คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อย่าหวังครั้งใดจะรู้จัก(3)
“ ใครฆ่าต้นไม้ของข้า ”
เสียงคุ้นหูดังขึ้น ปลุกซาซากุที่เผลอนอนหลับใต้ต้นไปนานเท่าไรไม่รู้ เขาล้วงนาฬิกาพกออกมาจากเสื้อนอก ขณะนี้เวลาตีสองเศษ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง เขาตาสว่างทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร แม่นางที่เขาเห็นใต้ต้นสนฉัตรไม่นานมานี้เอง…….. “ อะไรหรือแม่นาง ” เขาถามอย่างงุนงง แม่นางหูแหลมยาวตะเบ็งเสียงใส่ “ หรือว่าเจ้าเป็นคนทำร้ายต้นปาล์มสีเขียวของข้า ” ซาซากุสั่นหัว สีหน้าตื่นตระหนก อยู่ดี ๆ ก็มีคนโยนความผิดให้เขา “ เปล่านะแม่นาง ข้าไม่ได้ทำ ” นางได้แต่ส่ายหน้าช้า ๆ “ จะอะไรก็เถอะ ยังไงข้าก็ระแวงมนุษย์อยู่ดี พวกเจ้ามันไม่เคยรักษาธรรมชาติ หรือแม้กระทั่งเคารพเจ้าแม่ไจล่าเลย ” ซาซากุไม่เคยได้ยินเรื่องของเจ้าแม่ไจล่าผู้นี้มาก่อนเลย “ เจ้าแม่ไจล่า ข้าไม่เคยรู้มาก่อน ” เขายอมรับตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม “ เจ้านี่ไม่รู้อะไรเลย ข้าชื่อโคคุ มาจากหมู่บ้านเจ็นแรน พวกเราจะนับถือเจ้าแม่ไจล่า เป็นเจ้าแห่งธรรมชาติ เมื่อเจ้าฆ่าต้นไม้ก็เท่ากับฆ่านาง รู้บ้างไหม ” ซาซากุฟังเหมือนตั้งใจ หากแอบส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเต็มทน เบื่อที่จะต้องฟังการสาธยายในสิ่งที่เขาไม่ได้ก่อขึ้นเลยแม้แต่น้อย “ พอ พอเถอะแม่นางโคคุ ” ซาซากุยกมือร้องห้ามไม่ให้พูดต่อไป “ ข้ารู้ว่าตัวเองมันเลวบัดซบ แต่ขอให้แม่นางฟังข้าเสียหน่อย ข้าไม่ได้ฆ่าฆ่าต้นปาล์มของเจ้าแม่ไจล่าเลยนะ ” “ ของข้าหรอกเจ้ามนุษย์น้อย ” นางสวนขึ้นทันควัน “ เจ้าแม่ไจล่าท่านเป็นผู้ดูแลรักษาเฉย ๆ” ซาซากุเล่าเหตุการณ์น่าหดหู่เมื่อครู่ให้แม่นางโคคุฟังโดยตลอด นางพยักหน้าเนือย ๆ เป็นบางครั้งอย่างยอมรับและเชื่อเขาในที่สุด “ ข้าเชื่อแล้ว ว่าแต่เจ้าจะไปไหน ” ซาซากุยิ้มน้อย ๆ ด้วยความสบายใจขึ้นมามากกว่าที่ผ่านมา “ เมืองแดรป ” เขาตอบสั้น ๆ ไม่อยากให้ใครรู้มากนัก สีหน้าของแม่นางดูคลายความกังวลลง ปรากฏรอยยิ้มพราวบนใบหน้าแทน “ เจ้าชื่ออะไรหรือ ” เงียบ….ไม่มีคำตอบจากซาซากุ “ ไม่เป็นไร เจ้าไม่อยากเปิดเผยตัวให้ใครรู้ก็ตามใจเจ้า ” แม่นางหยั่งลึกลงไปเหมือนรู้ทันในความคิดของเขา “ เจ้าคงเหนื่อยมากละสิ ให้ข้าฟื้นพลังให้เจ้าไหมล่ะ ” ซาซากุพยักหน้า สักพักเขาก็รู้สึกสดชื่น หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง “ ข้ารู้สึกดีจริง ๆ เมื่อได้คุยกับเจ้า ข้าคงต้องไปเสียแล้วล่ะ” ซาซากุถือโอกาสนี้บอกลา เขาไม่มีความรู้สึกกับแม่นางโคคุอย่างนั้น ตรงข้ามเขาได้แต่คิดหาทางบอกลานางมากกว่า “ งั้นข้าขอลาเช่นกัน ” ซาซากุเดินแยกออกมาโดยไม่รอฟังคำอำลาของแม่นางโคคุให้เสียเวลา หากเสียงแหลมเล็กของนางดังกระทบใบหูทั้งสองข้างอย่างชัดเจน “ ข้าจะไปหาเจ้าอีก ”
เสียงคุ้นหูดังขึ้น ปลุกซาซากุที่เผลอนอนหลับใต้ต้นไปนานเท่าไรไม่รู้ เขาล้วงนาฬิกาพกออกมาจากเสื้อนอก ขณะนี้เวลาตีสองเศษ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง เขาตาสว่างทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
แม่นางที่เขาเห็นใต้ต้นสนฉัตรไม่นานมานี้เอง……..
“ อะไรหรือแม่นาง ” เขาถามอย่างงุนงง
แม่นางหูแหลมยาวตะเบ็งเสียงใส่
“ หรือว่าเจ้าเป็นคนทำร้ายต้นปาล์มสีเขียวของข้า ”
ซาซากุสั่นหัว สีหน้าตื่นตระหนก อยู่ดี ๆ ก็มีคนโยนความผิดให้เขา
“ เปล่านะแม่นาง ข้าไม่ได้ทำ ”
นางได้แต่ส่ายหน้าช้า ๆ
“ จะอะไรก็เถอะ ยังไงข้าก็ระแวงมนุษย์อยู่ดี พวกเจ้ามันไม่เคยรักษาธรรมชาติ หรือแม้กระทั่งเคารพเจ้าแม่ไจล่าเลย ”
ซาซากุไม่เคยได้ยินเรื่องของเจ้าแม่ไจล่าผู้นี้มาก่อนเลย
“ เจ้าแม่ไจล่า ข้าไม่เคยรู้มาก่อน ” เขายอมรับตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม
“ เจ้านี่ไม่รู้อะไรเลย ข้าชื่อโคคุ มาจากหมู่บ้านเจ็นแรน พวกเราจะนับถือเจ้าแม่ไจล่า เป็นเจ้าแห่งธรรมชาติ เมื่อเจ้าฆ่าต้นไม้ก็เท่ากับฆ่านาง รู้บ้างไหม ”
ซาซากุฟังเหมือนตั้งใจ หากแอบส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเต็มทน เบื่อที่จะต้องฟังการสาธยายในสิ่งที่เขาไม่ได้ก่อขึ้นเลยแม้แต่น้อย
“ พอ พอเถอะแม่นางโคคุ ” ซาซากุยกมือร้องห้ามไม่ให้พูดต่อไป “ ข้ารู้ว่าตัวเองมันเลวบัดซบ แต่ขอให้แม่นางฟังข้าเสียหน่อย ข้าไม่ได้ฆ่าฆ่าต้นปาล์มของเจ้าแม่ไจล่าเลยนะ ”
“ ของข้าหรอกเจ้ามนุษย์น้อย ” นางสวนขึ้นทันควัน “ เจ้าแม่ไจล่าท่านเป็นผู้ดูแลรักษาเฉย ๆ”
ซาซากุเล่าเหตุการณ์น่าหดหู่เมื่อครู่ให้แม่นางโคคุฟังโดยตลอด นางพยักหน้าเนือย ๆ เป็นบางครั้งอย่างยอมรับและเชื่อเขาในที่สุด
“ ข้าเชื่อแล้ว ว่าแต่เจ้าจะไปไหน ”
ซาซากุยิ้มน้อย ๆ ด้วยความสบายใจขึ้นมามากกว่าที่ผ่านมา
“ เมืองแดรป ” เขาตอบสั้น ๆ ไม่อยากให้ใครรู้มากนัก
สีหน้าของแม่นางดูคลายความกังวลลง ปรากฏรอยยิ้มพราวบนใบหน้าแทน
“ เจ้าชื่ออะไรหรือ ”
เงียบ….ไม่มีคำตอบจากซาซากุ
“ ไม่เป็นไร เจ้าไม่อยากเปิดเผยตัวให้ใครรู้ก็ตามใจเจ้า ” แม่นางหยั่งลึกลงไปเหมือนรู้ทันในความคิดของเขา
“ เจ้าคงเหนื่อยมากละสิ ให้ข้าฟื้นพลังให้เจ้าไหมล่ะ ”
ซาซากุพยักหน้า สักพักเขาก็รู้สึกสดชื่น หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
“ ข้ารู้สึกดีจริง ๆ เมื่อได้คุยกับเจ้า ข้าคงต้องไปเสียแล้วล่ะ”
ซาซากุถือโอกาสนี้บอกลา เขาไม่มีความรู้สึกกับแม่นางโคคุอย่างนั้น ตรงข้ามเขาได้แต่คิดหาทางบอกลานางมากกว่า
“ งั้นข้าขอลาเช่นกัน ”
ซาซากุเดินแยกออกมาโดยไม่รอฟังคำอำลาของแม่นางโคคุให้เสียเวลา หากเสียงแหลมเล็กของนางดังกระทบใบหูทั้งสองข้างอย่างชัดเจน
“ ข้าจะไปหาเจ้าอีก ”
J J J J
ความคิดเห็น