รักใสใสปิ๊งหัวใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #4 : แผนการแก้แค้น...

และแล้วเช้าวันใหม่ของฉันก็มาถึง พร้อมๆกับเสียงนกร้องที่ลอดมาทางหน้าต่าง แสงของวันใหม่มันทำ



ให้ฉันแสบตา เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังตลอดเพื่อปลุกฉันให้ตื่นจากความฝัน



“ห้าวววว”ฉันหาววอดใหญ่เพื่อไล่ตัวขี้เกียจออกไป ชิวๆ



    ฉันลุกขึ้นจากเตียง บิดขี้เกียจนิสนึงก่อนที่จะไปเก็บที่นอน แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป



“เมจิ เสร็จยังลูก ข้าวเสร็จแล้วนะ”เสียงแม่เรียกฉันให้ลงไปกินข้าวพร้อมๆกับที่ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ( ด้วยชุด



นักเรียนสีขาวคอปก แขนยาว เอวจั๊ม ผูกเนกไทลายสก็อตสีน้ำตาลอ่อนตัดกับสีขาวและสีน้ำตาลเข้ม ที่กะเป๋าเสื้อมี



ตราโรงเรียนอยู่ ส่วนกระโปรงเป็นลายเดียวกับเนกไทยาวเท่าเข่าเป็นจีบ และสุดท้ายถุงเท้าเป็นถุงเท้าแบบยาวต่ำ



กว่าเข่า 1 คืบมือ )พอดิบพอดี



“จะเสร็จแล้ว เดี๋ยวทำผมก่อน” ฉันรีบทำผมอย่างเร็วโดยการถักเปีย 2 ข้าง ติดกิ๊บ เป็นอันเสร็จ



    ฉันดูความเรียบร้อยของตัวเองที่หน้ากระจก เมื่อเห็นว่าเรียบร้อยแล้วจึงค่อยเดินไปหยิบกระเป๋า แล้วเดิน



ลงไปข้างล่าง



“แม่ มีอะไรกินมั่ง” ฉันตะโกนถามแม่



“ลงมาดูเอง” โหย!เขี้ยวบอกหน่อยก็ไม่ได้



    ฉันเดินลงมา วิ่งเข้าห้องครัวเพื่อดูว่าวันนี้จะมีอะไรมาให้กระเพาะฉันได้ย่อยมั่ง แล้วสิ่งที่ฉันเห็นก็คือ..



ขะ..ขะ..ข้าว..ข้าวต้มกุ้งทุกทีแม่ไม่เห็นจะทำข้าวต้มกุ้งเลย แม่บอกว่าแม่แพ้กุ้ง ทำน่ะทำได้แต่กินไม่ได้



“แม่ทำไมวันนี้ทำข้าวต้มกุ้งล่ะ แม่แพ้ไม่ใช่หรอ”



“พ่ออยากกินเองแหละ” เสียงพ่อของฉันดังขึ้นในขณะที่เดินลงบันไดลงมา



อะโด่ที่แท้เอาใจสามีสุดที่รักนั้นเอง -O-



“แล้วแม่กินไรอ่ะ กินกุ้งไม่ได้ไม่ใช่หรอ”



“อ้อ แม่กินข้าวต้มหมูแม่ทำเพื่อไว้แล้ว เห็นพ่อเค้าบ่นว่าอยากกินแม่เลยทำให้ ^O^”



    หลังจากรู้ถึงที่มาแล้ว ฉันก็เลยกินข้าวต้มกุ้งต่อไปแล้วพอกินเสร็จพ่อก็พาฉันมาส่งที่โรงเรียนตามเดิม



หลังจากที่ลาพ่อเรียบร้อยแล้ว ฉันเดินเข้าไปในโรงเรียนขึ้นไปวางกระเป๋าไว้บนห้องแล้วลงมาแล้วเดินไปที่ลาน



เฟื่องฟ้า( เพราะตรงนั้นมีดอกเฟื่องฟ้าอยู่มากจึงเรียกกันว่าลานเฟื่องฟ้า )ตรงนั้นมีโต๊ะหินอ่อนอยู่ละหนึ่งในนั้นคือ



โต๊ะประจำของฉัน แอมและแจน ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำของฉันซึ่งตอนนี้มีแอมและแจนนั่งอยู่ แต่เห็นพวกมัน



หมั่นไส้แล้ว เชอะ เมื่อวานทิ้งฉันไว้คนเดียว



“^o^ไง”เสียงของแอม/แจนทักฉัน



“ไงบ้า ไงบออะไร ฮึ ! เมื่อวานไม่มีช่วยกันมั่ง เชอะ” ฉันพูดงอนๆออกไป ความจริงไม่ได้คิดมากอะไรหรอก



แกล้งพวกมันเล่นๆ



“โอ๋ๆ อย่างอนนะ วันนี้แกจะให้ฉันทำอะไร ฉันยอมหมด” แอนพูด



“อือ ใช่” แจนเสริม



“แกสัญญานะ”



“อือ สัญญา” แอน/แจนพูดยืนยัน



“โกหก ขอให้ปากแหวง ^_^”



“....เออ…ตกลง” พวกมันอำอึ้งก่อนจะตอบตกลง แปลว่าพวกมันคิดเบี่ยวตั้งแต่แรกแล้ว



“โอเค ความจริงฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรแกหรอก พูดเล่นๆไปงั้นแหละ แต่พวกแกดันสัญญาเองฉันเลยตกลง ^O^”



“-_-^^^” หน้าของแอมกับแจนเป็นตูดหมาเลย



    ที่โรงอาหาร



“นี่!! แอมเร็วๆซิ ฉันหิวแล้วนะไปซื้อข้าวให้ฉันได้แล้ว” ฉันสั่งแอม



“ฮึๆ”แจนหัวเราะในลำคอเพราะสมน้ำหน้าคีย์



“ไม่ต้องหัวเราะเลยแจน รีบซื้อน้ำซิฉันหิวน้ำแล้วก็ขนม น้ำแข็งใสด้วย”



“ฮ่าๆๆสมน้ำหน้า”คงไม่ต้องสงสัยน่าใคร ก็คุณหญิงแอมไง



    แล้วสักครู่ใหญ่ตรงหน้าฉันก็มีทั้งข้าว น้ำ ขนมและน้ำแข็งใส เต็มโต๊ะไปหมด  ประหยัดงบในกระเป่า



เงินไปอีกมื้อนึง



    แล้วนี่ฉันจะเริ่มกินจากตรงไหนดีเนี่ย นี่ถ้าฉันกินหมดมีหวังอ้วนเป็นหมูแน่ ว่าแต่คิดแล้วแค้นตาบ้าคีย์



ซะจริง  อย่างนี้ต้องแก้แค้น ฮึย!!ว่าแต่จะแก้แค้นอะไรดีล่ะ คิดซิคิด เมจิเธอต้องคิดให้ออก อือ เอาแผนอะไรดี อือ



อือ คิด คิด โอ๊ย!!! เอาไงดีเนี่ย คิดไม่ออกเลยฉัน ให้พวกยัยแอมกับแจนช่วยคิดดีกว่า



“นี่!! แอม แจน”ฉันพูดขึ้น



“อะไรอีกวะ -_-^^^”แอมสบถ



“ใช่!!แกใช้เรามาทั้งวันแล้วนะ”



“ทั้งวันที่ไหน เพิ่งครึ่งวันเอง”



    ชะแว้บ!!



    สายตาดุดกรรไกรของแอมและแจนหันมาจับจ้องฉัน เจ็บนะโว๊ย!! แทงกันอยู่นั่นแหละ



“ฉันมีเรื่องจะปรึกษาพวกแก ไม่ได้จะใช้อะไรแล้ว”



“มีไรก็พูดมา”แอมพูด



“ฉันจะให้พวกแกช่วยฉันคิดแผนแก้แค้นคีย์หน่วย ส่วนเพราะเรื่องอะไรไม่ต้องรู้ ฉันขี้เกียจเล่า”



“พวกแกน๊าาาาาา  กัดกันอีกแล้ว” ฮึย!!ยัยบ้าแอม แกด่าฉันเป็นหมาอีกแล้ว



“อีกแล้วนะไอ้แอม ด่าฉันเป็นหมาอีกแล้ว”



“เอ้อ!!โทษที ลืมตัว”แหม!! ลืมตัวบ่อยจริงนะ



“เออๆ เร็วมาช่วยฉันคิดแผนหน่อย”



    แล้วพวกเราจึงสุมหัวกันประชุมลับ ไม่ให้ใครรู้ แอมกับแจนช่วยฉันคิดแผนได้เยอะมากๆทั้งใช้กาว



ทาที่เก้าอี้ของคีย์แล้วพอนั่งก็จะติด ไม่ก็พอคียเข้าห้องน้ำให้เอาไม้ไปคั่นไว้ที่หน้าประตูเพื่อไม่ให้คีย์ออกไปได้ นี่



ยังแค่หยิบยื่นตัวอย่างเล็กๆน้อยๆมานะ ส่นแผนที่ฉันจะใช้ของจริงน่ะ ฮึๆ มีเลอะแน่มีเลอะ



    กว่าพวกเราจะตกลงกันได้ว่าจะใช้แผนนี้ก็หมดช่วงพักเที่ยงพอดี แผนที่ฉันจะใช้จึงต้องเลื่อนไปดำเนิน



การพรุ่งนี้



    ว้าว ^O^  พรุ่งนี้มันแน่





    วันรุ่งขึ้น ^^



    เย้ๆๆวันนี้ฉันจะได้แก้แค้นคีย์แล้ดีใจแล้ว ดีใจจริงๆ แต่แผนนี้มันใช้ได้เฉพาะตอนพักเที่ยงเท่านั้น



“ไง คุณหัวหน้ากลุ่มปริ้น (  ชื่อย่อของกลุ่ม Principle คือ ปริ้น ส่วนชื่อย่อกลุ่ม Resist คือ ริส )อรุณสวัสดิ์คร้าบ”



“อรุณสวัสดิ์ คุณหัวหน้ากลุ่มริส -__- ”    



“เมื่อวานพวกเราไม่ได้คุยกันเลยเนอะ”หมอนั่นพูก ทำท่าคิด



    ไม่ได้คุยก็ดีแล้ว ใครเค้าอยากคุยกับนายเล่าตาบ้าคีย์ >O<



“เป็นไงมั่ง วันนั้นโดนคุณพี่โอมด่าไม่เอย”



    อ๊ายยยย  >O<  ยังมีหน้ามาพูดอีกแล้วมันเพราะใครกันล่ะ  

                                                                                              

“อืม ท่าทางจะโดนมั้งเนี่ย ^O^”หมอนั่นยิ้มอย่างสะใจ

                                                    

โว๊ยยยย!! อยากฆ่าคนกวนตรีน



“ฮ่าๆๆๆๆ” แล้วนายจะหัวเราะทำพระแสงอะไร



“พูดพอแล้วใช่มั้ยงั้นฉันไปก่อนนะ”



    ขืนฉันอยู่ที่นี่นานไปกว่านี้มีหวังด่าหมอนั่นเปิงแน่ สู้ฉันไปแก้แค้นหมอนั่นตอนกลางวันดีกว่าสะใจกว่า



เยอะ ^O^



    พักกลางวัน



    ในที่สุด ในที่สุด เวลานี้ก็มาถึงเวลาพักกลางันแล้วเวลาที่ฉันจะได้แก้แค้นคีย์มาแล้ว



“เฮ้ย!! เอาแน่นะ”แอมถามย้ำความมั่นใจกับฉัน



“อือเอาแน่”



“โอเค เธอเอาฉันก็เอา”แจนว่า



“เอาก็เอาวะ”แอมพูด



“งั้นก็ไปกัน”



    เอ....แล้วฉันจะเอาอะไรดีล่ะเนี่ย  เอาที่มันเลอะๆ ซักยากๆไม่ซักไม่ออกได้ยิ่งดี อืม...วันนี้มีอะไรกินมั่ง



หว่า



    อะฮ่า ^O^ ไปสั่งผัดเปรี้ยวหวานดีกว่า ฮะๆๆๆ คีย์นายเสร็จฉันแน่



“ป้าคะ เอาผัดเปรี้ยวหวานที่นึงคะ”



“ราดข้าวมั้ยจ้ะหนูเมจิ” ไม่อยากจะพูดเกือบทั้งโรงเรียนจะรู้จักฉันเนื่องจากการเป็นหัวหน้ากลุ่มปริ้น และที่แน่ๆรู้



จักคีย์ด้วย



“อือ ก็ได้คะ” คีย์จะได้อิ่มมากขึ้น



    แล้วซัก 2 นาที 34 วินาทีให้หลังฉันก็ได้ข้าวราดผัดเปรี้ยวหวานมาไว้ในมือพร้อมๆกับที่แอมและแจนมา



ยืนอยู่ข้างๆฉัน



“นี่ เมจิ ฉันรู้แล้วะว่าคีย์นั่งอยู่ที่ไหน”



“ที่ไหนล่ะ”



“ที่โรงอาหารใหม่แถวที่ 4”



“โอเค ไปกันเลย”



    ฉันเดินไปโรงอาหารใหม่แถวที่ 4 ตามที่แอมบอกฉันแล้ฉันก็ได้เห็นคีย์นั่งอยู่ริมสุดของเก้าอี้ ซึ้งมันเป็น



สิ่งที่ดีมากสำหรับแผนของฉัน เพราะถ้าเกิดคีย์นั่งตรงกลางแผนของฉันก็จะสำเร็จยาก



    ฉันเดินตรงดิ่งไปทางที่คีย์นั่งอยู่และเมื่อได้ระยะก็เริ่มแผนกันเลย



แผนที่ 1 แกล้งเดินสะดุด



แผนที่ 2 ผลักจานข้าวขึ้นโดยกะระยะให้ดี



แผนที่ 3 ให้จานข้าวลงกลางหัวของคีย์



และแผนสุดท้าย ทำเป็นว่าสำนึกผิด

    

แผนของฉันก็มีแค่นี้แหละ



“อ๊ากกกก  ใครกันฟะ” ฮะๆๆสะใจจริง ไม่ได้จะหัวเราะไม่ได้ ต้องเริ่มแผนต่อไป



“เออ ขอโทษคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”



“เธอเป็นใคร ไหนฉันขอดูหน้าหน่อยซิ” แล้วนายจะดูหน้าทำไมฟะ



    ฉันเงยหน้าให้คีย์ดู



“เมจิ เธอเองหรอ”



“เออ..คือคีย์ฉันขอโทษ” ฉันทำหน้าสำนึกผิด



    ว้าว! รางวัลเมขลาปีนี้ไม่สิไม่พอต้องรางวัลออสการ์เลยต้องเป็นของฉันแน่



“เมจิ เธอดูซิว่าเธอทำอะไรกับฉัน ดูสภาพฉันซิ” คีย์พูดเสียงแข็งกร้าว



    สภาพของคีย์เละจริงๆ ที่หัวก็มีทั้งหมู ผักชี และก็ข้าว ตามเสื้อผ้าก็มีข้าวติดเต็มไปหมด แถมมีรอยน้ำมัน



ติดตามเสื้ออีกตะหาก



    สะใจเมจิคนนี้จริงๆ



“คือ..ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันเดินสะดุดน่ะ”



“สะดุด เธอแน่ใจนะว่า เธอเดินสะดุดตรงนี้มีอะไรให้เดินสะดุด”



“คือ....คือ...” เอาไงดีวะกรู ถามงี้กรูตอบไม่ถูกเลย



“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”  



“อาจารย์ระเบียบ/อาจารย์ระเบียบ”เสียงของฉันกับคีย์พูดขึ้นเบาๆ



“ฉันถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น”



                      ***************************************************************



    ขอโทษจริงๆนะคะไม่ได้ลงซะนานเลย เนื่องจากพิรุมิต้องเตรียมตัวไปเข้าค่ายแล้วก็สอบจึงทำให้ไม่มี



เวลาเลย เอาละนี่พิรุมิก็ลงตอนนี้มาให้แล้วก็ช่วยกันอ่านต่อไปด้วยนะคะ เนื่องจากนี่เป็นเรื่องแรกที่พิรุมิแต่งพิรุมิ



จึงอยากให้ทุกคนช่วยกันแสดงความคิดเห็นให้กับพิรุมิซะหน่อยนะคะ ขอบคุณคะเจอกันใหม่ตอนหน้านะ