คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Reborn 08__,, ไทรเด้นท์ มอสควิโต้ โรคที่ 667
“โอ๊ย ~ ถามทีเท้ออ !! เอาอะไรมาให้ตูแบกฟ้ะเนี่ยยย !!”
วองโกเล่รุ่นที่สิบบ่นเสียงดัง ขณะที่หลังถูกซ้อนทับด้วยร่างของมุคุโร
“รุ่นที่สิบที่น่าสงสาร TT__TT โฮ ~” โกคุเดระยืนมองความลำบากของวองโกเล่ปนสะอื้น สึนะหันมายิ้มแหย ๆ
“เหอะ ๆ - - * อย่าใส่ใจเลยโกคุเดระคุง” ก่อนจะหันไปทางอัลโกบาเลโน่
“ยังจะมาเดินหน้าบานได้อีกนะแกน่ะ !! ทำไมต้องเป็นชั้นคนเดียวที่ต้องแบกด้วยเล่า !!” คนเป็นศิษย์โวยใส่ทันที รีบอร์นหันมายิ้ม
“เป็นการฝึก ~”
“หลังจะหักอยู่แล้วยังเรียกว่าฝึกอีกเร๊อะ !!!” สึนะโวยเสียงดัง โดยมีโกคุเดระยืนซับน้ำตาตัวเองอยู่ข้าง ๆ - - *
“เอ๊า ~ พูดงั้นได้ไง ?? สึนะเป็นบอสนะ” รีบอร์นว่า
สึนะขบฟันแน่นก่อนจะออกแรงอีกระลอก
ทำไมต้องเป็นตูตลอดเลย (วะ) !!!
นั่นสิ ... ทำไมนะ ??
.
.
.
ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ...
“ชามาล !!! แกอยู่ไหนเนี่ยฮะ !!!”
เสียงห้าวตวาดลั่นไปตามสาย เล่นเอาคนที่ได้ยินถึงกับสะดุ้งวาบ
“โอ๊ย - - * แล้วจะส่งเสียงดังไปนอกโลกรึไงเนี่ย ?? พูดเบา ๆ เขาก็ได้ยินแล้วพ่อคู้นนน !!” ยามาโมโตะว่าเอือม ๆ พลางแคะหู
“เป็นไงมั่งโกคุเดระคุง ?? ชามาลว่าไงบ้า...”
“ห๊า !!! อะไรน้า ?? เอาดี ๆ ดิเฮ๊ย !! เห้ย !! เดี๋ยว !! คุยให้รู้เรื่องก่อนเด้ !! เห้ย !!! เฮ่ยยย !!” โกคุเดระแทบว๊าก - - * ยามะเหงื่อตก
“โหย =[]= ดุเดือด ~”
“ช่วยไม่ได้ - - * สงสัยต้องหามไอบ้านี่ไปหาชามาลเองซะแล้ว”
โกคุเดระว่าพลางเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ก่อนจะหันไปทางยามาโมโตะ
“เดี๋ยวแกช่วยชั้นแบกไอบ้านี่ไปโรงพยาบาลด้วยกัน - - *”
“เอ่อ...แล้วชั้นล่ะ ??” สึนะเหวอนิด ๆ โกคุเดระหันมายิ้มให้
“รุ่นที่สิบอยู่ช่วยที่นี่จะสบายกว่านะครับ ^ ^ ไม่ต้องห่วงครับ ผมไปกันแป๊บเดียว” ว่าที่มือขวาว่า สึนะอ้าปากจะพูด
“ให้เจ้าบ้านี่ไปด้วยน่ะแหละ”
พลันเสียงไม่พึงประสงค์ก็ดังขึ้น ทุกคนหันขวับไปมองเป็นตาเดียว
“เจ้าหนู ~”
“คุณรีบอร์น !”
“รีบอร์น !!!”
“เอาเจ้าบ้าสึนะไปด้วย ตกลงตามนี้” รีบอร์นไม่สนใจแต่สรุปยิ้ม ๆ โกคุเดระอ้าปากจะเถียง
“นาย ... ยามาโมโตะ ! นายอยู่ที่นี่ช่วยเพื่อนไปเหมือนเดิม ส่วนโกคุเดระกับสึนะไปหาชามาล” รีบอร์นสั่ง
“อ้าว ?? แล้วโกคุเดระจะแบกมุคุโรไหวเหรอ ?? ให้ชั้นไปด้วยก็ช่วยกันได้นี่นา ~” ยามาโมโตะค้านขึ้น รีบอร์นหันมามองหน้า
“ใครว่าล่ะ”
“???”
“คนที่จะแบกมุคุโรไปคือเจ้าบ้าสึนะคนเดียวต่างหาก”
“ผิดที่เทอคนเดียว คนเดียว ~”
สึนะร้องเพลงก่อนจะหันไปทำตาเขียวปั๊ดใส่รีบอร์น โดยที่คนถูกมองยังคงลอยหน้าลอยตาเดินต่อไป
ดูมัน - - * ยัง...ยังไม่สำนึก
สึนะคิดในใจอย่างคาดโทษ แต่อีกใจก็เป็นห่วงคนบนหลัง
ไปโดนอะไรของเค้ามานะ ?? นึกยังไงขึ้นไปเกาะเพดานแบบนั้น ??
สึนะคิดไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะหลุดมาสู่โลกจริงเพราะรีบอร์นกระโดดลงจากกำแพงมา
“ชั้นส่งถึงแค่นี้แหละ =w= ที่เหลือไปต่อกันเองนะ”
ว่าจบก็วิ่งดุ๊ก ๆๆ ออกไป สึนะอ้าปากค้าง
“เห้ยยย !!! พามาขนาดนี้แล้วทิ้งกันเฉยเลยเร๊อะ !!” วองโกเล่โวยวายทันที โกคุเดระว่าขึ้นยิ้ม ๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับรุ่นที่สิบ ^ ^ ถัดจากตรงนี้ ตรงไปหน่อยเดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลของชามาลแล้วครับ”
สึนะถอนหายใจอย่างโล่งอก
หมดเคราะห์ซักที =w= หลังลูกพ่อ ~
คิดจบก็ออกแรงดึงอีกระลอก ก่อนจะชะงักนิด ๆ
“เอ๊ะ ?? ชามาลเปิดโรงพยาบาลเองเลยเหรอ ??” สึนะขมวดคิ้ว
“อ๋อครับ ... เป็นโรงพยาบาลที่ใช้รักษาเฉพาะพวกมาเฟียน่ะครับรุ่นที่สิบ ชามาลแกรับจ๊อบ เหอะ ๆ” โกคุเดระตอบ สึนะพยักหน้า
ร่างบางหยุดขา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอ่านป้ายใหญ่เบา ๆ
“โรงพยาบาลชามาลนะจ๊ะ - - * โอโห่ชื่อเขา...”
สึนะเหงื่อตก “เอาซะตูไม่กล้าเข้าเลย ~” ปากบางพึมพำ ก่อนจะมองตรงไปข้างหน้า
ประตูกระจกเลื่อนออกจากกันช้า ๆ เผยให้เห็นร่างสง่างามที่สมส่วนก้าวออกมา ผมสีชมพูยาวสลวยรับกับใบหน้าที่เรียบเฉยทว่ากลับดูมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด
“เบียงกี้ ??”
“อาเจ๊ !!! อ๊ากกกก ~ โอโน้วววว !!!” โกคุเดระลงไปกองกับพื้นทันที สึนะหน้าเหวอ
“อ่าวเห้ย !! โกคุเดระคุง !!” อยากจะก้มดูอาการ แต่หลังก็ติดที่ว่ามีมุคุโรอยู่
“อ้าว ?? สึนะ...ฮายาโตะ” เบียงกี้ทักเสียงเรียบตามฉบับ ก่อนจะก้าวเข้ามาช้า ๆ
ตาสวยมองโกคุเดระที่น็อคไปแล้วอย่างเอือม ๆ
“ฮายาโตะนี่...เด็กจริง ๆ” ว่าจบก็ช้อนร่างน้องชายขึ้นดังฟึ่บ ~
ก่อนจะหันมาทางวองโกเล่ช้า ๆ
“มาหาชามาลใช่มั้ย ?? รีบอร์นโทรมาบอกแล้ว ... ขึ้นลิฟต์ไปชั้นที่ 27 นะ ห้องทางซ้ายสุด เดิน ๆ ไปเดี๋ยวก็เจอ”
ว่าเรียบ ๆ ก่อนจะกระชับอ้อมแขน “ชั้นพาฮายาโตะไปรักษาก่อน แล้วเจอกัน”
ร่างบางก้าวออกไปแล้ว สึนะกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
“27 ชั้นเชียวเหรอ !!!! กูจะตายมั้ยเนี่ย !!!”
ปิ๊ด !!
สึนะกดเรียกลิฟต์เก้ ๆ กัง ๆ เพราะไม่ค่อยสะดวก คนที่มารอลิฟต์ด้วยกันก็มองมาเป็นตาเดียว สึนะก้มหน้าหนี
จะมองทำม้ายย ?? ตูไม่ได้เอามันไปข่มขืนนะโว้ยยย ~
ร่างบางคิดอย่างเจ็บแค้น แต่ก็ทำได้แค่ซ่อนหน้าไว้เท่านั้น
“อือ = = ;;”
แต่แล้วก็เหมือนโชคช่วย เมื่อมุคุโรส่งเสียงอื้ออึงมาจากด้านหลัง
“เฮะ ?? มุคุโร ?? ได้สติแล้วเหรอ ??” สึนะตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง
“วอง...โกเล่ ??” มุคุโรกระพริบตาปริบ ๆ ปรับสายตาก่อนจะเพ่งมองภาพตรงหน้า
ต้น...ต้นคอ ??
ขาว...ขาวจัง ??
“...โร”
หิว ... จัง ~
อยากกิน ...
“...โร เฮ้ !!”
อยากกิน ... ต้นคอ !!
“มุคุโร !!!!”
“เห้ย !!!”
สับประรดร้องลั่น กระโดดลงจากหลังสึนะแทบจะไม่ทัน วองโกเล่ถอนหายใจ
“เป็นอะไร ?? - - * เรียกตั้งนานไม่ได้ยินเหรอ ??” สึนะเอามือคลำหลังป้อย ๆ แล้วถาม
“เอ๊ะ ?? วองโกเล่เรียกผมเหรอ ??” มุคุโรงง
“เออเด่ะ - - * คิดอะไรอยู่ล่ะนั่นถึงไม่รู้ตัว ??” สึนะบ่นลอย ๆ ก่อนจะนวดหลังตัวเองเบา ๆ มุคุโรขมวดคิ้ว
นั่นสิ ?? เมื่อกี๊เขาคิดอะไรอยู่นะ ??
มุ่นคิ้วเบา ๆ ก่อนจะมองสึนะที่กำลังนวดคอตัวเองป้อย ๆ
ต้นคอ ... ใช่ !! ต้นคอ !!
แล้ว... ไงต่อนะ ??
ติ๊ง !!
ลิฟต์มาพอดี มุคุโรขมวดคิ้ว
“อ้าว ?? มุคุโร !! มานี่สิยืนทำไมอยู่ตรงนั้น ??” สึนะว่าพลางฉุดมือร่างสูงเข้าไป มุคุโรเกาหัวแกรก ๆ
“แล้วเอาผมมาโรงพยาบาลทำไมเนี่ยครับวองโกเล่ ?? - - * มาเฟียเต็มเลย ??” มุคุโรว่างง ๆ สึนะพิงกับผนังลิฟต์แล้วพูดเรียบ ๆ
“นายน่ะไม่สบาย - - * เห็นน็อคไปเลยว่าจะให้ชามาลช่วยตรวจ” ปากบางว่า มุคุโรสั่นหัวไล่ความง่วง
“เอ๊ะ ?? แต่ผมหายแล้วนะครับวองโกเล่” คนป่วยค้าน
“เออ ๆ - - * รู้แล้ว แต่เอาเป็นว่าเช็คให้แน่ใจละกัน ~ แบกมาตั้งไกลอย่างนี้ชั้นไม่ยอมปวดหลังฟรี ๆ หรอกนะ !!”
สึนะว่า ก่อนจะยืดกล้ามเนื้ออีกครั้ง
ติ๊ง !!
“วองโกเล่...”
“ยัง - - * ยังไม่ถึง ของพวกเราชั้นที่
ตอนนี้เพิ่งชั้น 18 ประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมกับฝูงคนที่ทยอยเข้ามา สึนะถึงกับถูกเบียดติดกับผนังลิฟต์เลยทีเดียว ส่วนมุคุโรก็เบียดเข้ามา
“โอย - - * อึดอัดวุ้ย” สึนะบ่นเบา ๆ ก่อนจะเอามือขึ้นกอดอก
เพราะตรงหน้าเขาเป็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่งยืนหันหลังให้อยู่ ถ้าเอามือลงก็กลัวว่าอาจจะไปโดนอะไรของเธอเข้าแบบไม่ได้ตั้งใจ
ที่สำคัญ - - * รอยตบจะตามมา ~
ส่วนมุคุโรที่ไม่ได้คิดถึงตรงนั้นก็ทำมือตามสบาย ผู้หญิงคนนั้นรวบผมขึ้นสูง เผยให้เห็นต้นคอขาวเนียน แถมชุดที่รัดรูปของเจ้าหล่อนก็เล่นเอามุคุโรใจเต้นไม่เป็นส่ำ
ติ๊ง !!
ประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง พร้อมกับฝูงคนที่ทยอยเข้ามาอีก และนั่นทำให้ร่างของผู้หญิงคนนั้นเบียดชิดกับร่างของมุคุโรทันที !!
ก้นงอน ๆ ของเธอเบียดน้องชายของมุคุโรเข้าอย่างจัง !!!
“อะ...อา ~” มุคุโรถึงกับพูดไม่ออก รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว เลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกาย ใจเต้นระส่ำ ต้นคอขาวตรงหน้าของเธอช่างยั่วยวน
น่ะ...นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ยยยย ???
มุคุโรคิดอย่างตกใจในอารมณ์ของตัวเอง ปกติเขาไม่เคยเป็นแบบนี้ !!!
ติ๊ง !!
เห้ย...เห้ย... เห้ยยยย !!!
มุคุโรกรีดร้องในใจ เมื่อมีฝูงคนเบียดเข้ามาอีก คราวนี้ต้นคอเธออยู่ชิดกับอกเขาอย่างยั่วยวน สับประรดพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมอารมณ์
ใจเย็น ๆ ... ก็แค่ต้นคอ แค่นี้หวั่นไหวเรอะเฮ๊ย ??
น่า ๆ ... เขาไม่ได้ตั้งใจยั่วแกนะเว้ย แกน่ะแหละคิดมากไอมุบ้า !!
แต่มัน ... ขาวจริง ๆ นี่หว่า โอ๊ยยยย !!!
ดวงตาสองสีหันไปมองสึนะอย่างเว้าวอน
วองโกเล่ TT^TT ช่วยผมด้วย ~
ทว่าตัวช่วยของเขากลับยืนหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน มุคุโรทำหน้าจะร้องไห้ ก่อนจะเปลี่ยนมาหลับตาลงช้า ๆ บ้าง
เบียด ~
แต่แล้วน้องชายของเขาก็ตื่นตัวทันที เมื่อทรวงก้นของหญิงสาวคนนั้นเบียดเข้ามาอย่างปรับตัว ร่างกายร้อนฉ่า มุคุโรเบิกตาโพล่ง
ย่ะ...แย่แล้ว .... อยากแล้วสิ !!!
ดวงตาสองสีเบิกโพล่งทันที ก่อนที่สัญชาตญาณจะสั่งให้เขาหันไปมองกระจกลิฟต์
และเมื่อเห็นตัวเองในกระจก ...
“แว๊กกกกก !!! ผี !!!! กรี๊ดดดดดดดดดด !!!”
มุคุโรร้องลั่นทันที สองตาหลับปี๋อย่างตกใจ ทุกคนหันขวับมามองเป็นตาเดียว
ติ๊ง !!
ตามด้วยลิฟต์ที่ถึงชั้น 27 พอดิบพอดี
หมับ !!
สึนะคว้าข้อมือมุคุโรวิ่งออกจากลิฟต์มาอย่างฉับไว สองร่างดีดกระเด็นออกมาด้านนอกพร้อมกับประตูลิฟต์ปิดลง
ม่ะ...ไม่ไหวแล้ว ... อ่ะ...อะไรเนี่ย !!!
“มุคุโร !!! นายบ้าอะ !! ...อื้อ !!”
และสึนะที่กำลังจะโวยก็ต้องเงียบลงไปทันทีเมื่อมุคุโรจู่โจมเข้ามาอย่างรวดเร็ว !!!
ริมฝีปากหยักได้รูปประกบกับปากบางทันทีที่ความคิดสิ้นสุดลง มือหนาดันร่างบางเข้าติดกับกำแพงก่อนจะบดขยี้ปากบางนั่นให้สมอารมณ์หมาย
“อื้อ...”
สึนะร้องเบา ๆ เพราะความเจ็บ มือบางพยายามดันคนรุกออกห่าง ทว่ามุคุโรกลับยิ่งคึกเข้าไปอีกเพราะเข้าใจว่ายั่ว
“มุคุ...อื้อ !! ปล่อย !!”
มุคุโรสอดลิ้นเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง สึนะตัวร้อนฉ่า
“ปล่อย !! นี่ !! เห้ยยย !!! ปล่อยยย !!!”
ผั้วะ !!
ตามด้วยสองเท้าที่กระโดดถีบคนอารมณ์ขึ้น มุคุโรลงไปกองกับพื้น
สึนะเอาหลังมือถูปากอย่างสับสน ก่อนจะก้าวอาด ๆ ไปทางร่างสูงที่นั่งมึนงงอยู่กับพื้นอยู่
เพี๊ยะ !!!
หน้าหล่อหันไปตามแรงตบ สึนะหายใจหอบ
“นายทำบ้าอะไร !! ตั้งแต่ในลิฟต์แล้วนะ !!”
เสียงหวานตวาดดังลั่น มุคุโรทำหน้าเลิ่กลั่ก
“ผะ...ผม...ผม...”
“...”
“ผมขอโทษครับ...วองโกเล่”
เสียงเบาลงอย่างสำนึกผิด นี่เขาเป็นอะไร ?? ทำไมจู่ ๆ ก็อยากขึ้นมา ?? เขาเป็นอะไร !!
สึนะมองมุคุโรอยู่เงียบ ๆ
“เฮ่อ ~” ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ
“สงสัยเป็นอาการของโรค...มาเถอะ รีบไปหาชามาลกัน”
ก๊อก ๆๆ !!
แอ๊ดด ~
“ชามาล...เหวอ ~”
สึนะร้องเสียงหลงทันที เมื่อเห็นผู้หญิงนั่งออเซาะชามาลเต็มไปหมด แต่ล่ะคนอยู่ในชุดพยาบาลรัดรูปเห็นสัดส่วนชัดเจน โดยมีชามาลในชุดกราวน์นั่งอยู่ตรงกลาง
“อ้าว ?? มากันเร็วดีนี่ ??” ชามาลทัก
“เหวย = = ;; อะไรครับเนี่ย ??” มุคุโรเดินเข้ามางง ๆ แต่แล้วเมื่อเห็นบรรยากาศในห้อง เขาก็ถึงกับเบิกตาโพล่ง
อีก...อีกแล้ว ... ความรู้สึกนี้ ??
“ว่ะ...วองโกเล่ ~” มุคุโรรู้สึกอยากอีกครั้ง สึนะหันไปมองก่อนจะเบิกตาโพล่งตาม
“เห้ย ๆ ชามาล !! มุคุโรแย่แล้ว !! มาดูเร็วเข้า”
ชามาลมองตามสึนะ
“อะรายก๊านน ~ ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าชั้นไม่รักษาให้ผู้ชาย =w=” หมอขี้หลีลอยหน้าลอยตาพูด สึนะอ้าปากค้าง
“เห้ย !! ไหงเป็นงั้นเล่า !!”
สึนะว่าเสียงดัง ข้างหลังของเขาเป็นมุคุโรที่พยายามอย่างยิ่งในการระงับอารมณ์
“ช่วยเค้าหน่อยเถอะ...ชามาล ~”
“รีบอร์น !!!”
สึนะตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง ชามาลไหวไหล่
“ก็ได้สหาย =w= ชั้นว่าง่ายอยู่แล้ว” ว่าจบก็หันไปยิ้มให้พวกสาว ๆ
“สาว ๆ จ๊ะ =w= เดี๋ยวออกกันไปก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวหมอตามไปตรวจร่างกายน้า จุ๊บุ ๆ ~” ว่าอย่างแอ๊บแบ๊ว สึนะถึงกับเอือม - - *
พวกสาว ๆ ออกไปแล้ว ชามาลเปลี่ยนมานั่งไขว่ห้าง
“แล้วสองคนนั้นน่ะ - - * จะยืนกันอีกนานมั้ย ?? นั่งสิ !!”
“อ่ะ...เอ่อ เอ้อ !!” สึนะเงอะ ๆ งะ ๆ ก่อนจะดึงตัวมุคุโรให้มานั่งเก้าอี้ ส่วนตัวเองเลือกที่จะยืน
“???” ชามาลมองเป็นเชิงถาม สึนะสั่นหัว
“ไม่ล่ะ !! นายรีบรักษามุคุโรเลยดีกว่า !!”
ชามาลเผยยิ้มนิดๆ ก่อนจะเปลี่ยนมานั่งท้าวคาง
“อาการเป็นไงพ่อหนุ่ม ??”
มุคุโรก้มหน้าอย่างคิดหนัก ก่อนจะเงยหน้าตอบเสียงอ่อน
“ผม...เกาะเพดานได้เหมือนสไปเดอร์แมน ... ผม...ผมมีอารมณ์กับผู้หญิงในลิฟต์เพราะก้นเธอมาโดนน้องชายผม”
“ม่ะ...ไม่ใช่แค่นั้นนะครับ !! ตอนมานี่ผมเห็นผู้หญิงหลายคนเลย !! แล้วผมก็มีอารมณ์กับเธอทุกคน !! ตาของผม...มันจะมองไปที่ส่วนนั้นของพวกเธอตลอด !! ไม่รู้ทำไม !!”
“และ...ตอนที่อยู่ในลิฟต์ ... ตอนที่อารมณ์ของผมถึงขีดสุด ผมก็มองไปที่กระจก ... และ... เออ...และผมเห็น...”
“...”
“เขี้ยว กับ ตาที่เป็นสีเหลือง ทั้งสองข้างครับ !!”
“ฮะ !! อะไรนะ !!”
“โอ๊ย - - * จะตะโกนกันทำไมเนี่ย !!”
ชามาลหรี่ตาเซ็ง ๆ ก่อนจะเอามือท้าวคาง
“ชั้นบอกว่านายติดโรค Vampire of sex โรคที่ 667 ของชั้นเอง ได้ยินชัดม้าย ??” ชามาลเสียงสูง สึนะกระพริบตาปริบ ๆ
“ดะ...เดี๋ยวนะ !! งั้นยุงที่มุคุโรเห็นก็...”
“ก็ยุงของชั้นเนี่ยแหละ - - *” ชามาลว่า มุคุโรตบโต๊ะดังปัง
“ยังจะลอยหน้าลอยตาพูดอีกนะ !!! แก !! อย่าอยู่เลย !!”
“อ๊ะ ๆ - - * ยุงชั้นแต่รีบอร์นสั่งนะ ~” ชามาลว่าเอาตัวรอด มุคุโรหันขวับ
“อ๊ะ ๆ ชั้นสั่งอีกโรคนึงนะ ชามาลใช้ยุงผิดตัวเองต่างหาก” รีบอร์นว่าหน้าแป้นแล้น ชามาลหันไปหรี่ตาใส่
“แกแหละผิด !! รีบอร์นผิด !!”
“แกน่ะแหละผิด !! ไอบ้าชามาลผิด !!”
“แกน่ะแหละ !!”
“แกน่ะแหละ !!”
“โว้ยยยย !! พ้อออ !! ตายมันทั้งหมดนั่นแหละ !!”
มุคุโรพูดจบก็เตรียมชักสามง่ามออกมาทันที
“...”
ทุกคนเงียบ มุคุโรหน้าเหวอ
“ท่ะ...ทำไม ?? สามง่าม !!!”
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีอาวุธออกมา
“เห้ยยยย !!! อะไรวะเนี่ยยย ??” มุคุโรร้องลั่น ชามาลเกาหัวแกรก ๆ
“ลืมบอกไป =w= ถ้าติดโรคนี้จะไม่สามารถใช้พลังได้”
“สรุปง่าย ๆ ก็คือพลังทั้ง 6 ของนายก็จะไม่เป็นผลจนกว่าจะหายโรคนี้ไงล่ะ ฮิๆ” รีบอร์นว่าด้วยรอยยิ้ม สึนะอ้าปากค้าง
“ม่ะ...มันน่ากลัวขนาดนี้เชียว ??”
ก่อนจะหันไปมองมุคุโรที่กำลังโกรธจัดอย่างหวาด ๆ
“เอาเป็นว่าเก็บอารมณ์แล้วนั่งลงก่อนละกัน =w=” ชามาลว่า มุคุโรกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างไม่สบอารมณ์
รีบอร์นกับหมอมองหน้ากันยิ้ม ๆ
และเมื่อทั้งห้องเงียบได้ที่แล้ว ชามาลก็เริ่มอธิบาย
“นาย...ติดโรค Vampire of sex นั่นก็คือ...นายจะกลายเป็นแวมไพร์ทุกครั้งที่มีอารมณ์ฟิตปั๋ง นายจะกระหายเซ็กส์และอยากดื่มเลือด”
“หา !!!!”
“แต่โรคนี้ดีที่ว่ามันมีความสามารถมาให้”
“???”
“นายไม่เสียวัฏสงสารไปเปล่า ๆ แน่พ่อหนุ่ม เพราะโรคนี้มันจะไปปิดพลังของนายเอาไว้ เพื่อที่นายจะได้ใช้ความสามารถของมันได้เต็มที่”
“...”
“อย่างที่นายเกาะเพดานได้นี่ก็เป็น 1 ในความสามารถที่ว่า รวมถึงเขี้ยวกับตาที่เป็นสีเหลืองของนาย...เขี้ยวคือใช้ดูดเลือด ตาก็คือสิ่งที่คอยบอกสถานะของนายว่าตอนนี้นายอยู่ในสถานะอะไร ??”
“แวมไพร์ ?? หรือคน ??”
“เดี๋ยว ๆๆ เดี๋ยวนะ !!” มุคุโรแทรกขึ้นทันที
“แล้ววิธีรักษาล่ะ !! มันต้องมีไม่ใช่เหรอ !! คุณรักษาได้ทุกโรคนี่ !!” สับประรดเสียงดัง ชามาลเกาหัว
“คือ - - * ใช่ !! ชั้นรักษาได้ทุกโรค แต่ต้องเป็นโรคที่มีคู่สิ !!”
“หมายความว่ายังไง ??”
“ฟังนะพ่อหนุ่ม ชั้นเป็นโรคที่รักษาไม่หายอยู่ 666 โรค”
“หา !!! คนหรือสัตว์ประหลาดวะเนี่ย !!”
“เอ๊ะไอนี่นี่ - - * แต่ที่ยังรอดอยู่ได้ก็เพราะมันมีโรคที่ขัดกันเองอยู่”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน !!”
“แล้วจะรีบไปไหนวะ !! - - * ก็ฟังให้จบเด้ !!” ชามาลเสียงดัง ก่อนจะอธิบายต่อ
“แต่โรคของนาย
“ก็หมายความว่า ??”
“ชั้นยังไม่ได้ผลิตโรคที่ 668 มายับยั้งไงเล่า ~”
“!!!!”
มุคุโรถึงกับอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน ชามาลเกาหัวแกรก ๆ
“อย่าทำหน้าอย่างงั้นเซ่ =w= โรคนี้ดีออกนะ ฟิตปั๋งตลอดเวลา ชั้นเองยังอยากเป็นเลย 555+”
“อยากเป็นกะผีคุณสิ !! แล้วผมจะทำยังไงดีเนี่ย !!”
มุคุโรโวยวาย ชามาลกล่อม
“น่า ๆ ใจเย็น ๆ ชั้นจะพยายามหาโรคที่ 668 ให้ละกัน นะ ๆ” ชามาลว่า มุคุโรหายใจฟึดฟัด
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะ !! เมื่อไหร่จะได้ !!”
“เอ่อ - - * ไม่รู้อ่ะ 555+”
“ไม่รู้เหรอ !! โอ๊ยย !! จะบ้าตายกับคุณแล้วนะ !!” มุคุโรเสียงดังพลางเอามือปิดหน้าอย่างระงับอารมณ์
“เอางี้ ~ นายกลับไปก่อนละกัน =w= นะ ~ เดี๋ยวจะหาทางให้” ชามาลว่า มุคุโรหายใจฟึดฟัด ก่อนจะกระทืบเท้าออกไป
สึนะถอนหายใจเบา ๆ
“เฮ่อ ~ งั้นชั้นไปก่อนนะ” รุ่นที่สิบว่า ก่อนจะหันหลังเตรียมเดินออกไป
จึ๊ก !!
ปัง ~
พร้อมกับประตูที่ปิดลง ชามาลมองตามยิ้ม ๆ
“ทำไปแล้วจนได้สิ” รีบอร์นว่ายิ้ม ๆ ชามาลยักคิ้ว
หึ่งงง ~ ยุงสีดำตัวหนึ่งบินเข้ามาในมือของคุณหมอ ชามาลมองยุงในมือตัวเองพลางยิ้มมุมปาก
“เป็นไงเจ้ายุงตัวดำ ?? คอของรุ่นที่สิบหวานมั้ย ?? ฮึ ๆ” คุณหมอว่ายิ้ม ๆ รีบอร์นนั่งลงบนไหล่คนพูด
“เนี่ยน่ะเหรอ ?? ยุงโรคที่ 668 ของแก ??”
“ใช่ ~”
“ไหนว่าไม่มี ??”
“บ้าสิ ?? ชั้นน่ะเป็นหมอนะ...จะใช้ยาทั้งทีก็ต้องคิดแล้วสิ”
“จริง ... แล้วเอาฉีดเจ้าสึนะไปเนี่ยนะ ?? ทำไม ??”
“เพราะ...โรคที่ 667 กับโรคที่ 668 จะขัดกันได้ต้องมีพาหะ”
“พาหะ ?? คือ ??”
“น้ำลาย”
“...”
“น้ำลายของ 2 คนที่เป็น...จะต้องสัมผัสกัน”
“อ้อ ~”
“งั้นวิธีที่จะหายได้ก็คือ ...”
“คึ ๆๆๆ น้ำลายจะสัมผัสกันได้ เขาต้องทำอะไรกันล่ะ ?? 555+”
“เก่งนี่นะ - - *” รีบอร์นว่า
“แล้วอาการของสึนะจะเป็นไง ??”
“ก็...จะตรงข้ามกับโรคที่
.
.
.
“นั่นก็คือ เกลียดเซ็กส์ !!”
ความคิดเห็น