คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #106 : บทที่ ๑๗ - ชมจันทร์
“ทูลฝ่าบาท หม่อมันนอนไม่หลับึออมามันทร์เพะ”
“่าบัเอิที่เราเอ็นอนไม่หลับ” ทรโบพระหัถ์ให้ออไปยืนรอ รัสสุรเสียนุ่ม “เ่นนั้นเราอมันทร์้าเ้าไ้หรือไม่”
“เป็นเียริอย่ายิ่เพะ” นาทูลอบน้ำเสียระือรือร้น ทว่ายัสำรวมน เพีย้มหน้าพินิเาวันทร์ในผืนน้ำ ไม่อาแหนมอ
เสียหมู่ภมรรารีแว่วแทรเสียธารน้ำ ลายเป็นทำนอน่าฟัน่าประหลา ไม่ทราบผ่อนลายไปับมันนานเท่าใ รู้ัวอีทีเพราะสุรเสียทุ้ม
“น้อายเรามัมเสมอว่าเ้า่าเรา เ่นนั้นไหนลอวนเราสนทนา” พระพัร์มเ้มหันมา “ไม่ิว่า่าฝ่าย่ายืนเียบ ่าน่าอึอับ้าหรือ”
นานึเห็น้วยในใ ปาึรีบทำามรับสั่
“เ่นนั้นหม่อมันทูลถาม ฝ่าบาททรนอนไม่หลับ หรือแท้ริทรยัไม่นอนันแน่เพะ”
ฮ่อเ้หนุ่มสรวลในพระศอ ไม่ปปิวามแปลพระทัย “เหุใเ้าึทราบ”
“หม่อมันเพียาเาเพะ เพราะพระอนุาเยเล่าให้หม่อมันฟัว่า ฝ่าบาทมัทรานหนันลืมเวลาเ้าบรรทมเสมอ” ล่าวามที่ไ้ฟัมาริ ยัิสานสัมพันธ์พี่น้อให้แน่นแฟ้น
ผลพวาเรื่อที่ฝ่าบาทเยถูลอบทำร้าย้วยอาารแพ้อาหาร เมื่อใ้เท้าทราบ็เ้าใทันทีว่าที่ผ่านมาพระอ์ทรระแวนเอมาลอ ส่วนฝ่าบาทย่อมรู้สึผิอยู่บ้าที่เยสสัยในัวเา หาแ่เท่านี้็ไม่เป็นไร แ่นาเรพระอ์ะยิ่ระแวว่าพระอนุาอาเอาใออห่า เมื่อทราบว่าทรเยแลใในัวเา นาึสมวรพยายามประสานรอยร้าว
“พระอนุาเป็นห่วพระพลานามัยฝ่าบาทมานะเพะ”
“ิหวาบอเ้าหรือว่าเป็นห่วเรา”
“เพะ” นาอบับไว ยัเผลอเยมอพระอ์เพื่อยืนยันถ้อยำ แม้วามริใ้เท้าหวู่ะไม่ไ้ล่าวเป็นำพู แ่ท่าทา็แสออเ่นนั้น
ฮ่อเ้หนุ่มทอพระเนรสรีร่าเล็ วานาำลับราวนภายามรารี ยัล้ายมีประายสุใสราวนำาวบนฟ้ามาุไว้ ับพลันนึอยาลอในาู
“หาภายหน้าเราั้ิหวาเป็นอ๋อ ทาเ้าลำบาไม่น้อย”
ไหวฮวาฟัแล้วสสัย เหุในา้อลำบา
“อประทานอภัยเพะ หม่อมันไม่แน่ในัว่าฝ่าบาททรหมายถึสิ่ใ”
รานี้เป็นทีฮ่อเ้หนุ่มแปลพระทัย พระนหนาเลิึ้น
“็น้อเราหมายรับเ้าเป็นภรรยา เพียยามนี้เส็แม่ยัทรัวา แล้วภายหน้าหาเป็นถึอ๋อ เ้ายิ่---” รีบสัน มิให้ล่าวำ ‘ไมู่่วร’ ออมา ทั้ไม่ประส์ให้นารู้สึ้อย่ำ ทั้ัวพระอ์ลับแสลใึ้นมาเสียเอ เมื่อิถึวามลำบาเรื่อวาม่าทาวรระ
ะเียวันไหวฮวาเ้าใทุอย่าทันที ที่แท้ท่าทาลับลมมในระหว่าใ้เท้าหวู่ับอ์หิ ารที่เายืนรานปิเสธสรีที่ไทเฮาเพียรแนะนำ เป็นเพราะนาอย่าที่ลัว
นาทราบีว่าสรียุนี้หาไ้มีสิทธิ์เสียเรื่อแ่าน หาแ่อย่าไรนา็หาใ่นยุนี้ ึอไม่พอใมิไ้
ฮ่อเ้หนุ่มสัเสีหน้าท่าทานา วหทัยล้ายวูบหายไปาพระอุระ เมื่อิว่านาเสียใอย่าหนัที่หนทาออเรือนยิ่ห่าไล
“เ้าอย่าไ้เป็นัวล...” หวู่ทิหานผินพระพัร์ไปอีทา “เพียบอเราว่าเ้าเอ็้อารแ่านับิหวาเ่นัน เราะหาทาส่เสริม” รัสพลาพระทัยวุ่นวายไปพลา ส่วนไหวฮวาใหายวาบ ทว่าไม่ล้าปิเสธแ็ัน
“อประทานอภัยเพะ หม่อมันหาไ้มีสิทธิ์ไม่้อารหรือ้อาร...”
“แล้วหามีสิทธิ์ เ้าิอย่าไร” รัสถามแล้ว็ทรนึไ้ว่านาย่อมลำบาใ ระนั้น็ยัอยาทราบอย่ายิ่ “อบมาามรเถิ เราสัาะไม่เอาวาม”
ไหวฮวาลอรอู ฝ่าบาททรถึับสัาะไม่เอาวาม สมวรรีบไว่ว้าโอาส นี่มิใ่เรื่อล้อเล่น หาทรออราโอารให้นาแ่านึ้นมา เรื่อราวะยิ่วุ่นวาย
“ทูลฝ่าบาท ในแ่ละวันหม่อมันิเพียทำหน้าที่ถวายรับใ้ให้ีที่สุเท่านั้นเพะ เรื่อออเรือนหาไ้มีอยู่ในหัว” พยายามเลาถ้อยำให้นุ่มนวลที่สุ เรทรริ้วที่นาถึับล้าีปิเสธพระอนุาร่วมอุทร “หม่อมันยัยืนยันเ่นที่เยราบทูลเพะ ว่าวามปรารถนาอหม่อมันือไ้อาศัยพระบารมี และะั้ใถวายานอบแทนพระเมา...”
หวู่ทิหานพยัพระพัร์เื่อ้า หันพระนอให้นา
“หาเ้ายืนรานเ่นนั้น เราะไม่พูถึเรื่อนี้อี” รัสสุรเสียเ้ม ทั้ที่ำลัแย้มสรวล
ในา่ามั่น่อพระอ์ยิ่นั!
ะฮ่อเ้หนุ่มพระทัยปลอโปร่ ไหวฮวาที่เห็นเพียพระนอทะมึน ยัไ้ฟัสุรเสียเ้ม ็ลัลุ้มใว่าทำพระอ์ทรริ้วหรือไม่
นายมืออนเอ รู้สึมาสัพัว่าอาาศเย็นล แหนมอฟ้าพลันเ้าใ
“หิมะแล้ว เ้ารีบลับเ้าเรือนเถิ” หวู่ทิหานหันลับมา ทอพระเนรร่าเล็ที่ยืนสั่นแล้วให้สสาร ัสินพระทัยถอลอพระอ์ัวนอลุมไหล่บา ไหวฮวาถึับลนลาน “เราเป็นทหาร ระับนี้ยัเรียอาาศเย็นสบาย”
“อบพระทัยเพะ” นาอมยิ้มอบอย่าาบึ้ ระับลอพระอ์ห่มร่า แ่เพราะ้อ้มหน้าสำรวม ึไม่มีโอาสเห็นรอยพระสรวลอ่อนโยน
ฮ่อเ้หนุ่มหันไปรับสั่หาวาน ้ารับใ้มาอาวุโสไม่เพียรีบมา ยัถืออสิ่หนึ่มาถวาย
“เินฝ่าหิมะลับไปอาป่วยไ้ เราให้เ้านำไปใ้”
ไหวฮวามอร่มในพระหัถ์ ับพลันเห็นทาออเรื่อสร้าปาิหาริย์ ไม่เพียเบิาว้าื่นเ้นยินี ยัเผลอแหนมอพระพัร์ ล่าวอย่าสุล้น
“อบพระทัยเป็นอย่าสูเพะฝ่าบาท”
ฮ่อเ้หนุ่มพยัพระพัร์ ราวนี้แย้มสรวลส่ให้นาอย่าไม่แอบ่อน วามริเมื่อสัรู่ทรบิปัหาอยู่ในพระำหนันปวเศียร ที่สุ้อออมาเินเล่นรับลมรู่ให่ ไม่าสนทนาับนาแ่ประเี๋ยวลับผ่อนลายไ้มาว่า
ทั้นา้าหลวและเ้าเหนือหัว ่าน่าแยย้าย ่านิทราสนิทอย่าปลอโปร่
*********
น้อนี่่ามั่น่อฝ่าบาทริๆ ! (*เป็นเพียวามิอพี่เ้)
ความคิดเห็น