เสียงเพลงริมฝั่งโขง

ลำดับตอนที่ #11 : 9.ขาดอ้ายคล้ายชีวิตเดียวดาย

แม้จะต้องเข้าบริษัทแต่เช้า หากนรียังอุตส่าห์เจียดเวลาอันน้อยนิดไปส่งพนมที่สถานีขนส่งอยู่จนได้ พนมหันมาโบกมือลา ก่อนก้าวเดินขึ้นรถคันใหญ่ รถค่อย ๆ แล่นออกจากที่จอดของมันไปอย่างช้า ๆ ทิ้งหญิงสาวชื่อนรีมองตามไปจนลับสายตา

พนมไปแล้ว นรีรู้สึกว้าเหว่อย่างบอกไม่ถูก ในใจเฝ้าครุ่นคิดถึงเขา เสียงเพลงแคนก้องอยู่ในหูทั้งวัน จนเลิกงานเธอกลับบ้านเพียงผู้เดียว คงใช้เส้นทางลัดเลียบริมฝั่งโขงดังเดิม เดินผ่านต้นลั่นทมที่เคยนั่งเล่นอยู่กับพนม บัดนี้เหลือเพียงความว่างเปล่า…..

ด้วยเหตุนี้นรีจึงกลับเข้าบ้านเร็วกว่าปกติ ทักทายพ่อแม่พอเป็นพิธีแล้วรีบเผ่นแนบขึ้นห้องนอน หยิบบางสิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานขึ้นมาดู

แคนไม้ของพนมนั่นเอง

นรียกขึ้นทดลองเป่า แต่เป่าได้เสียงแตร้แตรไม่เป็นเพลงเหมือนที่พนมเป่าเลย เธอเล่นแคนอยู่ครู่หนึ่งจึงวางมันลงที่เดิม นิ้วมือไล่ไปตามเนื้อไม้ ราวกับเจ้าสิ่งนั้นมีชีวิตจิตใจเหมือนคน เธอหวนนึกถึงพนมขึ้นมา….

เวลาผ่านไปเป็นสัปดาห์ แปรเข้าเดือนใหม่ คู่รักยังคงโทรหากันทุกวันโดยผลัดกันโทรหาเหมือนที่เคยทำ พูดคุยกันถามไถ่สารทุกข์สุกดิบด้วยความเป็นห่วงใยอย่างมาก

บางวันก็มีเรื่องสนุก ๆ เล่าสู่กันฟังมิได้ขาด เพียงแค่ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยของคนรักดังมาตามสาย ก็รู้สึกอบอุ่นใจเหมือนได้อยู่ใกล้ชิดกัน

เวลาผ่านไปเป็นสัปดาห์ แปรเข้าเดือนใหม่ คู่รักยังคงโทรหากันทุกวันโดยผลัดกันโทรหาเหมือนที่เคยทำ พูดคุยกันถามไถ่สารทุกข์สุกดิบด้วยความเป็นห่วงใยอย่างมาก

บางวันก็มีเรื่องสนุก ๆ เล่าสู่กันฟังมิได้ขาด เพียงแค่ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยของคนรักดังมาตามสาย ก็รู้สึกอบอุ่นใจเหมือนได้อยู่ใกล้ชิดกัน

“ น้องเหงาเหลือเกินอ้าย อยากพ้อหน้าอ้ายหลาย”

นรีมักจะบอกกับเขาอย่างนี้เสมอ และก็ได้คำตอบคล้าย ๆ กันกลับมา

“ อ้ายก็เหงาคือกัน ถ้าน้องเหงาก็เบิ่งรูปอ้ายแหน่ มันสิเป็นตัวแทนอ้าย ”

รูปภาพของพนมอันล่าสุด นรีดึงออกจากอัลบั้มหนีบบนลวดขดเป็นรูปหัวใจดัดแปลงเป็นที่เสียบรูปได้อย่างน่ารัก ประหนึ่งสื่อถึงความในใจได้เป็นอย่างดี

นรียิ้มให้กับรูปภาพบนโต๊ะทำงาน ราวกับบุคคลในภาพมีชีวิตจิตใจจริง ๆ

ช่วงเวลานี้เอง นรีได้ฝึกหัดเป่าแคนพยายามให้เป็นท่วงทำนองเพลงเหมือนกับพนม แม้จังหวะจะกระท่อนกระแท่นในตอนแรก แต่ด้วยแรงใจและมุมานะ ในที่สุดเธอก็เป่าแคนให้เป็นเพลงได้สำเร็จ

“ อ้ายพนม น้องเป่าแคนได้แล่วเด้อ ” นรบอกเขาด้วยความดีใจ “ น้องสิเว้าแคนให้ฟัง ”

นรีตัดสินใจเป่าแคนให้เขาฟังในวันนี้เอง เสียงท่วงทำนองอันไพเราะที่สุดเท่าที่เธอฝึกหัดเป่าได้ เมือ่เป่าจบจึงได้รับคำชมจากคนฟัง…..

“ เสียงแคนน้องสิม่วนหลาย ฝึกนานบ่ ”

“ ตั้งแต่อ้ายไปนั่นแล้ว ” นรีแกล้งโกหกเล่น ๆ วันแรกเธอเป่าไม่เป็นเพลงด้วยซ้ำ

ในที่สุดการโทรศัพท์หากันจึงเปลี่ยนไป จากที่พนมต้องเป่าแคนให้นรีฟัง แต่ตอนนี้แคนอยู่ที่นรีแล้วเธอก็ขอรับหน้าที่เป่าแคนกล่อมรักเสียเอง

“ รออ้ายหน่อยน้อง เมื่อใดสิมีเงินหลาย อ้ายจะเมือบ้านเฮา จะบ่ไปไหนแล้ว ”

น้องเหงาเหลือเกินอ้าย อยากพ้อหน้าอ้ายหลาย”

นรีมักจะบอกกับเขาอย่างนี้เสมอ และก็ได้คำตอบคล้าย ๆ กันกลับมา

“ อ้ายก็เหงาคือกัน ถ้าน้องเหงาก็เบิ่งรูปอ้ายแหน่ มันสิเป็นตัวแทนอ้าย ”

รูปภาพของพนมอันล่าสุด นรีดึงออกจากอัลบั้มหนีบบนลวดขดเป็นรูปหัวใจดัดแปลงเป็นที่เสียบรูปได้อย่างน่ารัก ประหนึ่งสื่อถึงความในใจได้เป็นอย่างดี

นรียิ้มให้กับรูปภาพบนโต๊ะทำงาน ราวกับบุคคลในภาพมีชีวิตจิตใจจริง ๆ

ช่วงเวลานี้เอง นรีได้ฝึกหัดเป่าแคนพยายามให้เป็นท่วงทำนองเพลงเหมือนกับพนม แม้จังหวะจะกระท่อนกระแท่นในตอนแรก แต่ด้วยแรงใจและมุมานะ ในที่สุดเธอก็เป่าแคนให้เป็นเพลงได้สำเร็จ

“ อ้ายพนม น้องเป่าแคนได้แล่วเด้อ ” นรบอกเขาด้วยความดีใจ “ น้องสิเว้าแคนให้ฟัง ”

นรีตัดสินใจเป่าแคนให้เขาฟังในวันนี้เอง เสียงท่วงทำนองอันไพเราะที่สุดเท่าที่เธอฝึกหัดเป่าได้ เมือ่เป่าจบจึงได้รับคำชมจากคนฟัง…..

“ เสียงแคนน้องสิม่วนหลาย ฝึกนานบ่ ”

“ ตั้งแต่อ้ายไปนั่นแล้ว ” นรีแกล้งโกหกเล่น ๆ วันแรกเธอเป่าไม่เป็นเพลงด้วยซ้ำ

ในที่สุดการโทรศัพท์หากันจึงเปลี่ยนไป จากที่พนมต้องเป่าแคนให้นรีฟัง แต่ตอนนี้แคนอยู่ที่นรีแล้วเธอก็ขอรับหน้าที่เป่าแคนกล่อมรักเสียเอง

“ รออ้ายหน่อยน้อง เมื่อใดสิมีเงินหลาย อ้ายจะเมือบ้านเฮา จะบ่ไปไหนแล้ว ”

¶ ¶ ¶ ¶