คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4: เดี๋ยวจะไป---กับพี่ไม่ไหวต่างหาก
ถึงฉันจะยังนึกไม่ออกว่าจะซื้ออะไรอีกอย่างให้พี่เรนดี แต่ฉันก็รู้แล้วว่าจะซื้อช็อกโกแลตให้พี่เขา ฉันเลยรีบเดินไปที่ร้านขายขนม และเลือกช็อกโกแลตอยู่พักใหญ่ ก็มันมีตั้งหลายลายนี่นา ฉันเลือกไม่ถูกเลย T^T แต่สุดท้ายฉันก็เลือกได้สำเร็จ... ฉันเลือกกล่อง ‘mix & match’ เราสามารถเลือกช็อกโกแลตหลายๆลาย หลายรสชาติเองได้ มีลายน่ารักๆเยอะเลย และที่ดีกว่านั้นก็คือ มันเป็นช็อกโกแลตแบบที่เก็บได้นานกว่าชอกโกแล็กปรกติยังไงละ ดีเลย เพราะถ้าฉันซื้อไปแล้วลืมมันจะได้ไม่เสีย ฉันยิ่งขี้ลืมอยู่ด้วยอะ -0-
หลังจากที่ฉันเดินไปเดินมา เลือกหาของอีกอย่างที่จะซื้อให้พี่เรน ฉันก็เดินผ่านซุ้มที่มีคู่รักอยู่เต็มไปหมด แล้วเดินไปดูว่ามันมีอะไร ทำไมคนถึงมาดูกันเยอะอย่างกับแจกทองฟรีอย่างงี้ = =” และแล้วก็เจอ...สิ่งที่ฉันสามารถนำไปให้เป็นของขวัญวันเกิดของสุดที่รัก (!?) ของฉันได้ มันคือแหวนเงิน ลดราคา 75% และสลักชื่อด้านในฟรี! นี่แหละ เพอร์เฟคที่สุด *^*
ฉันรีบเดินตรงดิ่งเช้าไปเลือกแหวนี่มีลายและขนาดที่หลากหลายมากกกกก จนในที่สุดก็เลือกมาได้สองวง วงนึงให้พี่เขา วงนึงฉันเก็บไว้เอง น่ารักดี >////<และชื่อที่สลัก ก็ต้องเป็น Ren<3 Manaow อยู่แล้วสิ ร้านนี้สลักชื่อเร็วมว๊ากกกก ฉันรอไม่ถึงสิบห้านาที ทางร้านก็สลัก ห่อ แหวนทั้งสองวงอย่างสวยงามเสร็จเรียบร้อย พร้อมสำหรับให้ฉันจ่ายตัง (ไม่ชอบท่อนหลังเลยแหะ T^T) ฉันเดินผ่านผู้หญิงอีกเต็มไปหมดที่ต่อคิวอยู่ข้างหลังฉัน เรียนจบถ้าฉันไม่มีงานทำ มาขายของอย่างงี้ดีมั๊ยเนี่ย ขายดีด้วย *^* หลังจากที่ฉันคิดเรื่องนู้นเรื่องนี้เล่นไปเรื่อยเปื่อย ฉันก็หันไปเห็นป้ายสีแดงๆเหลืองๆ มีตัวอักษรภาษาอังกฤษ 4 ตัว : SALE พอดีว่าฉันเป็นโรคอะไรก็ไม่รู้อะนะ เจอป้ายนี้แล้วต้องวิ่งเข้าไปหา >< ทนไม่ได้ และแล้วฉันก็หันควับเดินเข้าไปในร้านนั้น พร้อมกับเดินดูเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า และสินค้าลดราคาอีกมากมาย ว๊าย เลือกไม่ถูกเบยยย มันน่าซื้อไปหมดทุกอย่างเลย ><
ตอนที่ฉันเลือกของทั้งหลายเสร็จเรียบร้อยแล้ว โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ฉันรีบกดดูทันทีและเห็นข้อความที่พี่เรนส่งมาให้ ‘ทำอะไรอยู่หรอครับที่รักของผม’ ตายแล้ว ทำไมถึงหวานอย่างนี้ เขินจนจะละลายลงไปกองอยู่ที่พื้นแล้ววว >////< ฉันก็รีบโทรกลับไป เพราะไหนๆจะได้คุยก็อยากได้ยินเสียงพี่เรนด้วย คุยกันไปคุยกันมาอยู่สักพักนึง ฉันมีตัวอย่างด้วย >< :
“ชอปปิ้งค่า ได้ของเยอะอยู่ ^^”
(แล้วที่บอกพี่ว่าเวียนหัว ไม่ค่อยสบาย ชอปปิ้งได้ไงเนี่ย อ้อ แล้วเรื่องของน้าพริตตี้ละ เป็นยังไงบ้าง)
“ก็นี่ไงคะ ชอปปิ้ง ได้ของ มีความสุข หายเลย อิอิอิ”
(ตายแล้วแฟนพี่... อย่างงี้เค้าจะเลี้ยงไหวมั๊ยเนี่ย)
“ก็... ไม่ไหวก็ต้องไหว นาวบังคับ”
(5555 รับทราบครับ)
“ส่วนเรื่องน้าพริตตี้ ยังไม่มีไรเกิดขึ้นเลยอะค่ะ นาวอาจจะเดาผิด... แต่ตอนนี้ นาวต้องไปแล้ว ไปน้า :)”
(เคจ้า)
ตอนนี้ทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ววว เย้~ ฉันก็คงต้องกลับบ้านแล้วสินะ เห้อ ไม่ค่อยอยากกลับเลย ฉันไม่อยากไปเจอน้าพริตตี้เลย ฉันก็รู้สึกผิดเหมือนกันนะที่ต้องคอยโกหกมาโดยตลอด มันก็ทำให้ฉันหนักใจเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าฉันคอยโกหกคนอื่นๆได้ง่ายๆนะ... แต่ฉันรักเขานี่นา ฉันรักพี่เรน ฉันไม่อยากเสียเขาไป ฉันรู้ว่าถ้าน้าพริตตี้รู้ เขาจะต้องทำให้เราเลิกกันแน่ๆ ถึงฉันจะไม่รู้ว่าทำไม แต่ฉันก็พอจะเดาได้ว่ามันน่าจะดีกว่าที่จะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก่อน Y_Y
ฉันเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน เหมือนที่ฉันทำตามปรกติ แต่ที่ไม่ปรกติคือสิ่งที่ฉันนั่งคิดบนรถ มันคือสิ่งที่ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลย... ในเมื่อฉันมีความลับ นั่นก็แปลว่าคนอื่นๆก็คงจะมีความลับเหมือนกัน ทั้งเพื่อนๆ พี่เรน น้าพริตตี้ ทุกๆคนก็คงจะมีความลับทั้งนั้น
ก่อนที่ฉันจะรู้สึกตัว ฉันก็อยู่หน้าบ้านตัวเองแล้ว
“หนูๆ ถึงแล้วๆ”
ของคุณลุงคนขับรถทำให้ฉันรู้สึกตัวขึ้นมาและจ่ายค่ารถ พร้อมกับเดินลงไปจากรถสีชมพูสดใส ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้นมา
“นาว! หายไปไหนมา ทำไมกลับดึก นี่ไปกับใครเนี่ย ไปทำอะไรบ้าง น้าเป็นห่วงมากเลยรู้มั๊ย”
เสียงของน้าพริตตี้ดังก้องกังวานไปทั่วซอย -_-^^
“นาวไป...ไปห้างกับเพื่อนอะค่ะ ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะคะ พอดีแบตโทรศัพท์นาวหมดอะค่ะ”
ฉันก็ตอบๆไปงั้น เหมือนที่ทำเป็นประจะเมื่อไปเที่ยวกับพี่เรน รู้สึกผิดจุงเบย T^T ทุกคนคงจะถามสินะ ว่าถ้ารู้สึกผิดทำไมถึงยังโกหกอยู่ละ... ก็ฉันกลัวนี่นา กลัว ที่จะบอกความจริงให้น้าพริตี้รู้ เพราะฉันกลัวสิ่งที่อาจจะตามมา ถ้าน้าพริตตี้ไม่ชอบที่เราอยู่ด้วยกัน ถ้าเขายอมรับไม่ได้ละ ฉันกลัวที่จะไม่ได้เจอกับพี่เรนอีกหลังจากที่ฉันได้บอกความจริงกับน้าพริตตี้ไป... ถ้าเกิดเรื่องอย่างงั้นขึ้นมาจริงๆ ฉันคงทำอะไรไม่ถูกเลย...
ฉันเดินกลับเข้าไปในบ้านฉันรู้ตัวดีว่าทุกครั้งที่ฉันคิดเรื่องพวกนี้ น้ำตามันจะไหลออกมา ไหลออกมาในแบบที่ฉันไม่อาจควบคุมได้
“เดี๋ยว! เพื่อนคนไหน ผู้ชายหรือผู้หญิง”
คุณน้าขา อย่าเพิ่งถามตอนนี้ได้มั๊ยคะ TT^TT
“ก็ไปกับยัยแตงโมเหมือนเดิมแหละค่ะ”
ฉันตอบ โดยที่ไม่หันหลังกลับไป และพยายามควบคุมให้เสียงสั่นน้อยที่สุด ก่อนที่จะวิ่งแจ้นกลับเข้าบ้านไป
ฉันไปนั่งบนเตียงอย่างที่ทำเป็นประจำเมื่อฉันรู้สึกอยากร้องไห้ ตั้งแต่พ่อและแม่ของฉันจากไปจากอุบัติเหตุครั้งนั้น ฉันก็มักจะร้องไห้อยู่คนเดียวอย่างงี้เป็นประจำ ก็เพราะทั้งพ่อและแม่ของฉันก็เป็นลูกคนเดียว ปู่ ย่า ตา ยายของฉันก็เสียไปแล้ว ฉันเลยไม่มีญาติที่ไหนเลย และมีแต่น้าพริตตี้คอยดูแล อย่างที่ทุกๆคนรู้ ฉันมักจะรู้สึกเหมือนบนโลกใบนี้ ไม่มีใครที่รักฉันจริงๆอีกแล้ว... ถึงแม้ว่าน้าพริตตี้จะบอกฉันเป็นประจำ ว่าเขารักฉันเหมือนลูกแท้ๆอย่างเขา ซึ่งฉันก็เชื่อ ว่าเขาคงเป็นหนึ่งในคนไม่กี่คนที่รักฉันจริงๆ แต่ความรักนี้ ยังไงก็คงจะเป็นความรักที่มีความสงสารเป็นแกนหลัก ยังไงมันก็สู้ความรักที่เขาให้แพตตี้ซึ่งเป็นลูกในไส้ไม่ได้ ฉันรู้ว่าฉันฟังดูเหมือนคนขี้อิจฉา แต่ฉันอยากได้คนๆนึง ที่จะรักฉันมากที่สุด รักมากกว่าใครทั้งหมดในโลกนี้... และฉันก็คงได้แต่หวัง ว่าพี่เรนจะสามารถเป็นคนๆนั้นให้ฉันได้...
น้ำตาที่เปี่ยมไปด้วยความเศร้าของฉันก็รินไหลออกมาช้าๆ แต่ไม่ขาดสาย ฉันจะทำยังไงไม่ให้ความคิดพวกนี้ครอบงำฉันเมื่อฉันอยู่คนเดียวได้ละเนี่ย เพราะทุกๆครั้งที่ฉันอยู่คนเดียว ความคิดพวกนี้ก็จะไหลเข้ามาในสมองฉัน จนฉันไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ยังไงหละ T^T
ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ชื่อที่แสดงบนหน้าจอเป็นชื่อของคนที่ฉันไม่อยากคุยด้วยมากที่สุดเมื่อฉันอยู่ในสภาพนี้ แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ ฉันดันไปกดรับสายซะได้ T^T
“พี่เรน..มีอะไรหรอคะ”
ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลออย่างเห็นได้ชัด ก็คงไม่แปลก ก็น้ำตาบนหน้าฉันยังไม่ทันแห้งเลยนี่นา -*-
“นาวเป็นอะไรรึเปล่า เสียงดูไม่ดีเลย”
“อ้อ นาวรู้สึกไม่สบายนิดหน่อยค่ะ แพ้อากาศละมั้ง”ฉันพยายามแก้ตัวต่างๆนาๆ เพื่อไม่ให้พี่เรนรู้ว่าฉันเพิ่งร้องไห้เสร็จ ก็ฉันไม่อยากให้เขาเห็นฉันเป็นเด็กขี้แยนี่นา TTT^TTT
“แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร ถ้า...” แน่ใจสิคะ พี่เรนเข้าเรื่องได้แล้วหน่า
“ถ้าไม่สบายจริงๆ ก็แย่เหมือนกันนะ”
“อ้าว ทำไมละคะ อยากให้นาวป่วยหรอ -*-”
“ฮ่าๆ ไม่ใช่อย่างนั้น เดี๋ยวนาวจะไปเที่ยวทะเลกับพี่ไม่ไหวต่างหาก ^^”
“ห๊ะ! ไปเที่ยวทะเล!?!?” ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับพี่เรนหรอ ><
“ไปมั้ยครับ”
“ไปสิคะ ว่าแต่ ที่ไหนหรอ” ใครจะไปปฏิเสธละ ไปต่างจังหวัด ไม่มีใครรู้จักเรา แปลว่าเราก็จะได้สวีทกันเหมือนคู่รักทั่วๆ ไป ไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้น่ะสิ โอกาสแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ นะเนี่ย >////<
“ภูเก็ต~” ฉันถึงกับชะงักกับคำตอบของพี่เรน
“...” ฉันพูดอะไรไม่ออกไปสักสิบวิได้ ภูเก็ตหรอ… “โอเคค่ะๆ แค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวนาวต้องไปอาบน้ำก่อน”
ฉันกดวางสาย ก่อนท่ีจะโทรไปขอความช่วยเหลือจากยัยแตงโมก่อน ไม่อย่างนั้นฉันคงจะหาทางขออนุญาตน้าพริตตี้ไปเที่ยวไม่ได้แน่ๆ ว่าแล้วฉันก็รีบคว้าโทรศัพท์ พิมพ์ข้อความ sms ส่งไปหาแตงโม
‘แตงโมจ๋า คือว่าอีกสองวันเราจะไปภูเก็ต แล้วฉันจะบอกว่าไปกับแกนะ ถ้าน้าพริตตี้ถามไรแก แกก็ช่วยเออ ออไปตามน้ำหน่อยนะ ขอบคุณน้า <3’
หลังจากที่พิมเสร็จฉันก็กดส่งไปทันที และอีกไม่กี่นาทีหลังจากนั้น ยัยแตงโมก็ตอบ ‘ok’ กลับมาตอนนี้ก็วางใจได้อีกนิด เห้ออออ ทำไมการแอบคบมันถึงได้ยากอย่างนี้นะ -_-^
ความคิดเห็น