สายธารสองเรา(มีE-book)

ร่างบางในชุดเสื้อคอเต่าสีเทาคู่กับกางเกงสกินนี่ยีนส์ สวมเสื้อโค้ทสีน้ำตาลทับอีกชั้นกำลังสะพายกระเป๋าใบโปรดเดินไปตามถนนเส้นทางกลับที่พัก

ผู้คนขวักไขว่เดินกันไปมาจำนวนมาก เวลานี้คือเวลาเลิกงานหลากหลายคนคงจะกำลังเดินทางกลับที่พักหรือไม่ก็คงจะออกไปข้างนอก

หญิงสาวเดินลัดเลาะเข้าซอยที่เดินเข้าออกแทบจะทุกวันมาตลอดหกปี เดินเข้ามาแค่ไม่กี่ก้าวก็เจอกับอะพาร์ตเมนต์หลายสิบชั้นที่หญิงสาวพักอาศัยอยู่

ห้องพักของหญิงสาวอยู่ที่ชั้นสิบสองของอาคาร มาถึงหน้าห้องก็ใช้คีย์การ์ดแสกนที่หน้าประตูห้องเมื่อเสียงปลดล็อกดังขึ้นมือเรียวก็เปิดประตูเข้าไป

สิ่งแรกที่เธอสัมผัสได้คือแสงสว่างภายในห้องพักที่ถูกเปิดไว้แล้ว ทั้งที่เธอยังไม่ได้ยื่นมือไปเปิดสักดวง

ความสงสัยและความกลัวเกิดขึ้นมาพร้อมกัน ไม่เคยจะมีใครได้เหยียบย่างเข้ามาในห้องพักของเธอสักคน

มีคนอื่นอยู่ที่นี่ ใครกัน

หญิงสาวรีบก้าวเดินเข้าไปตรวจหาคนอื่น ฝีเท้าหยุดชะงักบริเวณส่วนห้องนั่งเล่น ดวงตากลมโตตะลึงงันกับภาพตรงหน้า ถุงกระดาษที่อยู่ในมือร่วงหล่นลงพื้น หญิงสาวนิ่งอึ้งยืนมองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยความรู้สึกหลากหลายที่หลั่งใหลเข้ามาจากอดีต

"อึ้งไปเลยเหรอที่เจอฉันที่นี่"

นั่นคือบทสนทนาแรกของเขาที่เอ่ยกับหญิงสาว

คนที่ยืนนิ่งอึ้งอยู่รู้สึกชาวาบไปทั้งตัว มือทั้งสองข้างกำแน่นอย่างไม่รู้ตัว ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างกักเก็บความรู้สึก แต่ดวงตาของหญิงสาวที่ส่งไปหาคน ๆ นั้นคือสายตาแข็งกร้าว

"ไอ้สารเลว" นี่คือคำพูดที่เธอเลือกจะทักทายเขาหลังจากไม่ได้เจอกันนานถึงหกปี

คนที่เพิ่งจะได้รับการตอบกลับบทสนทนาด้วยคำว่า 'ไอ้สารเลว' ยิ้มเยาะออกมา ร่างหนาหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"ไอ้สารเลวคนนี้มันก็คือสามีของเธอนั่นแหละ"

"ออกไป!" เสียงดังลั่นแผดขึ้นจากหญิงสาว

เธอไม่เคยลืม ไม่เคยลืมแม้แต่วินาทีเดียวว่าเธอคือภรรยาของเขา เขาคือเจ้าชีวิตของเธอ แต่เขามันก็แค่ไอ้สารเลว