คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :: Outreach :: Intro.
TALK ::
สวัสดีค่าทุกท่าน ^ ^ มาอัพฟิคชันตามคำเรียกร้องให้พอเป็นน้ำจิ้ม(?) แล้วเจ้าค่ะ
หลังจากที่การโหวตฟิคชันเรื่องต่อไป คอมเมดี้กับดราม่าสูสีกันมาก แต่สุดท้ายดราม่าก็ชนะไป
เพราะฉะนั้นเลยออกมาเป็นเรื่องนี้อย่างที่เห็นเจ้าค่ะ ฮ่าๆ
สำหรับชื่อเรื่องนี้ก็จะแปลว่า 'เกินเอื้อม' ค่ะ รับรองว่าทุกท่านสามารถอ่านชื่อเรื่องได้แล้วแน่นอน (ฮา)
จะพยายามไม่ตั้งแปลกๆแล้วค่า TT________TT ~
ครั้งนี้มาเป็นแค่อินโทรสั้นๆให้พอรู้คร่าวๆนะคะว่าเป็นอะไรยังไง (ย้ำว่า สั้นมาก เอิ๊กกก)
สำหรับตอนจริงๆตอนแรก ... อืมมมม ... อีกสักพักนึงจะมาลงนะคะ (ฮา) (/โดนเตะ)
ขอขอบคุณสำหรับทุกๆท่านที่ติดตามจริงๆค่ะ ขอบคุณมากๆเลยค่า
ขอบคุณทุกๆคอมเมนท์ที่เป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านด้วยค่ะ ^ ^
YS. วันนี้ฟิคชัน Rendezvous มายด์ทำการจัดส่งไปให้แล้ว ท่านที่โอนเงินมาแล้วสามารถรอรับได้เลยนะค้า >"< ~
ขอบคุณมากค่า <3
:: Outreach ::
Intro.
ผมรักเขา
รักจนเหมือนจะตาย รักด้วยความปรารถนา รักอย่างที่จะไขว่คว้า โหยหาอย่างไร้ที่สิ้นสุด
รัก … รักมาก รักจนหาทางออกไม่เจอ รักที่สุด
รัก … รักอย่างหมดหัวใจ
“วันนี้เป็นอะไรไปน่ะ ?”
“….”
“ทำไมทำหน้าเครียดจัง ? นายไม่สบายหรือเปล่า”
“….”
“นี่ … นายจะไม่พูดอะไรสักหน่อยเหรอ ไม่งั้นฉันจะเดินเข้าบ้านแล้วนะ อย่างน้อยก็บ๊ายบายกันซะบ้างสิ”
“จุนซู”
“หือ ?”
“… ฉันรักนาย”
… แต่เราไม่ใช่คนรักกัน
“เป็นอะไรไปน่ะยูชอน … ทำไมวันนี้ถึงได้ทำมากกว่าปกติล่ะ”
เสียงแหบหวานเอ่ยพร่าขณะนอนคว่ำอยู่บนเตียงด้วยเรือนกายเปล่าเปลือย นัยน์ตาคู่เรียวปรือปรอยปรายมองไปยังชายหนุ่มที่ยังคงคลอเคลียพรมจุมพิตไปตามลาดไหล่และแผ่นหลังซึ่งเต็มไปด้วยรอยแต้มสีกุหลาบของตนเองอย่างนึกสงสัย หากแต่ร่างสูงโปร่งก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดการกระทำนั้น นอกเสียจากเอ่ยเชิงย้อนถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“งั้นเหรอ ?”
“นี่ก็ตั้งสามรอบแล้วนะยูชอน … พรุ่งนี้เรามีเรียนเช้านะ”
“ช่างปะไรล่ะ”
“นายไม่สนแต่ว่าฉันสนนะยูชอน”
“ไม่เอาน่ะจุนซู … อีกสักรอบนึงก็แล้วกันนะ”
“อะ … นี่ไปตายอดตายอยากมาจากไหนน่ะ” ประโยคคล้ายว่าไม่สบอารมณ์ แต่กระนั้นน้ำเสียงน่าฟังก็ยังเจือแววขำขัน ทั้งเรือนกายนวลเนียนนั้นก็ยอมพลิกกลับมานอนทอดกายอยู่ใต้ร่างแกร่ง เริ่ดดวงหน้าหวานขึ้นเงยรับสัมผัสซึ่งกำลังซุกไซ้บริเวณลำคอขาวผ่องจากอีกฝ่ายแต่โดยดี
“จากนายล่ะมั้ง”
ปลายนิ้วเล็กจงใจไล้สัมผัสบ่าแกร่งของคนเบื้องบนอย่างช้าๆขณะเอ่ยหยอกล้อ “ไม่ใช่ว่าพลาดจากสาวๆคนอื่นมาหรอกรึไง ?”
“นายก็รู้ว่าฉันไม่มีใคร” ปากอิ่มละจากซอกคอขาวหลังจากขบเม้มแผ่วเบา นัยน์ตาคู่คมเจือความรู้สึกมากมายปรายจ้องยังคนใต้ร่างอย่างปรารถนา
“หืม …” เสียงเล็กแกล้งขึ้นสูง หรี่ดวงตาคู่เรียวลงน้อยๆอย่างยั่วยวน “ปากหวานจังเลยนะ”
“จะหวานจริงหรือเปล่า … ชิมก่อนแล้วค่อยตัดสินใจสิ”
“อืมมม …”
ริมฝีปากหยักจงใจบดเบียดประทับจีบปากเล็กช่างเจรจานั้นอย่างร้อนเร่า ผิวกายเสียดสีแนบสนิทกันไร้ช่องว่าง ต่างฝ่ายต่างคอยป้อนมอบและตอบรับกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เติมเต็มความปรารถนาในห้วงแห่งอารมณ์จนล้นเอ่อ ไต่ทะยานสู่ความรัญจวนและลุ่มหลงซึ่งบดบังทุกความคำนึงที่เคยมี
ปาร์ค ยูชอนทำได้เพียงมองขณะร่างเล็กๆแสนยวนเย้านั้นกำลังเริงระบำอยู่บนร่างกายของตนเอง ใบหน้างดงามที่บิดเบี้ยวน้อยๆด้วยความสุขสม เส้นผมสีน้ำตาลเข้มซึ่งพลิ้วไหวไปมาตามแรงยามขยับกาย และเรือนร่างบอบบางซึ่งแอ่นโค้งยามรองรับความปรารถนานั้นช่างดูราวกับประติมากรรมชิ้นงามจนเขายากจะละสายตา
มากเสียยิ่งกว่าแนบชิด
ใกล้เสียจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ
ได้ยินน้ำเสียงแหบเล็กยามครวญครางอ่อนหวานชิดริมใบหู
สัมผัสถึงได้แม้แต่กระทั่งความอ่อนนุ่มที่โอบล้อมรอบกายอย่างยวนเย้า
ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้น
มันก็ยัง … เกินเอื้อม
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
To Be Continued in Chapter.1
ความคิดเห็น