ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ II ช่วยยัยฝน จากรุ่นพี่อันทพาล
\"พี่ครับ ยัยเนี่ยแหละครับ ที่ซ้อมพวกผมเมื่อเช้า\"ไอ้เด็กเมื่อวานซืน((เมื่อกี้เอง- -\"))กลุ่มเดิมที่ชั้นอัดพวกมัน กลับมาหาชั้นอีกแล้ว แตต่คราวนี้ มันมาพร้อมกับรุ้นพี่ม.6หน้าตาดี หุ้นล่ำบึ้ก ใส่คอนแท็คเลนส์สีฟ้าเพิ่มความมีเสน่ห์เข้าไปอีก(แต่ปกติ ชั้นเกลียดคนใส่คอนแท็คเลนส์มากๆ แต่ทำไม ชั้นรู้สึกว่าชั้นชอบพี่คนนี้จัง) ชั้นไม่รู้จักพี่คนนี้ แต่เท่าที่รู้ ไอ้พี่พวกนี่ล่ะ ใหญ่คับฟ้าเลย.....- -\"\"\"
\'\'อ้าว~~พาพวกมาจริงๆเหรอเนี่ย-*- ฉันเตือนพวกแกแล้วงัย\'\'
\'\'หนอย~นังบ้า....นึกว่าตัวเองเป็นใคร......ขอดูหน้าชัดๆหน่อยเด๊ะ!!\'\'พี่คนนึงเดินเข้ามาจ้องหน้าฉันใกล้ๆ
\'\'เฮ้ยยย!!! นี่มันคุณหนูนิหว่า!!!!\'\' อิตารุ่นพี่นั่นหน้าซีดไปเลย แต่รุ่นพี่ที่มาเข้าใหม่ประมาณ5คนชะงัก
\'\'อะไรวะ!!! กะอิแค่คุณหนูแล้วจะปล่อยนังนี่ไปเลยงั้นเหรอวะ\'\'รุ่นพี่อีกคนชักโมโหใหญ่
แต่คุยกันสองสามคำกะรุ่นพี่สุดหล่อนี่ไม่ทันไร ก็มาเงาลางๆของผู้ชายล้ำ(ไม่)บึ้กเท่าไหร่ เดินมาอย่างมาดเท่ห์เชียว(จิตนาการไปถึงไหนวะเนี่ย)
\'\'ปล่อยคนร่วมห้องของผมไปเหอะคับ ยังไงถ้าพวกพี่ได้แก้แค้นสะใจ มันก็คงจะไม่ยุติธรรมอยู่ดี\'\'อิตาคิริยะพูดซะเท่ห์เชียว- -เดินเข้ามาแทรกกลาง ทั้งๆที่ฉันอยากจะอัดไอ่พี่นั่นเต็มที่แล้ว
\'\'ทุ้ย~ นึกว่าจะมาพูดอะไรนิดๆหน่อยๆแล้วจะยอมรึไง และประโยคเมื่อกี้นี้.....จะหาว่าพวกเราเป็ย หน้าตัวเมียงั้นเรอะ\'\'
\'\'รู้ก้อดีนิ=.=\'\'ประโยคนี้-->ฉัน<--พูดเอง
\'\'หนอย!!! นังตัวแสบ อยากเจอดีนักไง โว้ยยย ไอ่นัท ปล่อยดิวะ!!!\'\'เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้นที่ตานั่นจะกำหมัดใหญ่และชกเข้าที่หน้าฉันอย่างไม่เกรงกลัว ส่วนอีก4คนข้างหลังทำท่าจะเล่นงานตาคิริยะเนี่ย- - ถ้าจะถามว่าใครได้ ตาคิริยะเนี่ยแหละจะตาย=*= เรื่องแบบนี้ฉันเอาตัวรอดได้เสมออยู่แล้วแหละ
ไม่ทันที่พวกเราจะได้เริ่มมือกัน.....
\'\'อ๊า.....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ครูขา!!!!!!\'\'ยัยฝนก้อเข้ามาขัดจังหวะพอดี= =(จะเรียกว่ามาช่วยก้อได้นะ)
หลังจากนั้นครูก้อมายุติพวกเราไว้ พวกพี่พวกนั้นโดนจารย์เรน เล่นง่านซะเละยิ่งกว่าเละ ต้องขอบคุณยัยฝนสินะที่ช่วยชีวิตตาคิริยะไว้ แต่กลับมาทำไมความสนุกของฉันซะงั้น
_____________________________________________________________________________________________________
ณ ที่โรงอาหาร คนเยอะมากมาย-*-เห็นแล้วก็ขี้เกียจไปต่อแถวซื้อข้าวเหลือเกิน
\'\'นี่....นายเข้ามาช่วยฉันทำไม\'\'ทันใดนั้นฉันก็เห็นตาคิริยะเดินเข้ามา เลยเข้าไปทักซักหน่อย
\'\'หือ? ช่วยอะไร.........\'\'
\'\'อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย นายรู้มั้ยว่ารุ่นพี่พวกนั้นมันมากันเท่าไหร่\'\'
\'\'มากันเท่าไหร่......ผมไม่รู้หรอก\'\'
\'\'= =สิ่งที่ฉันพูดมันหมายถึงว่า นายเกือบจะโดนพี่พวกนั้นอัดไปแล้ว เข้าใจมั้ย!!!\'\'
\'\'มันก็ยังดีกว่าเธอโดนคนเดียว...ใช่มั้ยละ\'\'
\'\'- -ฉันเอาตัวรอดได้ และฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือของนายด้วย\'\'ฉันบอกอย่างเย็นชา ทั้งๆที่กะว่าจะขอบคุณซะอีก
คำว่าขอบคุณมันเหมือนกับว่าจะหลุดออกจากปากไม่ได้เลย....ตาบ้านี่....มองตาฉันสิยะ!!! จะได้รู้ว่าฉันขอบคุณนายอยู่
\'\'งั้นผมขอตัว\'\'ตานี่ไม่มองแม้แต่หน้าฉัน= =จ้องไปที่ร้านซูชิพร้อมกับตรงไปที่นั่น....เห๊อะ!! ขอให้ปลาดิบติดคอนายตายเหอะ-*-
\'\'เดี๋ยว...........\'\'
\'\'....o_o?\'\'
\'\'ยะ...ยะ.....อืม...อะแฮ้มม!!....ฉันหมายถึง.....อืม ฉันซาบซึ้งที่นายเข้ามาช่วย แต่ก็นะ.....ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือของใคร เพราะฉะนั้นทีหลังนายก็...ไม่ต้องมาเปลืองตังให้เสียเวลา\'\'
\'\'หึหึ.......ตอนคุณเห็นพวกพี่เขามาหลายคน คุณก็หน้าซีดเหมือนกันนี่....อย่าคิดว่าผมไม่เห็นนะ\'\'ตานี่--*--พูดจบก็ไปเลยแฮะ
\'\'ยะ...อยากบอกว่าขอบใจ =_=แต่ชั่งเหอะ.....\'\'ฉันถอนหายใจ พร้อมกับนั่งลงบนโต๊ะพร้อมกับเผลอหลับไปT^Tอดกินข้าวเลยซะงั้น....ฉันสงสัยจริงๆว่ายัยฝนไปไหน ฮื้ม~แต่ไปก็ดีแล้วนินา
\'\'...คุณหนู.....คุณหนูคะ.............\'\'เสียงใครหนอ- - ช่างอ่อนโยนเสียจริง........แม่.....แม่แน่ๆ....แต่เดี๋ยวสิ!!แต่ไม่เคยเรียกฉันว่าคุณหนูนินา--*--
\'\'อะ...อืม....หืม....? --_o\'\'ฉันกระพริบตาพร้อมกับหาวสองทีรวด>_<อ๊ายย....คนที่แรกฉันก็คือแม่ค้าร้านประจำของฉันนี่เอง
\'\'ตื่นได้แล้วค่ะ.....อีก10นาทีจะได้เวลาเรียนแล้ว และนี่ค่ะ ข้าวกล่องซูชิของโปรดของคุณหนูค่ะ\'\'
\'\'O_o ทำไมจู่ๆถึงมาให้เจสละ......เจสไม่ได้สั่งนี่นา\'\'
\'\'อ๋อ.....พอดีมีหนุ่มคนนึงเขาซื้อให้น่ะค่ะ เขาเห็นว่าคุณหนูไม่ได้ทานข้าวละมั้งคะ.....และรีบๆทานด้วยละคะเด๋วจะเข้าเรียนส่าย\'\'=_=ป้าโนริกะ หรือเรียกง่ายๆ คุณแม่ครัวฝีมือดี(เคยทำกับข้าวให้ฉันกับครอบครัวที่บ้าน แต่ตอนนี้ย้ายมาทำที่โรงเรียน เพราะพ่อฉันไปทำงานหนักมาไม่มีเวลามานานที่บ้าน....ส่วนฉันก็มั่กจะหลบตัวอยู่ในห้อง นอนหลับ.....(การหลับเป็นสิ่งที่ฉันทำมากที่สุดในแต่ละวันเลยละ))
\'\'เดี๋ยวๆ.....หนุ่มเนิ่มที่ว่านั่นน่ะ.....ใครกันเหรอ?\'\'
\'\'ป้าไม่รู้จักค่ะ เขาพึ่งเข้ามาใหม่ปีนี้ละมั้ง เพราะป้าไม่คุ้นหน้าเลย เอ๊ะ! รู้สึกว่าจะหน้าตาหล่อแบบดาราเลยละค่ะ^^\'\'อ๋อ..ลืมบอกไป
ป้าเขาพึ่งจะอายุ29ค่ะ=_= เขาก็วัยทีนอยู่เหมือนกัน.....แต่ไม่รู้ทำไมถึงยอมให้คนอื่นเรียกว่าป้าได้นะ(คงเป็นเพราะหน้าแก่เกินไวละมั้ง-.-)
\'\'อืม......ของแบบนี้ เจสไม่กินหรอก......ตานั่นสั่งป้าให้ใส่ยาพิษไว้รึป่าวก็ไม่รู้\'\'
\'\'โหยยย ไม่ไว้ใจป้าแล้วหรือคะเดี๋ยวนี้ ถ้าคุณหนูเป็นอะไรไป ป้าก็ตายสิคะ--**--\'\'
\'\'อืมจริงสินะ........งั้นเจสเอาไปทานในห้องละกัน ส่ายอีกแล้ว.....(เดี๋ยวการเรียนไม่ดี พ่อจะว่าเอาได้-*-เรื่องนี้แหละ ที่กลัวๆอยู่บ้าง)\'\'ฉันคิดสักพัก พร้อมกับเดินออกจากโรงอาหาร
ฉันเดินต่อมาพร้อมกับนึกถึงฝันที่พึ่งเกิดขึ้นในตอนฉันหลับไปตากี้
แม่.....อีกเช่นเคย แม่เข้าฝันฉันทุกวัน ทุกคืน ทุกครั้งที่ฉันหลับ มันเหมือนกับได้ย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
มีทั้งพ่อและแม่ที่ดูแลเราอยู่ใกล้ๆ มันเหมือนเป็นความสุขเล็กๆน้อยที่ฉันไม่เคยบอกใครมาก่อน........
_________________________________________________________________________________________________
\'\'เอ่อ.....คุณหนูน่าจะรู้กฏดีนะคะว่า ไม่ให้นำอาหารเข้ามาทานในห้องเรียน\'\'-.-จารย์คนนี้พูดไม่อายเยย ในขณะที่เพื่อนทั้งสองอึ้ง!!
\'\'- - ไม่ได้จะเอามาทานหรอกน่ะ.........แต่จะเอามาคืนตังหาก\'\'ฉันเดินเข้าห้องมา เดินตรงไปที่โต๊ะของคิริยะ พร้อมกับวางกล้องซูชิลงบนโต๊ะของตานี่เลย
\'\'....ฉันไม่รับของจากคนที่ฉันไม่รู้จัก\'\'คำพูดสั้นๆ แทงใจดำนิดๆ ออกไปจากปากฉันโดยไม่ทันตั้งตัว
\'\'หือ? \'\'ตานี่เปิดกล้องดูพร้อมกับเห็นซูชิวางอยู่......ยิ้ม.....และก็เอ่ยตอบมาว่า
\'\'ผมไม่ได้เป็นคนให้เธอนี่นา......ส่งคืนผิดคนแล้วละ\'\'
\'\'=_=....(เพ๊งงง หน้าแตกนิดๆ)...นายนั่นแหละที่เป็นคนส่งให้ฉัน!!! อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องไปหน่อยเลย\'\'
\'\'บอกแล้วไงว่าผมไม่ได้ส่ง\'\'
\'\'ส่ง!!!\'\'
\'\'ไม่ได้ส่ง.....\'\'
\'\'ส่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!= = ไม่ใช่นายแล้วมันจะเป็นใครเล่า!!----**----\'\'ตานี่ไม่ยอมรับซะงั้น กลัวจะเสียฟอร์มละสิ เฮ้อ!! ฉันอารมณ์เสียเลยขว้างถุงซูชิทิ้งลงกับพื้น พร้อมกับเหยียบมันซะ
- -ในถุงนั่นมีกระดาษซองเล็กๆออกมา เพื่อนทั้งสองได้แต่ทำตาแบบเนี๊ย O_o o_O O_o คงจะคิดกันอยู่แน่ๆเลยว่า\'\'อินี่ซาดิสว่ะ!!\'\'
=_=\'\' ฉันก้มลงกับพื้น ไม่สนว่าใครจะทำหน้ายังไง พร้อมกับหยิบกระดาษที่เปื้อนไปด้วยวาซาบิมาอ่าน
ถึง เจสซิก้า.....พวกเราจับตัวเพื่อนเธอไว้แล้ว.....ถ้าไม่อยากให้เพื่อนเธอเจ็บตัว ก็มาหาเราซะ(และเพื่อนชายน้อยๆของเธอด้วย)
ครั้งก่อนเธอรอดตัวไปได้ แต่คราวนี้เธอ...ไม่ก็เพื่อนเธอ...ไม่รอดแน่
ป.ล. เจอกันที่ ถนน TRS BV. 21 PNI. จาก..ใครเธอคงรู้
\'\'--___--........บ้าจริง\'\'ฉันอุทานทขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าที่ตรึงเคลียด มองไปที่ซูชินั่นพร้อมกับเหยียบ เหยียบ เหยียบด้วยความโมโหสุดๆเลยละ
หลังจากนั้น ฉันปิดปากเงียบไม่คุยกะใครอีก การงานอะไรไม่อยู่ในหัวฉันแล้วละ ไม่ว่าใครจะถามอะไรฉันก็เงียบอย่างเดียว แม้แต่ครูฉันก็ไม่แคร์ว่าฉันจะโดนหักคะแนนรึป่าวที่ไม่ตอบคำถามสัก10ข้อได้-.-
ยัยฝนเอ้ยยย!!!.....ไปทำยังไงให้จับตัวไปได้นะ= =บ้าจริงๆเชียว.....คราวนี้ไอ่พวกนั้นมันจะมาสักกี่คนเนี่ย
เฮ้อ!! จะมาจองเวรอะไรกับชั้นหนักหนาเนี่ย!!!!
ขณะที่ฉันกำลังคิดหนักอยู่ เงาข้างหลังก็ค่อยๆปรากฏขึ้นมา เสียงที่กวนประสาทสุดๆก้อปรากฏขึ้นเช่นกัน
\'\'บ่นอะไรอยู่น่ะ......\'\'
\'\'ไม่มีอะไร\'\'ฉันตอบไปพร้อมกับหันหน้าหนี
\'\'ไม่มีอะไร?? นั่นเป็นคำตอบที่ไม่ตรงกับสีหน้าเธอเลยนะรู้มั้ย\'\'
\'\'-_- มันไม่เกี่ยวกับนายอยู่ดี\'\'
\'\'.....ฉันเจอไอ่นี่.....(ชูกระดาษโน๊ตที่รถ่นพี่พวกฉันให้ฉัน).....เธอทำมันตกอยู่ตรงพื้นเมื่อกี้\'\'
\'\'=_=หัวขโมย.....!!\'\'
\'\'เธอทำตกเองนั่นแหละ!!!! และอืม....เลิกเรียนแล้วนี่ จะไม่ไปช่วยเพื่อนเธอรึไง\'\'
\'\'ไม่.....และยัยฝนไม่ใช่เพื่อนฉันด้วย\'\'
\'\'หมายความว่าไงไม่ใช่เพื่อน O_O?\'\'
\'\'ฉันไม่เคยมีเพื่อน\'\'แววตาเศร้าๆของฉันเริ่มปรากฏออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ทว่าฉันไม่ได้สบตากับตานั่น และพยายามหันหน้าหนีตลอด ตานั่นเลยไม่สามารถสังเกตุได้
\'\'หมายความว่าไงเธอไม่มีเพื่อน\'\'
\'\'ก็หมายความว่า G-O-A-W-A-Y,\'\'ฉันสะกดไปทีละตัว ตานี่ให้เวลาคิดเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย
\'\'ฉันจะไปกับเธอด้วยเอามั้ย\'\'
\'\'-_-ฉันบอกแล้วงัยว่าฉันไม่ไป.....\'\'
\'\'ก็ถือว่าไปแก้แค้นซะสิ ไม่ได้ทำเพื่อเพื่อนเทอ แต่ทำเพื่อตัวของเธอเอง...สั่งสอนพวกนั้นให้รู้จักตัวเธอซะบ้าง\'\'
\'\'.........นายต้องการอะไร\'\'
\'\'ขับรถไปส่งเธอที่ถนนนั่น\'\'
\'\'--*--เอาแบบนั้นก็ได้....แต่นายต้องสาบานว่า หลังจากไปส่งฉัน นายจะกลับบ้านทันที และไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก\'\'
\'\'เป็นห่วงฉันรึไง\'\'
\'\'ปล่าว....ไม่ได้ยินประโยคสุดท้ายรึไงห๊ะ!! บอกว่าไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีกไง!!!\'\'
\'\'ฉันจะไม่ \'ยุ่ง\' กับเธอแน่.....รีบไปกันเถอะ\'\'จบประโยค เราสองคนก้อตรงไปที่รถมอร์เตอร์ไซที่เท่ห์(อีกแล้ว) ฉันนั่งซ้อนท้าย และเราสองคนก็จากไปจากโรงเรียนอย่างรวดเร็วที่สุดเท่านี่รถคันนี้จะไปได้(ประโยคนี้ออกจะแปลกๆ เพราะมันอธิบายไม่ถูกแฮะ)
เฮ้อ....คำพูดตานี่มันยังไงๆอยู่นะ= = แต่อะไรก็ช่างเถอะ....ฉันต้องไปช่วยยัยฝน เอ้ย!! ต้องไปก่อกู้ชื่อเสียงซะหน่อยแล้ว
\'\'อ้าว~~พาพวกมาจริงๆเหรอเนี่ย-*- ฉันเตือนพวกแกแล้วงัย\'\'
\'\'หนอย~นังบ้า....นึกว่าตัวเองเป็นใคร......ขอดูหน้าชัดๆหน่อยเด๊ะ!!\'\'พี่คนนึงเดินเข้ามาจ้องหน้าฉันใกล้ๆ
\'\'เฮ้ยยย!!! นี่มันคุณหนูนิหว่า!!!!\'\' อิตารุ่นพี่นั่นหน้าซีดไปเลย แต่รุ่นพี่ที่มาเข้าใหม่ประมาณ5คนชะงัก
\'\'อะไรวะ!!! กะอิแค่คุณหนูแล้วจะปล่อยนังนี่ไปเลยงั้นเหรอวะ\'\'รุ่นพี่อีกคนชักโมโหใหญ่
แต่คุยกันสองสามคำกะรุ่นพี่สุดหล่อนี่ไม่ทันไร ก็มาเงาลางๆของผู้ชายล้ำ(ไม่)บึ้กเท่าไหร่ เดินมาอย่างมาดเท่ห์เชียว(จิตนาการไปถึงไหนวะเนี่ย)
\'\'ปล่อยคนร่วมห้องของผมไปเหอะคับ ยังไงถ้าพวกพี่ได้แก้แค้นสะใจ มันก็คงจะไม่ยุติธรรมอยู่ดี\'\'อิตาคิริยะพูดซะเท่ห์เชียว- -เดินเข้ามาแทรกกลาง ทั้งๆที่ฉันอยากจะอัดไอ่พี่นั่นเต็มที่แล้ว
\'\'ทุ้ย~ นึกว่าจะมาพูดอะไรนิดๆหน่อยๆแล้วจะยอมรึไง และประโยคเมื่อกี้นี้.....จะหาว่าพวกเราเป็ย หน้าตัวเมียงั้นเรอะ\'\'
\'\'รู้ก้อดีนิ=.=\'\'ประโยคนี้-->ฉัน<--พูดเอง
\'\'หนอย!!! นังตัวแสบ อยากเจอดีนักไง โว้ยยย ไอ่นัท ปล่อยดิวะ!!!\'\'เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้นที่ตานั่นจะกำหมัดใหญ่และชกเข้าที่หน้าฉันอย่างไม่เกรงกลัว ส่วนอีก4คนข้างหลังทำท่าจะเล่นงานตาคิริยะเนี่ย- - ถ้าจะถามว่าใครได้ ตาคิริยะเนี่ยแหละจะตาย=*= เรื่องแบบนี้ฉันเอาตัวรอดได้เสมออยู่แล้วแหละ
ไม่ทันที่พวกเราจะได้เริ่มมือกัน.....
\'\'อ๊า.....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ครูขา!!!!!!\'\'ยัยฝนก้อเข้ามาขัดจังหวะพอดี= =(จะเรียกว่ามาช่วยก้อได้นะ)
หลังจากนั้นครูก้อมายุติพวกเราไว้ พวกพี่พวกนั้นโดนจารย์เรน เล่นง่านซะเละยิ่งกว่าเละ ต้องขอบคุณยัยฝนสินะที่ช่วยชีวิตตาคิริยะไว้ แต่กลับมาทำไมความสนุกของฉันซะงั้น
_____________________________________________________________________________________________________
ณ ที่โรงอาหาร คนเยอะมากมาย-*-เห็นแล้วก็ขี้เกียจไปต่อแถวซื้อข้าวเหลือเกิน
\'\'นี่....นายเข้ามาช่วยฉันทำไม\'\'ทันใดนั้นฉันก็เห็นตาคิริยะเดินเข้ามา เลยเข้าไปทักซักหน่อย
\'\'หือ? ช่วยอะไร.........\'\'
\'\'อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย นายรู้มั้ยว่ารุ่นพี่พวกนั้นมันมากันเท่าไหร่\'\'
\'\'มากันเท่าไหร่......ผมไม่รู้หรอก\'\'
\'\'= =สิ่งที่ฉันพูดมันหมายถึงว่า นายเกือบจะโดนพี่พวกนั้นอัดไปแล้ว เข้าใจมั้ย!!!\'\'
\'\'มันก็ยังดีกว่าเธอโดนคนเดียว...ใช่มั้ยละ\'\'
\'\'- -ฉันเอาตัวรอดได้ และฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือของนายด้วย\'\'ฉันบอกอย่างเย็นชา ทั้งๆที่กะว่าจะขอบคุณซะอีก
คำว่าขอบคุณมันเหมือนกับว่าจะหลุดออกจากปากไม่ได้เลย....ตาบ้านี่....มองตาฉันสิยะ!!! จะได้รู้ว่าฉันขอบคุณนายอยู่
\'\'งั้นผมขอตัว\'\'ตานี่ไม่มองแม้แต่หน้าฉัน= =จ้องไปที่ร้านซูชิพร้อมกับตรงไปที่นั่น....เห๊อะ!! ขอให้ปลาดิบติดคอนายตายเหอะ-*-
\'\'เดี๋ยว...........\'\'
\'\'....o_o?\'\'
\'\'ยะ...ยะ.....อืม...อะแฮ้มม!!....ฉันหมายถึง.....อืม ฉันซาบซึ้งที่นายเข้ามาช่วย แต่ก็นะ.....ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือของใคร เพราะฉะนั้นทีหลังนายก็...ไม่ต้องมาเปลืองตังให้เสียเวลา\'\'
\'\'หึหึ.......ตอนคุณเห็นพวกพี่เขามาหลายคน คุณก็หน้าซีดเหมือนกันนี่....อย่าคิดว่าผมไม่เห็นนะ\'\'ตานี่--*--พูดจบก็ไปเลยแฮะ
\'\'ยะ...อยากบอกว่าขอบใจ =_=แต่ชั่งเหอะ.....\'\'ฉันถอนหายใจ พร้อมกับนั่งลงบนโต๊ะพร้อมกับเผลอหลับไปT^Tอดกินข้าวเลยซะงั้น....ฉันสงสัยจริงๆว่ายัยฝนไปไหน ฮื้ม~แต่ไปก็ดีแล้วนินา
\'\'...คุณหนู.....คุณหนูคะ.............\'\'เสียงใครหนอ- - ช่างอ่อนโยนเสียจริง........แม่.....แม่แน่ๆ....แต่เดี๋ยวสิ!!แต่ไม่เคยเรียกฉันว่าคุณหนูนินา--*--
\'\'อะ...อืม....หืม....? --_o\'\'ฉันกระพริบตาพร้อมกับหาวสองทีรวด>_<อ๊ายย....คนที่แรกฉันก็คือแม่ค้าร้านประจำของฉันนี่เอง
\'\'ตื่นได้แล้วค่ะ.....อีก10นาทีจะได้เวลาเรียนแล้ว และนี่ค่ะ ข้าวกล่องซูชิของโปรดของคุณหนูค่ะ\'\'
\'\'O_o ทำไมจู่ๆถึงมาให้เจสละ......เจสไม่ได้สั่งนี่นา\'\'
\'\'อ๋อ.....พอดีมีหนุ่มคนนึงเขาซื้อให้น่ะค่ะ เขาเห็นว่าคุณหนูไม่ได้ทานข้าวละมั้งคะ.....และรีบๆทานด้วยละคะเด๋วจะเข้าเรียนส่าย\'\'=_=ป้าโนริกะ หรือเรียกง่ายๆ คุณแม่ครัวฝีมือดี(เคยทำกับข้าวให้ฉันกับครอบครัวที่บ้าน แต่ตอนนี้ย้ายมาทำที่โรงเรียน เพราะพ่อฉันไปทำงานหนักมาไม่มีเวลามานานที่บ้าน....ส่วนฉันก็มั่กจะหลบตัวอยู่ในห้อง นอนหลับ.....(การหลับเป็นสิ่งที่ฉันทำมากที่สุดในแต่ละวันเลยละ))
\'\'เดี๋ยวๆ.....หนุ่มเนิ่มที่ว่านั่นน่ะ.....ใครกันเหรอ?\'\'
\'\'ป้าไม่รู้จักค่ะ เขาพึ่งเข้ามาใหม่ปีนี้ละมั้ง เพราะป้าไม่คุ้นหน้าเลย เอ๊ะ! รู้สึกว่าจะหน้าตาหล่อแบบดาราเลยละค่ะ^^\'\'อ๋อ..ลืมบอกไป
ป้าเขาพึ่งจะอายุ29ค่ะ=_= เขาก็วัยทีนอยู่เหมือนกัน.....แต่ไม่รู้ทำไมถึงยอมให้คนอื่นเรียกว่าป้าได้นะ(คงเป็นเพราะหน้าแก่เกินไวละมั้ง-.-)
\'\'อืม......ของแบบนี้ เจสไม่กินหรอก......ตานั่นสั่งป้าให้ใส่ยาพิษไว้รึป่าวก็ไม่รู้\'\'
\'\'โหยยย ไม่ไว้ใจป้าแล้วหรือคะเดี๋ยวนี้ ถ้าคุณหนูเป็นอะไรไป ป้าก็ตายสิคะ--**--\'\'
\'\'อืมจริงสินะ........งั้นเจสเอาไปทานในห้องละกัน ส่ายอีกแล้ว.....(เดี๋ยวการเรียนไม่ดี พ่อจะว่าเอาได้-*-เรื่องนี้แหละ ที่กลัวๆอยู่บ้าง)\'\'ฉันคิดสักพัก พร้อมกับเดินออกจากโรงอาหาร
ฉันเดินต่อมาพร้อมกับนึกถึงฝันที่พึ่งเกิดขึ้นในตอนฉันหลับไปตากี้
แม่.....อีกเช่นเคย แม่เข้าฝันฉันทุกวัน ทุกคืน ทุกครั้งที่ฉันหลับ มันเหมือนกับได้ย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
มีทั้งพ่อและแม่ที่ดูแลเราอยู่ใกล้ๆ มันเหมือนเป็นความสุขเล็กๆน้อยที่ฉันไม่เคยบอกใครมาก่อน........
_________________________________________________________________________________________________
\'\'เอ่อ.....คุณหนูน่าจะรู้กฏดีนะคะว่า ไม่ให้นำอาหารเข้ามาทานในห้องเรียน\'\'-.-จารย์คนนี้พูดไม่อายเยย ในขณะที่เพื่อนทั้งสองอึ้ง!!
\'\'- - ไม่ได้จะเอามาทานหรอกน่ะ.........แต่จะเอามาคืนตังหาก\'\'ฉันเดินเข้าห้องมา เดินตรงไปที่โต๊ะของคิริยะ พร้อมกับวางกล้องซูชิลงบนโต๊ะของตานี่เลย
\'\'....ฉันไม่รับของจากคนที่ฉันไม่รู้จัก\'\'คำพูดสั้นๆ แทงใจดำนิดๆ ออกไปจากปากฉันโดยไม่ทันตั้งตัว
\'\'หือ? \'\'ตานี่เปิดกล้องดูพร้อมกับเห็นซูชิวางอยู่......ยิ้ม.....และก็เอ่ยตอบมาว่า
\'\'ผมไม่ได้เป็นคนให้เธอนี่นา......ส่งคืนผิดคนแล้วละ\'\'
\'\'=_=....(เพ๊งงง หน้าแตกนิดๆ)...นายนั่นแหละที่เป็นคนส่งให้ฉัน!!! อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องไปหน่อยเลย\'\'
\'\'บอกแล้วไงว่าผมไม่ได้ส่ง\'\'
\'\'ส่ง!!!\'\'
\'\'ไม่ได้ส่ง.....\'\'
\'\'ส่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!= = ไม่ใช่นายแล้วมันจะเป็นใครเล่า!!----**----\'\'ตานี่ไม่ยอมรับซะงั้น กลัวจะเสียฟอร์มละสิ เฮ้อ!! ฉันอารมณ์เสียเลยขว้างถุงซูชิทิ้งลงกับพื้น พร้อมกับเหยียบมันซะ
- -ในถุงนั่นมีกระดาษซองเล็กๆออกมา เพื่อนทั้งสองได้แต่ทำตาแบบเนี๊ย O_o o_O O_o คงจะคิดกันอยู่แน่ๆเลยว่า\'\'อินี่ซาดิสว่ะ!!\'\'
=_=\'\' ฉันก้มลงกับพื้น ไม่สนว่าใครจะทำหน้ายังไง พร้อมกับหยิบกระดาษที่เปื้อนไปด้วยวาซาบิมาอ่าน
ถึง เจสซิก้า.....พวกเราจับตัวเพื่อนเธอไว้แล้ว.....ถ้าไม่อยากให้เพื่อนเธอเจ็บตัว ก็มาหาเราซะ(และเพื่อนชายน้อยๆของเธอด้วย)
ครั้งก่อนเธอรอดตัวไปได้ แต่คราวนี้เธอ...ไม่ก็เพื่อนเธอ...ไม่รอดแน่
ป.ล. เจอกันที่ ถนน TRS BV. 21 PNI. จาก..ใครเธอคงรู้
\'\'--___--........บ้าจริง\'\'ฉันอุทานทขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าที่ตรึงเคลียด มองไปที่ซูชินั่นพร้อมกับเหยียบ เหยียบ เหยียบด้วยความโมโหสุดๆเลยละ
หลังจากนั้น ฉันปิดปากเงียบไม่คุยกะใครอีก การงานอะไรไม่อยู่ในหัวฉันแล้วละ ไม่ว่าใครจะถามอะไรฉันก็เงียบอย่างเดียว แม้แต่ครูฉันก็ไม่แคร์ว่าฉันจะโดนหักคะแนนรึป่าวที่ไม่ตอบคำถามสัก10ข้อได้-.-
ยัยฝนเอ้ยยย!!!.....ไปทำยังไงให้จับตัวไปได้นะ= =บ้าจริงๆเชียว.....คราวนี้ไอ่พวกนั้นมันจะมาสักกี่คนเนี่ย
เฮ้อ!! จะมาจองเวรอะไรกับชั้นหนักหนาเนี่ย!!!!
ขณะที่ฉันกำลังคิดหนักอยู่ เงาข้างหลังก็ค่อยๆปรากฏขึ้นมา เสียงที่กวนประสาทสุดๆก้อปรากฏขึ้นเช่นกัน
\'\'บ่นอะไรอยู่น่ะ......\'\'
\'\'ไม่มีอะไร\'\'ฉันตอบไปพร้อมกับหันหน้าหนี
\'\'ไม่มีอะไร?? นั่นเป็นคำตอบที่ไม่ตรงกับสีหน้าเธอเลยนะรู้มั้ย\'\'
\'\'-_- มันไม่เกี่ยวกับนายอยู่ดี\'\'
\'\'.....ฉันเจอไอ่นี่.....(ชูกระดาษโน๊ตที่รถ่นพี่พวกฉันให้ฉัน).....เธอทำมันตกอยู่ตรงพื้นเมื่อกี้\'\'
\'\'=_=หัวขโมย.....!!\'\'
\'\'เธอทำตกเองนั่นแหละ!!!! และอืม....เลิกเรียนแล้วนี่ จะไม่ไปช่วยเพื่อนเธอรึไง\'\'
\'\'ไม่.....และยัยฝนไม่ใช่เพื่อนฉันด้วย\'\'
\'\'หมายความว่าไงไม่ใช่เพื่อน O_O?\'\'
\'\'ฉันไม่เคยมีเพื่อน\'\'แววตาเศร้าๆของฉันเริ่มปรากฏออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ทว่าฉันไม่ได้สบตากับตานั่น และพยายามหันหน้าหนีตลอด ตานั่นเลยไม่สามารถสังเกตุได้
\'\'หมายความว่าไงเธอไม่มีเพื่อน\'\'
\'\'ก็หมายความว่า G-O-A-W-A-Y,\'\'ฉันสะกดไปทีละตัว ตานี่ให้เวลาคิดเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย
\'\'ฉันจะไปกับเธอด้วยเอามั้ย\'\'
\'\'-_-ฉันบอกแล้วงัยว่าฉันไม่ไป.....\'\'
\'\'ก็ถือว่าไปแก้แค้นซะสิ ไม่ได้ทำเพื่อเพื่อนเทอ แต่ทำเพื่อตัวของเธอเอง...สั่งสอนพวกนั้นให้รู้จักตัวเธอซะบ้าง\'\'
\'\'.........นายต้องการอะไร\'\'
\'\'ขับรถไปส่งเธอที่ถนนนั่น\'\'
\'\'--*--เอาแบบนั้นก็ได้....แต่นายต้องสาบานว่า หลังจากไปส่งฉัน นายจะกลับบ้านทันที และไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก\'\'
\'\'เป็นห่วงฉันรึไง\'\'
\'\'ปล่าว....ไม่ได้ยินประโยคสุดท้ายรึไงห๊ะ!! บอกว่าไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีกไง!!!\'\'
\'\'ฉันจะไม่ \'ยุ่ง\' กับเธอแน่.....รีบไปกันเถอะ\'\'จบประโยค เราสองคนก้อตรงไปที่รถมอร์เตอร์ไซที่เท่ห์(อีกแล้ว) ฉันนั่งซ้อนท้าย และเราสองคนก็จากไปจากโรงเรียนอย่างรวดเร็วที่สุดเท่านี่รถคันนี้จะไปได้(ประโยคนี้ออกจะแปลกๆ เพราะมันอธิบายไม่ถูกแฮะ)
เฮ้อ....คำพูดตานี่มันยังไงๆอยู่นะ= = แต่อะไรก็ช่างเถอะ....ฉันต้องไปช่วยยัยฝน เอ้ย!! ต้องไปก่อกู้ชื่อเสียงซะหน่อยแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น