รักใสใสปิ๊งหัวใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #3 : กลุ่ม Principle ^O^

ฉันเดินลงมาที่โรงอาหารที่ผู้คนเดินกันให้เพียบ มีผู้คนมากหน้าหลายตามากหน้าหลายตา



“แอมกินอะไรดีอ่ะ” ฉันถามยัยแอมเพราะไม่รู้จะกินอะไร



“กิน...กินข้าวมันไก่ป่ะ” แอมออกความเห็น



“อือ ดีเหมือนกัน ปะแจน ไปกินข้าวมันไก่กัน”



“เออ” แจนตอบ



    พวกเราเดินไปซื้อข้าวมันไก่ที่วันนี้คนค่อนข้างจะเยอะ อะไรกันที่วันอื่นไม่เห็นคนจะเยอะเลย พวนายจะ



มาพิศวาสกินข้าวมันกั่นเดียวกับฉันทำไมเนี่ย ขี้เกียจต่อแถว



“นี่! เมจิ เธอจะเล่าให้ฉันฟังได้ยัง ฉันจะลงแดงตายแล้นะ” แจนถามฉัน



    น่าน พูดซะยังกับคนติดยา -_-



“เออ เล่ามาดิ ฉันก็เริ่มอยากรู้แล้ว” แอมเสริมขึ้น



“ไอ้เล่าน่ะเดี๋ยวเล่า แต่เดี๋ยวกินข้าวก่อนได้มั้ย” ฉันพูดออกไป ก็คนเค้าหิวข้าวขอกินก่อนก็ไม่ได้รึไงล่ะ



    พูดจบฉันก็จ้วงข้าวมันไก่เข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่สนใจสายตาของยัยแจนที่จ้องฉันอย่างค้อนๆ



พวกเรากินกันไปเรื่อยๆจนหมด พร้อมกับเสียงที่ดังเรียกชื่อฉันเพื่อให้ฉันเล่าเรื่องที่ฉันหายไปกับคีย์



“เมจิ เธอเล่าได้แล้วนะ” เสียงแจนพูดขึ้น ด้วยเสียงที่สุดแสนจะแสบหู



“เออ เล่ามาดิ ตรูรำคาญไอ้แจนมัน” แอมพูด



“จ้าๆๆ”



“ดี เล่ามา” แจนพูด



    ดังนั้นฉันจึงเล่าเรื่องทุกอย่างให้แอน/แจน ฟัง ตั้งแต่ต้นเรื่องจนท้ายเรื่อง (อย่างกับเล่าหนังแน่ะ) ตลอด



ช่วงเวลาพักเที่ยง  



เนื่องจากทั้งช่วงเวลาพักกลางวันฉันใช้ไปกับการเล่าเรื่องของฉันกับคีย์ให้กับเพื่อนตัวดีของฉันทั้งสอง



คนจึงไม่มีเวลาไปเขียนประโยคสารภาพผิดของคีย์ แล้วยิ่งในเวลาเรียนฉันก็คงจะเขียนไม่ได้อีกเพราะถ้าฉันมัว



แต่ไปเขียนให้กับตาบ้านั่น ฉันก็คงไม่เป็นอันเรียนแน่ TT_TT



    หลังเลิกเรียนเด็กนักเรียนคนอื่นเริ่มทยอยกลับไปแล้วรวมทั้ง



“เมจิ พวกเรากลับก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้ บ๊ายบาย” แอม/แจนพูดขึ้นพร้อมกันโดยนัดหมาย



“อือ บ๊ายบาย \"  ฉันตอบออกไปด้วยสีหน้าประมาณ (-_-)[ คงรู้กันนะ]



    ในเวลานี้ในห้องเรียนเหลือเพียงแค่เพียงฉันกับอีตาบ้าคีย์เท่านั้น โอ๊ยยยย!! ฉันจะบ้าตายตกแม่น้ำโขงซัก



พันรอบ ฮือๆ ทำไมฉันจะต้องมาอยู่กับตาบ้านี่แค่สองต่อสองด้วยนะ ToT



    เอ๊ะ! แล้วนี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย



O_O อ๊ากกกกกกกกกกกก ตายตกตาเขนหัก หักแล้วหักอีกหักไม่มีวันจบ นี่มัน..มัน สี่โมงยี่สิบนาที่แล้ว



ตายแน่ฉัน ฉันต้องไปเข้าไปประชุมกลุ่ม Principle ตอนสี่โมงครึ่งนี่น่า เหลืออีกสิบนาทีเองแล้วนี่ฉันคัดไปกี่



ประโยคแล้วเนี่ย นับก่อนต้องนับ 1.2.3.4.5.6.7.8.9.10……1 90 ประโยค



    อ๊ายยยยยยยยยย >O< ตายแน่ฉัน ทำไมพระเจ้าไม่เข้าข้างหนูเลย โฮๆ T_T  อีกตั้ง 60 ประโยค แต่



เหลือเวลาแค่ 10 นาทีเอง ตาย  ตาย  ตาย  ฉันตอนนี้สะกดเป็นแค่คำเดียวแล้ว ฮือๆ TTOTT ฉันจะทำไงดีเนี่ย



“คีย์” ฉันเรียกคีย์ด้วยเสียงเหมือนคนจะร้องให้



“อะไร คนยิ่งรีบๆอยู่”



“ฉันขอเขียนแค่ 190 ประโยคได้มั้ย” ฉันพูดไปด้วยเสียงที่อ่อย แต่ก็ไม่ได้เสียงตอบรับของคีย์มา



เพียงแต่หันมามองฉันเท่านั้น ฉันจึงตัดสินใจพูดต่อ “คือนี่มันจะ 4 โมงจะครึ่งแล้ว ฉันก็ต้องไปเข้าประชุมกลุ่ม



ด้วย  ฉันเลยอยากขอนายไปก่อน ได้มั้ย >/|\\< ”



คีย์เงียบไม่พูดอะไร



“ขอร้องนะ >/|\\< เดี๋ยววันหลังฉันตอบแทนให้ นะนะ” ฉันลงทุนขอร้องคีย์



    อ๊ายยยยย >O< คีย์ทำไมฉันต้องมาขอร้องนายด้วยเนี่ย



“......” คีย์เงียบ



“งั้น ฉันไปนะ ขอบคุณ” ฉันรีบตัดบทแล้วตัดสินใจเอง



    ในตอนที่ฉันกำลังจะเดินออกจากห้องก็ดันมีเสียงอันไม่พึงประสงค์ดังขึ้น โฮๆแล้วมันจะดังทำมันอะไร



ฟะ TTOTT



“เดี๋ยว ใครบอกให้เธอไป”



“......” ฉันเงียบ



“ฉันให้เธอไป”



“จริงหรอ นายให้ฉันไปจริงหรอ ^o^”



“จริง แต่....”คีย์หยุดพูด แล้วยิ้มกลุ้มกลิ้มก่อนที่จะพูดต่อ“แต่...ก็ต่อเมื่อเธอเขียนเสร็จครบ 250 ประโยค^O^”



    และแล้วฉันจึงต้องเขียนต่อให้ครบตามโค้วตาที่หมอนั่นสั่งให้ฉันเขียนตั้งแต่คือ 250 ประโยคไม่มีขาด



ไม่มีเกิน( แหงสิ ฉันคงยอมเขียนเกินหรอก )



    ในที่สุดเวลาที่ฉันรอคอยก็มาถึง...ฉันเขียนเสร็จแล้ว \\\\[^o^]// เย้ๆ



“เอา ฉันเขียนเสร็จแล้ว งั้นฉันไปแล้วนะ” ฉันหันไปพูดกับอีตานั่น



    ฉันรีบวิ่งแจ้นไปห้องประชุมโดยด่วน ในใจก็คิดวันพรุ่งนี้จะหาวิธีแก้แค้นตาบ้านั่นยังไงดีให้สมกับที่



บังอาจทำให้ฉันเข้าประชุมสาย



    ในที่สุดฉันก็มาถึงหน้าห้องประชุมของกลุ่ม ฉันชำเลืองมองนาฬิกาดิจิตอลเรือนสวยของฉันเพื่อดูตอนนี้



กี่โมงแล้ว แล้วนาฬิกาก็ไม่เคยเลยที่จะโกหกฉัน



    OoO 17.00.16 โมง นาฬิกาดิจิตอลเรือนสวยสีชมพูโชว์ตัวเลขที่ไม่เป็นที่พึงพอใจของฉันเลยแม้แต่น้อย



มันโชว์คือเวลา 17 โมงกับอีก 16 วินาที TT^TT



    ตายแน่ๆฉัน นี่เลยเลาประชุมมาแล้วตั้งครึ่งชั่วโมง ฉันต้องโดนพี่โอมฆ่าแน่ๆ พี่โอมเป็นคนที่มีระเบียบ



มากทุกอย่างต้องเนียบ เป็นคนที่ตรงต่อเวลามาก ในบางครั้งก็แต่บางครั้งก็ใจดี และสุดท้ายนี้ก็เป็นคนที่ชวนฉันมา



เข้ากลุ่มนี้



    ฉันยืนทำใจอยู่หน้าห้องประชุมเป็นเวลาชั่วขณะ ก่อนที่จะทำใจเปิดประตูเข้าไปในห้อง



“ขอโทษที่มาสายคะ” ฉันพูดเพื่อเป็นการขอโทษที่มาสาย



    O_O สิ่งที่ฉันเห็นเป็นสิ่งแรกคือ ชายหนุ่มรูปร่างสูงประมาณ 183 เซน ผิวขาว ใส่แว่นภายในแว่น



นั้นก็มีดวงตาดำคมเข้มที่ตัดกับสีผิว ผมปรกหน้าประปราย ปากเรียวเล็ก เป็นหนึ่งในหนุ่มเนื้อหอมโรงเรียนเรา



และก็เป็นบ้านใกล้เรือนเคียงของฉัน คนๆนี้คือ...พี่โอม คนที่ชวนฉันมาเข้ากลุ่มนี้



    พี่โอมยืนจ้องฉันเขม็ง พี่คะอย่าฆ่าหนูเลยนะคะ เมจิผิดไปแล้ว ฮือๆๆ YOY



“เมจิ เธอไปไหนมา ทำไมมาสาย รู้มั้ยว่านี่มันกี่โมงแล้ว คนอื่นเค้ารอเธออยู่คนเดียวเนี่ยรู้มั้ย”พี่โอมถามฉันรั่วยัง



กะยิงปืนเอ็ม 16



“ก็ไม่ได้ไปไหนหรอก เค้าอยู่ในห้องเรียน คืออีตาบ้าคีย์มัน...” ฉันเล่าเรื่องยาวตั้งแต่เช้าแล้วก็มาถึงเรื่องที่ฉันขอต่อ



รองเขียนแค่ 190 ประโยค ให้กับทุกคนในห้องประชุมฟัง



    ฉันขอเอาช่วงเวลาที่ฉันเล่าเรื่องให้ทุกคนฟัง มาแนะนำคนในกลุ่มให้ฟังนะ



    คนแรกคือ พี่โอม อยู่ ม.5/2



    คนที่สองคือ ฉัน



    คนที่สามคือ พี่ไม้อยู่ห้องเดียวกับพี่โอม พี่ไม้เป็นหนุ่มผิวสองสี ตาโต จัดได้ว่าหน้าตาดีพอควร



    คนที่สี่คือ พี่ปลา อยู่ ม.5/4 พี่ปลาเป็นผู้หญิงที่สวย ตาโต ปากเรียวได้รูป ผมหยักสกยาวประบ่า มี



ผมสไลด์หน้าหน้าม้า แถมเป็นแฟนของพี่ไม้ด้วย หน้าสงสารผู้ชายที่มาจีบพี่ปลาจัง T_T

    

    คนสุดท้าย คนที่ห้าคือ พี่แฟ้ม อยู่ ม.6/3 พี่แฟ้มคือพี่ใหญ่ที่สุดในกลุ่ม พี่แฟ้มเป็นหนุ่มรูปร่างใหญ่



ผิวคล้ำ นิสัยห้าวแต่ใจดี พี่แฟ้มมีแฟนแล้วเป็นคนโรงเรียนอื่นชื่อพี่ส้ม พี่เค้าน่ารักมาก ผมซอย ผิวขาว รูปร่างเล็ก



คือตรงข้ามกับพี่แฟ้มทุกอย่าง แต่มีอยู่อย่างนึงที่พี่ส้มเข้ากับพี่แฟ้มได้คือ ตรงที่นิสัยห้าวเหมือนกันเนี่ยแหละ



“คีย์...คีย์ คนที่อยู่ห้องเดียวกับเมจิใช่ป่ะ ที่หน้าใสๆ ผมซอยสั้นๆระต้นคอออกสีน้ำตาลหน่อยๆ ตาโต ปากเรียว



บาง ผิวขาว แล้วก็เนื้อหอมมากด้วย” พี่ปลาพูดชี้แจ้งให้ทุกคนฟัง ส่นพี่ไม้ส่งสายตาจ้องพี่ปลาประมาณว่า ทำไมรู้



ละเอียดจังฟะ คือพี่แกเค้าหึงน่ะ



“นี่ เมจิ คีย์เนี่ยใช่คนที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม Resist รึเปล่า” พี่แฟ้มถามฉัน



“อือ ใช่”    

    

“แล้วนี่เธอไปทำตามคำสั่งมันทำไมห๊ะ” พี่โอมถามฉันเสียงดุ



“ก็หรือพี่โอมจะให้เมจิเป็นคนไม่รักษาคำพูดล่ะ พี่โอมเป็นคนสอนให้เมจิรักษาคำพูดเองนะ” ฉันเถียงกับทำให้พี่



โอมพูดไม่ออก

    

“เอาน่า โอมเมจิก็มาแล้ว เรามาประชุมกันดีกว่า” พี่แฟ้มพูดขึ้น ขอบคุณนะพี่แฟ้มไม่งั้นเมจิต้องโดนพี่โอมกินแน่



“กลับมาแล้วคะ” ฉันพูดเมื่อกลับมาถึงบ้าน



    ฉันเดินขึ้นห้องนอนไปแล้ววางกระเป๋านักเรียนลงบนเตียงก่อนที่จะทิ้งตัวนอนลงบนเตียงตาม เฮ้อ นี้มัน



อะไรกันเนี่ยวันนี้ มีแต่เรื่องตั้งแต่เช้าจรดเย็น นี่เป็นเพราะนายคนเดียวคีย์ ทำให้ฉันต้องโดนพี่โอมดุ แล้วนี่พี่ไม้ดัน



มาพูดอะไรแปลกๆกับฉันอีก



“เมจิ มานี่แป๊ป” พี่ไม้เรียกฉันหลังจากที่ประชุมเสร็จ



“มีไรหรอ” ฉันถามกลับ



“เออน่า”



ฉันจึงเดินไปหาพี่ไม้  พี่เค้ามีอะไรเนี่ยต้องลับลมคมในด้วย



“มีอารัย ^_^? ”



“เธอน่ะอย่าไปโกรธไอ้โอมมันเลย รู้มั้นตอนที่ที่เธอยังไม่มาไอ้โอมมันเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน มันนั่งไม่ติดเก้าอี้



เลย เดินไปเดินมา พอพี่บอกให้มันนั่ง มันก็ไม่นั่งแถมพูดพึมพำของมันอยู่คนเดียวว่า เธอจะเป็นอะไรไปรึเปล่าถึง



ได้มาช้า ตลอดเลย”

    

“....” ฉันเงียบไม่พูดอะไร พี่ไม้ถึงพูดต่อ



“แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ ที่ไอ้โอมมันเป็นห่วงเธอขนาดนี้” ^O^ พี่ไม้พูดยิ้มกลุ้มกลิ้มก่อนที่จะเดินจากไป



    ย้อนมาปัจจุบัน     



    ฉันไม่เข้าใจพี่ไม้เลย –O-? พี่โอมเค้าก็ห่วงธรรมดาเหมือนพี่ห่วงน้องนั่นแหละ ฉันนอนคิดนู่นคิดนี่ไป



เรื่อยๆ



“เมจิ ลงมากินข้าวลูก” เสียงแม่เรียกฉันให้ลงไปกินข้าว



“ค่า เดี๋ยวลงไป”



                หลังจากลงไปกินข้าว ฉันก็อาบน้ำ   แล้วเข้านอนเลยไม่ทงไม่ทำแล้วการบ้าน แหม ! ปวดหัวมาทั้งวันขอ



พักเลยดีกว่า คร่อกฟี้ ZZzz



                     ******************************************************************



    ดีค่ะ เจอกัลล์อีกแล้ว เป็นไง หนุกมั้ย  พิรุมิแต่งเต็มที่เลยนะแต่อาจจะแต่งช้าไปหน่อยเพราะพิรุมิติดเรียน



แต่พิรุมิก็จะรีบแต่งให้ทุกคนอ่านต่อไปนะ  เจอกันตอนหน้านะ ^O^