คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - Ankylose - Chapter.1
เพราะว่ารัก…บางครั้งถึงต้องทำเป็นมองข้าม
เพราะว่ารัก…บางครั้งถึงต้องไม่ปริปากพูดอะไรออกมา
เพราะว่ารัก…ถึงได้ไม่กล้าเอ่ยความรู้สึกจริงๆของตัวเองเลยสักครั้ง
เพราะว่ารัก…ถึงไม่อยากให้นายลำบากใจเพราะฉัน
…ไม่อยากเลย…
ถ้าฉันเก็บความรู้สึกนี้ไว้คนเดียวได้ก็คงดี
เพราะว่าฉันรัก…รักนายมากจริงๆ…
- Ankylose -
Chapter.1
“นี่…ช่วงนี้กระแสยูซูมาแรงมากทีเดียวเลยนะ”
เสียงของผู้จัดการวงกล่าวขึ้นพร้อมยิ้มนิดหนึ่งในขณะที่จะขึ้นรถจากไป ทำให้สมาชิกวงดงบังชินกิมองหน้ากันอย่างงงๆ โดยเฉพาะ ‘คู่’ ที่ถูกเอ่ยขึ้นที่ปรายมองกันเล็กน้อย
“…แบบนี้พวกนายก็ต้องทำแบบพวกฉันสิ แนบชิดเซอร์วิสกันน่ะ?”
ลีดเดอร์แห่งวงจอง ยุนโฮเอ่ยขึ้นยิ้มๆในขณะที่มือของตนเองยังคงโอบไหล่บอบบางของคนหน้าตาสะสวยเคียงข้างที่ช้อนตาขึ้นมองอย่างเหนื่อยหน่าย ทว่าพวงแก้มใสของชายหนุ่มร่างบางที่งดงามกว่าอิสตรีกลับขึ้นสีระเรื่อ
“คิดว่าฉันมีความสุขนักหรือยังไงกัน เจ้าหมีบ้า!”
“อ้าว…”
ถ้อยคำที่เจ้าของเสียงทุ้มหวานเอ่ยขึ้นมาทำให้คนร่างสูงแกล้งทำหน้าจ๋อยจนเรียกเสียงหัวเราะจากคนในวงได้เป็นอย่างดี
จะเว้นก็เพียงแต่ร่างสูงที่มีผมสีน้ำตาลเข้มยาวระต้นคอปาร์ค ยูชอนเท่านั้น ที่ลอบรู้สึกแปลกๆอยู่เงียบๆ ทว่าเขาก็ปิดบังมันได้ด้วยรอยยิ้มแย้มสดใสนั้น ไม่รับรู้ถึงเจ้าของนัยน์ตากลมโตตัวเล็กเคียงข้างที่ลอบมองใบหน้าของเขาอย่างเงียบๆนั้นเลย
ยูชอน…
คิม จุนซูได้แต่เอ่ยนามของร่างสูงเคียงข้างภายในใจอย่างเจ็บปวด สายตาแบบนั้นของ ‘เพื่อนรัก’ ของเขานั้นไม่ได้กำลังบอกว่าเจ้าของรู้สึกมีความสุขเลยสักนิด
ทำไมล่ะ…?
ทั้งๆที่เขา ‘รัก’ ปาร์ค ยูชอนเสียจนหมดหัวใจ ความผูกพันที่อัดแน่นจนแปรเปลี่ยนความเป็นเพื่อนให้กลายเป็นสิ่งที่มากกว่านั้นจนตัวของคิม จุนซูเองก็ไม่ทันได้ยั้งคิดและตั้งตัว
…รู้สึกตัวอีกที หัวใจของเขาก็ไม่มีที่ว่างเหลือให้ใครอีกต่อไปแล้ว…
…นอกเสียจากปาร์ค ยูชอน…
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เขาก็รู้ดีและรู้มาตลอดว่าเจ้าของหัวใจของตัวเขานั้น ได้มอบหัวใจให้กับใครบางคนไปเสียแล้ว
และคนๆนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น…แต่เป็น ‘แจจุง’ เจ้าของฉายาคุณแม่ของวงที่เป็นรุ่นพี่ที่แสนเคารพและรักของเขานั่นเอง
ไม่แปลกหรอกที่ใครๆต่างก็ตกหลุมรักกับแจจุง ด้วยใบหน้างดงามยิ่งกว่าอิสตรีแสนหวานนั้น รูปร่างอรชรเอวบางยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนทำให้ดูน่าทะนุถนอมแม้จะแข็งแกร่งอยู่ในที รวมถึงนิสัยน่ารักๆที่แม้ตัวของคนตัวเล็กเองก็ยังอดรู้สึกแบบนั้นไม่ได้
ยังไม่รวมถึงความสามารถในการทำอาหารและงานบ้านงานเรือนที่ดูเจ้าตัวจะแสนถนัดจนกลายเป็นคุณแม่ของวงไปตามฉายาจริงๆ
…ไม่แปลกที่ยูชอนจะรักพี่แจจุง เพราะเขาเองก็คิดว่าพี่แจจุงนั้นช่างแสนดี…
…ไม่แปลกเลยที่จะเป็นแบบนี้ เพราะเขาก็ไม่ได้ดูสมกับเป็นคนที่ควรจะถูกปกป้องอย่างพี่แจจุง…
ดวงตาแป๋วๆที่มักจะเปล่งประกายเสมอกลับหลุบต่ำลงอย่างรู้สึกปวดใจ ก่อนที่จะค่อยๆพาร่างของตนเองเดินเข้าไปในบ้านพร้อมๆกับคนในวงทั้งๆที่เสียงหัวเราะยังคงมีให้ได้ยิน
ฉันจะบอกให้นายรู้ไม่ได้หรอก…ยูชอน…
เหมือนที่นายไม่เคยบอกพี่แจจุงเลย…ว่านายรู้สึกยังไง…
………..
“จุนซู…”
“……”
“นี่…จุนซู!”
“หะ…หา?” ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะหันหน้าไปหาเจ้าของเสียงนั้น
“มีอะไรเหรอยูชอน?”
“ฉันเรียกนายตั้งนานแล้วนะ เหม่ออะไรอยู่น่ะ?”
คนร่างสูงกว่าทำหน้ามุ่ยเมื่อเขาเรียกชื่อของคนตัวเล็กตรงหน้าเป็นรอบที่หนึ่งร้อยแปด เจ้าของดวงหน้ากลมน่ารักกระพริบตาปริบๆอย่างงุนงงก่อนที่จะหัวเราะแหะๆ
“ขอโทษนะ…พอดีกำลังคิดอะไรเพลินๆน่ะ”
สายตาเรียวเล็กจับจ้องไปที่ยูชอนที่ถือผ้าห่มและหมอนของตนเองไว้ในมืออย่างงุนงง
“…ยูชอนหอบของมาที่นี่มีอะไรเหรอ?”
“พี่ยุนโฮย้ายไปนอนห้องเดียวกับพี่แจจุงน่ะ”
“……”
“ตั้งแต่วันนี้…เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะขนของมาที่ห้องนายนะ”
“..ละ…แล้วชางมินล่ะ?”
“ชางมินบอกว่าจะไปอยู่ห้องอื่นคนเดียวเพราะจะอ่านหนังสือ ไม่อยากให้ใครมารบกวน”
จุนซูนึกขอบคุณแต่ก็หมั่นไส้น้องเล็กสุดของวงอยู่ในใจ ดูยังไงก็จงใจปล่อยให้ยูชอนมาอยู่กับเขาในห้องสองต่อสองชัดๆ
ชางมินนะชางมิน! จะให้ฉันลำบากใจไปมากกว่านี้รึยังไงกัน!
“อ๊ะ…อย่างนั้นเอง….หรอกเหรอ…”
เสียงแหบหวานขาดห้วงไปเมื่อเห็นสายตาเศร้าๆของ ‘เพื่อน’ ที่ค่อยๆวางหมอนและผ้าห่มลงบนเตียงเปล่าข้างๆเตียงของเขาอย่างช้าๆ
“…ยูชอน…”
จุนซูเรียกชื่อของร่างสูงตรงหน้าแผ่วเบา ก่อนที่มือบอบบางจะค่อยๆยื่นไปสัมผัสกับไหล่กว้างของคนตรงหน้าอย่างพยายามปลอบประโลมทั้งๆที่หัวใจของตนเองก็บอบช้ำไม่แพ้กัน
“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”
ปาร์ค ยูชอนปรายสายตามองดวงหน้าหวานที่จับจ้องมาที่ใบหน้าของเขาอย่างเป็นห่วง และนั่นทำให้เขายิ้มออกมาน้อยๆอย่างอบอุ่นให้กับร่างเล็กที่เริ่มใจเต้นไม่เป็นส่ำ
“ฉันไม่เป็นไรหรอกจุนซู…ขอบใจนะ”
“…..”
“ถึงทั้งสองคนนั้นจะพยายามกลบเกลื่อนหรือปิดบัง แต่เรื่องที่พี่ยุนโฮกับพี่แจจุงมีอะไรที่มากกว่านั้น…ฉันรู้มาตลอดอยู่แล้ว”
“…ยูชอน…”
“แล้วฉันก็รู้ดี…ว่าความรักของฉัน…มันเป็นไปไม่ได้หรอก…”
ก็เหมือนกับฉันนั่นแหละ…ยูชอน…
+++++++++++++++++++++++++++++
ร่างเล็กผิวขาวนวลผุดผ่องค่อยๆปรือตาขึ้นในยามเช้ามืดที่ยังคงไร้แสงตะวันที่สาดส่องเพราะความฝันถึงเรื่องในอดีตที่มักจะมาเยือนในยามนิทราอยู่เสมอๆ ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆสองสามครั้งเพื่อให้ชาชินกับยามรัตติกาลที่ครอบคลุมห้องอันเงียบสงัด
ตั้งแต่วันนั้น…ก็เกือบจะสามอาทิตย์ได้แล้วสินะ
ดวงหน้าหวานที่ติดจะไปทางคำว่า ‘น่ารัก’ มากกว่าที่จะ ‘สวย’ ที่มีเส้นผมนุ่มสีน้ำตาลไหม้คลอเคลียอยู่ที่พวงแก้มใสเนื่องจากเพิ่งตื่นจากห้วงนิทราค่อยๆยันกายขึ้นนั่งบนเตียงนุ่มที่เงียบงัน ดวงตาสีหม่นปรายมองไปยังร่างสูงที่สละพื้นที่บนเตียงนุ่มให้โดยการยอมนอนกับผ้านวมที่ปูลงบนพื้นพรม
…ริมฝีปากบางสั่นน้อยๆขณะที่เอ่ยนามของผู้ที่อยู่ในสายตาแผ่วเบา…
“…ยูชอน…”
เสียงเล็กสั่นพร่าเงียบลง ภายในใจนั้นรู้ดีกว่าไม่มีวันที่คนร่างสูงจะได้ยินเสียงของตนเองในยามที่สมควรจะจมอยู่กับห้วงนิทราเช่นนี้ ทว่าก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเรียกร่างสูงด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมองแบบนั้น
นี่ไม่ใช่ครั้งแรก…ที่เขาเป็นแบบนี้
ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน…ทำไมคนที่มักจะให้พี่แจจุงมาคอยปลุกเสมออย่างเขาถึงได้ตื่นก่อนใครเพื่อน
…ตื่นขึ้นมา…เพื่อที่จะเรียกชื่อของคนๆนี้…
เรียกชื่อของคนๆนี้…ซ้ำๆ…ทุกวัน
…ปาร์ค ยูชอน…
++++++++++++++++++++++++++++++
“ยูชอน…! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!”
“อืม…อีกห้านาทีนะ…จุนซู…”
เสียงทุ้มพร่าดังขึ้นอย่างงัวเงียในขณะที่เจ้าตัวพลิกตัวนอนคุดคู้กับผ้านวมบนเตียงนุ่ม เจ้าของดวงหน้ากลมเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเขารู้ดีว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาคนร่างสูงตรงหน้าก็เอาแต่นั่งแต่งเพลงจนแทบไม่ได้นอนทั้งคืน
ดวงตากลมใสจ้องมองร่างสูงที่ยังคงขี้เซาหลับใหลอยู่อย่างรักใคร่ มือเล็กค่อยๆยื่นไปสัมผัสใบหน้าคมคายนั้นอย่างแผ่วเบา
…อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง…
…ทำไม…ถึงได้รู้สึกว่าห่างไกลนักนะ…?
“ไม่เอาน่ายูชอน…พี่แจจุงมาเรียกตั้งนานแล้วนะ”
ทันทีที่สิ้นสุรเสียงของคนร่างบาง ดูเหมือนว่าดวงตาเรียวนั้นจะลืมขึ้นทันทีก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ทรงผมที่ยาวระต้นคอนั่นยุ่งไม่เป็นทรงจนจุนซูอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
“หัวเราะอะไรของนายน่ะจุนซู”
“เปล่า อิยะฮ่าฮ่า!”
ดวงหน้าหวานที่เปื้อยไปด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดีอย่างน่ารักนั้นทำให้ยูชอนยิ้มออกมาน้อยๆก่อนที่จะยื่นมืออบอุ่นไปสัมผัสกับเรือนผมนิ่มในแผ่วเบา
หัวใจดวงเล็กอดที่จะเต้นระรัวสั่นไหวตึกตักไม่เป็นจังหวะไม่ได้เมื่อเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนแสนอบอุ่นบนใบหน้าคมคายนั่น…
ป๊อก!
แรงดีดที่หน้าผากทำให้จังหวะของหัวใจเต้นช้าลงแทบจะทันที!
“ทำหน้าอะไรของนายน่ะจุนซู ตลกชะมัดเลย ฮ่าๆ”
“ยูชอน!!”
เมื่อเห็นคนตัวเล็กตรงหน้าทำแก้มป่องหลังจากที่เรียกชื่อของเขาด้วยท่าทีแง่งอนแสนน่ารักน่าชังเช่นนั้นแล้ว ยูชอนก็ได้แต่หัวเราะก่อนที่จะขยี้ผมสีน้ำตาลไหม้ของร่างบางพลางเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง
คิม จุนซูถอนใจแผ่วเบาด้วยรอยยิ้มในขณะที่จัดผมที่ยุ่งไม่เป็นทรงโดยฝีมือของคนที่เพิ่งจะเข้าห้องน้ำไปด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุขทว่าเศร้าหมอง
…ยูชอน…
………….
“ฮ้าววว~”
เสียงหาววอดของปาร์ค ยูชอนขณะที่เดินลงบันได ทำให้ร่างบางที่เดินอยู่เคียงข้างปรายดวงตากลมไปมองด้วยสายตาที่แฝงด้วยความเป็นห่วง
“ยูชอน…?”
เมื่อเห็นสายตากลมแป๋วจ้องมาที่ตนเองด้วยแววตาเช่นนั้น ร่างสูงก็ยิ้มน้อยๆในขณะที่ลูบเรือนผมสีน้ำตาลของร่างเคียงข้างอีกครั้งหนึ่ง
“เป็นอะไร? ฉันสบายดีน่า”
“…อืม…”
เสียงเล็กรับคำยิ้มๆในขณะที่ค่อยๆก้าวเดินลงมาพร้อมๆกับคนตัวสูงกว่าที่ยังมีรอยยิ้มเจืออยู่บนใบหน้าคมคายไม่เลือนไป
“กว่าจะตื่นได้นะยูชอน!”
เสียงหวานไม่แพ้รูปหน้าของแม่บ้านของวงดังขึ้นในขณะที่วางจานกับข้าวลงบนโต๊ะอาหารที่มีน้องเล็กสุดอย่างชิม ชางมินนั่งคอยอยู่แล้ว
“วันนี้มันวันหยุดว่างๆทั้งที ขอนอนเฉยๆสักวันไม่ได้หรือยังไงกัน”
ยูชอนกล่าวขณะที่บิดขี้เกียจสองสามทีก่อนที่จะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ณ โต๊ะอาหารนั้น สายตาคมเรียวปรายมองไปยังคนตัวเล็กที่ค่อยๆนั่งลงเคียงข้าง ก่อนที่จะปรายมองไปยังคิม แจจุงที่เดินเข้าห้องครัวไป
“แล้วพี่ยุนโฮไปไหนซะล่ะ?”
“อยู่ในครัวกับพี่แจจุงเค้านั่นแหละ” ชางมินว่าพลางยักไหล่น้อยๆทั้งๆที่ดวงตาจ้องกับข้าวบนโต๊ะตาไม่กระพริบ
ดวงตาเรียวของยูชอนหลุบต่ำลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบนั้น ภายในใจมีแต่ความรู้สึกแปลกๆที่เขามีต่อแจจุงเมื่อนานมาแล้วอัดแน่นและวนเวียนไปมาในหัวสมองจนรู้สึกมึนตึง
…ทุกๆการกระทำอยู่ภายใต้เจ้าของดวงตากลมโตเคียงข้างที่ลอบมองคนที่ตนเองหลงรักอยู่อย่างเงียบๆ…
ยูชอน…
นาย…ยังรักพี่แจจุงอยู่ใช่มั้ย…?
“ซู…จุนซู…!”
“..อ๊ะ…อะไรเหรอ…?” ร่างเล็กที่สะดุ้งเพราะอาการเหม่อขานรับในขณะที่ยูชอนขมวดคิ้วมุ่น
“เป็นอะไรของนาย เหม่ออีกแล้วนะ”
“..ไม่มีอะไรซะหน่อย”
ไม่มีอะไรหรอกยูชอน…
ฉันก็แค่…รักนายเท่านั้น…
++++++++++++++++++++++++++++++++
To Be Continued...
ความคิดเห็น