คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Reborn 06__,, เมื่อยามาโมโตะ ปิ๊ง !!
“อ้า~ พักกลางวันซักที เย่ๆๆ~”
ยามาโมโตะว่าอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเริ่มลงมือเปิดข้าวกล่อง โกคุเดระหันมาทำตาขวางใส่
“คนเขาจะแทะกล่องข้าวกินกันอยู่แล้วพึ่งดีใจเรอะเฮ๊ย ??”
ปลายประโยคเสียงสูงคล้ายประชด ยามาโมโตะหัวเราะร่า ก่อนจะโคลงหัวเพื่อนอย่างอารมณ์ดี
“หงุดหงิดอะไรเล่า ?? แค่ชั้นไม่เข้าใจการบ้านหน่อยเดียวเอง คิดมากน่า~”
ว่าจบก็ตบแก้มโกคุเดระเบาๆ เป็นเชิงหยอกล้อ
“เฮ่ยยย !!! อย่ามายุ่งนะ !!!” โกคุเดระสะบัดหน้าหนีแล้วขู่ฟ่อ
ยามาโมโตะหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะชักตะเกียบ
“แล้วอย่างแกน่ะ !! เค้าไม่ได้เรียกว่าไม่เข้าใจหน่อยเดียวเฟ้ย !! เค้าเรียกว่าโง่ !!”
ส่วนโกคุเดระก็ส่งเสียงตวาดแล้วเริ่มกินต่อ ...
ทำให้บรรยากาศในวงเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง
"..."
"..."
“เฮ่ยตอนเช้าเจอมุคุโร !!!”
แต่จู่ ๆ สึนะก็โพล่งขึ้นเสียงดัง เล่นเอายามาโมโตะกับโกคุเดระถึงกับสำลักข้าวทันทีที่ได้ยิน โดยเฉพาะโกคุเดระที่ไอจนหน้าแดงจัด
เจ้าบ้านั่น .. !!!
“เหรอ ? ^ ^ แล้วเค้าว่าไงมั่งล่ะ ?” ยามาโมโตะที่หายสำลักแล้วถามขึ้นพลางส่งผ้าไปให้โกคุเดระที่ยังไออยู่
“ไอบ้า !! นี่มันผ้าขี้ริ้วโว้ย !!”
คนอารมณ์ร้อนโวยวายทันที ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองขึ้นมาเช็ดแทน ยามาโมโตะหัวเราะ ก่อนจะหันมาหาสึนะอีกครั้ง
“เอ้า ! ว่าไงล่ะ ? เจอแล้วมุคุโรว่าไงมั่ง ?”
รอยยิ้มถูกส่งมาพร้อมคำถาม สึนะหน้าเจื่อนหน่อย ๆ
“เอ่อ...ความจริงคือเมื่อเช้าชั้นตื่นเต้นไปหน่อยน่ะ =__=;; แหะๆ ก็เลยได้คุยกันหน่อยเดียวเอง” ว่าพลางก้มหน้าคีบไข่ม้วน
“เออ...แต่มุคุโรบอกว่ามาหาชั้นด้วยล่ะ”
หา !!
สิ้นคำ ยามาโมโตะก็มุ่นคิ้วน้อยๆ ส่วนโกคุเดระยกขวดน้ำขึ้นกระดกอย่างเงียบ ๆ สึนะคีบไข่ม้วนเข้าปากก่อนจะฉีกยิ้ม
“แต่คงไม่มีอะไรหรอก ^ ^ เพราะท่าทางหมอนั่นมาดี” ว่าจบก็เคี้ยวแก้มตุ่ย ยามาโมโตะจับหัวสึนะโคลงเล่นเบา ๆ
“งั้นก็ดีแล้วล่ะ ^ ^ ฮะๆ ~” พร้อมรอยยิ้ม ...
“เอามือออกจากหัวรุ่นที่สิบเดี๋ยวนี้นะเฟ้ยไอบ้าเบสบอล !!”
โกคุเดระแทรกเสียงดัง ก่อนจะรีบปัดมือยามาโมโตะออกทันที คนถูกตีมือโอดครวญ
“โห่ ~ ใจร้าย...หึงก็บอกกันดี ๆ เด้ 555+”
ผั้วะ !!!
มือเรียวฟาดลงบนกบาลกลวง ๆ ทันทีที่ได้ยิน ยามาโมโตะคลำหัวป้อย ๆ ก่อนจะบ่นฉอด ๆๆ โดยมีโกคุเดระหรี่ตาใส่อยู่ตลอดเวลา สึนะมองภาพนั้นยิ้ม ๆ
“เออใช่สิครับรุ่นที่สิบ...เมื่อหลายวันก่อนเจ้าม้าพยศมางานปาร์ตี้นามิโมริด้วยล่ะ ลงนิตยสารด้วย~”
จู่ ๆ โกคุเดระก็เปลี่ยนโหมดดื้อ ๆ พร้อมกับล้วงเข้าไปในกระเป๋านักเรียน
“เอ๊ะ ? คุณดีโน่น่ะเหรอ ?”
ไม่รอให้สึนะสงสัยนาน โกคุเดระก็ชักของกลางขึ้นมาทันที
“นี่ไงครับ...พวกนักข่าวรุมทึ้งถ่ายรูปกันเต็มไปหมดเลย” ว่าพลางเปิดหน้าอย่างชำนาญ สึนะกับยามาโมโตะชะโงกดู
“อ้าว ? ดีโน่เป็นพี่ของสึนะเหรอ?”
ยามาโมโตะที่เห็นเข้าก็ถามขึ้นทันที สึนะเกาหัวแกรก ๆ
“เอ่อ...ความจริงก็ไม่เชิงเป็นพี่หรอกนะ =__=;; แค่คุณดีโน่เค้าก็เป็นนักเรียนของเจ้ารีบอร์นมันน่ะ บอกว่าเป็นศิษย์พี่จะใช่กว่ามั้ง”
วองโกเล่รุ่นสิบว่าเสียงอ่อย ยามาโมโตะพยักหน้าหงึกๆ อย่างเข้าใจ
“นั่นแหละครับ !! มันมางานปาร์ตี้...แล้วก็โดนพวกนักข่าวรุมถามเรื่องที่ว่าเป็นมาเฟียจริงรึเปล่า” โกคุเดระอธิบายประกอบรูป
“อ้าว ? แล้วคุณดีโน่ทำไงอ่ะ ? ความไม่แตกเหรอ?”
สึนะขมวดคิ้วทันที โกคุเดระสั่นหัวพลางตอบเรียบๆ
“ไม่ครับ...รู้สึกว่าจะมีคนมาช่วยไล่นักข่าวให้”
และเมื่อเห็นว่ารุ่นที่สิบยิ่งทำหน้างง โกคุเดระจึงเริ่มเล่ารายละเอียดให้ฟังต่อช้าๆ โดยมีสึนะคอยพยักหน้ารับอยู่ตลอด
ด้านยามาโมโตะที่ถูกลืมไปแล้ว... เขามองรูปในหน้าที่โกคุเดระเปิดให้ดูอย่างพินิจวิเคราะห์ มองไปทั่วภาพก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏขึ้น
เปล่า...เขาไม่ได้สนใจซุปเปอร์สตาร์สุดหล่อที่เด่นหราอยู่ตรงหน้า
แต่เขาที่สนใจ นั่น...
คนผมดำตัวเล็ก ๆ ที่ยืนหน้าบุญไม่รับอยู่ข้างหลังดีโน่ต่างหาก...
ดิ๊ง ด่องง ~
เสียงโรงเรียนเลิกดังขึ้นท่ามกลามความโกลาหลวุ่นวายภายในห้อง ม.2 ห้อง A นักเรียนกันเดินกันขวักไขว่
“กลับกันยังครับรุ่นที่สิบ? ^ ^” โกคุเดระเดินมาด้วยรอยยิ้ม สึนะที่เก็บของอยู่พยักหน้ารับ
“อ่ะ...ฮื่อ~ รอแป๊บนะโกคุเดระคุง” ว่าจบพร้อมกับหนังสือเล่มสุดท้ายที่ถูกยัดลงกระเป๋า
“เฮ้วสึนะ~ กลับพร้อมกันป่าว ??” ยามาโมโตะโผล่มากอดไหล่สึนะจากทางด้านหลัง เล่นเอาว่าที่มือขวาถึงกับฉุนกึก
“อย่าแต๊ะอั๋งรุ่นที่สิบสิเฟ้ย !!” โกคุเดระเสียงดัง ยามาโมโตะหน้าเหวอนิด ๆ
“อ๋อ...ห้ามแต๊ะอั๋งสึนะ แต่แต๊ะอั๋งนายได้ใช่ป่าว ?? 555+” ว่าจบก็ปล่อยสึนะเป็นอิสระทันที โกคุเดระถอยกรูด
“ไปไกลๆ เลยนะแก !! -*- แม่วอนตีนซะแล้ว !!” ร่างบางว่าเสียงสูงพลางยกบาทาขึ้นมาประกอบ ยามาโมโตะยิ้มตาหยี
“อย่าโกรธไปเลยน่า 555+ เล่น ๆ กัน~” เด็กหนุ่มว่ากลั้วหัวเราะก่อนจะตบไหล่คนอารมณ์ร้อนไปสองสามป้าบ โกคุเดระลดตีนลง
“ไฮ๊สึนะ !! พรุ่งนี้พวกเราจะแต่งห้องเรียนใหม่กันล่ะ นายมาโรงเรียนได้ป่าว ??” เพื่อนคนหนึ่งในห้องชะโงกหน้าเข้ามาถาม สึนะขมวดคิ้ว
“เอ๊ะ ? แต่งห้อง ? มีอะไรกันเหรอ?”
ยามาโมโตะถามกลับ คนฟังตอบยิ้มๆ
“ก็จะเอาไว้ประกวดในงานโรงเรียนไง ^ ^ ทุกคนตื่นเต้นกันมากเลยล่ะ อาจารย์บอกไว้ตอนชั่วโมงสุดท้าย -*- พวกนายไม่ได้ยินกันเหรอ?”
ปลายประโยคฉายแววสงสัย ยามาโมโตะหน้าเหวอ
“อ่าว...เขาพูดตอนไหนวะ ??”
ถามจบก็หันมามองโกคุเดระเป็นเชิงถาม ร่างบางหรี่ตาใส่
“ไม่ต้องมอง -__- ตูไม่ได้ฟัง” ว่าจบก็หันไปมองสึนะ
“แล้วรุ่นที่สิบว่าไงล่ะครับ ? ^ ^ จะมามั้ยครับ ?” โกคุเดระถามด้วยรอยยิ้ม สึนะขมวดคิ้ว
“เอ...พรุ่งนี้เวรเบียงกี้เลี้ยงพวกแรมโบ้ ~ อืม...ได้ๆ มาได้สิ” เมื่อทบทวนกำหนดการได้แล้ว สึนะก็ตอบอย่างมั่นใจ
“รุ่นทื่สิบว่าไงผมว่าตามนั้นเลยครับ !!”
“อ่า...หอเดียวกันก็ต้องใจเดียวกัน มา ๆ อยู่แล้ว 555+”
เป็นอันตกลง ...
พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน !!
“แยกกันหน้าโรงเรียนนะครับ...รุ่นที่สิบ ~”
โกคุเดระว่าขึ้นขณะหยุดให้สึนะเดินนำ เนื่องจากทางไปหอของเขาและยามาโมโตะ กับบ้านสึนะต้องแยกกันตรงนี้
“อ้า~ เดินกลับกันดี ๆ อย่าตีกันล่ะทั้งสองคน” สึนะหันมาว่ายิ้ม ๆ
“แหม ~ พูดอะไรสึนะ เราสองคนออกจะรักกัน ๆ เนอะ ๆ 555+”
ยามาโมโตะว่าพลางกอดไหล่โกคุเดระประกอบ
“...” รุ่นที่สิบมองอยู่ โกคุ เชื่อง ~ =__= ;;
“ชั้นไปก่อนนะทั้งสองคน” ว่าจบสึนะก็เดินจากไป
โกคุเดระเอามือกาวที่เกาะไหล่ตัวเองอยู่ออกทันที
“หึมม -*- ทำไมเขินง่ายจังอ่ะ ??” ยามะว่าอย่างเว้าวอน โกคุเดระเอียงหน้าหนีนิด ๆ
“ก็ใครมันจะไปหน้าหนาเหมือนแกล่ะฟ้ะ !!” ว่าจบก็หันไปเสียงดังอีกรอบ
“แล้วก็ไปเดินกันคนล่ะฝั่งเลยนะเจ้าบ้า !!”
“555+ จะเขินอาไร๊...”
.
.
.
แล้วยามาโมโตะก็เงียบเสียงลงทันทีที่เห็นผู้มาใหม่เดินตรงมา
ร่างบางอยู่ในชุดนักเรียนชายสีขาวสะอาด บนไหล่มีเสื้อสีดำตัวใหญ่คลุมอยู่ ตรงแขนเสื้อมีผ้าสีแดงปักด้วยด้ายทองกลัดเข็มไว้ว่า
‘กรรมการคุมกฎ’
ฮิบาริ เคียวยะ เดินสวนกับ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ไปช้า ๆ ...
ราวกับโลกหยุดหมุน ...
ยามาโมโตะรู้สึก...ประหลาด ~
รู้สึก ดี อย่างประหลาด ...
ฮิบาริ ... คือคนที่ยืนอยู่ด้านหลังดีโน่ในรูป
ฮิบาริ ... คือคนที่เขาสนใจ
และฮิบาริ ... คือคนที่เขา ... ชอบ ~
“เห้ย ! ไอบ้าเบสบอล ! เฮ่ย !!”
ยามาโมโตะ ...
.
.
.
กู่ไม่กลับซะแล้ววว !! ~
ปัง !!
ประตูห้องถูกปิดลงพร้อมกับสองร่างที่ก้าวเข้ามาในห้อง หนุ่มนักกีฬาเดินตาลอยเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้เพื่อนร่วมห้องยืนเกาหัวแกรก ๆ
ไอบ้าเบสบอลเป็นอะไรของมันฟ้ะ !!
ร่างบางคิดพลางเดินเอากระเป๋าไปเก็บ แต่พอหันกลับมาก็ต้องสะดุ้ง
ยามาโมโตะมายืนตรงหน้าแล้ว ??
“อา...น่ารักจัง ~”
แล้วก็ถึงกับช็อคซินิม่าอีกรอบ เมื่อยามาโมโตะจัดการรวบตัวเองเข้าไปในอ้อมกอด หน้าหล่อถูไถแก้มคนถูกกอดอย่างหลงใหล
“เผลอเคลิ้ม...เห้ย !!”
โกคุเดระร้องอย่างเรียกสติ (ตัวเอง -*- ) ก่อนจะออกแรงดันยามาโมโตะออกจากตัวทันที ทว่าร่างใหญ่กลับรัดแน่นขึ้น
“น่ารักชิบเผงเลยอ้ะ !! คนอะไรเนี่ยย ~” ว่าจบก็จับโกคุเดระหอมแก้มฟอดใหญ่
เหวอ ... =[]= โกคุเดระเหวอเลย ~
“เห้ยยย !! ผีอะไรเข้าวะเนี่ยย !! ออกป๊ายย !!”
โกคุเดระว่าเสียงสูง ก่อนจะกัดเข้าที่ใบหูยามาโมโตะงับใหญ่ คนถูกกัดร้องลั่น ร่างสูงกระโดดโหยงเหยงไปทั่วห้อง
เกือบไปแล้วตู ~
โกคุเดระ ฮายาโตะ คิดอย่างโล่งใจ ก่อนจะมองรูมเมทที่เหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัวอยู่ห่าง ๆ
“ผีอะไรเข้าวะฮะไอบ้าเบสบอล !! ขนลุกนะโว้ย !!”
ร่างบางตะโกนด่า ยามาโมโตะยืนคลำหูป้อย ๆ
“โอ๊ยย...โทษทีนะ =__= ลืมตัวอ่ะ ^ ^ ว่าแต่นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ??”
ก่อนจะกลับมาเป็นเจ้าเอ๋อคนเดิม -*-
“เออ !! -__- ไม่ได้เป็นอะไร...เว่ย ~”
ปลายประโยคแผ่วไปเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี๊ ก่อนจะนั่งลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน
“อ่า...ฮะ ๆๆๆ ~”
ส่วนเจ้าเอ๋อก็หัวเราะ ก่อนจะลากเก้าอี้ล้อเลื่อนมานั่งตรงข้ามกัน
“อะไร ?” โกคุเดระนิ่วหน้าใส่ เมื่อเห็นยามาโมโตะจ้องมานานแล้ว
“โกคุเดระ นายเคย...ชอบใครซักคนมั้ย ??”
เฮือก !!
โกคุเดระสะดุ้งทันที ก่อนจะรีบเปลี่ยนท่าเปลี่ยนทางให้เป็นปกติ
“ม่ะ...ไม่เคยเฟ้ย !! ถ...ถามทำไมฟ้ะ !!”
น้ำเสียงเริ่มสั่นน้อย ๆ ทว่าเจ้าของคำพูดกลับยังคงทำหน้าบึ้ง
“คือ...เหมือนชั้น...จะตกหลุมรักล่ะ !!”
ยามาโมโตะสารภาพทันที ก่อนจะทำหน้าเขินสุด ๆๆๆๆ เล่นเอาโกคุเดระกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
“ใคร...วะ ??” ออกแนวตื่นเต้น - - *
“ชั้นอ่ะนะ...เพิ่งรู้ตัวว่าชอบเค้าล่ะ...” ว่าจบก็บิดตัวเขิน ~
“เออๆ - - * ว่าต่อเหอะ” โกคุเดระเริ่มเซ็ง - - *
“เค้าคนนั้น...ช่างขรึม ~”
“หยิ่ง - -+” โกคุกัด ทว่ายามาโมโตะคงยังตั้งหน้าตั้งตาพูดต่อไป
“น่ารัก...ถึงจะชอบอาละวาดก็เหอะ”
“รุนแรง - -+ หยาบคาย” กัดมันทุกประโยค - - *
“แต่ดูอีกมุม...ก็เถื่อนนะ” ยามาโมโตะเปลี่ยนมาขมวดคิ้ว
“นั่นไง !! - -+ เห็นมะ ??” โกคุเดระเสริมทันที
“แต่ก็น่ารักอ่ะ อั๊ยย ~” ว่าจบก็เอามือปิดหน้าอาย ๆ โกคุเดระเกาหัวแกรก ๆ
“ไปละสมองมัน - - *” ว่าจบก็นั่งท้าวคาง
“ชั้นจะบอกแล้วนะ อั๊ยย~”
ยามาโมโตะว่าพลางบิดไปบิดมาไม่หยุด โกคุเดระหรี่ตา
“เวร = = แล้วกูจะฟังมันรู้เรื่องมั้ยเนี่ย ?"
“คน ๆ นั้นก็คือ...” ยามาโมโตะเบาเสียงลง
“คน ๆ นั้นก็คือ...?” โกคุเดระทวนประโยคเสียงสูง ~
คือ ... คื้อ !!!!
ลุ้น ... ลุ้น ... ลุ้น ...
.
.
.
“ฮิบาริ !!”
โคร้มมม !!!
แล้วโกคุเดระก็ล้มพรืดลงไปกองกับพื้นทันทีที่ได้ฟัง ...
ความคิดเห็น