ภายใต้วันธรรมดาที่แสนสงบ ไร้ซึ่งเสียงกรีดร้องใดๆที่ชวนให้ใจเสีย ชายหนุ่มในชุดผู้ดีเดินทอดน่องไปตามทางเดินที่พักนี้เขามักจะผ่านมาเป็นประจำ หากมองไปทางซ้ายใกล้ฝั่งเดียวกับห้องของเขาก็จะได้เห็นกับประตูบานหนึ่งซึ่งเชื่อมลงไปยังห้องใต้ดินด้านล่าง และหากเดินลงไปก็จะพบกับเด็กผู้ชายที่ถูกขังอย่างน่าสงสารอยู่ในนั้น...
ชีวิตโดยปกติส่วนใหญ่ของเขาพักนี้ก็คงจะเป็นคิดหาวิธีที่จะทำให้เขาได้เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มเพื่อเขาให้ได้สักครั้ง เด็กคนนั้นอาจเรียกว่าเป็น 'คนที่เขาสนใจ' เลยก็ได้ เพราะ เขาไม่เคยมานั่งหมกมุ่นเพื่อใครขนาดนี้มาก่อน ..วันก่อนเขาได้ยินมาจากสาวเกอิชาว่า เพียงเพราะดอกกุหลาบเพียงดอกเดียวก็สามารถทำให้ไนบ์คลียิ้มออกมาได้ ...แถมคนที่เป็นเจ้าของดอกกุหลาบนั่น ก็ถูกคาดว่าจะเป็นของต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดขึ้นนั่นอีก
ไม่ชอบใจเลยแหะ
โจเซฟหยุดฝีเท้าลงที่หน้าของของไนบ์ ใบหน้ายิ้มแย้มถูกปั้นขึ้นมาประดับใบหน้า ตั้งแต่ที่มาที่นี่ก็ผ่านมาจะเดือนแล้ว เท่าที่ดูไนบ์เองก็ดูะไว้ใจเขามากขึ้นกว่าตอนแรกที่เจอกันเสียอีก ถึงจะไม่ขนาดให้เขาไปแตะต้องร่างกายแต่ก็ไม่ได้ดูหวาดกลัวเสียเท่าไหร่เวลาเข้าใกล้ ...ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่เคยได้รับรอยยิ้มอยู่ดี
"..คุณอีกแล้วหรอ ไม่เบื่อหรือไงที่เอาแต่มาคลุกคลีอยู่กับผมแบบนี้" ไนบ์นั่งกอดตัวเองอยู่มุมห้องมืดๆ เขาพอจะรู้แล้วว่าห้องที่เขาอยู่สามารถเข้าออกกันได้อย่างง่ายดาย จริงๆเขาจะหนีไปจากที่นี่เลยก็ยังได้ แต่พอมีความคิดนี้ร่างกายมันกลับไม่ขยับตาม ..แต่พอจะคิดถึงเหตุผลที่ทำให้เขาไม่กล้าออกไปจากห้องนี้ ในสมองมันกลับมีแค่ภาพเลือนลางที่ไม่ปะติดปะต่อกัน อีกอย่างหนึ่ง ..แค่เห็นคนแปลกหน้าก็แทบอยากจะกลั้นใจตายไปให้พ้นๆแล้ว
"ไม่เบื่อหรอกนะ การที่ได้มานั่งเฝ้ามองปฏิกิริยาของเธอมันทำให้ฉันเกิดความเคยชินไปซะแล้วล่ะ"
"...."
"...."
"นี่.. ลองออกไปข้างนอกกับฉันไหม" โจเซฟคลียิ้ม พลางเอื้อมมือส่งให้ไนบ์ หวังให้คนตัวเล็กจับมือของตนเองไว้ แต่ดูท่าไนบ์จะไม่ยอมง่ายๆ เขาจะพอจำสัมผัสได้เลือนลางว่าครั้งสุดท้ายที่ตัวเขาก้าวออกไปจากห้องนี้ เขาต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดมากแค่ไหน
"เถอะนะ ..ฉันจะปกป้องเธอเอง" สำหรับไนบ์แล้วรอยยิ้มของร่างสูงตรงหน้านั่นมันออกจะเป็นยิ้มที่เสแสร้งไปสักหน่อย แต่ว่าบางทีเขาอาจจะไม่รังเกียจที่จะจับมือนั้นก็ได้...
"...ยิ้มได้เสแสร้งจริงๆเลย" ถึงอย่างนั้นไนบ์ก็เลือกที่จะเอื้อมจับมืออีกฝ่ายเบาๆ ถึงแม้ร่างสูงจะโดนด่ากลายๆแต่เขาก็ไม่ได้ต่อว่าะไรออกไป ..เพราะสิ่งที่ไนบ์พูดมามันอาจจะจริงอย่างว่าก็ได้ เพราะ ยังไงเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นฆาตกร คงไม่มีทางที่จะใจดีได้ราวเทพบุตรแบบนั้นได้ตลอดหรอก
"หึ.. เธอเป็นคนแรกเลยนะ ที่รู้ว่าตัวตนจริงๆของฉันมันนิสัยแย่กว่าที่เห็นภายนอก"
"เพราะคุณยิ้มตลอดเวลาไงล่ะ"
"จริงสิ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เธอยอมให้ฉันแตะต้องตัวเธอ" โจเซฟจ้องมองมือที่กำลังประสานกันของเขาและคนตรงหน้า ..แม้ภายนอกไนบ์จะดูนิ่งๆ แต่เพราะมือสัมผัสกันอยู่จึงรับรู้ได้ว่ามือของอีกฝ่ายมันสั่นแค่ไหน ..
กลัวสินะ... เหงื่อออกเต็มมือเลย
"ไปกันเถอะ! พวกมิชิโกะต้องดีใจมากๆแน่" โจเซฟลากไนบ์ขึ้นมาก่อนที่ประตูจะเปิดออกให้เห็นแสงสว่างจะรอบนอก ทั้งๆที่มันดูเป็นสิ่งธรรมดาๆทั่วไป แต่ทันทีที่ก้าวออกมาน้ำตาที่เอ่อล้นกลับไหลพรูออกมาเสียอย่างนั้น ...มันทั้งดีใจ กังวลใจและชวนให้คิดถึง..
"ป-- เปล่า แค่คิดว่ามันเป็นเรื่องจริงงั้นหรอที่ผมได้มายืนอยู่ข้างนอกอย่างนี้"
"ใช่แล้ว.. เธอจะเป็นอิสระ"
"จะไม่ต้องกลับไปข้างล่างแล้วใช่ไหม"
"นั่นจะอยู่ที่การตัดสินใจของเธอ..." เรียวขาบางก้าวออกมาจากห้อง เขารู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด ถ้าหากได้ออกมาอยู่ข้างนอกเรื่องที่เคยเกิดขึ้นด้านล่างเขาก็พร้อมจะเชื่อว่ามันเป็นเพียงความฝัน... แม้ว่าจะรู้อยู่แก่ใจก็ตาม
"เป็นยังไงบ้าง มีความสุขบ้างไหม" ไนบ์ชะงัก เขาวิ่งเข้าไปกอดเอวบางของโจเซฟแน่น จนอีกฝ่ายที่ไม่ทันตั้งตัวล้มลงไปกองกับพื้นทั้งคู่ ไนบ์ลุกคร่อมตัวโจเซฟเอาไว้พลางคลียิ้มกว้าง แม้น้ำตาจะยังไหลอยู่ แต่รอยยิ้มนั้นเป็นเครื่องยืนยันแล้วว่าคนตัวเล็กมีความสุขมากแค่ไหน
"ที่สุดเลยล่ะ! ขอบคุณนะครับ โจเซฟ" เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับรอยยิ้มจากคนตรงหน้า ครั้งแรกที่ถูกเรียกชื่อ ...และยังเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกใจเต้นกับใครสักคนแบบนี้
แขนของคนเบื้องล่างยกขึ้นโอบรอบคอไนบ์เอาไว้ก่อนจะกดมันลงมาหาตัวเขา ริมฝีปากของท้งคู่ประกบกันเบาๆ เพียงแค่สัมผัส.. ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงซ่านก่อนจะเด้งตัวลุกออกจากร่างสูง โจเซฟเองก็ดูเหมือนจะไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าตนนั้นได้ทำอะไรลงไป ..แต่ว่าสัมผัสเมื่อครู่ทั้งอ่อนนุ่มและรู้สึกดี
"เธอ.. รังเกียจหรือเปล่า" ไนบ์ที่ได้ยินคำถามก็ได้แต่นั่งครุ่นคิด ..สัมผัสเมื่อครู่มันไม่ได้รู้สึกรังเกียจ เพียงแต่แค่ตกใจเท่านั้น ..เมื่อคิดดังนั้นจึงได้ส่ายหน้าตอบกลับไป
"กลัวหรือเปล่า" อยู่ๆก็โดนจูบใครก็ต้องกลัวอยู่แล้วสิ แต่ว่าเมื่อกี้น่ะ..
"ม-- ไม่รู้" ใบหน้าหวานเบือนสายตาหนี ริมฝีปากสั่นระริกอย่างน่ารัก จนคนมองต้องอดกลั้นตัวเองเอาไว้ไม่ให้พุ่งเข้าไปครอบครองริมฝีปากนั้น
โจเซฟลุกขึ้นพลางขยับตัวเข้าใกล้เข้าชิดกับร่างของไนบ์ ฝ่ามืออ่อนนุ่มของชายผู้ดีกอบกุมใบหน้าหวานก่อนจะใช้แรงเพียงเล็กน้อยให้ไนบ์หันกลับมามอง ใบหน้าของทั้งคู่ยามนี้เรียกได้ว่าหากมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งขยับปากพูด คงไม่พ้นได้มีการสัมผัสกันอีกครั้งแน่ๆ
"งั้น... ฉันขอลองพิสูจน์อีกครั้งเถอะนะ" เป็นการขออนุญาตที่บีบบังคับกันสียจริงๆ ไนบ์ได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนที่โจเซฟจะประกบริมฝีปากเข้ามา ครั้งนี้มันแนบถึงกันมากขึ้น ใช้เวลาที่นานมากขึ้น แต่กลับไม่ได้ลุกล้ำใดๆต่อกัน ราวกับกำลังให้เกียรติซึ่งกันและกัน
"พ-- พอแล้ว" หัวใจเต้นโครมครามราวกับมันจะหลุดออกมาให้รู้แล้วรู้รอด ..ครั้งสุดท้ายที่เขาได้สัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้มันคือเมื่อไหร่กันนะ..
"ขอบคุณสำหรับคำตอบ.." โจเซฟคลียิ้มอ่อน ก่อนจะฉุดตัวของไนบ์ขึ้น ก่อนจะพาเดินอีกครั้ง ท่าทีในตอนนี้ของร่างสูงดูไม่ต่างจากปกติเลยสักนิด เหมือนกับว่าเรื่องเมื่อครู่ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลย
จริงสินะ ..ก่อนหน้านี้เขาก็เคยรู้สึกแบบนี้กับคนๆหนึ่งเหมือนกัน.. แต่มันเป็นความรู้สึกที่รุนแรงมากกว่านี้ เป็นความรู้สึกที่ทำให้อิ่มเอม จนแทบไร้สติ ..มีความสุข จนไม่คิดว่าจะต้องพบเจอกับความเสียใจ...
"เป็นความรู้สึก ...กับใครกันนะ"
ฮัลโหลลลล มาแล้วๆทุกคน>< ตอนนี้ทุกคนอาจจะมีความคิดหนึ่งที่ว่าทำไมมันปุ๊บปับแปลกๆ ขัดแย้งกันไปบ้างนิดนิด ก็เราอยากจะสารภาพว่า เราพยายามเร่งให้จบเร็วที่สุดค่ะ เพราะว่า เราเริ่มตัน5555 จริงๆอันนั้นประเด็นรอง ประเด็นหลักคือ ตอนนี้เรากำลังเตรียมสอบเข้ามหาลัย ต้องเตรียมนู่นเตรียมนี่เยอะมากกก ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาแต่งสักเท้าไหร่
แล้วเราก็ไม่ค่อยอยากค้างไว้นานๆด้วย มันจะทำให้เราลืมและหมดอารมณ์ไปกับมัน555 เพราะงั้นมันอาจจะเร่งรีบและรวบรัดกันไปหน่อย ถ้าไม่ถูกใจยังไงต้องขออภัยรีดเดอร์ทุกคนด้วยนะคะ แต่จะพยายามให้ออกมาดีที่สุดนะคะ
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
เชียร์โจเซฟ~~~
อยากเชียร์ปู่โจแทนเหลือเกินแต่ดูท่าจะยากน้องยังปักใจฝังลึกขนาดนี้
ส่วนเรื่องสอบเข้ามหาลัยสู้ๆนะคะไรท์ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
โจขาา ดิฉันเซไปทางเธอแล้ววววว #อิแจ็คอีven
อิ่พี่แจ็ค!! ไปคืนดีกับน้อนเร็ววว ปู่---เอ่อ..โจมันจะคาบไปแล้วนะเห้ยย ถ้าไม่เดะแม่ตามไปตบ//โดนลากไปฆ่า
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ^^
เธอรีบมากค่ะ
*ไนบ์จะยังรักแจ๊คอยู่ไหมนะ? หรือจะ....เปลี่ยนไปหาปู่?แทน
ไม่ว่าอะไรขอแค่ไม่ทิ้งเรื่องนี้นะคะแล้วสู้ๆนะค่ะเรื่องมหาลัย...อยากเข้าที่ไหนหรอคะ//นี้อยู่ศรีปทุมคะ
โจเซฟดูอบอุ่นมากเลยยยย
นุ่งไนบ์ได้ลืมเเจ็คไปเเล้ว ; -;