ยูฟาริตัส ฉบับ เถื่อน [เขียนบท]

ลำดับตอนที่ #8 : แคลงใจ

นี่ก็ผ่านไปแล้ว 1 อาทิตย์

ยูฟาริตัสแทบไม่อยากออกไปไหนแล้ว

วันก่อน

ขับจักรยานไฟฟ้าเที่ยวชมตามเส้นทางทีเจ้าหน้าที่แนะนำ

ในประเทศแห่งนี้เขาจัดสำหรับพื้นที่นักท่องเที่ยวและผู้ที่มาพำนักอาศัยชั่วคราวเฉพาะเท่านั้น

ไม่ให้ออกนอกเส้นทางไปไหนเด็ดขาด

ถือว่าเป็นกฎระเบียบผู้ต่างถิ่น จะต้องเคารพและรับผิดชอบอย่างสูงสุด

เอาเป็นว่า หากรู้แบบนี้ จะมาที่นี่อีกสักครั้ง ก็คงต้องคิดแล้วคิดอีก

ถึงแม้ว่าธรรมชาติจะสวยงาม มีทรัพยากรครบครัน  ภูเขาสูง ธารน้ำแข็ง ทะเลหาดทรายละเอียดงามตา

อุณหภูมิที่ ต่างกันสุดขั้ว

บริเวณที่ ยูฟาริตัส อยู่มีอุณหภูมิถึง 30 องศาเซลเซียส

แต่ถ้าขึ้นไปบนภูเขา แล้วจะพบธารน้ำแข็งบรรยากาศที่นั่นจะหายไป 5 องศาทุกๆ 100 เมตร

หากเป็นช่วงฤดูฝนแทบจะแปรปรวนอย่างบ้าคลั่ง

แต่นี่ถือว่าเป็นช่วงฤดูที่สบาย

ฤดูที่สบายในที่นี้ก็หมายความว่า

พื้นที่ภูเขาที่ไม่ได้ปกคลุมธารน้ำแข็งลงมาจนถึงตลอดชายฝั่งอุณหภูมิจะอยู่ที่ 25 องศาเซลเซียสเ ฉลี่ยในแต่ละวัน

และฤดูที่สบายแบบนี้ล่ะ มันจะมีอยู่แค่ 4 เดือนเท่านั้น

มันเป็น 3 เดือน ที่ ยูฟาริตัสเลือกหนึ่งในนั้น เป็นช่วงฤดูที่สบายพอดี

แต่นี่มันไม่ได้สบายใจสำหรับตัวยูฟาาริตัสเองเลย

แม่บ้านสาวที่ชื่อ ชมพู ดูแล้วเธอค่อนข้างที่จะทำงานคล่องแคล่วว่องไว

มีสายตาที่เฉียบคม

น้ำเสียงของเธอช่างงดงามฟังแล้วทำให้เขารู้สึกสะเทือนไปถึงบางอย่างที่มันคันยุกหยิบที่หัวใจ ก็จริง

แต่เป็นที่น่าเสียดายนักศึกษาฝึกงานแม่บ้านสาวคนนี้

ทำอาหารไม่ค่อยจะอภิรมย์เท่าไหร่นัก

รสชาติของมันเหมือน นำผงปรุงอาหารบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาประกอบการทำครัว บางวันก็เผ็ดร้อนมาก รู้สึกแสบปาก

บางเมนูก็หวานจนเลี่ยน แทบจะกินไม่ได้

นักศึกษาฝึกงานผู้นั้นเคยบอกว่านี่ คืออาหารของชนพื้นเมืองแท้ๆ

แล้วนับจากวันนั้น

นี่ก็เป็นวันที่ 4 แล้ว ที่ตัวเขาเองปฏิเสธการทำอาหารจากเธอผู้นี้

พอนึกตรงนั้นได้ คิดว่า จะไปหาอะไรทานข้างนอกจะดีกว่า

หรือไม่ก็ อาจจะเป็นวันแรกที่เขาจะต้องตัดสินใจซื้ออาหารจากข้างนอกแล้วมาทำเอง

เมื่อ ยูฟาริตัส ออกจากห้องพักของตัวเองลงบันไดไปยังห้องโถงต้อนรับขนาดใหญ่ชั้นล่าง

เห็น ชมพู ออกมาจากห้องพักตรงข้ามกับเขาซึ่งห้องนั้น เป็นห้องนักท่องเที่ยว

ยูฟาริตัส ประหลาดใจ

จนกระทั่งเจ้าหุ่นยนต์โดรนตัว กลม ติดปีกบินมาหาเขา

เหมือนมันจะรายงานสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

"คุณลูกค้า ทางเราต้องขออนุญาต เนื่องจากว่าคุณชมพูเขาต้องไปกลับจากที่ทำงานและบ้านระยะทางไกลพอสมควร ทุกครั้งที่ถึงก็น่าจะดึกเลยขอทำเรื่องให้มาพักที่บ้านพักหลังนี้ที่คุณลูกค้าอยู่ เป็นการชั่วคราวไปก่อนจนกว่าหุ่นยนต์แม่บ้านจะซ่อมเสร็จ"

ทำไมต้องมาพักที่นี่?

ทางนั้นไม่ได้จัดการหาที่พักให้หรอ แล้วหุ่นยนต์แม่บ้านมันจะเสร็จเมื่อไหร่ล่ะ

ในใจของ ยูฟาริตัส คิด สายตาของเขา มอง ชมพูอย่างเปิดเผย

ความอึดอัด ความไม่พอใจ

เอาจริงๆ แล้ว 3 เดือนนี้ เขาควรอยู่คนเดียวกับหุ่นยนต์ที่คอยให้บริการตามคำสั่งและโปรแกรมที่เช็ทให้

ไม่ใช่นักศึกษาฝึกงานที่ทำอาหารอะไรก็ไม่ได้เรื่อง!

งานบ้านยังพอทนไหว

แต่นี่เดินทางไปกลับ จะลำบากขนาดนั้นไม่ไปหาหออยู่ล่ะ!

แล้วจะมาเช่าบ้านพักร่วมกับคนอื่นนี่นะ!

ชมพู สังเกตว่าคนตรงหน้า ดูจากนัยน์ตาสีอำพันแล้ว เขาน่าจะไม่ค่อยพอใจ ที่ตัวเธอจะมาพักบ้านเดียวกับเขา

จึงส่งสายตาเศร้าละห้อยก้มลงและก็พูดว่า

"หากคุณไม่โอเค คือดิฉันก็พร้อมที่จะย้ายออกก็ได้นะคะ"

"ในเมื่อทางที่ทำงานก็อนุญาตให้พักได้แล้ว..ก็ช่างมันเถอะ!"

ยูฟาริตัส ตอบแบบตัดบท

...เบื่อความเสแสร้งทำตัวน่าสงสารของหญิงสาวตรงหน้า

"คะ!?"

ชมพู พยายามจะกล่าวต่อแต่ก็ถูกแทรกขึ้น

"เดิมที ข้าต้องการจะมาพักผ่อนเพียงผู้เดียว ไม่ได้ต้องการให้มีคนเข้ามาด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อมันเกิดเหตุขัดข้อง แล้วเจ้าก็ต้องเดินทางไปกลับกว่าจะถึงบ้านก็ปาไปดึกดื่น สำหรับผู้หญิงตัวคนเดียว ก็คงจะอันตราย แล้วอีกอย่าง ข้าก็เห็นหน้าเจ้าจนคุ้นเคยแล้วล่ะ 1 อาทิตย์ที่ผ่านมาก็คงไม่เป็นไรหรอก "

ยูฟาริตัส เดินไปที่ประตูบ้านกำลังจะออกไปข้างนอกจึงหันมาพูดกับชมพู

"เย็นนี้ไม่ต้องทำกับข้าว ของในตู้เย็นเคลียร์หมดแล้ว ข้าจะซื้อมาใหม่"

พูดจบเขาก็ปิดประตูบ้านทันที และรีบเดินออกไปให้ไกลที่สุด

ทิ้งให้ ชมพู อยู่ในบ้านพักกลางห้องโถงเพียงผู้เดียว

ไม่นานสายตาของชมพูมองไปยังหุ่นยนต์โดนบิน

จากดวงตาเขียวมรกตของเธอเปลี่ยนเป็นสีฟ้า

โดรนบินวนเวียนไปรอบๆ ตัวของเธอแล้วเหมือนมันกำลังจะเริ่มขัดข้อง

ตอนนี้ในใจของชมพูพลัน คิดต่อไปว่า

น่าแปลกจริงนะ?

เจ้าหุ่นยนต์ตัวนี้ มีรหัสของบ้านเช่าทุกหลัง..

แต่ทำไม..

ห้องของ ยูฟาริตัส ผู้นี้

ถึงไม่สามารถปลดล็อครหัสได้?

ระบบกลไกอุปกรณ์ไอทีทุกอย่าง

เราสามารถ เจาะระบบทะลุทะลวง ง่ายดายยิ่งปอกกล้วย...

ตอนที่เข้ามาในบ้านหลังนี้..

ก็ได้เผชิญหน้ากับหุ่นยนต์แม่บ้าน

ที่จริงแล้ว..

คนผู้นี้..

ต้องมีอะไรเป็นพิเศษแน่!

เพราะว่า..

หุ่นยนต์แม่บ้านรุ่นนี้ สามารถต่อสู้กับเราได้ มีอาวุธครบมือ

มีความไวเป็นเลิศ!

แต่น่าเสียดาย มันก็ถูกเราปลดล็อค... ตอนที่มันเผลอ

ถิอว่าเป็นรุ่นพิเศษที่ผลิตมาดีถึงอย่างไรก็ตาม

เราจะต้องทำภารกิจนี้สำเร็จให้จงได้!

ในเวลาเดียวกัน ณ ถนน สอง ข้างทางที่มีป่าหญ้าสูง

ยูฟาริตัส เมื่อเห็นว่าตนเองได้เดินเท้าไกลจากบ้านหลังนี้แล้ว

เขาตั้งใจที่จะไม่ขับจักรยานไฟฟ้า

เขารู้สึกว่า มีบางอย่างมันไม่ชอบมาพากล!

ตั้งแต่มีนักศึกษาสาวคนนี้มาทำงานที่บ้านพักของเขา

เขาจึงตัดสินใจใช้อาคมพิเศษ เพื่อไม่ให้เธอผู้นี้เข้ามายังห้อง

ระบบ CCTV ที่ทางหน่วยงานผู้ดูแลของที่นี่ส่งมาให้ ก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เหมือนทุกอย่าง เป็นห้องโล่งๆ ว่างๆ ไม่มีใครอยู่ ไม่มีใครเดินไปเดินมา

มันจะเป็นไปได้ยังไง?

ใน 1 อาทิตย์นี้ อย่างน้อยก็ต้องมีตัวของเขาเอง

และ..

นักศึกษาฝึกงานที่ชื่อว่าชมพู

ถูกบันทึกใน CCTV ดูกิจวัตรประจำวัน

แต่นี่..

โล่งยังกับไม่มีใครพักอยู่?

ดูลักษณะเวลา เมื่อเดินผ่านไปและให้ทางหน่วยงานนั้นส่ง CCTV มาอีกครั้ง

ปรากฏว่า..

ก็มีอาการเดิมเขาไม่เห็นตัวเองในการบันทึกทั้งหมด

เหมือนมันถูกล้างระบบ แต่ก็ยังทำงานเหมือนเดิม!

ความสามารถนี้ต้องเป็น hacker มืออาชีพ

แล้วคนพวกนี้..ต้องการอะไรจากเขา ?

สิ่งที่เขาเริ่มสงสัย คือ..

เจ้าหุ่นยนต์โดรนบิน

เอาเป็นว่า..มันต้องรู้ข้อมูลตั้งแต่ทีแรก

ว่าเขาเป็นลูกค้าและถูกระดับสูงสุดได้มีคำสั่งเด็ดขาดแล้วว่า

ห้ามมีสิ่งมีชีวิตมาพักร่วมกับเขา!

ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงหรือสัตว์อะไรก็ตาม

เขาย้ำนักย้ำหนาเสมอ ว่าต้องการพักคนเดียว

คำสั่งสูงสุดนี้ยังไง ก็ไม่มีใครสามารถขัดได้

แล้วอีกอย่าง...

ที่ผ่านมาก็พยายามติดต่อหลายครั้งจากศูนย์ประชาสัมพันธ์

แล้วก็มีเจ้าหน้าที่รับสาย การคุยการพูดก็ดูเหมือนปกติดีเพราะถูกควบคุมด้วยระบบ AI

พอผ่านไป ก็มีหุ่นยนต์เข้ามาดูสถานการณ์แต่ทุกอย่างก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หน้าแปลก?

เจ้าหน้าที่ที่เป็นมนุษย์ทำไมถึงไม่มาทำหน้าที่แทน..เพราะนี่เขาก็สั่งย้ำแล้ว!

เอาจริงๆ ต้อง ส่งคนมาดูไม่ใช่หุ่นยนต์แต่มันก็เป็นข้อดีสำหรับเขาที่ได้สังเกตว่าหุ่นยนต์พวกนี้..มันดู แปลกๆ

สิ่งที่แปลกก็คือ นักศึกษาสาวฝึกงานคนนี้มีความสามารถในการทำงานบ้านก็จริง

แต่ตัวของเธอเองกับไม่รู้ว่าน้ำยาแต่ละชนิดคืออะไร?!

และก็เอาไปผสมปะปนกันมั่ว จนบางอย่างกลายเป็นสารระเหยอันตราย ฆ่า คนตาย ได้เลย

เพราะที่นี่ค่อนข้างที่จะเคร่งครัดในการเลือกคน

ต่อให้เป็นนักศึกษาฝึกงานก็จริง

ก่อนจะเข้ามาก็ต้องผ่านการอบรม การใช้อุปกรณ์ การใช้น้ำยาทำความสะอาดแต่ละประเภท

แต่นักศึกษาฝึกงานที่ชื่อชมพูผู้นี้

ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย

แล้วที่แปลกกไปยิ่งกว่านี้คือ

ใน job description ของนักศึกษาคนนี้ เป็นแม่บ้านทำความสะอาด ไม่ใช่คนทำครัว เพราะ แต่เดิมแล้วที่นี่จะมีอัตราการจ้างพนักงานถึง 2 ตำแหน่ง

หนึ่ง คนทำครัว

สอง แม่บ้านทำความสะอาด

บ้านพักค่อนข้างที่จะใหญ่โตมาก

จึงต้องมี 2 ตำแหน่ง ช่วยกันแบ่งเบาภาระ

ต่อมา ก็จึงเอาหุ่นยนต์เข้ามาช่วย หุ่นยนต์ตัวเดียวก็สามารถทำงานได้ทั้งคืนทั้งวัน

จนกระทั่งปลดอัตราการจ้างงาน 2 ตำแหน่ง ออก ให้เหลือแค่หุ่นยนต์ทำงาน

ถ้ามีกรณีหุ่นยนต์แม่บ้านเสีย

อย่างน้อย ก็ต้องส่งหุ่นยนต์ตัวอื่นมาทันที

เพราะว่าที่นี่ค่อนข้างที่จะเป็นที่นิยมของนักท่องเที่ยวและผู้พำนักมาอยู่นาน ไม่น่าจะตกบกพร่องอะไรขนาดนี้!

เมื่อไปสืบข้อมูล

เลยพบว่า..

ไม่มีการแจ้งซ่อมของหุ่นยนต์แม่บ้านที่ ตนพักอยู่!?

แล้วหุ่นยนต์แม่บ้านที่เขาเจอตั้งแต่ทีแรกมันหายไปไหน?

และยิ่งไปกว่านั้น ..

ทุกครั้งที่เขากลับมานักศึกษาสาวชมพูผู้นี้ ชวนคุยสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ

แต่ที่น่าแปลกคือ สถานที่ท่องเที่ยว อาหารที่กิน จุดที่ถ่ายรูป เธอกล่าวออกมาหลังจากที่เขาไปเที่ยวในวันนั้นละเอียดหมดทุกอย่าง

เขาก็ลองไปอีกสถานที่นึง กินอาหารอย่างเดิม ซ้ำๆ 2 จาน

พอวันต่อมา ไม่ได้ไปเที่ยวก็เห็นชมพูผู้นี้ ทำอาหารที่เขากินซ้ำ

เหมือนเธอ

ไปรู้

ไปเห็นอะไรมา ทั้งๆ ที่พักของเขาห่างจากสถานที่เขาไปหลายกิโลเมตร

มันจะเป็นไปได้หรือ?

ที่จะถูกตามมาขนาดนั้น

จนกระทั่ง..

เขาเลือกที่จะใช้บริการให้คนขับจากที่อื่นพาไปเที่ยว

ผลปรากฏว่า

ชมพูผู้นี้ เธอไม่ได้คุยอะไร ก็ยังทำอาหารรสเดิมที่เขาใช้จักรยานไฟฟ้าขับไปเที่ยว

ซึ่งต่างจากครั้งนี้ ที่เรียกบริการเจ้าอื่นให้พาไปเที่ยวและพาไปต่างสถานที่ เมนูที่กินก็คนละอย่าง

จึงสรุปได้ว่า จักรยานไฟฟ้าคันนี้ถูกติดตามโดยมาตลอด

เขาเลยใช้อาคมตรวจเช็ค

ไปทางข้อมูลของจักรยานไฟฟ้าคันนี้ ถูกส่งไปยังบ้านพักของเขา

แถมมีภาพบันทึกที่เขาไปทานอาหาร

ที่เขาไปเที่ยว

สรุปมันทำเอาให้ขนลุกไปหมดแล้ว

จริงๆ แล้วชมพูผู้นี้ เขาเป็นใครและต้องการอะไร อาจจะต้องการอะไรก็ต้องคุยกันตรงๆ ไม่ใช่ทำแบบนี้

หากจะมาดูพฤติกรรมคนอื่นติด GPS มันดูน่ากลัว

ต้องรีบไปให้ไกล

ในระหว่างที่ ยูฟาริตัส กำลังเดินนึกอยู่กลางถนน สองข้างทางเป็นต้นหญ้าขึ้นสูงเหนือศีรษะ

มีบางอย่างพุ่งตรงมายังเขา

แล้วทุกอย่างก็มืดลง