เสียงเพลงริมฝั่งโขง

ลำดับตอนที่ #14 : 12.อยู่ในใจเสมอเด้ออ้าย .

ตะวันลับขอบฟ้าแล้ว ทิ้งแสงจางส่องสว่างในยามเย็น นกบนท้องฟ้าบินกลับรังเป็นฝูง แต่จนนกบินผ่านลับสายตา ก็ยังมีคนไม่อยากกลับบ้านอยู่จนได้

นรีเดินมาถึงต้นลั่นทมที่เดิม ภาพความทรงจำครั้งก่อนผุดขึ้นในสมอง ตลอดเวลานับตั้งแต่พนมเสียชีวิต นรีพยายามทำใจให้เข้มแข็ง แต่ก็ได้เพียงครึ่งเดียว เพราะอีกครึ่งหนึ่งชักนำพาเธอมาที่นี่ทุกวัน

เธอหยุดนั่งลงตรงโคนต้น ลมพัดพาใบไม้ร่วงกราว รวมถึงผมซอยสั้นทรงใหม่ปลิวสะบัดตามแรงลม เดือดร้อนเธอยกมือขึ้นเสยผมจัดให้เข้ารูปทรงอีก

แล้วก็ถึงเวลาที่เธอหยิบแคนออกมาเป่า ขึ้นต้นทำนองเพลงยอดฮิตติดหู

เธอหยุดนั่งลงตรงโคนต้น ลมพัดพาใบไม้ร่วงกราว รวมถึงผมซอยสั้นทรงใหม่ปลิวสะบัดตามแรงลม เดือดร้อนเธอยกมือขึ้นเสยผมจัดให้เข้ารูปทรงอีก

แล้วก็ถึงเวลาที่เธอหยิบแคนออกมาเป่า ขึ้นต้นทำนองเพลงยอดฮิตติดหู

‘ แคนลำโขง ’

แคนลำโขง ’

ทำนองอันไพเราะ แต่ขาดเสียงคนร้องเพลง…..

นึกถึงวันวาน ที่มีทั้งชายหนุ่มนั่งเป่าแคน หญิงสาวนั่งเคียงข้างร้องเพลงคลอตามจังหวะ…..

บัดนี้เหลือเพียงเสียงแคน กับตัวเธออยู่เดียวดาย……

เป่าแคนจบเพลง นรีวางแคนลงข้างกาย นึกใจหายวาบเมื่อเธอนั่งเพียงผู้เดียว……

ดอกลั่นทมร่วงโรยเป็นสายเกลื่อนพื้น นรีหยิบขึ้นมาดอกหนึ่ง กลีบดอกสีสวยได้ที่ดั่งรักอันสวยงาม แต่ตอนนี้ความรักของเธอสูญสิ้นเหมือนดั่งดอกไม้ที่ร่วงโรยต่างหาก

นรีโยนดอกลั่นทมในมือออกไป มองตามทิศทางที่ลมพามันล่องลอย ก่อนร่วงตกลงตรงไหนสักแห่ง….

แล้วนรีจึงลุกขึ้นยืน แล้วหันหลังเดินกลับบ้าน ทิ้งดอกลั่นทมเกลื่อนพื้นเหมือนเป็นการระลึกความทรงจำถึงพนม…..

อ้ายพนม……แม้อ้ายจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้ว แต่อ้ายจะอยู่ในความทรงจำของน้องตลอดไป……

อยู่ในใจเสมอ….ฮู้บ่….

อยู่ในใจเสมอ…..เด้ออ้าย……..

อยู่ในใจเสมอ….. แม้อ้ายจากน้องไป….

อยู่ในใจเสมอ…..อยู่ในใจน้อง….ตลอดไป….

¶ ¶ ¶ ¶