สัญญารักพู่กันใจ

ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนรัก

ตอนที่ 2 เพื่อนรัก

          ในบ้านอันเงียบสงบยังมีชายผู้ยืนคุยโทรศัพท์  แทนยืนคุยโทรศัพท์อยู่กับแม่ของเขา

“ แม่ครับ  แม่สบายดีไหมครับ  ช่วงนี้งานยุ่งไหมครับ “

“ ไม่ยุ่งมากหรอก  อาทิตย์หน้าแม่จะกลับเมืองไทยนะ “

“ ดีครับแม่ “

“ ดีแน่ก็อาทิตย์วันเกิดลูกนี่ “

“ แม่จะกลับมางานวันเกิดผมใช่ไหมครับ “

“ แน่นอน  วันเกิดลูกชายแม่ทั้งที “

 “ แล้วลูกเรียนไปถึงไหนแล้ว  ได้ข่าวว่าได้เกียรตินิยมอันดับ 2 ด้วยไม่ใช่เหรอ “

“ ครับแม่ “

“ คราวหน้าเอาอันดับ 1 เลยนะ “……………..” แม่ดีใจจังเลยอีกหน่อยแม่คงมีลูกชายเป็นหมอแล้ว “

“ แล้วคุณพ่อหละครับ “

“ ไปประชุมจ๊ะ  แค่นี้ก่อนนะลูกแม่มีธุระ “

                   สัปดาห์ต่อมา

ที่สนามบินแทนไปรับพ่อและแม่ของเขาที่เพิ่งกลับมาจากอังกฤษ

“ ไปเถอะแม่อยากกลับไปเยี่ยมบ้านที่เมืองไทยแล้วว่าเป็นยังไงบ้าง “

“ พ่อก็เหมือนกัน    อยากไปเยี่ยมพ่อแม่หนูผักบุ้งที่อยู่ข้างบ้านเราด้วย  คิดถึงเพื่อนสมัยเรียน “

ว่าแล้วลูกชายก็ต้องพาพ่อแม่ทั้งสองกลับไปยังบ้านเพื่อไปเยี่ยมพ่อแม่ของศัตรูของเขา  อย่างที่เขาคิดว่าที่พ่อกับแม่กลับมาเมืองไทยไม่ได้คิดถึงเขาเลย

“ ยูอี้เห่าอะไรน่ะผักบุ้งไปดูทีสิ  ว่าใครมา “ ว่าแล้วเจ้าลูกสาวตัวดีก็ทำตามคำสั่งแม่

“ แม่ขานั่นมันคุณลุงคุณป้าที่เคยอยู่ข้างบ้านเราพ่อแม่ของอีตาแทนนี่คะ “ ว่าแล้วพ่อแม่ก็วิ่งตรงไปทักทายเพื่อนเก่าที่ยืนชะเง้อคอยอยู่

“ เป็นไงบ้างเพิ่งกลับมาจากอังกฤษเหรอ ไม่เจอซะนานคิดถึงจังเลย “ พ่อและแม่ของทั้งสองกล่าวทักทายกัน  ในขณะที่ลูกชายลูกสาวของเขายืนจ้องหน้ากันอย่างอาฆาตแค้น

“ เข้ามาในบ้านก่อนสิ “ แม่ของผักบุ้งกล่าวเชิญแขกเข้ามาในบ้านตามมารยาท

“ นี่หนูผักบุ้งใช่มั้ย “ แม่ของแทนกล่าวพร้อมกับจ้องมองสาวน้อยตรงหน้า

“ ใช่คะ “ คนถูกถามตอบอย่างสุภาพพร้อมกับทำความเคารพ

“ โตเป็นสาวแล้วสินะ  หน้าตาหนูสวยเหมือนคุณแม่หนูตอนสาวๆเลย “………………” หนูเรียนด้านไหนจ๊ะ “

“ หนูเรียนวาดรูปแล้วก็ออกแบบค่ะ “ สิ้นคำพวกเขาก็พากันเดินเข้าไปนั่งคุยกันต่อในบ้าน  อย่างกับคนที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน  แต่พวกเขาเป็นเพื่อนรักกัน ไม่เจอกันตั้ง 10 กว่าปีก็ต้องมีเรื่องจะคุยกันมากเป็นธรรมดา  ลูกสาวประจำบ้านก็นำของว่างมาเสิร์ฟแขกผู้มาเยือน  แต่ยังไม่วายเขม่นเจ้าลูกชายคนเดียวของแขกทั้งสอง

“ แทนเล่าให้ฟังว่าโดนผักบุ้งต่อยเหรอจ๊ะ “ เท่านั้นเองคนถูกถามก็สะดุ้งและคิดแน่แล้วว่าตนต้องโดนพ่อแม่เขาตำหนิอย่างแรงแน่ๆ  หนอยเจ้าลูกแหง่ติดพ่อแม่โทรไปฟ้องถึงอังกฤษเลยนะ  สงสัยวันหลังต้องต่อยให้พูดไม่ได้เลยจะได้ไม่ไปฟ้องแล้วเธอต้องซวยแบบนี้

“ แทน  ชอบไปหาเรื่องน้องโดนต่อยซะบ้างคงจะดี “ เท่านั้นเองคนที่ถูกถามแล้วกลัวจนตัวสั่นก็สบายใจหายห่วงไปเยอะแต่ก็ต้องรู้สึกแย่อีกครั้งเมื่อถูกคนเป็นแม่ทำตาดุใส่

“ งั้นขอตัวกลับก่อนนะเดินทางมาเหนื่อย “ ว่าแล้วแขกก็ขอตัวลากลับ  แล้วเดินออกไป  พอแขกเดินออกไปแล้วทั้งพ่อทั้งแม่ก็คุยกับเจ้าลูกสาวตัวดีที่เพิ่งไปก่อเรื่องมา

“ นี่ลูกดีนะที่พ่อกับแม่แทนเขาไม่เอาเรื่อง  เขาไม่ว่า “ พ่อดุลูกสาวทันที

“ โชคดีไปไม่งั้นนะลูกโดนแน่  ไปต่อยลูกเพื่อนรักของพ่อแม่ได้ไง “ เท่านั้นเจ้าลูกสาวตัวดีก็ทำสงบเสงี่ยม

“ นี่ยูอี้ ทำไมแม่กับพ่อถึงได้ไม่เข้าข้างลูกตัวเองเลย “ สาวน้อยที่เพิ่งถูกตำหนินั่งบ่นกับสุนัขที่ยอมรับฟังเธอทุกอย่างโดยที่ไม่ว่าเธอซักนิด  เพราะมันเป็นสุนัขไม่มีสิทธิ์เถียงเธออยู่แล้ว  แต่เธอก็ยังพล่ามให้เจ้าสุนัขซึ่งตอนนี้ดูท่าทางกำลังเคลิบเคลิ้มกับการกล่อมของผักบุ้งอยู่

“ ทำไมชีวิตฉันถึงต้องมาเจอกับคนแบบนี้ด้วยนะ  คนอย่างอีตาแทนที่แค่ฉันด่าแกมันยังมาหาเรื่องไม่หยุดไม่หย่อน “.....................” นี่แก  ฉันบ่นกับแกไปแกก็ไม่รู้เรื่องสู้ฉันไปบ่นกับแตงกวาดีกว่า “ ว่าแล้วสาวน้อยตัวดีก็คิดที่จะไปหาเหยื่อรายใหม่  เหยื่อที่ถ้าเธอไปบ่นด้วยแล้วจะต้องมีการตอบโต้กลับบ้าง  เหยื่อที่ไม่เงียบเหมือนเจ้ายูอี้

“ อ้าวผักบุ้ง “ แตงกวาทัก

“ นี่แก  พ่อแม่ของแทนมา “

“ แล้วทำไม “

“ ก็มาบอกว่าไอแทนมันเอาเรื่องไปฟ้องว่าฉันต่อยหน้ามัน  แต่ไม่รู้มันฟ้องครบหรือเปล่าว่ามันมาหาเรื่องฉันก่อน “

“ แล้วเขาว่าอะไรแกรึเปล่า “

“ เขาไม่ว่าอะไร  แถมเข้าข้างฉัน “

“ ถ้างั้นแกจะเครียดทำไม “

“ ก็จะไม่ให้เครียดได้ไงก็พ่อแม่ฉันดันด่าฉันซะเอง “

“ แหม  พ่อแม่แกคงกลัวเสียหน้าล่ะมั้ง “……………..” ลูกสาวตัวเองไปชกหน้าคนอื่นนี่ “

“ แกก็มาซ้ำเติมฉันอีกคนเหรอ “..............” แล้ววันนั้น    วีโกรธรึเปล่า  พอดีวันนั้นฉันอยากต่อยหน้ามันเต็มแก่เลยไม่ได้ทักเขา “

“ เขาคงไม่โกรธหรอกมั้ง “..................” แกก็ไปหาเขาสิ  ฉันว่าดูท่าเขา “ แต่ไม่ทันที่จะพูดจบผักบุ้งก็ลุกหนีไปซะแล้ว “

เธอเดินไปยังบ้านของวีทันที

“ วี “ผักบุ้งกล่าวทัก

“ อ้าวผักบุ้ง “

“ วันนั้นฉันขอโทษนะที่ไม่ได้ทักวีเลย  พอดีฉันรีบ  วีไม่โกรธนะ “

“ ไม่โกรธหรอก  วีไม่มีวันโกรธผักบุ้ง “

“ เอางี้นะ  เดี๋ยวพาไปกินส้มตำปูปลาร้าเอาม่ะ “  ..................  “ ถือว่าเป็นการไถ่โทษแล้วกัน “

“ ก็ดี  ไปเลยมั้ยฉันเริ่มหิวแล้ว “

“ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว “  ว่าแล้วทั้งสองก็เดินไปที่ร้านส้มตำหน้าปากซอยเจ้าประจำของผักบุ้ง

พอไปถึงที่ร้านเธอก็พบคนที่เห็นแล้วต้องกินข้าวไม่ลงแน่ๆ  แทนพาพ่อแม่ของเขามากินส้มตำเช่นเดียวกับผักบุ้ง

“ อ้าวผักบุ้งมานั่งกินโต๊ะเดียวกันสิจ๊ะ “...............” เดี๋ยวป้าเลี้ยงเอง “ แม่ของแทนกล่าวเชิญชวน “

“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  หนูตั้งใจว่าจะมาเลี้ยงข้าววีเขา “ ผักบุ้งตอบ

“ อย่าเลยครับ  เราอย่าไปนั่งเป็นก้างขวางคอเขาเลย “ เจ้าคนชอบหาเรื่องพูดขึ้น  ทำให้คนถูกกล่าวหาให้เสียหายเริ่มข่มอารมณ์ไม่อยู่

“ แกมันก็ปากหาเรื่องอย่างงี้ “ คนเป็นพ่อดุเจ้าลูกชายตัวแสบ

“ ก็ผมเห็นเขาแล้วกินไม่ลง “ คำพูดนั้นทำให้คนที่พยายามข่มอารมณ์ระเบิดอารมณ์ที่ตัวเองอัดอั้นออกมา

“ ทำอย่างกับฉันอยากกินข้าวโต๊ะเดียวกับนายนักนี่  แค่นั่งร่วมร้านยังไม่อยากจะนั่ง  มันทำให้อาหารเสียรสชาติ “

“ นี่ผักบุ้งใจเย็นก่อน “ วีปราม

“ ผักบุ้งไม่ได้เป็นคนหาเรื่องก่อนนะวี  ผักบุ้งใจเย็นจนถึงที่สุดแล้ว “…………” นี่ผักบุ้งเห็นแก่หน้าคุณลุงคุณป้านะคะ  ไม่งั้นหนูคงจะต่อยหน้าแทนไปนานแล้ว “

“ ก็ต่อยเลยสิ  พอต่อยเสร็จเธอก็คงจะมาทำแผลให้ฉันอยู่ดี  อีกอย่างเธอไม่กล้าหรอก “

“ นี่  นายกล้าท้าฉันเหรอ “

“ ใช่  แล้วจะทำไม “

“ แล้วจะทำไมนะเหรอ  ฉันก็จะทำอย่างงี้ไง “..................” หนูขออนุญาตนะคะคุณลุงคุณป้า “ คนถูกท้าก็ต่อยปากคนชอบหาเรื่องทันที

“ ขอโทษนะวีแต่วันนี้ผักบุ้งคงจะเลี้ยงข้าววีไม่ได้ “ ผักบุ้งพูดทั้งน้ำตารีบวิ่งกลับบ้าน

“ ทำไมแทนชอบหาเรื่องเขานักลูก  ผักบุ้งเขาไม่ได้ทำอะไรให้แทนซะหน่อย “ แม่ของแทนดุทันที

วีเดินตามผักบุ้งกลับไปด้วยความเป็นห่วง  แล้วพ่อแม่ก็พาเจ้าลูกชายจอมหาเรื่องที่โดนต่อยกลับบ้านไปทำแผล

ที่บ้านของแตงกวา

“ แตงกวาเห็นผักบุ้งมั้ย “ วีไปที่บ้านของแตงกวา

“ อ้าวก็ไปที่ร้านส้มตำไม่ใช่เหรอ  นี่ไงแตงกวากำลังจะตามไปกินด้วย “

“ ก็ไปแล้วแต่ไปมีเรื่องกับแทน  แล้ววิ่งร้องไห้ไปไหนไม่รู้ “

“ อะไรนะ  โธ่ยัยผักบุ้ง “

“ วีว่าเราไปตามหาผักบุ้งกันเถอะ “

วีและแตงกวาก็ออกไปตามหาผักบุ้ง

ที่บ้านของแทน

“ ทำไมลูกถึงชอบไปเรื่องผักบุ้งนัก “ แม่ถามพร้อมกับทำแผล

“ ก็ “ คนถูกถามอั้มอึ้ง

“ แล้วนี่แม่กับพ่อจะไปบอกพ่อแม่หนูผักบุ้งยังไง “

“ ก็ บอกว่าเขาต่อยหน้าผม “ เจ้าลูกชายตัวแสบยังปากดีไม่เลิก

“ ยังจะมาทำเล่นอีก  รู้มั้ยตอนนี้ผักบุ้งไปไหนแล้วก็ไม่รู้ “ พ่อปราม

ที่บ้านของผักบุ้ง  พ่อและแม่ของแทนมา

“ นี่  หนูผักบุ้งกลับมารึยัง “ แม่ของแทนถามอย่างเป็นห่วง

“ ยังเลย  พ่อเขากำลังออกไปตาม “ แม่ของผักบุ้งตอบ

แล้วยังไม่ทันไรคนที่ตอนนี้ทุกคนกำลังตามหาก็เดินกลับมา  โดยไม่มีท่าทีว่าเสียใจ

“ ผักบุ้งไปไหนมาลูก  แม่เป็นห่วงแทบแย่ “ คนเป็นแม่โผเข้ากอดลูกสาวทันที

“ หนูไม่เป็นไรค่ะแม่  หนูแค่ไปนั่งสงบสติอารมณ์เท่านั้น “…………….. “ หนูขอโทษนะคะคุณลุงคุณป้าที่หนูเสียมารยาท “

“ ไม่หรอกจ๊ะ เจ้าแทนต่างหากที่ไปหาเรื่องหนูก่อน “ แม่ของแทนพูด  ผักบุ้งจ้องมองเจ้าคนปากหาเรื่องที่ตอนนี้มีรอยช้ำที่ปาก  แต่ยังดีที่ตอนนี้เธอไม่ต้องไปทำแผลให้เขาอีก

“ ถ้างั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ “ สิ้นคำเธอก็เดินขึ้นห้องไป

“ เจ้าแทนก็ปากร้ายอย่างงี้แหละน้า  อยู่ดีไม่ว่าดี “ ในขณะที่ตอนนี้คนถูกว่าไม่ได้ฟังคำพูดนั้นแต่กลับขึ้นมองตามสาวน้อยที่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆต่อเขาเลย