ผู้พิชิตภัยร้ายนิวเคลียร์

ลำดับตอนที่ #1 : 1.ดาวสีน้ำตาลกับปรากฏการณ์ร้อยศตวรรษ

หากนับจากวันนี้ไปข้างหน้าอีกร้อยศตวรรษ จะเกิดปรากฏการณ์ใดอีกหลาย ๆ อย่างที่รุ่นของเราไม่มีโอกาสได้เห็น….ได้สัมผัส… เราจะได้เห็นสุริยุปราคาอีกสักกี่ครั้งในตลอดชีวิตของตนเอง ซึ่งไม่อาจจะกำหนดวันสุดท้ายของชีวิตได้..…….แต่สุริยุปราคาที่น่ากลัวที่สุดก็คือ นิวเคลียร์ ซึ่งเราจะได้เห็นมันเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของชีวิต

“ อาจจะจริงอย่างในหนังสือเล่มนี้ก็ได้นะ “ อาจารย์เหอจิ้งกางหนังสือหน้าที่เธอกำลังอ่านให้เพื่อนอาจารย์ด้วยกันสองคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดดู ก่อนพากันหัวเราะขบขันข้อความในหนังสือที่ว่า ผิดกันกับคำพูดของใครบางคนเมื่อสักครู่

อ่านหนังสือในห้องสมุดจนพอใจ อาจารย์สามสาวเพื่อนซี้ก็เดินออกมาจากห้องสมุดของมหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งหนึ่ง ระหว่างทาง อาจารย์เหอจิ้งขอตัวแยกออกมาจากเพื่อนซี้ ด้วยความรู้สึกแปลก ๆ กับข้อความในหนังสือ

เธอเดินไปตามทางเดินอย่างช้า ๆ พร้อม ๆ กันกับที่ความคิดของเธอหวนนึกไปถึงระเบิดนิวเคลียร์ มหันต์ภัยร้ายแรงที่ไม่มีใครเคยพบเจอ หรือว่า ข้อความนั้น อาจจะเป็นสัญญาณเตือนภัยให้เธอระวังก็ได้

“ เหลวไหล เพราะถึงอย่างไร ก็ไม่มีทางที่ฉันจะอยู่ต่อไปถึงยุคนิวเคลียร์ได้หรอก “ อาจารย์สาวตำหนิตนเองเบา ๆ แต่ในใจก็นึกหวาดหวั่นถึงภัยร้ายที่ไม่รู้ว่าจะเกิดขึ้นเมื่อไร

© © © ©

ค่ำแล้ว อาจารย์เหอจิ้งยังคงศึกษาทำวิจัยส่วนตัวในห้องแล็บของศูนย์วิจัยเพียงลำพังอย่างไม่มีการหยุดพัก จนเมื่อสมองคิดอะไรไม่ออกนั่นแหละ ถึงพักการทำวิจัยชั่วคราว

เธอเดินออกมาที่ระเบียง แหงนหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวต่าง ๆ ประดับมากมาย ท่ามกลางหมู่ดาวนั้น มีดาวสีน้ำตาลดวงหนึ่ง ดูแล้วไม่น่าจะใช่ดวงดาวธรรมดา เหมือนกับเป็นดาวเคราะห์ที่โคจรหลงเข้ามาในเส้นโคจรของดวงดาวขณะนั้น เธอหันไปเห็นกล้องดูดาวตั้งอยู่ภายในห้องแล็บ จึงเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง เพื่อยกกล้องดูดาวออกมา เมื่อกล้องดูดาวสีดำมันวาวถูกยกออกมาจากที่เก็บมาวางอยู่ที่ระเบียงเรียบร้อยแล้ว อาจารย์สาวจึงค่อย ๆ มองดวงดาวต้องสงสัยด้วยกล้องดูดาวอย่างตั้งใจ แต่ก็ไม่พบดาวสีน้ำตาลที่ว่านั้นเลย แต่เมื่อแหงนหน้าดูด้วยตาเปล่า ก็ยังคงเห็นดาวสีน้ำตาลดวงนั้นอย่างชัดเจน

“ พรุ่งนี้ เห็นทีฉันจะต้องลองถามเกรซดูกระมัง ถึงจะรู้คำตอบได้ “ เธอนึกไปถึงเพื่อนสนิทที่ใคร ๆ ต่างก็ยกย่องในความรอบรู้เรื่องดวงดาว และคำนวณวันเวลาของปรากฏการณ์ต่าง ๆ ได้แม่นยำที่สุดคนหนึ่ง

แต่ทว่า วันรุ่งขึ้น อาจารย์เหอจิ้งก็ต้องพบกับคำตอบที่ทำให้เธอต้องตัดขาดความเป็นเพื่อนกับเกรซเลยด้วยซ้ำ

“ ดวงดาวสีน้ำตาลอะไรที่เธอว่าน่ะ ไปเล่าให้ใครฟัง เขาไม่ว่าแต่งเรื่องหลอกเด็กก็ว่าประสาทล่ะ รู้ไว้ซะด้วยนะอาจิ้ง แต่ตอนนี้ ฉันขอตัวก่อน ไม่อยากฟังเรื่องบ้า ๆ ของคนบางคน “ จบประโยคเพียงเท่านี้ อาจารย์เกรซก็เดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย ไม่สนใจว่า เพื่อนสนิทของเธอจะคิดอย่างไรกับคำพูดของตนเอง

แม้จะเสียความรู้สึกเพียงใด แต่เท่าที่เกรซพูดมามันก็เป็นความจริง ใครจะเชื่อกับเรื่องบ้า ๆ ที่เป็นไปได้แต่เพียงจินตนาการหลอกเด็ก ไม่มีทางหรอกที่จะเป็นจริง

© © © ©