Identity v l [ The Ripper & Mercenary ] Don't Toy With Me.

ตอนที่ 6 : Fifth Toy ...

หลังจากที่ผมตัดสินใจจะพาไนบ์กลับมาด้วย ผมก็รีบออกจากคฤหาสน์ฝั่งผู้เอาชีวิตรอด เพราะถ้ามีใครมาเห็นอาจได้มีการนองเลือดกันไม่มากก็น้อยแน่ๆ ..และแน่นอนมันต้องไม่ใช่เลือดผม

นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสตัวเขาอย่างจริงจัง ร่างกายของไนบ์บอบบางมากและมีน้ำหนักเบา ไม่ได้มีความคล้ายคลึงกับคนที่เคยเป็นทหารเลยสักนิด หากไม่บอกว่าเขาเคยเป็นทหารมาก่อนก็คงจะคิดว่าเขาเป็นลูกคุณหนูทั่วไป

ทันทีที่กลับมาถึงผมก็ตรงดิ่งเข้าห้องของตัวเองทันที แม้ว่าจะมีคนทักแต่ผมก็เลือกที่จะเมินไม่สนใจ เพราะ สิ่งที่สำคัญมากกว่าในตอนนี้คือร่างที่ผมกำลังอุ้มอยู่ต่างหาก

"ไนบ์" ผมค่อยๆวางร่างของไนบ์ลงอย่างเบามือที่สุด กลุ่มผมสีน้ำตาลไล่ลงบดบังในหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อเพื่อพิษไข้ เร็วเท่าความคิดมือของผมก็เอื้อมไปเกลี่ยออกแล้ว ผมแทบไม่เคยมองเขาอย่างจริงจังมาก่อน นอกจากครั้งแรกที่เจอกัน..

"ฉันจะไม่ให้เธอหนีไปไหนได้ทั้งนั้น" ผมจัดการใช้โซ่ยาวล็อคเข้ากับขาเตียงและขาข้างหนึ่งของไนบ์ ก่อนจะก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากบางเบาๆอีกครั้งและออกจากห้องไป เมื่อตกเย็นเข้าผมจึงกลับไปที่ห้องอีกครั้ง แต่ผมกลับได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือมาจากหลังประตู ผมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินเข้าไปด้วยท่าทางที่นิ่งที่สุด

"ไม่มีใครชวยเธอได้หรอกนะ นาอิบ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำ และจงใจเรียกชื่อให้ดูห่างเหิน ผมรู้ได้จากนัยน์ตาลึกๆของไนบ์ว่าเขากำลังเจ็บปวด ..ผมก็ไม่ต่างกัน แต่เพราะผมคิดว่าการพาเขามาอยู่ข้างกายแบบนี้ไม่นานผมก็จะเลิกสนใจและลืมเขาไปในที่สุด ดังนั้นผมจึงได้เลือกเส้นทางนี้ให้กับตัวเอง ตอนที่เขารู้ว่าผมเป็นคนพาเขามาที่นี่เขาก็ขอร้องให้ผมพากลับทันที ..แน่นอนผมไม่ยอม ท่าทางที่ร้อนรนราวกับไม่อยากที่จะอยู่เคียงข้างผมทำให้ผมหงุดหงิดลากเขากลับไปที่เตียงอย่างรุนแรงและเผลอพูดในสิ่งที่ไม่สมควรออกไป

"บางทีฉันอาจจะควรฆ่าเธอไปซะตั้งแต่แรก.. ไม่น่ามายุ่งกับกับตัวปัญหาอย่างเธอเลย"

"..งั้นก็ฆ่าผมเถอะ"

"!!!" ไนบ์ตอบผมด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ผมไม่คิดว่าจะพูดแบบนั้นออกมา จนเผลอใจอ่อนลงชั่วขณะ ก่อนจะดึงตัวเองกลับมาโดยทันที ผมควรจะทำให้เขาเกลียดผมไปซะ เหมือนอย่างที่ผม 'พยายาม' จะเกลียดเขา​ ผมจะต้องนำตัวเองคนเก่ากลับคืนมา จะไม่ยอมให้ตัวเองถูกเปลี่ยนไปเด็ดขาด

"ไม่ฆ่าหรอกนะ ..เธอต้องอยู่ที่นี่กับฉัน" ผมก้มลงกระซิบข้างหูคนตรงหน้า รีบรวบมือของเขาและใช้กุญแจมือที่คล้องอยู่บนผนักเตียงล็อกเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะดิ้นหนี พร้อมกับใช้กรงเล็บของผมเองกรีดเสื้อผ้าของไนบ์ออก ลากปลายกรงเล็บคมหยอกล้อไปตามร่างกาย ร่างกายของไนบ์ตอนอุ้มมาดูบอบบางก็จริง แต่ภายใต้อาภรณ์ที่บดบังนั้นก็มีกล้ามเนื้ออยู่บ้างเหมือนกัน หากแต่กล้ามเนื้อที่มีก็ไม่ได้ทำให้ดูสมชายมากขึ้นสักเท่าไหร่ กลับกันมันทำให้ดูน่ารักมากขึ้นด้วยซ้ำ ยิ่งใบหน้าน่ารักๆที่ขึ้นสีแดงซ่านนั่นอีก

'..น่ารักเหลือเกิน'

"จ-- จะทำอะไร!"

"อะไร? 'ของเล่น' น่ะพูดไม่ได้หรอกนะ จะทำได้ก็แค่ร้องครางใต้ร่างฉัน​ เท่านั้น.." เสียงของไนบ์ทำให้ผมได้สติ ผมกลับเข้าแผนเดิมอีกครั้ง ..เพียงแต่คำพูดของผมอาจจะรุนแรงมากเกินไป ..เป็นอีกครั้งที่ผมทำให้เขาร้องไห้และมันแตกต่างจากครั้งอื่นๆที่ผ่านมา..

'อยากปลอบเธอ'

'ทั้งที่ต้องการให้ร้องไห้ ..แต่ฉันกลับแพ้ให้กลับน้ำตาของเธอมากกว่าสิ่งอื่นใด'

"...งั้นหรอ"

"ใช่" ผมเน้นคำหนัก แววตาของไนบ์กลับไปว่างเปล่าเหมือนกับตอนที่ผมพบกับเขาครั้งแรก ..ทั้งๆที่ปกติจะดื้อรั้นเล็กน้อย แต่ไนบ์ในตอนนี้กลับหลับตาลงราวกับยอมแพ้ให้กับทุกสิ่ง ..และกลับไปเป็นตุ๊กตาอีกครั้ง

ผมไม่สามารถย้อนทุกอย่างในตอนนี้ให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว ..ไม่สามรถถอยหลังกลับได้อีกแล้ว

".. เด็กดี-- แล้วเธอจะสนุกกับมัน.."

ฉันขอโทษ...

"อึก!" ไนบ์ตื่นขึ้นในรุ่งอรุณของวันต่อมา ร่างทั้งร่างหนักอึ้งจนแทบขยับไม่ไหว ร่างกายและช่องทางรักรู้สึกถึงความเหนอะหนะจนทำให้อึดอัดไปหมด ขาเรียวยังคงถูกพันธนาการด้วยโซ่เส้นเดิมไม่เปลี่ยน ข้อมือที่ถูกตรึงเมื่อคืนถูกปล่อยให้เป็นอิสระเหลือทิ้งไว้เพียงรอยแดงช้ำเท่านั้น ..และเขาก็พึ่งสังเกตุเห็นว่าคนที่หลับไปพร้อมเมื่อคืนนั้นได้หายไปแล้ว

น้ำตาใสหยดลงกระทบผืนผ้าขาวเมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อคืน เขาไม่ได้เสียน้ำตาให้เพราะต้องร่วมรักกับผู้ชายหรือถูกขืนใจ แต่เป็นเพราะ ..พวกเขามีอะไรกันโดยที่ปราศจากซึ่งสิ่งที่เรียกว่า 'ความรัก' ต่างหาก..

"ฮะๆ ..น่าสมเพช" เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆราวกับกำลังเย้ยหยันในความไม่เอาไหนของตัวเอง แขนเรียวยกขึ้นบดบังใบหน้าสวย ยิ่งได้เห็นสภาพของตัวเองที่บอบช้ำมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งตอกย้ำถึงความน่าสมเพช ..และศักดิ์ศรีที่ถูกย่ำยีจนไม่เหลือซาก

"...อยากตายชะมัด"

"ไม่อนุญาตให้เธอตายหรอกนะ" เสียงคุ้นหูเรียกสายตาจากคนที่นอนอยู่บนเตียงให้หันไปมอง นัยน์ตาสีมรกตช่างว่างเปล่า.. ไม่มีแม้แต่ความโกรธเคืองใดๆ จนคล้ายกับว่าอีกฝ่ายเป็นตุ๊กตาที่สามารถเคลื่อนไหวได้เท่านั้น รวมถึงความร่าเริงที่แจ็คเคยได้เห็นได้สัมผัสมันก็ไม่มีหลงเหลืออยู่อีกแล้ว ..ตอนนี้จะเรียกว่า คนตัวเล็กกลับไปเป็น 'อดีตทหารรับจ้าง' อีกครั้งแล้วก็ได้ เพราะแววตาที่แจ็คได้เห็นเป็นครั้งแรกก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน

"ผมไม่คิดว่าคุณจะต้องการอะไรจากผมอีกนะครับ เพราะผมไม่มีอะไรที่จะเสียอีกแล้ว" ไนบ์ตอบกลับ

"ใครว่า ..มีสิ สิ่งที่ฉันต้องการจากเธอ"

"...."

"ร่างกายที่แสนสนุกสนานนั่นไงล่ะ"

"..ต้องการ 'แค่นั้น' สินะ" ไนบ์ถามกลับไป เขาคงจะบ้าไปแล้วที่ในใจลึกๆยังหวังให้แจ็คตอบ 'ไม่ใช่' แล้วสวมกอดเขาอย่างอ่อนโยนอีกสักครั้ง

"แน่นอน" แจ็คยังคงยืนยันคำเดิม ไนบ์รีบหลบสายตาทันทีเมื่อรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลออกมาอีกครั้ง หัวใจราวกับโดนบีบรัดจนอึดอัด ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้งก่อนไนบ์จะพยายามคุมเสียงตัวเองเพื่อให้มันสั่นน้อยที่สุดเท่าที่ตัวเขาในตอนนี้จะทำได้

"..งั้นก็เอาไปเถอะ ..ผมยอมแล้ว" ใช่.. เขายอมแล้ว ยอมตัดใจแล้วที่หวังว่าคุณจะ'รัก'ผม เหมือนอย่างที่ 'ผมรักคุณ' บ้าง​

...แต่จริงๆผมก็รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้

ดูเหมือนแจ็คจะไม่เข้าใจในคำตอบนั้นสักเท่าไหร่ เขาจึงได้แต่เงียบไว้ไม่ตอบอะไรกลับไป ทั้งๆที่ร่างกายนั้นคือสิ่งที่เขาต้องการแท้ๆ แต่พอถูกยกให้โดยง่ายพร้อมกับแววตาและน้ำเสียงนั่นกลับทำให้ใจเขากระตุกวูบ

"ไปอาบน้ำซะ ฉันเตรียมน้ำไว้ให้อาบแล้ว"

"ไม่ต้องใจดีกับ 'ของเล่น' อย่างผมก็ได้ มันไม่มีประโยชน์หรอก" คนตัวเล็กสวนกลับ และดูเหมือนแจ็คจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่เขาไม่ได้มีเจตนาให้อีกฝ่ายโกรธ เพราะสิ่งที่เขาพูดออกมาก็คือสิ่งที่อีกฝ่ายบอกเขามาเองเลยนิน่า

"นั่นสินะใจดีกับของเล่นไปมันก็ไร้ค่า ถ้าอย่างนั้นครั้งนี้จะเป็นกรณีพิเศษครั้งเดียวก็แล้วกัน ฉันว่าระหว่างที่นายอาบน้ำจะไปเอาอาหารมาให้สักหน่อย แต่ของเล่นไม่จำเป็นที่จะต้องกิน ต้องดื่มสินะ"

"....."

"แล้วเรามาดูกันดีกว่าว่าของเล่นมันจะ พัง วันไหน" สิ้นประโยคเขาก็เดินออกจากห้องไปอีกครั้ง ทิ้งให้ไนบ์อยู่ในห้องคนเดียวไม่แม้แต่จะเหลียวกลับมามอง

"...มันพังไปเรียบร้อยแล้วต่างหาก"

เมื่อต้องอยู่คนเดียวอีกครั้งไนบ์จึงตัดสินใจลุกออกจากเตียง แต่เพียงแค่ขยับขาลงเท่านั้นความเจ็บแปลบก็แล่นขึ้นมาทันที ไนบ์ยังคงพยายามที่จะลากตัวเองไปที่ห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย โซ่ยาวที่ขามันสามารถพาเขาไปถึงห้องน้ำได้และสามารถไปได้ทุกที่ในห้อง ยกเว้นเสียแต่ประตู ไนบ์หันกลับไปมองทางที่ผ่านมา เมื่อรู้สึกว่ามีน้ำอะไรสักอย่างไหลเปรอะเปื้อนต่างหว่างขา ภาพที่เขาเห็นทำให้เขาอยากจะอาเจียนออกมาทั้งน้ำรักสีขุ่นและเลือดสีแดงสดเปรอะเปื้อนเต็มเตียงสีขาวไปหมด ทิ้งไว้ให้นึกถึงความรุนแรงที่อีกฝ่ายมอบให้เมื่อคืน

"...บ้าที่สุด"

เขาเลิกความสนใจกับรอยต่างๆที่อยู่บนเตียงและพยายามก้าวเดินอีกครั้งช้าๆเพื่อไปยังห้องอาบน้ำ ผ่านไปไม่นานความตั้งใจของเขาก็ประสบความสำเร็จ บนร่างกายของเขามันมีเพียงแค่เสื้อเชิ้ตตัวยาวตัวเดียวเท่านั้นมันจึงเป็นเรื่องง่ายที่ถอดออก

ตัวเขาในตอนนี้ต้องการเพียงสิ่งเดียวคือการชำระร่างกายลบซากสกปรกที่อีกฝ่ายทิ้งไว้ให้ แต่ดูเหมือนมันจะค่อนข้างลำบากอยู่พอสมควรเมื่อเขาต้องคว้านสิ่งที่อยู่ภายในช่องทางออกมา

"อึก!"

ไม่เคยคิดเลยว่าสักครั้งหนึ่งในชีวิตจะต้องมีวันที่เขาอาบน้ำด้วยความยากลำบากถึงขนาดนี้

เมื่อไนบ์จัดการธุระส่วนตัวเสร็จทุกอย่างจึงค่อยๆลากสังขารของตัวเองออกมา แต่หางตาเขาเหลือบไปเห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวยาวถูกวางเตรียมไว้ให้และดูเหมือนว่ามันจะถูกเตรียมไว้ให้ตั้งแต่แรกแล้วด้วย

อ่อนโยน--

'ใจดีกับของเล่นไปมันก็ไร้ค่า'

'แล้วเรามาดูกันดีกว่าว่าของเล่นมันจะพังวันไหน'

"เราก็แค่ของแก้เบื่อ.. จำใส่หัวไว้ซะ"

ปัง!!

"โธ่เว้ย!" แจ็คทุบลงไปที่ผนังคฤหาสน์อย่างแรงจนไวโอเลตต้าที่กำลังเช็ดขาเครื่องจักรอยู่ชั้นล่างสะดุ้ง เธอรีบกรู่ขึ้นมาดูว่าใครกันที่คิดจะทำลายคฤหาสน์แห่งนี้อีกแล้ว

"ริปเปอร์? นายอีกแล้วงั้นหรอ" ไวโอเลตต้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่รู้ว่าทำไมพักหลังๆมานี้อีกฝ่ายถึงได้ดูอามรณ์แปรปรวนมากนัก เดี๋ยวมีความสุขจนน่าขนลุก เดี๋ยวก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า

"......"

"มันเดือดร้อนชาวบ้านเขานะย่ะ เลิกสร้างปัญหา--"

"นี่.. ช่วยฟังเรื่องน่าตลกของฉันหน่อยได้หรือเปล่า" แจ็คตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้แมงมุมสาวฟังแกมบังคับ ..เธอดูตกใจมากกับสิ่งที่คนเล่าทำลงไป แม้เธอจะอยู่ฝั่งผู้ล่าแต่ก็อดที่จะสงสารเซอร์ตัวเล็กคนนั้นไม่ได้ ไวโอเลตต้าไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลที่แจ็คมาพูดเรื่องแบบนี้กับเธอสักเท่าไหร่ แต่ก็พอเข้าใจว่าอยากหาที่ระบายความอัดอั้นในใจนี้ เพราะ ถ้าไปปรึกษากับลีโอแทนที่จะคลายความกังวลจะกลายเป็นได้เพื่อนมากังวลด้วยแทนเสียมากกว่า

"เข้าใจล่ะ.." เมื่อทุกอย่างถูกถ่ายทอดออกมาจนหมดไวโอเลตต้าก็ได้แต่ถอนหายใจกับความซื่อบื้อของเพื่อนเธอเอง

"นายน่ะ ..ชอบ เด็กคนนั้นสินะ" เหมือนโดนจี้ใจดำ ไวโอเลตต้าถามตรงจุดมาก ไม่มีเกริ่นหรือการอ้อมค้อมแต่อย่างใด แต่สิ่งที่รับมาแทนคำตอบก็คือความเงียบที่น่าอึดอัดเท่านั้น

"ไม่ตอบฉันก็ไม่เป็นไรหรอกนะ เพราะยังไงนายก็น่าจะรู้คำตอบของตัวเองดีอยู่แล้ว ..งั้นไปแล้วดีกว่า อย่าทำคฤหาสน์พังล่ะ" ไวโอเลตต้าเดินกลับไปทางที่เธอเดินมา แต่อยู่ๆขาของเธอก็ชะงักไปก่อนจะพูดประโยคสุดท้ายที่ทำให้แจ็คต้องเก็บไปนั่งคิดทบทวน

"อ้อ ฉันว่าทนุถนอมเด็กที่นายเรียกว่าเป็นของเล่นหน่อยจะดีกว่านะ เพราะถ้าเขาพังขึ้นมาจริงๆ ..คนที่เสียใจก็มีแค่นายคนเดียวเท่านั้นแหละ" ปฏิเสธไม่ได้เลย สิ่งที่เธอพูดมาทั้งหมดมันเป็นเรื่องจริง แต่ที่มันไม่มีทางเป็นไปได้ คือ การที่เขาจะชอบเด็กคนนั้น

"จะไม่ยอมให้ถูกหักหลังอีกหรอก..."

'ทนุถนอมของเล่นหน่อยก็ดีนะ ถ้าเขาพังขึ้นมาจริงๆ คนที่จะเสียใจก็มีแค่นายเท่านั้น'

ผมกลับห้องทันทีพร้อมกับถาดอาหารในมือ ผมคิดว่าไนบ์คงจะโกรธผมมากที่กักขังเขาเอาไว้​ ทุกอย่างที่ผมควรทำในตอนนี้ก็คือ​ การยืดเวลาไว้​ เท่านั้นเอง

แต่ภายในห้องตอนนี้ผมกลับพบเพียงร่างที่นอนล้มกลางห้องเท่านั้น ผมวางของในมือทุกอย่างลงพลางเดินเข้าไปหาอย่างไม่รีบร้อน บนเนื้อตัวนอกจากรอยที่ผมทำไว้ก็ไม่ได้มีรอยแผลที่บริเวณใดอีก ความร้อนจากร่างกายที่แผ่ออกมาทำให้ผมเริ่มใจสั่น เดิมทีเขาก็ป่วยอยู่แล้วด้วย..

ผมช้อนตัวเขาขึ้นแนบอก ใบหน้าของเขาดูทรมานซะจนอดสงสารไม่ได้ ผมพาเขากลับขึ้นเตียงจัดท่าให้นอนสบายที่สุด ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำและออกมาพร้อมกะละมังใบเล็กและผ้าชุบน้ำ ผมใช้ผ้าในมือซับเหงื่อตามร่างกายของเขาอย่างเบามือที่สุด

"นาอิบ ไหวหรือเปล่า?"

"แฮ่กๆ ..แจ็ค?" สายตาของเขากำลังบอกว่าไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมกำลังทำ เหมือนเขาอยากจะถามผมด้วยแต่เพราะพิษไข้ทำให้พูดออกมาได้ไม่ถนัดนัก

"ฉันก็แค่ไม่อยากให้ของเล่นฉันพังเร็วเกินไปๆ" ประกายเล็กๆในดวงตาหม่นลง ผมเข้าใจแล้วว่าไนบ์.. กำลัง 'หลงรัก' ผม แต่ผมไม่สามารถตอบรับเขาได้.. เพราะ ผมไม่มีวันรักใครอีก..

'นายชอบเด็กคนนั้นใช่ไหมมั้ยล่ะ'

'ไม่ใช่ ..มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ'

"ลุกมาทานข้าวก่อน ฉันยกมาให้แล้ว"

"..เข้าใจแล้ว" เขาทานอย่างว่าง่าย ไม่ดื้อและไม่ขัดอะไรทั้งสิ้น จนผมรู้สึกขัดใจขึ้นมาชอบกล

"ว่าง่ายจังนะ"

"ก็ผมเป็น 'ของเล่น' นี่น่า ..ไม่มีสิทธิ์มีเสียงหรือความรู้สึกอยู่แล้ว" ไนบ์เน้นคำ ตอนนี้ไม่ใช่แค่ดวงตาเท่านั้นแม้แต่น้ำเสียงก็ยังดูไร้ชีวิต ผมได้แต่นั่งมองเขาทานโดยไม่เอ่ยพูดอะไรออกไป ไม่โกรธเขา ไม่เย้ยหยัน เพราะ คนที่ทำให้ไนบ์พูดแบบนั้นออกมาก็คือตัวผมเอง

...ทุกอย่างมันอาจจะเริ่มมาจากตัวเขาเอง...

"ทานเสร็จก็นอนพักซะ ฉันเตรียมยาไว้แล้ว ฉันจะไปข้างนอกหน่อยนอนให้สบายเถอะ" แจ็คว่าจบเขาก็ออกไปทันที ไนบ์ได้แต่ใช้หางตามองตามจนประตูปิดไป

'เตรียมไว้จริงๆด้วย...'

"ไม่เข้าใจคุณเลย.. ต้องการอะไรกันแน่"

. _______________________ .

          คุยเล่นท้ายบท

          Hi~~ ทุกคนนน เรากลับมาแล้ว ฮ่าๆๆ หลังจากหายไป 1 อาทิตย์เต็มๆ จะมีใครคิดถึงเรามั้ยน้าาา อิอิ

          ช่างมันไปเถอะเนอะ ฮ่าๆๆ ตอนนี้เริ่มไม่รู้แล้วว่าจะให้เนื้องเรื่องเดินไปทางไหนดีระหว่าง ดราม่า หรือ โรแมนติก ดี ฮ่าๆ 

         แต่ต้องขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นและทุกกำลังใจด้วยนะคะ 

รักรัดเดอร์ทุกคน ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาตลอดด้วยนะคะ ^^

B
E
R
L
I
N
❀