มิติโลกมายา

ลำดับตอนที่ #2 : รูปมิติพิศวง

เช้าวันใหม่  เกลตื่นขึ้นด้วยความโล่งใจที่หลังจากนั้นไม่ได้ฝันร้ายอีก

มีรูปภาพหนึ่งติดอยู่ที่ผนังห้องนอน  มันเป็นภาพส่วนหนึ่งของเมืองนิวเดลีในอดีต  เมื่อประมาณหนึ่งร้อยห้าสิบปีก่อน   

เธอรู้สึกเหมือนเคยเห็นภาพนี้ที่ไหนมาก่อน  ใช่แล้ว  ในความฝันเมื่อคืนนี้เอง    ในตอนนี้ สองมือของเกลกำลังดึงรูปภาพนี้ออกมาให้ได้  แต่ยิ่งดึงก็ยิ่งติดแน่น

มีแสงสีทองออกจากรูปภาพนี้ และล้อมร่างของเธอไว้    เกลคิดในใจว่า  มันต้องไม่ใช่รูปภาพธรรมดาแน่ ๆ จึงดึงมือออกจากรูปภาพ  แต่ช้าไปแล้ว   แสงสีทองได้ดึงมือและกลืนร่างของเธอเข้าไปในรูปภาพนี้เสียแล้ว   และมันก็พาเธอเข้าไปสู่ดินแดนเดียวกับในรูปภาพนี้     สักพัก แม่ของเธอเข้ามาในห้องนอน  จึงเห็นแต่รูปภาพที่ไม่มีอะไรผิดปกติติดอยู่บนผนังห้องเช่นเดิม

หลังจากนั้น แสงสีทองก็จางหายไปที่ละน้อยจนหายไปในที่สุด  และเปิดทางให้เธอเห็นภาพต่าง ๆ ที่ปรากฏอยู่ในขณะนี้

เกลพบว่าตนเองกำลังอยู่ท่ามกลางสรรพสิ่งมากมายที่แตกต่างไปจากโลกที่เธออยู่  บ้านเมืองดูล้าหลังไปมาก     เบื้องหน้าของเธอเป็นตลาด   มีผู้คนแต่งตัวแบบชาวอินเดียกำลังจับจ่ายซื้อของ ภายในตลาดแห่งนี้วุ่นวายไม่ค่อยมีระเบียบเท่าที่ควร

'  ขณะนี้กำลังอยู่ในนิวเดลีอย่างแน่นอน  '  เธอคิดในใจ 

เธอสำรวจร่างกายตนเอง  เสื้อผ้าที่กำลังสวมใส่อยู่ในขณะนี้ กลับเปลี่ยนเป็นส่าหรีที่มีความยาวถึงสามเมตร   แบบที่สตรีชาวอินเดียสวมใส่ไม่มีผิด    นอกจากนี้  มีผ้าแพรซึ่งคลุมหัวเธออยู่ผืนหนึ่งในขณะนี้

เกลดึงผ้าคลุมหัวออก   วางทิ้งไว้แถว ๆ บริเวณนี้    ก่อนลุกขึ้น  เพื่อผจญภัยต่อไปในนิวเดลีซึ่งอยู่ในโลกอดีต

หรือมันคือมิติโลกมายา  ที่ชักนำกาลเวลาทั้งสองให้เชื่อมต่อกันโดยรูปภาพปริศนาที่อยู่ในห้องของเธอ

ขณะนี้เธอกำลังเข้าไปสู่โลกอดีตที่เห็นอยู่เบื้องหน้า  ภายในตลาด  เสียงร้องเชิญชวนของพ่อค้าแม่ค้าดังฟังไม่ได้ศัพท์จนลูกค้าบางคนเดินวนไปมาอยู่แถวนั้นเหมือนกับสับสนในเสียงที่ปนกัน  สักพัก   เกลก็เดินมาหยุดอยู่หน้าร้านขายพรม  เนื่องจากสีของพรมนั้นสวยสะดุดตาจริง ๆ
 
พ่อค้าเจ้าของร้านขายพรมร้องเชิญชวนผู้คนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย  สักพักจึงหันมาถามเธอเนื่องจากเห็นเธอกำลังหยิบพรมดูด้วยความสนใจ

"  จะซื้อลายไหนครับ  "  เกลเงยหน้าขึ้นมาจากผืนพรม  มองผู้พูดด้วยความรู้สึกแปลก ๆ คล้ายกับเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน
ใช่ว่าเกลจะรู้สึกเคยพบเจอแต่ฝ่ายเดียว  เขาเองก็รู้สึกเหมือนกัน

"  คุณชื่อเกลใช่ไหม  "  เขาถามเธอราวกับเคยรู้จักกันมาก่อน

"  ใช่  ฉันเกล ลี  ว่าแต่คุณรู้จักฉันได้ยังไงล่ะ "    เธอเกิดความสงสัยที่อยู่ดี ๆ ก็มีคนมาทักเธอราวกับเคยรู้จักกัน

ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ก่อนพูดต่อไปเป็นเชิงทบทวนความจำของเกล

"  ถ้าคุณรู้ชื่อของผมก็คงจะจำได้  "  เขาพูด  "  ผม  เคน วู  "
เกลยังคงนึกไม่ออกอยู่ดีว่าเป็นใคร    เธอนึกถึงหนังสือเล่มหนึ่ง  จำได้ว่าเคยเห็นชื่อนี้ในหน้าหนึ่งของหนังสือเล่มนั้น 

"  ผมเป็นนักเดินทางแห่งกาลเวลา  "  ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมเลิกรากับการทบทวนความจำของเธอง่าย ๆ ในที่สุด  เธอก็นึกออกจนได้

"    ใช่แล้ว  คุณเป็นนักเดินทางแห่งกาลเวลา  "

เธอเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง  เป็นหนังสือเกี่ยวกับการใช้พลังจิตและโทรจิตในการเดินทางข้ามมิติ  หรือที่เรียกกันว่า  ' มิติโลกมายา ' และก็ปรากฏนามของเคนวูผู้นี้อยู่ในหน้าหนึ่งของหนังสือเล่มนี้ด้วย    

หน้านั้นเป็นประสบการณ์ส่วนหนึ่งของเคนกับการเดินทางไปสู่ดาวอังคารเพื่อช่วยเหลือมนุษย์ดาวอังคารที่อยู่ในสงครามของกาแล็กซี  ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องเหลือเชื่อ    แต่สำหรับเขาแล้ว  กลับเห็นเป็นเรื่องธรรมดาที่ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น

นอกจากที่เขาจะเป็นนักเดินทางแห่งกาลเวลาแล้ว    เขายังมีภารกิจที่จะต้องช่วยเหลือผู้ที่อยู่ในโลกที่เขาไปเยือนอีกด้วย   และครั้งนี้ก็เช่นกัน

เคนยื่นมือมาจับมือของเกล  เพื่อส่งพลังจิตหากันถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของการเดินทางและสาเหตุที่เกลต้องมาอยู่ที่นี่  

ขณะนี้  ทั้งสองตกอยู่ในห้วงภวังค์  เกลรู้สึกคล้ายกับได้รับพลังจิตที่ส่งมาจากเคนในเวลานี้  ทำให้เธอรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาในการมาเยือนนิวเดลีครั้งนี้      ที่แท้  ในป่านอกเมืองนิวเดลี   มีพ่อมดผู้ซึ่งสร้างความเดือดร้อนให้แก่ชาวเมือง ด้วยเพราะการที่ต้องประพฤติตนแบบปีศาจทั่วไป  และเคนได้รับพลังจิตจากใครบางคนที่ส่งเข้ามาอย่างต่อเนื่องจนไม่อาจที่จะอยู่ได้   จึงรีบเดินทางมายังนิวเดลี   และเขาก็พบว่า  ลำพังเขาเพียงคนเดียว  ไม่อาจที่จะปฏิบัติภารกิจนี้ได้  จึงได้หาผู้ช่วยที่จะร่วมมือกันในครั้งนี้  ซึ่งเขาได้เลือกเกล เนื่องจากเธอกำลังตกอยู่ใต้อำนาจของพ่อมดในขณะนี้

¯ ¯ ¯ ¯