Identity v l [ The Ripper & Mercenary ] Don't Toy With Me.

ตอนที่ 7 : Sixth Toy [NC]

หลังจากได้นอนจนอิ่มไปหนึ่งวันเต็ม ผมก็ตื่นขึ้นมาในเช้ามืดของอีกวันพอดี ข้างนอกยังคงมืดสนิทอยู่คาดว่าน่าประมาณ ตี5 ได้ ไข้ผมเริ่มลดลงหลังจากที่เป็นมานาน บนเตียงกว้างมีผมนอนอยู่คนเดียว ผ้าปูที่นอนถูกเปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว แต่ผมก็ยังคงอยู่ในชุดเดิมอยู่ ..แจ็คคงไม่ได้กลับมา--

"เอ๊ะ!?"

ไม่ใช่.. เขากลับมา เบื้องหน้าของผมคือแจ็คที่นอนอยู่บนโซฟา เขาไม่ได้ขึ้นมาบนเตียง ทั้งๆที่เขาบอกว่าผมเป็นเพียงแค่ของเล่น.. ทั้งๆที่ทำเรื่องโหดร้ายกับผมขนาดนั้นแท้ๆ ..แล้วทำไมยังต้องมาอ่อนโยนด้วยอีก

"เกลียดผมไม่ใช่หรอ..."

ด้วยพื้นฐานที่แจ็คเป็นคนตัวสูงการที่ต้องนอนบนโซฟาแบบนั้นมันคงจะดูอึดอัดแย่ ผ้าห่มก็ไม่มี หมอนก็ไม่มี

...สารภาพตามตรงแม้ว่าแจ็คจะทำเรื่องแบบนั้นกับผม หรือผมจะนิ่งเฉยเป็นตุ๊กตาให้เขาเล่น ..ผมก็เกลียดเขาไม่ลง ไม่สิต้องบอกว่าไม่เคยเกลียดเลยจะดีกว่า..

"..ก็ผมรักคุณนี่น่า"

ผมยันตัวลุกออกจากเตียงความเจ็บยังไม่ได้จางหายไปแต่ก็พอจะทุเลาลงไปบ้าง ผมพยายามเดินให้เสียงโซ่ที่ข้อเท้าเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะคลุมผ้าห่มผืนหนาให้แจ็ค ผมอยากจะแบกเขาไปที่เตียงนะ แต่ผมคงรับน้ำหนักตัวของเขาไม่ไหวหรอก มีแต่จะทำให้เขาตื่นเสียเปล่าๆ

ผมยืนจ้องหน้าของแจ็คไม่รู้นานเท่าไหร่ ผมเคยจินตนาการใบหน้าใต้หน้ากากของเขาไปต่างๆนานา ทั้งที่คิดไว้อยู่แล้วว่าเขาคงจะดูดีมากแต่พอได้เห็นใบหน้าจริงๆแล้ว จินตนาการของผมเทียบไม่ติดเลย

ก่อนจะรู้ตัวมือของผมก็เอื้อมไปสัมผัสใบหน้าเขาแล้ว ผมลูบที่ใต้ตาของเขาที่ดูเหนื่อยล้าเบาๆ จังหวะการหายใจยังคงสม่ำเสมออยู่ เขาคงจะหลับลึกน่าดู พอเผลอนึกไปถึงเรื่องเก่าๆก็ไม่รู้จะทำให้มีความสุขหรือเสียใจดี ..

ทั้งโหดร้าย...

ทั้งอ่อนโยน...

"เดาใจไม่ถูกเลย" ผมจะบ้าไปแล้วแน่ๆที่ไม่เกลียดเขา ถึงจะโกรธไปบ้างก็เถอะ..

ผมละความสนใจจากแจ็คปล่อยให้เขาได้นอนต่อไป ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว ผมคิดว่าเขาคงจะไม่ว่าผมหรอกถ้าหากผมจะขอใช้ห้องน้ำของเขาเสียหน่อย. เพราะยังไงคนที่พาผมมาอยู่ที่นี่ก็คือแจ็คนี่น่า..

หลังจากที่ไนบ์เข้าห้องน้ำไป เปลือกตาของคนที่แสร้งหลับก็ลืมตื่นขึ้น ในตอนแรกเขาหลับไปแล้วจริงๆ ถ้าไม่รู้สึกถึงอุณหภูมิที่อุ่นขึ้นเสียก่อน ..ที่เขาไม่ขึ้นไปนอนบนเตียงก็เพราะคิดว่าคนตัวเล็กอาจจะรู้สึกรังเกียจก็ได้หากอีกฝ่ายลืมตาขึ้นมาเห็นเขานอนอยู่ข้างๆ แจ็คจึงเลือกที่จะมานอนที่โซฟาแสนอึดอัดนี่แทน ..แต่ไนบ์ก็ต้องทำให้เขาแปลกใจ เมื่ออีกฝ่ายเสียสละผ้าห่มมาให้เขา แถมยังสัมผัสเขาอีก ..แต่ที่ทำให้ต้องแปลกใจที่สุดก็คงเป็น...

'..ก็ผมรักคุณนี่น่า'

แจ็คเผลอหวั่นไหวไปกับคำพูดนั้น หัวใจที่ปฏิเสธมาโดยตลอดกระตุกวูบอย่างตื่นเต้น ใบหน้าที่เคยเรียบเฉยบัดนี้กลับขึ้นสีระเรื่ออ่อนๆแทนเสียแล้ว ตอนนี้เขาคงควบคุมอะไรไม่ได้นอกจากใช้มือขึ้นมาปกปิดใบหน้าเท่านั้น

"แล้วทำไมฉันต้องดีใจด้วยเนี่ย"

"กินซะ" ไร้ซึ่งคำเปรยใดๆ ถาดอาหารที่ถูกนำมาวางตรงหน้าภายในดูมีระดับยิ่งกว่าเมื่อวานเสียอีก ทั้งขนมปังครัวซองค์ ไส้กรอก แฮม นม น้ำเปล่า อะไรมันจะหรูหราฟู่ฟ่าขนาดนี้เนี้ย? ผมงงเป็นไก่ตาแตก เปลี่ยนอารมณ์ละ1วันหรือไง? เมื่อวานยังแทบจะฆ่าผมอยู่เลย?

ผมจ้องหน้าแจ็คอย่างไม่เข้าใจ และดูเหมือนเขาจะแค่เบนสายตาหลบผมเท่านั้น ผมงงจริงๆนะ ใครเข้าใจช่วยมาอธิบายให้ผมฟังที เมื่อแจ็คเห็นว่าผมเอาแต่จ้องเขาไม่ยอมทาน เขาก็มาชักสีหน้าใส่ผมหน่อยๆ แต่มันดูไม่ได้มีจุดประสงค์ร้ายอะไรเลย

..ผมดีใจได้ไหมนะ

"บอกให้กินก็กินสิ"

"ครับ^^"

"ยิ้มอะไรของเธอ? ลืมสถานะของเล่นไปแล้วหรือไง?" จะว่าเตือนก็ไม่ใช่ จะว่าดูถูกก็ไม่เชิง ชอบอารมณ์ขึ้นๆลงๆอยู่เรื่อยเลย...

"เปล่า.. ทานล่ะนะครับ" ผมลงมือทาน ทั้งๆที่มันก็เป็นแค่ของธรรมดาแต่มันกลับอร่อยจนน่าแปลกใจ ผมรู้สึกได้ถึงควาใประณีตและความตั้งใจที่แผ่ออกมาจากอาหารจานนี้ คราวนี้แจ็คไม่ได้ไปไหนหรือทำอะไรเลย เขาเพียงแค่นั่งจ้องหน้าผมอยู่ฝั่งตรงข้ามนิ่งๆพลางใช้มือข้างหนึ่งยันคางไว้และใช้กรงเล็บมาเกลี่ยเส้มผมที่ปกหน้าผมอยู่เบาๆ ..เขาบอกไม่ให้ผมมองหน้าเขา ..แต่เขากลับมานั่งจ้องหน้าผมแทนเนี่ยนะ?

"..." ผมได้นั่งเงียบและทานต่อไป ภายใต้บรรยากาศที่แสนกดดัน เพราะ ต้องถูกจ้องมองตลอดเวลา จะกระดิกตัวสักนิดเดียวก็แทบไม่ได้

"ล-- เลิกจ้องผมสักทีเถอะ" ผมได้แต่เบือนหน้าหนี พยายามไม่มองกลับ เขาชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเก็บมือตัวเองลงและหันหน้าหนี

"ทานเสร็จแล้วก็อยู่ในห้องนี้ไปนั่นแหละ" แจ็คว่าและค่อยเดินออกไปพร้อมถาดอาหาร ..ผมพูดได้เลยว่าอยู่ที่นี่สบายกว่าที่คิด อาจจะสบายกว่าคฤหาสน์ผู้รอดชีวิตก็ว่าได้ แต่ผมก็อยากกลับหาเพื่อนอยู่ดี พวกนั้นอาจจะเป็นห่วงแล้วกังวลมากก็ได้ที่ผมหายตัวไป

"จะสบายดีกันหรือเปล่านะ"

"พวกนั้นสบายดี เธอไม่ต้องกังวลมากนักหรอก เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ" ผมสะดุ้ง ไม่รู้ว่าแจ็คกลับเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆเขาได้ยินในสิ่งที่ผมพูด และอาจจะกำลังหงุดหงิดอยู่ก็ได้.. "อยากกลับขนาดเลยหรือไง.."

"ป-- เปล่า" แจ็คเดินมาคร่อมผมไว้กับเก้าอี้ มือพลางออกแรงดันอกกว้างเพื่อไม่ให้เขาเข้าใกล้มากจนเกินไป.. เพราะ ผมกับแจ็คอยู่ห่างกันไม่ถึง 10 เซน ด้วยซ้ำ

"เธอกำลังดื้อกับฉันอยู่นะ" แจ็คกดเสียงต่ำ เขาโกรธอีกแล้ว..

"ผม.. ขอโทษ" อย่างน้อยๆผมก็คิดว่าเขาคงไม่ทำอะไรผม.. ใจผมตอนนี้มันเต้นโครมครามไปหมด ไม่ใช่เพราะความตื่นเต้น ..แต่เป็นเพราะ ความกลัว

แจ็คถอยห่างออกไป พร้อมปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ผมรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาดแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ เขากลับไปนั่งที่โซฟาพลางเช็ดกรงเล็บคมกริบของตัวเองไปพลางๆ ส่วนผมคงทำอะไรได้ไม่มากนักนอกจากนั่งมองเขาอยู่ห่างๆ จนเผลอไปสะดุดเข้ากับสิ่งๆหนึ่งที่วางอยู่ใกล้ๆ

หน้ากาก?

จริงสิ.. นอกจากเวลาที่อยู่ในห้องนี้ ผมก็ไม่เคยเห็นเขาถอดหน้ากากเวลาอยู่ข้างนอกเลย ทุกครั้งที่ออกจากห้องไปและกลับมาก็จะสวมหน้ากากไว้เสมอ

นอกจากเวลาที่อยู่กับเรา..

"อ่ะ!" คิดอะไรของเราเนี่ย!! พอเผลอคิดไปแบบนั้นอยู่ๆใบหน้าก็เกิดแดงซ่านขึ้นมา น่าอายชะมัด! อย่าลืมสิ เราไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะรู้สึกแบบนั้นได้นะ! ..แต่ว่า ก็อดที่จะเผลอดีใจไม่ได้อยุ่ดี..

แย่ล่ะ หุบยิ้มไม่ได้เลย..

ทั้งๆที่คิดว่าจะพามาทรมานเล่นเพื่อขจัดความรู้สึกของตัวเองแท้ๆ แต่พออยู่ด้วยกันกลับเริ่มทำให้ความรู้สึกที่ต้องการขจัดมันทิ้งยิ่มเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆเสียแทน คนตัวเล็กคนนั้นแม้ต่อหน้าจะดื้อดึงและแข็งกร้าว แต่พอหันหลังให้เมื่อไหร่ก็จะยิ้มออกมาและจ้องมองตรงมาที่ผมอย่างอ่อนโยนเสียแทบทุกครั้งไป ...ครั้งนี้เองก็เช่นกัน

ยิ้มอะไรกันนะ

แค่จ้องมองมาที่หน้ากากที่ผมถอดทิ้งไว้ไนบ์ก็ยิ้มออกมา ความจริงเขาควรจะเกลียดผมแล้วไม่ใช่หรือไง

ถึงผมจะนั่งตะแคงข้างให้แต่ก็ใช้หางตาชำเลืองมองอยู่เป็นพักๆ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้อยู่กับไนบ์ด้วยความสบายใจขนาดนี้..

ผมเข้าใจดีว่าในใจลึกๆแล้วผมไม่ได้เกลียดไนบ์หรือต้องการให้เขาทรมานเลยสักนิด.. แต่พอกำลังถลำลงไปมันก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาว่า...

'..มันจะดีแล้วจริงๆน่ะหรอ..'

เพราะอย่างนั้นผมถึงต้องออกห่างและเล่นกับเขาให้มากที่สุด เพราะสุดท้ายแล้ว.. ผมก็คงจะเบื่อเขาไปตามเวลาเอง.. ยังไงสิ่งที่เรียกว่ามนุษย์มันก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น คงไม่เว้นแม้แต่ฆาตกรอย่างเขาด้วย..

"ชิ!"

ผมลุกทันทีกพลางเดินเข้าหาไนบ์และกระชากตัวไนบ์ขึ้นก่อนจะโยนตัวเขาลงกับเตียงอย่างรุนแรง ไนบ์จ้องมองมาที่ผมด้วยความงงงวย ตอนแรกผมคิดว่าคงไม่ทำอะไรเขาไปมากกว่านั้นอีกแล้ว.. แต่พอผนึกถึงสาเหตุที่ต้องพาเขามาที่นี่ได้ก็ควรจะรีบทำมันให้เร็วที่สุด รีบเล่น รีบพังไปซะ แล้วก็รีบหายไปความคิดฉันสักที..!

"จ-- แจ็ค.."

"อะไร.. คิดว่าฉันจะใจดีกับเธอหรือไง ที่ให้ข้าวให้น้ำก็แค่ไม่อยากให้เธอพังเร็วเกินไปเท่านั้นเอง.."

"....."

"..ของเล่นน่ะมันควรจะรักษาและเล่นนานๆ ..ไม่คิดงั้นหรอ"

"....."

"..เพราะงั้น นี่ก็ถึงเวลาที่ฉันจะเล่นแล้ว.. จริงไหม.."

ไนบ์มองกลับด้วยแววตาสั่นไหว รอยยิ้มเมื่อตอนนั้นไม่มีอยู่แล้ว.. ใช่แล้ว มันควรที่จะเป็นแบบนี้ต่างหาก เธอควรจะเจ็บปวดให้มากๆ นอนอยู่ๆนิ่งๆให้มากที่สุด เพราะ อีกไม่นาน.. ฉันก็จะเบื่อของเล่นอย่างเธอไปเอง.. และจะได้ทิ้งเธอไปได้อย่างง่ายดายเสียที

— CUT —

ไว้จะมาลง NC ให้นะคะ พอดียังแต่งไม่เสร็๗ ฮ่าาๆๆ แต่ตอน 7 เขียนเสร็จแล้วนะ เดี๋ยวจะลงให้สองตอนเลยน้า ทดแทนๆ

ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่าน เข้ามาติดตามกันมากนะคะ

แล้วก็ทุกคอมเม้นด้วยนะคะ ><

 

B
E
R
L
I
N
❀