"ท่าจะแย่นะ"
"เด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้าง" แทบจะทันทีที่สองสาวออกจากห้อง คนที่ไม่ควรอยู่กลับเอ่ยถามขึ้น ทั้งคู่เงียบไปสักพักก่อนไวโอเลตต้าจะสวนขึ้นด้วยท่าทีไม่ชอบใจ
"สนใจด้วยงั้นหรอ? นึกว่าจะสนแต่เรื่องของตัวเองซะอีก"
"ฉันถามดีๆนะ" เขาดูจะไม่พอใจกัยคำตอบที่ได้รับเป็นอย่างมาก
"แล้วไง? ถ้าฉันบอกว่าเขาสภาพดีมาก ไม่เจ็บ ไม่ทรมาน นายจะโล่งใจหรือไง?"
"เจ้าไม่มีสิทธิ์ขึ้นเสียงใส่นางนะแจ็ค ถ้าอยากรู้นักก็เข้าไปดูเองเลยเป็นไง จะได้รู้เสียทีว่าเพราะทิฐิและความคิดโง่ๆของเจ้า ทำให้คนๆหนึ่งต้องมีชีวิตเหมือนคนที่ตกนรกทั้งเป็นไงล่ะ" มิชิโกะเอ่ย ดูท่าคำพูดของเธอจะแทงใจดำร่างสูงไม่น้อย แต่เขาก็ยังเลือกที่จะเมินคำแนะนำนั้นและเดินจากไป
"ช่างเขาไปเถอะเจ้าค่ะ อีกไม่นานเขาคงจะรับรู้ถึงสิ่งที่ตนนั้นได้กระทำลงไปเสียที" พวกเธอทั้งคู่เดินเลี่ยงออกไปอีกทางหนึ่ง ก่อนที่คนที่แอบฟังบทสนทนาอยู่จะเดินออกมาจากที่อับสายตา
"หมอนั่นเป็นต้นเหตุสินะ" ด้วยความใคร่รู้ทำให้โจเซฟเดินกลับไปยังห้องใต้ดินที่ไนบ์อยู่อีกครั้ง ดูเหมือนครั้งนี้เจ้าตัวจะหลับลึกพอควร เพราะ พึ่งผ่านความเครียดมา ร่างสูงเข้าใกล้ลูบกลุ่มผมสีอ่อนเบาๆ เขาค่อนข้างแปลกใจทั้งๆที่ที่นี่ดูแต่คนเป็นห่วงเป็นใยเด็กคนนี้ แต่กลับไม่มีใครช่วยเหลือหรือพาเขาออกไปเลย
"เด็กน้อย.. เธอช่างน่าเวทนายิ่งนัก"
"--ฉันจะช่วยเยียวยาเธอได้ไหมนะ.."
ภายในห้องอาหารหรูเย็นเหยียบเมื่อเหล่าผู้ล่าต่างนั่งทานอาหารของตนเงียบๆ ไม่พูดไม่จากับใคร หากเป็นเมื่อก่อนที่คฤหาสน์แห่งนี้คงจะมีสีสันต์มากกว่านี้แน่
"ข้าจะไปเตรียมอาหารอีกชุดก่อนนะเจ้าคะ" มิชิโกะวางตะเกียบของตัวเองลง ก่อนจะเดินเข้าครัวไป โดยมีสายตาอีกสองคู่ที่จ้องมองอยู่ ..
"งั้นเดี๋ยวผมช่วยอีกแรง" โจเซฟเดินเจ้าไปอีกคน ในทีแรกมิชิโกะจะไม่ให้ช่วย เพราะ ความไม่ไว้วางใจด้วยซ้ำไป แต่เพราะแรงตื้อที่ดูไม่เข้ากับเจ้าตัวทำให้นางต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้อย่างเสียไม่ได้
"ถ้าได้ทานอาหารอร่อยๆเขาจะยิ้มบ้างไหมนะ"
"ยิ้มหรือ? แม้แต่สติเด็กคนนั้นยังแทบไม่เหลือ อย่าคาดหวังนักจะดีกว่า" ในขณะจัดเตรียมพวกเขาก็คุยไปพลาง ทำไปพลาง และส่วนใหญ่หัวข้อสนทนาหลักก็เป็นเรื่องของไนบ์แทบทั้งนั้น ยิ่งคุยก็ยิ่งได้รู้จักอะไรหลายๆอย่างในตัวชายหนุ่ม(?)มากขึ้น สิ่งเดียวที่ไม่ทราบก็คงจะเป็นสาเหตุที่มายังคฤหาสน์แห่งนี้
"เคยเป็นช่างภาพหรือเจ้าคะ เช่นนั้นเจ้าคงได้ไปไหนต่อไหนมากมายเป็นแน่"
"อยากได้สักใบไหมล่ะ ผมถ่ายให้ได้นะ"
"หากเป็นไปได้ ข้าอยากจะถ่ายในชุดแต่งงานเจ้าค่ะ" เธอคลียิ้มบาง เมื่อได้นึกย้อนไปถึงวันวาน หากไม่ใช่ในเกมแล้วเธอก็เป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่งที่มีความฝันในการที่จะได้แต่งงานและมีครอบครัวเฉกเช่นคนธรรมดาๆเท่านั้น
"เป็นไปได้สิครับ ไว้ผมจะถ่ายคุณออกมาให้สวยที่สุดเลย"
"อุ้ย! ดีใจจังเจ้าค่ะ" บทสนทนาผ่านไปเรื่อยๆในที่สุดอาหารก็ถูกจัดเตรียมเสร็จเรียบร้อย
"...จะดีหรือ เดี๋ยวนาอิบจะตกใจเอาหรือเปล่านะ" เธอขัดขึ้นอย่างกังวล หากนาอิบยังไม่ตื่นก็ดีไปแต่ถ้าตื่นแล้วเธอกลัวอาการจะแย่ลงเสียเปล่าๆ โจเซฟยืนรอฟังคำตอบนิ่ง เขาไม่อยากคาดคั้นมากจนเกินไปถ้าได้ไปมันก็ดี แต่ถ้าไม่ได้ก็คงต้องรอโอกาสหน้า
"ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนิ ถ้าเขาอยากไปก็ปล่อยเขาเถอะ" กลับเป็นไวโอเลตต้าเสียอย่างนั้นที่มาตอบให้ จากที่ได้ยินมาอีกฝ่ายก็ดูไม่มีเจตนาร้ายอะไร แต่ถ้าเห็นท่าไม่ดีเมื่อไหร่ก็ค่อยฆ่าทิ้งก็ไม่สาย...
"เช่นนั้นก็ไปกันเถอะเจ้าค่ะ ป่านนี้เขาคงหิวแย่" เมื่อหาข้อสรุปได้พวกเธอจึงเดินนำโจเซฟไป โดยมีสายตาของแจ็คมองตามไม่ห่าง
"ถ้าจะมองขนาดนั้นก็ไปด้วยกันกับพวกนั้นไหมล่ะ แจ็ค" ลีโอเอ่ยขึ้น
"จะไปทำไม? ฉันไม่อยากเห็นเด็ก'สกปรก'แบบนั้นหรอกนะ"
"งั้นหรอ" ทางนี้เองก็กู่ไม่กลับแล้วเหมือนกัน ...ทั้งๆที่แบบจะทนมองไม่ไหว แต่ก็ยังเอาทิฐิของตัวเองเป็นตัวตั้งไม่ยอมเปิดใจเสียที แต่ถึงจะเปิดใจยอมรับความรู้สึกนั้นได้แล้วจริงๆ สถานะการณ์ในตอนนี้คงไม่เปลี่ยนไปแล้ว--
"เลวจริงๆ" ฟ่านอู๋จิ่วเอ่ย เขาไม่เคยเห็นใครที่เลวได้ขนาดนี้เลยจริงๆ
"อย่าไปยุ่งเลย ถ้าเขาจะเลวก็อย่าไปเลวตามเขาล่ะ" คำแซะที่ดูเหมือนสั่งสอนเรียกสายตาไม่พอใจ ร่างสูงที่ทนรำคาญไม่ไหวรีบวางช้อนเสียงดังก่อนจะกระแทกเท้าเดินออกไป
"คุณแมงมุม? คุณมิชิโกะ?" นาอิบทักทันทีที่เห็นสองสาวเดินออกมาจากมุมบันได สองสาวคลียิ้มอ่อนโยนให้เพื่อคลายความกังวลของไนบ์ลง
"ฉันพาคนๆหนึ่งมาหา เขาดูเป็นคนดีนะ" ไวโอเลตต้าหันกลับไปพยักหน้าเป็นสัญญาณให้คนที่มาด้วยอีกคนเข้ามา โจเซฟเดินเข้ามาหาพร้อมถาดอาหารโดยทิ้งระยะห่างไว้พอสมควร ไนบ์ที่เห็นชายแปลกหน้าก็สะดุ้งตัวถอยห่างทันที แต่ก็ได้อ้อมกอดของมิชิโกะช่วยล็อคเอาไว้
"ไม่เป็นไรนะเจ้าหนู เขาเป็นคนดีพวกข้ารับประกันได้"
"ม-- ไม่" ไนบ์กอดมิชิโกะแน่น เขาคงกลัวมากจริงๆบางทีการที่ให้คนแปลกหน้าเขามาตอนนี้อาจจะยังเร็วเกินไป
"งั้นผมวางอาหารไว้ตรงนี้ เดี๋ยวคราวหน้าจะมาใหม่นะ" โจเซฟรีบออกไปทันทีอย่างรู้หน้าที่ โดยมีไวโอเลตต้าตามขึ้นมาด้วย
"ทำไมเขาถึงเป็นแบบนั้นงั้นหรอ"
"เรื่องนั้น.." เธอเงียบไปสักพักก่อนจะยอมเล่าให้ผู้มาเยือนใหม่ฟังตั้งแต่ต้นของเรื่องทั้งหมด ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายน่าสงสารมากแค่ไหน ถึงขนาดที่ว่าเขาอยากจะร้องไห้แทนลยทีเดียว ..ตายก็ตายไม่ได้ หนีก็หนีไม่ได้อีก.. ไม่สิ---
"แล้วทำไมพวกคุณถึงไม่พาเขาออกมาล่ะครับ! ถ้าเป็นพวกคุณ----"
"ไม่ใช่ว่าไม่เคยหรอกนะ.."
"แต่เป็นเพราะพวกเราทำแบบนั้น เด็กคนนั้นถึงกลายมาเป็นแบบนี้ยังไงล่ะ เพราะพวกเราพาเขาออกมา แจ็คถึงได้ทำเรื่องต่ำทรามมากกว่าเดิมเสียอีก" ไวโอเลตต้ากำหมัดแน่นอย่างแค้นใจ พอนึกไปถึงสภาพที่ไนบ์ถูกกระทำในวันนั้น มันแย่ซะจนพวกเขายังทนดูไม่ไหว
"..เข้าใจแล้ว ขอโทษที่ทำให้นึกถึงเรื่องแย่ๆนะ"
"นายเนี่ยเป็นคนดีนะ หวังว่านาอิบจะชอบนายในไม่ช้านี้ งั้นฉันลงไปหาเขาก่อน นายก็อย่าพึ่งรีบร้อนล่ะ" โจเซฟยิ้มส่งให้อย่างรู้งาน ก่อนจะเดินดลับห้องตัวเองไป ทันทีที่ประตูถูกปิดลงรอยยิ้มหวานที่ประดับอยู่บนใบหน้าเมื่อครู่จางหายไปราวกับการกระทำเมื่อครู่เป็นเพียงการแสดง ร่างทั้งร่างเริ่มซีดเซียว เสื้อผ้าหลากสีแปรเปลี่ยนเป็นสีดำ รอยแตกบนหน้าผากเสริมให้เขาดูน่ากลัวยิ่งขึ้น
- Jack -
"ฉันไม่เคยอยากให้เธอเป็นของใคร---"
'แต่ทุกอย่างมันกลับแย่ลง'
"ฉันไม่สามารถไปให้เธอเห็นหน้าได้" ใช่ ไม่สามรถไปได้ เพราะ ผมเคยไปมาแล้วครั้งหนึ่งหลังจากเกิดเหตุการณ์ในตอนที่ไนบ์ถูกพาตัวหนีไป ทุกสิ่งในหัวมันดำมืดไปหมดจนเผลอพลั้งไป เผลอยกร่างกายของเด็กคนนั้นให้ใครต่อใครมากมายในคฤหาสน์ ทั้งๆที่มันไม่ควรเป็นแบบนั้นแต่หลังจากนั้นมาไนบ์ก็เกิดอาการทางจิต และอาการก็ทรุดลงเรื่อยๆทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ไนบ์ไม่ร้องไห้...
เหมือนกับที่ไม่มีวันไหนที่ผมข่มตาหลับลงได้เลย---
มันเหมือนฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนผมไม่จบไม่สิ้น ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นผม เขาพยายามร้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่นๆ เขาร้องไห้และหนีห่าง ตามตัวมาแผลมากมายทิ้งรอดบีบและรอยรัด โดยเฉพาะที่คอมันแดงก่ำและขึ้นรอยของเชือกในลักษณะของคนที่พยายาม 'ฆ่าตัวตาย' แต่ที่นี่ไม่มีใครที่จะสามารถตายได้ทั้งนั้น ถึงแบบนั้นไนบ์ก็ยังพยายาม แม้มันจะสูญเปล่าก็ตาม...
' แกน่ะ!! เคยไปหาเขาบ้างหรือเปล่า!! เคยได้เห็นบ้างไหมว่าเด็กคนนั้นสภาพย้ำแย่ขนาดไหน!! '
เพราะ เคย ถึงไม่ไปหาซ้ำไงล่ะ
"ไม่มีใครที่จะมาเข้าใจฉันหรอก ว่าฉันเองก็รู้สึกแย่ขนาดไหน---"
เสียไปแล้ว คนที่ตัวเขาต้องการมากที่สุด---
--- แก้ไขไม่ได้อีกแล้ว ---
คุยกันท้ายบท
กลับมาแล้ววว>< เป็นไงบ้างทุกคน ช่วงนี้มาต่อรัวๆค่ะ ฮ่าาๆๆ ตอนนี้กำลังติปัญหาอยู่ที่การเรียกแทนตัวของโจเซฟมากๆ ใจอ่ะอยากให้ใช้คำเก่าอย่าง 'ข้า - เจ้า' แต่บางคำมันจะให้ความรู้สึกแปลกๆนิดนึง แต่พออีกจุดนึงการใช้ ข้า - เจ้า มันก็ดูเหมาะกว่า กลุ้มใจจจจ
ทุกคนคิด่าแบบไหยดีกว่ากันระหว่าง 'คุณ - ผม' หรือ 'เจ้า - ข้า' ลักษณะนิสัยปู่จะอยู่ที่การตัดสินใจของพวกคุณ 5555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
แล้วก็ขอบคุณทุกเม้น ทุกกำลังใจด้วยนะคะ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
โจเซฟไปเตะแจ็คให้ที่หมั่นไส้คนมีทิฐิ
end ไม่ออกเลย คิดออกแต่ Bad end(เขียนถูกป่าวนิ๊) แต่งได้ดีมากค่ะ//ปล.โจเซฟกระทืบแจ็คแล้วเอานาอิบเป็นเมียเลยหนู
ปล.2 ลดความหยาบคายแล้วเจ้าค่ะ พอย้อนกับไปอ่านคอมเม้นเดิมของตัวเองนี่ช็อคเลยไม่คิดว่าจะหยาบขนาดนั้น ขอบคุณไรท์เตอร์มากค่ะที่ไม่ว่าที่เราคอมเม้นหยาบ(ก็มันอินนี่เนอะ)ตอนนี้ก็ยังอินอยู่
ปล.3สนุกมากค่ะแต่งต่อน่าาาาาาา
งือออ วงวารน้องง
แต่เรื่องปู่นี่ส่วนตัวคิดว่าตอนปกติเป็นผม ส่วนตอนที่เป็นร่างเทาค่อยเจ้ากับข้า?
มันจะทำให้คนเขียนงงรึป่าวนะ?
หลบไปเรือพี่มาเเรง!!!
(*ไรท์สนใจลองทำตอนจบสองแบบดูมั้ย?)
เราได้ทั้ง ข้า-เจ้า คุณ-ผม นะคะ จริงๆชอบให้ปู่โจพูดจาแบบโบราณเหมือนกัน แต่บางบริบท คุณ-ผม เข้ากว่าจริงๆนั้นแหละค่ะ
ตอนนี้อยากอวยปู่โจแทนแจ็คเหลือเกิน แต่คงไม่ได้สินะคะ ถึงพี่แจ็คจะกลับใจแล้วจากวีรกรรมเก่าแล้วไม่อยากยกน้องให้เลย ;w;
ป.ล. ตอนที่ 9 รึเปล่าคะ
แต่ เจ้า-ข้า ปู่ก็ดูหยิ่งทะนงตัวไปอีก สำหรับเรานะ แต่รวมๆแล้วยังไงก็ได้ค่ะ ชอบหมด อิอิ
นาอิบบบบบบบบบ เอาโจเซฟเป็น'หลัว'เลยยยยยย อิอิ
แต่งสนุกมากเลยฮะ!เป็นกำลังใจในการแต่งครั้งต่อไปนะฮะะะะะ!
ค่ะ
เพราะปู่น่ารัก และเท่ #เดี๋ยวนี้เขาชอบให้อิพี่ร้ายแล้วหรอ
เดี๋ยวแต่งอิพี่แบบร้าสบ้างนะ