คำสาบานในความเงียบงัน

ลำดับตอนที่ #6 : รักแรกแจกความตาย(2)

" อรุณสวัสดิ์ "

ซาซากุตื่นขึ้นมา เห็นใบหน้าของชายสูงวัยเจ้าของโรงแรมเป็นคนแรก เมื่อคืนนี้เขาฝันแปลก ๆ ฝันว่าแม่นางโคคุมาหาเขาที่นี่ ท่าทางเขาและนางตอนนั้นเหมือนเพ้อละเมออะไรบางอย่าง

" หลับสบายดีหรือเปล่าท่าน "

ในใจลึก ๆ แล้วเขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่แม่นางมาหาเขาตามสัญญาที่ให้ไว้

" สบายดี กี่โมงแล้วล่ะ "

" แปดโมงตามที่ท่านบอกนั่นแหละ "

ซาซากุขอบคุณชายสูงวัยผู้นี้เบา ๆ ก่อนเดินออกมาจากโรงแรมด้วยใบหน้าที่สดใสในยามเช้า เขายกมือลูบท้องไปมาด้วยความหิวตลอดทั้งคืน จริง ๆ ในปราสาทมีอาหารมากมาย หากคืนนั้นเขารีบร้อนหนีออกมาตอนห้าทุ่ม ก่อนหน้านั้นเขาง่วนอยู่กับการเขียนจดหมายลาทิ้งไว้ในห้องนอน แก้แล้วแก้อีกจนเห็นว่าดี ป่านนี้รีทแมนหรือคนอื่น ๆ คงตามหาเขากันให้วุ่นไปทั้งปราสาท แต่บางทีพวกเขาอาจจะไม่สนใจการหายตัวไปของซาซากุเลยก็ได้

ใช่สิ ชีวิตเขาไม่มีอะไรดีสักอย่าง ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ มีแต่จะล่มจมหนัก เขาไม่รู้เลย พ้นจากภารกิจนี้ไปแล้วครั้งที่สองจะเป็นอย่างนี้อีกไหม

หลังอาหารมื้อเช้าผ่านไปอย่างเรียบง่าย เขาเดินเที่ยวไปรอบ ๆ เมืองด้วยความอยากรู้อยากเห็น เวลาเกือบรุ่งสางที่เขาย่างกรายมาถึงที่นี่ เขาไม่ได้สังเกตรอบตัวมากไปกว่าโรงแรม และหลับเป็นตายรวดเดียวจนถึงแปดโมงเช้าวันนี้ เขาถือโอกาสเดินเล่นสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า

มวลดอกไม้หลากสีสันคลี่บานตลอดสองฝั่งทางเดิน ส่งกลิ่นหอมอบอวลล่อแมลงมาผสมเกสรด้วยวิธีอันแยบยล นกน้อยตัวเล็ก ๆ เปล่งเสียงออกมาเป็นบางตัว สลับกับเสียงพูดคุยของชาวเมืองก่อนเริ่มทำงาน เด็ก ๆ ร้องทักทายดีใจกันใหญ่เมื่อเห็นเพื่อนฝูงของตนเองมาเล่นด้วย

ซาซากุมองภาพเหล่านั้นด้วยความประทับใจ ในตอนที่เขายังเด็ก ท่ามกลางดวงตะวันฉายแสงอ่อน ๆ เด็กชายคนหนึ่งชวนเพื่อน ๆ วิ่งเล่นใต้เงาดวงอาทิตย์ แสงตะวันที่เปลี่ยนชีวิตเขาทั้งชีวิตให้เป็นอย่างนี้……….

ซาซากุตื่นขึ้นมา เห็นใบหน้าของชายสูงวัยเจ้าของโรงแรมเป็นคนแรก เมื่อคืนนี้เขาฝันแปลก ๆ ฝันว่าแม่นางโคคุมาหาเขาที่นี่ ท่าทางเขาและนางตอนนั้นเหมือนเพ้อละเมออะไรบางอย่าง

" หลับสบายดีหรือเปล่าท่าน "

ในใจลึก ๆ แล้วเขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่แม่นางมาหาเขาตามสัญญาที่ให้ไว้

" สบายดี กี่โมงแล้วล่ะ "

" แปดโมงตามที่ท่านบอกนั่นแหละ "

ซาซากุขอบคุณชายสูงวัยผู้นี้เบา ๆ ก่อนเดินออกมาจากโรงแรมด้วยใบหน้าที่สดใสในยามเช้า เขายกมือลูบท้องไปมาด้วยความหิวตลอดทั้งคืน จริง ๆ ในปราสาทมีอาหารมากมาย หากคืนนั้นเขารีบร้อนหนีออกมาตอนห้าทุ่ม ก่อนหน้านั้นเขาง่วนอยู่กับการเขียนจดหมายลาทิ้งไว้ในห้องนอน แก้แล้วแก้อีกจนเห็นว่าดี ป่านนี้รีทแมนหรือคนอื่น ๆ คงตามหาเขากันให้วุ่นไปทั้งปราสาท แต่บางทีพวกเขาอาจจะไม่สนใจการหายตัวไปของซาซากุเลยก็ได้

ใช่สิ ชีวิตเขาไม่มีอะไรดีสักอย่าง ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ มีแต่จะล่มจมหนัก เขาไม่รู้เลย พ้นจากภารกิจนี้ไปแล้วครั้งที่สองจะเป็นอย่างนี้อีกไหม

หลังอาหารมื้อเช้าผ่านไปอย่างเรียบง่าย เขาเดินเที่ยวไปรอบ ๆ เมืองด้วยความอยากรู้อยากเห็น เวลาเกือบรุ่งสางที่เขาย่างกรายมาถึงที่นี่ เขาไม่ได้สังเกตรอบตัวมากไปกว่าโรงแรม และหลับเป็นตายรวดเดียวจนถึงแปดโมงเช้าวันนี้ เขาถือโอกาสเดินเล่นสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า

มวลดอกไม้หลากสีสันคลี่บานตลอดสองฝั่งทางเดิน ส่งกลิ่นหอมอบอวลล่อแมลงมาผสมเกสรด้วยวิธีอันแยบยล นกน้อยตัวเล็ก ๆ เปล่งเสียงออกมาเป็นบางตัว สลับกับเสียงพูดคุยของชาวเมืองก่อนเริ่มทำงาน เด็ก ๆ ร้องทักทายดีใจกันใหญ่เมื่อเห็นเพื่อนฝูงของตนเองมาเล่นด้วย

ซาซากุมองภาพเหล่านั้นด้วยความประทับใจ ในตอนที่เขายังเด็ก ท่ามกลางดวงตะวันฉายแสงอ่อน ๆ เด็กชายคนหนึ่งชวนเพื่อน ๆ วิ่งเล่นใต้เงาดวงอาทิตย์ แสงตะวันที่เปลี่ยนชีวิตเขาทั้งชีวิตให้เป็นอย่างนี้……….

อรุณสวัสดิ์ "

ซาซากุตื่นขึ้นมา เห็นใบหน้าของชายสูงวัยเจ้าของโรงแรมเป็นคนแรก เมื่อคืนนี้เขาฝันแปลก ๆ ฝันว่าแม่นางโคคุมาหาเขาที่นี่ ท่าทางเขาและนางตอนนั้นเหมือนเพ้อละเมออะไรบางอย่าง

" หลับสบายดีหรือเปล่าท่าน "

ในใจลึก ๆ แล้วเขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่แม่นางมาหาเขาตามสัญญาที่ให้ไว้

" สบายดี กี่โมงแล้วล่ะ "

" แปดโมงตามที่ท่านบอกนั่นแหละ "

ซาซากุขอบคุณชายสูงวัยผู้นี้เบา ๆ ก่อนเดินออกมาจากโรงแรมด้วยใบหน้าที่สดใสในยามเช้า เขายกมือลูบท้องไปมาด้วยความหิวตลอดทั้งคืน จริง ๆ ในปราสาทมีอาหารมากมาย หากคืนนั้นเขารีบร้อนหนีออกมาตอนห้าทุ่ม ก่อนหน้านั้นเขาง่วนอยู่กับการเขียนจดหมายลาทิ้งไว้ในห้องนอน แก้แล้วแก้อีกจนเห็นว่าดี ป่านนี้รีทแมนหรือคนอื่น ๆ คงตามหาเขากันให้วุ่นไปทั้งปราสาท แต่บางทีพวกเขาอาจจะไม่สนใจการหายตัวไปของซาซากุเลยก็ได้

ใช่สิ ชีวิตเขาไม่มีอะไรดีสักอย่าง ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ มีแต่จะล่มจมหนัก เขาไม่รู้เลย พ้นจากภารกิจนี้ไปแล้วครั้งที่สองจะเป็นอย่างนี้อีกไหม

หลังอาหารมื้อเช้าผ่านไปอย่างเรียบง่าย เขาเดินเที่ยวไปรอบ ๆ เมืองด้วยความอยากรู้อยากเห็น เวลาเกือบรุ่งสางที่เขาย่างกรายมาถึงที่นี่ เขาไม่ได้สังเกตรอบตัวมากไปกว่าโรงแรม และหลับเป็นตายรวดเดียวจนถึงแปดโมงเช้าวันนี้ เขาถือโอกาสเดินเล่นสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า

มวลดอกไม้หลากสีสันคลี่บานตลอดสองฝั่งทางเดิน ส่งกลิ่นหอมอบอวลล่อแมลงมาผสมเกสรด้วยวิธีอันแยบยล นกน้อยตัวเล็ก ๆ เปล่งเสียงออกมาเป็นบางตัว สลับกับเสียงพูดคุยของชาวเมืองก่อนเริ่มทำงาน เด็ก ๆ ร้องทักทายดีใจกันใหญ่เมื่อเห็นเพื่อนฝูงของตนเองมาเล่นด้วย

ซาซากุมองภาพเหล่านั้นด้วยความประทับใจ ในตอนที่เขายังเด็ก ท่ามกลางดวงตะวันฉายแสงอ่อน ๆ เด็กชายคนหนึ่งชวนเพื่อน ๆ วิ่งเล่นใต้เงาดวงอาทิตย์ แสงตะวันที่เปลี่ยนชีวิตเขาทั้งชีวิตให้เป็นอย่างนี้……….

เขาพยายามทำใจ ยอมรับกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาอย่างไม่มีวันหวนคืน เดินกลับไปถึงโรงแรมในเวลาเก้าโมงตรงพอดี…..

ทันที่ย่างก้าวเข้ามาถึง ไม่มีผู้มาค้างคืนที่ผ่านมาหลงเหลืออยู่ในห้องโถงกว้าง ชายสูงวัยเจ้าของโรงแรมคงยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ตามเดิม เขาส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนเดินเข้าไปหาและยืนเกาะเคาน์เตอร์ถามด้วยท่าทีอันเรียบเฉยตามความรู้สึกลึก ๆ ของเขา

" ผู้ชายคนนั้นมาหรือยัง "

ชายเจ้าของโรงแรมพยักหน้าอย่างเนิบนาบ

" มาแล้ว ตอนนี้รอท่านอยู่ที่ชั้นใต้ดิน "

ซาซากุเลิกคิ้วอย่างฉงน

" เดี๋ยว ๆ " เขาฉุกคิดขึ้นมาได้ " ที่นี่มีชั้นใต้ดินด้วยหรือ "

ผู้ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์พยักหน้าอย่างเดิมไม่มีเปลี่ยน ก่อนอธิบายเสริมเล็กน้อย

" ชั้นใต้ดินข้าออกแบบเป็นพิเศษ สำหรับพวกที่มีเรื่องด่วนสำคัญอย่างท่านโดยเฉพาะเลยนะ "คำชี้แจงปนแดกดันนิด ๆ ฟังดูขัดหูซาซากุชอบกล หากไม่มีเวลาที่จะต้องสนใจแล้ว เขาขอให้เจ้าของโรงแรมพาเขาไปที่นั่นทันที

" เดินไปที่ห้องพัก จะมีโต๊ะไม้อยู่ริมหน้าต่าง ย้ายมันออกไปซะ แล้วท่านจะพบทางลงไปห้องใต้ดิน …………."

ทันที่ย่างก้าวเข้ามาถึง ไม่มีผู้มาค้างคืนที่ผ่านมาหลงเหลืออยู่ในห้องโถงกว้าง ชายสูงวัยเจ้าของโรงแรมคงยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ตามเดิม เขาส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนเดินเข้าไปหาและยืนเกาะเคาน์เตอร์ถามด้วยท่าทีอันเรียบเฉยตามความรู้สึกลึก ๆ ของเขา

" ผู้ชายคนนั้นมาหรือยัง "

ชายเจ้าของโรงแรมพยักหน้าอย่างเนิบนาบ

" มาแล้ว ตอนนี้รอท่านอยู่ที่ชั้นใต้ดิน "

ซาซากุเลิกคิ้วอย่างฉงน

" เดี๋ยว ๆ " เขาฉุกคิดขึ้นมาได้ " ที่นี่มีชั้นใต้ดินด้วยหรือ "

ผู้ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์พยักหน้าอย่างเดิมไม่มีเปลี่ยน ก่อนอธิบายเสริมเล็กน้อย

" ชั้นใต้ดินข้าออกแบบเป็นพิเศษ สำหรับพวกที่มีเรื่องด่วนสำคัญอย่างท่านโดยเฉพาะเลยนะ "คำชี้แจงปนแดกดันนิด ๆ ฟังดูขัดหูซาซากุชอบกล หากไม่มีเวลาที่จะต้องสนใจแล้ว เขาขอให้เจ้าของโรงแรมพาเขาไปที่นั่นทันที

" เดินไปที่ห้องพัก จะมีโต๊ะไม้อยู่ริมหน้าต่าง ย้ายมันออกไปซะ แล้วท่านจะพบทางลงไปห้องใต้ดิน …………."

เขาพยายามทำใจ ยอมรับกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาอย่างไม่มีวันหวนคืน เดินกลับไปถึงโรงแรมในเวลาเก้าโมงตรงพอดี…..

ทันที่ย่างก้าวเข้ามาถึง ไม่มีผู้มาค้างคืนที่ผ่านมาหลงเหลืออยู่ในห้องโถงกว้าง ชายสูงวัยเจ้าของโรงแรมคงยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ตามเดิม เขาส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนเดินเข้าไปหาและยืนเกาะเคาน์เตอร์ถามด้วยท่าทีอันเรียบเฉยตามความรู้สึกลึก ๆ ของเขา

" ผู้ชายคนนั้นมาหรือยัง "

ชายเจ้าของโรงแรมพยักหน้าอย่างเนิบนาบ

" มาแล้ว ตอนนี้รอท่านอยู่ที่ชั้นใต้ดิน "

ซาซากุเลิกคิ้วอย่างฉงน

" เดี๋ยว ๆ " เขาฉุกคิดขึ้นมาได้ " ที่นี่มีชั้นใต้ดินด้วยหรือ "

ผู้ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์พยักหน้าอย่างเดิมไม่มีเปลี่ยน ก่อนอธิบายเสริมเล็กน้อย

" ชั้นใต้ดินข้าออกแบบเป็นพิเศษ สำหรับพวกที่มีเรื่องด่วนสำคัญอย่างท่านโดยเฉพาะเลยนะ "คำชี้แจงปนแดกดันนิด ๆ ฟังดูขัดหูซาซากุชอบกล หากไม่มีเวลาที่จะต้องสนใจแล้ว เขาขอให้เจ้าของโรงแรมพาเขาไปที่นั่นทันที

" เดินไปที่ห้องพัก จะมีโต๊ะไม้อยู่ริมหน้าต่าง ย้ายมันออกไปซะ แล้วท่านจะพบทางลงไปห้องใต้ดิน …………."

J J J J