คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สุภาพ อ่อนโยน ยกเว้นก็ตอน...อยู่บนเตียง!
หิสาวผมลอนสีน้ำาล็อโแลวามยาวระเอว สวมใสุ่ระโปรรัรูปสีมพูนู้ โว์ทรวทรไ้รูปามมารานนาแบบ ำลัเินนวยนาไปามทาเินในอนโมิเนียนหรูย่านทอหล่อที่สนนราาายเริ่ม้นห้อละสิบสอล้านบาท ใบหน้าามและผิวพรราวผ่อเป็นยอใย รวมถึหุ่นสะโอสะออันสุแสนะเพอร์เฟุสวรร์บรรปั้น ทำเอาใร่อใรที่เินสวนทามาอไม่ไ้ที่ะ้อมอนเหลียวหลั ระทั่ผู้หิ้วยันเอเห็นแล้วยัแอบนึอิา
เมื่อมือเล็ผลับานประูเ้าไปในห้อูเพล็์เพนท์เฮ้าส์อันเป็นที่หมาย เธอ็พบับายหนุ่มรูปร่าุ้นา เาสวมเพียุลุมอาบน้ำสีรมท่าอันเป็นสีประำาย ำลันั่ิบไวน์อย่าสบายอารม์อยู่ที่เาน์เอร์บาร์ วารียาวหาาเียึ้นเล็น้อยเหลือบมอมาที่เธอ้วยแววาหลใหล ริมฝีปานุ่มนิ่มสีแเรื่อโยธรรมาิยยิ้มน้อยๆ แม้ไฟในห้อะ่อน้ามืสลัว แ่ระนั้นหิสาว็ยัมอเห็นรอยแาๆ บนแ้มาวเนียนทั้สอ้าอเา
“ูเหมือนุะื่มไปเยอะนะะ เรียเรื่อานเหรอ” นัวเล็ว่าพลาเินเ้าไปใล้ วาระเป๋ายี่ห้อหรูที่ายหนุ่มเป็นนื้อให้ลบนโ๊ะ มือเรียวลูบไล้ไปบนบ่าว้าพลาบีบนวเบาๆ อย่าเอาใ หวัว่ามันะ่วยทำให้เารู้สึผ่อนลายยิ่ึ้น
“ุมาสายไปหน่อยนะลูปลา”
เาไม่อบแ่เปลี่ยนมาเอ่ยถามเธอแทน น้ำเสียนุ่มละมุนบ่บอัเนว่าเาไม่ไ้โรธเือเธอเลย เายัอ่อนโยนและสุภาพับเธออยู่เสมอ ยเว้น็แ่...
อนอยู่บนเีย!
“อโทษ่ะ ันพยายามรีบแล้ว แ่รถมันิ”
‘ลูปลา’ ือื่อปลอมๆ ที่ปารวีใ้เมื่ออยู่ับายหนุ่ม แท้ริแล้วเธอมีื่อเล่นว่า ‘วี’ เพียแ่ยามที่อยู่ับเา เธอำเป็นะ้อำแลายเป็นผู้หิอีนเพื่อทำหน้าที่ ‘นาบำเรอ’ ให้ับายหนุ่ม
...็แน่ล่ะ เรื่ออะไรเธอะ้อยอมเปิเผยัวนที่แท้ริว่าัวเอเป็นใรับผู้ายที่มีานะเป็นเพียู่นอนั่วราวอเธอแ่เพียหนึ่ปีเท่านั้น อีหน่อยหมสัาทาสที่ว่า เธอ็ะ้อมูฟออนลับไปเป็นสาวโสสะพรั่เหมือนแ่เ่า่อนแล้ว ึ่เมื่อถึเวลานั้น ัวนอ ‘ยัยลูปลานาบำเรอมหาเศรษี’ ็ะหายสาปสูไปาโลใบนี้
“รถิ?” ายหนุ่มทวนำพร้อมลุึ้นยืน้าๆ หันมา้อหน้าเธอแล้วโน้มัวเ้าหา แนบใบหน้าิที่้าหูอร่าเล็ ลมหายใอุ่นร้อนที่เปล่ารใบหูและลำอระหทำเอาปารวีสั่นสะท้านไปทั้ายา ่อนะยิ่สะท้านสะเทือนหัวใมาึ้นเมื่อายหนุ่มเอ่ยประโยถัไป “...ั้นืนนีุ้้อทำานล่วเวลา เยเวลาที่สายไปให้สาสม!”
ท่อนแนำยำที่มีเส้นเลือึ้นโปปูน่อยๆ วาหิสาวัวน้อยลบนเียหนานุ่มอย่าทะนุถนอม ทำราวับว่าหาวาเธอแรเินไป เธอะพลันสลายลายเป็นผฝุ่นอย่าไรอย่านั้น
แ่ฮึ!...อนนี้ยัอ่อนโยนอยู่หรอ รออีสัประเี๋ยว ฟันธไ้เลยว่าแม่สาวน้อยที่เาประับประออย่าอ่อนโยนนั่นะ้อถึับร้ออีวิันเียวล่ะ
รั้นวาร่าผอมบาลบนเียเสร็สรรพ็โถมัวลมาล่อมทับร่าเล็ๆ เอาไว้ ่อยๆ ไล้มูไปามแ้มนุ่ม ออและเนินอัพี ท่าทาเลิบเลิ้มลั่ไล้ ริมฝีปาบเล้าเย้ายั่วลีบปาไ้รูปสวยอหิสาวนร่าอเธออ่อนระทวย้วยพิษสวาท วาลมโทั้สอ้าหลับพริ้มลโยไม่รู้ัว สู่ห้วแห่ามารม์อย่าไม่อาหลีเลี่ย
...แม้ะเป็นรั้ที่เท่าไหร่แล้ว็ไม่รู้สำหรับเรื่อพรร์นี้ แ่ปารวี็ยัอ่อนหัและแพ้ทาผู้ายมาเล่ห์รหน้าอยู่เสมอ ารรุลามโลมเลียอเาในแ่ละรั้ล้วนแปลแ่าไปารั้่อนๆ ล้ายับเา้อารสร้าประสบาร์ใหม่ๆ ให้ับเธออยู่เสมอ
สิสัมปัะอปารวีเริ่มเลือนลาเมื่อริมฝีปาร้อนไล้เล็มไปยัไหล่นวลเนียน มือหนาทั้สอ้าปลุระโปรสายเี่ยวออาลำัวอเธอ้วยวามว่อไว รู้ัวอีทีร่าระห็เหลือเพียุั้นในสีำับบิินี่ัวิ๋วแบบที่ายหนุ่มโปรปราน
“ุสวยั...แ่ะสวยว่านี้ ถ้าไม่มีรอยแผลเป็นบ้าๆ นี่” มือสาลูบเบาๆ ลบนรอยแผลเป็นนูนยาว วามยาวประมาสามถึสี่เนิเมร บริเวลาออปารวี
รอยแผลเป็นนี้หิสาวไ้มันมาั้แ่ยัเ็...โยฝีมืออแม่บัเิเล้า
ปารวีไม่สนใเรื่อที่ายหนุ่มพู รู้แ่ว่าหูอเธอมันอื้ออึนแทบะฟัอะไรไม่ออ เธอปรือาึ้นมอายหนุ่ม่อนะพบว่าเาำลัสำรวเรือนร่าอเธอ้วยแววาที่เปี่ยมล้นไป้วยห้วอารม์เสน่หา วามรู้สึเินอายเล็ๆ บัเิึ้นในวามรู้สึ เธอเผลอเลื่อนมือึ้นมาปปิเนินออวบอิ่มอย่าลืมัวว่านเอำลัทำหน้าที่ใอยู่
________________
วี๊ ุ่นพี่อเลาว์ุมาะบอ
ความคิดเห็น