คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Reborn 04__,, ขอโทษครับ ผมไม่ทันมอง
“ฮะ ๆ เราเสมอกันอีกแล้วเนอะ ~”
ยามาโมโตะว่าด้วยรอยยิ้มหลังจากที่แท็กซี่ทั้งสองขับลับสายตาไปแล้ว โกคุเดระทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างไม่สบอารมณ์
“เฮอะ !! ก็แค่ฟลุคล่ะน่า !! มีคราวหน้าชั้นชนะนายแน่ !!”
คนอารมณ์ร้อนชี้หน้าว่าเสียงดังก่อนจะจ้ำอ้าวเข้าโรงเรียนไป
ยามาโมโตะมองภาพนั้นยิ้ม ๆ …
“ดื้อจัง ~”
ส่วนตัวเองก็ก้าวเท้ายาว ๆ ตามคนดื้อไป
“นี่ๆ รอด้วยสิ ~” ยามาโมโตะสาวเท้าตามมาเรื่อย ๆ จนทัน โกคุเดระหันมานิ่วหน้าใส่
“ไปเดินห่าง ๆ เลยนะแก !!” พลางขู่ฟ่อ
ยามาโมโตะยิ้มกว้าง “ฮะ ๆๆ แหม...จะอายอะไรนักหนาเนี่ย~” ตามด้วยแขนขวาที่วาดไปโอบหลังคนตัวเล็กข้าง ๆ กัน
“เฮ่ยย !!”
คนถูกโอบสะดุ้งเฮือก ตามด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรที่ถูกส่งมา
ยามาโมโตะยิ้มให้กับท่าทางนั้น
“แหมโกคุเดระ...จะอายอะไรล่ะเนี่ย คนเคย ๆ กัน ฮะ ๆๆๆ” เด็กหนุ่มหัวเราะชอบใจ คนฟังกัดฟันกรอด
“เงียบไปเลยนะแก !! แค่จับฉลากหอนอนได้ห้องเดียวกับแกนี่ชั้นก็ซวยสุด ๆ อยู่แล้ว !! ยังต้องมาทนเห็นหน้าแกที่โรงเรียนอีกเหรอเนี่ย !!”
โกคุเดระบ่นฉอด ๆๆๆ ยามาโมโตะหัวเราะร่า
“555+ แหม ~ ก็คนมันคู่กันนี่หว่า ฮ่ะๆๆๆ”
โกคุเดระถึงกับกุมขมับ “อ้ากกก !! แกนี่มันไม่เคยรู้ร้อนรู้หนาวกับเขาเลยนะเนี่ย !! เฮ่ออ ทำไมคนที่เป็นรูมเมทชั้นถึงไม่ใช่รุ่นที่สิบนะ !!”
ร่างเล็กฝันหวาน ยามาโมโตะโคลงหัวโกคุเดระเล่นเบา ๆ
“ก็สึนะเค้ามีบ้านใกล้สะดวกกับโรงเรียนอยู่แล้วนี่นา ฮ่ะๆๆ ไม่เหมือนพวกเรานี่...บ้านไกลเลยต้องมาหาหอนอนใกล้ ๆ โรงเรียนกัน”
“เฮ่ย !! อย่ามาจับหัวเล่นนะเฟ้ย !!” โกคุเดระพึ่งได้สติ
“อ๊ะ มือมันไปน่ะ ฮ่ะ ๆๆๆ ห้าๆๆๆ” ยามาโมโตะหัวเราะร่วนก่อนจะโคลงหัวเพื่อนเล่นอีกรอบ โกคุเดระปัดมือนั่นออก
“ปล่อยสิเว่ย !!” เสียงห้าวดังอย่างหงุดหงิด
“อย่าหงุดหงิดไปซี่~ เดินไปด้วยกันเถอะน่า~ ฮะๆๆๆ” ว่าจบก็จับหัวเล็กโคลงไปโคลงมาอีกรอบ โกคุเดระถึงกับฟิวส์ขาด
“โว้ยย !! หัวคนนะเว้ยไม่ใช่ม้าหมุน !! จับหมุน ๆๆ อยู่ได้เดี๋ยวก็คอหักตายห่ากันพอดี !!” ร่างเล็กวีนอย่างโมโหก่อนจะจัดคอตัวเองให้เข้าที่
“ก็แหม...มือมันไป 555+” มันยังคงไม่สะทกสะท้าน =__= !!
“โอ๊ยย ~ หมุนไปหมุนมามึนเองเลยตู~” โกคุเดระพึมพำเนือย ๆ ก่อนจะเอามือปิดหน้า
“ฮะ ?? อะไรนะจะเป็นลมเหรอ ?? ให้ชั้นอุ้มมั้ย ?? 555+” ยามาโมโตะได้ทีเอาเชียวแหละ =__= โกคุเดระสะดุ้งวาบ
“ม่ะ...ไม่ต้อง -*- หายมึนแล้ว !! ต่างคนต่างไปเลยเฟ้ย !!”
ว่าจบเจ้าตัวก็จ้ำนำไปทันที ยามาโมโตะยิ้มกว้าง
“หายเร็วจังแฮะ 555+”
“รุ่งอรุณเบิกฟ้า ~ นกกา...โบยบิน~ โฮ~”
“อ่าวพ่อหนุ่ม ?? จูงหมามาเดินเล่นเร๊อะ ??” ป้าแก่ ๆ คนหนึ่งโผล่หน้าเข้ามาถาม คนฟังขมวดคิ้วงง ๆ
“เปล่านี่ครับ...ผมไม่ได้จูงหมามานะ ??” ร่างเล็กดูจะงง ๆ ป้าคนเดิมพยักหน้าลอย ๆ
“เร๊อะ ?? เออ...ว่าได้ยินเสียงหมาหอน -*- สงสัยหูฝาดไป” พึมพำจบป้าแกก็หายแว้บเข้าบ้านไป เล่นเอาคนฟังถึงกับเหวอ 3 วิ
ป้าแกเอาซะตูมึนเลย 555+
ซาวาดะ สึนะโยชิ คิดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเริ่มฮัมเพลงต่อ
“นานานา...น้านา ~ น้านา~ นานา...”
“มึงจะไปไถนารึไงไอฟาย !!! ใครแม่งมาแหกปากร้องวะ !!” คราวนี้เป็นลุงบ้านหลังถัดมา ใบหน้าอันโหดเหี้ย (ม) ของแกเล่นเอาสึนะสะดุ้ง
“ไอหนู !! เห็นไอคนที่มันมาแหกปากร้องเพลงเมื่อกี๊มั้ย !!” ลุงแกหันมาถามเสียงเข้ม สึนะอ้าปากหวอ
“อ่ะ...เอ่อ...ข่ะ...เค้า...เค้าไปไถนาแล้วครับลุง =__=”
สึนะว่าเสียงสั่น ลุงแกพยักหน้าเคือง ๆ
“เอ้ออ...คนจะหลับจะนอนมาแหกปากอยู่ได้ น่ารำคาญ” หมดบทพูดลุงแกก็แว้บหายเข้าบ้านตามป้าคนเมื่อกี๊ไป สึนะกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
ดูถ้าเงียบ ๆ จะดีกว่ามั้งเนี่ยตู ??
ร่างบางคิดเนือย ๆ ก่อนจะออกตัวเดินอีกครั้ง
แต่ไม่ทันระวัง เท้าข้างหนึ่งก็ไปเหยียบโดนอะไรนิ่ม ๆ เข้า
“อะไรน่ะ...เหวอ !!” สึนะผงะทันที
ที่เขาเหยียบไปเมื่อกี๊คือ...หางสุนัข =__= !!
ชิวาว่าซะด้วย... ใช่ ถ้าเป็นคนอื่นคงชิว ๆ ....
แต่เป็นอีสึนะนี่... มันกลัวชิวาว่าครับพี่น้อง !!
ว่าแล้วก็เผ่นสิ 555+
เฟี้ยวววว !!
“เห้ยย !! อย่าตามม๊า !!”
แล้วเอ็งจะไปวิ่งนำมันทำไมล่ะเอ๊ออ !! =__= ??
สึนะหันไปมองเจ้าตัวเล็กที่วิ่งตามตัวเองอยู่มาก่อนจะโกยอ้าวสุดชีวิต มาจนถึงสี่แยก เด็กหนุ่มมองซ้ายมองขวาก่อนจะเลี้ยวไปทางซ้าย
แต่เพราะไม่มอง เลยไปชนกับคน ๆ หนึ่ง...
ตุ้บ !!!
สึนะล้มลงก้นจ้ำเบ้ากับพื้น มือเล็กคลำรอยกระแทกป้อย ๆ
“อู้ยยย...”
ดวงตากลมโตช้อนขึ้นน้อย ๆ เผยให้เห็นภาพตรงหน้า
“ขอโทษนะครับ”
ร่างสูงว่ายิ้ม ๆ ดวงตาสองสีของเขาสะกดให้สึนะถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ ริมฝีปากที่เย้ายวนนั่นเอ่ยคำออกมาเบา ๆ
“คือผมไม่ทันมอง...น่ะครับ”
ความคิดเห็น