ลบไม่ได้ช่วยให้ลืม(อ่านฟรีจนจบ)

"กล้วยไม้"

เสียงบุรุษคนเดิมคนเดียวกับที่ทางเดินในโรงพยาบาลวันนั้น ต่างกันแค่ชุดที่สวมใส่วันนั้นเขาอยู่ในชุดสบาย แปลกจากวันนี้ที่อยู่ในชุดข้าราชการตำรวจ

"ฉันว่าฉันบอกคุณไปแน่ชัดแล้วนะคะว่าฉันไม่ใช่กล้วยไม้ และก็ไม่รู้จักกล้วยไม้อะไรนั่นของคุณด้วย"

"พี่มั่นใจว่าพี่จำคนรักของตัวเองได้"

คำว่า คนรัก จากปากอีกฝ่ายทำเมลินดาแข็งค้าง แต่ก็แค่แวบเดียว แวบเดียวเท่านั้น

"คุณศิคะ ฉันขอยืนยันนะคะว่าฉันไม่ใช่กล้วยไม้ของคุณ และก็ไม่ใช่คนรักของคุณด้วย"

"ผ่านมาตั้งสิบสี่ปี แต่ทำไมนะทำไม" ศิวโรจน์เดินเข้ามาใกล้มากกว่าเดิมสักสองก้าวได้

"ทำไมพี่ถึงไม่มีวันลืมกล้วยไม้เลยแม้แต่วินาทีเดียว"

เมลินดาไม่ได้ถอยเท้าหนีอย่างคนนึกกลัว เธอยืนหยัดที่จะยืนอยู่ตรงจุดเดิม ไม่แสดงท่าทีอ่อนไหวให้ใครก็ไม่รู้เห็นเป็นอันขาด

"แล้วกล้วยไม้ลืมพี่ศิคนนี้แล้วเหรอ"

แววตาที่อีกฝ่ายจ้องมองมาประสานสบกับเมลินดาเธอสัมผัสได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกบางอย่าง เธอรู้สึกว่ายิ่งสบตากับเขานานแววตานั่นก็ยิ่งเผาผลาญเธอมากขึ้นจึงรีบหันมองทางอื่นเสีย

"จะให้ฉันพูดอีกกี่ร้อยกี่พันครั้งฉันก็ขอยืนยันคำเดิมว่าฉันไม่รู้จักคุณมาก่อนจริง ๆ "

ศิวโรจน์ x เมลินดา

"กล้วยไม้จะลืมพี่หรือลืมใครพี่ไม่ว่า แต่พี่ขออย่างเดียว อย่าลืมได้ไหมว่าตัวเองคือกล้วยไม้กล้วยไม้ก็คือกล้วยไม้ไม่มีวันแปรเปลี่ยนเป็นอื่น"

มาตามหากล้วยไม้ด้วยกันสิคะทุกคน