ยูฟาริตัส ฉบับ เถื่อน [เขียนบท]

ลำดับตอนที่ #12 : เดินทาง

ยูฟาริตัสรู้สึกปลอดภัยมากหลังจากที่ผ่านเหตุการณ์นั้นไป 1 อาทิตย์

เขาได้ส่งความคืบหน้าไปยังอาณานิคลันธา

แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือไม่มีข้อมูลของคนที่ชื่อว่าชมพู

หลังจากที่เธอโตเป็นสาวก็ไม่เคยบันทึกอยู่ในฐานข้อมูลของ นิคมไหนๆ

เมื่อนึกถึงผู้หญิงคนนี้แล้ว ภาพที่เขาจำได้ไม่เคยลืมคือ ชมพูกระอักเลือดต่อหน้าต่อตา

เขาเพียงแค่อยากจะขู่เท่านั้น

อาจจะทดสอบใจใครก็คงจะต้องเลือกและดูให้ดีๆ

มันจะมีใครที่กล้าและบ้าบิ่นเท่านี้อีกไหม

วันทัดมา

เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นดวงตะวันสดใส คนท้องถิ่น แต่ไม่ใช่คนท้องที่ต่างออกทำมาหากิน เหมือนกิจวัตรประจำวันที่ผ่านมา

ถนนเส้นใจกลางเมืองที่คนสัญจรไปมาต่างกันต้องขมวดคิ้วมุ่นบ้างก็ไม่พอใจ รูปเด็กเล็กแดงต้องหลีกเลี่ยงเส้นทางนี้ ไม่มีใครคนฟันสีดำที่ลอยคลุมไปทั่ว

ทุกคนที่ผ่านมาต่างกันหาที่มาว่าใครเป็นคนเผาขยะ

ที่มาของมันไม่ไกลเลยเป็นบ้านพักทรงกลมหลังหนึ่ง

ยูฟาริตัส ยืนดูเปลวเพลิงที่ลุกไหม้ เขามองดูและครุ่นคิดไปมา

เตียงนี้ไม่ใช่เขาขยะแขยงวันแต่มันยังหลงเหลือกลิ่นบางอย่างที่จะดึงดูดสิ่งที่ไม่ดีมา

กลิ่นของผู้หญิงคนนั้นยังติดอยู่ที่เตียง

แล้วก็ยังมีสิ่งที่หลงเหลือจากการสลายร่างของเจ้าแวมไพร์ตนนั้น

ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงแหกปากตะโกนอยู่อีกฟากหนึ่งของรั้วที่หนาแน่น

"เฮ้ย! จะเผ่าห่าอะไรวะ เกรงใจชาวบ้านชาวช่องบ้าง"

เมื่อยูฟาริตัสได้ยินเสียงด่า

ดังนั้น เขาก็รู้สึกสลดใจส่วนหนึ่ง แต่เมื่อคิดไปแล้วเขากลับยกมุมปากยิ้ม

และสั่งให้หุ่นยนต์แม่บ้านเปลี่ยนร่างเป็นตัวกำจัดควันดำดูดให้หมดและอัดแน่นให้กลายเป็นผงก้อนด้วยแรงดันมหาศาล

ในใจยูฟาริตัส ต้องรกรากรอบๆ บ้านพักเขาอย่างผิดกฎหมาย

พูดอย่างกับตัวเองเป็นชาวท้องถิ่น

ชาวบ้านบริเวณแถวนี้เขารู้ดีว่าเป็นพวกต่างถิ่นแต่มาอาศัยอยู่ที่นี่ ส่วนชาวท้องถิ่นจริงๆ น่ะหรือ

เขาไปใช้ชีวิตอยู่ลึกไปอยู่ในเขตต้องห้ามซึ่งเป็นกำแพงหินศิลาสูงใหญ่ตลอดทั้งแนวขนานไปกับเทือกเขาสูง เป็นเขตปกครองพิเศษ ยากที่คนทั่วไปจะเข้ามา

"ส่งคำสั่งไปที่อาณานิคม ให้เวนคืนที่ให้หมด พวกที่อยู่รอบบริเวณบ้านพักของข้าให้หมด ข้าไม่ได้อนุญาตให้มาตั้งรกรากแถวนี้ "

ยูฟาริตัส ได้บอกหุ่นยนต์ประจำบ้านพักให้จัดการกับเรื่องที่เหลือ

เดินทีแล้ว บริเวณบ้านพักที่เขาพำนักอยู่ไม่ควรจะมีบ้านเรือนล้อมรอบตั้งแต่ทีแรก

แต่เป็นเพราะกลุ่มที่มาจากความยากไร้และมาตั้งรกรากฐานทำมาหากินที่นี่ ล้วนแลเวไม่ได้ผ่านขั้นตอนของหน่วยงาน เขาก็ไม่ว่าอะไร

ตั้งแต่เขาอยู่ที่นี่มา

เขาต้องอดทนกับเสียงที่ดัง

กลิ่นเหม็นของคอกเลี้ยงสัตว์ หรืองานรื่นเริงกินเหล้าร้องคาราโอเกะสนั่นลั่นชุมชนตั้งแต่ตอนเย็นจนถึงเที่ยงคืน

เขาทนมามากพอแล้ว

การที่เขาจุดไฟเผาเตียงที่มีกลิ่นทำให้สิ่งไม่ดีมาที่นี่ อาจจะส่งควันดำแต่ก็ไม่มากพอให้กับที่พวกต่างถิ่นที่มาตั้งรกราก พวกคนเหล่านี้มักจะชอบเผาขยะแล้วเขม่าดำมาตกยังบ้านพักของเขา

ในเมื่อยูฟาริตัสอดทนกับพวกที่ล้อมรอบบ้านพักของเขาขนาดนี้แล้วการที่เขาจะเผาเพื่อให้กำจัดสิ่งไม่ดีทำไมพวกเขาถึงทนกันไม่ได้

ถ้าทนกันไม่ได้ก็ออกไปซะ

ไม่เกิน 2 วัน บริเวณรอบบ้านที่พำนักของยูฟาริตัส ผูกอำนาจของอาณานิคม ตระเวนคืนพื้นที่ ส่วนที่พักปลายทางของพวกเขา ก็ให้ฝ่ายประเทศพาราไซเป็นผู้รับผิดชอบ

ในเมือไม่ได้เป็นระเบียบเรียบร้อยแต่ทีแรก ดังนั้นหากมีคำสั่งจากอาณานิคม กรีบทำงานกันหางจุดตูด ก็ไม่แปลก

เพราะประเทศแห่งนี้อยู่ภายใต้การดูแลของอาณานิคม

เรื่องราวของผู้ที่พำนักอยู่บ้านพักก็เป็นที่เล่าลือของผู้ที่ตั้งรกราก

ไม่มีใครกล้าหาเรื่องแม้กระทั่งจะขับรถผ่านก็ไม่กล้า เพราะกลัวคำสั่งจากทางลัดให้ย้ายกระทันหัน

บ้างก็บอกว่าเป็นผู้มีอิทธิพลใหญ่มาพำนัก

บ้างก็บอกว่าเป็นเชื้อพระวงศ์

จะเป็นอะไรก็แล้วแต่ขี้ปากชาวบ้าน

แต่พวกที่ต่ำศักดิ์ก็ไม่ควรมาแวดล้อมผู้ที่สูงศักดิ์

มันเป็นไปไม่ได้ยากมากที่คนรวยกับคนจนจะใช้พื้นที่เดียวกันได้

1 เดือนผ่านไปไวเหมือนเบื่อหน่าย

ยูฟาริตัส แทบจะไปเที่ยวนอกสถานที่ท่องเที่ยวซ้ำไปซ้ำมา

จนกระทั่งคนแถวนี้แทบจะจำหน้าเขาได้อยู่แล้ว

เวลา 11 โมงตรง หุ่นยนต์แม่บ้านก็นำอาหารมาเสิร์ฟถึงที่

มันช่างหอมฉุยและน่ากิน ตอนนี้เขาแทบจะเบื่ออาหารทะเลเปลี่ยนมาเป็นเนื้อหมู เนื้อไก่ เนื้อสัตว์กินพืชแทน

ไม่กี่วันก็พึงจะเข้าสู่อาหารตามฤดูกาลของที่นี่

เมนูชาพารา

เมนูนี้ เป็นเมนูที่ขึ้นชื่ออร่อยที่สุดของประเทศพาราไซ

เนื้อหวาน ไขมันที่พอดี เขาว่ากันว่าเป็นเนื้อที่มีรสชาติใกล้เคียงกับเนื้อมนุษย์ที่สุด

พูดเหมือนเคยกิน

แต่เมนูนี้มีที่มาเป็นปริศนา เมื่อถึงปลายทางแล้วก็กลับถูกแพร่และแพ็คเกจอย่างดี

ไม่มีใครเห็นขนาดร่างเต็มที่ยังมีชีวิตอยู่

โดยที่เขาเป็นนักท่องเที่ยวพิเศษ ราคาก็ลดลงเหลือครึ่งหนึ่ง แต่ก็ถือว่าจ่ายหนักอยู่เหมือนกัน

1 กรัม ของเนื้อชนิดนี้ ที่ยังไม่ได้ไปประกอบอาหารทำเมนูต่างๆ

ต้องจ่ายถึง 1 กหาปณะ

ซึ่งสกุล กหาปณะ เท่ากับบาทของทองคำ

เมื่อคิดแบบนี้จึงทิ้งตัวนอน ในหัวของยูฟาริตัสรู้สึกนึกเสียดาย

มูลค่าขนาดนี้ สามารถซื้อของใช้ของกินได้หลายอย่าง

เครื่องมือสื่อสารแรงๆ สัก 1 เครื่อง

ก่อนหน้านั้น หลังจากที่คิดได้เขาก็เลือกที่จะสั่งมัน

เมื่อทานเสร็จก็เลือกที่จะออกไปเที่ยวข้างนอก คราวนี้เขาได้รับการอนุมัติจากเส้นสายพิเศษให้สามารถเข้าไปในยังพื้นที่ต้องห้ามได้

ยานพาหนะสำหรับโดยพื้นที่ต้องห้ามถูกออกแบบมาพิเศษ รูปทรงหัวกระสุน

มันเป็นรถ 2 ประตูนั่งได้คนเดียวขับเคลื่อนด้วย 2 ล้อ แต่สามารถตั้งฉากอยู่กับพื้นได้อย่างง่ายดาย

ด้านบนถูกครอบด้วยกระจกฟิล์มหนาทำให้เห็นเกือบ 360 องศาไม่ว่าจะเป็นมุมไหน

คันนี้ถูกออกแบบมาให้มีกระจกสำหรับส่องสิ่งที่ตามมาด้านหลังหรือไม่ก็เก็บพับได้อย่างสบาย

และเบาะนั่งของมันสามารถยืดให้นอนหลับพักผ่อนการฝากเขาได้แถมมีระบบฟอกอากาศอย่างดีรักษาใ

อุณหภูมิตามที่ผู้ที่ตั้งต้องการ

แล้วยังมีระบบทำความร้อน

เครื่องกรองน้ำ

สิ่งที่เก็บอุปกรณ์ยามจำเป็นปัจจัย 4

หรือว่ามีความพร้อมครบครัน

พาหนะนี้มีชื่อว่า คีออส

ขับเคลื่อนโดยที่ไม่ต้องมีคนขับก็ได้หรือผู้ที่พาหนะจะขับเสียเองก็ได้

ตั้งระบบอัตโนมัติให้มันขับเคลื่อนไปและใช้ระบบสแกนเซ็นเซอร์ทันสมัยคอยประมวลผลอย่างรวดเร็ว

เมื่อรถพาหนะ หัวสุนมาถึงทางเข้าเขตหวงห้าม ซึ่งถูกคั่นด้วยกำแพงหินศิลาสูงใหญ่มากกว่า 300 เมตรบานประตูใหญ่ทั้งสองฝั่งมีก็มีหอเสาสแกนขนาดใหญ่ยิงตรงมาพร้อมกับโดนบินมาสำรวจใต้ท้องพาหนะเพื่อค้นหาระเบิด

ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี

แล้วประตูศิลาหินยักษ์แห่งเขตต้องห้ามถูกเปิดออก

แต่ไม่ได้เปิดจนหมดเปิดให้ขนาดเท่ากับยางยนต์พาหนะให้ลอดเข้าไปเพียงเท่านั้น

หากเป็นคนถูกสแกนเข้าไปมันก็เปิดเท่ากับตัวของคนหรือใหญ่กว่านิดหน่อย

หากมากันเป็นทีมก็จะเลือกเปิดให้ใหญ่เท่ากับคนที่สูงที่สุดและเฉลี่ยความกว้างให้สบายเพื่อเข้าไปผ่านข้างในกันทุกคน

มันเป็นระบบเซ็นเซอร์ที่ประหลาดและตอบสนองผลออกมาก็ยิ่งประหลาดเข้าไปใหญ่

เมื่อผ่านพ้นประตูแผ่นศิลาแห่งเขตต้องห้ามแล้วคราวนี้ล่ะนี่คือดินแดนแห่งเขตต้องห้ามที่แท้จริง

ตรงหน้าจะเป็นป้ายไม้ขนาดใหญ่ด้านนึงชี้ไปทางสะพานแขวนที่ทำมาจากแผ่นไม้โบราณถูกขึงด้วยเชือกฟั่นขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง 25 เมตรมันใหญ่โตโอฬารพอพอที่จะให้ยักษ์สูงราว 100 เมตรข้ามได้อย่างสบาย

ส่วนอีกฝั่งนึงจะไปทางป่าเขาดงดิบที่มืดมิด ทั้ง 2 สถานที่ที่จะไปนี้ล้วนถูกแบ่งเขตอย่างชัดเจน

ในป่าดงดิบจะเป็นสถานที่ของผู้มีอิทธิพลใหญ่ กลุ่มองค์โลหิตา

ส่วนฝั่งที่เป็นสะพานไม้จะเป็นกลุ่มชนเผ่าพาราไซ

จริงอยู่ที่ประเทศนี้ชื่อว่าพาราไซแต่ก็ยังมีเขตปกครองพิเศษที่ชื่อว่าองค์กรโลหิตา

ทั้งสองฝั่งนี้ตามข้อมูลแล้วดูเหมือนจะทำมาค้าขายแต่บ้างก็มีฆ่าฟันสลับปะปนกันไป

สถานที่ที่เขาจะไปคงจะเป็น หมู่บ้านที่นากะ ประจำอยู่ที่นั่น

นากะ คือคนที่เคยอยู่ในอาณานิคมลันธา เขาได้ลาออกเพราะอยากมาใช้ชีวิตตามชนบทอยากช่วยเหลือชนเผ่าพาราไซที่ยากลำบาก อยากจะไปอยู่กับธรรมชาติ

เพราะเขาไม่เก่งเรื่องทางด้านเทคโนโลยี

ด้วยที่ตอนเด็กเขาเกิดอยู่ในชุมชนต่างจังหวัดชุมชนที่ติดเขาถิ่นธรรมชาติ ชื่นชมน้ำตกบนเขาแสนงาม

นากะมีประสบการณ์มาตั้งแต่ยังเด็ก

จึงคุ้นชินกับธรรมชาติมากกว่าที่จะอยู่อาณานิคมนอกดวงดาว

ยานพาหนะเคลื่อนตัวไปยังเป้าหมายที่ยูฟาริตัสเลือกไว้แล้ว