คำสาบานในความเงียบงัน

ลำดับตอนที่ #2 : อย่าหวังครั้งใดจะรู้จัก(1)

ซาซากุสาวเท้าก้าวเดินฉับ ๆ ออกมาอย่างรีบร้อน ดั่งเท้าสัมผัสพื้นนั้นร้อนรนยิ่งกว่าไฟ หากในใจเขาคิดยาวไกลกว่านี้ เขาจะอยู่ในปราสาทเซอราตาพินต่อไปไม่ได้แล้ว

กว่าสติจะอยู่กับตัวก็เมื่อพาร่างตัวเองเดินมาถึงประตูปราสาทชั้นนอก มีทหารในชุดเครื่องแบบสีฟ้าบ่งบอกถึงความเป็นนักรบชาวการาลาซยืนเฝ้าประตูอยู่เพียงลำพัง

ซาซากุคิดจะเดินผ่านนายทหารไปให้เงียบที่สุด แต่ทันทีที่ก้าวพ้นประตูปราสาทไปนั้น นายทหารที่ยืนนิ่ง ๆ เหมือนไม่สนใจก็เอ่ยทักขึ้นว่า

" อ้าว ท่านซาซากุ " เขาหันไปตามเสียงเรียก " จะไปไหนเสียล่ะ "

ซาซากุนิ่งเงียบเฉย ปล่อยให้คนทักพูดต่อไป

" เราชนะแล้ว หรือว่าท่านยังไม่รู้ ตอนนี้ทุกคนกำลังจัดงานเลี้ยงฉลองอยู่ในห้องโถงข้างใน พูดแล้วข้าอยากจะเสนอหน้าเข้าไปบ้างจังเลย แต่ดันมีหน้าที่ต้องเฝ้าประตูหน้าอีก ท่านมีโอกาสน่าจะเข้าไปร่วมงานนะ ไม่น่าออกมาเลย บอกตามตรงข้าเสียดายแทน…………"

คนเล่าถือโอกาสร่ายยาวเรื่อยเปื่อย หากซาซากุไม่ได้สนใจฟังเลยแม้แต่น้อย กำลังครุ่นคิดหาทางปฏิเสธอย่างนุ่มนวลที่สุด สำหรับการออกไปจากปราสาทอย่างไม่มีหวนคืนมา คำไหนคงไม่ดีเท่ากับ…….

" ข้าขอโทษด้วย กับสิ่งที่ผ่านมา "

เขาเอ่ยคำนี้ออกไป ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจดี ยังไงนายทหารผู้นี้ต้องไม่เข้าในความหมายของเขาแน่ แต่มันสายเสียแล้ว เขาต้องไปให้ทันกาลก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ไป เขารีบเดินจากบริเวณหน้าประตูนั้นมา ระหว่างนั้นยังได้เสียงตะโกนอย่างงง ๆ ไล่หลังมาเป็นเสียงแห่งความทรงจำสั้น ๆ ก่อนเลือนหายไป

" เฮ้ย อะไรกันเนี่ย "

เขาเดินดุ่ม ๆ บนถนนลาดด้วยก้อนกรวดมาตลอดทาง จนถึงกรวดก้อนสุดท้ายบนทางเดิน ต่อไปเบื้องหน้าของเขาคือป่าไผ่ ในบรรยากาศสลัว ๆ ท่ามกลางแสงจันทร์สาดส่องลงมาพอให้เห็นทางเดิน

ซาซากุเดินมาหยุดอยู่ใกล้ต้นไผ่ต้นหนึ่ง ล้อมรอบไปด้วยกอไผ่เล็ก ๆ เตรียมงอกขึ้นเป็นต้นใหม่ในเวลาต่อมา บริเวณนี้ดูสว่างกว่าที่อื่น ๆ ใกล้ ๆ กัน เขาจึงหยุดยืนไม่กล้านั่งลงตรงกอไผ่ พลางคิดถึงแผนการของตัวเขาเองอย่างเงียบ ๆ

ภารกิจแรกของเขาเสร็จสิ้นลงแล้ว แต่ความเสียใจและผิดหวังยังคงฝังแน่นอยู่ในใจ ภาพลูกค้ารายแรกเดินทางมาพบเขาในสำนักงานผุดขึ้นในความคิดอีกครั้ง ภารกิจแรกในชีวิตของเขา ลอบสังหารกษัตริย์แอกาแมนแห่งราชวงค์เมลูเวท แลกกับค่าจ้างมูลค่าถึงสามพันเหรียญ เงินจำนวนมากที่เขาไม่มีโอกาสได้เห็นหรือสัมผัสมันมาก่อนเลย ค่าตอบแทนนี้เอง ทำให้เขามีแรงจูงใจในการปฏิบัติภารกิจนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้

แต่แล้ว เมื่อวันนั้นมาถึง ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่เขาคิด ภารกิจแรกจบลงอย่างไม่ราบรื่น กษัตริย์แห่งเมลูเวทตายจริง แต่ไม่ใช่ฝีมือเขา หากเป็นรีทแมน หัวหน้ากบฏฝ่ายการาลาซสังหารเป้าหมายต่อหน้าเขา ความหวังในเงินก้อนนั้นชักเลือนลาง เพราะความคิดบ้า ๆ ที่ว่าตัวเขาคนเดียวคงทำไม่ได้แน่ ถึงได้ยอมสวามิภักดิ์กับคนมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน และยอมให้มันช่วงชิงไป และตัวเขาล่ะ เขายอมอยู่เป็นพวกเดียวกัน แล้วต่อมาก็หลบหนีไปให้พ้นจากอำนาจมืดของเจ้ารีทแมนเสียที

ซาซากุถอนใจเฮือก แค่งานแรกก็ไม่สำเร็จแล้ว ในใจของเขาตอนนี้คิดอยู่เรื่องเดียว จะบอกลูกค้าของเขาอย่างไรดีถึงจะรักษาเงินก้อนนั้นไว้ได้

เวลาประมาณเก้าโมงเช้าจนถึงสิบเอ็ดโมง ลูกค้าจะรอพบเขาอยู่ที่โรงแรมในเมืองแดรป ใจจริงแล้วซาซากุก็ไม่อยากไปที่นั่นนักหรอก หากเขาฝืนใจ ทำทุกอย่างก็เพื่อเงินสามพันเหรียญค่าจ้างของเขาเอง

เขาเดินดุ่ม ๆ บนถนนลาดด้วยก้อนกรวดมาตลอดทาง จนถึงกรวดก้อนสุดท้ายบนทางเดิน ต่อไปเบื้องหน้าของเขาคือป่าไผ่ ในบรรยากาศสลัว ๆ ท่ามกลางแสงจันทร์สาดส่องลงมาพอให้เห็นทางเดิน

ซาซากุเดินมาหยุดอยู่ใกล้ต้นไผ่ต้นหนึ่ง ล้อมรอบไปด้วยกอไผ่เล็ก ๆ เตรียมงอกขึ้นเป็นต้นใหม่ในเวลาต่อมา บริเวณนี้ดูสว่างกว่าที่อื่น ๆ ใกล้ ๆ กัน เขาจึงหยุดยืนไม่กล้านั่งลงตรงกอไผ่ พลางคิดถึงแผนการของตัวเขาเองอย่างเงียบ ๆ

ภารกิจแรกของเขาเสร็จสิ้นลงแล้ว แต่ความเสียใจและผิดหวังยังคงฝังแน่นอยู่ในใจ ภาพลูกค้ารายแรกเดินทางมาพบเขาในสำนักงานผุดขึ้นในความคิดอีกครั้ง ภารกิจแรกในชีวิตของเขา ลอบสังหารกษัตริย์แอกาแมนแห่งราชวงค์เมลูเวท แลกกับค่าจ้างมูลค่าถึงสามพันเหรียญ เงินจำนวนมากที่เขาไม่มีโอกาสได้เห็นหรือสัมผัสมันมาก่อนเลย ค่าตอบแทนนี้เอง ทำให้เขามีแรงจูงใจในการปฏิบัติภารกิจนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้

แต่แล้ว เมื่อวันนั้นมาถึง ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่เขาคิด ภารกิจแรกจบลงอย่างไม่ราบรื่น กษัตริย์แห่งเมลูเวทตายจริง แต่ไม่ใช่ฝีมือเขา หากเป็นรีทแมน หัวหน้ากบฏฝ่ายการาลาซสังหารเป้าหมายต่อหน้าเขา ความหวังในเงินก้อนนั้นชักเลือนลาง เพราะความคิดบ้า ๆ ที่ว่าตัวเขาคนเดียวคงทำไม่ได้แน่ ถึงได้ยอมสวามิภักดิ์กับคนมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน และยอมให้มันช่วงชิงไป และตัวเขาล่ะ เขายอมอยู่เป็นพวกเดียวกัน แล้วต่อมาก็หลบหนีไปให้พ้นจากอำนาจมืดของเจ้ารีทแมนเสียที

ซาซากุถอนใจเฮือก แค่งานแรกก็ไม่สำเร็จแล้ว ในใจของเขาตอนนี้คิดอยู่เรื่องเดียว จะบอกลูกค้าของเขาอย่างไรดีถึงจะรักษาเงินก้อนนั้นไว้ได้

เวลาประมาณเก้าโมงเช้าจนถึงสิบเอ็ดโมง ลูกค้าจะรอพบเขาอยู่ที่โรงแรมในเมืองแดรป ใจจริงแล้วซาซากุก็ไม่อยากไปที่นั่นนักหรอก หากเขาฝืนใจ ทำทุกอย่างก็เพื่อเงินสามพันเหรียญค่าจ้างของเขาเอง

J J J J