คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : - Ankylose - Chapter.11
TALK ::
มาอัพอีกแล้วเจ้าค่ะ^^ มาอัพเร็วไปรึเปล่าหว่า?
หวังว่าคงจะไม่เบื่อกันนะคะ ฮ่าๆ ไม่อยากให้รอกันนาน
ถ้าเป็นไปได้ก็จะขุดตัวเองออกมาจากกองงาน มาลงฟิคให้ค่ะ^^~
ขอบคุณทุกๆคอมเมนท์และกำลังใจมากๆนะคะ ดีใจมากๆเลยค่ะ^^
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ~
Chapter.11
เพราะว่าฉันต้องการความอบอุ่นนั่น
เพราะว่าฉันไม่อาจลืมรอยยิ้มของนายได้
เพราะว่าฉันยังมีแต่หน้าของนายอยู่ในหัวสมอง
เพราะว่าฉันคิดอยู่เสมอว่าเราจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป
เพราะว่าความอ่อนโยนและทุกอย่างที่เป็นนายทำให้ฉันตกหลุมรัก
…เพราะว่าฉันรักนาย…
…รัก…รักมากจริงๆ…
“..ซู…”
“….”
“จุนซู….”
“……”
“จุนซู! นายเหม่ออีกแล้วนะ!”
“อ๊ะ…!”
ร่างเล็กสะดุ้งเพราะเสียงเรียกชื่อของตนเองก่อนที่จะพบว่าเพื่อนในวงรวมไปถึงทุกคนในกองจะหันหน้ามาที่ตัวเองกันหมด ดวงตาเรียวใสกระพริบปริบๆก่อนที่จะรีบก้มหัวขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ที่ทำให้การถ่ายรูปลงนิตยสารต้องสะดุด
“ข…ขอโทษฮะ!”
“วันนี้เป็นอะไรไปรึเปล่า? ดูไม่มีสมาธิเลย เฮ้ย! พักกองสิบนาที!!”
ถ้อยคำที่กล่าวออกมาอย่างเป็นห่วงจากผู้ร่วมงานยิ่งทำให้ดวงหน้าหวานหงอยลงอย่างรู้สึกผิด เหล่าช่างกล้องและช่างไฟก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนตามอัธยาศัย ยุนโฮขมวดคิ้วมุ่นก่อนที่จะรีบเอ่ยกับน้องชายตัวเล็ก
“นายเหม่ออีกแล้วนะจุนซู”
“ผมขอโทษฮะ…”
“ทีหลังก็มีสมาธิหน่อยสิ นายไม่เคยเป็นแบบนี้นี่”
“ผม…ขอโทษฮะ…”
ยิ่งเห็นสีหน้าเศร้าๆของผู้เป็นน้องชายที่ทั้งรักทั้งหวง ยุนโฮก็ได้แต่ถอนหายใจแผ่วเบาก่อนที่จะลูบเรือนผมสีน้ำตาลเข้มของจุนซูอย่างช้าๆ
ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สาเหตุที่ทำให้ร่างเล็กตรงหน้าเป็นแบบนี้ และไอ้เจ้าสาเหตุที่ว่าก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยจนเขาอยากจะซัดเข้าให้สักหมัดหนึ่งหากทำได้ ทว่าสภาพของคนเป็นหัวหน้าวงอย่างเขาก็ได้แต่พยายามควบคุมสถานการณ์ในการทำงานก็เท่านั้น
“แยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานหน่อยสิ เข้าใจไหม?”
น้ำเสียงอ่อนโยนที่ติดดุทำให้จุนซูพยักหน้าช้าๆ ริมฝีปากบางเม้มแน่นในขณะที่ได้แต่ก้มหน้ามองพื้น
“พี่ยุนโฮ…” เสียงทุ้มพร่าของยูชอนเอ่ยขึ้นก่อนที่จะถูกขัด
“พี่ยุนโฮอย่าดุนักสิฮะ พี่จุนซูไม่ได้เป็นแบบนี้บ่อยๆสักหน่อย”
เสียงทุ้มของน้องชายคนเล็กที่ดังขึ้นมาขัดจังหวะได้พอดิบพอดีทำให้ยูชอนต้องปรายสายตามองเหมือนถูกแย่งสคริปต์พูด
“พี่จุนซูไปนั่งพักก่อนเถอะฮะ”
“อือ…ขอบคุณนะ”
ยุนโฮ แจจุง และยูชอน ได้แต่มองเจ้าน้องชายตัวสูงที่ค่อยๆดันร่างเล็กให้ไปนั่งที่โซฟาไม่ใกล้ไม่ไกล โดยเฉพาะยูชอนที่นิ่งงันไปเพราะคนที่คิดและ ‘ควร’ จะทำหน้าที่นี้มันเป็นเขาต่างหาก…
“ยุนโฮเผลอดุน้องอีกแล้วนะ” แจจุงเอ่ยเบาๆก่อนที่จะทำแก้มพองลม
“ถ้าฉันไม่พูดอะไรเลยเดี๋ยวจุนซูก็เหม่อไปมากกว่านี้น่ะสิ”
บทสนทนาดูหวานน่ารักของพี่ชายทั้งสองคนควรจะทำให้ยูชอนรู้สึกปวดหนึบที่หัวใจ แต่ทว่ากลับไม่เป็นอย่างนั้นเลยแม้แต่น้อย เมื่อสายตาคมของเขาจับจ้องอยู่แต่จุนซูและชางมินที่นั่งข้างๆกันและยิ้มให้กันแบบนั้น
“พวกพี่สองคน…ไม่คิดอะไรเลยเหรอครับ…?”
“หือ?”
ยุนโฮกับแจจุงทำหน้างง ก่อนที่จะหยุดสวีทหวานชั่วครู่ หันไปมองหน้าคมคายของน้องชายเจ้าของเสียงทุ้มพร่า
“ช่วงนี้…ชางมินกับจุนซูไม่ดูแปลกๆไปหน่อยเหรอฮะ?”
ไม่ใช่ว่าหวงหรืออะไรทั้งนั้น เขารู้ดีว่าชางมินเป็นน้องชายที่ดีที่สุดคนหนึ่งที่มักจะเป็นห่วงพวกพี่ๆในวงอยู่เสมอๆ แต่ทำไมถึงรู้สึกตะหงิดใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อน้องชายตัวสูงเข้าใกล้จุนซูแบบนั้น…แสดงท่าทีออกมาแบบนั้น
“…มันก็….ใช่…”
“….”
“แต่ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่? เนอะยุนโฮ”
“อ้าว! ทำไมพูดงั้นอะพี่แจจุง!”
ยูชอนร้องออกมาทันทีที่สิ้นเสียงของเจ้าของใบหน้าหวาน ยุนโฮขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ทีฉันกับแจจุงยังรักกันได้เลย แล้วทำไมสองคนนั้นจะทำไม่ได้ล่ะ?”
“ก็พวกพี่กับสองคนนั้นไม่เหมือนกันนี่!”
“ไม่เหมือน…ยังไง?”
วินาทีนั้นดูเหมือนเขาจะลืมความรู้สึกที่มักจะบอกตนเองว่ามันคือ ‘ความรัก’ ที่มีต่อรุ่นพี่หน้าสวยตรงหน้าเสียสนิท ริมฝีปากอิ่มรีบตอบกลับแทบจะในทันที
“ก็จุนซูน่ะ---!”
เพราะจุนซูต้องคู่กับผม
ประโยคที่แวบผ่านเข้ามาในสมองทำให้ยูชอนหยุดชะงัก นึกแปลกใจตนเองที่จู่ๆก็คิดจะพูดอะไรออกไปโดยที่ไม่ทันจะได้คิดเสียแล้ว
“จุนซู? จุนซูทำไม?”
“…เปล่าครับ”
“อย่าหวงเพื่อนนักเลยยูชอน จุนซูโตแล้วนะ”
“ผมไม่ได้---”
“ทงบังชินกิครับ! ได้เวลาแล้วครับ!”
เสียงเรียกของทีมงานทำให้ยูชอนไม่ทันที่จะได้ปฏิเสธความรู้สึกของตนเองที่คลุมเครือจนน่าปวดหัวนั้น ยูชอนปรายสายตามองจุนซูกับชางมินที่ลุกขึ้นเตรียมไปถ่ายรูปต่อเล็กน้อยก่อนที่จะรีบเดินไปที่ที่จัดไว้
“ไอ้เจ้านั่น…รักก็ไม่ได้รักเขาแท้ๆ”
“…ยูชอนอาจจะแค่ไม่แน่ใจก็ได้นะยุนโฮ”
“ไม่แน่ใจแล้วมาทำอะไรแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน นี่ถ้าจุนซูไม่ได้ขอไว้ ฉันกับหมอนั่นต้องมีเรื่องให้เคลียร์กันแน่ๆ”
หัวหน้าวงร่างสูงเอ่ยอย่างไม่พึงใจเท่าใดนักก่อนที่จะโอบเอวบางของคนรักไว้หลวมๆ ก่อนที่จะเดินเข้าสู่หน้ากล้องและจำต้องปล่อยมือนั้นไปอย่างเสียดาย
………….
หงุดหงิด…หงุดหงิด…หงุดหงิดที่สุด!!
อะไรสักอย่างดลบันดาลให้ภายในใจของปาร์ค ยูชอนกรีดร้องออกมาแบบนั้น ตั้งแต่กลับมาจากการถ่ายรูปลงนิตยสาร ไม่รู้ว่าเขาต้องกำมือแน่นแล้วนับหนึ่งถึงสิบภายในใจของตนเองมากี่ร้อยครั้งแล้ว ซึ่งสาเหตุก็ไม่ใช่ใครที่ไหน..
ก็เป็นเจ้าตัวเล็กที่หัวร่อต่อกระซิก เล่นเกมกับไอ้เด็กตัวสูงอยู่ข้างๆน่ะสิ!!
ทั้งๆที่เขาเตรียมการไว้อย่างดีว่าทุกครั้งจุนซูจะต้องนั่งที่ริมหน้าต่างฝั่งขวาเป็นนิจ จึงพยายามจะหาทางนั่งตรงกลางเพื่อให้ได้นั่งข้างๆคนตัวเล็กที่วันนี้แทบไม่ได้พูดอะไรกับเขาเลยนอกจากเรื่องงานเท่านั้น
แต่เผลอไปแวบเดียว เจ้าชางมินที่ขึ้นรถเป็นคนแรกก็ไปนั่งที่ที่เขาตั้งใจจะนั่งไว้ซะแล้ว!!
“จุนซู! ดูเมฆก้อนนั้นสิ แปลกชะมัดเลย…”
เมื่อไม่รู้จะเรียกร้องความสนใจจากคนตัวเล็กยังไง ยูชอนก็ได้แต่ชี้เมฆบนท้องฟ้าสุ่มสี่สุ่มห้าไปอย่างนั้น
“ฉันเล่นเกมอยู่นะยูชอน! อ๊า! ชางมินอย่าขี้โกงสิ!”
“ก็ใครใช้ให้พี่เผลอล่ะ ฮ่าๆๆ”
“ขี้โกง!!!”
“ผมไม่ได้ขี้โกงซะหน่อย”
“ยูชอน! เพราะนายคนเดียวเลยฉันถึงแพ้!!”
อ้าว…
ร่างเล็กที่ทำหน้ามุ่ยอย่างน่ารักส่งเสียงโวยวายแทบจะดังลั่นรถ ทำให้ยูชอนได้แต่อ้าปากค้างเพราะความนิ่งอึ้งที่นอกจากจะไม่สามารถเรียกร้องความสนใจจากคนตัวเล็กได้แล้ว ยังได้รับค้อนวงโตแถมพ่วงมาด้วยเสียอีก
“เล่นใหม่! เล่นใหม่เดี๋ยวนี้เลยนะชางมิน!”
“ไม่เล่นแล้ว~”
“ขี้โกง! เล่นใหม่นะ เล่นใหม่ เล่นใหม่!!”
เสียงแหลมเหล็กดังลั่นรถจนพี่ใหญ่สองคนที่นั่งเคียงข้างกันด้านหน้าต้องหันมาปรามเจ้าตัวเล็กที่รั้นจนไม่ยอมแพ้ใคร
“ชางมิน นายก็เล่นกับจุนซูไปหน่อยเถอะ พี่ยังไม่อยากหูแตกตายตอนนี้”
“โห พี่แจจุง! ก็พี่จุนซูเล่นห่วยเองนี่ฮะ ผมเล่นแล้วชนะตลอดแบบนี้ก็เบื่อเหมือนกันนะ”
“นายว่ายังไงนะชางมิน!”
แรงทุบอั่กๆที่ไหล่แกร่งของผู้เป็นน้องทำเอาชางมินทำหน้าเบ้ ยูชอนที่รู้สึกเหมือนตนเองจะถูกร่างบางๆนั่นลืมเลือนไปแล้วได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่พึงใจ ก่อนที่จะเอ่ยชวน
“งั้นจุนซูก็เล่นกับฉันสิ”
ร่างเล็กชะงักไปนิดหนึ่ง แววตาสั่นไหวระริกเพียงชั่วครู่ก็เอ่ยตอบ
“ไม่เอา ไม่อยากเล่นกับยูชอน ฉันง่วงแล้ว”
เสียงใสที่ตอบกลับมาทำเอายูชอนอึ้งไปเป็นรอบที่สอง คนตัวเล็กอ้าปากหาวเข้าวอดหนึ่งก่อนที่จะพิงศีรษะเล็กไปกับซอกเบาะนวมของรถ
“นี่จุนซู…นาย---”
“พี่จุนซู นอนดีๆสิฮะ เดี๋ยวตื่นขึ้นมาปวดคอแล้วก็บ่นอีก”
ยูชอนหันควับไปหาเจ้าน้องชายตัวสูงทันทีที่ชางมินเอ่ยจบ
มันแย่งสคริปต์ในหัวของเขาไปพูดอีกแล้ว!!
“ชางมินงี่เง่าชะมัด…”
ริมฝีปากเล็กบ่นอุบอิบก่อนที่จะใช้ไหล่แกร่งของผู้เป็นน้องเป็นที่หนุนศีรษะกลมของตนเองแทน ภายในใจรู้สึกปวดแปลบเมื่อนึกถึงเวลาที่ยูชอนง่วงก็ชอบมาซบเขาแบบนี้…
…แล้วทำไมวันนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว…
…เขาไม่สามารถให้ยูชอนนอนซบไหล่ตัวเขาเองโดยที่ไม่เผลอคิดอะไรได้อีกแล้ว…
“ขอบคุณ…นะ…”
เสียงหวานดังขึ้นแผ่วๆจนชางมินต้องยิ้มขำก่อนที่คนตัวเล็กจะหลับไปเพราะฤทธิ์ยาที่ทานตอนหลังเลิกกอง และภาพที่เห็นจะๆอยู่ตรงหน้าก็ทำให้ยูชอนรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างในร่างกายที่กำลังพุ่งพล่าน
กับเขา…‘เพื่อนสนิท’ อย่างเขา จุนซูยังแทบไม่เคยจะนอนซบไหล่เลยด้วยซ้ำ!!
ตอนนี้ร่างสูงคงแทบไม่รู้แล้วว่าเดี๋ยวนี้ตนเองมัวแต่สนใจเรื่องเกี่ยวกับจุนซูเต็มหัวสมองไปหมดจนแทบไม่ได้สนใจรุ่นพี่หน้าหวานที่ตนเองเคยบอกว่า ‘หลงรัก’ เลยแม้แต่น้อย
กับพี่แจจุง…เขาก็แค่ ‘เจ็บ’ ที่ความรักไม่สมหวัง
แต่กับคิม จุนซู…เขากลับรู้สึก ‘หวง’ จนแทบไม่อยากให้ใครมาใกล้ชิดกับร่างเล็กเลยด้วยซ้ำ!
“ชางมิน”
“ฮะ พี่ยูชอน?”
ต้องเป็นอะไรบ้าๆสักอย่างแน่ๆที่ทำให้เขาพูดอะไรออกมาแบบนี้
“…เปลี่ยนที่กับพี่หน่อยได้มั้ย?”
…ประโยคที่ทำให้พี่ใหญ่สองคนที่นั่งเบาะหน้าหยุดสวีทหวานชั่วครู่แล้วหันหน้ามามอง…
…ประโยคที่ทำให้ชิม ชางมินถึงกับเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ…
…ประโยคที่ทำให้แม้แต่ผู้พูดอย่างปาร์ค ยูชอนยังต้องนิ่งอึ้งกับคำพูดของตนเอง…
“แต่พี่จุนซูหลับไปแล้วนะฮะ”
“ขี้เซาอย่างหมอนี่ไม่ตื่นง่ายๆหรอก”
ยูชอนที่ดูไม่เหมือนว่าจะพูดเล่นค่อยๆยันกายยืนงอเข่าก่อนที่จะยื่นมือประคองใบหน้าหวานของคนตัวเล็กให้พิงกับเบาะนวมอย่างเบามือ ชางมินได้แต่ปรายสายตามองร่างสูงเล็กน้อย ก่อนที่จะยอมกระเถิบกายไปนั่งริมฝั่งกระจกด้านซ้ายอย่างเงียบๆ
นี่น่ะนะที่บอกว่าไม่รู้สึกอะไร…
แค่ผมแกล้งแสดงออกว่าสนใจในตัวพี่จุนซูมากเกินไป อยู่ใกล้ๆกับพี่จุนซูบ่อยๆก็เป็นซะขนาดนี้แล้ว..
ไม่เนียนเอาซะเลยนะฮะ…พี่ยูชอน…
สายตาคมของน้องสุดท้องในวงยังคงเหลือบมองพี่ชายร่างขาวที่ค่อยๆประคองดวงหน้าน่ารักในซบกับไหล่กว้างของตนเองด้วยความอ่อนโยน รอยยิ้มเอ็นดูถูกจุดขึ้นที่ริมฝีปากอิ่ม ก่อนที่ยูชอนจะเอนศีรษะพิงกับเรือนผมสีน้ำตาลเข้มนั้นพร้อมกับหลับตาลงเข้าสู่นิทราไปอีกคน
แจจุงและยุนโฮหันมามองน้องชายตัวสูงที่ทำท่ายักไหล่อย่างไม่ยี่หระก่อนที่พี่ใหญ่ทั้งสองจะยกยิ้มเล็กน้อยกับ ‘แผนการ’ แปลกๆของชางมินที่คิดจะให้ยูชอนรู้สึกตัวเร็วๆเสียที
ปาร์ค ยูชอน..
ตอนนี้คำพูดของนายกับการกระทำของนาย มันสวนทางกันจนไม่รู้จะสวนยังไงแล้ว!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
To Be Continued...
ความคิดเห็น