คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :: Rendezvous :: Chapter.3
TALK ::
สวัสดีค่ะทุกท่าน ^^ มาอัพให้เป็นที่เรียบร้อยแล้วนะคะ
ตอนนี้ภัยน้ำท่วมยังคงมีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ... จนโรงเรียนมายด์เองก็เลื่อนเปิดออกไปอีกสองอาทิตย์เหมือนกัน
ยังไงก็ขอให้ทุกท่านปลอดภัยและดูแลตัวเองกันดีๆด้วยนะคะ
หวังว่าทุกอย่างคงจะผ่านพ้นไปได้ในเร็ววันค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเมนท์ที่เป็นกำลังใจให้มาตลอดนะคะ ^ ^
ช่วงนี้น้ำท่วม ถ้าหากไม่สะดวก แค่มาติดตามอ่านเฉยๆได้ก็ดีใจแล้วล่ะค่ะ ><
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ
Chapter.3
แม้เพียงเสี้ยววินาทีก็ช่างแสนยาวนานเสียจนรู้สึกราวกับว่าร่างทั้งร่างยากที่จะขยับหรือแม้แต่จะเอ่ยอะไรออกไปได้เลย คนทั้งสามยังคงยืนนิ่งงันทำอะไรไม่ถูก … ไม่รู้เสียด้วยซ้ำไปว่าควรจะเริ่มต้นอย่างไร เพราะบรรยากาศในตอนนี้นั้นมันช่างอึดอัดและเจ็บปวดจนภายในหัวใจมันเจ็บไปหมดแล้ว …
“จ … จินจู … ผม ---”
ร่างโปร่งที่ผละกายออกมาจากน้องชายของคนรักเอ่ยเสียงตะกุกตะกักพลางก้าวเดินออกไปหมายจะยื่นมือไปสัมผัสไหล่บอบบางที่กำลังสั่นเทาของอีกฝ่าย หากแต่จินจูกลับผงะก้าวถอยหลังไป … พร้อมกับหยาดน้ำตาเม็ดใสที่คลอนัยน์ตาคู่งาม
“ฉ … ฉัน … ข … ขอโทษค่ะ …”
“จินจู …”
“ฮึกก … ผมขอโทษฮะ !!”
“จุนซู !! เดี๋ยว ---!!”
ยังไม่ทันที่บทสนทนาจะดำเนินต่อไป … เสียงแหบหวานอันสั่นระริกก็โพล่งดังขึ้นมาพร้อมกับร่างเล็กที่รีบกระชับเสื้อของตนเองแล้ววิ่งปรี่ออกไปจากห้องทันทีโดยที่ไม่ฟังแม้แต่เสียงร้องเรียกของผู้เป็นพี่สาวเลยแม้แต่น้อย
“ฮึก … จุนซู … จุนซู ---!” จินจูเตรียมจะก้าวขาออกไปวิ่งตามผู้เป็นน้องชาย หากแต่มือหนาที่รั้งข้อมือของเธอเอาไว้ก็ทำให้เธอต้องหยุดชะงักเสียก่อน
“จินจู …!” นัยน์ตาคมนั้นฉายแววเว้าวอนสั่นไหวจนหัวใจรู้สึกเจ็บแปลบ
“….”
“อย่าไปนะ … อย่าไป”
เช่นเดียวกับน้ำเสียงทุ้มพร่าที่ดูอ่อนล้าเหลือเกินนั้น … หยาดน้ำตาสีใสค่อยๆกลิ้งหล่นกระทบพวงแก้มขาวซีดของหญิงสาวช้าๆ เธอเม้มริมฝีปากแน่นก่อนที่จะค่อยๆสลัดมือออกจากการกอบกุมของชายคนรักและวิ่งออกไปจากห้องตามน้องชายของตนเองไปทันที
“ฮึก … ฉันขอโทษค่ะยูชอน … ฉันขอโทษจริงๆ !!”
“จินจู ! จินจู …!!”
เสียงทุ้มพร่าเอ่ยร้องเรียกเสียงดัง … ไม่อาจแม้แต่จะคว้าข้อมือบางรั้งเอาไว้ เพราะกายทั้งกายมันชาเสียจนไม่สามารถขยับได้แม้เพียงก้าวตั้งแต่ที่อีกฝ่ายวิ่งหนีหายไปจากสายตา ยูชอนยืนนิ่งยกมือทั้งสองข้างของตนเองขึ้นมาอย่างช้าๆ ราวกับภายในหัวสมองกำลังตีกันยุ่งไปหมดจนไม่รู้ว่าตนเองควรจะทำอย่างไรต่อไปดี
… หยาดน้ำตาที่เห็นทำให้ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายเจ็บแปลบ …
“ฮึก … ใช่ ! ผมมันก็เป็นแค่อากาศสำหรับพี่ … ฮึกกก ! แล้วพี่จะไปรู้สึกอะไร …!”
“ฮึก … ฉันขอโทษค่ะยูชอน … ฉันขอโทษจริงๆ !!”
… น้ำตาของใคร …?
… เพราะมันสับสน … สับสนจนรู้สึกปวดหนึบที่ศีรษะ เจ็บแปลบภายในหัวใจ จุกอยู่บริเวณในลำคอจนหายใจลำบาก และชาไปทุกส่วนของร่างกาย …
“บ้าจริง … นี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องแบบนี้สักหน่อย !”
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันเฉกเช่นเดียวกับมือหนาที่กำเอาไว้แน่น ยูชอนตัดสินใจไล่ความคิดและความปวดแปลบทั้งหมดที่เกิดขึ้นออกไป ก่อนจะรีบก้าวเท้าวิ่งตามหญิงสาวคนรักออกไปทันทีด้วความรวดเร็ว
…………………..
“จุนซู …! ฮึก … จุนซู ! หยุดก่อน !!”
ฝีเท้าคู่เล็กเร่งให้เร็วขึ้นทั้งๆที่น้ำตายังไหลอาบแก้มไม่หยุด เสียงของผู้เป็นพี่สาวที่ได้ยินตามหลังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนั้นทำให้ยิ่งอยากจะวิ่งหนีหายไปให้พ้นด้วยความละอายใจต่อความผิดบาปที่ได้กระทำลงไป … หากแต่เรียวขาเล็กทั้งสองข้างนั้นก็ช่างอ่อนแรงเสียจนแทบจะวิ่งต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว
… ไม่กล้าที่จะสู้หน้าพี่สาวที่ตัวเองคอยเฝ้ารักและปกป้อง แต่ความจริงแล้วนั้นกลับเป็นฝ่ายทำร้ายจิตใจของเธอเสียเอง …
… มันผิดบาป … มันน่ารังเกียจ … และปวดร้าวจนหัวใจจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้ว …
“ฮึก … จุนซู …!”
ขาเล็กๆของหญิงสาวพยายามเร่งก้าวให้เร็วขึ้นเมื่อเห็นว่าระยะทางของตนเองกับผู้เป็นน้องชายฝาแฝดลดน้อยลงเรื่อยๆ ไม่สนใจแม้ว่าจะผ่านทางเท้าหรือเส้นถนนที่มีรถวิ่งผ่านเพียงไม่กี่คัน คำพูดมากมายที่เก็บกักอยู่ภายในใจมันเอ่อล้นจนอยากจะเอ่ยปากพูดออกไปให้หมด หากแต่ความเหนื่อยล้าที่ไม่สัมพันธ์กับสุขภาพร่างกายก็ทำให้ปวดร้าวจนรู้สึกเหมือนไม่มีอากาศจะหายใจ
“จุนซู …!! แฮ่ก … ฮึกๆ จุนซู !! ฟังพี่ก่อน แค่ก … จุนซู แค่ก !”
เสียงหอบหายใจและเสียงไอค่อกแค่กที่ดังเข้ามาในโสตประสาททำให้ขาเรียวของจุนซูหยุดชะงักนิ่ง คนตัวเล็กรีบหันขวับไปทางด้านหลังด้วยความตกใจ ความคิดที่ว่าพี่สาวของตนเองไม่สามารถใช้กำลังกายหนักๆได้ผุดกลับขึ้นมาในสมอง แต่ก่อนที่สมองจะประมวลผลไปมากกว่านั้น ดวงตาเรียวรีก็ต้องเบิกกว้างเมื่อร่างบอบบางของจินจูล้มลงกลางพื้นถนน !
“พี่จินจู !!!”
จุนซูรีบวิ่งปรี่เข้าไปหาพี่สาวของตนเองทันทีโดยไม่รีรอที่จะคิดอะไรอีก กายเล็กย่อตัวนั่งคุกเข่าลงบนพื้นปูนสีเทาเข้ม พยุงกายขาวซีดที่หอบหายใจหนักหน่วงขึ้นมาอย่างช้าๆด้วยน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูมากกว่าเดิม … นึกโทษตัวเองที่ปล่อยให้จินจูวิ่งตามมาแบบนี้ทั้งๆที่ร่างกายของเจ้าตัวไม่ควรจะวิ่งเลยเสียด้วยซ้ำไป
“ฮึก … พี่จินจู … พี่จินจู …”
“แฮ่ก … จุนซู …” ใบหน้าขาวซีดราวกระดาษของหญิงสาวเผยรอยยิ้มจางทั้งๆที่ยังมีน้ำตาคลอ มือเรียวบางสั่นเทากำแขนเสื้อของผู้เป็นน้องชายไว้แน่น
“จุนซู … ฮึก … พี่ … แค่ก แค่ก !”
“ฮึก …! อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยนะฮะพี่จินจู … ฮือ ผมขอโทษฮะ … ฮึก ! ผมขอโทษ …”
“ไม่นะจุนซู … แค่ก … เราต้อง … ฮึก ฟังพี่ …!”
คิม จินจูพยายามตักตวงลมหายใจเข้าปอดหากแต่ก็รู้สึกอึดอัดจนทำได้ยากเต็มทน นี่คงเป็นผลที่เกิดขึ้นจากการที่เธอฝืนตัวเองวิ่งตามน้องชายมาสุดฝีเท้าแบบนี้ แต่เธอก็หวังที่จะได้พูดมันออกไป … ถึงความในใจบางอย่างที่เก็บงำเอาไว้โดยตลอดเวลาที่ผ่านมา
“ฮึกๆๆ ผมจะพาพี่ไปหาหมอ … ฮึก ! พี่จินจูหายใจลึกๆก่อนนะฮะ !”
เสียงแหบหวานเอ่ยเครือทั้งน้ำตา พยายามจะพยุงร่างบางๆของพี่สาวฝาแฝดให้ลุกขึ้นยืนด้วยมือคู่น้อยสั่นระริก ทุกประสาทสัมผัสและความสนใจของคนตัวเล็กอยู่ที่หญิงสาวตรงหน้าเพียงคนเดียวจนไม่ทันมองสิ่งรอบกายหรือแม้แต่กระทั่งรับรู้ว่ารถยนต์สีดำสนิทกำลังแล่นพุ่งตรงเข้ามาด้วยความเร็วสูง !
ปาร์ค ยูชอนที่เพิ่งจะวิ่งตามมาทันได้แต่เบิกตากว้างกับภาพตรงหน้าจนแทบลืมหายใจ ริมฝีปากอิ่มตะโกนร้องเรียกออกไปอย่างสุดเสียง
“จุ ---!!”
“จุนซู !!!!”
เอี๊ยดดดดดดดด
… เสียงเบรคดังลั่นก้องไปทั่วบริเวณ …
คิม จุนซูรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหยุดหายใจ … ชั่ววินาทีที่ได้ยินพี่สาวของเขาร้องออกมาสุดเสียง เป็นเวลาเดียวกับภาพของรถยนต์ที่กำลังพุ่งตรงเข้ามาหาด้วยความเร็วสูงปรากฏแก่สายตา หากแต่ร่างของเขาเองกลับถูกแรงผลักให้กระเด็นออกไปอีกทางหนึ่งอย่างที่ไม่ทันได้ตั้งตัว
เพราะแรงกระแทกทำให้นัยน์ตาคู่เรียวต้องหลับปี๋ … แต่เพียงไม่นานก็ต้องปรือเปิดขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยเสียงทุ้มพร่าแสนคุ้นเคยที่ตะโกนดังลั่นกระทบโสตประสาท
“จินจู !!!!!!!”
… หยาดโลหิตสีแดงฉานตัดกับพื้นถนนสีเทาอย่างน่าปวดร้าว …
… เพราะช่วยชีวิตของเขา …
“ฮึก … พี่จินจู !!!!!”
พยายามพาร่างกายของตนเองปรี่ไปหาผู้เป็นพี่สาว หากแต่เรียวขาที่อ่อนกำลังด้วยเพราะความตกใจสุดขีดนั้นกลับไม่ทำให้เขาทำได้ดังใจ … เพราะร่างสูงโปร่งที่อยู่ฝั่งตรงหน้าวิ่งตรงเข้ามาอุ้มช้อนร่างขาวซีดนั้นขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนเสียก่อน
“จินจู ! จินจู !! ตื่นสิ !! อึ่ก … ลืมตาเถอะนะ !!”
ยูชอนพยายามประคองดวงหน้าหวานของหญิงสาวคนรักพลางเอ่ยเรียกซ้ำไปซ้ำมา นัยน์ตาคมฉายแววรวดร้าวออกมาอย่างไม่ปิดบังตระกองกอดร่างบอบบางในอ้อมขนแกร่งไว้แน่น ไม่สนแม้กระทั่งว่าเสื้อสูทราคาแพงและเชิ้ตสีขาวสะอาดนั้นจะชุ่มไปด้วยหยาดโลหิตสีฉานหรือไม่
“เรียกรถพยาบาล ! อึ่ก … โทรเรียกรถพยาบาลเร็วเข้าสิจุนซู !!!!”
ครั้งนี้เสียงทุ้มหันมาเอ่ยกับร่างเล็กสั่นเทาที่ยังน้ำตาไหลอาบแก้ม จุนซูรีบพยักหน้าแม้ภายในใจจะปวดแปลบวูบไหวจนแม้แต่หายใจยังลำบาก เคลื่อนมือสั่นระริกแทบควบคุมไม่ได้ของตนเองควานหยิบเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็กในกระเป๋ากางเกงติดต่อเบอร์ฉุกเฉินทันที
“จินจู … คุณอย่าเป็นอะไรไปนะ อึ่ก … คุณจะทิ้งผมไปแบบนี้ไม่ได้นะ !”
“….”
“จินจู ได้โปรด … คุณกำลังทำให้ผมใจหายนะ … ขอร้องล่ะ ตื่นสิ !”
“ย … ยู …”
“จินจู !!” ร่างโปร่งเอ่ยดังทันทีที่นัยน์ตาบางค่อยๆปรือเปิดขึ้นมาอย่างช้าๆ พร้อมๆกับเสียงเรียกอันแผ่วเบาจากริมฝีปากขาวซีดนั้น
“… ฉ … ฉัน …”
“ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ อึ่ก …! ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ ! ทำไมคุณไม่โทษผมเลยสักคำ … ทำไมต้องขอโทษผมด้วย ทำไม !!”
“ข … ขอโทษ … นะคะ … ยูชอน …”
ใบหน้าอ่อนหวานนั้นคลี่รอยยิ้มจางที่ดูพยายามฝืนทนต่อความเจ็บปวดเหลือเกินแม้แต่ในขณะที่ขยับริมฝีปากเปล่งเสียงออกมา มือผอมเรียวค่อยๆเคลื่อนมาสัมผัสแก้มสากของชายคนรักอย่างช้าๆ เอ่ยออกไปทั้งๆที่หยาดน้ำตาหลั่งริน
“ต … แต่ถ้าคนที่ … อึ่ก … ถูกชน ก … กลายเป็นจุนซู … แล้วล่ะก็ --- แฮ่ก … ม … มันไม่ได้ … อึ่ก … ไม่ได้จริงๆ … ค่ะ”
“ทำไม … จินจู … ผม อึ่ก … ผมไม่เข้าใจ …”
“… เพราะบางที … แฮ่ก … ภาพที่สะท้อน อึ่ก ! ในดวงตาของคุณ … อาจ … ฮึก ไม่ใช่ … ฉันเลย ตั้งแต่แรก …”
“….”
“ฉ … ฉัน …แค่ได้เป็น คนรักของยูชอน … ไม่ว่าเป็นเพราะอะไร อึ่ก … มันก็เป็น … แฮ่ก ความสุข … ที่สุดในชีวิตของฉันแล้วล่ะค่ะ …”
“จินจู …!”
“ฉัน … ขอโทษ … อึ่ก --- ขอโทษจริงๆนะคะ … ยูชอน …”
มือเรียวเล็กค่อยๆตกลงไปบนพื้น พร้อมๆกับหยาดน้ำตาหยดสุดท้ายที่ไหลรินจากปลายหางตาเรียวปิดสนิทกระทบลงสู่ผืนถนนสีเทาหม่นหมอง
“จินจู … ไม่นะ ! จินจู …!” ไม่ว่าจะพยายามเรียกอีกกี่ครั้งหญิงสาวก็ไม่ยอมตื่นขึ้นมาอีกแล้ว …
“จินจู !!!!!!”
…………………...
“จินจู … จินจู … คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ ! คุณต้องอยู่กับผมนะ ! จินจูคุณได้ยินผมใช่มั้ย !?”
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งพร่ำเอ่ยเรียกหญิงสาวคนรักไม่หยุดขณะที่วิ่งขนาบข้างเตียงเข็นผู้บาดเจ็บของโรงพยาบาลที่กำลังมุ่งหน้าตรงไปยังห้องฉุกเฉิน พร้อมๆกับร่างเล็กของคิม จุนซูที่วิ่งตามมาด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ
“เข้าไม่ได้นะคะคุณ ! กรุณารออยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยนะคะ !”
“จินจู … จินจู …!!!”
เสียงของนางพยาบาลเอ่ยห้ามพร้อมกับส่งเตียงเข็นสีสะอาดซึ่งปรากฏร่างของหญิงสาวนอนนิ่งโดยใช้เครื่องช่วยหายใจ ยูชอนได้แต่ร้องเรียกชื่อของคนรักกระทั่งวินาทีสุดท้ายที่บานประตูห้องฉุกเฉินที่ปิดลง ก่อนจะยืนนิ่งและกำมือเข้าหากันแน่นเฉกเช่นเดียวกับริมฝีปากอิ่มที่เม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง
“ฮึก …!”
โลกทั้งใบอันเงียบงันที่เกิดขึ้นจากความหวั่นกลัวและตื่นตระหนกของชายหนุ่มถูกทำลายลงด้วยเสียงสะอื้นแผ่วเบาที่ดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้ยูชอนต้องหันไปมองคนตัวเล็กกว่าที่ตอนนี้ยืนร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง และประโยคที่ตนเองรู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันไม่สมควรและไม่ถูกต้อง … หากแต่ตัวเขาเองก็พูดมันออกไปแล้ว
… แววตาและถ้อยคำที่ทำให้จุนซูรู้สึกเจ็บปวดเสมอไม่ว่าเมื่อไหร่ …
“ถ้าจินจูเป็นอะไรไป ... พี่จะไม่ยกโทษให้นายเลยจุนซู … ไม่มีวัน !!”
คนตัวเล็กได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ยืนจ้องมองประตูห้องฉุกเฉินที่ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดออกมา ถ้อยคำต่างๆที่กรีดลงกลางหัวใจในตอนนี้มันไม่สำคัญสำหรับจุนซูอีกต่อไปแล้ว ขอเพียงแต่พี่สาวของเขาจะไม่เป็นอันตรายอะไรเท่านั้นก็เพียงพอ
พี่จินจู … ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ …
ทำไมไม่ให้เป็นผมที่ถูกรถชนแทนพี่ล่ะฮะ … ทำไม
“ไอ้ปาร์ค !” เสียงเรียกทางด้านหลังที่คุ้นเคยทำให้ร่างสูงโปร่งที่กำลังยืนนิ่งต้องหันไปมอง
“ไอ้ยุน …!”
“นี่แกมาทำอะไรที่ ---” ร่างสูงเข้มที่เพิ่งจะปรากฏกายยังไม่ทันเอ่ยถามได้จบประโยค เพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานานตั้งแต่สมัยประถมก็ตรงเข้ามากระชากกำเสื้อของเขาไว้แน่น
“จินจู …! จินจูถูกรถชน ! ไอ้ยุน แกต้องช่วยจินจูให้ฉันนะ ! แกต้องช่วยจินจูให้ฉันนะ !”
“ไอ้ปาร์ค … แกใจเย็นๆก่อน ! ตอนนี้อาจารย์หมอเข้าไปแล้วนะ แกอย่าเพิ่งวู่วามสิ !”
ชอง ยุนโฮ … ศัลยแพทย์หนุ่มไฟแรงที่มีฝีมือดีเป็นอันดับต้นๆของโรงพยาบาลกลางเอ่ยกับผู้เป็นเพื่อน แม้จะยอมรับว่าตกใจไม่น้อยกับเรื่องราวที่ได้ยิน แต่ก็ทำได้เพียงบอกให้เพื่อนสนิทใจเย็นลงกว่านี้ เพราะรู้ดีว่าปาร์ค ยูชอนให้ความสำคัญกับคนรักของตนเองมากแค่ไหน แม้ว่าจะรู้สึกตะขิดตะขวงใจกับท่าทีบางอย่างมานานแล้วก็ตาม
“อึ่ก … ไอ้ยุน … ทำยังไงดี … จินจู … มันเป็นความผิดของฉัน …”
“มันไม่ใช่ความผิดใครทั้งนั้นแหละยูชอน ฉันว่าแกใจเย็นๆก่อนเถอะ … อาจารย์หมอท่านต้องพยายามช่วยให้ถึงที่สุดอยู่แล้ --- อ้าว จุนซู !”
หลังจากที่พูดจนเพื่อนรักเย็นลงไปได้บางส่วน นัยน์ตาคมกริบที่มักจะฉายแววอบอุ่นนั้นก็เบิกขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นร่างเล็กๆที่เนื้อตัวถลอกปอกเปิกจ้องประตูฉุกเฉินไม่วางตา ยุนโฮจึงรีบเดินตรงเข้ามาหาทันที
“ทำไมไม่ไปทำแผลก่อนละครับ ? ถ้าเกิดมันติดเชื้อหรืออักเสบขึ้นมาจะอันตรายนะ”
“ต … แต่ว่าผมไม่ ---”
“ไม่มีคำว่าแต่ครับ … ตามพี่มาดีกว่านะ เดี๋ยวจะให้พยาบาลทำแผลให้ ไอ้ปาร์ค แกจะ ---”
“อยากทำอะไรก็ทำเถอะ”
ยังไม่ทันที่ยุนโฮจะเอ่ยถามได้จบอีกครั้ง เสียงทุ้มพร่าก็ดังแทรกขึ้นมาก่อนโดยที่คนพูดไม่แม้แต่จะหันหน้ามามองคนตัวเล็กเลยแม้แต่น้อย มือป้อมๆที่กำลังถูกยุนโฮรั้งให้ไปทำแผลกระตุกเบาๆเหมือนกับหัวใจที่ปวดร้าว และแน่นอนว่ายุนโฮก็รู้สึกถึงสิ่งเหล่านั้น จึงได้แต่ถอนหายใจพลางเอ่ยตอบกลับ
“… เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันมานะ แกก็ใจเย็นๆไว้ล่ะ”
สายตาเรียวรีคลอน้ำแดงก่ำปรายมองชายหนุ่มที่ยังคงยืนนิ่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างไม่อาจละสายตาแม้ว่าตนเองจะถูกแพทย์หนุ่มที่รู้จักกันดีรั้งไปตามแรงจูง … แววเจ็บปวดและอ้างว้างที่สะท้อนอยู่ในดวงตาคมคู่นั้นมันทำให้ก้อนเนื้อเล็กในอกซ้ายของเขาเต้นกระตุกวูบไหวจนรวดร้าว
ได้โปรดอย่าเป็นอะไรไปเลยนะฮะพี่จินจู …
ไม่อย่างนั้น … พี่ยูชอนคงจะอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีพี่ …
…………………..
เกือบๆสามชั่วโมงผ่านไป จุนซูกลับมานั่งรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินอีกครั้ง … หลังจากที่ทำแผลเสร็จโดยแพทย์หนุ่มซึ่งเป็นคนพาไปไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกมาเลยสักคำ นั่นอาจเป็นเพราะว่าชอง ยุนโฮรู้เรื่องทุกอย่างดีอยู่แล้วจึงไม่จำเป็นต้องถามอะไรให้มากความ พอทุกอย่างเรียบร้อย ยุนโฮก็ขอตัวไปเพราะติดคนไข้ด่วนอีกรายหนึ่งจนจุนซูไม่ได้เอ่ยอะไรไปมากกว่าคำว่าขอบคุณ
นัยน์ตาเรียวปรายมองร่างสูงโปร่งซึ่งนั่งก้มหน้าประสานมือแน่นถัดไปอีกสองเก้าอี้ … แม้ระยะห่างที่เกิดขึ้นจะทำให้รู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่ภายในใจก็เป็นห่วงทั้งพี่สาวและชายหนุ่มจนรู้สึกว่าในหัวสมองมันเบลอไปหมด
“ทำไม …”
เสียงทุ้มบาริโทนเอ่ยออกมาแผ่วเบา … หากแต่ชัดเจนนักในบรรยากาศเงียบงันจนจุนซูต้องสะดุ้งเบาๆ
“ต … แต่ถ้าคนที่ … อึ่ก … ถูกชน ก … กลายเป็นจุนซู … แล้วล่ะก็ --- แฮ่ก … ม … มันไม่ได้ … อึ่ก … ไม่ได้จริงๆ … ค่ะ”
“… เพราะบางที … แฮ่ก … ภาพที่สะท้อน อึ่ก ! ในดวงตาของคุณ … อาจ … ฮึก ไม่ใช่ … ฉันเลย ตั้งแต่แรก …”
คำพูดของจินจูยังคงดังก้องไปมาในโสตประสาทด้วยประโยคที่เขาเองไม่อาจจะเข้าใจ … ไม่ว่าเมื่อไหร่ในสายตาของเขาก็มีเพียงจินจูไม่ใช่หรือ ? เขามั่นใจว่ามันต้องเป็นอย่างนั้น มั่นใจมาโดยตลอดว่าเป็นเช่นนั้น
… ตั้งสิบเจ็ดปีมาแล้ว …
จุนซูที่เห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบไปก็ได้แต่รู้สึกเป็นห่วง หมายจะขยับปากเพื่อเอ่ยอะไรออกไปสักอย่างทั้งๆที่ตัวเองก็กำลังเจ็บปวดไม่แพ้กัน
“พี่ยู ---”
“ทำไมถึงต้องเป็นจินจู … ทำไม …”
“….”
เสียงของยูชอนฟังดูช่างสับสนและเจ็บปวด … จนมือเล็กๆที่กำลังจะเอื้อมออกไปต้องชะงักและถูกเจ้าของเก็บมันไว้ข้างตัวเช่นเดิม หยาดน้ำตาสีใสเริ่มเอ่อคลอเตรียมจะกลิ้งหล่นลงมากระทบพวงแก้มขาวอีกครั้งหนึ่ง
นั่นสินะ … ทำไมถึงต้องเป็นพี่จินจู …
ทำไมไม่ใช่เขา … ทำไมคนที่นอนอยู่บนเตียงในห้องฉุกเฉินนั้นถึงไม่ใช่เขา … ทำไม
มือคู่น้อยกำเข้าหากันแน่นจนรู้สึกเจ็บชา แต่มันกลับปวดร้าวไม่เท่าภายในหัวใจดวงนี้เลย
“จุนซู !!” เสียงคุ้นเคยที่ดังขึ้นมาทำให้ต้องตื่นจากห้วงของความคิดและหันไปมอง
“ชางมิน …!” เจ้าของผิวสีน้ำผึ้งที่กำลังวิ่งตรงมาทำให้ต้องเบิกตาขึ้นกว้าง “ทำไมนายถึงมาที่นี่ได้ …”
“พี่แจจุงเป็นคนบอกฉันเองหลังจากที่ได้โทรศัพท์จากพี่ยุนโฮ นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ? บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า ทำไมตามตัวถึงมีแต่รอยแผลแบบนี้ล่ะ !?” ชางมินเอ่ยอย่างร้อนรนขณะที่จับแขนนุ่มทั้งสองข้างและใช้สายตาสำรวจไปทั่วกายของเพื่อนตัวเล็กด้วยความเป็นห่วง
“ฉ … ฉันไม่เป็นไรหรอกชางมิน … แต่ …”
“หึ … จะเป็นอะไรได้ยังไง ! ในเมื่อคนที่เป็นเค้าอยู่ในห้องฉุกเฉินตอนนี้น่ะ !!” เป็นยูชอนที่ทนอารมณ์ของตนเองไม่ไหวต้องลุกขึ้นเอ่ยออกมาเสียงดัง
“นี่คุณ …!” ชางมินเตรียมที่จะโต้กลับ หากแต่แรงยึดที่ชายเสื้อของตนเองก็ทำให้ต้องชะงักนิ่ง เพราะคงจะเป็นใครไม่ได้นอกเสียจากเพื่อนตัวเล็กของตนเองที่กำลังน้ำตาคลอตัวสั่นเทา
“อย่าชางมิน … ฮึก ! พี่ยูชอนพูดถูกแล้ว … มันเป็นเพราะฉันเอง ฮึก …”
“จุนซู …”
“ฮึก … ถ้าไม่เพราะ อึ่ก … ปกป้องฉัน … พี่จินจูก็คงจะไม่ --- ฮือออ …”
“จุนซู … ไม่เป็นไรนะ … อย่าร้องนะ อย่าร้อง …”
ร่างเล็กสะอื้นหนักอย่างน่าสงสารจนชางมินต้องคว้าเข้ามากอด ลูบแผ่นหลังบางที่สั่นระริกเหมือนกับลูกนกของเพื่อนสนิทเพื่อปลอบประโลม ในขณะที่ยังปรายสายตาจ้องมองเจ้าของร่างโปร่งตรงหน้าด้วยความไม่เป็นมิตรอย่างเปิดเผย
“หึ … ดีจังเลยนะ พี่สาวตัวเองอยู่ในห้องฉุกเฉินแท้ๆ ยังจะมีกะจิตกะใจไปโทรเรียกผู้ชายให้มานั่งพลอดรักกันอีก”
“นี่คุณ !! มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ !!!”
ชางมินนึกอยากจะพุ่งเข้าไปประเคนหมัดหนักๆให้คนปากพล่อยแรงๆสักที หากไม่ติดว่าร่างเล็กที่ยังสะอื้นเบาๆกอดรั้งเอาไว้แน่นล่ะก็
“หรือว่ามันไม่จริงล่ะ ?”
“ใครเขาจะไปคิดอกุศลแบบคุณกัน … หึ ! ที่พูดมาทั้งหมดนี่จริงๆแล้วเพราะโกรธหรืออิจฉากันแน่ล่ะครับ ?”
“แก …!”
ไฟที่หน้าห้องฉุกเฉินดับลงพร้อมกับประตูที่เปิดออกมาทำให้ทั้งยูชอนที่กำลังจะโต้ตอบกลับต้องรีบหันกลับมา และตรงปรี่เข้าหานายแพทย์วัยกลางคนซึ่งเดินออกมาทันที พร้อมๆกับชางมินและจุนซูที่ร้อนใจไม่แพ้กัน
“หมอครับ ! คนรักของผมเป็นยังไงบ้าง !? เธอ … เธอปลอดภัยใช่มั้ยครับ !!?”
“คุณเป็นญาติของคนไข้ใช่มั้ยครับ ?”
“… ผ … ผมเป็นน้องฮะ” จุนซูค่อยๆเอ่ยออกมาเสียงสั่น ภายในหัวใจเต้นแรงจนปวดไปหมด
“ผมเป็นคนรักของเธอครับ ! ได้โปรดบอกผมที … คนรักของผมเธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ !?”
“คือ …” ใบหน้าของชายสูงวัยท่าทางน่าเชื่อถือในชุดกาวน์สีขาวสะอาดแสดงถึงความลำบากใจเพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมา
“… ผมต้องขอแสดงความเสียใจด้วยครับ”
… ทุกส่วนของร่างกายชาวูบเหมือนจะหล่นลงไปกองกับพื้น …
“คนเจ็บเสียเลือดมาก ประกอบกับเป็นโรคโลหิตจาง โรคหัวใจ และร่างกายก็อ่อนแอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ผมพยายามช่วยเหลือเธอเต็มที่แล้วจริงๆ”
สิ้นประโยค … ร่างของนายแพทย์สูงวัยโค้งศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงว่าขอตัว ก่อนที่จะเดินจากไป เหลือเพียงคนสามคนซึ่งยังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
“ไม่จริง … ไม่จริงใช่ไหม …?”
“….”
“ไม่จริง … จินจู … จินจูจะตายได้ยังไง … ไม่จริง …!!!!”
ร่างโปร่งของปาร์ค ยูชอนทรุดคุกเข่าลงกับพื้นอันเย็นฉียบของโรงพยาบาล พร่ำร้องตะโกนออกมาซ้ำๆราวคนเสียสติ ในขณะที่จุนซูยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น … ไม่รับรู้แม้แต่น้ำเสียงอันแสนเศร้า หรือแม้แต่กระทั่งอ้อมแขนของเพื่อนสนิทที่โอบรอบกายของตนเองแน่นขึ้นเลยแม้แต่น้อย
… ประโยคที่ได้ยินดังก้องอยู่ภายในสมอง ซ้ำไป … ซ้ำมา …
พี่จินจู … ทำไม ...
พระเจ้าฮะ … ทำไมท่านถึงได้ใจร้ายนัก …
ทำไมต้องเป็นพี่จินจู … ทำไมถึงไม่ใช่เขา … ทำไมถึงไม่ใช่คนผิดบาปเช่นเขา …
ได้โปรดเอาชีวิตของผมไปแทนทีเถอะฮะ … ได้โปรด …
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
To Be Continued ...
ความคิดเห็น