คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3
อนที่ 3
“ทอย เสาร์นี้ว่าป่ะ” เสียสใสอผู้หิสุสวย
่วนี้เวับผมเสมือนเพื่อนี้ันสุๆ ็ั้แ่ไปหา้อมูลอแ่ละนามะเป้าหมายเพื่อะใ้พรีเน์หัว้อส่อาารย์ เลยไ้่วยเหลือันลอ ึ่เราสอน็ไ้หัว้อและเรียบเรียเนื้อหาเพื่อไปพรีเน์่อนสอบเรียบร้อย
เราสอนไปไหนมาไหน้วยันบ่อยๆ เพราะเวไม่อบบหาับเพื่อนผู้หิลุ่มเิม และเลือที่ะไปไหนมาไหนับลุ่มผมและเพื่อนแทนึ่็ลายเป็นเพียผู้หินเียวในลุ่มายล้วน โยที่เวไม่สนใำุบิบนินทาอเพื่อนผู้หิแ๊์เิม ที่อยเม้าท์มอยเรื่อเวบเพื่อนผู้าย ้วยเวมีนิสัยไม่เรื่อมา ินอะไร็ไ้่ายๆ ไม่อบนัุ่บิบนินทา แ่็ยัเป็นผู้หิที่วามสวยน่ารัอยู่ โยที่ไม่้อทำอะไรมา
“มีอะไรให้รับใ้อรับ”
“ะวนไปทำระทาย สนใไหม”
“ฮะ เราเนี่ยนะ”
“ทอยไม่้อทำ็ไ้ แ่ไป่วยเราาย็พอ”
“แล้วเวะทำระทเอหรอ”
“็ใ่น่ะสิ ถ้าไม่ม่เราทำใระทำ” นี่แหละน่าลัวสุ ลัวมันไม่ออมาเป็นระทน่ะรับ
“ทำไมเอาเราไป่วยายล่ะ ะ่วยให้ายไ้ป่าว็ไม่รู้” ้วยหน้าาเว็พอายไ้อยู่ แ่เอาผมไป่วยนี่น่าะบรรลัยไหมละเนี่ย
“ทอย แ่อยู่หน้าร้านเยๆไม่้อพูอะไร น็รุมื้อแล้ว” เวทำหน้ายิ้มรุ้มริ่มให้ผม “เทียน ็รับปาว่าะไป่วย้วยนะ”
“เอาสิ เอันี่โม” เลียริๆื่อเนี้ย แพ้ลอ โบราว่าไว้เลียอย่าไหนะไ้อย่านั้น เลียเทียนัเลย ผมเลียนื่อเทียนรับ
.
.
.
วันลอยระท
บรรยาาศรึรื้นับผู้นทีู่ึั ระทร้านเวายีมา ้วยฝีมือารทำอย่าประี ระททุใบึสวยสะุาผู้นให้มาอุหนุนร้านเราอย่าหนาา อีทั้าวะสัมฯ มาายเอแบบนี้ หนุ่มๆ่าเ้ามาร่วมอุหนุนไม่าสาย
“ระท สวยมาเลย”
“อบุมา่ะอาารย์”
“เวลิน อาารย์เพิ่ะรู้ว่าเธอมีฝีมือประีนานี้”
“เอ่อ ือ….” เว ูอ้ำอึ้ไปเมื่ออาารย์มฝีมือในารผลิระทอสาวสวย ึ่ผม็รู้ีว่าทำไมเวถึ้อมีอาารยิ้มน้อยๆพูไม่ไ้เ็มปาเ็มำว่าเป็นฝีมืออัวเอ เพราะผมอยู่ับเวั้แ่เ้า นอนนี้็่ำแล้ว ทุนอาสสัยว่าเทียนไปไหน รอพระเอออโร่อนรับ
“เว ไม่ไ้ทำรับอาารย์ นทำวันนี้มาไม่ไหว”
“ใ่ะ อาารย์ อโทษนะะทำอาารย์ผิหวั”
“ผิหวัอะไร เวลิน อย่าิมา ฝาำมไปถึนทำ้วยแล้วันนะ๊ะ”
“่ะ อาารย์ อบุมานะะ” แล้วอาารย์็่วยอุหนุนระท พร้อมอวยพรให้ายีี
“โอย ทำไม เทียน้อทำระทสวย้วยนะ”
“อ้าว ทำไมอะ ็ีแล้วนี่ ายีะาย”
“ไม่้อมาพูเลย ทอยยัทำระทไ้ั้หนึ่ใบ” นี่มป่าววะ “แ่เราทำไม่ไ้สัใบเลย เราเป็นผู้หินะ”
ผมำับท่าทาอเวมารับ ็ั้แ่เ้าเวับรถมารับผมที่หอพั และเอร์ไพรส์สุๆเพราะที่ที่เวพามาประิษ์ระทนั้นือบ้านเทียน
บ้านเทียนริๆเพราะป้ายื่อหน้าบ้านเียนไว้ัเน ‘บ้านเทียน’ บ้านไม้ทั้หลั ั้แ่ประูทาเ้า็ทำ้วยไม้ ูโบราและอบอุ่น มีสวน้นไม้สีเียวัับสีัวบ้านอย่าี
‘มาเร็วันั หิวไหม รอแปปนะุแม่ำลัเรียมอาหารเ้าให้’ เสียทุ้มนุ่มสุพลั ออมาาปาร่าสู าม ผมปะบ่า ับุนอนาเเสื้อยืูสบายๆ
เวนะเว ทำไมไม่บอว่าะมาบ้านเทียนะไ้แ่ัวให้หล่อว่านี้ นี่หล่อยัวะเนี่ยเผื่อเอุพ่อุแม่ ะไ้แนะนำัวเอเลย ็ไ้แ่ิแหละรับ ริๆแทบไม่ล้ามอเทียนรๆ ผมเิลอะ
‘โหย เทียนยัไม่อาบน้ำอีหรอ’
‘็ผม้อื่นมาเรียมอุปร์ทำระทใหุ้หิแ่เ้านี่รับ ุพ่อผม้อล้ม้นล้วยเป็นไร่เลยนะ’
‘เวอร์ปะเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ’ นี่ผมเริ่มรู้สึว่าเป็นส่วนเินแล้วนะ
แ่เมื่อเริ่มทำระทผมับไม่ิว่าัวเอเป็นส่วนเินอี่อไป และอยำแหน่ส่วนเินนั้นให้ับเวไปเลย เพราะลอ่วเวลาในารประิษ์ระท เวไ้แ่นั่ทำนเียวเียบๆ ส่วนเทียน็มานั่สอนผมพับลีบระท พร้อมทำระทไป้วยอย่าสวยามึ่็ือระทส่วนให่ที่นำมาาย แ่ถ้าะพูให้ถู็ทั้หมที่นำมาายนั่นแหละรับ
‘เทียน ไม่ไปลอยระท้วยันหรอ ไม่้อไปาย้วย็ไ้’
‘เราเพลียอะ เ็บมือ้วย ฝา้วยนะทอยเว’ ไ้้า ฝาัวฝาใไ้้วยนะ รู้ยั ผม็ไ้แ่ิในใเหมือนเิม เพราะนอบริๆ็สาวสวย้าๆนี่แหละ
‘โอเ เราสอนะายให้หมเลยะไ้มีเินไปทำบุเยอะๆ’ ผมยัไม่ไ้บอทุท่านเวะายระทเพื่อะนำรายไ้ไปทำบุับวัแถวบ้านที่ำลัทาโบสถ์ใหม่ ผม็สุใที่ไ้ร่วมทำ้วย ส่วนบ้านเทียน็ยินีให้ใ้วัถุิบที่บ้านไ้แบบฟรีๆ นอาสนับสนุนวัถุิบแล้วยั้อประิษ์ระทให้อี่าหา
‘สาธุ’ เทียนทำท่าพนมมือเทินหัว แล้วยิ้มทะเล้นให้เว ูๆไปเทียนนี่โรน่ารัเลยูวนๆนิๆ
‘ฝา้วยนะทอย เี๋ยวเราะไลน์ไปถามนะว่าายหมไหม’ โอย อยู่ๆ หน้า็ร้อนผ่าว เิลอะรับ อย่าเล่นับไฟนะ เี๋ยวพ่อับูบะหรอ
‘โอยถามแ่ทอย น่ารำา รำาา้วย’ เวแล้ทำหน้าบึ้ึแล้วเินไปยัรถยน์ที่มีระทพร้อมายบรรทุอยู่ ผมับเทียนมอามร่าบาอสาวสวยแล้วหัวเราะันเบาๆับารระทำเิหยอล้อและหมั่นไส้อเว
.
.
.
ระทฝีมืออเทียนถูื้อไปนเลี้ยร้าน แ่ยัมีระทที่ผมและเวเ็บไว้ลอยอัวเอ เวใ้ระทที่เทียนทำให้ ส่วนผมใ้ระทที่เทียนสอนทำ เวอัวไปลอย่อนนเียวเพราะว่าอยาใ้สมาธิับารอธิาน (เี่ยวหรอวะ)
“ระทหนึ่ใบรับ” ในะที่ผมำลั้มหน้า้มาเ็บออยู่ ็มีเสียนมาื้อระท
“มะ หมแล้ว…รับ” ใบหน้าหล่อเหลา ิวนีนที่แสนุ้นเย ึ่ผมไม่ิเลยว่าะเอมัน
“ว้า ผมไม่มีระทะลอยอะ ้าบบบ”
“มึนี่นานทีปีหน ะเห็นมาลอยระทนะ”
ไอ้โปรทำท่าป้อปาระิบ “สาววนมา”
“ริิ!”
“ฮ่าๆ ูล้อเล่น เพื่อนูวนมา มาันทั้แ๊์เลย”
“แล้วไหนเพื่อนมึ”
“พวมันไปลอยระทันแล้ว”
“…”
“ูเห็นมึ ็เลยให้พวมันไป่อน ว่าะมาอุหนุนระทสัหน่อย”
“…”
“ูไม่มีระทลอยเลยเนี่ย”
“ายหมแล้ว เหลือแ่ระทูเนี่ย รอเพื่อนลับมาเี๋ยวะไปลอยแล้ว”
“ูไปลอยับมึไ้ไหม”
“เฮ้ย ผิผี ไม่เอา เี๋ยวใรมาเห็นเ้าใผิหม”
“เพื่อนัน มึเลือเอาะแร์ูหรือแร์สัม”
“เออๆ รอเพื่อนูลับมา่อนแล้วัน” แม่เอ้ย อบเอาำว่าเพื่อนมาู่ ูไม่ไ้ลัวนะแ่สสารหมา
“้ออย่านี้ิ เพื่อนรั” ูเริ่มไม่รัมึแล้ว าที่ินนาารไว้ ว่าะไ้มาลอยระทับเทียน ฝันูสลายเลยไอ้สา “อย่าทำหน้าบูิ มึวรภูมิในะไ้ลอยระทู่ับนหล่ออย่าู สาวๆนี่่อิวอยาลอยระทับูเยอะนะ” แ่ไม่ใู่ไมึ ูอยาลอยับเทียน แๆๆๆ ูร้อไห้โว์แม่
“มาแล้ว มาแล้ว เ็บอนเียวเหนื่อยไหมทอย”
“ไม่หรอมีเพื่อนมา่วยอะ” ผมเลยแนะนำให้สอเพื่อนไ้รู้ััน “เวนี่โปร เป็นเพื่อนที่บโรเรียนเียวับเรา”
“อ่อ นที่ทอยอบพูถึแน่เลย หวัีโปรเราเวนะ”
“หวัีรับ”
“ทอยไปลอยระทเถอะ เี๋ยวร้านเราเ็บ่อเอ”
“โอเ เี๋ยวเรามา่วยนอึ้นรถนะ ห้ามนไปเ็บที่รถนเียวละ”
“รับทราบะ ุเพื่อน”
ผมับไอ้โปรผละออมาริมสระน้ำพุอมหาวิทยาลัย ึ่มีนาว้าให่ เราสอนำ้อใ้ระทเียวันเพราะไอ้หน้าหล่อมันไม่มีระทเป็นอัวเอ
“มึเอาไปอธิษาน่อน” ผมส่ให้ไอ้โปร
“มึแหละอธิษาน่อน” ไอ้โปรส่ลับมาให้ผม
“มึแหละอธิษาน่อน” ผมันระทในมือไอ้โปรับไปที่มัน
“แ่มึเป็นเ้าอระท มึ่อนีว่า” ไอ้โปรส่ลับมาให้ผมเหมือนเิม
“โวย ็อธิษานพร้อมันนั่นแหละ” ในะที่ผมำลัะส่ลับไปที่ไอ้โปร เสียใรนหนึ่ะโนลอยมาาทา้านหลั เราสอนเลยหันลับไปมอพร้อมัน เห็นแ๊์เพื่อนไอ้โปรยืนมอพวเราสอน้วยใบหน้าะลิ้มะเหลี่ย ยิ้มๆแปลๆ ผมำลุ่มเพื่อนมันไ้เพราะเยเห็นพวมัน ามไอ้โปรไปเ้าแถวอนที่ผมพาเวไปหอสมุะวิศวะฯ
“พวมึ ลอยันเสร็แล้วหรอ” ไอ้โประโนไปถามเพื่อนมัน
“พวูลอยนปลาแระทหมแล้วรับท่านโปร”
“เออๆ รอแปปนึ” แล้วไอ้โปร็หันมาหาผม
“มึอธิษานพร้อมันเนี่ยแหละ ะไ้ลอย้วยันเลย”
“เอ่อ…”
“เอาเถอะน่า เพื่อนูมันิรถมา้วย ูะไปแเหล้า่อ้วยอะทอย”
“เออๆ ะพูเยอะทำไม ลอยพร้อมันอธิษานพร้อมัน” ผมับไอ้โปรับระทไว้รลาระหว่าเราสอนแล้วยึ้นเหนือศีรษะ หลับาั้ิอธิษาน อมาพระแม่าแล้ว่อยๆนำระทลน้อยลน้ำพร้อมัน เราวัน้ำไป้าหน้าเพื่อส่ระทให้ลอยไปลาลำน้ำ ไอ้โปรหันหน้าสบาแล้วมายิ้มให้ผม ผม็ทำอย่านั้นเ่นัน
อนนี้เป็นอนที่ไรท์ทำารบ้านมาพอสมวรเลยะ
อยาให้าลอยระทเป็นที่น่าำ
แ่็หวัว่าทุท่านะรัน้อๆันนะะ
ฝาิามัน้วยนะะ
ความคิดเห็น