คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 7: "ทางเลือกที่ดีที่สุด"
วันนี้มาถึงแล้วววว วันเกิดของพี่เรน ฉันตื่นเต้นกับงานนี้มากๆเลย รอมาตั้งนานแล้ว ตื่นเต้นๆๆๆ >0< ฉันตื่นมาแล้วก็ไปอาบน้ำ ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำและคิดในใจว่าฉันมีความสุข และรักพี่เรนแค่ไหน นึกถึงตอนที่ฉันกับเขาบอกรักกันผ่านโทรศัพท์ ตอนที่เขากระซิบใส่หูฉันว่ารักฉันมากที่สุดและจูบฉันอย่างอ่อนโยน ฉันทำเรื่องน่าอาย เรื่องแย่ๆ พูดไม่ดีตอนฉันอารมณ์เสียตั้งมากมายหลายครั้ง แต่เขาก็ยังรักฉัน จนบางครั้งฉันก็รู้สึกว่าฉันมันไม่ดีเลย...พี่เรนดีเกินไปรึเปล่า ฉันรักพี่เรนมากเลย รักมากจริงๆ รักจนไม่รู้จะหาคำไหนมาบรรยายความรู้สึกนี้ได้แล้ว ความรู้สึกนี้ ที่อยากอยู่กับเขาตลอดเวลา อยากให้เขามีความสุข เป็นห่วงเขา อยากดูแลเขา... <3
หลังจากที่ฉันคิดถึงเรื่องของพี่เรนจนลืมเวลาไปนั้น ฉันก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะและรู้สึกตัวว่าจะไปสายแล้ว ม่ายยยย T^T ฉันเลยรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ฉันสวมชุดเดรสสั้นสีชมพู-พีช เกาะอก มีดอกกุหลาบเย็บอยู่ที่อกข้างซ้ายและชายกระโปรงเป็นจีบระบายลงมา ทาแก้มและปากสีชมพูอ่อน มัดผมขึ้นครึ่งหัว สะพายกระเป๋าสะพายเล็กๆลายกุหลาบสีเดียวกับกระโปรง สวมรองเท้าสีครีมและรีบเดินออกจากบ้านไปเรียกแท็กซี่และเดินทางไปบ้านของพี่ทิมมี่ “จะไปแล้วหรอนาว” น้าพริตตี้ถามขึ้นตอนที่ฉันกำลังก้าวขาขึ้นรถพอดิบพอดี “ค่ะ นาวไปก่อนนะคะ” ฉันพูด ไหว้น้าพริตตี้และกระโดดขึ้นรถทันที แค่นี้ก็สายจะแย่แล้ว T^T
มาถึงสักที บ้านของพี่ทิมมี่ มันไม่น่าเรียกว่าบ้านเลย น่าจะคฤหาสน์หรือประสาทซะมากกว่า = =” ฉันก้าวขาเดินเข้าไปละในที่สุดก็เจอพี่เรน ฉันหยิบของขวัญที่เอาติดตัวไว้ตั้งแต่ชาติปางก่อน -_-^ และหยิบไปให้พี่เรน
“ขอบใจมากนะนาว ^^”
“ด้วยความยินดีค่ะพี่เรน>0<”
“หวังว่าจะไม่ได้เอาช็อกโกแลตมากวนพี่เล่นในวันเกิดพี่นะ 555”
“…”
“พี่ล้อเล่นๆ 555”
ซวยแล้วววว ไหนตี้บอกว่าพี่เรนชอบช็อกโกแลตไง T^T
“เดี๋ยวค่ะพี่เรน!”
“อะไรหรอ”
พี่เรนพูดระหว่างที่เขากำลังเปิดห่อของขวัญอยู่ -0-
“อย่างเพิ่งเปิดค่ะ! นาวขอคืน...”
“อะไรของนาวเนี่ย ให้ขอขวัญคนอื่นแล้วเอาคืนได้ไง”
พี่ทิมมี่เดินเข้ามาขัดจังหวะและแย่งกล่องของขวัญไป
“ไหนๆ มีอะไร”
พี่เขาพูดพร้อมกับแกะห่อของขวัญ พี่เรนก็ไปดูด้วย ไม่นะ T^T เราทั้งสามคนเงียบ
“ห้องที่สาม ชั้นสองว่างอยู่ สองคนไปคุยกันที่นั่นได้นะ”
พี่ทิมมี่พูดก่อนที่จะเดินออกไป หลังจากนั้น พี่เรนมองฉันด้วยสายตาน่ากลัว และบอกให้ฉันตามเขาไปที่ห้อง...แย่แล้ว แงๆๆ พี่เรนแบบนี้น่ากลัวมากเลย T^T
ฉันเดินตามหลังพี่เรนเข้าไป ฉันกลัวมาก... ทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าแม้แต่จะมองแผ่นหลังของพี่เรน ฉันได้แต่เดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ
“นาว ทำไมถึงซื้อช็อกโกแลตมาให้พี่ ทั้งๆที่รู้ว่าพี่เกลียดช็อกโกแลตแค่ไหน”
“นาวขอโทษ...”
“นาวเห็นมันเป็นเรื่องตลกหรอคะ”
“เปล่านะคะ...นาว...”
“นาวอะไร”
“เห็นแพตตี้บอกว่าพี่เรนชอบช็อกโกแลต...T^T”
“แต่พี่บอกนาวแล้วว่าพี่เกลียดมัน ทำไมนาวถึงเชื่อคนอื่นมากกว่าพี่ละคะ”
“นาว..นาวขอโทษ”
ฉันไม่รู้จะพูดอะไรเลย ฉันรู้สึกผิดจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าตอนนั้นฉันคิดอะไรอยู่ ทำไมฉันถึงได้เชื่อคนอื่นมากกว่าแฟนตัวเองนะ? ฉันมันงี่เง่าจริงๆ น้ำตาค่อยๆไหลมานองที่หางตาฉัน...
“นาวกลับไปเถอะ...”
“ไป...จากงานน่ะหรอคะ”
“ใช่...”
ฉันจะทำอะไรได้ละ ในเมื่อเจ้าของงานเขาไล่แล้ว ฉันก็คงจะหน้าด้านอยู่ในงานต่อไปไม่ได้หรอก ฉันเดินออกไป จากห้องที่ใหญ่โตนั้น และจากงานวันเกิดของแฟนฉัน...
ฉันเดินออกมาจากสวนของพี่ทิมมี่ สวนที่มีแต่ดอกไม้นานาชนิด ส่งกลิ่งหอมหวานตลบอบอวลไปทั่ว ถ้าบ้านฉันมีดอกไม้เยอะๆอย่างงี้ก็คงจะดีน่ะสิ ฉันเดินไปเรื่อยๆโดยไร้จุดหมาย ตอนกลางคืนนี่ไม่ค่อยมีคนเลย ตอนเย็นๆตอนที่มายังมีรถเต็มถนนเลย คนหายไปไหนกันหมดนะ อย่างงี้ฉันจะไปหาใครได้เนี่ย...
แล้วฉันก็เจอพี่ทิมมี่... ฉันเล่าเรืองทุกอย่างให้เขาฟัง และเขาก็ปลอบฉันอย่างอ่อนโยน ใจฉันเริ่มเต้นแรง... แต่ไม่ได้...ฉันรักพี่เรน และจะต้องไม่รักคนอื่นอีก แต่ทำไมละคะพี่เรน...ทำไมทุกครั้งที่นาวหดหู่ เหงาและไม่สบายใจมากที่สุด พี่เรนกลับไม่ใช่คนที่มาคอยปลอบโยนและให้กำลังใจฉัน แต่คนที่มาพูดให้ฉันรู้สึกดีขึ้นกลับเป็นพี่ทิมมี่แทน... แล้วนี่โชคชะตาเล่นตลกหรือไง นี่ใจฉันไม่ซื่อสัตย์หรือยังไงนะ หรือหัวใจของฉันกำลังปิดบังความลับอยู่ ความลับที่มีแต่ใจฉันที่รู้...
พี่ทิมมี่จะต้องกลับไปที่งาน และฉันก็นั่งอยู่คนเดียวอีกครั้ง และฉันก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยทักขึ้นมา เสียงของเพื่อนๆที่หายไปซะนาน (ความจริงพวกเขาไม่ได้หายไปไหนหรอก ยังคอยช่วยเหลือและให้กำลังใจฉันอยู่เสมอ แค่ไม่ได้เขียนถึงมากเท่าไหร่-_-^) เจน มิส มนต์ และปาร์เดินมาหาฉัน เขาเป็นเพื่อนที่สนิทและฉันรักมากที่สุด ส่วนยัยริน ก็สนิทพอควรแหละ... “นาว มาทำไรดึกดื่นอย่างงี้ละ นี่มันงานวันเกิดแฟนแกไม่ใช่หรอ” เจนพูดขึ้น วันนี้เพื่อนๆฉันสวยกันหมดเลยอะ เจนใส่ชุดราตรียาวสีเหลือง ประดับด้วยมุกมากมายตรงชายกระโปรง มิสใส่กระโปรงยาวเช่นกัน ชุดของเธอเป็นสีม่วง และมีดอกไม้หลายชนิดตกแต่งไปทั่ว มนต์สวมกระโปรงสั้นสีเขียวที่มีปลายฟูๆนิดๆ น่ารักและเหมาะกับเธอมาก ส่วนปาร์ เธอสวมกระโปรงสั้นสีฟ้าและถุงน่อง ถุงมือสีขาว
พวกเราคุยกันได้สักพักนึง เพื่อนๆฉันก็ชวนกันไปเดินห้าง จะได้หายเครียดและเสียใจ เราเลยเดินทางไปห้างกัน เมื่อถึงห้างกันแล้ว เราทั้งห้าคนก็ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ โดยระหว่างที่เดินไปที่ร้านขายเสื้อผ้า ผู้คนที่เดินอยู่ในห้างก็ต่างมองเราด้วยสายตามึนงง ก็แหงละสิ เจอกลุ่มเด็กวัยรุ่นใส่ชุดราตรีกันมาเดินห้างอย่างงี้ ใครจะไม่แปลกใจละ -_-^ แต่ในที่สุดพวกเราก็ผ่านสายตาคนพวกนั้นและถึงร้านขายเสื้อผ้า
เราซื้อเสื้อผ้าเสร็จก็ไปกินไอติมกัน มันทำให้ฉันรู้สึกตัว ว่าตอนที่ฉันมีแฟน ฉันก็ได้อยู่กับเพื่อนๆของฉันน้อยลง พวกเขาคงเกลียดฉันแล้ว... เพราะเป็นฉันก็คงจะรู้สึกไม่ดี ที่มีแฟนแล้วทิ้งเพื่อนๆ อยู่ด้วยน้อยลงอย่างงี้... แต่ฉันก็ไม่กล้าพูดหรือถามออกไป ได้แต่นั่งเงียบ และปล่อยให้ความคิดพวกนี้ครอบงำหัวสมองฉัน
ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น ฉันหยิบมันขึ้นมาดู ตอนแรกฉันนึกว่าคงจะเป็นน้าพริตตี้ ที่โทรมาถามว่าฉันเป็นยังไงบ้าง แต่มันไม่ใช่ มันคือข้อความจากพี่เรน... ที่เขียนไว้ว่า “เดี๋ยวคืนนี้พี่โทรหานะ...พี่มีอะไรจะต้องบอกนาว” และทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็แล่นเขามาอย่างรวดเร็ว...ถ้าการคบกับพี่เรนทำให้พี่เรนต้องเสียใจ... ถ้ามันทำให้พี่เรนต้องเจ็บปวด ถ้ามันทำให้พี่เรนไม่มีความสุข ฉันก็ไม่รู้ว่าจะคบกับเขาต่อไปทำไมอีกแล้ว เพราะความสัมพันธ์ของเราก็ไม่ได้แน่นแฟ้นอะไรมากมายอยู่แล้ว มันมีเวลาที่ฉันไม่เชื่อใจพี่เรน ที่ฉันคิดว่าเขามี หรือจะไปมีคนอื่น และที่สำคัญ การที่ฉันไม่มั่นใจว่าฉันยังรักเขาคนเดียวอยู่รึเปล่า หรือว่าในใจฉัน สักแห่ง ลึกลงไป มันยังมีที่ว่าง และที่ว่างนั้นก็กำลังจะเป็นที่ของพี่ทิมมี่กันนะ...ถ้าความคิดของฉันยังคงเป็นอย่างงี้ ถ้าฉันยังคิดอย่างงี้อยู่ ฉันก็คงจะทำอะไรไม่ได้นอกจากเป็นแฟนในแบบที่พี่เรนไม่ต้องการ เป็นแฟนที่ดีแต่จะทำให้พี่เรนเจ็บปวด เพราะฉะนั้น... ทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับฉันและเขาในตอนนี้ อาจจะเป็นการเดินออกไปจากชีวิตของกันและกันก็ได้...
ความคิดเห็น