คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1: "พี่เรนละคะ ชอบนาวบ้างรึเปล่า..."
ย้อนกลับไป... @จุดเริ่มต้นของเรื่องวุนๆ ทั้งหลาย
“นาว...นาววว!”
เสียงของยัยแตงโมปลุกฉันขึ้นมา นี่ฉันหลับในคาบอีกแล้วหรอเนี่ย คงเป็นเพราะเมื่อคืนฉันไม่ได้นอนละสินะ...ไม่สิ เพราะฉันไม่ได้นอนมาสองสามวันแล้วต่างหาก ฉันอยากจะไปสารภาพรักกับพี่เรน พี่ที่ฉันหลงรักมาตั้งนาน>///<แต่ก็ล้มเหลวตลอด เพราะฉันไม่กล้า... ทุกครั้งที่ฉันเดินไปใกล้ๆพี่เขา ฉันก็พูดอะไรไม่ได้สึกคำ ใจเต้นรัว ไม่เป็นจังหวะ ในหัวมีแต่พี่เรน และเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงรอบๆด้วย ฉันเลยล้มเหลว บอกรักพี่เขาไม่ได้สักทียังไงละ T^T
หนึ่งในเหตุผลที่ฉันไม่กล้าเข้าไปบอกรักพี่เขา ก็เพราะฉันกลัวว่าที่เขามาคุยดีๆด้วยก็เป็นเพราะเขาเห็นฉันเป็นเด็กน่ะสิ ที่เขาคอยพูดดีด้วย ทำดีด้วยจะเป็นเพราะว่าฉันอายุน้อยกว่าเขารึเปล่า หรือว่ามันไม่ได้เกี่ยวกับอายุของฉันเลย พี่เขาแค่ม่อฉันไปก็เท่านั้น? คำถามพวกนั้นคอยกวนฉันอยู่ตลอกเวลา ความจริงฉันคุยแชตกับพี่เรนมานานแล้วแหละ พี่เขาก็คุยกับฉันอย่างสนิทสนมอะนะ แต่ฉันก็ไม่แน่ใจ ว่าเขาพูดกับคนอื่นๆเหมือนกับที่พูดกับฉันรึเปล่าน่ะสิ เพราะตอนอยู่ที่โรงเรียน เขาก็แทบไม่ได้ทักฉันเลย แถมยังสนิทกับรุ่นพี่ผู้หญิงสวยๆเยอะแยะเต็มไปหมด แฟนเก่าพี่เรนก็สวยหลุดโลก ฉันละไม่มีอะไรไปเทียบพวกเขาเลย มันทำให้ฉันหมดกำลังใจสุดๆเลยแหละ T^T
ฉันลุกขึ้นมานั่งให้เข้าที่ และบิดขี้เกียจ โอ๊ย เหนื่อยจังเลย ยังง่วงนอนด้วย มีการบ้านรึเปล่าเนี่ย ตายแล้วนาว การบ้านของสามวันก่อนยังไม่ได้แตะเลย - _-^
“นี่ ยัยนาว ครูบอกว่ามีการบ้านนะ ส่งพรุ่งนี้ เขียนรายงาน 10,000 คำ”
“หะ!!! ใครมันจะไปทำทัน T^T นี่แตงโม ช่วยฉันหน่อยสิ”
“-_-^”
“นะ นะ นะคะ เพื่อนเลิฟ *^*”
“นี่ เมื่อไหร่แกจะไปบอกรักไอ้คุณพี่เรนของแกสักทีละ ฉันเริ่มเบื่อแล้ว ไม่พูดสักที”
แตงโมเปลี่ยนเรื่องเร็วปานสายฟ้าแลบ คราวนี้เพื่อนๆมากันทั้งแก๊ง ทั้งแพตตี้ เจน มิส มนต์ ปาร์ ก็สนใจ และเดินเข้ามาบ่นเรื่องที่ฉันไม่กล้าไปบอกรักพี่เรนกันใหญ่ ก็ฉันอายนี่นา จะให้ฉันเดินไปแล้วพูดเลยได้ยังไงละ มันอายนะ อาย อาย อายยยย อะ >////<
เสียงออดหยุดเสียงบ่นของเพื่อนๆฉันได้ในที่สุด ฉันเดินไปที่โรงอาหารและซื้อขนมปังมากิน ไม่น่าลืมเอากระเป๋าสตางค์มาเลย วันนี้มีเค้กเบอรรี่ของโปรดด้วย ฉันเลยได้แต่ยืมเงินของปาร์มาซื้อขนมปังเย็นๆจืดๆชืดๆอย่างงี้อะ -0-
“มีเงินให้ยืมมั๊ย ลืมเอาเงินมา”
หืมมม บังเอิญจังเลย มีคนลืมเอาค่าอาหารกลางวันมาเหมือนฉันเลย จะว่าไปแล้วเสียงคุ้นๆ นะ... อย่างกับเสียงพี่...
ฉันไม่รอช้า หันหลังกลับไปดูต้นเสียงให้หายข้องใจ ไม่อยากจะเชื่อเลยยย คนที่อยู่ข้างหลังฉัน... พี่เรนกับพี่ทิมมี่! แค่มองเห็นพี่เรนอยู่ข้างๆใจฉันก็แทบจะระเบิดออกมาแล้ว >///< ถึงฉันจะเคยเข้าชมรมเดียวกับเขาอยู่บ่อยๆ (ไปสืบมา) แต่ก็ไม่เคยเข้าใกล้โดยไม่มีเหตุจำเป็นอย่างงี้เลย
แต่...ถ้าฉันอยู่ใกล้ๆเขานานกว่านี้ฉันต้องตื่นเต้นจนทำอะไรน่าขายหน้าต่อหน้าพี่เรนเข้าแน่ๆเลย T^T ฉันเลยรีบวิ่งหนีไปทันทีที่ได้รับขนมปังจากป้าคนขาย และไปนั่งกินกับกลุ่มเพื่อนๆ แต่ก็ไม่ลืมที่จะกวาดตามองหาพี่เรนที่กำลังถือขนมปังของเขาไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนๆของเขา แค่เดินยังเท่เลย >0<
“พี่เรนคะ เพื่อนตี้อยากคุยกับพี่เรน หลังเลิกเรียน ที่สวนนะคะ” แพตตี้ทำอะไรน่ะ...
“ได้ๆ ว่าแต่ ใครหรอ”
“ความลับค่ะ ^^”
แพตตี้มาหาฉันแล้วกระซิบ
"อย่าลืมไปตามนัดนะจ๊ะ"
ห๊ะ!!! นัดหมายให้ฉันเสร็จเรียบร้อย โดยที่ยังไม่ได้ถามอะไรฉันเลยแม้แต่คำเดียว แต่ก็ดีเหมือนกัน ถ้าแพตตี้ไม่ทำอย่างนี้ฉันก็คงไม่กล้าเข้าไปบอกพี่เขา
"ขอบคุณนะตี้" ฉันกระสิบใส่หูแพตตี้ตอนที่เธอมานั่งข้างๆฉัน
หลังเลิกเรียนแล้ว! เวลาผ่านไปเร็วมาก -_-^ ฉันไม่กล้าไปอะ T^T ถ้าเขามีแฟนแล้ว ถ้าเขาไม่ได้คิดอะไรกับฉัน ฉันคงจะไม่กล้ามองหน้าพี่เรนอีกแน่ๆเลย ฉันควรจะเสี่ยงพูดออกไปดีมั๊ยเนี่ย TT^TT ใครก็ได้บอกที
ฉันจำเดินไปที่สวน โดยที่ยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลยแม้แต่นิดเดียว ความจริงถ้าแพตตี้นัดสักพรุ่งนี้หรือมะรืน ให้ฉันมีเวลาได้เตรียมตัวเตรียมใจก็คงดี ฉันเดินไปนั่งรอ... ห้านาทีผ่านไป...สิบนาทีผ่านไป...สิบห้านาทีผ่านไป นี่เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่พี่เรนยังไม่มาเลย ฉัน กำลังจะเดินกลับ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่กำลังเดินใกล้เข้ามา...พี่เรน!
“พ..พ..พี่เรน”
“นาว เพื่อนที่ตี้บอกคือนาวเองหรอ”
“ค่ะ...เออ...คือ...”
“มีอะไรหรอนาว”
ฉันอึ้ง พอมาอยู่ตรงหน้าผู้ชายคนนี้แล้ว ฉันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยจริงๆ หัวใจของฉัน...สมอง...คำพูด ทุกๆอย่างมันไม่ฟังฉันเลย ฉันพยายามจะอ้าปากพูดหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้สักที จนหัวใจฉันเริ่มเต้นแรงขึ้น แรงขึ้นเรื่อยๆ แรงอย่างที่มันไม่เคยเป็นมาก่อน ก็คงเป็นเพราะว่าฉันไม่เคยยืนอยู่ต่อหน้าพี่เรนนานขนาดนี้สินะ... ฉันต้องพูด...พูดให้ได้สิ
“นาวชอบพี่เรนมาตั้งนานแล้ว คบกับนาวนะคะ”
ฉันตะโกนออกไป...บอกไปแล้ว... ความในใจที่ฉันเก็บเอาไว้เป็นเวลานาน...ฉันได้พูดออกไปซักที พี่เรนจ้องหน้าฉันตาไม่กระพริบ ตอนนี้ใจฉันเต้นอย่างถี่รัว มันอาย...อายจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว และฉันก็สบตากับพี่เรน ตอนนี้ฉันไม่สามารถมองไปที่อื่นได้แล้ว ไม่ว่าจะพยายามยังไง
“พี่...”
“พี่เรนละคะ ชอบนาวบ้างรึเปล่า...”
“ไม่อะ...”
ว่าแล้วเชียว... คนอย่างพี่เรนจะมาสนใจคนอย่างฉันได้ยังไงกันละ 555 ยังไงการที่จะได้เป็นแฟนกับคนอย่างพี่เรนก็คงจะเป็นได้แค่ความฝันลมๆแล้งๆอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ เพราะฉันพอเดาออก เผื่อใจเอาไว้แล้ว ฉันเลยไม่ได้รู้สึกผิดหวังมากมาย แต่ความเศร้าเนี่ยสิ เอ่อล้นในใจฉันมากกว่าที่ฉันคิดเอาไว้หลายสิบเท่า ความเศร้าที่อัดแน่น เหมือนจะระเบิดออกมากำลังบีบคั้นน้ำตาของฉันให้ไหลออกมา ฉันคงต้องไปแล้ว จะให้พี่เรนเห็นฉันร้องไห้ไม่ได้ ฉันหันหลังและกำลังจะเดินออกไป แต่ก็หยุดชะงักเมื่อได้ยินประโยคที่พี่เรนพูดขึ้น
“พี่ไม่ได้ชอบนาวหรอก...พี่รักเลยแหละ <3”
“>/////<”
ความคิดเห็น