ยูฟาริตัส ฉบับ เถื่อน [เขียนบท]

ลำดับตอนที่ #7 : ปรากฏ

เมื่อมาถึงบ้านพักแล้ว ก็ถือว่าเป็นที่น่าพอใจสำหรับ ยูฟาริตัส มาก

ภายนอกจะดูโมเดิร์นเป็นทรงเรขาคณิตโดยรวมแล้วสี่เหลี่ยมค่อนข้างที่จะดูโค้งมน

กำแพงดูไม่คมบาดตาหากมองแต่ตามขอบของบ้านทึ่ถูกรับเจียระไนมาอย่างดีและทำให้มันมนจนดูนุ่มนวล

เรื่องหลังคา ก็ไม่น่าห่วง ถูกออกแบบมาอย่างดีทำให้ทนต่อสภาพอากาศและพายุฝนฟ้ารุนแรง อายุหิมะตก เป็นต้น

ขาดเพียงแต่รางน้ำ ไม่แน่ใจว่าเหตุใด เขาถึงไม่ใส่มัน หากจะคิดในใจไปเอง ก็คงไม่อยากให้ฝุ่นมันมากองหรือไม่ก็ขี้เกียจทำความสะอาด

เมื่อยูฟาริตัสยืนอยู่หน้าประตูสังเกตว่าจะมีกล้อง CCTV ทำหน้าที่เซ็นเซอร์สแกนลักษณะตัวตนของเขา

เมื่อมันประมวลผลเสร็จก็เปิดประตูอัตโนมัติทันทีพร้อมกับเสียงยินดีต้อนรับของ AI ทันทีที่เขานำคีย์การ์ดมาเสียบไว้กับช่องวางระบบไฟฟ้าทุกอย่างก็ทำงาน

ภายในห้องทุกอย่างถูกจัดได้เป็นอย่างสัดส่วน

ห้องครัวและห้องน้ำถูกแยกออกไปอย่างชัดเจน

ด้านหน้าทางเข้าก็จะเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ แล้วจะมีบันไดขึ้นไปแยกเป็น 2 ฝั่ง

พอดูแล้วบ้านพักหลังนี้มีที่พักทั้งหมด 2 ห้องนอนและมีห้องน้ำในตัว

แต่นี่คงไม่มีใคร เพราะยูฟาริตัสได้ขอผู้ประสานงานให้จัดการเรื่องนี้อย่างเสร็จสรรพ

เขาต้องการความสงบ ไม่ต้องการที่จะมีผู้พักอาศัยอื่นมาอยู่ร่วมด้วย ตลอดระยะเวลา 3 เดือน

ว่าแล้ว เขาเดินผ่านโถงต้อนรับและขึ้นบันไดขนาดใหญ่ ถูกปูด้วยพรมถักทอสานด้วยมืออย่างดี มีลวดลายบ่งบอกถึงท้องถิ่นเป็นเอกลักษณ์ ยาวจนไปถึงห้องพักของตน

พอเปิดประตูเข้าไป

นี่เป็นห้องนอนขนาดใหญ่ดูแล้วสบายตา

เตียงขนาดใหญ่ที่อยู่กลางห้องสามารถนอนได้ 5 คนอย่างสบายๆ

จุดเด่นของห้องนี้คื ออากาศถ่ายเทสะดวก แต่ก็มีเครื่องปรับอากาศในยามที่ร้อนอบอ้าว ถือว่าอำนวยความสะดวกได้อย่างดี แล้วยังมีตู้เย็นเล็กอยู่ในห้องด้วย

ก็ไม่ต้องเสียเวลาลงไปเอาของที่แช่อยู่ในห้องครัวด้านล่าง

กระจกบานใหญ่เปรียบเสมือนหน้าต่างที่ทำให้อากาศถ่ายเท และมีแสงสาดส่องเข้ามา

มีประตูบานเลื่อนที่เปิด-ปิดได้อย่างสะดวกสบาย ม้านสีขาวที่หนาพอ

เมื่อปิดลงห้องก็จะมืดทันที

โดยรวมแล้ว ถือว่าเป็นที่น่าพอใจ

ไม่นานก็มีโดรนบินมาหาเขา

เป็นเจ้าก้อนกลมๆ น่ารักและก็มีม่านดวงตาอยู่ตรงกลางปีกของมันเหมือนนกปุกปุย

มันแจ้งเขาว่า

"คุณลืมคีย์การ์ดที่หน้าประตูทิ้งไว้ ที่นี่ถูกออกแบบมาได้ ให้สามารถวางคีย์การ์ดได้มากกว่า 1 จุด

จุดแรกที่ เข้ามาก็จะเป็นประตูทางเข้าของบ้านพักจะอยู่ห้องโถงต้อนรับขนาดใหญ่

จุดที่ 2 "

เจ้าโดนก็บินไปยังจุดวางคีย์การ์ดห่างกับประตูของห้องพักส่วนตัว

"จุดที่ 2 สามารถเสียบไว้ที่ห้องพักของคุณลูกค้า ในกรณีที่มาคนเดียวสามารถเสียบไว้ตั้งแต่ของทางเดินได้

แต่ทางนี้ได้รับทราบข้อมูลแล้วว่ามีแค่คุณลูกค้าคนเดียวเท่านั้นจะไม่มีผู้ใดมาพักที่นี่ทางเราก็เลยคิดว่าตรงนี้จะคอยปลดล็อคที่หน้าประตูทางเข้าโดยสแกนใบหน้าลูกค้า

แล้วจะเปิดไฟอัตโนมัติให้ทันทีเพื่อความสะดวกสบายทุกอย่าง

ลูกค้าไม่ต้องเสียบคีย์การ์ด

ลูกค้าสามารถนำคีย์การ์ดนี้ขึ้นไปใช้กับห้องพักส่วนตัวได้เลย

ทางเราจะไม่เข้าไปรบกวน

บ้านทั้งหลังนี้ทางเราจะดูแลและให้ความปลอดภัยกับลูกค้าอย่างดี "

ไม่นานนัก ก็มีหุ่นยนต์อยู่ในชุดยูนิฟอร์มแม่บ้านมายืนที่หน้าห้องของเขาและทำความเคารพเอย่างนอบน้อม

เจ้าโดรนตัวกลมบินได้ก็แนะนำต่อ

"ส่วนนี่ คือหุ่นยนต์แม่บ้านประจำบ้านพักหลังนี้จะคอยดูแลและให้กับความปลอดภัยอย่างดีขอให้ลูกค้าสบายใจ เมนูอาหารทุกอย่างถูกเซ็ตโปรแกรมไว้หมดแล้วหากลูกค้าจะเพิ่มเติมอะไรสามารถแจ้งรายการให้กับหุ่นยนต์แม่บ้านได้เลยเพียงแค่ลูกค้าจ่ายเงินเพิ่มเพราะว่ามันนอกเหนือจากที่พวกเราได้ เซตเอาไว้ ทั้งนี้ลูกค้าต้องเป็นผู้รับผิดชอบเอง"

เมื่อพูดจบหุ่นยนต์แม่บ้านก็นำน้ำอุ่นและน้ำเย็นอย่างละเซตมาเสิร์ฟให้

โดยวางไว้บนโต๊ะไม่แต่ไกลจากบานกระจก

ไม่นานหุ่นยนต์แม่บ้านและเครื่องโดรนบินก็ออกจากห้องพักเขาไป

หลังจากที่ประตูปิดอย่างสนิทก็ถูกล็อคอัตโนมัติทันที

ยูฟาาริตัส ล้มตัว นอน ลง บนเตียงนุ่มเด้งดึ๋งอย่างมีความสุข

สูดหายใจให้เต็มปอด

ที่นี่บรรยากาศดีมาก

เขาหันมองไปบานกระจกและลุกจากเตียงขึ้นไปเปิดบานเลื่อน มีลมโชยเข้ามา

ตรงระเบียงค่อนข้างที่จะกว้างใหญ่

เมื่อมองออกไปเขาก็เห็นทิวเขาที่สูงชันอีกฟากก็เป็นทะเลที่สวยงาม

ที่นี่มีบรรยากาศที่แปลกมาก

ถึงแม้ว่าบรรยากาศจะเป็นชายหาดแต่บนยอดเขามีหิมะปกคลุม

เขาทั้งลูกถึงแม้จะเป็นสีเขียวขจีก็ตาม แต่บนยอดสุดดันมีปรากฏการณ์ธารน้ำแข็ง

เป็นธรรมชาติที่ไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน

"พาราไซ"

นี่คือชื่อของประเทศแห่งนี้

ปกครองโดยระบอบกษัตริย์มาช้านาน

แต่ว่า...

ดูๆ ไป ที่นี่ผู้คนต่างกันยิ้มแย้มแจ่มใสต้อนรับนักท่องเที่ยวอย่างดี เป็นสวรรค์ที่ใครๆ ก็อยากจะมาพักผ่อนหย่อนใจก็หวังว่าคงจะได้มาพักผ่อนหย่อนใจจริงๆ

จะว่าไปนี่ก็ใกล้จะบ่าย 4 โมงเย็นแล้ว

แดดของที่นี่ถือว่าสวยมากเป็นช่วงเวลาที่เขาควรจะออกไปกิน ลม ชม วิว และถ่ายรูปหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ

โชคดี ที่นี่มีบริการให้เช่าจักรยานไฟฟ้าถือว่าสะดวกมาก

ความเร็วของมันสามารถไต่ความชันเนินสูงของภูเขาได้อย่างสบายๆ แต่ถ้าเบื่อเนินเขาแล้ว...

ก็สามารถขับถนนเลาะชายหาดสีขาวสวยงามชมวิวทิวทัศน์รอบๆ

นี่แหละ คือการที่ได้ไปเที่ยวคนเดียว

ไม่ต้องรอใคร

จะทำอะไรก็ทำ

ไม่นานนักเขาก็นึกขึ้นได้ว่าทางบริการห้องพักยังให้เขาโหลด application ที่เชื่อมต่อสัญญาณกับหุ่นยนต์แม่บ้าน

โดยสามารถสั่งทำเมนูในตามรายการที่ให้

พอกลับมาจากการเที่ยว

เมื่อถึงบ้านพักแล้ว อาหารก็น่าจะเสร็จพอดี

เมื่อคิดอย่างนั้น ก็เลยจัดการให้เสร็จสรรพ

ถ่ายรูปอีกสักหน่อย

ชมบรรยากาศอีกสักนิด

ค่อยขับจักรยานไฟฟ้ากลับไปยังบ้านพักตน

หลังจากที่ประตูบ้านพักสแกนใบหน้าเสร็จเขาก็เดินเข้ามา

แต่มีบางอย่าง ที่ทำให้เขาประหลาดใจ?

อาหารยังไม่มาวางไว้ที่โต๊ะตรงห้องโถงที่เขาได้ป้อนคำสั่งไว้

มันเกิดอะไรขึ้น?

เมื่อ 5 นาที ก่อนที่เขาจะเข้ามา application ก็แจ้งเตือนว่าอาหารเสร็จแล้ว

แต่พอมาถึ งกลับมีแต่ความว่างเปล่า?

ไม่เข้าใจ

หรือเมนูอาหารจะทำยากเกินไป?

ขณะที่กำลังสงสัย ทุกอย่างก็หยุดลงและเขาก็มองมายังใครบางคน ที่กำลังเดินออกมาจากห้องครัวตรงมายังเขา

ในมือถือถาดอาหารที่กำลังทำมาเสร็จสรรพกลิ่นหอมเครื่องเทศโชยมาแต่ไกล

ตรงหน้า คือห ญิงสาวผู้หนึ่งเดินออกมาจากห้องครัว

เธอเป็นผู้หญิงที่สูงมาก

ดูแล้วน่าจะใกล้เคียงกับยูฟาริตัส หรือไม่ก็สูงเท่ากันด้วยซ้ำ

แววตาของเธอมีสีเขียวมรกต ผิวขาวของเธอออกจากอมชมพู เธอสวมชุดอยู่ในแม่บ้านรัดรูปต่อให้ปิดมิดชิดแค่ไหน ก็แทบจะเห็น ทรวด ทรงองค์ เอว

ไม่นาน หญิงสาวคนนั้นก็นำอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะส่วนกลางของห้องโถง แล้วส่งยิ้มให้กับเขาเป็นประกาย

สายตาที่เป็นมิตร แต่สำหรับตัวเขาเองแล้ว มันดูแปลก

ขณะที่เขากำลังจะถาม

เจ้าโดรนติดปีกตัวก่อนหน้านั้นก็บินมาหาเขา และรีบรายงานบางอย่าง ทำให้เขาถึงกับอึ้งไปด้วย

"เราต้องขออภัยคุณลูกค้าอย่างมหันต์ พอดีว่า หุ่นยนต์แม่บ้านที่ประจำอยู่ต้องถูกส่งไปซ่อมบำรุง ทางเราจึงต้องให้ลูกจ้างชั่วคราวมาช่วย ต้องขออภัยลูกค้าอย่างยิ่ง"

ยูฟาริตัส ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่

เพราะเป้าหมายของเขาคืออยากอยู่คนเดียว!

ในเมื่อหุ่นยนต์แม่บ้านต้องส่งไปซ่อมบำรุง

แล้วทำไมไม่เอาหุ่นยนต์แม่บ้านตัวใหม่มา จะเอาคนหรืออะไรก็ตามเข้ามาทำแทนที่ทำไม?

หนำซ้ำ เขาก็มาคนเดียว การที่บ้านหลังนี้จะมีสิ่งมีชีวิตที่มีเลือดเนื้อมาอยู่ร่วมด้วย มันก็กระไรอยู่

"แล้วไม่มีหุ่นยนต์แม่บ้านตัวอื่นหรอ...ถึงได้.."

ยูฟาริตัส ยังพูดไม่ทำจดประโยคเจ้าหุ่นยนต์ก็รีบพูดมา

"ต้องขออภัยด้วย เนื่องจากว่าช่วงนี้มีลูกค้าเข้ามาบ้านพักเป็นจำนวนมากทางหุ่นยนต์แม่บ้านต้องประจำบ้านทุกหลังทางเราจึงไม่มีสำรอง"

เมื่อจบประโยคเจ้าโดรนแล้ว

ยูฟาริตัส มองมายังหญิงสาวที่ยืนตรงหน้าเขาตาละห้อยเหมือนยังกับโดนด่า

มันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

"ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ได้"

ยูฟาริตัส เลือกที่จะตัดปัญหา

ผู้หญิงสาวฟังดังนั้นเธอก็ยิ้มแก้มปริกและจะบอกกล่าว

ขอบคุณ

แต่ไม่ทันได้พูด

"ถ้าหุ่นยนต์แม่บ้านกลับมาแล้ว เจ้าก็ไปพักเถอะ เพราะว่าใจจริงแล้ว ข้าก็ไม่อยากจะให้มีคนหรือมีสิ่งมีชีวิตอะไรไม่อยู่ร่วมกับข้า ข้าต้องการพักผ่อน"

เมื่อกล่าวจบ ยูฟาริตัสไม่ได้มองว่าสีหน้าของหญิงสาวผู้นี้จะแสดงอย่างไร จึงเดินเข้าไปหยิบถาดอาหารที่หล่อถือเมื่อครู่

หญิงสาวเห็นดังนั้นรีบเดินมายังเขา 

"เอ่อ.."

ทำเอายูฟาริตัส ยกถาดอาหารขึ้นมาเกือบจะชนกับหญิงสาวทั้งคู่ประสานตากัน

ดูแล้วเธอมีความสูงกว่าตัวเขานิดหน่อย เมื่อสังเกตดีๆ จะเห็นว่าเธอใส่รองเท้าส้นสูง มันทำให้เขาเหมือนรู้สึกกำลังถูกข่ม

คงเป็นเพราะว่า หญิงสาวผู้นี้ใส่รองเท้าส้นสูง อย่างนั้นหรอ

มันยังไม่ใช่

ความสูงก็อีกเรื่องหนึ่ง

แต่หญิงสาวผู้นี้ มีกลิ่นอายของนักล่า ภายใต้ความอ่อนโยนและสวยงาม

แต่อย่างไรก็ตาม หญิงสาวผู้นี้สูงเกินไปแล้ว

"อะไร"

ยูฟาริตัส เลือกที่จะถามหญิงสาวเพื่อสยบบรรยากาศที่อึดอัดแบบนี้

เมื่อหญิงสาวเห็นท่าทีของยูฟาริตัส เธอก็ถอยหลังห่างไป 2 ก้าวเพื่อเว้นระยะ

จากนั้นเธอจึงสบตาเขายิ้มแย้มและกล่าวต่อ

"ให้ฉันถือถาดอาหารให้ดีกว่าค่ะ"

หญิงสาวพูดจบประโยค ยิ้มตาหยีและเอียงศรีษะเล็กน้อยเพิ่มความเอ็นดูและความสดใสน่ารักให้มากขึ้น

เมื่อยูฟาริตัสฟังและเห็นท่าทางของหญิงสาว ดังนั้นจึงเลือกที่จะให้หญิงสาวหรือถาคอาหารให้ทำตามหน้าที่ที่เธอขอร้อง

เมื่อนั้น เขารู้สึกถึงมือของหญิงสาวที่เหมือนตั้งใจมาสัมผัสมือของเขาขณะที่จับถาดอาหารอยู่

มันทำเอาเขารู้สึกขนลุกและอึดอัด

จนกระทั่งถาดอาหารนั้นไปอยู่ที่มือทั้งสองของหญิงสาวเป็นที่เรียบร้อย

ยูฟาริตัสไม่ชอบเรื่องการสัมผัส

แต่ในใจก็คิดไปอีกว่า หญิงสาวผู้นี้คงเพิ่งทำงานครั้งแรกการวางตัวการใกล้ชิดคงยังไม่มีประสบการณ์

เมื่อคิดดังนั้น เขาก็เดินนำไปและหญิงสาวก็ถือถาดอาหารตามมาจนไปถึงห้องพักของตน

ยูฟาริตัสเลือกที่จะเปิดประตูให้หญิงสาวเข้ามาแล้ววางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะ

หญิงสาวทำงานเสร็จแล้ว แต่เธอไม่ไปไหนเลือกที่จะยืนตรงหน้าเขาและก้มหัวลง ประสานมือไว้ด้านหน้า 2 ข้าง

ดูแล้วเหมือนเธออยากจะพูดอะไรบางอย่างมันทำให้ ยูฟาริตัส รำคาญกับท่าทีแบบนี้

"มีอะไรหรอ?"

หญิงสาวเมื่อได้ยินคำถามเสียงแบบห้วน จึงเงยหน้าสบตาเขา

"ดิฉันชื่อชมพู เป็นนักศึกษาฝึกงานค่ะ ต้องขออภัยนะคะที่ไม่ได้แนะนำให้คุณลูกค้า..ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าชื่อ.."

"ยูฟาริตัส"

เขาตอบทันทีในใจก็อยากจะให้หญิงสาวคนนี้ออกไปนอกห้องให้ไวที่สุด

"ค่ะ"

ชมพูพยักหน้าอย่างเข้าใจและเดินออกจากห้องไปทันทีเสียงประตูปิดก็ถูกล็อค

เขามองมายังถาดอาหารที่ถูกวางไว้สักพักใหญ่ๆ

และถอนหายใจยาวๆ

รู้สึกว่ามันจะทำให้เขาเหนื่อยอึดอัด 3 เดือนนี้ เขาจะได้พักผ่อนอย่างเป็นสุขไหมนะ