คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 - [ Sky x Mhek ] (rewrite)
Chapter 2
“เฮ้ย พวกมึงเข้าชมรมอะไรกันวะ ?” ผมถามพวกเพื่อนๆ หลังจากที่ได้ใบสอบถามชมรมมาร่วมสองอาทิตย์แล้ว แต่เพิ่งจะมาใส่ใจเพราะพรุ่งนี้มันต้องส่งแล้ว
“กู ไอ้เพิร์ธ ไอ้เต้ เข้าชมรมบาสว่ะ” ไอ้เชี่ยวพูดก่อนที่จะยื่นใบสอบถามมาให้พร้อมกับลายเซ็นยืนยันจากอาจารย์เรียบร้อยแล้ว
“เหี้ยเอ้ย ! ไปก็ไม่ชวนกู” ผมด่าพวกมัน
“ส่วนสูงมึงถึงรึไง ? ชมรมกูเขาเอา 170 ขึ้นไปเว้ย แคระอย่างมึงเอาไปทำห่าไร ถูพื้นสนาม ?” ไอ้เชี่ยวพูดเรียกเสียงหัวเราะร่วนจากไอ้เพิร์ธ ไอ้เต้และไอ้บอสได้เป็นอย่างดี ผมจึงชูนิ้วกลางแจกพวกมันแทนคำตอบ
หลังจากใช้ชีวิตอยู่กับพวกมันมาเป็นเวลาสองอาทิตย์ก็ทำให้ได้รู้ว่า ไอ้เชี่ยวไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ผมคิด แถมดีกรีความกวนส้นตีนก็มากกว่าไอ้บอสสองเท่า ทางด้านไอ้เต้กับไอ้เพิร์ธก็เป็นคู่หูดูโอ้ยิงมุข-รับมุขกัน ไม่ว่ามุขที่เล่นจะแป้กมากแค่ไหน ก็ยังจะหน้าด้านเล่นต่อไป ส่วนทีนั้นก็นิสัยดี น่ารักตามหน้าตาแหละครับ ยกเว้นเวลาที่พวกไอ้เชี่ยวเสียงดังทีก็จะด่ากราดทันทีเพราะเรียนไม่รู้เรื่อง ดังนั้นกิจวัตรประจำวันตลอดสองอาทิตย์นี้คือ .. การโดนไอ้บอสกับไอ้เชี่ยวกวนส้นตีนใส่ทุกๆสามเวลา เช้า กลางวัน เย็น การที่ต้องมานั่งฟังมุขเพลียๆที่ไอ้เต้กับไอ้เพิร์ธปล่อยมาอย่างไม่หยุดไม่หย่อน และเสียงด่าเล็กๆของทีที่บ่นแทบจะทุกชั่วโมงเพราะพวกไอ้เชี่ยวชอบเสียงดัง
…. ลาก่อนชีวิตที่สงบสุขของกู T____T ….
“แล้วมึงอ่ะ ที ?” ผมถามคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังเงยหน้าจากหนังสือเรียนช้าๆ
“กูเข้าชมรมห้องสมุดว่ะ” โอเครู้เรื่อง เหมาะกับหนังหน้ามันมาก -[]- เกิดมาผมไม่เคยเห็นใครคู่ควรกับหนังสือเท่ามันมาก่อน อาจเป็นเพราะมันตัวเล็ก ไม่สันทัดเรื่องกีฬาเลยมาเอาดีทางด้านเรียนแทน ซึ่งนั่นก็เป็นผลดีต่อเกรดของผมด้วย ก็เวลาทำการบ้านหรือเทสย่อย ไอ้ทีนี่ละต้นฉบับเลย ! ฮ่าฮ่าฮ่า
“แล้วมึงอ่ะ ไอ้บอส” ผมถามไอ้หน้าตี๋ที่กำลังก้มหน้าเล่น PSP อย่างเอาเป็นเอาตาย จริงจังชิบหาย -__-; เรื่องเรียนมึงยังไม่ขวนขวายขนาดนี้เลย เชี่ยบอส
“ไม่รู้ว่ะ แล้วมึงอ่ะไอ้เมฆ” ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ไร้ความรับผิดชอบ” มันว่าผมพลางส่ายหัวไปมาอย่างเอือมระอา
.. คือ ?? มึงมีสิทธิ์ว่ากูหรอ ไอ้ตี่เอ้ย !
“แล้วกูจะเข้าชมรมไรดีวะ ถ้าพรุ่งนี้ไม่ส่งแม่ง มิสบุญส่งเอากูตายแน่เลย เจ๊แกยิ่งโหดๆอยู่”
“งั้นพวกมึงก็ไปดูชื่อชมรมตรงอาคาร 3 ดิ ว่าชมรมอะไรขาดคนมั่ง แล้วมึงก็ไปเข้าชมรมนั้น” เป็นความคิดที่ดีมากเพื่อนที กูรักมึงจริงๆ มึงคือที่พึ่งพา พักพิงสำหรับกู ><
“ไอ้เชี่ยบอส มึงไปกับกูเลย” ผมหันไปพูดกับบอสที่ตอนนี้กำลังมั่วสุมกับ PSP อย่างเมามัน ถ้ามันมีชีวิต ผมว่าแม่งท้องได้ลูกสามคอกแล้วล่ะ
“เอออ ! เดี๋ยวตอนคาบว่างคาบสุดท้ายค่อยไป”
ตอนนี้ผมกับไอ้บอสกำลังเดินฝ่าแดดอ่อนๆยามบ่าย จากอาคาร 6 มาอาคาร 3 เพื่อมาดูบอร์ดชมรม ใช้เวลาเพียง 5 นาทีเราก็มาหยุดอยู่หน้าบอร์ดใต้อาคาร 3 แล้วครับ
“มันเหลือชมรมห่าไรมั่งวะเนี่ย?” ไอ้บอสพูดพลางใช้นิ้วจิ้มบอร์ดไล่ชื่อชมรม
“ชมรมคหกรรม ชมรมห้องสมุด ชมรมเกษตร ชมรมการแสดง …” ยังไม่ทันที่ไอ้บอสจะไล่ชื่อชมรมจบ ผมก็แทรกขึ้นทันที
“หนังหน้ามึงกับกูเหมาะกับการทำอาหาร หนังสือ ปลูกต้นไม้ หรือ การแสดงละครมากหรือไงวะ ? เหลือแต่ชมรมห่าไรเนี่ย ปัญญาอ่อนชิบหาย” ไอบอสพยักหน้าเห็นด้วยเล็กน้อย
“เฮ่ย !? ชมรมดนตรีป่ะมึง” ไอ้บอสพูดพร้อมจิ้มไปที่บอร์ดชมรมที่เขียนว่า ‘ชมรมดนตรี’
“มึงเล่นดนตรีเป็นด้วย ?” ผมหันไปถามไอ้บอส
“ก็ตีกลองได้วะ แล้วมึงอ่ะ ว่าไง”
“กูก็พอเล่นกีต้าร์ได้ว่ะ”
“เออเชี่ย ดีเลย งั้นเอาชมรมนี่ล่ะ ! อย่างน้อยแม่งก็ดีกว่า ปลูกต้นไม้ ทำอาหารวะ” มันว่าพลางเดินกอดคอผมไปที่อาคาร 5 ที่เป็นที่สิงสถิตของพวกเด็กชมรมดนตรี
“ขออนุ .. เชี่ยยยกาย !!!! O[]O;” ผมหยุดชะงักทันทีหลังเปิดประตูห้องชมรมดนตรีเข้าไปพบกับผู้ชายหน้าหล่อแสนกวนตีน ที่ผมเจอที่โรงอาหารเมื่ออาทิตย์ก่อน กำลังนั่งเกากีต้าร์อยู่บนโซฟาในห้องชมรมดนตรี พร้อมกับเด็กในชมรมร่วม 10 ชีวิตที่กำลังมองมาทางพวกผมเป็นตาเดียว
“อ่าวเมฆ มาทำอะไรที่นี่วะ หรือว่า … จะมาหากู” ไอ้กายเงยหน้าจากกีต้าร์ พร้อมทำหน้าเหวอเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มกวนตีนให้ผม
“พ่อมึงเหอะ กูมาสมัครเข้าชมรมดนตรี” ผมพูดพลางยื่นใบสอบถามชมรมให้มันดู
“แต่ตอนนี้ชมรมกูขาดอีกแค่คนเดียวว่ะ”
“ชมรมมึง ?” หวังว่ามันคงไม่ใช่อย่างที่ผมคิด
“เออ กูเป็นประธานชมรม” ป๊าดดดดดดดด !! ทำไมแทงหวยกูไม่ถูกอย่างนี้บ้างว้า -___-
“ขาดอีกแค่คนเดียวหรอวะ พวกกูมีกันสองคน มึงรับทั้งคู่เลยได้มั้ย ?” ไอ้บอสที่ยืนเป็นใบ้แดกมานานถามขึ้น
“มันก็อยู่ที่ฝีมือว่ะ ถ้ามึงเจ๋งจริง กูรับเพิ่มอีกคนก็ได้” ไอ้กายพูดพลางยักคิ้วให้ผมอย่างท้าทาย กวนส้นตีนนักนะมึง ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้หรอกสัด !
“เอองั้นมึงจะให้พวกกูทำไง ?” ไอ้บอสถามขึ้นอีกครั้ง
“มึงก็ลองเล่นดนตรีโชว์ให้พวกกูดูหน่อยละกัน ถ้าฝีมือมึงถึงขั้น กูก็รับมึงเข้าชมรมเลย” ไอ้บอสพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งหน้ากลองที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้องชมรม
“กูเล่นกลองได้ กูโชว์เลยละกัน” ไอ้กายพยักหน้าเล็กน้อยก่อนเดินไปหยิบไม้กลองที่อยู่ตรงชั้นเก็บของมายื่นให้ไอ้บอส พอได้จับไม้กลองไอ้บอสก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยครับ โซโล่กลองซะ หืออออ !! เทพชิบหาย =[]=” ผมยืนดูมันด้วยความอึ้ง มึงตีทีนี่กูสะเทือนเหมือนแผ่นดินไหวอ่ะ ไม่ได้อวยเพื่อนนะครับ แต่มันเก่งจริงๆ เหยียบกระเดื่องทีนี่โคตรแน่นอ่ะ เวลาผ่านไปกว่า 5 นาที การโซโล่กลองของไอ้บอสก็จบลง พร้อมเสียงปรบมือจากทุกคนในห้องชมรมดนตรี รวมถึงไอ้กายด้วย
“มีฝีมือนี่หว่า แจ๋วๆ” ไอ้กายว่าพลางเดินมาตบไหล่ไอ้บอสสองสามที แล้วยกนิ้วโป้งให้
“นิดหน่อยวะ ก็ไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้น” ไอ้บอสว่าพลางยักคิ้วให้
ชิบหายละ … ถ้ามึงโซโล่กลองขนาดนี้ กีต้าร์ด๋อยๆ อย่างกูจะเอาไรไปสู้วะ !? ถึงผมจะบอกไปว่าพอเล่นได้ นั่นก็คือ พอเล่นได้จริงๆครับ ! ตีคอร์ดธรรมดากับกีต้าร์โปร่งได้ ไม่ใช่แบบไอ้บอสที่บอกว่า ก็ตีได้ แล้วจัดเต็มเหมือนพี่ชัชแห่งวงบอดี้แสลมมาเล่นเอง
“แล้วมึงอ่ะเมฆ จะโชว์อะไร” ไอ้กายหันมาทางผม พร้อมกับเด็กทั้งชมรมก็มองอย่างใจจดใจจ่อ เหมือนเกมโชว์อะไรสักอย่าง ไม่ต้องจ้องกูขนาดนั้น คือไม่มีเซอร์ไพรส์แบบไอ้บอสหรอก กูมันกาก TT
“เอ่อ … คือ … กูพอเล่นกีต้าร์ได้นิดหน่อยว่ะ” ผมตอบเสียงเบาๆ ไม่อยากให้ใครเห็นถึงความกากของกูเล้ย คิดผิดจริงๆที่เลือกชมรมนี้ สู้ให้กูไปปลูกต้นไม้ ใบหญ้าดีกว่า แม่ง !
“เอาดิ โชว์เลย ร้องด้วยก็ได้” ไอ้กายยื่นกีต้าร์ที่มันเล่นบนโซฟามาให้ผม เอาวะ เป็นไงเป็นกัน !
ผมรับกีต้าร์มาจากไอ้กาย ก่อนจะจับคอร์ดแล้วเล่นเป็นเพลง ‘ยินดีที่ไม่รู้จัก’ ของวง 25hours แล้วร้องเพลงตามไปด้วย หลังจากผมเล่นจบทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ผมเห็นเด็กผู้ชายสองสามคนนั่งทำหน้าเหวอใส่ผม อย่าทำร้ายกูอย่างนี้ดิว้า กูรู้ว่ากูกาก แต่มึงไม่ต้องแสดงออกทางสีหน้าเยอะขนาดนั้นก็ได้ !!
ฮืออออออออ .. T______T ไม่น่าเลยกู !
“ก็ธรรมดาอ่ะ หมาพอฟังได้” ไอ้กายพูดทำลายความเงียบในห้อง ผมแอบเห็นเด็กบางคนพยักหน้าหงึกหงักตามอย่างเห็นด้วย
“แต่ชมรมกู มือกีต้าร์ล้นแล้วว่ะ” =[]= ! อ่าวไอ้ชิบหาย ทำไมไม่บอกกูตั้งแต่แรกปล่อยกูโชว์ควายต่อหน้าคนนับสิบ
“เฮ่ย มึงรับมันเพิ่มอีกคนไม่ได้หรอวะ ?” ไอ้บอสเริ่มต่อรองครับ TT กูรักมึงก็วันนี้ล่ะ
“เอาไงดีน้า ?” มันกรอกตาไปมา เหมือนคนใช้ความคิด
“เชี่ยเอ้ย ! ไอ้บอส งั้นมึงเข้าชมรมนี้ไป เดี๋ยวกูไปหาชมรมอื่นอยู่” กูไม่ง้อหรอกมึงหรอกไอ้กาย ผมพูดแล้วหันหลังกลับไปทางประตู
“แล้วมึงจะไปชมรมไหน ? ป่านนี้แม่งปิดหมดแล้วมั้ง จะเลิกเรียนแล้วเนี่ย อีกอย่างมึงจะไปอยู่ชมรมปลูกผัก ทำอาหารนั่นหรอวะ ?” ผมชะงักทันทีหลังจากที่ไอ้บอสพูดจบ แอบเห็นไอ้กายหัวเราะด้วย สาดดดด !
“มันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันหน่อย” ผมหันหน้าไปมองไอ้กายที่กำลังยิ้มกรุ้มกริ่ม
“จะให้กูทำอะไรก็ว่ามา”
“มึงต้องมาเป็นเบ๊ชมรมกู”
“หาาาา !? =[]=”
“ว่าไงจะทำไม่ทำ ? J” ไอ้กายยกยิ้มมุมปาก น่าหมั่นไส้ชิบหาย ถ้าไม่ใช่กูกลัวเจ๊บุญส่ง กูไม่ทำหรอกสัด !
“เออ ! ตกลง !” หลังจากผมรับข้อเสนอบ้าๆของมัน มันก็ยื่นมือออกมาหาผมข้างนึง
“เอาเบอร์มึงมาด้วย”
“เอาไปทำเหี้ยไร ?”
“กลัวมึงเบี้ยว กูจะได้โทรตาม J” โห ! นี่มึงกะใช้กูคุ้มเลยว่างั้น ? เบ๊นะเว้ย ไม่ใช่นักโทษ .. ว่าแต่เอาเบอร์สินะ หึหึ ได้เลย .. ผมคิดพลางยกยิ้มให้กับความคิดของตนเองเล็กน้อย
“เออ .. ก็ได้” ผมเดินไปทางโต๊ะของชมรมมัน แล้วหยิบปากกามาจดเบอร์ลงกระดาษ ก่อนจะยัดกระดาษลงกระเป๋ากางเกงสีน้ำเงินของมัน มันยิ้มให้ผมเล็กน้อย
“โอเค ! พวกมึงสองคนเป็นเด็กในชมรมกูละ เดี๋ยวกูให้อาจารย์เซ็นใบให้ แล้วเดี๋ยวกูไปส่งให้” ผมกับไอ้บอสพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากชมรมดนตรี
“ไอ้เมฆ มึงให้เบอร์มันไปจริงหรอวะ ?” ไอ้บอสถามผมขณะเดินขึ้นอาคารเรียนเพื่อจะไปเอากระเป๋ามา เพราะออดโรงเรียนที่บ่งบอกว่า ‘โรงเรียนเลิกแล้ว’ ดังขึ้นเมื่อสักครู่
“เออ”
“งี้แม่งก็โดนมันจิกแย่เลยดิว้า”
“ถ้าโทรติดแม่งก็เก่งละ”
“อ่าว ทำไมวะ ?” ไอ้บอสถามผมด้วยสีหน้างงๆ
“กูเขียนเบอร์รองเท้าให้มันไป J” หึหึ รู้จักกูน้อยไปซะแล้ว ไอ้กาย
To be continue.
// คุยกันนิดนึง ;
แชป 2 มาแล้วจ้า เดี๋ยวพน.จะไปค่ายแล้ว
เดี๋ยวลงแชปต่อไปไว้รอเลยละกัน
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นกันเด้อ ><
ความคิดเห็น