รักใสใสปิ๊งหัวใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : การแก้แค้นของนายสุดซ่า

“เมจิ !!”



เสียงเรียกที่แข็งกร้าว แฝงไปด้วยความโกรธแบบสุดๆ จนทำให้คนในห้องทั้งห้องต้องปลั๊กหลุดอีกครั้ง  



จะใครซะล่ะถ้าไม่ใช่คนที่ฉันทะเลาะด้วยตอนที่อยู่ในแถว



“ เมจิ เธออยู่ไหน ออกมานี่เดี๋ยวนี้ “



“นี่! นายตาบอดหรือไง ฉันก็นั่งของฉันอยู่ตรงนี้ -_-”



“เธอลุกแล้วเดินมาหาฉันเดี๋ยวนี้ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”



หน็อย  นายเป็นใครกันยะบังอาจมาสั่งฉัน ( เป็นหัวหน้ากลุ่มResist น่ะสิความจำเสื่อมหรือไงยะยัยเมจิ :



พิรุมิ )



“จะคุยอะไร คุยกันตรงนี้สิ”



“ตกลง เธอจะลุกไม่ลุก”



    คีย์เริ่มพูดเสียงเข้ม อีกครั้ง



“แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ”



หึ ฉันยอมใครซะที่ไหนล่ะ รู้จักเมจิน้อยไปแล้ว



“ฉันถามครั้งสุดท้าย เธอจะลุกไม่ลุก”



“แกก็ลุกๆแล้วเดินไปหาคีย์แล้วก็คุยกันซะก็หมดเรื่อง ดูเด่ะคนทั้งห้องเค้ามองกันหมดแล้ว ”



แอมแนะฉัน แต่ก็จริงอ่ะนะทั้งห้องมันจ้องฉันกับคีย์ตาเป็นมันแล้ว แต่ถ้าฉันเดินไปคีย์มันต้องหาว่าฉัน



ยอมมันอ่ะดิ



“ไม่ ฉันไม่ลุก แล้วก้อไม่ไปไหนด้วย เข้าใจมั้ย”



หึ เนี่ยแหละถึงจะสมกับเป็นฉัน >_<  เมจิผู้ไม่เคยยอมใคร



“เธอแน่ใจน่ะ”



“ฉันแน่ใจ”



พูดจบคีย์เดินมาทางที่ฉันนั่งอยู่แล้วคีย์มันก็ฉุดข้อมือฉันอย่างแรงจนตัวฉันปลิวไปตามแรงฉุดของคีย์



คีย์ไปทางไหนตัวฉันก็ไปทางนั้น แต่ที่ยิ่งกว่าการที่ตัวฉันปลิวไปตามแรงที่คีย์ฉุดนั้นคือการที่ตาบ้านี่บีบข้อมือ



ฉันแรงมั่กมาก >o< ซึ่งเป็นที่แน่ๆว่าฉันโครตจะเจ็บเลย หมอนี่บีบข้อมือฉันยังกะฉันจะไม่เจ็บแน่ะบีบยังกะว่าข้อ



มือฉันเป็นท่อนไม้หรือว่าหุ่นยนต์ บีบเอาๆ ฉันทนการฉุดกระชากลากถึงและแรงที่บีบข้อมือนั้นได้สักพักแต่



สุดท้ายฉันก็ทนไม่ได้ ฉันจึงต้องงัดไม้เด็ดของฉันออกมาซะแล้ว นั่นก็คือ หึๆ



“โอ๊ยยยยยยยยย ฉันเจ็บ”



ฉันแกล้งร้องเสียงหลง พร้อมๆกับหยดน้ำตาที่ใสปานหยดน้ำจากสวรรค์ที่หยดไปโดนมือของคีย์ ถึง



คีย์จะฟิวส์ขาดง่ายอย่างไงแต่ก็แพ้น้ำตาผู้หญิง ฮิๆ ^O^



“ฉันเจ็บ คีย์ฉันเจ็บ TTOTT ” ฉันเริ่มร้องอีกครั้ง



                     ตอนนี้เสียงของฉันสั่นมากไม่ใช่เพราะแกล้งแต่ฉันเริ่มเจ็บจริงๆแล้ว TOT



“คีย์ ฉันเจ็บข้อมือปล่อยเถอะฉันเจ็บ T-T”



ฉันเรียกคีย์อีกครั้งเพื่อที่จะให้คีย์ปล่อยข้อมือฉัน แล้วคีย์ก็ปล่อยข้อมือฉันจริงๆ สิ่งที่ฉันทำเป็น



อย่างแรกหลังจากที่คีย์ปล่อยข้อมือฉันก็คือจับข้อมือของตัวเองที่ตอนนี้แดงเถือกเป็นมะเขือเทศแล้ว TToTT



แถมแดงเป็นรอยนิ้วมือเลยด้วย T^T

        

“ฉันขอโทษ เธอเจ็บมากมั๊ย”



คีย์ถามฉันด้วยสีหน้าสำนึกผิดและเสียงที่อ่อนลงกว่าตอนแรกมาก



“ไม่เจ็บมั้ง ช่างเถอะ ว่าแต่นายพาฉันมาที่หลังโรงเรียนทำไม”



“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”



“เรื่องอะไร -_-? อย่าบอกนะว่าเรื่องเมื่อเช้าที่ฉันหัวเราะนาย”



“ใช่! เธอรู้มั้ยว่าเมื่อเช้าฉันโดนทำโทษอะไรบ้าง อย่างแรกเลยนะฉันโดนวิ่งรอบสนาม 20 รอบ แล้วยังโดนให้คัด



ประโยคว่า‘ผมจะไม่เล่น ไม่คุยในแถวแล้วครับ’ อีก 500 ประโยค เพื่อแลกกับการที่ฉันจะไม่โดนตี 20 ที เธอคิดดู



นะว่าแค่ฉันคุยในแถวแค่นี้ยังโดนะขนาดนี้ ล้าถ้าฉันทุจริตการสอบจะโดนขนาดไหน TOT”



ฉันว่านายนะฉลาดแล้วนะที่เลือกวิธีการทำโทษแบบนี้ไม่เลือกที่จะโดนตี เพราะถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงจะ



เลือกวิธีการทำโทษเดียวกับนาย ไม่เลือกิธีการโดนตีเป็นอันขาดแล้วถ้าใครเลือกนะคนๆนั้นน่ะโครตโง่เลย เพราะ



การตีของอาจารย์สายตาเหยี่ยว 20 ทีมันคือนรกชัดๆ >_< มีหวังมือหัก



“แล้วนายเรียกฉันมาคุยที่นี่ทำไม คุยในห้องก็ได้ รึว่านายเรียกฉันมาเพื่อให้ฉันฟังนายบ่น  -_-?”



“ไม่ใช่ ! ที่ฉันต้องลาก ไม่ซิ พาเธอมาคุยที่นี่ไม่คุยที่ห้องเพราะถ้าคนในห้องรู้ว่าฉันโดนทำโทษ มันจะเสียชื่อ



หัวหน้ากลุ่ม Resist หมด ^_^”



ดู๊!ดู คุณชายเค้าโดนทำโทษแล้วยังไม่วายยังจะมาห่วงภาพพจน์อีก เดี๋ยวแม่เตะไปยุโรปตามยัยแอมไป



ซะอีกคนดีมั้ยเนี่ย( ยัยแอมอยู่ในห้องยะ ฉันยืนยัน นอนยันก็ได้ ฉันแต่งเองนะ : พิรุมิ )



“แล้วตกลงนายจะคุยกับฉันเรื่องอะไร”



“ฉันจะให้เธอคัดประโยคสารภาพผิดให้ฉัน 250 ประโยค”



“นายจะบ้าหรอ!!!นายโดนทำโทษแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน แล้วทำไมฉันต้องทำให้นายด้วย *_* ”



ฉันขึ้นเสียงสูงใส่คีย์ ก็จริงป่ะล่ะคีย์โดนทำโทษแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน



“ก้เพราะเมื่อเช้าเธอบังอาจหัวเราะฉัน”



“นายจะบ้าหรือไงห๊ะคีย์ แค่ฉันหัวเราะนายแค่เนี้ยนายเล่นจะให้ฉันคัดประโยคสารภาพผิดให้นาย 250 ประโยค



เลยหรอ”



“ฉันไม่ได้บ้านะเมจิ แต่เธอต้องทำเพราะถ้าเธอไม่ทำฉันจะเอาของที่อยู่บนมือนี่ไปให้อาจารย์ฝ่ายปกครอง”



อ๊ากกกกก OoO คีย์นั่นมันแหวนวงใหม่ที่ฉันเพิ่งจะซื้อเมื่อเช้าเองนะ นาย จริงอยู่ที่โรงเรียนมีกฎ



ห้ามนำเครื่องประดับมาโรงเรียนแต่นี่แค่แหวนวงเดียงเองนะ ฉันซื้อเพราะเห็นว่ามันสวยดี ฉันเลยซื้อ T-T



“เอ.......นี่ถ้าจารย์เค้ารู้ว่านี่คือแหวนของใครจารย์เค้าจะทำยังไงนะ อยากรู้จัง ^O^”        



อ๊ายยยยยยย >_< คีย์นายอย่ามาขู่ฉันน๊าาาาา  อ๊ะ!!คิดออกแล้วถ้าฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ซะคีย์จะทำ



อะไรฉันได้  -O-V



“อะ..อะ..อะไรนายอย่ามามั่วแหวนวงนั้นไม่ใช่ของฉันซะหน่อย”



“หรอ..แต่เอ๊ะ!!งั้นไอ้คำที่สลักอยู่บนแหวนนี่มันะไรล่ะ”



                  โฮ!! TOT ตายแน่เมจิ เธอตายแน่ ฉันลืมไปได้ไงเนี่ยว่าให้เค้า(คนขายแหวน)สลักคำว่า Meji ไว้บน



แหวน ทำยังไงดีไม่งั้นอีตาบ้านั่นต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกอาจารย์แน่เลย ทำไงดี



    อ๊ะ!!ฉันต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอีกรอบ



“อะ..อะ..อะไร ฉันบอกแล้วไงว่าแหวนวงนั้นไม่ใช่ของฉันแล้วไอ้คำว่า Meji ที่อยู่บนแหวนนั่นก็ไม่ใช่ชื่อฉัน



อาจจะเป็นของผู้ชายคนไหนซื้อให้แฟนเค้าก็ได้ แหม!!ชื่อเมจิมีถมเถรไป”



“หรอ ^O^ แต่ในโรงเรียนนี้คนที่ชื่อว่าเมจิมีเธอคนเดียวเองนะ”



“แฟนเค้าอาจอยู่โรงเรียนอื่นก็ได้”



“ฮึ มันก็จริงแต่เธอลืมอะไรไปเมจิ ฉันยังไม่ได้พูดเลยนะว่าบนแหวนมีคำว่า Meji อยู่ นี่เธอพูดของเธอเองนะ ฉัน



พูดแค่ว่า‘คำที่สลักอยู่บนแหวน’ไม่ได้พูดว่ามีคำว่า Meji อยู่บนแหวนจริงมั้ย ^O^”



    อ๊ากกกกกก >O< นายหรอกช้านนนนน



    ฉันอยากจะเตะนายออกไปนอกโลกไปอยู่ซะดาวอังคารเลย



“อ๊ะ!!”



“^_^”



“ใช่! แหวนวงนั้นของฉันเองมีไรมั้ย” ฉันยอมรับออกไปตามตรง



“ก็ไม่มีอะไรแค่จะให้เธอช่วยคัดประโยคสารภาพผิดให้ฉันซัก 250 ประโยคแค่นั้นแหละเพื่อแลกกับการที่ฉันจะ



ไม่เอาเรื่องที่เธอเอาแหวนมาโรงเรียนไปบอกจารย์”



“ฉันก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้วนิ แล้วจะเอาตอนไหน -__-”



“อืมมม เอาตอนหลังเลิกเรียนก้อได้”



“อือ -_- อ๊ะ!! เดี๋ยวคีย์นายไปเอาแหวนนั่นมาจากไหน ฉันจำได้ว่าฉันไว้ใน...อ๊ายยยยย >O< คีย์นายไปเอามาจาก



กระเป๋าฉันใช่มั้ย”



“เปล่านะ ฉันไม่ได้เอามาจากกระเป๋าเธอ”



“แล้วนายเอาแหวนวงนั้นมาจะ….”



“นี่แหวนของฉันเอง ^O^”    



                      คีย์ไขข้อกระจ่างในใจฉันก่อนที่ฉันจะพูดจบซะอีก



“เธอถูกหลอกไงล่ะเมจิ  เผอิญเมื่อเช้าตอนฉันเดินมาโรงเรียนฉันเห็นเธออยู่หน้าร้านขายแหวนตั้งนาน ฉันเลยคิด



ว่าเธออาจจะซื้อแหวนแล้วอาจจะให้เค้าสลักคำลงไปด้วยก้อแค่นั้น แต่หวังว่าเมจิหัวหน้าแห่งกลุ่ม Principle พูดคำ



ไหนคำนั้นนะเรื่องที่จะคัดประโยคนั่นให้ ^o^”



“อ๊ากกกกก >O< คีย์ฉันจะฆ่านาย”



“ ฉันไม่ให้เธอฆ่าง่ายๆหรอก ~แบร่~”



    คีย์แลบลิ้นใส่ฉันแล้ววิ่งหนีไป ฮึย !เจ็บใจชะมัดโดนหรอกซะได้ คอยดูนะคีย์ฉันจะต้องแก้แค้นนายให้



ได้ ว่าแต่ทำไมฉันถึงได้ซวยแบบนี้ T^T



“เฮ้ออออ ขึ้นห้องเรียนดีกว่า”



    ฉันเดินขึ้นห้องเรียนไป พอฉันเข้าไปในห้องเรียนฉันต้องโดนจารย์สมสว่าง(ความจริงชื่อจารย์



เค้าคือชื่อ สมภพ แต่เพราะความที่ว่าบนหัวของจารย์เค้าไม่มีผมเลยฉันเลยตั้งชื่อให้จารย์เค้าใหม่ซะ) ว่าที่ขึ้นห้อง



ช้าจนหูอื้อน้ำลายท่วมหู แล้วน้ำลายพวกนั้นมันก้อคือคลองแสนแสบในปัจจุบัน จบการบรรยาย



    บ่นเสร็จจารย์ท่านถึงยอมให้ฉันกลับไปนั่งที่ แล้วการเรียน 3 ชั่วโมงแรกของฉันก้อเริ่มขึ้นการเรียนที่



แสนน่าเบื่อของฉันผ่านไปเรื่อยๆจนถึงเวลาพักเที่ยง  ผู้ที่เรียกฉันเป็นคนแรกก็คือ



“เมจิ”



    คนที่เรียกฉันด้วยเสียงอันสดใสและแสบแก้วหูก้อคือ แจน เพื่อนซี้อีกคนของฉันที่เมื่อเช้าฉันไม่เจอมัน



เนื่องมาจากองค์หญิงท่านเสด็จตื่นช้า เลยมาสาย



“นี่!เมจิฉันได้ยินมาจากแอมว่าเมื่อเช้าคีย์กับแกกัดกันในแถว(ไอ้นี่ก็อีกคนที่อยากให้ฉันเป็นหมา )พอขึ้นมาใน



ห้องคีย์ก็มาลากตัวแกไปคุยที่ไหนก้อไม่รู้ตั้งนานสองนานจริงป่ะ”



“(-_-)(_ _)(-_-)” ฉันให้คำตอบกันแจนโดยการพยักหน้า



“แล้วแกคุยกันเรื่องอะไรอ่ะ”



    แหม! ยัยนี่โรคสอดรู้สอดเห็นกำเริบเลยนะยะ -__-



“อืมมมม ไม่บอกไปกินข้าวก่อน”



    พูดจบฉันเลยเดินไปลากตัวแอมที่นั่งเก็บของอยู่ที่โต๊ะให้ไปกินข้าวด้วยกันที่โรงอาหารโดยปล่อยให้



แจนเดินตามมาเอง



“เฮ้ย !!รอกันหน่อยดิ” แจนตะโกนไล่หลังมา



                **********************************************************************



    สวัสดีค่ะนี่เป็นการทักทายครั้งแรกของฉัน หรือ พิรุมิ ตั้งแต่ลงเรื่องนี้มา ก็อยากขอให้ช่วยอ่านเรื่องนี้



ด้วยนะ พิรุมิตั้งใจแต่งเป็นอย่างมาก ถ้าอยากติ ชม อะไร ก็ลงความเห็นมาเลยนะ พิรุมิจะรับฟัง และมาปรับ



ปรุงในเรื่องของตัวเอง ขอบคุณที่ติดตามเรื่อง รักใสใสปิ๊งหัวใจยัยตัวแสบ แล้วก๋อยากให้ติดตามกันไปเรื่อยๆ



จนจบเรื่องด้วยนะ  เจอกันใหม่ในตอนหน้า บ๊ายบาย ^O^