Identity v l [ The Ripper & Mercenary ] Don't Toy With Me.

ตอนที่ 15 : Special Chapter (ไม่เกี่ยวกับเนื้อหาหลัก)

               ถ้าหากตัวของผมนั้นไม่มีประโยชน์... แล้วทำไมผมยังต้องอยู่ที่นี่อีกนะ.. ทำไมยังต้องทนให้คนอื่นดูถูกแบบนี้ด้วย ทำไมถึงไม่ปลดปล่อยผมออกไปสักที.. 

               ...ทำไม

               "เอ๋? นาอิบหรอ? ไม่เอานะ ถึงมาก็ถ่วงทีมซะเปล่าๆ" วีร่า สาวสวยช่างทำน้ำหมอเอ่ยบ่น ซึ่งอีกคนที่นั่งรออยู่ในห้องเดียวก็ได้แต่ทำหน้าเลิกลักไม่พูดอะไร แต่แค่ดูเผินๆก็คงดูรู้แล้วล่ะอีกสองคนนั้นเห็นด้วยกับเจ้าของเสียงพูดจริงๆ

               "เอาเถอะวีร่า เราเล่นกับเขาก็แค่นานๆครั้งเท่านั้นแหละ ใช่ว่าจะเจอตลอดซะหน่อย" ฟิโอน่า สาวนักทำนาย เธอเป็นคู่ซี้รวมถึงคู่กัดของวีร่า เธอเป็นอีกหนึ่งคนที่รู้สึกว่าตัวของชายหนุ่มทหารรับจ้างนั้นช่างไร้ประโยชน์เสียเหลือเกิน

               "เข้าใจพูดนะ แต่ว่ามันก็สร้างความหงุดหงิดให้ฉันอยู่ดี คราวก่อนตอนมาช่วยฉันก็ดันเซ่อซ่าวิ่งออกไปก่อน แถมยังชักช้ากว่าจะมาฉันก็เกือบบินกลับคฤหาสน์แล้ว"

               "ลำบากจังนะ~ ถ้าเขาอยู่แล้วมันทำให้พวกเธอลำบากล่ะก็ ทำไมไม่ทำให้เขากลับคฤหาสน์ไปก่อนซะเลยล่ะ" ข้อเสนอของเอมม่า เด็กสาวชาวสวนทำให้อีกสองคนขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่เข้าใจ เธอเพียงแค่นั่งส่งรอยยิ้มมีนัยให้กับอีกสองคนเท่านั้น ก่อนที่เอมม่าจะเริ่มกระซิบแผนของเธอเบาๆ ..ทันทีที่ได้รับรู้แผนการพวกเธอก็ยิ้มร่าทันที ... โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าหลังประตูที่พวกเธอนั่งอยู่ เจ้าของหัวข้อสนทนาก็ได้อยู่ตรงนั้นด้วยเช่นกัน.. 

               "..ฉันมาอยู่ที่นี่ทำไมกันนะ" แกร๊ก!

               "อ้าวมาแล้วหรอ ช้านะ"

               "โทษที"

               "ไม่ได้เรื่องเลย ถ้าแพ้ก็คงเป็นเพราะความชักช้าของนายนั่นแหละ" ไนบ์ทำท่าทีไม่สนใจคำพูดของสาวๆแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้หัวโต๊ะ รอไปสักพักเกมก็เริ่มขึ้น สถานที่ในวันนี้คือ 'โรงพยาบาล' ตัวของไนบ์นั้นเกิดอยู่ที่บริเวณชั้นสองของโรงพยาบาล โชคดีที่ข้างหลังเขานั้นมีเครื่องรหัสอยู่พอดี เขาจึงเริ่มจัดการถอดรหัสเครื่องทันที แต่ด้วยลำพังตัวเขาคนเดียวแล้วเจ้าเครื่องนี้คงไม่เสร็จง่ายๆแน่

               "40%แล้ว" ผ่านมานานพอควรแต่ก็ยังคงไม่มีวี่แววว่าฆาตรกรจเข้ามาใกล้ นั่นถือว่าเป็นเรื่องที่ดี แต่ก็ไม่ดีเสมอไป เพราะ ตัวของเขานั้นถอดรหัสช้ามาก ถ้าไม่ไปจู๊คก็ไม่มีความจำเป็นต่อทีมเลย 'I need help' สัญญาณขอความช่วยเหลือจากวีร่า เมื่อไนบ์เห็นจึงรีบทิ้งเครื่องถอดรหัสและวิ่งไปยังจุดที่เธออยู่ทันที จุดสุดท้ายที่สัญญาณขึ้นก็คือห้องใต้ดินในบ้านเล็ก เขาเดินลงมาเรื่อยๆแต่กลับไม่พบวี่แววของเธอเลย เขาเดินสำรวจทุกมุมห้อง ก่อนที่จะมีเสียงของหญิงสาวดังขี้นจากซอกในสุด 

               "ฮ่าๆๆ มาจริงๆซะด้วย โง่หรือเปล่านายน่ะ!" ร่างของเธอเดินออกมา เสียงหัวเราะเยาะดังเข้าโสทประสาทของไนบ์ ทำให้เขารู้ได้ทันทีเลยมาสิ่งนี้คือแผนการณ์ที่พวกเธอเตรียมไว้ก่อนหน้านี้

               "หมายความว่าจะยังน่ะ?"

               "ไม่เข้าใจอีกหรอ? ถึงจะมีนายอยู่ในเกมนี้ไปมันก็เกะกะเปล่าๆน่ะสิ เพราะงั้นก็กลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่านะจ้ะ ..นาอิบ" เธอยกยิ้ม ไนบ์ที่ได้ยินดังนั้นก็ทำได้เพียงอดกลั้นเท่านั้น อีกฝ่ายถึงจะพูดแย่ยังไงก็คือผู้หญิง.. ถึงจะเจ็บใจแต่ก็เถียงไม่ออก ..

              "ฟิโอน่า!!" ทันทีที่เรียกชื่อสมาชิกทีมอีกคนประตูวาร์ปก็เกิดข้างๆวีร่าทันที และเหตุการณ์ต่อไปก็คง ..ให้เอมม่าทำลายเก้าอี้เท่านั้น

               "บ๊ายบายนะจ้ะ"

               "ฮะ.. ฮ่าๆ งั้นหรอ ถ้าฉันไม่อยู่เกมคงง่ายกว่านี้สินะ" ไนบ์นั่งลงที่พื้นไม่ออกจากห้องใต้ดิน ไม่ขยับไปไหนทั้งสิ้น ..ถ้าต้องตายก็อยู่ที่นี่แหละ "แค่รอก็พอสินะ" นานนับนาทีก็ยังไม่มีใครลงมา อีกาก็แจ้งเตือนแล้ว ถ้าเป็นปกติฮันเตอร์คงมาที่นี่นานแล้ว ..แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มาแถมเครื่องถอดรหัสก็ยังไม่เสร็จสักเครื่อง

                "นานไปไหมนะ" ไม่ทันจะได้สังเกตุ ตอนนี้สมัครชิกทั้งทีมเกลือเพียงแค่ตัวเขาและวีร่าสองคนเท่านั้น ส่วนเอมม่าและฟิโอน่านั้นได้กลับคฤหาสน์ไปเรียบร้อยแล้ว..

               "ไม่ถึง5นาทีเนี่ยนะ!?" ไนบ์รีบวิ่งขึ้นไปหวังช่วยสมทบวีร่า ถึงจะไม่พอใจที่โดนดูถูกแต่ก็ไม่อยากที่จะเสียพวกพ้องไปต่อหน้าต่อตาโดยที่ไม่ได้ทำอะไรอีกแล้ว..

               "วีร่า!!"

               "น-- ไนบ์! ทำอะไรอยู่ทำไมถึงไม่มาตั้งแต่แรกเล่า!!" จนถึงตอนนี้เธอก็ยังโทษว่าทั้งหมดเป็นความผิดของไนบ์ ..ตอนนี้วีร่านั้นเจ็บไปแล้วครึ่งหนึ่ง ขืนโดนอีกรอบมีหวังได้ล้มแน่ๆ

               "โอ้? นึกว่าจะนั่งรออยู่ที่นั่นจนจบเกมซะอีก ..คุณทหารตัวน้อย~" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นบริเวณใกล้ๆ หากแต่เมื่อมองไปกลับไม่เจอใครสักคน มีเพียงแค่แสงไฟสีแดงเท่านั้นที่สะท้อนอยู่ตรงหน้า.. 

               "จ-- แจ็ค?" ทั้งที่มองไม่เห็น แต่ใบหน้าหวานกลับมีรอยบาดแผลเกิดขึ้นเป็นทางยาว ไนบ์ทำได้เพียงยืนตัวแข็งๆ เพราะหากขยับตัวมากเกินไปไม่แน่กรงเล็บนั่นอาจจะทะลุร่างของเขาไปเลยก็ได้... 

               'แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ทุกๆคนต้องการไม่ใช่หรอ?' 

               "อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ"

               "เอ๊ะ?" 

                "เดี๋ยวฉันกลับมานะ" แจ็คหันกลับไปล่าหญิงสาวที่กำลังคิดหนีอีกครั้งกรงเล็บหมอกถูกปาออกไปปะทะกับร่างหญิงสาวอย่างแม่นยำ เธอถูกยกขึ้นแขวนไว้กับลูกโป่งก่อนจะถูกพาไปนั่งที่เก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ ..ตัวของวีร่ากรีดร้องขอความช่วยเหลือจากไนบ์ที่ยืนอยู่นิ่งๆด้วยความหวาดเกรง

               "ไนบ์! ทำบ้าอะไรอยู่ มาช่วยสิย่ะ!!"

               "อึก!" สุดท้ายเรียวขาก็ต้องออกวิ่งอยู่ดี แต่ทันทีที่กำลังจะเข้าไปดึงลวดหนามออกก็กลับถูกร่างสูงที่ยืนอยู่ใกล้ๆเก้าอี้กระชากตัวกลับไปเสียก่อน ... ตอนนี้ไนบ์อยู่ในอ้อมกอดของแจ็คแล้ว เขากอดไนบ์อย่างอ่อนโยน ไม่มีความรุนแรงใดๆ เขาเพียงแค่กอดร่างของไนบ์ไว้อย่างนั้น กอดร่างของคนที่เขา 'หลงรัก' ให้ยืนมองสภาพของเพื่อนร่วมทีมที่กำลังนั่งทรมานจากขดลวดก่อนจะถูกส่งกลับคฤหาสน์อย่างช้าๆ 

               "ไนบ์ ..ไม่ต้องไปช่วยหรอกนะ เดี๋ยวมือของเธอจะเกิดแผลเอาเปล่าๆ" แจ็คยกมือของอีกคนขึ้นมาประทับจูบอย่างแผ่วเบา สัมผัสที่ไนบ์ได้รับมีแต่ความอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด ทั้งๆที่เป็นฮันเตอร์แต่กลับอ่อนโยนกับเขาเสียอย่างนั้น.. 

                "จ-- จะทำอะไร? ปล่อยเพื่อนผมไปเถอะนะ" 

               "เพื่อน? ยัยพวกนี้ไม่เคยมองเธอเป็นเพื่อนหรอกนะ ไม่ต้องไปช่วยหรอก"

               "แต่ว่า---" 

               "ดูสิ่งที่พวกนั้นทำกับเธอสิไนบ์ พวกนั้นตั้งใจจะให้เธอตายนะ ถ้าเกมในคราวนี้ไม่เป็นฉันเธออาจจะต้องบาดเจ็บก็ได้.. เพราะงั้นอย่าไปเลยนะที่รัก" ไนบ์ไม่ค่อยจะเข้าที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อสักเท่าไหร่ ที่รงที่รักอะไรกัน พึ่งจะเจอกันในเกมแค่ไม่กี่ครั้งแท้ๆ เสียงร้องร่ำไห้ของวีร่าดังโหยหวนราวกับเป็นดนตรีบรรเลงให้บรรยากาศระหว่างชายหนุ่มทั้งสอง...

               "ไนบ์.. เธออาจจะไม่รู้จักฉันแต่ฉันรู้จักเรื่องของเธอมากกว่าที่เธอคิดอีกนะ" ร่างของไนบ์ถูกอุ้มขึ้นแนบอก แจ็คเดินเข้าไปในตัวของโรงพยาบาลชั้นสอง เขาวางไนบ์ลงบนเตียง ก่อนจะก้มลงจุมพิศที่ฝ่ามือบางอีกครั้ง.. 

               "เอ่อ..." ตอนนี้ไนบ์ไม่รู้แล้วว่าตัวเองควรจะรู้สึกหรือมีปฏิกิริยาอะไรดี แต่ที่แน่ๆใบหน้าตอนนี้จะต้องแดงมากแน่ๆ หัวใจเองก็เต้นแรงจนแทบระเบิดออกมา.. 

               "เธอเสียใจหรือเปล่าที่ถูกดูถูกแบบนั้น.." อยู่ๆแจ็คก็เปลี่ยนเรื่องถามขึ้น คนถูกถามก็ได้แต่เบนสายตาหนี แต่แค่นัยน์ตาที่สั่นไหวก็แทนคำตอบได้แล้ว..

               "....."

               "ไม่เป็นไรนะ.. ไนบ์ที่น่าสงสาร เธอไม่ได้เป็นตัวถ่วงหรอกนะ เธอทำทุกอย่างเต็มความสามารถของเธอเสมอ"

               "พูดเหมือนรู้จักฉันดีจังเลยนะ.." 

               "รู้สิ ..ก็ฉันเฝ้ามองเธออยู่นี่น่า ตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้ามาที่นี่ ..ฉันมองเธอมาตลอด เธอที่ทั้งอ่อนไหวและเข้มแข็ง รักพวกพ้อง ไม่ว่าจะตอนไหนฉันก็มองแค่เธอ ฉันต้องการเธอ" ทำไมถึงพูดเรื่องน่าอายได้ขนาดนี้นะ.. ไนบ์แทบอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีๆไปซะ ขนาดเขาเป็นแค่คนฟังยังรู้สึกอายแทนเลย ..แต่ว่าท่าทางที่ดูจริงจังขนาดนั้นเขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหมนะ ..ต้องการเขางั้นหรอ? บนโลกใบนี้ยังมีคนที่ต้องการเขาจริงๆน่ะหรอ..

               "ร้องไห้ทำไมน่ะ หืม?" ฝ่ามือไร้กรงเล็บเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าหวานเบาๆ น้ำเสียงที่แสนอ่อนโยนทำให้น้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิม แต่ถึงอย่างนั้นแจ็คก็ทำเพียงแค่หัวเราะเบาๆพลางเกลี่ยน้ำตาไปด้วยเท่านั้น

               "รู้ไหม สำหรับเจ้าพวกนั้นเธออาจจะถูกเรียกว่าเป็นตัวถ่วง แต่สำหรับฮันเตอร์อย่างพวกฉันแล้ว เธอน่ะมันตัวปัญหาเลยนะ" แม้จะเหมือนถูกด่ากลายๆแต่ไนบ์กลับรู้สึกดีใจ เพราะนั่นมันแสดงให้เห็นว่าตัวเขานั้นก็ไม่ได้ไร้ความสามารถ 

               "ฮึก! ฮืออ" แจ็คคลียิ้มแม้ว่าตนเป็นต้นเหตุที่ทำให้คนที่เขาหลงรักต้องร้องไห้ แต่กลับรู้สึกมีความสุขที่เขาสามารถทำให้ร่างเล็กๆนี้ปลดปล่อยความทุกข์และความยากลำบากที่เผชิญมาได้

               "อย่าร้องไห้สิมันน่ารักนะ"

               "น-- น่ารักอะไรกัน!"

               "น่ารักก็คือน่ารักสิ" 

               "เจ้าบ้า--" แจ็คสวมกอดไนบ์อยู่นาน พลางลูบหัวไปด้วยพลางๆราวกับเขาเป็นเด็กๆ แต่ว่ามันกลับรู้สึกอุ่นใจและสบายมาก ..มากจนอยากหยุดเวลาในตอนนี้เอาไว้

               "...ไนบ์"

               "หืม?"

               "อยากไปอยู่ด้วยกันกับฉันไหม.. ฉันอยากอยู่กับเธอนะ"

               'อีกแล้ว.. ทำหน้าจริงจังอีกแล้ว ยังไงก็ไม่ได้หวังให้เขาปฏิเสธอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง.. ถามกันแบบนี้สุดท้ายก็คือการยังคับอยู่ดีนี่น่า ..เจ้าบ้า' 

               "...อืม" ไนบ์สวมกอดแจ็คแน่นเพื่อหวังแกปิดใบหน้าที่แดงซ่านของตัวเองเอาไว้ การที่ได้เป็นที่ต้องการของใครสักคนแบบนี้ ..เขาไม่ได้ดีใจหรอกนะ!! ก็แค่.. ช่างมันเถอะ!

                "เขินหรอ? น่ารักจริงๆเลย"

               "เปล่าเฟ้ย!!"

               "ไนบ์ต่อไปนี้ไม่ต้องไปสนใจใครแล้วนะ มองแค่ฉัน ..สนใจแต่ฉัน มีแค่ฉันก็พอเข้าใจไหม"

               "..อืม"

               "ถ้าเธอไปรักคนอื่น ฉันต้องเป็นบ้าแน่ๆ"

               "..รู้แล้วน่า" พอสักทีเถอะ แค่นี้นเขาก็เขินจะแย่อยู่แล้ว..

               "ต้องมีแค่ฉันนะ ..เพราะฉันก็ต้องการแค่เธอเหมือนกัน รักนะ ..ฉันรักเธอ" แจ็คคล้ายกับคนที่มีสองบุคลิก แต่จริงๆก็อาจจะแค่เป็นคนขี้เหงาจนวิตกกังวลไปก็ได้.. ไนบ์คลายอ้อมกอดออกก่อนจะฉุดใบหน้าคมลงมาประทับริมฝีปากเบาๆ เพียงแค่สัมผัสผิวเผินเท่านั้น แต่เพียงแค่นั้นรอยยิ้มเล็กๆก็ผุดขึ้นบนใบหน้าคมแล้ว..

               "ย-- อย่าเข้าใจผิดนะ ที่ทำเพราะแค่ปลอบใจนายเท่านั้นแหละ!! ไม่ใช่เพราะชอบหรอกนะ!"

               "หึหึ ไม่เป็นไร เพราะเดี๋ยวหลังจากนี้ ฉันจะทำให้เธอรักฉันเอง.. ที่รัก~"

               "จะรอแล้วกันนะ" 

                'เท่านี้ก็ไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้วสินะ..' 

               ....... 

               ....

                 "หลังจากนี้เธอก็จะเป็นของฉัน ...ฉันจะไม่ยกเธอให้ใครทั้งนั้น ต่อให้ต้องพังชีวิตเธอ ฉันก็จะเป็นคนประกอบมันขึ้นมาใหม่เองนะ ..ที่รัก"

          คุยเล่นท้ายบท

                มาแล้ววว แต่รอบบนี้ไม่ได้มาต่อเนื้อเรื่องหลัง เพราะ กำลังคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่างของเนื้อเรื่อง เราเลยเอาตอนนี้มาลงให้ก่อนเป็นการแก้ขัดเนอะ มาแค่นี้แหละ 5555บ๊ายบายยย (เดี๋ยวจะมาลงธีมแก้ไขให้นะคะ ตอนนี้ลงในโทรศัพท์ไม่สามารถทำอะไรได้เลยจริงๆTT)

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเข้ามาคอมเม้นเป็นกำลังใจให้กันน้า