ยูฟาริตัส ฉบับ เถื่อน [เขียนบท]

ลำดับตอนที่ #9 : แมงสี่ตาหกขา

ตรงหน้าของเขาพันปรากฏร่างใหญ่ล่าง 1 มันมีขนสีดำร่างกายของมันใหญ่โตม

ลักษณะคล้ายหมี

แต่เมื่อมันหันมามองยูฟาริตัส

ก็ปรากฏดวงตาอันแดงกล่ำเรืองแสงได้ถึง 4 ดวง

ทำให้เขานึกอะไรบางอย่างได้

สมาร์ทโฟนถูกเอาออกมาเปิดกล้องเปิดไฟฉายและก็บันทึกภาพ

ทำให้สิ่งมีชีวิตตรงหน้าตกใจมาก

เมื่อแสงไฟจากสมาร์ทโฟนสาดจนเห็นร่างชัดเจน

ลักษณะของมันเหมือนหมีดำตัวใหญ่แต่ใหญ่ประมาณ 1.5 เท่า มันมี 6 ขา มี 4 ตา

แต่แล้วเหมือนมันจะตกใจและก็ถ่ายมูลออกมา จากนั้นมันก็กระโดดพรวดหายเข้าไปในป่าหญ้าที่สูงท่วมหัวอย่างรวดเร็ว

ทิ้งไว้ก้อนมูลที่บัดนี้มันเรืองแสงสะท้อนกับแสงไฟของสมาร์ทโฟนอันล่ามวิ้งวับ

ยูฟาริตัส ไม่ได้ทันสังเกตว่าเหตุใดมันถึงได้หนี

เจ้าสิ่งนั้นมันคือแมงสี่ตาหกขา

จากนั้นเขาก็เดินไปยังก้อนมูลที่ประกายแสงวิ้งวับ

เขาคว้ามันขึ้นมา รู้สึกว่ามันยังอุ่นอยู่แต่ตอนนี้มันแข็งยิ่งฟันเหล็กกล้า

ใช่แล้วนี่มันก้อนทองคำ

เจ้าแมงสี่ตาหกขามันถ่ายออกมาเป็นทองคำแท้ 100%

แต่หน้าแปลกแสดงว่าต้องมีคนเอาถ่านไฟมาวางไว้หรือเปล่าเพราะว่าการที่มันจะถ่ายก้อนทองคำมาได้มันต้องกินถ่านไฟเท่านั้น

"คุณอยู่นี่เอง"

ยูฟาริตัส การได้ยินเสียงมาจากด้านหลังเขาหันไปทันที

ชมพู

ไม่น่าเชื่อหญิงสาวผู้นี้มาตามหาเขา

"คุณไม่เอาพาหนะติดตัวไปหรอคะ"

ชมพูถามเพื่อตัดบรรยากาศที่เงียบจนน่าอึดอัด

"พอดีวันนี้ อยากเดินเล่นน่ะ"

"เดินเล่น?"

หญิงสาวเอียงศีรษะด้วยความสงสัยจากนั้นเธอก็คลี่ยิ้มทำเอายูฟาริตัส ถึงกับขนลุกชัน

"ในเวลานี้หรอคะมันก็ดึกมากแล้ว"

"ใช่ ก็ อย่างนั้นล่ะ"

หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้แล้วเธอก็เห็นบางอย่างที่อยู่บนมือเขา

"นั่นก้อนทองคำหรอคะแสดงว่าคุณเพิ่งไปเจอแมงสี่ตาหกขามันแน่เลย"

"ใช่ "

"งั้นกลับกันไหมคะ"

"อ๋อ หมายถึงตอนนี้หรอ"

"ใช่ค่ะคือที่นี่พอดึกแล้วจะไม่ค่อยปลอดภัย ตอนนี

ทางการเขาเพิ่งประกาศเมื่อครู่นี่เองค่ะว่ามีพวกแวมไพร์มาอาละวาด และก็มีมอนสเตอร์ที่อันตรายจากป่าลึกหลุดเข้ามาปะปนกับชุมชน ดังนั้นดิฉันเลยรีบออกจากบ้านตามหาคุณ"

"แล้วชมพูมายังไง"

"เดินมาค่ะ

"....."

ในใจจองยูฟ่าริตัส จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเขาเดินจากบ้านมาตั้งแต่บ่ายแก่ๆ และก็เลยมาไกลแล้วหลายกิโลเมตรแล้ว หรือว่าชมพูเธอจะรู้แล้วแล้วก็สะกดรอยตามเขามา

เมื่อสังเกตดูแล้วร่างกายของหญิงสาวไม่มีรอยเปื้อนโคลนไม่มีรอยเสร็จใบไม้หรือกระหืดก็หอบด้วยความเหนื่อยทำไมเขาไม่รู้ล่ะ ว่าถูกสะกดรอยตาม

"ขากลับนี่คือจะเดินไปใช่ไหม"

เขาถามชมพูกลับ

ชมพูเอียงศีรษะและก็ยิ้มหวาน

ไม่นานก็มีรถบริการแท็กซี่มาจอดที่พวกเขา

ชมพูได้ติดต่อให้แท็กซี่มารับไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เป็นเวลาที่เหมาะเจาะและแม่นยำ

เหมือนถูกคาดการณ์มาล่วงหน้า

แต่บางเรื่องชมพูก็พูดถูกอย่างหนึ่ง

สถานที่ชุมชนแห่งนี้อยู่ดีๆ จะมีแมงสี่ตา 6 ขามาป้วนเปี้ยนแถวนี้ได้อย่างไรค่อนข้างที่จะอันตรายมาก

เอาเป็นว่ายอมกลับไปก่อนดีกว่าและอาจจะถามเจ้าตัวตรงๆ ว่าต้องการอะไร

เมื่อกลับมาถึงบ้านพัก

ทั้งตัวเขาและชมพูก็ต่างกันนั่นอยู่ที่ห้องโถงใหญ่

ตรงหน้าของเขายังมีชานมที่ชมพูเอามาเสิร์ฟให้ควันของมันยังโพยพุ่งกลิ่นของมันหอมหวานจนน่ากิน แต่บรรยากาศทำให้เขายังอึดอัดอยู่

ต่อให้เขากำลังใช้ผ้าสะอาดเช็ดทองคำก้อนที่ได้มาจากแมงสี่ตาหกขา ดูเหมือนจะสงบนิ่งดูเหมือนจะเพลิดเพลินแต่ใจจริงแล้วตัวเขาเองก็ยังมีคำถามอยากจะให้เรื่องในหัวนี้ออกไปให้หมดจึงตัดสินใจเงยหน้าและมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาตอนนี้เธอกำลังเล่นสมาร์ทโฟนส่วนตัว

การวางตัวของชมพูเริ่มแตกต่างออกไปจากวันแรกที่เจอกัน

จำได้ว่าเธอมาในมาตรของนักศึกษาฝึกงานตำแหน่งแม่บ้าน

ตอนนี้ดูแล้วเหมือนเธอจะเป็นผู้เช่าอาศัยอยู่บ้านพักเดียวกับเขานี่เอง

"คือ.."

"คะ"

หญิงสาวละจากสมาร์ทโฟนวางมันลงและจ้องตาของยูฟาริตัส เหมือนเธออยากจะอ่านใจให้ได้

มันยิ่งทำให้เขาอึดอัดหนักเข้าไปใหญ่

"มีอะไรก็บอกมาตรงๆ ก็ได้นะ ข้าก็รับปากว่าข้าจะไม่ทำอะไรเจ้า"

"ทำอะไรหรอคะ"

ใบหน้าของหญิงสาวส่งยิ้มให้และยังจะมายิงคำถามย้อนกลับ

คิ้วของยูฟาริตัส ต่อให้โค้งงามเหมือนพระพุทธรูปก็ยังถึงกับกระตุก นัยน์ตาแสดงถึงความไม่พอใจ

นี่จะมาถามกลับทำไม

"การมาของเจ้ามันไม่ได้ถูกต้องตั้งแต่แรก"

ผู้หญิงสาวได้ยินประโยคนี้เธอก็นั่งกอดอกและไขว่ห้าง

จากนั้นจึงยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งจึงพูดกับไปคำนึง

"แล้ว"

มึงจะกวนตีนกูใช่ไหม

ในใจของยูหาริตัสคิด

"ที่นี่เขาไม่รับนักศึกษาฝึกงานและก็แทบจะไม่มีคนมานานหลายปีแล้ว ปกติที่นี่มีหุ่นยนต์ทำแทน ...แล้วอีกอย่างข้าก็กำชับว่าบ้านพักหลังนี้มีเพียงข้าคนเดียวเท่านั้น หากระบบผิดพลาดทุกอย่างต้องแจ้งมาก่อน แล้วข้าก็ส่งแจ้งซ่อมมาหลายครั้งแต่กลับไม่มีการติดต่อ ส่วนกล้อง CCTV ของที่นี่เหมือนจะถูกแฮกเพราะภาพถูกบิดเบือนด้วยอะไรบางอย่าง ทั้งหมดนี่เจ้าทำไปเพื่ออะไร"

ในใจของหญิงสาวมีตาวูบมาช่วงเสี้ยววินาทีนึงในใจพลันคิดว่า ยูฟาริตัส ผู้นี้ที่กล่าวมา ล้วนเธอเป็นคนทำทั้งนั้น

"หาคู่"

นี่คือคำสั้นๆ ที่หญิงสาวตอบ

บรรยากาศทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ

หาคู่

จากนั้นยูฟาริตัส ก็เหยียดยิ้มนำทองก้อนสุดท้ายที่ตนทำความสะอาดเสร็จมาวางไว้ที่หน้ากับโต๊ะ

"เจ้ารวยไหม"

หญิงสาวขมวดคิ้วงุ่นแล้วจากนั้นเธอก็กอดอกยันหลังตัวเองไปพิงกับโซฟา

"ทำไม"

"ข้าไม่ใช่พวกกัดก้อนเกลือกิน ไม่ได้แบ่งไข่ต้มต้มครึ่งฟองซึ่งกันและกัน"

หญิงสาวเงียบไม่ได้พูดอะไร

"ถึงแม้ว่าหุ่นของเจ้าจะดีหน้าตาเจ้าจะสวย เรื่องสติปัญญาก็สำคัญ แต่สำคัญที่ต้องมีมาด้วยคือทรัพย์สมบัติ "

ส่วนหญิงสาวก็ยังนิ่งฟัง

"ทีแรกถ้าคิดว่าจะออกไปแบบเงียบๆ โดยที่ไม่ให้เจ้ารู้ แต่วันนี้ก็บังเอิญนะที่ข้าได้เจอแมงสีตา 6 ขาหากเจ้าไม่ได้มีทรัพย์สมบัติก็เอาทองเหล่านี้ไปเถอะ แล้วไม่ต้องกลับมายุ่งกับข้าอีก"

หญิงสาวฟังดังนั้นจึงแสยะยิ้ม

"แล้วถ้าฉันมีล่ะ"

ฟังดังนั้นยูฟาริตัสหลับตา พอผ่านไปเพียงแค่ครึ่งนาทีเขาก็ลืมตาก้อนทองคำที่อยู่ตรงหน้าก็ค่อยๆ ละลาย และกลายเป็นของเหลว

"เช่นนั้นเจ้าก็กลืนมันลงไป หากเจ้าพูดความจริงมันก็จะไม่มีผลอะไร แต่หากเมื่อใดที่เจ้าโกหกก็หมายถึงชีวิต"