สายธารสองเรา(มีE-book)
เธอ เรียกสามีตัวเองว่า ไอ้สารเลว!
ผู้เข้าชมรวม
27,607
ผู้เข้าชมเดือนนี้
5
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ร่างบางในชุดเสื้อคอเต่าสีเทาคู่กับกางเกงสกินนี่ยีนส์ สวมเสื้อโค้ทสีน้ำตาลทับอีกชั้นกำลังสะพายกระเป๋าใบโปรดเดินไปตามถนนเส้นทางกลับที่พัก
ผู้คนขวักไขว่เดินกันไปมาจำนวนมาก เวลานี้คือเวลาเลิกงานหลากหลายคนคงจะกำลังเดินทางกลับที่พักหรือไม่ก็คงจะออกไปข้างนอก
หญิงสาวเดินลัดเลาะเข้าซอยที่เดินเข้าออกแทบจะทุกวันมาตลอดหกปี เดินเข้ามาแค่ไม่กี่ก้าวก็เจอกับอะพาร์ตเมนต์หลายสิบชั้นที่หญิงสาวพักอาศัยอยู่
ห้องพักของหญิงสาวอยู่ที่ชั้นสิบสองของอาคาร มาถึงหน้าห้องก็ใช้คีย์การ์ดแสกนที่หน้าประตูห้องเมื่อเสียงปลดล็อกดังขึ้นมือเรียวก็เปิดประตูเข้าไป
สิ่งแรกที่เธอสัมผัสได้คือแสงสว่างภายในห้องพักที่ถูกเปิดไว้แล้ว ทั้งที่เธอยังไม่ได้ยื่นมือไปเปิดสักดวง
ความสงสัยและความกลัวเกิดขึ้นมาพร้อมกัน ไม่เคยจะมีใครได้เหยียบย่างเข้ามาในห้องพักของเธอสักคน
มีคนอื่นอยู่ที่นี่ ใครกัน
หญิงสาวรีบก้าวเดินเข้าไปตรวจหาคนอื่น ฝีเท้าหยุดชะงักบริเวณส่วนห้องนั่งเล่น ดวงตากลมโตตะลึงงันกับภาพตรงหน้า ถุงกระดาษที่อยู่ในมือร่วงหล่นลงพื้น หญิงสาวนิ่งอึ้งยืนมองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยความรู้สึกหลากหลายที่หลั่งใหลเข้ามาจากอดีต
"อึ้งไปเลยเหรอที่เจอฉันที่นี่"
นั่นคือบทสนทนาแรกของเขาที่เอ่ยกับหญิงสาว
คนที่ยืนนิ่งอึ้งอยู่รู้สึกชาวาบไปทั้งตัว มือทั้งสองข้างกำแน่นอย่างไม่รู้ตัว ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างกักเก็บความรู้สึก แต่ดวงตาของหญิงสาวที่ส่งไปหาคน ๆ นั้นคือสายตาแข็งกร้าว
"ไอ้สารเลว" นี่คือคำพูดที่เธอเลือกจะทักทายเขาหลังจากไม่ได้เจอกันนานถึงหกปี
คนที่เพิ่งจะได้รับการตอบกลับบทสนทนาด้วยคำว่า 'ไอ้สารเลว' ยิ้มเยาะออกมา ร่างหนาหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
"ไอ้สารเลวคนนี้มันก็คือสามีของเธอนั่นแหละ"
"ออกไป!" เสียงดังลั่นแผดขึ้นจากหญิงสาว
เธอไม่เคยลืม ไม่เคยลืมแม้แต่วินาทีเดียวว่าเธอคือภรรยาของเขา เขาคือเจ้าชีวิตของเธอ แต่เขามันก็แค่ไอ้สารเลว
ผลงานอื่นๆ ของ พิมรอย ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ พิมรอย
ความคิดเห็น