คำสาบานในความเงียบงัน

ลำดับตอนที่ #1 : แรกเริ่มเดียวดาย

“ วันหนึ่ง... ข้าหวังที่จะกลับไป... ”

ลมเอื่อย ๆ พัดผ่านหมู่ไม้ ใบไผ่เรียวเล็กโบกพลิ้วไหวรับลม

วันหนึ่ง... ข้าหวังที่จะกลับไป... ”

ลมเอื่อย ๆ พัดผ่านหมู่ไม้ ใบไผ่เรียวเล็กโบกพลิ้วไหวรับลม

“ ก่อนถึงคราวนั้น… ข้าต้องเรียนรู้”

เสียงทุ้มแฝงความเด็ดเดี่ยว มุ่งมั่น กล้าหาญของคนพูดดังผ่านสายลมนั้นไป

“ เพื่อความเศร้าภายในจิตใจของเรานั้น…”

น้ำเสียงอันเด็ดเดี่ยวมีพลังดุจลำไม้ไผ่นั้นยิ่งหนักแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

“คือตัวของเจ้า…จากคำสาบานในความเงียบงัน ”

ก่อนถึงคราวนั้น… ข้าต้องเรียนรู้”

เสียงทุ้มแฝงความเด็ดเดี่ยว มุ่งมั่น กล้าหาญของคนพูดดังผ่านสายลมนั้นไป

“ เพื่อความเศร้าภายในจิตใจของเรานั้น…”

น้ำเสียงอันเด็ดเดี่ยวมีพลังดุจลำไม้ไผ่นั้นยิ่งหนักแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

“คือตัวของเจ้า…จากคำสาบานในความเงียบงัน ”

J J J J

“ ทำไมข้ามีเจ้ากรรมนายเวรอะไรกันหรือ ถึงต้องลิขิตเส้นทางชีวิตอันเดียวดายให้ข้าอย่างนี้ ข้าเองก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เสียที ”

ซาซากุเฝ้าถามตนเองวันแล้ววันเล่า หากไม่มีคำตอบใด ๆ ที่น่าเชื่อถือ พอจะทำให้ชีวิตในวงล้อแห่งกรรมของเขาดีขึ้นได้

“ แต่ช่วงเวลาต่อมานั้น ข้าได้เรียนรู้ถึงการอยู่โดดเดี่ยว บัดนี้ ข้ามาอย่างนักดาบผู้เดียวดาย เป็นนักรบผู้มีเอกราชในตัว ”

หากชีวิตที่ผ่านมาเป็นเวลาถึงยี่สิบสามปีของซาซากุนั้น เขาเริ่มคิดถึงข้อดีข้อนั้นได้แล้ว อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องเป็นทาสของใคร

“….เป็นนักรบที่ทุกคนจะไว้เนื้อเชื่อใจในที่สุด เพื่อชีวิตของพวกเขาเอง ”

ทำไมข้ามีเจ้ากรรมนายเวรอะไรกันหรือ ถึงต้องลิขิตเส้นทางชีวิตอันเดียวดายให้ข้าอย่างนี้ ข้าเองก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เสียที ”

ซาซากุเฝ้าถามตนเองวันแล้ววันเล่า หากไม่มีคำตอบใด ๆ ที่น่าเชื่อถือ พอจะทำให้ชีวิตในวงล้อแห่งกรรมของเขาดีขึ้นได้

“ แต่ช่วงเวลาต่อมานั้น ข้าได้เรียนรู้ถึงการอยู่โดดเดี่ยว บัดนี้ ข้ามาอย่างนักดาบผู้เดียวดาย เป็นนักรบผู้มีเอกราชในตัว ”

หากชีวิตที่ผ่านมาเป็นเวลาถึงยี่สิบสามปีของซาซากุนั้น เขาเริ่มคิดถึงข้อดีข้อนั้นได้แล้ว อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องเป็นทาสของใคร

“….เป็นนักรบที่ทุกคนจะไว้เนื้อเชื่อใจในที่สุด เพื่อชีวิตของพวกเขาเอง ”

J J J J