คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 - [ Sky x Mhek ] (rewrite)
Chapter 1
หลังจากวันอาทิตย์ที่ปฐมนิเทศผ่านไปได้ 1 อาทิตย์ ก็เข้าสู่วันจันทร์ วันที่ผมต้องเข้ามาใช้ชีวิตม.ปลายในโรงเรียนชายล้วนแห่งนี้ ใช่ครับโรงเรียนที่ผมเรียนนั้นเป็นโรงเรียนชายล้วนครับ ผมเห็นนักเรียนชายหลายคนเดินเข้าโรงเรียนด้วยอารมณ์ทั้งดีใจ ตื่นเต้นที่จะได้พบเพื่อนใหม่ บทเรียนใหม่ๆ รวมถึงบรรยากาศของโรงเรียนใหม่ๆ ซึ่งรวมถึงตัวผมด้วย
วันนี้ผมตื่นเช้านะครับ และเช็ควันที่บนปฏิทินเรียบร้อยแล้วด้วยว่าวันนี้คือวันเปิดเทอมแน่นอน !! ไม่ได้หรอกครับเหตุการณ์วันนั้นแม่งโคตรฝังใจเลย ฮ่าฮ่าฮ่า
ผมก้มลงมองบัตรนักเรียนที่ระบุห้องเรียนของผม .. ‘อาคาร 6 ชั้น 4 งั้นหรอ?’ เมื่อรู้ห้องประจำที่ผมต้องเรียนผมก็เก็บบัตรนักเรียนลงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินตรงไปดูแผนผังโรงเรียนขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างหน้าห้องประชาสัมพันธ์
ขณะเดินไปดูแผนผัง ผมก็หันซ้าย หันขวาเพื่อดูบรรยากาศรอบๆโรงเรียนชัดๆ ที่นี่ค่อนข้างร่มรื่นทีเดียว ถึงแม้จะมีตึกเยอะแต่ก็มีต้นไม้แทรกอยู่ระหว่างตึกอย่างสมดุล มีโรงยิมอยู่ข้างๆสนามบาสและแบดมินตัน ถัดไปไม่ไกลสะพานไม้เล็กๆไว้ข้ามริมน้ำข้างสนามบอลขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางโรงเรียนซึ่งมีนักเรียนอยยู่ในสนามประปราย … พอเห็นสนามบอลก็รู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ นึกถึงไอ้หน้าหล่อที่เตะบอลอัดผมแล้วแม่งหงุดหงิดชะมัด !! -_-
“หลบหน่อยๆๆๆ !”
ผลั่กกก !
เพราะผมมัวแต่สำรวจโรงเรียนจึงทำให้เดินไม่ดูทางข้างหน้า หรือคนข้างหน้ามันวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือวะ !!?
“เฮ้ย ! โทษทีๆ” คนตรงหน้าชิงขอโทษหลังจากวิ่งชนผมจนแทบล้ม
“มันอยู่นั่นเว้ย !!” ผมละสายตาจากคนตรงหน้าแล้วมองไปยังกลุ่มนักเรียนม.ปลายที่ตะโกนเสียงดังแล้วรีบวิ่งมาทางที่ผมยืนอยู่พร้อมกับ .. ไม้ที ไม้เบสบอล มีด .. เดี๋ยวๆๆๆๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นนนนนน T^T
“..ซวยแล้วไง” ไอ้หน้าตี๋ข้างๆบ่นพึมพำออกมาเบาๆ
“จับมันให้ได้นะเว้ย !!!!”
“วิ่งเร็ว !!” ไอ้หน้าตี๋คว้าข้อมือผมที่ทำหน้าเหรอหรา แล้วพาวิ่งหนีสุดชีวิต
T_________T โฮกกกกก !! ปล่อยกูน้าาาาาาาา กูเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย !!?
วิ่งมาได้สักพักไอ้หน้าตี๋ก็พาผมมาหลบตรงซอกตึกอาคารอะไรสักอย่าง มันยืนพิงขอบกำแพงด้วยความล้าก่อนจะเสยผมที่ชุ่มเหงื่อขึ้น ส่วนผมนั่งหอบแดกเป็นหมาอยู่กับพื้น -_-
“ขอโทษทีนะ ที่ทำให้มาเจอเรื่องอะไรแย่ๆ”
“เออ ช่างมันเหอะ ว่าแต่พวกมันตามมึงมาทำไม” ผมพูดพร้อมเงยหน้ามองคนที่ตัวสูงกว่าราว 5 เซน หน้าตาขาวตี๋ตามสไตล์ลูกครึ่งไทย-จีน โครงหน้าเรียวยาวรับกับริมฝีปากบางและจมูกโด่งเป็นสันได้เป็นอย่างดี
“กูเผลอไปเหยียบตีนมัน” ผมเลิกคิ้วสูง แค่เหยียบตีนก็ยกพวกตีกันแล้ว มึงบ้าแล้ว -_-
“แล้ว?”
“แล้วกูก็บอกว่า ขอโทษ นึกว่าหางหมา เท่านั้นแหละ …”
“สมแล้วไอ้เหี้ย” ผมชูนิ้วกลางให้มันที่ยิ้มแหยๆมาให้ผม ดูซิ เกือบตายเพราะความกวนตีนของไอ้เชี่ยนี่คนเดียว คุ้มมั้ยล่ะ
“ช่วยไม่ได้นี่หว่า กูกวนตีนอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่หว่า” ผมส่ายหน้าปลงๆให้กับการแก้ตัวน้ำขุ่นๆของคนตรงหน้า
“พวกมันไปแล้วใช่ไหม ? งั้นกูไปแล้วนะ” ผมลุกแล้วปัดฝุ่นที่ติดตามกางเกงออก
“เดี๋ยวๆ มึงชื่ออะไรอ่ะ แล้วเรียนอยู่ห้องไหนชั้นไหน? พึ่งย้ายมาใช่ป่ะไม่เคยเห็นหน้าเลย”
“อือ กูชื่อเมฆ อยู่ห้องม.4/5 ลาก่อน บาย” .. อย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเล้ย สาธุ .. ผมคิดในใจ ก่อนจะก้าวเท้าออกมาจากซอกตึก แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเดินไปไหน มือคู่เดิมก็คว้าข้อมือผมเอาไว้
“อะไรของมึงอีกล่ะ” ผมถอนหายใจแรงๆใส่ไอ้หน้าตี๋ที่ฉีกยิ้มหวานจนน่าขนลุก
“ห้องเดียวกันเลย”
“ห้ะ?”
“เรียนอยู่ห้องเดียวกันเลยมึงกับกูอ่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะกูชื่อ ‘บอส’” ให้ตายสิ ทำไมสวรรค์ถึงไม่ฟังคำขอของผมบ้างนะ !
“โชคดีจังเนอะ ที่เราได้อยู่ห้องเดียวกัน ! ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะไอ้เพื่อนใหม่” .. โชคดี .. ดีกับผีสิไอ้เหี้ยยยยยยย T____T
หลังจากที่พักเหนื่อยกับเหตุการณ์วิ่งมาราธอนเมื่อสักครู่ ผมกับบอสพากันเดินมาที่อาคาร 6 ชั้น 4 และตอนนี้เราสองคนก็เดินมาถึงห้องม.4/5 ซึ่งเป็นห้องเรียนประจำเรียบร้อยแล้ว
“ไอ้บอส ทางนี้ๆ” ไอ้บอสหันไปมองต้นเสียงก่อนจะเดินตรงไปทางที่มีผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งโบกมือให้ เป็นเชิงว่า มานี่ๆ
“ไอ้เต้ !! อยู่ห้องเดียวกันอีกแล้วหรอวะ แล้วไอ้เพิร์ธ ไอ้เชี่ยว ไอ้ทีอ่ะ” ไอ้บอสยิ้มร่าให้คนที่ชื่อเต้ ซึ่งผมคาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนเก่ามันสมัยม.ต้น
“เออ ก็อยู่ด้วยกันหมดแหละ พวกมันกำลังขึ้นมา ว่าแต่คนข้างๆมึงใครวะ” เต้หันมาสบตาผมที่ยืนเป็นใบ้กินมาสักพัก
“อ่อ มันชื่อเมฆ พึ่งย้ายมาใหม่อ่ะมึง ไอ้เมฆนี่เต้เพื่อนเก่ากูเอง”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะเมฆ อ่าวพวกไอ้เชี่ยวมาพอดีเลย ไอ้เชี่ยวเว้ย ทางนี้ๆ” เต้หันมายิ้มให้ผมก่อนโบกมือหันสามคนมาใหม่ที่ยืนอยู่หน้าห้อง
“เมฆนี่เชี่ยวนะ ถัดไปก็เพิร์ธ แล้วก็ที”
คนที่ชื่อ ‘เชี่ยว’ ผิวขาวเหมือนกับชาวเหนือทั่วๆไป มีส่วนสูงราว 178 เซน คิ้วเข้ม สันจมูกโด่งสวย ดวงตาคมกริบ สิ่งที่ดึงดูดให้ผมหันไปมองไม่ใช่ใบหน้าดูดีนั่นหากแต่เป็นทรงผมที่ซอยสั้นรับกับใบหน้าเรียวที่กระแดะทำสี …
… สีทองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !! O[]O;
“มองทำไม?” เสียงเข้มของเชี่ยว ดังขึ้น ‘มองทำไม’ งั้นหรอ ก็ผมมึงเด่นออกซะขนาดนั้นไม่มองก็บ้าแล้ว !! ผมได้แต่คิดในใจ ใครจะไปกล้าพูดล่ะครับ ผมจึงส่ายหัวเบาๆให้กับเชี่ยวก่อนจะหันไปมอง ‘เพิร์ธ’ ที่หน้าตาค่อนข้างดีแต่เมื่อยืนเทียบกับเชี่ยวแล้วก็ดูธรรมดาๆซึ่งไม่ต่างกับเต้ และส่วนสูงของทั้งสองคนก็น่าจะเท่าๆกับบอส ก่อนจะหันมอง ‘ที’ ซึ่งเป็นคนสุดท้าย ร่างบางที่ส่วนสูงน่าจะประมาณ 160 ต้นๆ ผิวขาวราวกับกระดาษรับกันได้ดีกับผมสีน้ำตาลอ่อนทรงเห็ด ดวงตากลมโตคู่สวย จมูกโด่งดูรั้นเหมาะเจาะกันริมฝีปากบางได้รูป .. ให้ตายเถอะ ทำไมถึงน่ารักแบบนี้ !!
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ เชี่ยว เพิร์ธ ที กูชื่อเมฆ” หลังจากที่ผมสำรวจหน้าตาทุกคนเสร็จก็เริ่มแนะนำตัวบ้างพร้อมกับฉีกยิ้มโชว์เหล็กดัดฟันสีเขียวสว่างให้ ซึ่งทุกคนก็พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
“เออ อาจารย์มาละ เดี๋ยวไว้ค่อยคุยกันมึง” ไอ้เชี่ยวพูดขึ้นก่อนทิ้งตัวลงนั่งโต๊ะตัวข้างหน้าผมพร้อมกับที ถัดจากไอ้เชี่ยวไปก็คือไอ้เพิร์ธกับไอ้เต้ครับ ตอนแรกผมกะจะไปนั่งกลางๆแต่ไอ้บอสก็ทิ้งตัวลงนั่งหลังสุดซะก่อนทำให้ผมนั่งลงตาม
“เลือกนั่งซะหลังสุดเลยนะมึง” ก็อดจะบ่นไม่ได้
“ทำไม ? มึงมองไม่เห็นกระดาน ?” และไม่วายแขวะผมไปหนึ่งที ผมจึงประทับฝ่ามือลงบนหัวของมัน
“กูคนนะไม่ใช่แคระ ! -_-”
“หรออออ มึงสูงถึง 160 ยังเหอะ?”
“สาดดด ! 167 แล้วเว้ย”
“หลอกกูป่าวเนี่ย ? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“เชี่ย !” ผมด่ามันก่อนที่จะเริ่มหยิบหนังสือในกระเป๋าขึ้นมาเรียน
ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รอเพียงไม่นาน เสียงออดพักเที่ยงก็ดังขึ้น ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจสองสามที
“ไอ้บอส ไอ้เมฆ แดกข้าวกับพวกกูป่าวววว !?” ไอ้เต้ตะโกนถามพวกผม ถ้ามึงตะโกนดังขนาดนี้ ไม่ไปประกาศที่ห้องประชาสัมพันธ์เลยล่ะ -_-
“เออ แดกๆ”
“แดกไรดีว้า ?” ตอนนี้ผมกำลังเลือกซื้ออาหารอยู่ที่แคนทีนครับ แต่นี่มันก็วันแรกไม่ค่อยจะรู้เมนูสักเท่าไหร่ จะกินอะไรดีล่ะ กะเพราไก่ไข่ดาว ? ไม่ดีกว่า มันเป็นเมนูของคนสิ้นคิด ผมกินกะเพราหมูไข่เจียวดีกว่า อย่างน้อยก็ได้คิดมานิดนึง ฮ่าฮ่า
“ป้าครับเอากะเพราหมูไข่เจียว/ป้า กะเพราหมูไข่เจียวที่นึง” ผมหันมองเสียงที่สองที่พูดพร้อมขึ้นกับผมก็พบกับ ..
“เฮ้ยมึง ! -[]-” ผมชะงักพร้อมชี้หน้ามันที่ตอนนี้ก็กำลังทำหน้าตกใจเมื่อเห็นผม ก็จะใครซะอีกล่ะครับ ผมเจอไอ้คนที่บอกผมนี่ครับว่าผมมาปฐมนิเทศผิดวัน
“อ่าว ! ไอ้เสล่อ ที่มาปฐมนิเทศผิดวัน” หือ ทักงี้ต่อยกับกูเลยดีกว่า
“พูดให้ดีไอ้สัด กูแค่ลืม” อายชิบหาย ! กูละอยากแทรกมหาสมุทรแปซิฟิกหนี
“เหมือนกันละว้า ฮ่าฮ่าฮ่า” มันหัวเราะร่วนให้กับความควายครั้งนั้นของผม TT” จำไว้เลยสัด
“แล้วมึงชื่อไรวะ อยู่ ม.ไร ห้องไร ? กูไม่เคยเห็นหน้าเลย” มันถามผมรัว ถ้าเหมือนปืนอาก้าที่รัวลูกกระสุนออกมา กูคงตายห่าไปหลายศพละ
“กูชื่อเมฆพึ่งย้ายมา กูอยู่ม.4 ห้อง 5 แล้วมึงอ่ะ”
“จะรู้ไปทำไม คิดไรกับกูป่ะเนี่ย !? O.O” มันถามผมกลับพร้อมทำตาโต
“กูคงอยากพิศวาสมึงตายห่าละ ควาย กูไม่รู้ก็ได้วะ” ผมเบ้ปากใส่มันเล็กน้อย
“หนูกะเพราหมูสองจานได้แล้วจ้า !” ผมยื่นบัตรแคนทีนให้ป้า แล้วรับข้าวกะเพราหมูมาถือไว้ ระหว่างที่รอป้าเค้ารูดบัตรแคนทีนเพื่อคิดราคาอาหาร คนที่กวนตีนผมเมื่อกี้ก็เดินมาข้างหน้า แล้วโน้มหน้ามาใกล้ จนจมูกโด่งๆนั้นเฉียดแก้มผมไปเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบข้างหูผม ด้วยเสียงทุ้มที่แผ่วเบาว่า ..
“.. มึงไม่อยากรู้จักกู แต่กูอยากรู้จักมึงให้มากกว่านี้นะ เมฆ ..” มันเงยหน้าขึ้นมองผมพร้อมกับยิ้มหวานให้ผม ที่ตอนนี้หน้ากำลังร้อนผ่าว ก่อนจะเดินจากผมไป
“-//////////- พ่อมึงสิ ! ไอ้สัด !!” ผมตะโกนด่ามันตามหลัง ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของคนที่หันหลังเดินจากไป โอ้ยยยย แล้วกูเป็นไรหน้าแดงวะเนี่ย สงสัยแม่งอากาศร้อน .. มั้ง ? ผมเดินกลับมาที่โต๊ะ พร้อมกับวางข้าวของตัวเองลงท่ามกลางเพื่อนอีกห้าชีวิตคือ ไอ้บอส ไอ้เต้ ไอ้เชี่ยว ไอ้เพิร์ธแล้วก็ไอ้ที
“เป็นอะไรวะไอ้เมฆ หน้าแดง ไม่สบายหรอมึง ?” ไอ้บอสเงยหน้าออกจากข้าวผัดของตัวเองที่แทบจะมุดหัวลงไปในข้าวอยู่แล้ว ถ้ามึงจะหิวขนาดนั้น ! -_-“
“ป่าว ไม่ได้เป็นไร” ผมตอบ พลางก้มหน้ากินข้าวกะเพราหมูของตัวเอง
“เออไอ้เมฆ มึงรู้จักไอ้กายด้วยหรอวะ ?” ผมละจากข้าวตรงหน้าแล้วหันไปหาไอ้เต้ด้วยสีหน้างุนงง
“กายไหนวะ ?”
“อ่าว ก็เมื่อกี้กูเห็นมันยืนคุยอยู่กับมึง” ไอ้เต้ทำหน้าเอ๋อใส่เมื่อเห็นผมทำหน้างง
“ที่ร้านอาหารตามสั่งอ่ะนะ ? เชี่ยนั่นชื่อกายหรอ” ตอนนี้ผมเริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้แล้วล่ะ
“อ่าว มึงไม่รู้จัก แล้วมึงไปคุยกับมันได้ไงวะ ?”
“พอดีแม่งเรื่องยาว แล้วมึงรู้จักมันหรอวะ เต้” ผมถามเต้ด้วยความอยากรู้
“รู้จักดิ ทำไมจะไม่รู้จักเพื่อนเก่ากูเอง ตอนนี้มันอยู่ห้องม.4/1 มึงถามทำไมเนี่ย ?” ไอเต้ถามผมกลับอย่างสงสัย
“ก็กูอยากรู้ ขอบใจว่ะJ” ผมยิ้มให้ไอ้เต้ ก่อนจะหันมากินข้าวของตัวเองต่อ อยากรู้จักกูหรอวะไอ้กาย หึหึ ได้เลยเดี๋ยวกูจัดให้
To be continue.
// คุยกันนิดนึง ;
อิ้อิ้ มาลงแชปที่ 1 ให้แล้วจ้ารีดเดอร์ทุกคน
แบบว่าปวดหัวมากนั่งคิดนอนคิดพอร์ทใหม่
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า >< จะพยายามรีไรท์ให้ไวที่สุด
รักรีดเดอร์ทุกคนนะจ๊ะ จูด้วบบบบบบบบบบบบบ.
ความคิดเห็น