครั้ง
“นายนาวินทร์”อาจารย์ระเบียบหันหน้าไปหาคีย์
“O_O” ฮิๆตาคีย์ตกใจตาโตเท่าไข่ห่านเลย ^O^
“ยัยภัทราภรณ์” รอบนี้อาจารย์ระเบียบหันหน้ามาทางฉัน
“O_O”แล้วฉันจะตอบยังไงดีหว่า
“ฉันหวังว่าคงจะได้คำตอบที่ดีนะ”
“เอ่อ…คือ...คือ...”
“ว่าไง มันเกิดเรื่องอะไรกันขึ้น -_-^^^^”
เอาวะเมจิสู้ตาย ไหนๆก็ทำถึงขนาดนี้แล้ว
“เอ่อ...ก็คือว่าเมื่อกี๊นี้หนูเดินถือจานข้าวกำลังหาที่นั่งจะนั่งกินกับเพื่อน แล้วพอดีหนูเดินสะดุดจานข้าวมันก็เลย
…มันก็เลยหกไปโดนคีย์เค้าตั้งแต้หัวจรดเท้าเค้าเลยน่ะค่ะ แต่หนูขอโทษเค้าแล้วนะคะว่าหนูไม่ได้ตั้งใจหาว่าหนู
เจตนาให้ข้าวหกใส่หัวเค้า TOT”
“เมจิ เธอแน่ใจว่าเธอไม่ตั้งใจ ฉันถามจริงๆตรงนี้มีอะไรให้เดินสะดุดห๊ะ -_-**”
“ก็เดินสะดุดหลุมรักของแกไงไอ้คีย์ ฮ่าๆๆๆ”แม็กเพื่อนของคีย์พูดขึ้น
ไอ้แม็กบ้ามาล้อเล่นอะไรตอนนี้ รอเรื่องนี้จบเมื่อไหร่นายตายแน่ ไม่ต้องอยู่ในโลกนี้อีกเลย
ดูดิ!!จากการที่เค้าเคร่งเครียดกันเมื่อกี้กลายเป็ยหัวเราะร่ากันหมดเลยไม่เว้นแต่จารย์ระเบียบยังยิ้มน้อยยิ้ม
ใหญ่เลย จะว่าไปฉันกับคีย์ก็เคยตกเป็นอุจจาระชาวบ้านเค้าเหมือยกันนะว่าฉันกับคีย์เป็ยแฟนกัน
“หลุมรักบ้าแกดิ อย่างฉันหรอจะไปชอบยัยเฉิ่มนี่”
“ใครเป็นยัยเฉิ่มไม่ทราบ -_-*”
“^_^ ฮึ !! ถามได้ก็เธอไงเมจิ ผูกเปียสองข้าง ใส่แว่นหนาเตอะ กระโปรงก็ยาวเท่าเข่า”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายล่ะ อย่างฉันมันเรียกว่าเด็กเรียบร้อยต่างหากไม่ใช่ยัยเฉิ่ม”ฉันพูดเสียงดัง
“นายนาวินทร์ ยัยภัทราภรณ์ !! พวกเธอลืมไปแล้วหรอว่าฉันยังอยู่ที่นี่”
O_O หยึย ! ลืมไปเลยว่าจารย์ระเบียบยังอยู่ แต่จารย์คะเมื่อกี้จารย์ยังยิ้มอยู่เลยนะคะ TOT
แล้วท่าทางการทะเลาะกันระหว่างฉันกับคีย์จะเป็นจุดสนใจกันมาก มันจึงทำให้
“เอ่อ อาจารย์ครับมันเกิดอะไรขึ้นครับ ผมเห็นคนมุ่งดูกันใหญ่เลย”
O_O พะ..พะ..พี่โอม ตายแน่ฉันจะโดนว่าอะไรอีกเนี่ย TOT
“อ้าว !นายภูมิ ( ชื่อของพี่โอมคือ ภูมินเรศ )ก็ยัยภัทราภรณ์น่ะซิเดินสะดุดอะไรซักอย่าง ทำให้จานข้าวที่ถืออยู่หก
ไปใส่นายนาวินทร์น่ะ”
“เมจิ !!”
OoO ฉันสะดุ้งโหยง หลังจากที่พี่โอมเรียก
“...หือ...”ฉันตอบแบบไม่เต็มเสียงและไม่กล้าสบตากับพี่โอมด้วย
“เธอก็ขอโทษเค้าไปซะสิ”
“ขะ..ขอโทษแล้วแต่คีย์เค้าหาว่าเมจิตั้งใจทำให้ข้าวหกใส่หัวเค้า”
“เอาล่ะ เอาล่ะฉันตัดสินใจแล้ว นายนาวินทร์ เธอก็ยกโทษให้ภัทราภรณ์ซะเพราะเค้าก็ไม่ได้ตั้งใจ จริงมั๊ยภัทรา
ภรณ์”
“ค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ”
“ตกลงมั๊ยนายนาวินทร์”
“.….”คีย์ไม่ตอบอะไร
“หือ ฉันถามว่าตกลงมั๊ย”อาจารย์ระเบียบเริ่มทำเสียงที่ชวนให้ขวัญผวา
“ครับ”
“ดีมาก เอาแยกย้ายกันไปได้แล้วมามุ่งดูอะไรกัน”
หลังจากที่อาจารย์ระเบียบตัดสินเรื่องทั้งหมดแล้วไล่ให้ทุกคนไปก็ไม่มีใครเหลืออยู่ตรงนั้นเลยเพราะขืน
อยู่ต่อมีหวังโดนอาจารย์ระเบียบตีแหลก แม้กระทั้งกลุ่มของคีย์ก็ยังแยกย้ายกันไปเหลือเพียงคน 5 คนคือ ฉัน แอม
แจน แม็กและสุดท้ายคีย์ ส่วนพี่โอมกลับขึ้นไปเรียนต่อแล้วเพราะถึงชั่วโมงเรียนแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังต้อง
แสดงละครต่อไปเพื่อหลอกคีย์และแม็กให้ตายใจ
“คีย์!! คือ...ฉันขอโทษจริงๆนะฉันไม่ได้ตั้งใจ TOT”
“เมจิ!!”
“อะ..อะ..อะไรคีย์ OoO”
“ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันไม่เชื่อที่เธอพูดเลย ฉันรู้ว่าเธอตั้งใจให้จานข้าวหกใส่ฉัน ใช่มั้ยเมจิ!! เธอยอมรับมา
เหอะ”
ตอนนี้น้ำตาฉันจะไหลแล้วเพราะฉันกลัวเสียงตะคอกของคีย์ ถึงจะรู้ก็เหอะว่าไม่ควรร้องไห้เพราะฉัน
ผิดจริง!! แต่ฉันรู้สึกอึดอัดและกลัวเสียงตะคอกของคีย์ แล้วก็เพราะเสียงนั่นทำให้ฉันเริ่มรู้สึกผิดที่แกล้งคีย์เกินอีก
“ว่าไงเมจิ!! เธอยอมรับมาเหอะ”
“คีย์ นายใจเย็นๆดิวะ เห็นมั้ยเมจิจะร้องไห้แล้ว”แม็กปราม
“ฮึก ฮึก T^T”
“ว่าไง!!”คีย์ตะคอกฉันอีกครั้ง”คีย์ตะคอกฉันอีกครั้ง
“ฮือๆๆๆ TOT”
“เฮ้ย!! เธอร้องไห้ทำไม OoO”คีย์ตกใจมาก
“เห็นมั้ยกรูว่าแล้ว”แม็กพูด
“เม เธอใจเย็นนะ”แอมว่า
“โอ๋ๆอย่าร้องเลย แกร้องแล้วฉันใจไม่ดีเลยวะ ทุกทีแกไม่ใช่คนร้องไห้ง่ายๆนี่น่า”แจนพูดต่อ
“ฮือๆ ฉันไม่เป็นไรหรอกพวกเธอไม่ต้องห่วง TOT” ฉันหันไปพูดกับแอมและแจน
ฉันสูดลมหายใจเข้าแล้วหันไปพูดกับคีย์
“คีย์ ฉันขอโทษ TOT”
“เธออย่าร้องไห้ซิ”
“ฉันขอโทษ TOT”
“เธออย่าร้องไห้ซิ”
“ฉันขอโทษๆๆๆๆ TOT”
“โธ่เว้ย!! ฉันบอกว่าอย่าร้องไห้ไง”แล้วนายจะสบถทำพระแสงอะไรเล่า ตกใจหมด
แอม แจนและแม็กมองฉันกับคีย์ที่เถียงกันไม่รู้จบ แอมและแจนที่ไม่เข้าใจว่าฉันร้องไห้ทำไมทั้งที่น่าจะ
ดีใจที่ฉันแก้แค้นคีย์ได้อย่าว่าแต่ 2 คนนี้เลยฉันยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือกัน ส่วนแม็กที่มองคีย์ด้ยความไม่เข้าใจว่า
ทำไมเพื่อนตัวดีของเค้าที่หักอกผู้หญิงได้หน้าตาเฉยโดยไม่รู้สึกอะไรมองผู้หญิงที่ตัวเองหักอกร้องไห้ต่อหน้าต่อ
ตาโดยไม่ทำอะไรเลยแต่นี่กลับกำลังขอร้องผู้หญิงคนนึงที่ทะเลาะกันทุกวันให้หยุดร้องไห้ เค้าไม่เข้าใจเลย
ตอนนี้ถึงเวลาเข้าเรียนแล้วแต่คน 5 คนกลับอยู่ที่โรงอาหาร ผู้หญิงคนนึงที่กำลังร้องไห้ ผู้ชายคนนึง
กำลังอารมณ์เสียและหาทางทำให้ผู้หญิงคนนั้นหยุดร้องไห้ ส่วนผู้หญิง 2 คนและผู้ชายอีก 1 คนกำลังมองคน 2
คนนั้น
“ฮือๆๆๆ”ฉันยังคงร้องไห้ไม่หยุด
คีย์ไล่แอม แจนและแม็กขึ้นห้องไปแล้ว เค้าบอกพกนั้นว่าจะพาฉันขึ้นไปทีหลัง ตอนแรกแอมและ
แจนบอกว่าจะไม่ขึ้นจะขึ้นไปพร้อมฉันแต่แม็กก็ลาก 2 คนนั้นขึ้นห้องไป
“ฉันขอร้องนะเมจิหยุดร้องไห้เถอะนะ”
“ฉันขอโทษนะคีย์...ฉันขอโทษ”
“หยุดร้องเถอะนะ ฉันเชื่อเธอแล้ว ฉันเชื่อเธอแล้ว”
“ฮึก T^T ขอบคุณนะ ขอบคุณมากที่เชื่อฉัน”
คีย์ก็เอามือมาปาดน้ำตาที่ขอบตาฉัน แล้วจูงมือฉันพาไปนั่งที่ลานเฟื่องฟ้า เมื่อกี้ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเอง
เหมือนกันว่าทำไมต้องร้องไห้มากมายขนาดนั้นเพื่อขอโทษคีย์ด้วย รู้แต่ว่าฉันรู้สึกกลัวเสียงของคีย์และอารมณ์
โกรธของเค้าเพราะทุกทีเค้าจะไม่มีท่าทีโมโหแต่จะเอาแต่ยิ้มและฉันก็รู้สึกเสียใจที่สุดท้ายเรื่องที่ฉันแกล้งทั้งที
เค้าไม่ผิดกลับต้องโดนดุทุกครั้ง (มีเสียงจากคนอ่านว่า~เธอตั้งใจให้เค้าโกรธไม่ใช่หรอ ยัยบ้า!!!)
“เธอเป็นยังไงมั้ง”
“ฉันค่อยยังชั่วแล้วล่ะ”ฉันหยุดร้องไห้แล้ว
“แล้วเธอจะเองยังไงต่อ จะขึ้นไปเรียนต่อมั้ย”
“แล้วนี่มันชั่วโมงวิชาไรอ่ะ”
“อ๋อๆๆไม่รู้ดิ”
แล้วนายจะอ๋อทำไมฟะ -_-
“ไม่เป็นไร ฉันคิดเองก็ได้”
“วิชาออกด”
ไหนนายบอกจำไม่ได้ไง แล้ววิชาออกดมันวิชาไรฟะ
“อะไรวิชาออกด”
“โห่! แค่นี้ก็ไม่รู้ก็วิชาอังกฤษไง”
ฉันคงรู้มั้งภาษาคนบ้าเนี่ย
“จารย์ปากปลากระเบนน่ะหรอ”
“ปลากระเบน?”
“อือ ปลากระเบน”
“...ฮ่าๆๆๆเธอคิดได้ไงเนี่ย”
“เก่ง”ฉันยืดอก
“ฮ่าๆๆๆ แป๊ปนะฮ่าๆๆ”
มันจะขำอะไรนักหนาวะ
“เอาล่ะ แล้วเธอจะเอายังไงต่อ ตกลงจะขึ้นไปเรียนมั้ย”
“ไม่อ่ะ โดดดีกว่าอีกชั่วโมงกว่าก็จะเลิกแล้วไปเที่ยวดีกว่า”
“โอเค โดดก็โดดแล้วกระเป๋าล่ะ”
“เดี๋ยวบอกให้แอมเอากระเป๋าของฉันไปให้พี่โอมหลังเลิกเรียนก็ได้”
“อือ แล้วจะไปไหนล่ะ”
“ไป...อ๊ะ!!”
“อะไรร้องซะเสียงดังเชียว”
“ฉันว่าฉันกับนายลืมไปรึเปล่าว่าเราเป็นอริกันนะแดล้วจะไปเที่ยวกันได้ไง”
“เอาน่า ลืมๆไปหน่อยละกันเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยกลับไปเป็นอริเหมือนกันก็ได้”
“ขอคิดเดี๋ยว”
“เมจิ เธออย่าเรื่องมากน่า”
“เงียบ”หนวกหูจริงคนจะใช้สมอง
เอาไงดีหว่า จะว่าไปเมื่อกี้คีย์ก็อ่อนโยนกลับฉันมาก อืม ลืมๆไปซักวันดีกว่าเรื่องของกลุ่ม Principle และ
Resist แล้วไปเที่ยวกับคีย์ดีกว่า
“โอเค ฉันจะลืมเรื่องนี้ซักวันแต่พรุ่งนี้พวกเราก็จะกลับเป็นเหมือนเดิม”
“ได้ แล้วจะไปไหน”
“ไม่รู้ดิ นายคิดดิฉันไม่ค่อยจะได้ออกไปไหนมากหรอก”
“งั้นไปเดินสยามกัน ^O^”
*****************************************************************
มาแล้ววววววว ลงมาอีกตอนแล้ว พิรุมิจะบอกอะไรให้ในตอนต่อไปเมจิจะแปลงโฉมตัวเองด้วยแต่
เพราะอะไรอยากรู้อ่านต่อไปนะคะ ^O^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น