ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : *-** บทสรุปของรักจอมปลอม *-*-
หวัดดีทุกคน..ฉันชื่อ"การ์ตูน" วันนี้เป็นวันที่ 12 พฤศจิกายน ปี 2548 ตอนนี้เป็นเวลา 3 ทุ่ม ฉันกำลังนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ และคนที่ฉันคุยด้วยก็จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่ทาย แฟนคนแรกของฉันเอง
" เราจะยังไปกินข้าวด้วยกันเหมือนเดิมได้มั้ย
เราจะยังไปดูหนังด้วยกันได้รึป่าว ถ้าพี่จะบอกตูนว่าพี่ชอบแอ้ม"
ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ฉันรู้สึกเจ็บ...มันรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลและกำลังหายใจไม่ออก
" ทำไมหรอ เค้ายังไม่ดีพอ หรือว่าเค้าทำอะไรผิดหรอ พี่บอกเค้าก้อได้นิ " ฉันบอกพี่ทายอย่างละล่ำละลัก
" ไม่ใช่หรอกตูน แต่พี่ชอบแอ้มจริงๆ แล้วพี่ก้ไม่อยากโกหกตัวเองต่อไปด้วย "
ตอนนี้ฉันพยายามกลั้นเสียงร้องไห้ไว้ให้เงียบที่สุด และประโยคสุดท้ายของเค้าก้อดังขึ้น
" อย่าทำน้ำตาท่วมบ้านนะน้อง " แล้วเค้าก้อวางสายไป
ในตอนนั้น ฉันคิดว่าคงไม่มีอะไรแย่กว่านี้แล้ว แฟนเรา ( จะเรียกว่าอดีตแฟนแล้วก็ได้ ) มาบอกเราว่า
ชอบเพื่อนสนิทของเราเอง ทำไมนะ เราถึงไม่แปลกใจเวลาที่เค้าโทรหากัน ทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีธุระอะไรซะหน่อย
ฉันก็คงได้แต่คิดว่า เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าไปใส่ใจมันเลย ก็เท่านั้น
หลังจากนั้น เราก็ไม่ได้คุยกันเลย ฉันกับเพื่อนก็เข้าหน้ากันไม่ติด เพราะพี่ทายก็ไปเป็นแฟนกับแอ้มจริงๆ ฉันเขียนจดหมายถึงพี่ทายฉบับนึงแต่ไม่ได้ส่งให้เค้า
ถึง พี่ทาย
เค้ารู้..ว่าความรักของเรามันจบไปแล้ว เค้าไม่ได้อยากเรียกร้องอะไร แค่อยากถามพี่ทายบางอย่างก็เท่านั้นเอง จำตอนนั้นได้มั้ย ที่พี่ทายเดินเข้ามาหาเค้า แล้วบอกว่า น้องชื่ออะไรหรอคับ จำได้มั้ยตอนที่เราเคยไปวิ่งด้วยกันตอนเย็น ตอนที่เราไปขี่รถเล่นด้วยกัน
แต่ทำไมภาพตอนนี้ถึงกลายเป็นภาพซ้อนกับอีกคนล่ะ ทำไมหัวใจของเค้าไม่มีค่าสำหรับพี่เลย ทั้งๆที่พี่เคย
บอกว่ารัก ทำไมไม่รักษาความรู้สึกกันบ้าง เค้าได้แต่นั่งคิดอยู่ตลอดมาว่าทำไม คำถามของเค้าเพียงอย่างเดียวในวันนี้ก้คือ พี่เคยรักเค้าบ้างรึป่าว แต่พี่คงตอบไม่ได้หรอกใช่มั้ย
เพราะความรักของพี่ไม่มีอยู่จริงใช่รึป่าว สุดท้าย..เค้าจะไม่ขอให้พี่เก็บความรักของเราเอาไว้ในความทรงจำหรอกนะ เพราะความรักของพี่....มันจอมปลอม
เหตุการ์ณทั้งหมดนั่น ทำให้ฉันไม่เป็นอันเรียน จนตอนเย็นที่ฉันกลับบ้าน ฉันเห็นรถยนต์คับหนึ่งกำลังเลี้ยว
...........................แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไป........................
" เราจะยังไปกินข้าวด้วยกันเหมือนเดิมได้มั้ย
เราจะยังไปดูหนังด้วยกันได้รึป่าว ถ้าพี่จะบอกตูนว่าพี่ชอบแอ้ม"
ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ฉันรู้สึกเจ็บ...มันรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลและกำลังหายใจไม่ออก
" ทำไมหรอ เค้ายังไม่ดีพอ หรือว่าเค้าทำอะไรผิดหรอ พี่บอกเค้าก้อได้นิ " ฉันบอกพี่ทายอย่างละล่ำละลัก
" ไม่ใช่หรอกตูน แต่พี่ชอบแอ้มจริงๆ แล้วพี่ก้ไม่อยากโกหกตัวเองต่อไปด้วย "
ตอนนี้ฉันพยายามกลั้นเสียงร้องไห้ไว้ให้เงียบที่สุด และประโยคสุดท้ายของเค้าก้อดังขึ้น
" อย่าทำน้ำตาท่วมบ้านนะน้อง " แล้วเค้าก้อวางสายไป
ในตอนนั้น ฉันคิดว่าคงไม่มีอะไรแย่กว่านี้แล้ว แฟนเรา ( จะเรียกว่าอดีตแฟนแล้วก็ได้ ) มาบอกเราว่า
ชอบเพื่อนสนิทของเราเอง ทำไมนะ เราถึงไม่แปลกใจเวลาที่เค้าโทรหากัน ทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีธุระอะไรซะหน่อย
ฉันก็คงได้แต่คิดว่า เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าไปใส่ใจมันเลย ก็เท่านั้น
หลังจากนั้น เราก็ไม่ได้คุยกันเลย ฉันกับเพื่อนก็เข้าหน้ากันไม่ติด เพราะพี่ทายก็ไปเป็นแฟนกับแอ้มจริงๆ ฉันเขียนจดหมายถึงพี่ทายฉบับนึงแต่ไม่ได้ส่งให้เค้า
ถึง พี่ทาย
เค้ารู้..ว่าความรักของเรามันจบไปแล้ว เค้าไม่ได้อยากเรียกร้องอะไร แค่อยากถามพี่ทายบางอย่างก็เท่านั้นเอง จำตอนนั้นได้มั้ย ที่พี่ทายเดินเข้ามาหาเค้า แล้วบอกว่า น้องชื่ออะไรหรอคับ จำได้มั้ยตอนที่เราเคยไปวิ่งด้วยกันตอนเย็น ตอนที่เราไปขี่รถเล่นด้วยกัน
แต่ทำไมภาพตอนนี้ถึงกลายเป็นภาพซ้อนกับอีกคนล่ะ ทำไมหัวใจของเค้าไม่มีค่าสำหรับพี่เลย ทั้งๆที่พี่เคย
บอกว่ารัก ทำไมไม่รักษาความรู้สึกกันบ้าง เค้าได้แต่นั่งคิดอยู่ตลอดมาว่าทำไม คำถามของเค้าเพียงอย่างเดียวในวันนี้ก้คือ พี่เคยรักเค้าบ้างรึป่าว แต่พี่คงตอบไม่ได้หรอกใช่มั้ย
เพราะความรักของพี่ไม่มีอยู่จริงใช่รึป่าว สุดท้าย..เค้าจะไม่ขอให้พี่เก็บความรักของเราเอาไว้ในความทรงจำหรอกนะ เพราะความรักของพี่....มันจอมปลอม
เหตุการ์ณทั้งหมดนั่น ทำให้ฉันไม่เป็นอันเรียน จนตอนเย็นที่ฉันกลับบ้าน ฉันเห็นรถยนต์คับหนึ่งกำลังเลี้ยว
...........................แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไป........................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น