คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Reborn 05__,, โรคุโด มุคุโร
“โอ๊ย...ช่วยเข้าใจซักทีเถอวะ !!”
โกคุเดระว่าอย่างหัวเสียหลังจากที่ได้รับการสั่นหัวจากคนตรงหน้า ยามาโมโตะยิ้มร่าก่อนจะเกาแก้มตัวเองเบา ๆ
“ก็แหม...คนมันไม่เข้าใจนี่นา...นายเองก็ช่วยอธิบายให้ฟังหน่อยไม่ได้เหรอ ??” ปลายเสียงมีเว้าวอน โกคุเดระหรี่ตาใส่
“แต่ตูอธิบายให้เอ็งฟังมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะโว้ย !! รุ่นที่สิบก็ยังไม่มา !! จะเข้าเรียนกันอยู่แล้วเนี่ย !!”
คนอารมณ์ร้อนบ่นฉอด ๆๆๆ ก่อนจะท้าวคางเซ็ง ๆ
“เอ...โกคุเดระ ? แล้วไอข้อนี้มันทำยังไงเหรอ ??”
แต่ดูเหมือนเจ้าบ้าเบสบอลจะไม่ได้สนใจคำบ่นเหล่านั้นแม้แต่น้อย โกคุเดระถอนหายใจดังเฮือก ก่อนจะฝืนเอี้ยวตัวเข้าไปดู
“ข้อนี้ก็ทำเหมือนข้อที่แล้วไงเล่าเจ้าบ้า !!” โกคุเดระว่า
“อ่าว ?? -*- แล้วข้อที่แล้วทำไงอ่ะ ??”
ส่วนยามาโมโตะก็ยังคงโง่ยงคงกระพันธ์
“หึมมม !!” โกคุเดระลากเสียงยาว “อี Stupid !!!”
สิ้นคำ ยามาโมโตะก็เอามือกุมหัวใจทันที
“อ๊า ~ อี Stupid !!!” ยามาโมโตะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“อึ้มหืม...เจ็บปวดดด !!!”
เด็กหนุ่มร้องโอดครวญ โกคุเดระถอนหายใจเอือม ๆ
แต่แล้วยามาโมโตะก็เด้งขึ้นมาอีกครั้ง
“ว่าแต่ Stupid แปลว่าอะไรเหรอ ??”
ผ่า__ง ~
โกคุเดระหายใจอย่างระงับอารมณ์ “ก็แปลว่าแกไงล่ะไอบ้า !!” ว่าจบก็เอามือกอดอก
“อ่าว ??” ยามาโมโตะขมวดคิ้ว “Stupid แปลว่า ยามาโมโตะเหรอ ??” ใบหน้าก็ยังคงใสซื่อ โกคุเดระเอามือตบหน้าผากตัวเองดังแป๊ะ
นิ้วเรียวอันสั่นเทาค่อย ๆ ใช้ชี้หน้ายามาโมโตะช้า ๆ
“ไปเก็บตังค์ซื้อควายเหอะปะ !! =__= ;; ปะ !! โทรบอกพ่อเลย...พ่อ !! ซื้อควายให้ผมตัวนึง !! ผมไม่เรียนแล้วผมจะเลี้ยงควาย !! เอาเลย !! โทรเซ่ไอโง่ !!”
โกคุเดระตะคอกเสียงดัง ยามาโมโตะเอียงคอนิด ๆ
“อ่าวนี่ด่าชั้นอยู่เหรอ ??”
ผ่า__ง ~
โกคุเดระฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันทีแล้วพูดเสียงอู้อี้
“เฮ๊ย...บอกพ่อแกนะว่าไม่ต้องซื้อควายแล้ว...” เว้นช่วงนิด ๆ “เอาแกนี่แหละไปไถเลย...แม่งเอ๊ย ~ โง่จนหยดสุดท้ายจริง ๆ เอ็ง”
โกคุเดระพึมพำตอนท้ายก่อนจะเงียบหายไป ยามาโมโตะมองภาพนั้นนิ่ง
ก่อนจะชักโทรศัพท์ขึ้นมา
“ฮัลโหล...พ่อเหรอ ??”
“คือผมไม่ทันมอง...น่ะครับ”
ว่าจบก็ค่อย ๆ ประคองร่างบางขึ้นมาอย่างถือสิทธิ์ สึนะหน้าเหลอหรา
ค...คน ๆ นี้ ??
โรคุโด !!!
“ม...มุคุโร ??”
เสียงหวานเค้นออกมาอย่างยากลำบาก มุคุโร่มองคนในอ้อมแขนนิดหนึ่งก่อนจะยิ้มตาหยี
“อ้าว...นึกว่าใคร ^ ^ วองโกเล่นี่เอง~”
ว่าอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่สึนะค่อย ๆ ดันอกกว้างของอีกฝ่ายออกช้า ๆ อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ มุคุโร่ยิ้มน้อย ๆ กับท่าทางนั้น
ก่อนจะยอมปล่อยแต่โดยดี ...
“จะไปโรงเรียนเหรอครับ ?? ^ ^” ชายหนุ่มถามด้วยเสียงร่าเริง
“อะ...เอ้อ~” สึนะตอบเหมือนคนหลุดจากภวังค์ มุคุโร่พยักหน้าหงึกๆ
“ละ...แล้ว แล้ว (ติดอ่างเฉยเลย) มุคุโรมาทำอะไรแถวนี้เหรอ ??”
วองโกเล่ถามกลับบ้างในขณะพยายามควบคุมน้ำเสียงให้ปกติ
ให้ตายสิ ... เจอคน ๆ นี้ทีไรใจเต้นทุกทีสิน่า ~
“อ๋อ...ก็มาหาคุณน่ะแหละครับ” อีกฝ่ายตอบสบาย ๆ เล่นเอาสึนะเบิกตาโพล่ง
“มาหาชั้น ?? ทะ...ทำไม...?”
ดิง...ด่องง ~
แต่ยังถามไม่ทันจบ เสียงกริ่งของโรงเรียนดังขัดขึ้นเสียก่อน สึนะหันไปตามเสียง
“โอ๊ะโอ...รู้สึกว่าคุณจะงานเข้าแล้วนะครับ” มุคุโรแซวยิ้มๆ สึนะเอาสองมือกุมขมับ
“แย่ล่ะสิ !! เอ่อ...ฉันไปก่อนนะมุคุโร !!” สึนะว่าเสียงดัง ก่อนที่ร่างบางจะพุ่งตัวออกไป มุคุโรโบกมือหยอย ๆ
“ตั้งใจเรียนนะครับ~ ^ ^ จุ๊บ ๆ~” ตามด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจแม่ยก (อ๊ากกก !!)
จึ๊ก !!
แต่แล้วร่างสูงก็ต้องสะดุ้งวาบ มือขวาคลำบริเวณคอเบา ๆ
รู้สึกเจ็บ ๆ แฮะ ...
ก่อนจะมองไปตามเสียงที่ดังอยู่ข้างหู
ยุง ... งั้นเหรอ ??
แต่แค่พริบตา ยุงตัวนั้นก็หายไปเสียแล้ว มุคุโรคลำบริเวณคออีกครั้ง
ไม่เจ็บแล้วแฮะ ...
สองคิ้วขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนที่หน้าหล่อจะสั่นหัวน้อย ๆ
“สงสัยคิดไปเองมั้ง ??”
ว่าจบก็เดินจากไป ...
ลับหลังมุคุโรไปแล้ว ร่างหนึ่งก็ก้าวออกมาจากที่ซ่อน บนไหล่ของเขามีสิ่งที่คล้ายตุ๊กตานั่งอยู่
“ตามสั่งนะ...ถูกใจแกมั้ย รีบอร์น??”
คุณหมออัจฉริยะจอมขี้เมาหันไปถามอัลโกบาเลโน่ผู้เป็นเพื่อนยิ้มๆ
“อ้า~ ใช้ได้เลยล่ะ...แต๊งกิ้วนะชามาล” รีบอร์นว่ากลับมา ก่อนจะเผยรอยยิ้มเลศนัย
“แกชอบชั้นก็ยินดี” ชามาลว่าก่อนจะหยิบกล่องยาขึ้นมาเช็คจำนวนโรคในแคปซูล
“665...666 อ่าว ?? ทำไมครบหว่า ??”
จู่ ๆ ชามาลก็โพล่งขึ้น รีบอร์นหันมามองงง ๆ
“อะไรของแก ??” อัลโกบาเลโน่เอียงคอถาม ชามาลไม่ตอบแต่นับแคปซูลอีกครั้ง
“ก็เท่าเดิม...” คุณหมอพึมพำ ก่อนที่ดวงตาทั้งสองจะเบิกโพล่ง
ปึ้บ !! มือใหญ่ปิดกล่อง “เฮ๊ย สหาย...”
“...”
“ดูเหมือน...” ชามาลลากเสียงยาว
ก่อนจะมองไปข้างหน้าด้วยท่าทางลำบากใจ
“ชั้นจะฉีดยาให้ไอหนุ่มนั่นผิดโรคว่ะ...”
ความคิดเห็น