คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :: Rendezvous :: Intro.
TALK ::
สวัสดีค่า ^ ^ แปลกใจมั้ยคะที่เห็นบอกว่าจะหายไปนานแล้วโผล่มาซะงั้น (ฮา)
จริงๆแล้วจะโผล่ไปนานจริงๆค่ะ ถึงจะปิดเทอมแล้วแต่ก็เรียนพิเศษเช้ายันเย็นทั้งปิดเทอมเลย =__=;
แต่ก็อยากจะเอาอินโทรมาลงให้พอให้รู้เค้าเรื่องกันคร่าวๆก่อนค่ะ ><
เป็นยูซูดราม่าเรื่องแรกสำหรับมายด์เลย (ถ้าไม่นับ Ankylose ที่จะเป็นแนวเศร้าๆซะมากกว่า ฮ่าๆ)
ถ้าหากมีข้อผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยมาไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ^ ^
ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจที่ทำให้มายด์มีฟิคชันจนมาถึงเรื่องที่ 6 นี้ได้ค่ะ ~
และหวังว่าจะติดตามฟิคชันเรื่องนี้ไปจนจบอีกเรื่องนึงนะเจ้าคะ >"< ~
แต่สำหรับเรื่องการอัพเดทนั้น ยังไม่สามารถยืนยันให้ได้จริงๆค่ะว่าจะมาอัพเมื่อไหร่ และตรงเวลาแค่ไหน
แต่จะพยายามอัพให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้นะคะ T^T ~
สำหรับฟิคชันเรื่องก่อน Camouflage ยังเปิดจองอยู่นะคะ สามารถตามไปจองกันได้ที่
http://pink-luna.exteen.com/20110917/yoosu-fiction-camouflage
ได้เลยนะคะ ^ ^
ขอบคุณมากๆอีกครั้งค่ะ ~
:: Rendezvous ::
Intro.
“ฮึกๆๆ … ฮือ ....”
เด็กตัวป้อมในชุดเอี๊ยมคุณหมีสีชมพูทับเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวสะอาดนั่งร้องไห้อยู่กลางสนามเด็กเล่นภายในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนยาวคลอเคลียพวงแก้มนวล ใบหน้ากลมน่ารักตอนนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาจนดูมอมแมม หากแต่พวกเด็กชายคนอื่นสองสามคนที่ผลักให้เจ้าตัวล้มลงก็ยังคงหัวเราะอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“ฮ่าๆๆ เธอมันตัวประหลาด ยัยตัวประหลาด !”
“ฮึกๆๆ ไม่ใช่นะ ! เค้าไม่ใช่ตัวประหลาดสักหน่อย ฮื้อออ”
“เด็กอะไรสีผมไม่เหมือนคนอื่น ตัวประหลาด ตัวประหลาด !” มือของเด็กเหล่านั้นมาดึงทึ้งผมสีน้ำตาลอ่อนหวานของร่างน้อยจนเจ็บไปหมด
“โอ๊ย …! ฮืออๆๆ เค้าเจ็บนะ ฮึกกก”
“ร้องไปเลย ร้องยังไงก็ไม่มีใครสนใจหรอก ฮ่าฮ่าฮ่า !!”
“พวกนายหยุดเดี๋ยวนี้นะ !!”
เสียงของเด็กชายอีกคนที่วิ่งตรงเข้ามาห้ามทำให้เด็กสองสามคนที่รุมแกล้งเจ้าตัวน้อยอยู่ต้องหยุดชะงัก ดูท่าทางและส่วนสูงแล้วไม่ว่ายังไงคนมาใหม่ก็คงจะมีอายุมากกว่าพวกเขาสักประมาณสองสามปีเห็นจะได้ ไม่ต้องรอให้พูดอะไรซ้ำ พวกเด็กขี้แกล้งก็รีบวิ่งหนีหายไปทันที เหลือเพียงคนตัวเล็กที่นั่งอึ้งน้ำตาหยดแหมะๆอยู่คนเดียว
“ฮึก … ฮึก …!”
“นี่ … เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ?”
“ฮึกกก ฮะ … ฮือออ”
เด็กชายค่อยๆย่อตัวลงให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกันกับร่างน้อยที่ยังคงสะอึกสะอื้นไม่หยุด ดวงหน้ากลมๆนั้นพยักขึ้นลงแต่กลับไม่หยุดร้องไห้เสียที ทำเอาเด็กตัวสูงกว่าปลอบไม่ถูกเลยได้แต่ทำท่าทางลุกลี้ลุกลน จนกระทั่งสายตาไปสะดุดอยู่กับดอกไม้สีขาวสะอาดริมสนามหญ้าที่เหมือนจะถูกปลูกเอาไว้เป็นแปลง
“ขอโทษนะดอกไม้ …” เสียงของเด็กชายเอ่ยไร้เดียงสา ก่อนจะเด็ดมันขึ้นมาไว้ในมือ ยื่นไปตรงหน้าของเจ้าเด็กน้อยขี้แยที่ยังไม่ยอมหยุดร้องไห้เสียที
“เอ้า !”
“ฮึก … อ๊ะ !”
“นี่ไง ! ฉันให้ดอกไม้เธอนะ เพราะฉะนั้นก็หยุดร้องไห้ได้แล้ว”
“….” ร่างเล็กยังคงจ้องมองมาด้วยนัยน์ตาเรียวกลมใสแป๋วคลอน้ำ … ก่อนจะยื่นมือป้อมๆมารับดอกไม้ดอกเล็กไปไว้ในมืออย่างช้าๆ
“ฮึก … ตัวเองไม่คิดว่าสีผมเค้ามัน อึ่ก … แปลกเหรอ ?” เสียงเล็กๆใสราวระฆังแก้วเอ่ยถาม เพราะพวกเพื่อนๆรอบข้างของตนเองนั้นมักจะล้อสีผมน้ำตาลอ่อนของตนเองอยู่เสมอๆเหมือนอย่างวันนี้ที่เขาถูกแกล้ง
“ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย ผมสีนี้สวยดีออก เหมาะกับเธอจะตายไป”
“ฮึก … จริงเหรอ ?” ประโยคที่ได้ยินทำให้เด็กน้อยหยุดร้องไห้ได้ชะงัด เงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยสายตาแห่งความหวัง
“จริงสิ ! นี่ ทีหลังก็ห้ามร้องไห้อีกนะ หน้าเธอไม่เห็นจะเหมาะกับน้ำตาเลย เข้าใจมั้ย ?”
“อื้อ”
“ดีมาก … ไหนทีนี้ลองยิ้มให้ดูหน่อยสิ ?” เด็กน้อยยิงฟันเผยให้เห็นฟันซี่เล็กๆเรียงตัวกันเป็นระเบียบตามคำสั่ง
“นี่ ! นั่นมันเรียกว่าแยกเขี้ยวต่างหากล่ะ ฉันบอกให้เธอยิ้มต่างหาก”
“ก็ตัวบอกให้เค้ายิ้มไง เค้ายิ้มแล้วนะ” ยังคงท่าเดิมพูดเสียงกัดฟันด้วยความไร้เดียงสา
“ไม่เห็นจะยิ้มเลย ตอนนี้หน้าเธอเป็นแบบนี้แล้วล่ะรู้ตัวรึเปล่า ?”
เอ่ยพลางแยกเขี้ยวยิงฟังให้อีกฝ่ายดูว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังทำหน้าแบบไหน แต่ท่าทางเหล่านั้นกลับเรียกเสียงหัวเราะแปลกๆจากร่างป้อมๆออกมาด้วยความขบขัน
“อิยะฮะฮะฮะฮะ ! ตลกจังเลย !”
พวงแก้มกลมยุ้ยขาวนวลขึ้นสีระเรื่อน้อยๆ พร้อมๆกับริมฝีปากคู่เล็กที่คลี่ยิ้มกว้างออกมาจนตาหยี … ฉับพลันโลกทั้งใบก็สว่างไสวและสดใสขึ้นทันตา จนเด็กชายที่จ้องมองอยู่นั้นถึงกับนิ่งงันตกตะลึงไปกับความน่ารักนั้น เขาไม่เคยเห็นใครยิ้มได้สวยเท่ากับร่างเล็กๆตรงหน้านี้มาก่อนเลยในชีวิต
“น … นี่ ! เธอรู้รึเปล่าว่าวันนี้น่ะเป็นวันอะไร”
“… ก็วันเถาไงล่ะ ตัวไม่รู้เหรอ”
“วันเถาอะไร เค้าเรียกว่าวันเสาร์ต่างหากล่ะ นี่เธอยังพูดไม่ชัดอีกเหรอเนี่ย”
“ใครว่าเค้าพูดไม่ชัด ! เค้าพูดชัดแล้วนะ ! พูดคำว่าทารานเฮโยได้แล้วด้วย !” ใบหน้ากลมหวานมุ่ยลงกับถ้อยคำที่ว่ากล่าวตนเอง ก่อนจะตอกกลับพลางกลับยืดอกราวกับภูมิใจเสียเต็มประดา
“ซารังเฮโยต่างหาก”
“ก็เหมือนกันนั่นแหละ !”
“เหมือนกันตรงไหน”
“งื้อออ เค้าไม่พูดด้วยแล้ววว !!”
“งอนเหรอ ? ฉันแค่ล้อเล่นเองอย่าโกรธนะ” พอเห็นเจ้าตัวเล็กทำแก้มป่องขนาดนั้น ก็อดที่จะรู้สึกว่าน่ารักไม่ได้ ปากอิ่มของเด็กชายคลี่ยิ้มจางๆก่อนที่จะเอ่ยประโยคถัดไป
“นี่ วันนี้เค้าเรียกว่าวันวาเลนไทน์นะ เป็นวันแห่งความรักด้วยล่ะ เธอไม่รู้เหรอ”
“วัน … แห่งความรักเหรอ ?”
“ใช่ ! วันนี้นะเค้าจะให้ช็อคโกแลตกับดอกไม้ให้กับคนที่ชอบล่ะ รู้รึเปล่า ?”
“เค้าไม่เห็นเคยได้ยินเลย” ร่างเล็กพูดเสียงอู้อี้ในขณะที่จ้องมองดอกไม้แสนสวยในมือของตนเอง
“เพราะฉะนั้น ฉันให้ดอกไม้เธอแล้ว โตขึ้น … เธอต้องมาเป็นเจ้าสาวของฉันนะ” แก้มของเด็กชายเป็นสีระเรื่อด้วยความเขินอาย ในขณะที่ยื่นมือออกไปจับมือนุ่มๆของเจ้าตัวน้อยเอาไว้
“เอ๊ะ ?”
“เธอชื่ออะไร ฉันชื่อยูชอนนะ ปาร์ค ยูชอน …”
“เค้า … เค้าชื่อคิม ---”
“ยูชอน ! อยู่ที่ไหนลูก เราต้องไปกันแล้วนะ !”
เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเอ่ยเรียกเสียงดังทำให้บทสนทนาของเด็กทั้งสองคนหยุดชะงัก เด็กชายปล่อยมือจากมือนุ่มอย่างช้าๆด้วยความเสียดาย ก่อนจะเอ่ยตอบกลับ
“ผมอยู่นี่ฮะคุณแม่ !!” ใบหน้าหล่อเหลานั้นหันมาหาคนตัวเล็กกว่าที่ใบหน้ายังคงมีคราบน้ำตาเปื้อนอยู่
“ฉันต้องไปแล้ว … อย่าลืมสัญญานะ โตขึ้นแล้วเธอต้องเป็นเจ้าสาวของฉันนะ”
“อ๊ะ … แต่ว่า …”
“ห้ามลืมเด็ดขาดเลยนะ !”
เด็กชายที่มือของตนเองถูกรั้งไปตามแรงจูงของหญิงสาวผู้เป็นมารดาไม่ลืมที่จะหันหน้ากลับมาตะโกนให้ร่างน้อยที่ยังคงยืนอยู่กลางสนามเด็กเล่นได้ยินมัน ร่างน้อยในชุดเอี๊ยมคุณหมีสีชมพูมองดอกไม้สีสะอาดในมือ ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่ช่วยเหลือตัวเองเอาไว้เมื่อครู่เดินหายไปจากสายตา
… เสียงของเด็กชายคนนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวของเจ้าตัวเล็กอยู่เลย …
“โตขึ้นแล้วเธอต้องเป็นเจ้าสาวของฉันนะ”
“แต่จุนซูเป็นผู้ชายนะ … จุนซูจะเป็นเจ้าสาวของตัวได้ยังไง …”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อ๊ะ … อ๊า …!”
เสียงครางหวานแว่วดังขึ้นในความมืดมิดยามร่างกายถูกแทรกรุกล้ำเข้ามาถี่กระชั้น เรียวแขนบางโอบกอดคนตรงหน้าเอาไว้แนบแน่นราวกับหาที่ยึดเหนี่ยว เปล่งเสียงหอบครางกระเส่าไปพร้อมๆกับเสียงเนื้อที่กระทบกันดังลั่นอย่างน่าอาย
“อ่า … อืม …”
เสียงทุ้มพร่าที่ครางเบาๆชิดริมใบหูยิ่งขับให้ดวงหน้าหวานฝาดสีระเรื่อ หัวใจเต้นถี่ระรัวราวกับจะหลุดกระเด็นออกมานอกอก รับสัมผัสแสนรัญจวนร้อนเร่าของคนบนร่างอย่างไม่ประสีประสา กายขาวผุดผาดปรากฏสีกุหลาบไปทั่วร่าง นัยน์ตาเชื่อมหวานปรือปรอยงดงามราวกับภาพวาดยิ่งยวนเย้าชวนให้กกกอดแรงๆไม่ได้
“อ … อา อ๊า … พ … พี่ยูชอน …!”
“บอกกี่ครั้งแล้ว อา … ว่าให้เรียกยูชอนน่ะ”
“อ … ฮึก … ยูชอน … อ๊ะ อ๊าาา !!”
หยาดสีน้ำนมถูกปลดปล่อยออกมาจนเปรอะเปื้อนหน้าท้องขาวนวล กายบางหอบหายใจหนักหน่วงด้วยความเหนื่อยอ่อน คนตัวสูงยังคงกระทั้นกายเข้ามาอีกสองสามครั้ง ก่อนที่สายน้ำอุ่นจะพวยพุ่งเข้ามาเติมเต็มภายในกาย
… หากแต่เสียงที่ได้ยินกลับทำให้หัวใจดวงน้อยที่เต้นถี่ๆแหลกสลายไม่มีชิ้นดี …
“อ่า … จินจู … จินจูของผม …”
หยดน้ำสีใสที่คลออยู่ในนัยน์ตาค่อยๆร่วงหล่นจากปลายตาเรียวกระทบลงสู่หมอนใบนุ่มอย่างช้าๆ … เจ็บปวดราวกับหัวใจถูกบีบคั้นจนเป็นผุยผง ปวดร้าวจนรู้สึกหายใจไม่ออก อ้อมแขนแกร่งที่โอบรัดเพียงชั่วคราว เพียงไม่นานก็คลายผละจากไป
“ฮึก …”
เสียงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบาง ทำให้ร่างโปร่งที่กำลังหยิบเสื้อผ้ามาแต่งตัวหยุดชะงัก ปรายสายตามองร่างขาวที่นอนทอดกายอยู่บนเตียงกว้าง
“ร้องไห้ทำไม … นายก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบ”
“ไม่ว่าผมจะทำอะไร … พี่ก็ไม่เคยชอบผมอยู่แล้วนี่ฮะ !” ร่างเล็กหันมาเอ่ยตัดพ้อด้วยนัยน์ตาคลอน้ำ
“จุนซู ! อย่ามาพูดจาแบบนี้นะ … เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ ?”
“ฮึก ...! ผมไม่ต้องการมันอีกแล้ว พี่ปล่อยผมไปเถอะนะฮะ ฮือ”
“ไม่เอาน่าจุนซู … นายรักพี่ไม่ใช่รึไง ?”
“ฮึก …!”
ประโยคที่น้ำเสียงทุ้มพร่าเอ่ยออกมานั้นทำให้ร่างเล็กไม่สามารถจะปฏิเสธอะไรออกไปได้เลยแม้แต่น้อย หยาดน้ำสีใสหยดลงหยดแล้วหยดเล่า แต่กระนั้นอ้อมแขนที่โอบไหล่เล็กเอาไว้มันก็ให้ความอบอุ่นเพียงแค่ฉาบฉวยเท่านั้น
… ความฝันของวันวานช่างสวยงาม …
… หากแต่เวลานี้กลับไปต่างอะไรจากโซ่ตรวนอันเป็นพันธนาการชั้นดีของหัวใจ …
“อย่าร้องไห้เลยนะ … เด็กดี”
… ยังคงเป็นคนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง หากแต่เป็นสถานะที่แตกต่างออกไป …
ไม่ใช่เจ้าชายคนนั้นที่เคยช่วยเหลือเขาเอาไว้ … ไม่ใช่คนรักที่มอบดอกไม้มาให้พร้อมคำมั่นสัญญา
… หรือแม้แต่กระทั่งเป็นพี่ชายที่แสนดี ก็ยังห่างไกลเหลือเกิน …
… ไม่ว่าจะพยายามปฏิเสธอย่างไร คนๆนี้ก็คือยูชอน … ปาร์ค ยูชอน เจ้าของความทรงจำแสนล้ำค่าของตนเองคนนั้นอย่างแน่นอน …
“อึ่ก … พี่จะไปไหนฮะ ?”
“พี่จะไปหาจินจู นี่มันดึกก็แล้ว นายเองก็นอนซะเถอะนะ”
ไม่อาจแม้แต่จะรั้งให้อยู่เคียงข้างต่อแม้เพียงเสี้ยววินาที เพราะทันทีที่สิ้นเสียงทุ้มนุ่มหูนั้น ร่างสูงโปร่งก็เดินออกไปจากห้องเสียแล้ว … ไปหาคนที่สำคัญกว่า … คนที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ เขาก็เป็นได้เพียงแค่ตัวแทนเท่านั้น
“ฮึกก …!”
ร่างเล็กได้แต่ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้นบนเตียงกว้างอันเหน็บหนาว เจ็บปวดจนรวดร้าวไปทั้งใจ … ให้สาสมกับความผิดบาปที่ตนเองกระทำ แม้ว่าภายในหัวใจไม่รักดีดวงนี้จะยังคงคนึงหาเจ้าของความอบอุ่นเมื่อครู่อยู่ไม่จาง
… ถ้าเพียงแต่คนๆนี้จะไม่ใช่ปาร์ค ยูชอน …
… คนรักของพี่สาวของเขา …
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
To Be Continued ...
ความคิดเห็น