สัญญารักพู่กันใจ

ลำดับตอนที่ #1 : ชีวิตในวัยเด็ก

ตอนที่ 1 ชีวิตในวัยเด็ก

        ในหมู่บ้านที่แสนสงบแห่งหนึ่งที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก  ทุกคนในหมู่บ้านล้วนแล้วแต่รู้จักรักใคร่สามัคคีกัน  ยังมีบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่งที่มีเด็กผู้หญิงที่ช่างใฝ่ฝัน เธอใฝ่ฝันที่อยากจะเป็นจิตรกรระดับโลก  ในบ้านของเธอยังมีเจ้าสุนัขตัวน้อย  ขนยาวสีน้ำตาล  หน้าตาน่ารัก  น่าเอ็นดู แต่ใครที่เข้าไปใกล้แล้วจะรู้ว่า ภายใต้หน้าตาที่น่ารักนั้นซ่อนความดุร้าย  มันเป็นสุนัขที่ขึ้นชื่อในซอยเพราะมันดุและเห่าไม่เลิก

       เมื่อรถเก็บขยะผ่านไป  แต่ทำไมนะเจ้ายูอี้สุนัขแสนรู้ถึงไม่ยอมหยุดเห่าเสียที

" นี่ผักบุ้ง ดุยูอี้ทีให้มันหยุดเห่าได้แล้วรำคาญแม่จะนอน " เสียงตะโกนมาจากหญิงวัยกลางคน

" ค่ะ แม่ "เสียงตอบรับจากผักบุ้ง "นี่ ยูอี้หยุดเห่าได้แล้ว นี่ถ้าเป็นไปได้แกคงตามไปกัดก้นเขาเลยมั้ยเนี่ย "

เมื่อได้ยินดังนั้นเจ้าสุนัขตัวน้อยก็สงบเสงี่ยมเจียมตัว  แล้วกลับไปนอนยังที่นอนมุมหนึ่งของบ้านที่นอนอันแสนสบายของมันทันที

" นี่เธอ ยัยผักเน่า " เสียงตะโกนจากหนุ่มน้อยหน้าใสคนหนึ่งที่มีชื่อว่า แทน ที่อยู่ถัดไปจากบ้านของเด็กหญิง

" เรียกใครฮะ ไอ้ปากเบี้ยว " คนถูกด่า สวนทันควัน

" ยูอี้มันเป็นหมานะ  หมามันเห่ามันผิดด้วยเหรอ "

" ยูอี้มันเห่าน่ะไม่ผิดหรอกนะถ้ามันไม่มากนะ  แต่ฉันเพิ่งด่าหมาตัวหนึ่งไป หมาอีกตัวก็เห่าแทนแล้วสิ "

" นี่เธอว่าฉันเป็นหมาเธอ "

" อ้าวมันลอย นายอยากรับก็รับไปสิ "

" ถึงฉันก็เป็นหมา แต่ฉันก็ไม่ปากหมาปากตลาดอย่างเธอหรอก "

" นี่ พูดให้ดีนะนายนั่นแหละที่มาหาเรื่องฉันก่อน ".... " ออกมาคุยข้างนอกให้รู้เรื่องเลยดีกว่า "แล้วทั้งสองก็ออกมาทะเลาะกันข้างนอกต่อ  โดยมีที่คนมามุงดูเป็นผู้ชมมวยคู่เอก

 " นี่นายเป็นฝ่ายหาเรื่องก่อนแทนที่จะขอโทษกลับมาด่าว่าฉันปากหมาปากตลาด  ฉันว่าหมาฉันอยู่ในบ้านแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย แบบเนี่ยน่าเอาเลือดออกจากปาก " พอพูดจบผู้ทำตัวไม่สมกับความเป็นผู้หญิงก็จัดแจงคว้ากำปั้นที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น  หวังจะเอาเลือดออกจากปากคนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นหมาแต่กลับถูกมือของผู้ที่กำลังจะถูกชกจับไว้  ต่อหน้าต่อตาคนที่มามุงดู " นี่นายมีสิทธิ์อะไรมาจับมือฉัน " คำพูดของคนที่ตอนนี้ถูกจับมือทำเอาคนจับสะดุ้ง

น่าอายที่สุด   ไอบ้าแทน

แล้วคนถูกกอดก็สะบัดตัวออกหนีแล้วต่อยหน้าคนที่ทำให้เธออายทันที  แล้ววิ่งเข้าบ้านไปพร้อมกับความอายและความโกรธ  แล้วเสียงหนึ่งก็ดังมาจากผู้ที่มุงดู

" แกกับผักบุ้งเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่ " เสียงนั้นทำเอาคนที่เพิ่งก่อเรื่องสะดุ้งทันที

" เปล่าหรอก ฉันน่ะเหรอจะไปเป็นแฟนกับยัยนั่น ฉันไม่ชอบคนปากหมาปากตลาด " คำแก้ตัวที่ฟังดูไม่ขึ้น

" ระวังเถอะเขาว่าเกียจอะไรได้อย่างนั้น  สักวันหนึ่งที่ไอ้ผักบุ้งมันโตแกอาจจะชอบมัน หรือไม่ก็เป็นแฟนกับมันก็ได้ "............" แกจำคำข้าเอาไว้ให้ดีนะ ไอ้แทน " สิ้นเสียงเหล่าคนที่มามุงดูมวยคู่เอกก็แยกย้ายกันกลับบ้านแล้วคนที่ถูกชกจนเลือดออกก็เดินเข้าบ้าน  พร้อมกับคิดเรื่องที่เกิดขึ้นและคำพูดของคนที่มาแนะนำ ใบหน้าของยังคงสงบนิ่งแต่ส่วนที่ลึกที่สุดสุดของหัวใจกลับยิ้มดีใจที่ได้ยินคำแนะนำและคิดอยากที่จะให้มันเป็นไปดังคำแนะนำ

" เสียงเอะอะอะไรข้างนอกน่ะผักบุ้ง " คนผู้เป็นพ่อถามด้วยความสงสัย

" มีเรื่องนิดหน่อยน่ะค่ะพ่อ " เด็กหญิงตอบ

" นี่ทะเลาะกับแทนมาใช่มั้ย " คนที่ได้ยินคำตอบ และถามต่ออย่างรู้ทัน

" ใช่ค่ะ ก็เขาหาเรื่องหนูก่อน หนูก็เลยทะเลาะกับเขา แล้วก็... " คนตอบยังอั้มอึ้ง

" แล้วก็อะไรตอบพ่อมาเดี๋ยวนี้ "

" แล้วก็ต่อยหน้าสั่งสอนเขาไปทีนึง "

เมื่อคนถามได้ยิงดังนั้นก็ทำหน้าดุแล้วไปเอาตะกร้าใส่ยายื่นให้เจ้าลูกสาวตัวดี

" เอามาให้หนูทำไมหนูไม่ได้โดนต่อยซะหน่อย "

" เอาให้เราน่ะไปทำแผลให้คนที่เราต่อยน่ะสิ "

" พ่อ ถ้าทำอย่างนั้นหมอนั่นก็ได้ใจสิคะ "

" แล้วทำไมล่ะ แทนเขาไม่ต่อยเรากลับก็บุญแล้ว "

" ก็ลองต่อยกลับดูสิ  หนูจะ..... " แต่ยังไม่ทันพูดจบคนอวดดีก็ต้องถือตะกร้ายาไปทำแผลให้ศัตรู เพราะคนสั่งทำท่าว่าจะเดือดแล้ว

" ทำไมพ่อฉันไม่เข้าข้างฉัน  นี่ถ้าพ่อรู้นะว่ามันจับมือฉัน  ด่าฉันว่าไงนะพ่อต้อง  เอ๊ะ แต่ถ้าเราบอกมีหวังโดนดุยิ่งกว่านี้แน่ " คนอวดดีพูดกับตัวเอง

ติ๊งต่องๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เสียงกดกริ่งหลายครั้งดังมาจากบ้านของแทน

" นี่เธอ  ฉันได้ยินแล้วกดอยู่ได้ ".......... "แล้วนี่มาทำไมจะมาต่อยหน้าฉันอีกหรือจะมาให้ฉันจับมือ  โดนจับมือแค่นี้.. ไม่อยากจับนักหรอกก็แค่ป้องกันตัว"

" ไอบ้า "........." พ่อฉันสั่งให้ฉันมาทำแผลให้นายน่ะ  จะเปิดประตูได้ยัง "สิ้นเสียงเจ้าของบ้านก็เปิดประตูให้สาวน้อยซึ่งตอนนี้ยืนถือตะกร้าใส่ยาเข้ามาแต่โดยดี

แล้วเจ้าของบ้านก็เชิญแขกผู้มาเยี่ยมเยือนหลังจากที่เพิ่งจะต่อยมาเมื่อไม่นานนี้แล้วคนที่ถูกทำร้ายก็นั่งนิ่งสงบมองใบหน้าหวานๆกับผมสีน้ำตาลของสาวน้อยที่เป็นศัตรูกันมาช้านานทำแผลให้อย่างเบามือ

" เธอนี่ ตอนต่อยฉันก็สุดแสนจะเจ็บ "

" แล้วทำไม "

" ก็ตอนต่อยน่ะเธอมือหนัก แต่ตอนทำแผลทำไมมือเบาจนฉันไม่รู้สึกเจ็บเลยล่ะ "แล้วคนพูดก็เริ่มทำตาซึ้งใส่นางพยาบาลจำเป็นคนสวย

" ไม่ต้องมาทำตาซึ้ง  ฉันไม่เต็มใจทำแผลให้นายนักหรอก "

แต่คนถูกตำหนิยังทำตาซึ้งไม่เลิก

" ฉันต่อยหนักก็บ่น ฉันทำแผลให้เบาก็บ่นตกลงเอาไงแน่ "

" เอาน่า "

" อ่ะเสร็จแล้ว  วันหลังนายก็อย่ามาหาเรื่องฉันอีกล่ะ  จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว "

" เธอก็อย่าปากหมาอีกด้วย "

" นี่  ...... "

" นี่อะไรเล่าก็พูดมาสิ "

" ฉันกลับก่อนนะ "

" ฉันไปส่ง "

" แล้วพ่อแม่นาย "

" ทำงานอยู่ต่างประเทศ ฉันโตแล้วเลยอยู่คนเดียวได้ไม่ทำตัวเป็นเด็กเหมือนใครบางคน  นี่ถ้าท่านอยู่เธอโดนแน่เพราะเธอมาชกฉัน  กลับบ้านเถอะ "

" ไม่อยากมานักหรอก  ไม่ต้องมาไล่ " แล้วเจ้าของบ้านก็เดินไปส่งแขกถึงหน้าบ้านของแขก  แล้วยูอี้ก็เดินมารับแทนคนรู้จักอย่างเป็นมิตร

" นี่ยูอี้  ฉันไม่เข้าใจแกเลยทำไมแกถึงญาติดีกับคนอย่างนี้ได้ " แล้วผักบุ้งก็ปล่อยให้คนและหมาเล่นกันตามลำพัง

               เช้าวันรุ่งขึ้นที่หน้าตลาดของหมู่บ้านที่จริงๆแล้วไม่น่าจะเรียกว่าตลาดเพราะมีร้านขายของ 20 กว่าร้านที่มาตั้งขายรวมกันอยู่ที่หน้าปากซอยผักบุ้งเดินไปจ่ายตลาดพร้อมกับแตงกวาเพื่อนสนิท

" อ้าว  สวัสดีไอ้ผักบุ้งวันนี้แกจะทำอะไรกินล่ะ  เดี๋ยวยายจัดของให้  คิดราคาพิเศษเลย " ยายเจ้าของร้านขายผักและของสดเจ้าประจำของผักบุ้งถามขึ้นเมื่อเห็นผักบุ้งและแตงกวาเดินผ่านหน้าร้าน

" คิดราคาพิเศษน่ะ  แพงขึ้นหรือถูกลงยาย " ผักบุ้งถามอย่างกวนๆ

" ข้าอุตส่าห์จะลดให้เองเป็นราคาพิเศษเพราะข้าเพิ่งถูกหวยแต่เองกลับถามข้าอย่างงั้นข้าไม่ขายแล้ว " ยายตอบอย่างน้อยใจ

" โอ๋ยายจ๋าอย่างอนเลยน้า  ฉันแค่เห็นยายอารมณ์ดีเลยล้อเล่นนิดเดียวเอง  อย่าโกรธน้า " ผักบุ้งง้อยายและมันก็ได้ผลเกินคาดเพราะยายหายโกรธและก็หันมายิ้ม  ในใจผักบุ้งและแตงกวาคิดว่ายายอารมณ์ดีเลยหายโกรธง่าย

" เออ  ข้าไม่โกรธหรอก  ว่าแต่ทำไมเองมาจ่ายตลาดกับไอ้แตงกวาล่ะ " คำถามของยายทำเอาคนฟังจะดูงงๆ

" อ้าว  มากับฉันแล้วมันยังไงล่ะยาย " แตงกวาถามพร้อมกับทำหน้าตาสงสัยแกมหาเรื่อง

" ก็ ไอผักบุ้งมันน่าจะมากับแฟนมันไม่ใช่เหรอ "

" แฟนที่ไหนยาย " ผักบุ้งถามอย่างคิดในใจว่าบางทีเรื่องเมื่อวานอาจจะถูกกระจายไปทั่วหมู่บ้านแล้วก็ได้

" ก็ ไอแทนไง " ยายถามพร้อมกับยิ้มยังกับว่ายายมีแฟนซะเอง " เอแต่เขาว่าเองกับไอแทนทะเลาะกันทุกวันเลยไม่ใช่เหรอ "

" ยาย  ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับไอแทนหรือใครทั้งนั้น " .............. "ฉันจะเอาเครื่องต้มยำกับหมู 1 โล " ผักบุ้งตอบ  แต่ในใจของเธอยังคงคิดโกรธเจ้าคนที่ทำให้เธอเสียหาย

" ฉันเอาผักบุ้ง  ถั่วฝักยาวแล้วก็ไข่ไก่ " แตงกวาเสริม  พอได้ยินคำสั่งซื้อสินค้าจากลูกค้าคนสำคัญ  ซึ่งบัดนี้ดูเหมือนจะไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลย  ยายก็ทำเงียบราวกับรู้ว่าไม่ควรไปแหย่คนที่อารมณ์แปรปรวนอยู่ในตอนนี้  แล้วรีบหยิบของใส่ถุงส่งให้ลูกค้าทันที

ผักบุ้งและแตงกวาเดินกลับจากการซื้อของก็พบวีเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งซึ่งเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่เมื่อปีที่แล้ว

" อ้าวว่าไงผักบุ้ง  แตงกวา " แต่พอเขาทักดูเหมือนมีเพียงแตงกวาเพียงคนเดียวที่หยุดรับคำทักทายยามเช้า  ส่วนอีกคนหนึ่งก็เดินมุ่งตรงไปอย่างกับคนที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วมุ่งตรงไปยังบ้านที่อยู่ถึงก่อนบ้านของตน  ซึ่งบ้านหลังนั้นคือบ้านที่ศัตรูของเธออาศัยอยู่นั่นเอง  ในขณะที่เพื่อนทั้งสองพยายามเรียกแต่ผักบุ้งก็ไม่ยอมหยุดเดิน  ทำให้เพื่อนทั้งสองจนปัญญาและต้องปล่อยให้เธอเดินไป 

" ติ้งต่องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " เสียงกดกริ่งหน้าบ้านหลังหนึ่ง

" โอ้ย  ยัยปากหมามาแต่เช้า  ฉันได้ยินแล้ว "แล้วเจ้าของบ้านก็เดินออกมาเปิดประตูในสภาพยุ่งเหยิงเพราะเพิ่งตื่นนอนหลังจากที่ได้ยินเสียงกดกริ่ง

" มีปัญหาอะไรมิทราบ "

" ปัญหาของฉันคือ  อยากต่อยนายอีกซักที " แล้วยังไม่ทันขาดคำเธอก็ต่อยหน้าเขาทันที " ขอบใจนะฉันรู้สึกสบายขึ้นมาก มันคงทำให้นายหายง่วงนอนเหมือนกัน  งั้นฉันจะคิดว่านายติดหนี้บุญคุณฉันที่ฉันทำให้นายหายง่วงนอน  และคราวนี้ฉันจะไม่มาทำแผลให้ " เมื่อพูดจบเธอก็เดินเข้าบ้านหลังถัดไปซึ่งนั่นก็คือบ้านของเธอนั่นเองด้วยหน้าตาแจ่มใสเบิกบาน  ทำเอาคนที่เพิ่งถูกต่อยไปงงอย่างบอกไม่ถูก 

" ยัยนี่ถ้าคงจะโรคจิต " คนถูกต่อยจนตาสว่างเปรยขึ้น  แล้วเดินไปหาเพื่อนสองคนของยัยโรคจิตที่เขาเพิ่งด่าไปเมื่อกี้

" ผักบุ้งเป็นอะไร  นี่ก็หน้าร้อนแล้วเธอเอาผักบุ้งกับหมาในปากเขาไปฉีดยากันบ้ายัง " คนชอบหาเรื่องยังมีอารมณ์มาพูด  ในเมื่อเขาเพิ่งถูกคนเอาเลือดออกจากปากไปเมื่อกี้

" นายมันก็ปากหมาเหมือนกันนั่นแหละว่างนักก็เอาหมาในปากตัวเองไปฉีดยาด้วย  ของไอผักบุ้งน่ะไม่ต้องหรอกเพราะมันไม่มีหมาในปากเหมือนนาย "

แตงกวาด่าแทนเพื่อนอย่างสะใจ " ไปเหอะวีอยู่แถวนี้เดี๋ยวหมากัด "  ว่าแล้วแตงกวาก็จูงมือวีเดินหนีไปอีกคนทิ้งให้คนที่ถูกด่าอย่างตั้งรับไม่ทันยืนทื่อพูดไม่ออกอยู่อย่างนั้น  แล้วเดินเข้าไปนอนต่ออย่างกับว่าไม่ได้ถูกต่อยหรือถูกด่าราวกับว่าเรื่องที่ผ่านมามันคือความฝัน

             ในบ้านหลังนี้ภายในบ้านเงียบสงบมีเพียงชายหนุ่มที่ยืนคุยโทรศัพท์ " สวัสดีครับแม่  อยู่ที่อังกฤษพ่อกับแม่สบายดีไหมครับ " เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับในมือที่ถือโทรศัพท์คุยด้วยหน้าตาเบิกบาน

" พ่อกับแม่สบายดีจ๊ะ ลูกล่ะเป็นไงบ้างอยู่คนเดียวเหงาไหม "

" ช่วงนี้เจ็บตัวนิดหน่อยครับ  แต่ผมไม่เป็นไรหรอกผมอยู่ได้ "

" ลูกไปโดนอะไรมา "

" แม่จำผักบุ้งลูกสาวเพื่อนข้างบ้านเราที่ไทยได้ไหมครับ "

" อ๋อ  จำได้จ๊ะ  ป่านนี้คงโตเป็นสาวน่ารักน่าดูเลยนะ "

" น่ารักตายเลยครับแม่  ต่อยผมซะเลือดออกปาก "

" แล้วลูกไปทำอะไรเขารึเปล่าล่ะ "

" ผม.......ผมไปมีเรื่องกับเขานิดหน่อยน่ะครับ "

" แล้วเราก็ไปหาเรื่องก่อนด้วยใช่มั้ย "

" แม่รู้ได้ไงครับ "

" แม่รู้นิสัยลูกชายแม่ดี   แค่นี้ก่อนนะแม่ต้องไปประชุม " สิ้นเสียงแม่ก็วางสายไปทันที